Sponsortocht naar Santiago ten voordele van Fajar Bura
Hierbij de link en informatie betreffende een sponsortocht naar Santiago de Compostela ten voordele van de stichting Fajar Bura die een opvangtehuis voor verlaten, kinderen aan het bouwen zijn in Jakarta.
Aan allen die me gevolgd hebben op mijn tocht van Lourdes naar Santiago, en ook aan zij die nog op deze blog terecht komen...
Alle gegevens inzake deze stichting en het internetadres zijn te vinden in de bijlagen van 1 tem 4.
Ook kan je via de website een gift doen. En op de facebookpagina kan je hen volgen tijdens de tocht.
Op 18 september vertrekt een groep van 12 mensen vanuit Ponferrada naar Santiago de Compostela met een menselijk warme boodschap.
De boodschap? Wij willen geld inzamelen om wezen in Jakarta aan een veilig en warm onderdak te helpen.
Je kan per km sponsor zijn, 1 km is 5 euro. 10 km 50 euro.
Wie geeft wat hij heeft is waard dat hij leeft. Laat jullie hart spreken.
Zaterdag 30 mei 2015 Ik had mijn wekker op 5:45 gezet, maar om 5:34 kreeg ik een berichtje dat mijn vlucht zonder problemen zou doorgaan. Alles nog eens goed nagekeken, douchke, scheren en bieterkes poetsen, snorretje bijknippen een crèmeke aan mijn door zon en wind getergd voorhoofd. En om 6:40 naar beneden om naar de bushalte te gaan voor de pendeldienst naar de luchthaven.en wonder boven wonder...daar stonden nog mannen en vrouwen met een rugzak op. Alles verliep vlotjes, op tijd aan de luchthaven, al online ingecheckt, ging als een fluitje van een cent. 9:40 omhoog en om 11:28 geland. Ik werd afgehaald door nonkel Marcel en tante Fabienne, en die van ons, ge weet wel was er ook bij. Vlotte terugreis naar Sint-Nikaas om uiteindelijk terug thuis aan te komen. Dat zal wel even wennen worden. Heb ik gewicht verloren...ja, een 9 kg. Een serieus zakje vet dus. Nu elke week wegen en mijn gewicht onder controle houden. Die van ons...ge denkt toch niet dat ik....ge weet wel... ga zeggen hé...dat is al wat afgezaagd hé..dat jullie dat hebben kunnen verdragen. Hahaha...was ook content dat ik thuis was. Ze had me een mooi stuk laten maken in chocolade met Sint jakobsschelpen en pralines. Ik zit nu aan de rosé champagne...en dat...blijft voor ons! Het was lang, het was zwaar, het was plezierig, het was vanalles en nog wat. Dat moet ik allemaal nog verwerken en zal nog wel even duren denk ik. Alle volgers, sympathisanten, bekenden, onbekenden, actieven en passieven. Dit...is HET einde van dit verhaal. Wat kan ik zeggen? Dat wat ik veel hoorde van andere pelgrims en veel zei tegen andere pelgrims.....BUEN CAMINO.
Vrijdag 29 mei 2015 Heerlijk geslapen, enerzijds door het ontbreken van snurkers, hoesters en wc-gangers. Maar ook door het wat teveel aan wijntjes die ik in mijn roes gretig door de keel heb gegoten. Maar geen last van het koppeke of de keel, prima wijn dus. Me in slow-motion klaar gemaakt om te gaan ontbijten. Nog wat gerommeld met de rugzak want die moet nu anders gepakt worden om als bagage mee te gaan met het vliegtuig. Om 9:30 naar buiten gestapt, nog wat souveniertjes gaan kopen en tegen 11.00 naar de kathedraal om me daar te zetten in de hoop een glimp van de Amerikanen of Serge op te vangen, helaas geen van beide. Er zijn dan ook twee in/uitgangen. Om 11: 30 naar binnen met het idee om een zitplaats te hebben, ja...dag Jan. Die kathedraal stak stampvol. Dan maar blijven rechtstaan, maar na 25 minuten heb ik de pijp aan Maarten gegeven, een uur rechtstaan kan mijn rug niet verdragen. Dan maar buiten gaan zitten en wachten tot de mis was afgelopen in de hoop toch nog iemand bekend te zien, maar neen hoor. Terug gewandeld naar het hotel en onderweg nog een stevig rugzakje gekocht in een mooie promotie om te dienen als handbagage omdat ik wat breekbaars bij had en dat liever in een stevig rugzakje stak...25 euro, je kan er niet voor sukkelen. Op de hotelkamer nog verder geordend in papieren, rugzakje en rugzak dat ik vanavond niet teveel meer moest puzzelen omdat ik morgen de bus van 7:00 naar de luchthaven moet hebben en ik dus graag zo goed als klaar wil zijn voor ik mijn bedstee opzoek. Dan ben ik maar gaan eten als de Spanjaarden rond 15:30 omdat ik vanavond de mis met de Butafumeiro wel wil meemaken en die is om 19: 30. Ik ga er tegen 18:00 uur naartoe en hoop dat dan nog niet alles vol zit. Soit, geroosterde tarbot met aardappelen en salade, twee witte wijntjes, een kaastaart met aardbei confituur, en een koffie...20,70 euro. Bij ons moogt ge voor tarbot al gemakkelijk 25 euro rekenen. In elk geval lekker gegeten voor weinig geld. Wat de bougiekes betreft, dat gaat hier een verlichting worden dat ge ne zonnebril moet opzetten. Helaas is ook de moderne tijd de kathedraal van Compostela binnen geslopen. Elektrische kaarsjes...10 cent voor eentje..dat zijn vijftig lichtjes ter nagedachtenis van ons Greta haar man zaliger. Ik denk dat het hem wel gaat opvallen zoveel licht. Ik ga er nog vijftig bijdoen voor iedereen die waren en zijn in mijn leven...familie, vrienden, kennissen, Voor geluk, liefde en een goede gezondheid. Zo, het is nu 17:07 en ga me stilaan klaar maken om naar de kathedraal te gaan. Daarna kan ik de blog van vandaag vervolledigen. Zo, den deze was om 18:00 in de kathedraal, anderhalf uur voor de mis begon, maar ik had een superplaats om de Butafumeiro te zien zwieren. Ik zat in de as waar het vat heen en weer zwierde. Ongelooflijk hoe ze zo'n wierookvat zo hoog kunnen zwieren, die ging tot tegen het plafond, en geloof me, het plafond van de kathedraal is hooooog. En ik was nog maar net binnen als ook de Amerikanen binnen kwamen. Samen vertrokken in Lourdes en samen aangekomen in Santiago de Compostela. En ik heb dan ook afscheid kunnen nemen van hen en vice-versa. Nog wel eerst een foto laten nemen van ons drietjes. Dan nog even een panaderia binnen gelopen om nog een kleinigheid te kopen om te eten en dan snel naar het hotel om te Skypen met die van ons, ge weet wel. Tien minuutjes later dan eerst afgesproken omdat ik wat later terug was. En morgen om 7:00 de bus op richting vliegveld, 9:35 omhoog en 11:35 terug omlaag in Zaventem. Maar eerst nog efkens zeggen tegen die van ons, ge weet wel....als er ne kleine magere neger voor de deur staat, de deur niet toekloppen, dat ben ik. En ook nog efkens meegeven wat ge zeker niet mag doen als ik thuis kom.......vragen of we een wandelingeske gaan doen, want dat komt niet goed! In elk geval, het was een onvergetelijke ervaring die je maar eens in je leven mag meemaken om het zijn waarde te laten behouden. Beste volgers....ik wens jullie een goede nacht....en droom van mij. Maar geen nachtmerrie natuurlijk. Na terug thuis te zijn sluit ik de blog af, morgenavond of zondagmorgen En dan komt er een varken met een lange snuit.....en 't vertelselke is uit. ;-)))
