Zaterdag 30 mei 2015 Ik had mijn wekker op 5:45 gezet, maar om 5:34 kreeg ik een berichtje dat mijn vlucht zonder problemen zou doorgaan. Alles nog eens goed nagekeken, douchke, scheren en bieterkes poetsen, snorretje bijknippen een crèmeke aan mijn door zon en wind getergd voorhoofd. En om 6:40 naar beneden om naar de bushalte te gaan voor de pendeldienst naar de luchthaven.en wonder boven wonder...daar stonden nog mannen en vrouwen met een rugzak op. Alles verliep vlotjes, op tijd aan de luchthaven, al online ingecheckt, ging als een fluitje van een cent. 9:40 omhoog en om 11:28 geland. Ik werd afgehaald door nonkel Marcel en tante Fabienne, en die van ons, ge weet wel was er ook bij. Vlotte terugreis naar Sint-Nikaas om uiteindelijk terug thuis aan te komen. Dat zal wel even wennen worden. Heb ik gewicht verloren...ja, een 9 kg. Een serieus zakje vet dus. Nu elke week wegen en mijn gewicht onder controle houden. Die van ons...ge denkt toch niet dat ik....ge weet wel... ga zeggen hé...dat is al wat afgezaagd hé..dat jullie dat hebben kunnen verdragen. Hahaha...was ook content dat ik thuis was. Ze had me een mooi stuk laten maken in chocolade met Sint jakobsschelpen en pralines. Ik zit nu aan de rosé champagne...en dat...blijft voor ons! Het was lang, het was zwaar, het was plezierig, het was vanalles en nog wat. Dat moet ik allemaal nog verwerken en zal nog wel even duren denk ik. Alle volgers, sympathisanten, bekenden, onbekenden, actieven en passieven. Dit...is HET einde van dit verhaal. Wat kan ik zeggen? Dat wat ik veel hoorde van andere pelgrims en veel zei tegen andere pelgrims.....BUEN CAMINO.
Vrijdag 29 mei 2015 Heerlijk geslapen, enerzijds door het ontbreken van snurkers, hoesters en wc-gangers. Maar ook door het wat teveel aan wijntjes die ik in mijn roes gretig door de keel heb gegoten. Maar geen last van het koppeke of de keel, prima wijn dus. Me in slow-motion klaar gemaakt om te gaan ontbijten. Nog wat gerommeld met de rugzak want die moet nu anders gepakt worden om als bagage mee te gaan met het vliegtuig. Om 9:30 naar buiten gestapt, nog wat souveniertjes gaan kopen en tegen 11.00 naar de kathedraal om me daar te zetten in de hoop een glimp van de Amerikanen of Serge op te vangen, helaas geen van beide. Er zijn dan ook twee in/uitgangen. Om 11: 30 naar binnen met het idee om een zitplaats te hebben, ja...dag Jan. Die kathedraal stak stampvol. Dan maar blijven rechtstaan, maar na 25 minuten heb ik de pijp aan Maarten gegeven, een uur rechtstaan kan mijn rug niet verdragen. Dan maar buiten gaan zitten en wachten tot de mis was afgelopen in de hoop toch nog iemand bekend te zien, maar neen hoor. Terug gewandeld naar het hotel en onderweg nog een stevig rugzakje gekocht in een mooie promotie om te dienen als handbagage omdat ik wat breekbaars bij had en dat liever in een stevig rugzakje stak...25 euro, je kan er niet voor sukkelen. Op de hotelkamer nog verder geordend in papieren, rugzakje en rugzak dat ik vanavond niet teveel meer moest puzzelen omdat ik morgen de bus van 7:00 naar de luchthaven moet hebben en ik dus graag zo goed als klaar wil zijn voor ik mijn bedstee opzoek. Dan ben ik maar gaan eten als de Spanjaarden rond 15:30 omdat ik vanavond de mis met de Butafumeiro wel wil meemaken en die is om 19: 30. Ik ga er tegen 18:00 uur naartoe en hoop dat dan nog niet alles vol zit. Soit, geroosterde tarbot met aardappelen en salade, twee witte wijntjes, een kaastaart met aardbei confituur, en een koffie...20,70 euro. Bij ons moogt ge voor tarbot al gemakkelijk 25 euro rekenen. In elk geval lekker gegeten voor weinig geld. Wat de bougiekes betreft, dat gaat hier een verlichting worden dat ge ne zonnebril moet opzetten. Helaas