Zondag 24 mei 2015 Twee nachten achter elkaar goed uitslapen....heeeeeeeerrlijk. Vandaag 21,5 km. Rustige dag vandaag. Nog lekker uitgebold in mijn rustige verblijf, en om 8:30 buiten gestapt. Helderblauwe lucht, zon en fris uitgerust en Santiago in de buurt. Vooruit met de geit. Vrij snel in de natuur terug..ik zat aan de buitenrand van de stad. Wat me al vrij snel opviel was dat er veel volk onderweg was, en plots viel mijne frank... het is te zeggen, mijn 0,025 eurocent. Van Sarria naar Santiago is 108 km, en hier beginnen de easy-stappers voor de Compostela. Met 100 km op het conto krijgen ze de Compostela al. Het was een groep die begeleid werd en waarvoor ze 360 euro betaalden om die tocht te doen in 6 dagen, hotel en eten en transfer van de bagage inbegrepen... zodat ze enkel een klein rugzakje moesten dragen. Hoe ik dat weet? Een gesprekje gedaan met twee van hen, twee Ierse meiden. Effe de vis uit hun neus gepeuterd. En ze doen er zes dagen over, alhoewel het in vijf dagen kan...maar zes dagen brengt uiteraard meer op. Bussenis is bussenis zou Boma zeggen! Maar zoals al gezegd...ieder zijn Camino. Maar de Duitsers zeggen..."Der weg is das ziel". En zo is het ook....de weg naar Santiago is het doel...zonder die weg, heb je geen Camino de Santiago gedaan. Hoe dan ook, ik was zo uitgerust dat ik de eerste 13 km in één trek deed omdat als je een bar voorbij kwam die al vol zat met de easy-stappers. Ik schoof dus maar telkens door tot ik aan een bar kwam in Ferreiros om daar een bocadillo te eten met Galliciër ham en koffie. Er zat een Franse bulldog die mij wel zag zitten, en ik hem. "Streel me" stond er in zijn ogen te lezen..ok. Jij vraagt, ik streel. De tranen stonden in zijn ogen als ik vertrok. Verderop in Vilachá, een dorp voor Portomarin stond er een huis Casa Suzanne. Die vrouw had ik gisteren ontmoet in Sarria en was een Australische die in dat dorp een huis had gekocht...en ze vertelde me dat als ik aankwam maar eens Suzanne moest roepen, eens daar aangekomen zag ik het raam openstaan en riep ik Suzanne, maar ze zal het niet gehoord hebben want er kwam geen reactie. En ik durfde niet harder te roepen...stel je voor dat die andere Suzanne het zou horen. Ik dus maar een watertje genomen à la donativo. Maw, er stond een tafel met vanalles en nog wat en je kon nemen wat je wilde en zelf in de bus steken wat je kwijt wilde. Zo zijn er ook albergues die je vrij laten wat je wil betalen, of niet wil betalen. Vandaar nog 1,5 km naar Portomarin. Daar aangekomen direct naar de albergue die ik genoteerd had en waar het 10 euro was om te slapen, Albergue Ferramenteiro. Een private herberg maar modern en superproper. Met een fantastisch zicht op het meer beneden en de groene omgeving. Het was trouwens een zeer mooie en zeer aangename wandeling vandaag. Een romantisch landschap met loof, naaldbossen en weiden. Ok, me geïnstalleerd zoals al zo dikwijls met douche en de was, en me dan op het terras met mooi uitzicht gezet met een biertje uit de automaat. Ik werd zo loom van het biertje en de warmte dat ik mezelf moest dwingen om recht te staan, dik tegen mijn goesting. Dan maar naar het centrum gewandeld, ttz, een lange straat met halfweg een plein met een tempel..geen kerk dus. Een supermarkt, banken, bars en restaurants en een souvenierwinkel. In het terug komen een crème glace gekocht...warm weer hé...en me dan nog wat op mijn gat gezet om dan maar eens een pizza te gaan eten, dat was lang geleden en ik had er dik genoeg mee met een caña cerveza. Ik zat zo vol als een ei...zware pizza!! Volledig voldaan ben ik dan maar aan de blog begonnen..en ik moest me vandaag niet haasten, want die van ons, ge weet wel...zit in de sauna Katara in Belsele. Ik zal ik mijn voeten wel afdraaien...hahahahahaha. Neen hoor, ze mag ook al eens naar andere knappe mannen kijken als ik niet thuis ben. Zo beste mensen, het weekeinde zit er alweer bijna op. En voor mij, net zoals ik klein was en als Sint Niklaas kwam....Nog 4 keer slapen. Buenos noches y hasta la mañana...besos à todo. Yo.
