Donderdag 28 mei 2015 Een rustig ontwaken voor de laatste dag, geen stresserende toestanden, rustig en kalm. Om 5:45 wakker geworden, naar het toilet want de natuur riep. De Amerikaan naast me was ook al wakker en begon in te pakken stil en zeer stil. Hoe dan ook, er waren er nog meer die wakker waren maar in alle stilte hun rugzak pakten. Om 6:30 was den deze ook al onderweg, wakker, tandjes gepoetst en wat opgefrist, komaan voor de laatste 20 km. In het begin nog gas gegeven, maar dan maar hola hola joeng.....ge het nog tijd genoeg hoor. ontbeten, toast met confituur en koffie. Op zeker moment zag ik Santiago liggen, bij wijze van spreken binnen handbereik....maar nog ver weg. Er kwam een man voorbij die in volle vitesse ging....ik zei hem...hè...Santiago verschuift niet hoor, maar dat hielp niet. Hij zag zo rood als wat en mankte dat het niet mooi meer was, maar hij wilde persé in Santiago zijn. Ik ben hem niet gevolgd, maar vond hem wel sympathiek in z'n drang om Santiago te bereiken! Man man man, dat was een tgv te voet. Na het vliegveld ging het richting Monte do Gozo, waar een mooi monument staat voor de Camino. En uitgerekend daar moest ik een kleine boodschap doen, niet tegen dat monument natuurlijk, maar ergens tussen de struiken. Dan was het afdalen naar Santiago, een heel stuk door de voorstad en de stad om uiteindelijk de torens van de kathedraal in het oog te krijgen. Om 11:30 bereikte ik het plein voor de kathedraal, een enorm plein vol met mensen, toeristen en pelgrims. In één woord fantastisch gebouw. Na wat foto's genomen te hebben en te laten nemen...naar het office de peregrinos getrokken om mijn certificaat te bekomen, dat was 45 minuten aanschuiven, maar hé, wat is 45 minuten als je zeven weken onderweg bent geweest? Ik ging buiten met mijn 'Compostela' in een koker. Daar.....stopte mijn Camino. Ik heb momenten van twijfel, wanhoop en vreugde gekend. Er waren dagen dat ik het niet meer zag zitten...dat mijn voeten zo'n pijn deden dat ik er in de nacht wakker van werd. Dat mijn knie zei..genoeg, dat ik mijn hiel voelde tot in m'n tanden. Momenten dat ik dacht...ik kom er niet, om de dag erna door te gaan al fluitend alsof er niets aan de hand was. Ik leerde mensen kennen uit andere landen en andere continenten. Vriendelijke beschaafde mensen en idioten van de bovenste plank. Maar dat is niet anders dan bij ons of waar dan ook. Zij die mij het meest bijbleven waren de Amerikanen uit Winsconsin die samen met mij in Lourdes vertrokken zijn, en Serge...die lieve bebaarde clochard met het hart van goud, de Texaan van 82 en de Faroerer met de voeten vol blaren. Ik ben het office de Peregrinos meerdere malen gepasseerd om op z'n minst de Amerikanen te ontdekken, want ik denk niet dat Serge nog een 'Compostela' wil halen. Maar ik heb ze niet gezien, maar morgen om 12:00 is het de mis voor de pelgrims, en 's avons om de 19:30 de mis met de butafumeiro. En op één van de twee hoop ik hen nog te treffen om afscheid te nemen. Dat zou me nog verheugen, samen gestart en samen geëindigd zou prachtig zijn. Hoe dan ook, ik starte in Lourdes, door de Béarn, Baskenland, Navarra, Rioja, Castilla y Leon, en Galicië. Alles tesamen een 950 km bij benadering. Het moment waarop ik vertrok in Lourdes lijkt een eeuwigheid achter mij, en anderzijds is het alsof het op een twee drie voorbij was, merkwaardig gevoel. Ik besef zelf nog niet goed hoe ik het deed om 7 weken te leven als een clochard, bed in, bed uit. Goede bedden, slechte bedden. Aangename plaatsen en onaangename plaatsen. De meseta met zijn loodrechte wegen zonder dorpen, boom of schuilplaats. Acht dagen normaal, maar ik nam er negen dagen voor. De lieve zusters in Carrión de los Condes, en de geldzuigende private eigenaars van de albergue in Ledigos. Ik kwam ze allemaal tegen, de lieve mensen en de parasieten. De rustige respectvolle mensen en de mensen die om niemand wat gaven. De aandachttrekkers en de bescheiden mensen. De snoevers en de bescheiden mensen die meer presteerden dan de snoevers......zonder te snoefen. Heb ik gedaan? Neen, maar hela hola, ik verwacht die van ons, ge weet wel om te Skypen. Maar, ik kom nog terug om af te werken. Voila, het is gebeurd. Ik heb het eens goed gezegd tegen die van ons. Eigenlijk ben ik al een beetje licht beschonken, een cerveza grande gedronken , gaan eten en twee glazen goede wijn gedronken, en een fles Somontana gaan kopen, en die is ook half leeg. De ontlading...ik ben er. Ja. Ik ben er. Om eigenlijk te weten hoe ik me voel moet je naar YouTube gaan en dan ouverture 1812 inbrengen, en dan de finale beluisteren, dat is de enige manier om mijn gevoelens over deze tocht duidelijk te maken. Het was een levenservaring, woorden schieten tekort al doe ik ook zo hard mijn best, het lukt me niet. Ik dank iedereen die me gevolgd heeft, en vooral mijn buren, de lieve Greta, mijn buurvrouw en mijn trouwe en begeesterde fan Roger.....iedereen die me op op zijn manier gevolgd en gesteund heeft. Het was zwaar, het was goed, het bracht me wat bij. Het bracht me dichter bij mijn kinderen, vader en bij die van ons, ge weet wel. Het was een ongelooflijke zware ervaring die me verlichtte. Deze blog sluit ik af op 30 mei..na aankomst thuis. En zoals men wel zegt...vaya con dios amigos y amigas mio.....ti amo.