is ook de moderne tijd de kathedraal van Compostela binnen geslopen. Elektrische kaarsjes...10 cent voor eentje..dat zijn vijftig lichtjes ter nagedachtenis van ons Greta haar man zaliger. Ik denk dat het hem wel gaat opvallen zoveel licht. Ik ga er nog vijftig bijdoen voor iedereen die waren en zijn in mijn leven...familie, vrienden, kennissen, Voor geluk, liefde en een goede gezondheid. Zo, het is nu 17:07 en ga me stilaan klaar maken om naar de kathedraal te gaan. Daarna kan ik de blog van vandaag vervolledigen. Zo, den deze was om 18:00 in de kathedraal, anderhalf uur voor de mis begon, maar ik had een superplaats om de Butafumeiro te zien zwieren. Ik zat in de as waar het vat heen en weer zwierde. Ongelooflijk hoe ze zo'n wierookvat zo hoog kunnen zwieren, die ging tot tegen het plafond, en geloof me, het plafond van de kathedraal is hooooog. En ik was nog maar net binnen als ook de Amerikanen binnen kwamen. Samen vertrokken in Lourdes en samen aangekomen in Santiago de Compostela. En ik heb dan ook afscheid kunnen nemen van hen en vice-versa. Nog wel eerst een foto laten nemen van ons drietjes. Dan nog even een panaderia binnen gelopen om nog een kleinigheid te kopen om te eten en dan snel naar het hotel om te Skypen met die van ons, ge weet wel. Tien minuutjes later dan eerst afgesproken omdat ik wat later terug was. En morgen om 7:00 de bus op richting vliegveld, 9:35 omhoog en 11:35 terug omlaag in Zaventem. Maar eerst nog efkens zeggen tegen die van ons, ge weet wel....als er ne kleine magere neger voor de deur staat, de deur niet toekloppen, dat ben ik. En ook nog efkens meegeven wat ge zeker niet mag doen als ik thuis kom.......vragen of we een wandelingeske gaan doen, want dat komt niet goed! In elk geval, het was een onvergetelijke ervaring die je maar eens in je leven mag meemaken om het zijn waarde te laten behouden. Beste volgers....ik wens jullie een goede nacht....en droom van mij. Maar geen nachtmerrie natuurlijk. Na terug thuis te zijn sluit ik de blog af, morgenavond of zondagmorgen En dan komt er een varken met een lange snuit.....en 't vertelselke is uit. ;-)))
Donderdag 28 mei 2015 Een rustig ontwaken voor de laatste dag, geen stresserende toestanden, rustig en kalm. Om 5:45 wakker geworden, naar het toilet want de natuur riep. De Amerikaan naast me was ook al wakker en begon in te pakken stil en zeer stil. Hoe dan ook, er waren er nog meer die wakker waren maar in alle stilte hun rugzak pakten. Om 6:30 was den deze ook al onderweg, wakker, tandjes gepoetst en wat opgefrist, komaan voor de laatste 20 km. In het begin nog gas gegeven, maar dan maar hola hola joeng.....ge het nog tijd genoeg hoor. ontbeten, toast met confituur en koffie. Op zeker moment zag ik Santiago liggen, bij wijze van spreken binnen handbereik....maar nog ver weg. Er kwam een man voorbij die in volle vitesse ging....ik zei hem...hè...Santiago verschuift niet hoor, maar dat hielp niet. Hij zag zo rood als wat en mankte dat het niet mooi meer was, maar hij wilde persé in Santiago zijn. Ik ben hem niet gevolgd, maar vond hem wel sympathiek in z'n drang om Santiago te bereiken! Man man man, dat was een tgv te voet. Na het vliegveld ging het richting Monte do Gozo, waar een mooi monument staat voor de Camino. En uitgerekend daar moest ik een kleine boodschap doen, niet tegen dat monument natuurlijk, maar ergens tussen de struiken. Dan was het afdalen naar Santiago, een heel stuk door de voorstad en de stad om uiteindelijk de torens van de kathedraal in het oog te krijgen. Om 11:30 bereikte ik het plein voor de kathedraal, een enorm plein vol met mensen, toeristen en pelgrims. In één woord fantastisch gebouw. Na wat foto's genomen te hebben en te