Donderdag 28 mei 2015 Een rustig ontwaken voor de laatste dag, geen stresserende toestanden, rustig en kalm. Om 5:45 wakker geworden, naar het toilet want de natuur riep. De Amerikaan naast me was ook al wakker en begon in te pakken stil en zeer stil. Hoe dan ook, er waren er nog meer die wakker waren maar in alle stilte hun rugzak pakten. Om 6:30 was den deze ook al onderweg, wakker, tandjes gepoetst en wat opgefrist, komaan voor de laatste 20 km. In het begin nog gas gegeven, maar dan maar hola hola joeng.....ge het nog tijd genoeg hoor. ontbeten, toast met confituur en koffie. Op zeker moment zag ik Santiago liggen, bij wijze van spreken binnen handbereik....maar nog ver weg. Er kwam een man voorbij die in volle vitesse ging....ik zei hem...hè...Santiago verschuift niet hoor, maar dat hielp niet. Hij zag zo rood als wat en mankte dat het niet mooi meer was, maar hij wilde persé in Santiago zijn. Ik ben hem niet gevolgd, maar vond hem wel sympathiek in z'n drang om Santiago te bereiken! Man man man, dat was een tgv te voet. Na het vliegveld ging het richting Monte do Gozo, waar een mooi monument staat voor de Camino. En uitgerekend daar moest ik een kleine boodschap doen, niet tegen dat monument natuurlijk, maar ergens tussen de struiken. Dan was het afdalen naar Santiago, een heel stuk door de voorstad en de stad om uiteindelijk de torens van de kathedraal in het oog te krijgen. Om 11:30 bereikte ik het plein voor de kathedraal, een enorm plein vol met mensen, toeristen en pelgrims. In één woord fantastisch gebouw. Na wat foto's genomen te hebben en te laten nemen...naar het office de peregrinos getrokken om mijn certificaat te bekomen, dat was 45 minuten aanschuiven, maar hé, wat is 45 minuten als je zeven weken onderweg bent geweest? Ik ging buiten met mijn 'Compostela' in een koker. Daar.....stopte mijn Camino. Ik heb momenten van twijfel, wanhoop en vreugde gekend. Er waren dagen dat ik het niet meer zag zitten...dat mijn voeten zo'n pijn deden dat ik er in de nacht wakker van werd. Dat mijn knie zei..genoeg, dat ik mijn hiel voelde tot in m'n tanden. Momenten dat ik dacht...ik kom er niet, om de dag erna door te gaan al fluitend alsof er niets aan de hand was. Ik leerde mensen kennen uit andere landen en andere continenten. Vriendelijke beschaafde mensen en idioten van de bovenste plank. Maar dat is niet anders dan bij ons of waar dan ook. Zij die mij het meest bijbleven waren de Amerikanen uit Winsconsin die samen met mij in Lourdes vertrokken zijn, en Serge...die lieve bebaarde clochard met het hart van goud, de Texaan van 82 en de Faroerer met de voeten vol blaren. Ik ben het office de Peregrinos meerdere malen gepasseerd om op z'n minst de Amerikanen te ontdekken, want ik denk niet dat Serge nog een 'Compostela' wil halen. Maar ik heb ze niet gezien, maar morgen om 12:00 is het de mis voor de pelgrims, en 's avons om de 19:30 de mis met de butafumeiro. En op één van de twee hoop ik hen nog te treffen om afscheid te nemen. Dat zou me nog verheugen, samen gestart en samen geëindigd zou prachtig zijn. Hoe dan ook, ik starte in Lourdes, door de Béarn, Baskenland, Navarra, Rioja, Castilla y Leon, en Galicië. Alles tesamen een 950 km bij benadering. Het moment waarop ik vertrok in Lourdes lijkt een eeuwigheid achter mij, en anderzijds is het alsof het op een twee drie voorbij was, merkwaardig gevoel. Ik besef zelf nog niet goed hoe ik het deed om 7 weken te leven als een clochard, bed in, bed uit. Goede bedden, slechte bedden. Aangename plaatsen en onaangename plaatsen. De meseta met zijn loodrechte wegen zonder dorpen, boom of schuilplaats. Acht dagen normaal, maar ik nam er negen dagen voor. De lieve zusters in Carrión de los Condes, en de geldzuigende private eigenaars van de albergue in Ledigos. Ik kwam ze allemaal tegen, de lieve mensen en de parasieten. De rustige respectvolle mensen en de mensen die om niemand wat gaven. De aandachttrekkers en de bescheiden mensen. De snoevers en de bescheiden mensen die meer presteerden dan de snoevers......zonder te snoefen. Heb ik gedaan? Neen, maar hela hola, ik verwacht die van ons, ge weet wel om te Skypen. Maar, ik kom nog terug om af te werken. Voila, het is gebeurd. Ik heb het eens goed gezegd tegen die van ons. Eigenlijk ben ik al een beetje licht beschonken, een cerveza grande gedronken , gaan eten en twee glazen goede wijn gedronken, en een fles Somontana gaan kopen, en die is ook half leeg. De ontlading...ik ben er. Ja. Ik ben er. Om eigenlijk te weten hoe ik me voel moet je naar YouTube gaan en dan ouverture 1812 inbrengen, en dan de finale beluisteren, dat is de enige manier om mijn gevoelens over deze tocht duidelijk te maken. Het was een levenservaring, woorden schieten tekort al doe ik ook zo hard mijn best, het lukt me niet. Ik dank iedereen die me gevolgd heeft, en vooral mijn buren, de lieve Greta, mijn buurvrouw en mijn trouwe en begeesterde fan Roger.....iedereen die me op op zijn manier gevolgd en gesteund heeft. Het was zwaar, het was goed, het bracht me wat bij. Het bracht me dichter bij mijn kinderen, vader en bij die van ons, ge weet wel. Het was een ongelooflijke zware ervaring die me verlichtte. Deze blog sluit ik af op 30 mei..na aankomst thuis. En zoals men wel zegt...vaya con dios amigos y amigas mio.....ti amo.
