Vrijdag 15 mei 2015 ik ga de naam van mijn blog veranderen denk ik. Waaimie.....misschien. In de herberg waar ik verleden nacht geslapen heb, nou ja, slapen is een groot woord. Waren er twee soorten slaapplaatsen. De gang rechts ging naar een grote zaal vol bedden...de gang links naar vier aparte compartimenten met elk 2 stapelbedden. In mijn compartiment lagen we maar met twee....voelt ge hem komen? Toen ik om 21:30 wilde gaan slapen lag die kerel al goed te ronken...en niet als een Singer hoor. De geluiden die de kerel voortbracht waren niet te definiëren. En of ik nu kuchte, hoeste, met mijn sandalen op de grond sloeg, of met het laddertje tegen het bed sloeg...ijzer op ijzer, niets hielp. Het was een zo ongelooflijk irriterend geluid dat als ik dat de hele nacht moest aanhoren, rijp was voor de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis in Leòn. Er restte me niet anders dan uit bed te komen en die kerel een duwtje of twee te geven. Dat heb ik driemaal moeten herhalen, de laatste maal om 3 uur in de nacht, dan spanden ook de honden in de buurt mee door tegen elkaar aan op te blaffen. Die kerel mocht blij zijn dat het bij wet verboden is om iemand te vermoorden. Anders had men na het vertrek van alle pelgrims nog iemand in bed gevonden. Tja, den deze om 5:30 klaar wakker en om 6:30 met een versuft hoofd het duister en de kou ingetrokken. Het was 2 graden en er stond een strakke wind, zonder handschoenen was het niet te doen en de kap op. De eerste 11 van de 28 km liepen nog parralel langs de baan. Maar aan Puente de Orbigo boog de camino weg...van de weg om eerst langs een lange en mooie brug te gaan, het dorp door en we kwamen in een heel andere natuur. Heuvelachtig, groen en met bos.Wat een verademing na de Meseta, de stad en de haast 50 km langs de weg. In Puente de Orbigo ontbeten. Een reuze croissant opgevuld met hesp en kaas en in de oven gestoken. Een aparte smaak dat zoete van de croissant en het zoute van de kaas en de hesp..de uitbater was een zeer vriendelijke man, wat niet altijd zo was. Soms waren er bij die zo kort van stof waren dat je ze niet zag...doordenkertje. ;-) Enfin, nog 17 km naar Astorga door een mooie natuur. Rond 13:30 kwam ik aan de albergue aan. Een nette heldere kamer met een mooi zicht. En, een bed vanonder. Afwachten wat de volgende nacht zal brengen. Ondertussen was de wind gaan liggen en was het warm geworden, hoogzomer. Naar het Palacio de Gaudi getrokken, een prachtig zeer speciaal gebouw met Gaudi als architect, en een kathedraal die heel anders was dan wat ik tot nu toe gezien heb. Zeer mooi. Een caña cerveza gedronken, en rustig terug gewandeld naar de albergue...maar niet zonder eerst de specialiteit te kopen in Astorga waar ik de naam al van vergeten ben, en wat ik nog moet proeven, aardbeienchocolade, en een ijscreme om direkt op te eten. En ongelooflijk maar waar, wie kwam er de kamer binnen.....Serge, de Fransman die ik laatst nog in Burgos zag, 12 dagen geleden. De man zonder woonst die met de vuilzak het vuil opraapte onderweg wat vuilaarden van pelgrims langs de weg smeten. Het was een hartelijk en onverwacht weerzien. Een babbel over vanalles en nog wat in een mix van Frans en Engels. Het is ondertussen 18:55 en tijd om een eetgelegenheid op te zoeken. Straks de rest doen....hier zijn we terug...Het was nogal druk in de restaurants en ik passeerde een echte supermercado, ik kocht me daar brood en kaas, worstjes en een dessert en twee Maredsous...en ik had eten en drinken. Het was wel een drukke bedoening in de keuken maar ik had daar niet veel last van. Die twee Maredsous waren voor mij en Serge, drinkt die toch geen bier of wijn, heb ik. Ze zelf maar soldaat gemaakt....dik tegen mijn goesting.😁 . Renée heeft me nog gebeld....ge weet wel, die van ons. En deze mooie dag was alweer bijna voorbij. Binnen een uur doedoeke doen....btw, ik heb mijn smilies eindelijk gevonden. 😛. Het was goed en ik wens jullie allen het beste Wat een mens een ander wensen kan. Vooral ons Lou wens ik veel sterke toe en ook Erik natuurlijk. De moed niet opgeven, de wereld is aan de vechters¡ yo