laten nemen...naar het office de peregrinos getrokken om mijn certificaat te bekomen, dat was 45 minuten aanschuiven, maar hé, wat is 45 minuten als je zeven weken onderweg bent geweest? Ik ging buiten met mijn 'Compostela' in een koker. Daar.....stopte mijn Camino. Ik heb momenten van twijfel, wanhoop en vreugde gekend. Er waren dagen dat ik het niet meer zag zitten...dat mijn voeten zo'n pijn deden dat ik er in de nacht wakker van werd. Dat mijn knie zei..genoeg, dat ik mijn hiel voelde tot in m'n tanden. Momenten dat ik dacht...ik kom er niet, om de dag erna door te gaan al fluitend alsof er niets aan de hand was. Ik leerde mensen kennen uit andere landen en andere continenten. Vriendelijke beschaafde mensen en idioten van de bovenste plank. Maar dat is niet anders dan bij ons of waar dan ook. Zij die mij het meest bijbleven waren de Amerikanen uit Winsconsin die samen met mij in Lourdes vertrokken zijn, en Serge...die lieve bebaarde clochard met het hart van goud, de Texaan van 82 en de Faroerer met de voeten vol blaren. Ik ben het office de Peregrinos meerdere malen gepasseerd om op z'n minst de Amerikanen te ontdekken, want ik denk niet dat Serge nog een 'Compostela' wil halen. Maar ik heb ze niet gezien, maar morgen om 12:00 is het de mis voor de pelgrims, en 's avons om de 19:30 de mis met de butafumeiro. En op één van de twee hoop ik hen nog te treffen om afscheid te nemen. Dat zou me nog verheugen, samen gestart en samen geëindigd zou prachtig zijn. Hoe dan ook, ik starte in Lourdes, door de Béarn, Baskenland, Navarra, Rioja, Castilla y Leon, en Galicië. Alles tesamen een 950 km bij benadering. Het moment waarop ik vertrok in Lourdes lijkt een eeuwigheid achter mij, en anderzijds is het alsof het op een twee drie voorbij was, merkwaardig gevoel. Ik besef zelf nog niet goed hoe ik het deed om 7 weken te leven als een clochard, bed in, bed uit. Goede bedden, slechte bedden. Aangename plaatsen en onaangename plaatsen. De meseta met zijn loodrechte wegen zonder dorpen, boom of schuilplaats. Acht dagen normaal, maar ik nam er negen dagen voor. De lieve zusters in Carrión de los Condes, en de geldzuigende private eigenaars van de albergue in Ledigos. Ik kwam ze allemaal tegen, de lieve mensen en de parasieten. De rustige respectvolle mensen en de mensen die om niemand wat gaven. De aandachttrekkers en de bescheiden mensen. De snoevers en de bescheiden mensen die meer presteerden dan de snoevers......zonder te snoefen. Heb ik gedaan? Neen, maar hela hola, ik verwacht die van ons, ge weet wel om te Skypen. Maar, ik kom nog terug om af te werken. Voila, het is gebeurd. Ik heb het eens goed gezegd tegen die van ons. Eigenlijk ben ik al een beetje licht beschonken, een cerveza grande gedronken , gaan eten en twee glazen goede wijn gedronken, en een fles Somontana gaan kopen, en die is ook half leeg. De ontlading...ik ben er. Ja. Ik ben er. Om eigenlijk te weten hoe ik me voel moet je naar YouTube gaan en dan ouverture 1812 inbrengen, en dan de finale beluisteren, dat is de enige manier om mijn gevoelens over deze tocht duidelijk te maken. Het was een levenservaring, woorden schieten tekort al doe ik ook zo hard mijn best, het lukt me niet. Ik dank iedereen die me gevolgd heeft, en vooral mijn buren, de lieve Greta, mijn buurvrouw en mijn trouwe en begeesterde fan Roger.....iedereen die me op op zijn manier gevolgd en gesteund heeft. Het was zwaar, het was goed, het bracht me wat bij. Het bracht me dichter bij mijn kinderen, vader en bij die van ons, ge weet wel. Het was een ongelooflijke zware ervaring die me verlichtte. Deze blog sluit ik af op 30 mei..na aankomst thuis. En zoals men wel zegt...vaya con dios amigos y amigas mio.....ti amo.