Woensdag 27 mei 2105 Ik werd vanmorgen gewekt door een berichtje van Greta, mijn altijd lieve en bevallige buurvrouw. Ik dacht eerst aan een onheilsbericht in de mening dat het ergens in de nacht was tot bleek dat het 6:45 was en iedereen nog in zijn bed lag...niemand die driftig zijn rugzak aan het inpakken was, nog een paar snurkers op de achtergrond en duisternis. Hoe kan dat nu? Ik viel bijna uit mijn bed van verwondering. Of zou het feit dat Santiago binnen bereik ligt en er vandaag maar 19 km moet gedaan worden er wat mee te maken hebben? Nu ja, dus goed geslapen tot Greta mijn nachtrust verstoorde...foei Greta. Om 7:30 de rugzak opgesmeten en met de zon aan de blauwe hemel en Santiago binnen stapbereik al fluitend mijn eerste schreden van de dag gezet...even aarzelend en dan met vaste tred naar O Pedrouzo 20 km voor Santiago de Compostela. Zes km later in Calzada mijn ontbijt genomen, spek met eieren en brood met koffie lekker zittend in het zonnetje. Een beetje verder maanden mensen me aan om stil dichterbij te komen, bleek het een jong konijntje te zijn dat speels heen en weer aan het spurten was en gekke sprongen maakte en totaal geen angst had van ons, het leek wel alsof het een show opvoerde voor ons. Schattig tot en met. En nog wat verder kwam ik het Amerikaanse koppel terug tegen die samen mij in Lourdes waren vertrokken. De vrouw die het al moeilijk had verdiende een dubbele 'Compostela'. Voor haar was het veel moeilijker dan voor mij..je zag je ook aan haar dat het tijd werd dat ze Santiago bereikte..je kon het lezen op haar gelaat. Na een babbel nog de wens geuit dat we elkaar in Santiago nog zouden zien, samen starten en samen eindigen in Santiago zou mooi zijn, afwachten maar. En ik kwam ook het koppel tegen dat ik al enkele malen gezien had waarvan de man een kinderwagen voortduwde met drie wielen weliswaar die zwaarder en steviger waren dan die van een normale kinderwagen. Daar moest ik het fijne van weten. Het bleken Canadezen te zijn die met die kinderwagen in Saint-Jean-Pied-de-Port vertrokken waren om naar Santiago te gaan...chapeau zeggen ze hier. O..en in die kinderwagen zat nog een schattig ventje ook. Doe het maar eens haast 800 km een kinderwagen voortduwen over dikwijls zeer zwaar terrein. En ook de Texaan van 82 die ik enkele weken geleden tegen kwam liep ik tegen het lijf, al leek hij wat verward en niet zo alert als toen ik hem eerst tegen kwam...de warmte? Een stuk voor O Pedrouzo stond er in het bos een kast waaruit muziek kwam en een bus met folders ernaast met reclame voor een albergue genaamd Porta de Santiago met foto' en details die me wel aanspraken. Dus daarheen en de laatste herberg was echt wel de beste, een mooie ruime moderne aangename herberg met zeer vriendelijke mensen, een plezier om er te vertoeven. En....en rustige mensen, geen groep lawaaierige Italianen die ik al eerder tegen kwam en die dachten dat zij het middelpunt van de aarde waren. Neen, allemaal rustige vriendelijke mensen hier. Wat me vandaag ook was opgevallen dat veel mensen samenklitten en met elkaar spraken en lachten, de opluchting dat morgen hun eindpunt er was. Rond 18:00 uur. Zowat mijn uur om te gaan eten naar het restaurant getogen om te eten, wat dacht je anders? Na de vorige entrecote-uitspatting met toiletaire nachtelijke gevolgen de kaart maar goed gelezen, al goed want er stond een schotel bij met een stuk vlees van 600 gram. Mijn heerlijk menu vandaag bestond uit croquetten met vis, zowat als gisteren maar een trap hoger. Een sirloinsteak blue met alweer die fritten op z'n Spaans en een heerlijk zelflbereide mandarijnen crème glace...jaja Roger..' Crème glace en deze was zeker zo goed als die van de Foubert. Een glas Rioja en een koffie. Het was heerlijk!! En terwijl ik zat te eten zag ik aan de overkant Serge passeren. Had ik buiten gezeten had ik hem kunnen roepen. Maar ik zal hem morgen dan nog wel tegen komen...hoop ik. Zo, de dag begint stilaan op zijn einde te lopen en ik verwacht elk moment een telefoon van die van ons, ge weet wel. Ik zal in elk geval heerlijk slapen en ik hoop dat zulks ook met jullie zal zijn. In elk geval, vergeet niet om morgen samen met mij het laatste stuk mee te wandelen...20 km, dat gaat wel lukken hé, en ik heb nog altijd GehWohl crème voor de voeten over voor zij die dan last moesten hebben van de zere voeten. Dag lieve volgers. ;-))