Woensdag 27 mei 2105 Ik werd vanmorgen gewekt door een berichtje van Greta, mijn altijd lieve en bevallige buurvrouw. Ik dacht eerst aan een onheilsbericht in de mening dat het ergens in de nacht was tot bleek dat het 6:45 was en iedereen nog in zijn bed lag...niemand die driftig zijn rugzak aan het inpakken was, nog een paar snurkers op de achtergrond en duisternis. Hoe kan dat nu? Ik viel bijna uit mijn bed van verwondering. Of zou het feit dat Santiago binnen bereik ligt en er vandaag maar 19 km moet gedaan worden er wat mee te maken hebben? Nu ja, dus goed geslapen tot Greta mijn nachtrust verstoorde...foei Greta. Om 7:30 de rugzak opgesmeten en met de zon aan de blauwe hemel en Santiago binnen stapbereik al fluitend mijn eerste schreden van de dag gezet...even aarzelend en dan met vaste tred naar O Pedrouzo 20 km voor Santiago de Compostela. Zes km later in Calzada mijn ontbijt genomen, spek met eieren en brood met koffie lekker zittend in het zonnetje. Een beetje verder maanden mensen me aan om stil dichterbij te komen, bleek het een jong konijntje te zijn dat speels heen en weer aan het spurten was en gekke sprongen maakte en totaal geen angst had van ons, het leek wel alsof het een show opvoerde voor ons. Schattig tot en met. En nog wat verder kwam ik het Amerikaanse koppel terug tegen die samen mij in Lourdes waren vertrokken. De vrouw die het al moeilijk had verdiende een dubbele 'Compostela'. Voor haar was het veel moeilijker dan voor mij..je zag je ook aan haar dat het tijd werd dat ze Santiago bereikte..je kon het lezen op haar gelaat. Na een babbel nog de wens geuit dat we elkaar in Santiago nog zouden zien, samen starten en samen eindigen in Santiago zou mooi zijn, afwachten maar. En ik kwam ook het koppel tegen dat ik al enkele malen gezien had waarvan de man een kinderwagen voortduwde met drie wielen weliswaar die zwaarder en steviger waren dan die van een normale kinderwagen. Daar moest ik het fijne van weten. Het bleken Canadezen te zijn die met die kinderwagen in Saint-Jean-Pied-de-Port vertrokken waren om naar Santiago te gaan...chapeau zeggen ze hier. O..en in die kinderwagen zat nog een schattig ventje ook. Doe het maar eens haast 800 km een kinderwagen voortduwen over dikwijls zeer zwaar terrein. En ook de Texaan van 82 die ik enkele weken geleden tegen kwam liep ik tegen het lijf, al leek hij wat verward en niet zo alert als toen ik hem eerst tegen kwam...de warmte? Een stuk voor O Pedrouzo stond er in het bos een kast waaruit muziek kwam en een bus met folders ernaast met reclame voor een albergue genaamd Porta de Santiago met foto' en details die me wel aanspraken. Dus daarheen en de laatste herberg was echt wel de beste, een mooie ruime moderne aangename herberg met zeer vriendelijke mensen, een plezier om er te vertoeven. En....en rustige mensen, geen groep lawaaierige Italianen die ik al eerder tegen kwam en die dachten dat zij het middelpunt van de aarde waren. Neen, allemaal rustige vriendelijke mensen hier. Wat me vandaag ook was opgevallen dat veel mensen samenklitten en met elkaar spraken en lachten, de opluchting dat morgen hun eindpunt er was. Rond 18:00 uur. Zowat mijn uur om te gaan eten naar het restaurant getogen om te eten, wat dacht je anders? Na de vorige entrecote-uitspatting met toiletaire nachtelijke gevolgen de kaart maar goed gelezen, al goed want er stond een schotel bij met een stuk vlees van 600 gram. Mijn heerlijk menu vandaag bestond uit croquetten met vis, zowat als gisteren maar een trap hoger. Een sirloinsteak blue met alweer die fritten op z'n Spaans en een heerlijk zelflbereide mandarijnen crème glace...jaja Roger..' Crème glace en deze was zeker zo goed als die van de Foubert. Een glas Rioja en een koffie. Het was heerlijk!! En terwijl ik zat te eten zag ik aan de overkant