Dinsdag 26 mei 2015 Redelijk geslapen, buiten een hoester en een snurker viel het mee. De groep Duitsers wilden om 5:00 beginnen met inpakken en wegwezen maar dat heb ik hen uit het hoofd gebruld. Om 5:00 ging de ene na de andere naar het toilet. Een deurtje dat ophing aan twee rollers, en dan liet er een nog de deur half open zodat het licht in mijn ogen scheen. Ik heb die kerels terug de slaapzak ingebruld want in het Duits kan ik me niet kwaad maken. Dus in het Engels....en ze verstonden het maar al te best. Maar dat is gecensureerd ingeval er kinderen zouden meelezen. Die kropen allemaal terug hun slaapzak in, om dan om zes uur stipt het licht aan te doen. Die zullen die kleine Belg niet snel vergeten. Het absurde is dat ze veertig minuten voor mij vertrokken zijn en ik ze achter me heb gelaten. Die mannen zwalpen van de ene bar naar de andere om te rusten en bier te drinken, en dan kwam ik nog een bar tegen....El Aléman...daar zullen ze nog langer blijven plakken zijn. De wiboos. In het tweede dorp gaan ontbijten, maar de man die er baas was, een vriendelijke man trouwens was totaal overstuur door de toeloop die hij net had te verwerken had en wist de voorkant van de achterkant niet te onderscheiden. Dan zijn er nog die een koffie en een water bestelden en daarna enkel maar water wilden. Ik bestelde een bocadillo met eieren en spek en hij kwam met twee bocadillos af. de man was helemaal van zijn melk. Ik heb het met een kwinkslag opgelost. En....de bocadillo was lekker. Onderweg nog een kraampje donativo tegen gekomen waar ik druifjes en een appelsien nam voor een euro en zestig cent. Het was vandaag 25,5 km en zonnig en warm. Maar het viel best mee zodat ik om 14:34 de albergue binnen stapte. Albergue Utreia... Mooie herberg en zeer vriendelijke mensen die me eerst mijn gang lieten gaan en zeiden dat ik het registreren en betalen maar moest doen als ik gedoucht had...of zou ik zo hard gestonken hebben....hahahaha. Mooie slaapzaal met veel ruimte en twee salonnetjes erin, best gezellig en een klein tuintje om buiten te zitten. Top. Om 18:00 gaan eten, en hier komen schijnbaar ook veel Duitsers, de menu was in het Spaans en Duits, en zeg nu zelf...schweinehaxe in een Spaans restaurant? Ik heb de huisgemaakte kroketten met vis, de schweinehaxe en crème glace genomen. En het was allemaal superlekker. Van de fles wijn heb ik twee glazen gedronken, men zet er altijd een volle fles bij en dat is in het menu inbegrepen. Maar dan was ik ondertussen al lang een alcoholist geworden. En ik heb ook gevraagd om gekookte aardappelen..een friet kunnen ze hier niet bakken. Even naar de supermercado geweest om twee appelsienen en een fles drinken.nog twee nachten slaapzaalgedoe, ronkers en hoesters en andere ongemakken en ik bereik Santiago. Morgen maar 19 km en donderdag 20 km. Ik verwacht donderdag tussen 11:30 en 12:00 aan te komen...en het weer? Blijft prachtig, zonnig en 25 graden voor morgen. Nu, is het enkel nog uitbollen. mag ik jullie dan ook een heerlijke nachtrust toewensen...handen boven de lakens en niet voor zes uur wakker...hahahahahaha. Goeie nootjes en tot morgen...doeiiii
Maandag 25 mei 2015 Prima geslapen, in deze herberg mochten de lichten pas om 7:00 aan. Er was een school met Britse kinderen, maar die slapen snel...en lang! Rustig ingepakt en ontbeten, maar onderweg ontbijten is nog altijd het beste inzake prijs-kwaliteitverhouding. Nog wat mist over het water, maar het zag ernaar uit dat ook deze dag een zomerse dag zou worden. Direct het bos in en redelijk wat stijgen aangezien ik van 350 naar 565 meter moest. Ook vandaag, en dat zal wel zo zijn tot Santiago veel volk op de weg. Aanzienlijk drukker dan voor Sarria. Ik heb dan maar voor alle zekerheid voor morgen in Arzúa al een bed gereserveerd...onderaan. Goed dat de natuur hier zo mooi is..dan concentreer ik me daar maar op. In Ventas de Narón op 700 meter hoogte een koffie gedronken en de voeten even laten rusten. Niemand in voor een gesprek..een totaal andere sfeer nu met de nieuwkomers die een totaal andere mentaliteit hebben. Maar ja, ook dat is een onderdeel van de Camino.Het stuk van Airexe naar Palas de Rei zou vijf km zijn, maar dat boekje van Michelin mag je ook met een zak zout nemen. Meermaals kwam ik tot de conclusie dat afstanden niet altijd correct zijn. Ik deed 5 km in 1uur een 35 minuten....no way! Maar de eerste dag van Saint Jean Pied de Port naar Roncevalles was 27 km en zou volgens Michelin maar 4 uur in beslag nemen. Grapjassen! Enfin, ik kwam uiteindelijk aan in Palas de Rei en ging direct op zoek naar de albergue die ik op voorhand al had opgezocht..Albergue Buen Camino. Kleding assen was niet voor vandaag...morgen is er nog een dag en heb heb nog twee paar propere kousen en twee proper onderbroeken. Op het terras een cerveza gaan drinken en dan een wandeling gaan maken om eigenlijk weinig te zien. Me dan als nen ouwen bompa op een bankje gaan zetten om de lelijke en mooie pelgrims voorbij te zien komen. Ik dacht dat ik in Blankenberge op een terras zat om mensen gade te slaan, ook een leuke bezigheid. En geloof me, je ziet wat wat voorbij komen. Van het wandelen en het bier lui geworden en een dutje gaan doen op het tweede verdiep in mijn bed 1 hoog. Heerlijk zou lekker lui lui liggen zijn. Na een tijdje wat gaan surfen en eens gaan zoeken naar het bureel voor pelgrims om je aan te melden als je aankomt in Santiago om je 'Compostela' te bekomen, het certificaat dat je de Camino daadwerkelijk gelopen hebt. En dan merk ik dat je sowieso de laatste 100 km minstens twee of drie stempels per dag moet hebben als bewijs dat je de bus niet hebt genomen. Dat heb ik nergens gedaan, ik stapte elke dag en bij elke Albergue liet ik een stempel zetten en in de kathedralen en sommige kerken waar een stempel