Serge passeren. Had ik buiten gezeten had ik hem kunnen roepen. Maar ik zal hem morgen dan nog wel tegen komen...hoop ik. Zo, de dag begint stilaan op zijn einde te lopen en ik verwacht elk moment een telefoon van die van ons, ge weet wel. Ik zal in elk geval heerlijk slapen en ik hoop dat zulks ook met jullie zal zijn. In elk geval, vergeet niet om morgen samen met mij het laatste stuk mee te wandelen...20 km, dat gaat wel lukken hé, en ik heb nog altijd GehWohl crème voor de voeten over voor zij die dan last moesten hebben van de zere voeten. Dag lieve volgers. ;-))
Dinsdag 26 mei 2015 Redelijk geslapen, buiten een hoester en een snurker viel het mee. De groep Duitsers wilden om 5:00 beginnen met inpakken en wegwezen maar dat heb ik hen uit het hoofd gebruld. Om 5:00 ging de ene na de andere naar het toilet. Een deurtje dat ophing aan twee rollers, en dan liet er een nog de deur half open zodat het licht in mijn ogen scheen. Ik heb die kerels terug de slaapzak ingebruld want in het Duits kan ik me niet kwaad maken. Dus in het Engels....en ze verstonden het maar al te best. Maar dat is gecensureerd ingeval er kinderen zouden meelezen. Die kropen allemaal terug hun slaapzak in, om dan om zes uur stipt het licht aan te doen. Die zullen die kleine Belg niet snel vergeten. Het absurde is dat ze veertig minuten voor mij vertrokken zijn en ik ze achter me heb gelaten. Die mannen zwalpen van de ene bar naar de andere om te rusten en bier te drinken, en dan kwam ik nog een bar tegen....El Aléman...daar zullen ze nog langer blijven plakken zijn. De wiboos. In het tweede dorp gaan ontbijten, maar de man die er baas was, een vriendelijke man trouwens was totaal overstuur door de toeloop die hij net had te verwerken had en wist de voorkant van de achterkant niet te onderscheiden. Dan zijn er nog die een koffie en een water bestelden en daarna enkel maar water wilden. Ik bestelde een bocadillo met eieren en spek en hij kwam met twee bocadillos af. de man was helemaal van zijn melk. Ik heb het met een kwinkslag opgelost. En....de bocadillo was lekker. Onderweg nog een kraampje donativo tegen gekomen waar ik druifjes en een appelsien nam voor een euro en zestig cent. Het was vandaag 25,5 km en zonnig en warm. Maar het viel best mee zodat ik om 14:34 de albergue binnen stapte. Albergue Utreia... Mooie herberg en zeer vriendelijke mensen die me eerst mijn gang lieten gaan en zeiden dat ik het registreren en betalen maar moest doen als ik gedoucht had...of zou ik zo hard gestonken hebben....hahahaha. Mooie slaapzaal met veel ruimte en twee salonnetjes erin, best gezellig en een klein tuintje om buiten te zitten. Top. Om 18:00 gaan eten, en hier komen schijnbaar ook veel Duitsers, de menu was in het Spaans en Duits, en zeg nu zelf...schweinehaxe in een Spaans restaurant? Ik heb de huisgemaakte kroketten met vis, de schweinehaxe en crème glace genomen. En het was allemaal superlekker. Van de fles wijn heb ik twee glazen gedronken, men zet er altijd een volle fles bij en dat is in het menu inbegrepen. Maar dan was ik ondertussen al lang een alcoholist geworden. En ik heb ook gevraagd om gekookte aardappelen..een friet kunnen ze hier niet bakken. Even naar de supermercado geweest om twee appelsienen en een fles drinken.nog twee nachten slaapzaalgedoe, ronkers en hoesters en andere ongemakken en ik bereik Santiago. Morgen maar 19 km en donderdag 20 km. Ik verwacht donderdag tussen 11:30 en 12:00 aan te komen...en het weer? Blijft prachtig, zonnig en 25 graden voor morgen. Nu, is het enkel nog uitbollen. mag ik jullie dan ook een heerlijke nachtrust toewensen...handen boven de lakens en niet voor zes uur wakker...hahahahahaha. Goeie nootjes en tot morgen...doeiiii