lag ook. Ik wil het zien dat de man achter de tafel me komt zeggen dat ik mijn 'Compostela' niet krijg omdat ik de laatste honderd km geen twee stempels per dag heb laten zetten. Dat.....gaat in de gazet komen en dat bureel gaat efkens serieus te klein worden peis ik. Maar dat betwijfel ik, ik mag wel verwachten dat de mensen daar over een degelijke portie gezond verstand beschikken! Wat heb ik hier gegeten, fritten met steak die ook met het machine gesneden lijkt te zijn en daar twee paardenogen op met salade en tomaat, en in dit warme weer had hij niet eens crème glace als dessert. Dan maar aan mijn dagelijkse taak begonnen, deze blog. Het is nu 19:33 en verwacht tegen 20:00 mijn wettelijke echtgenote aan het scherm om te skypen. Ik ga me daar geestelijk al op voorbereiden. Moest er nog iets opzienbarends of wat anders gebeuren laat ik het nog wel weten...btw, het stikt hier van de Duitsers...zou het alweer zo ver zijn? Ik heb een keer een selfie gemaakt, plaats ik hem....en staat ie op z'n kop. En zo blijft hij ook staan. ;-)
Zondag 24 mei 2015 Twee nachten achter elkaar goed uitslapen....heeeeeeeerrlijk. Vandaag 21,5 km. Rustige dag vandaag. Nog lekker uitgebold in mijn rustige verblijf, en om 8:30 buiten gestapt. Helderblauwe lucht, zon en fris uitgerust en Santiago in de buurt. Vooruit met de geit. Vrij snel in de natuur terug..ik zat aan de buitenrand van de stad. Wat me al vrij snel opviel was dat er veel volk onderweg was, en plots viel mijne frank... het is te zeggen, mijn 0,025 eurocent. Van Sarria naar Santiago is 108 km, en hier beginnen de easy-stappers voor de Compostela. Met 100 km op het conto krijgen ze de Compostela al. Het was een groep die begeleid werd en waarvoor ze 360 euro betaalden om die tocht te doen in 6 dagen, hotel en eten en transfer van de bagage inbegrepen... zodat ze enkel een klein rugzakje moesten dragen. Hoe ik dat weet? Een gesprekje gedaan met twee van hen, twee Ierse meiden. Effe de vis uit hun neus gepeuterd. En ze doen er zes dagen over, alhoewel het in vijf dagen kan...maar zes dagen brengt uiteraard meer op. Bussenis is bussenis zou Boma zeggen! Maar zoals al gezegd...ieder zijn Camino. Maar de Duitsers zeggen..."Der weg is das ziel". En zo is het ook....de weg naar Santiago is het doel...zonder die weg, heb je geen Camino de Santiago gedaan. Hoe dan ook, ik was zo uitgerust dat ik de eerste 13 km in één trek deed omdat als je een bar voorbij kwam die al vol zat met de easy-stappers. Ik schoof dus maar telkens door tot ik aan een bar kwam in Ferreiros om daar een bocadillo te eten met Galliciër ham en koffie. Er zat een Franse bulldog die mij wel zag zitten, en ik hem. "Streel me" stond er in zijn ogen te lezen..ok. Jij vraagt, ik streel. De tranen stonden in zijn ogen als ik vertrok. Verderop in Vilachá, een dorp voor Portomarin stond er een huis Casa Suzanne. Die vrouw had ik gisteren ontmoet in Sarria en was een Australische die in dat dorp een huis had gekocht...en ze vertelde me dat als ik aankwam maar eens Suzanne moest roepen, eens daar aangekomen zag ik het raam openstaan en riep ik Suzanne, maar ze zal het niet gehoord hebben want er kwam geen reactie. En ik durfde niet harder te roepen...stel je voor dat die andere Suzanne het zou horen. Ik dus maar een watertje genomen à la donativo. Maw, er stond een tafel met vanalles en nog wat en je kon nemen wat je wilde en zelf in de bus steken wat je kwijt wilde. Zo zijn er ook albergues die je vrij laten wat je wil betalen, of niet wil betalen. Vandaar nog 1,5 km naar Portomarin. Daar aangekomen direct naar de albergue die ik genoteerd had en waar het 10 euro was om te slapen, Albergue Ferramenteiro. Een private herberg maar modern en superproper. Met een fantastisch zicht op het meer beneden en de groene omgeving. Het was trouwens een zeer mooie en zeer aangename wandeling vandaag. Een romantisch landschap met loof, naaldbossen en weiden. Ok, me geïnstalleerd zoals al zo dikwijls met douche en de was, en me dan op het terras met mooi uitzicht gezet met een biertje uit de automaat. Ik werd zo loom van het biertje en de warmte dat ik mezelf moest dwingen om recht te staan, dik tegen mijn goesting. Dan maar naar het centrum gewandeld, ttz, een lange straat met halfweg een plein met een tempel..geen kerk dus. Een supermarkt, banken, bars en restaurants en een souvenierwinkel. In het terug komen een crème glace gekocht...warm weer hé...en me dan nog wat op mijn gat gezet om dan maar eens een pizza te gaan eten, dat was lang geleden en ik had er dik genoeg mee met een caña cerveza. Ik zat zo vol als een ei...zware pizza!! Volledig voldaan ben ik dan maar aan de blog begonnen..en ik moest me vandaag niet haasten, want die van ons, ge weet wel...zit in de sauna Katara in Belsele. Ik zal ik mijn voeten wel afdraaien...hahahahahaha. Neen hoor, ze mag ook al eens naar andere knappe mannen kijken als ik niet thuis ben. Zo beste mensen, het weekeinde zit er alweer bijna op. En voor mij, net zoals ik klein was en als Sint Niklaas kwam....Nog 4 keer slapen. Buenos noches y hasta la mañana...besos à todo. Yo.
Zaterdag 23 mei 2015 Wat kan er eigenlijk gezegd worden van een rustdag in een klein stadje zonder noemenswaardige bezienswaardigheden? Niet echt heel veel dus. Om 7:43 wakker geworden...hoor ik daar iemand luiaard roepen? Ik was volledig alleen op het appartementje en kon rustig alles doen wat en wanneer ik het wilde doen. Met m'n luie krent op een stoel gezeten en naar het nieuws van de Redactie gekeken. Naar youtube een aflevering van De Kampioenen gekeken, en dan mezelf naar het sanitaire gedeelte van het appartement verschoven. Mijn broodjes met jamon de Serano verorberd met koffie. En dan wat gaan opzoeken wat betreft de komende albergues en inzake mijn vlucht van de 30e en de bagage. Na 12 een wandeling gaan doen, geld afgehaald uit de muur, wat in de zon gezeten op een bank en dan gaan eten bij de eigenaar van mijn onderkomen die tevens een Italiaans restaurant uitbaat. Een vriendelijke spontane man die zelfs Engels kan..praat gemakkelijker hoor. Ondertussen was er een stevige Duitse meid aangekomen die hier al had geslapen, maar met de bus naar Samos was gereden om het klooster te bezoeken. En te voet was terug gekomen. En nog wat later een echtpaar uit Nieuw-Zeeland die zoals zovelen het stuk Burgos/Leon hadden overgeslagen. Of zoals Serge zegt.."The easy way to Compostela". Ze nemen bussen of taxi's om de zwaarste en vervelendste stukken te vermijden. Nou ja, ieder zijn Camino. Ik zit hier nu lui te bedenken wat ik voor de moment nog zou kunnen neerpennen, maar deze dag was zo'n zware rustdag dat ik zowat niets belangrijks heb meegemaakt. Eigenlijk had ik onder de titel gewoon moeten plaatsen.... Rustdag..zonder meer. Ik denk dat ik in afwachting dat mijn halve trouwboek verschijnt om te Skypen, ik maar eens bij wijze van uitzondering een dutje ga doen. Dus...misschien tot later, als ik nog bij de mijne ben. Nou ja, dutje gedaan en naar een paar afleveringen van Lili en Marleen gekeken, ik ben daar zo moe van geworden dat ik moe ben. Oei...skypetijd. Op de foto staat een bord met ontbijt...toast, spek en eieren.
Vrijdag 22 mei 2015 Een wereld van verschil, ik was onder normale mensen. Ik werd wakker om 6:07, en iedereen lag nog in zijn bed. Even naar het toilet en terug de slaapzak in. Om 6:50 hoorde ik gapen en uitrekken en stak ik mijn benen uit bed. En langzaam kwam iedereen tot ontwaken. Ik had geslapen als een engel...wat logisch is gezien ik ook een engel ben. Ja hoera....weer normale mensen ontmoet! Twee koffie's gemaakt en dan de rugzak gemaakt en rustig aan om 7:30 vertrokken, oorspronkelijk zou het 21,5 km worden, maar ik koos voor de langere maar tevens de mooiste route over de heuvels die 24,5 km bedroeg. De andere route ging grotendeels langs de weg zonder grote hoogteverschillen. En ik moet zeggen....het was een prachtwandeling dwars door de natuur over heuvels en door dalen. En veel volk was er niet op die route. Het eerste gedeelte en ook dat van gisteren kan je wat vergelijken met de Vogezen...maar hoe dichter ik naar Sarria kwam, hoe meer het de Elzas werd. Eerst steile hellingen en hoog, om dan te veranderen in lagere heuvels die bol stonden en minder steil. Op gebied van natuurschoon was het vandaag top! In Samos waar een klooster was dat zeker de moeite was om te bezoeken maar waar ik geen tijd voor had, heb ik ontbeten, er stond een strakke wind maar de zon scheen. En na Samos kwam in in het mooiste stuk terecht, verlaten en haast geen mens te zien. Na een tweetal uren kwam ik uit op de samenkomst van de lange en de korte weg, en plots zag ik terug mensen. Dan was het het laatste stuk richting Sarria, en alweer kwam ik Serge tegen volop vuil aan het rapen, samen met de kleine Japanner. Koddig zicht Serge die groot en zwaargebouwd is en daarnaast de kleine tengere Japanner. OK, afzakken naar Sarria dus, een moderne stad met enkele oudere straatjes. Bij het binnenkomen van Sarria stapte ik het toeristenbureel binnen voor een plan en informatie over het pension waar ik een kamertje had geboekt...en wie kwam daar binnen? Over een ongelooflijk toeval gesproken, het Amerikaanse koppel dat samen met mij in Lourdes gestart was en die ik sind Burgos niet meer gezien had, we vlogen elkaar om de hals omdat we dat niet meer verwacht hadden. En normaal gaan zij samen met mij de 28e in Santiago de Compostela aankomen, so...hope to see you again in Santiago!! Het lijkt een eeuwigheid geleden sinds het vertrek in Lourdes. Uiteindelijk in het pension terecht gekomen en dat viel reuze mee. Het was een soort appartement met vier kamers, een keuken en badkamer die gedeeld werden. Maar ik was er alleen met een Franstalige die niet echt het begrip 'sociaal zijn' kende. Die man heeft bij het binnenkomen enkel een korte groet gegeven, voor de rest zat hij een uur in de badkamer of op zijn kamer. Hij had totaal geen zin in contact..soit...zijn camino. Ik ben dan naar de supermercado geweest en me een kotelet gekocht, boter en rijst met groenten, een fles Marqués de Caceres, dessert, brood en jamon de serrano voor morgenvroeg, een snoepje en twee alcoholvrije biertjes voor morgen. En ik zat gerust. De rijst met groentjes en kotelet en saus heeft me goed gesmaakt. Die van ons, ge weet wel, kan natuurlijk veel beter en lekkerder koken. Maar ik was happy. Miljoenen die zouden vechten voor wat ik vanavond gegeten heb. Morgen dus nog een rustdag...en dan nog 5 dagen wandelen. De weersvooruitzichten zijn prima. Zon en geen regen met temperaturen tot 24 graden. Voor de rest..bijna vergeten...maar nog steeds geldig....Leen(tje) verjaart vandaag, al heb ik wel te doen met haar. Haar man trapt namelijk redelijk door. Hij trapte eens van Sint-Niklaas helemaal naar Santiago de Compostela met de fiets....trapt ge dan door, of trapt ge dan door? Natuurlijk trapt ge dan door. Daarom Leen(tje)....in eerste instantie mijn oprecht medeleven, en anderzijds mijn hartelijke gelukwensen met je 45e verjaardag. Hip hip hip...en ja hoor, de rest kennen jullie wel zeker! So folks.....see you later....alligators en kus kus kus. Btw...op de foto....Serge en ik.