Maandag 25 mei 2015 Prima geslapen, in deze herberg mochten de lichten pas om 7:00 aan. Er was een school met Britse kinderen, maar die slapen snel...en lang! Rustig ingepakt en ontbeten, maar onderweg ontbijten is nog altijd het beste inzake prijs-kwaliteitverhouding. Nog wat mist over het water, maar het zag ernaar uit dat ook deze dag een zomerse dag zou worden. Direct het bos in en redelijk wat stijgen aangezien ik van 350 naar 565 meter moest. Ook vandaag, en dat zal wel zo zijn tot Santiago veel volk op de weg. Aanzienlijk drukker dan voor Sarria. Ik heb dan maar voor alle zekerheid voor morgen in Arzúa al een bed gereserveerd...onderaan. Goed dat de natuur hier zo mooi is..dan concentreer ik me daar maar op. In Ventas de Narón op 700 meter hoogte een koffie gedronken en de voeten even laten rusten. Niemand in voor een gesprek..een totaal andere sfeer nu met de nieuwkomers die een totaal andere mentaliteit hebben. Maar ja, ook dat is een onderdeel van de Camino.Het stuk van Airexe naar Palas de Rei zou vijf km zijn, maar dat boekje van Michelin mag je ook met een zak zout nemen. Meermaals kwam ik tot de conclusie dat afstanden niet altijd correct zijn. Ik deed 5 km in 1uur een 35 minuten....no way! Maar de eerste dag van Saint Jean Pied de Port naar Roncevalles was 27 km en zou volgens Michelin maar 4 uur in beslag nemen. Grapjassen! Enfin, ik kwam uiteindelijk aan in Palas de Rei en ging direct op zoek naar de albergue die ik op voorhand al had opgezocht..Albergue Buen Camino. Kleding assen was niet voor vandaag...morgen is er nog een dag en heb heb nog twee paar propere kousen en twee proper onderbroeken. Op het terras een cerveza gaan drinken en dan een wandeling gaan maken om eigenlijk weinig te zien. Me dan als nen ouwen bompa op een bankje gaan zetten om de lelijke en mooie pelgrims voorbij te zien komen. Ik dacht dat ik in Blankenberge op een terras zat om mensen gade te slaan, ook een leuke bezigheid. En geloof me, je ziet wat wat voorbij komen. Van het wandelen en het bier lui geworden en een dutje gaan doen op het tweede verdiep in mijn bed 1 hoog. Heerlijk zou lekker lui lui liggen zijn. Na een tijdje wat gaan surfen en eens gaan zoeken naar het bureel voor pelgrims om je aan te melden als je aankomt in Santiago om je 'Compostela' te bekomen, het certificaat dat je de Camino daadwerkelijk gelopen hebt. En dan merk ik dat je sowieso de laatste 100 km minstens twee of drie stempels per dag moet hebben als bewijs dat je de bus niet hebt genomen. Dat heb ik nergens gedaan, ik stapte elke dag en bij elke Albergue liet ik een stempel zetten en in de kathedralen en sommige kerken waar een stempel lag ook. Ik wil het zien dat de man achter de tafel me komt zeggen dat ik mijn 'Compostela' niet krijg omdat ik de laatste honderd km geen twee stempels per dag heb laten zetten. Dat.....gaat in de gazet komen en dat bureel gaat efkens serieus te klein worden peis ik. Maar dat betwijfel ik, ik mag wel verwachten dat de mensen daar over een degelijke portie gezond verstand beschikken! Wat heb ik hier gegeten, fritten met steak die ook met het machine gesneden lijkt te zijn en daar twee paardenogen op met salade en tomaat, en in dit warme weer had hij niet eens crème glace als dessert. Dan maar aan mijn dagelijkse taak begonnen, deze blog. Het is nu 19:33 en verwacht tegen 20:00 mijn wettelijke echtgenote aan het scherm om te skypen. Ik ga me daar geestelijk al op voorbereiden. Moest er nog iets opzienbarends of wat anders gebeuren laat ik het nog wel weten...btw, het stikt hier van de Duitsers...zou het alweer zo ver zijn? Ik heb een keer een selfie gemaakt, plaats ik hem....en staat ie op z'n kop. En zo blijft hij ook staan. ;-)
Enkele herinneringen
Zaterdag 30 mei 2015
Samen vertrokken in Lourdes, samen aangekomen in Santiago.
Vrijdag 29 mei 2015
Donderdag 28 mei 2015
Woensdag 27 mei 2105
Dinsdag 26 mei 2015
Maandag 25 mei 2015