Donderdag 21 mei 2015 Een heerlijke nacht gehad. Geslapen van 21:30 tot 7:00 uur. Mijn alarm moest me wekken of ik had om 8:00 misschien nog in mijn bed gelegen. Lekker uitgerekt en om 7:30 mijn rechterbeen, en om 7:32 mijn linkerbeen uit bed gehesen. Dan een goede lekker uitgebreide douche en om 8:10 gaan ontbijten. Om 8:40 sleurde den deze zijn rugzak op de rug, en met nieuwe en volle moed terug op pad naar Triacastela, 22 km verder. O Cobreiro zat in de wolken, maar die gingen wel weg bij het dalen. Ik moest dalen van 1330 naar 650 meter, maar niet alvorens nog enkele pittige klims te doen. Eerst naar de Alto de San Roque, en daarna naar de Alto do Poio op 1337, en dan pas kon het dalen beginnen. Het ging me goed af, goed geslapen, goed gehumeurd. Onderweg nog een Duitse tegen gekomen....Cornelia, die ik al regelmatig in harmonica gepasseerd was. Het was mooi weer, alhoewel nog niet echt warm. Maar de schoonheid van de natuur deed me dat vergeten. Een golvend landschap met veel groen en...en...loofbomen. Berken en boterbloemen. En in de straatjes van de dorpjes waar ik langs kwam, kon je best kijken waar je liep. De koeien liepen er namelijk ook door de straatjes. En voor je het beseft roep je plots...."shit". 4 km voor Triacastela kwam ik Serge nog tegen die plastiek uit prikkeldraad aan het halen was. Voor het dorp stond een massieve 800jarige kastanjeboom...een reus van een boom, ik verzonk in het niets ermee, zowel wat ouderdom als omvang betrof. Ik bereikte om 14:10 de albergue Aitzenea, privaat uitgebaat aan het einde van het dorp. Ruime kamers en deftig sanitair. Wasje gedaan en de hospita stak mijn was in een zwierder zodat die er haast. Zo goed als droog uit kwam. Een kleine wandeling en ik kwam tot de conclusie dat net achter de hoek een bar en twee restaurants waren met terrasjes op de straat. Een jawel...alcoholvrije San Miguel gedronken en dan naar de supermercado voor twee heerlijke Spaanse naranjas...twee blikjes cola light...en een crème glace. Dat naar de ijskast gebracht en gaan eten, waar ik den Antwerpenaar terug tegen kwam....en de Serge die naar de mis van 18:00 uur ging. Heerlijk gegeten, mixt salade, tong met frietjes en flan. Wijn en koffie erbij en 11 euro. Ik heb proberen Skypen met ge weet wel...die van ons, maar dat lukte niet al te best, het was geen al te snelle verbinding. Dus maar getelefoneerd. Ook het plaatsen van een foto die ik eerst nog moet verkleinen lukt niet door de te langzame verbinding. Die plaats ik morgen dan hopelijk wel, naargelang de kwaliteit van de WiFi-verbinding. Galicië...een prachtige natuur, het mooiste wat ik tot nu toe van heel Spanje gezien heb. Behalve dat wat ik in de spiegel zie natuurlijk. Hahahahahahaha. Morgen naar Sarria, een stadje waar ik misschien, als het een aangenaam stadje is, mijn laatste rustdag neem.wens me een goede nacht, dat ik goed mag slapen en dromen over die van ons en mijn heerlijke bed thuis...alleen spijtig dat die van ons al wel eens ronkt. Doe goe doedoe en toedeloe. Yo.
Woensdag 20 mei 2015 Deze morgen alweer om 5:30 wakker, de meute was schijnbaar bang dat Compostela ging verhuizen en vond het nodig om en masse de zak te pakken alsof hun leven ervan afhing...om 5:30! De spirit van de Camino is hier ver te zoeken. Dan nog de veelvuldige toiletbezoeken en mijn nachtrust was alweer niet van de beste kwaliteit. Als ze dan allemaal de kamer verlaten in hun rush naar O Cebreiro, kwam ik al mopperend de bedstee uit. Gepakt en gezakt naar beneden om in de ijskast mijn kaas en yoghurt te halen, bleek die deur op slot en bleek dat de hospice maar om 8:00 zou komen, hadden ze wel op de ijskast kunnen kleven. Alweer mopperend om mijn verloren kaas en yoghurt dan maar op weg naar O Cebreiro 12 km verder en 700 mtr hoger. De Antwerpenaar wist me gisteren te vertellen dat vandaag een zware dag zou zijn zelfs met maar 12 km voor de boeg, hij is schijnbaar niet veel gewend...piesofekeek...er werd 4 uur voor aangegeven en ik deed het in drie uur. Kwestie van gedoseerd te lopen en de ademhaling te synchroniseren met de tred die je hebt. Het was mooi, maar bij het naderen van O Cebreiro bleek dat ik in de wolken zou terecht komen. Dan krijg je de kilte en de vochtigheid over je, echt onaangenaam. Gezien de slechte nachten en het gebrek aan een degelijke slaap besloot ik in een klein hotelletje een kamer te nemen. De bar restaurant was gezellig, maar de kamers lagen in een apart gebouw schuin over de bar. Het was een degelijke kamer met een moderne badkamer en superdouche. Na de douche een dutje gedaan en dan het dorpje in om een bocadillo con queso te eten, en daarna in de bar twee glazen wijn gaan drinken omdat daar WiFi is en ik mijn e-mails kon nakijken wat al twee dagen geleden was. Dan terug naar mijn kamer waar ik terug plat op mijn bed ging liggen en in de diepe slaap geraakte...zo diep dat toen ik opgebeld werd door nonkel Marcel ik verdwaasd wakker schoot en het haast een minuut duurde eer ik tot het besef kwam dat het mijn smartphone was die me wekte. O...het was om te zeggen dat we aan zee zitten en het weer nog niet vet was geweest maar dat de zon er nu wat door kwam. Is het geen Italiaanse die me stoort in mijn slaap is het nonkel Marcel wel die de juiste moment weet uit te kiezen om me te bellen. Die sloeber! Ik heb dan nog een tijdje dwaas op mijn bed gezeten om dan mezelf recht te hijsen om iets te gaan eten. De dagmenu voor 10 euro met een koffie bij het dessert. En dan verkast naar de bar om de eters plaats te geven. Hier werk ik dan ook aan de blog onder het genieten van een lekker glas witte wijn. Die van ons. ge weet wel... Belde me op om te vragen of er geen WiFi was, oeps, vergeten dat we om 19:00 zouden skypen ipv 20:00. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa...als da maar goed komt. In elk geval, Santiago komt nu dicht bij, deze morgen Galicië binnen gewandeld en nog maar zeven dagen voor de boeg. Met één rustdag achter de hand in Sarria. En nog 1 ding weet ik zeker, als mijn wijn leeg is naar mijn kamer en maffen dat ik morgen eens een keer zonder gemopper en met muizenogen op stap hoef te gaan. Bij deze dus...vanuit Galicië...een even diepe nachtrust gewenst, als ik mezelf toewens. À todo....yo
Dinsdag 19 mei 2015 Om 5:15 ontwaakt, een snuggere Italiaanse had haar alarm op 5:15 gezet. Was wakker geworden voor haar alarm af ging en is dan uitvoerig haar toilet gaan maken. Dus...5:15 alarm maar niemand om het af te zetten, gevloek en gekreun alom. Tot het stopte om enkele minuten in herhaling te gaan...drie maal achter elkaar. Dan ben ik haar toestel buiten op de bank gaan leggen, maar iedereen was ondertussen klaar wakker. Toen ze terug kwam na een tijd ze eens duidelijk proberen maken wat ik ervan dacht. Maar die Italianen zijn taalonkundig en kennen enkel Italiaans. Maar ik denk dat mijn lichaamstaal en vlammende blikken wel één en ander duidelijk gemaakt hebben. Elke morgen zijn er wel mensen die geen respect hebben voor de rust van anderen. Ok, klaarwakker om 5:15, dan maar een koffie uit de automaat gaan halen, en mijn toilet gemaakt wat maar een fractie van de tijd vergde die Miss Italië nodig had om dat te doen. Om 6:33 dan vertrokken naar Vega de Valcarce een 25 km verder. In Villafranca de Bierzo waar ik gisteren oorspronkelijk wilde stoppen heb ik ontbeten en nog wat nagemompeld in mezelf om die dwaze Italiaanse griet. Zulke dingen komen mijn humeur niet ten goede. Het traject naar Vega was zeer mooi en ging door het gebergte..helaas over asfalt naast de weg die gelukkig niet druk bereden was. Toen ik in Trabadelo stopte om een koffie te drinken trof ik daar de Antwerpenaar aan die daar bleef slapen...ik ging nog 8,5 km verder. Normaal is het morgen dan maar 12 km maar met een stevige stijging, maar dat zal ik morgen wel zien. Sneller dan verwacht kwam ik aan in Vega de Valcarce. Een albergue municipale in al zijn eenvoud, maar met een prachtig uitzicht. En voor 5 euro kan je niet echt gaan klagen hé. 😄 Wat boodschappen gaan doen want in de albergue was niets te krijgen, wat ice tea en alcoholvrij bier en perzikken. Na wat genoten te hebben van het uitzicht en de zon naar het restaurant gewandeld om te eten. Maar pas om 19:00 uur, het gros van de pelgrims daar eet vroeger en ging zijn eten dus halen in 1 van de 2 winkels die het dorp rijk was. Als ik daar een restaurant had zou ik mijn hersenen gebruiken en vroeger beginnen. Die gaat niet veel volk in haar restaurant hebben. In een klein dorpje als dit gaan de meeste pelgrims niet meer laat buiten, er is toch niets te zien. Ik heb mezelf dan maar brood en ja Greta...schapenkaas gekocht en Griekse youghort. Een simpele maaltijd als dit kan ook best smaken. Ik denk dat ik er maar snel aan ga beginnen voor Renée...mijn wettelijke echtgenote en halve trouwboek mij gaat skypen.Maar toch nog 1tje van mijn buurvrouw. "Wanneer jij op 'n vriend se skouers staan, is meer dinge vir jou sigbaar. Wanneer jullie rug aan rug staan, isl daar minder om te vrees. Wanneer jullie skouer aan skouer staan, is die las ligter. En wanneer jullie saam opkijk, is die prag en grootsheid van die hemelruim.....asemrovend". Voor zij die het niet doorhebben...dit is dus Zuid-Afrikaans. Een lekkere nacht zonder Italiaanse vrouwen en mooi weer wens ik jullie toe....Yo. 😉
Enkele herinneringen
Zaterdag 30 mei 2015
Samen vertrokken in Lourdes, samen aangekomen in Santiago.
Vrijdag 29 mei 2015
Donderdag 28 mei 2015
Woensdag 27 mei 2105
Dinsdag 26 mei 2015
Maandag 25 mei 2015
Zondag 24 mei 2015
Zaterdag 23 mei 2015
Vrijdag 22 mei 2015
Donderdag 21 mei 2015
Woensdag 20 mei 2015
Dinsdag 19 mei 2015