Zaterdag 23 mei 2015 Wat kan er eigenlijk gezegd worden van een rustdag in een klein stadje zonder noemenswaardige bezienswaardigheden? Niet echt heel veel dus. Om 7:43 wakker geworden...hoor ik daar iemand luiaard roepen? Ik was volledig alleen op het appartementje en kon rustig alles doen wat en wanneer ik het wilde doen. Met m'n luie krent op een stoel gezeten en naar het nieuws van de Redactie gekeken. Naar youtube een aflevering van De Kampioenen gekeken, en dan mezelf naar het sanitaire gedeelte van het appartement verschoven. Mijn broodjes met jamon de Serano verorberd met koffie. En dan wat gaan opzoeken wat betreft de komende albergues en inzake mijn vlucht van de 30e en de bagage. Na 12 een wandeling gaan doen, geld afgehaald uit de muur, wat in de zon gezeten op een bank en dan gaan eten bij de eigenaar van mijn onderkomen die tevens een Italiaans restaurant uitbaat. Een vriendelijke spontane man die zelfs Engels kan..praat gemakkelijker hoor. Ondertussen was er een stevige Duitse meid aangekomen die hier al had geslapen, maar met de bus naar Samos was gereden om het klooster te bezoeken. En te voet was terug gekomen. En nog wat later een echtpaar uit Nieuw-Zeeland die zoals zovelen het stuk Burgos/Leon hadden overgeslagen. Of zoals Serge zegt.."The easy way to Compostela". Ze nemen bussen of taxi's om de zwaarste en vervelendste stukken te vermijden. Nou ja, ieder zijn Camino. Ik zit hier nu lui te bedenken wat ik voor de moment nog zou kunnen neerpennen, maar deze dag was zo'n zware rustdag dat ik zowat niets belangrijks heb meegemaakt. Eigenlijk had ik onder de titel gewoon moeten plaatsen.... Rustdag..zonder meer. Ik denk dat ik in afwachting dat mijn halve trouwboek verschijnt om te Skypen, ik maar eens bij wijze van uitzondering een dutje ga doen. Dus...misschien tot later, als ik nog bij de mijne ben. Nou ja, dutje gedaan en naar een paar afleveringen van Lili en Marleen gekeken, ik ben daar zo moe van geworden dat ik moe ben. Oei...skypetijd. Op de foto staat een bord met ontbijt...toast, spek en eieren.
Vrijdag 22 mei 2015 Een wereld van verschil, ik was onder normale mensen. Ik werd wakker om 6:07, en iedereen lag nog in zijn bed. Even naar het toilet en terug de slaapzak in. Om 6:50 hoorde ik gapen en uitrekken en stak ik mijn benen uit bed. En langzaam kwam iedereen tot ontwaken. Ik had geslapen als een engel...wat logisch is gezien ik ook een engel ben. Ja hoera....weer normale mensen ontmoet! Twee koffie's gemaakt en dan de rugzak gemaakt en rustig aan om 7:30 vertrokken, oorspronkelijk zou het 21,5 km worden, maar ik koos voor de langere maar tevens de mooiste route over de heuvels die 24,5 km bedroeg. De andere route ging grotendeels langs de weg zonder grote hoogteverschillen. En ik moet zeggen....het was een prachtwandeling dwars door de natuur over heuvels en door dalen. En veel volk was er niet op die route. Het eerste gedeelte en ook dat van gisteren kan je wat vergelijken met de Vogezen...maar hoe dichter ik naar Sarria kwam, hoe meer het de Elzas werd. Eerst steile hellingen en hoog, om dan te veranderen in lagere heuvels die bol stonden en minder steil. Op gebied van natuurschoon was het vandaag top! In Samos waar een klooster was dat zeker de moeite was om te bezoeken maar waar ik geen tijd voor had, heb ik ontbeten, er stond een strakke wind maar de zon scheen. En na Samos kwam in in het mooiste stuk terecht, verlaten en haast geen mens te zien. Na een tweetal uren kwam ik uit op de samenkomst van de lange en de korte weg, en plots zag ik terug mensen. Dan was het het laatste stuk richting Sarria, en alweer kwam ik Serge tegen volop vuil aan het rapen, samen met de kleine Japanner. Koddig zicht Serge die groot en zwaargebouwd is en daarnaast de kleine tengere Japanner. OK, afzakken naar Sarria dus, een moderne stad met enkele oudere straatjes. Bij het binnenkomen van Sarria stapte ik het toeristenbureel binnen voor een plan en informatie over het pension waar ik een kamertje had geboekt...en wie kwam daar binnen? Over een ongelooflijk toeval gesproken, het Amerikaanse koppel dat samen met mij in Lourdes gestart was en die ik sind Burgos niet meer gezien had, we vlogen elkaar om de hals omdat we dat niet meer verwacht hadden. En normaal gaan zij samen met mij de 28e in Santiago de Compostela aankomen, so...hope to see you again in Santiago!! Het lijkt een eeuwigheid geleden sinds het vertrek in Lourdes. Uiteindelijk in het pension terecht gekomen en dat viel reuze mee. Het was een soort appartement met vier kamers, een keuken en badkamer die gedeeld werden. Maar ik was er alleen met een Franstalige die niet echt het begrip 'sociaal zijn' kende. Die man heeft bij het binnenkomen enkel een korte groet gegeven, voor de rest zat hij een uur in de badkamer of op zijn kamer. Hij had totaal geen zin in contact..soit...zijn camino. Ik ben dan naar de supermercado geweest en me een kotelet gekocht, boter en rijst met groenten, een fles Marqués de Caceres, dessert, brood en jamon de serrano voor morgenvroeg, een snoepje en twee alcoholvrije biertjes voor morgen. En ik zat gerust. De rijst met groentjes en kotelet en saus heeft me goed gesmaakt. Die van ons, ge weet wel, kan natuurlijk veel beter en lekkerder koken. Maar ik was happy. Miljoenen die zouden vechten voor wat ik vanavond gegeten heb. Morgen dus nog een rustdag...en dan nog 5 dagen wandelen. De weersvooruitzichten zijn prima. Zon en geen regen met temperaturen tot 24 graden. Voor de rest..bijna vergeten...maar nog steeds geldig....Leen(tje) verjaart vandaag, al heb ik wel te doen met haar. Haar man trapt namelijk redelijk door. Hij trapte eens van Sint-Niklaas helemaal naar Santiago de Compostela met de fiets....trapt ge dan door, of trapt ge dan door? Natuurlijk trapt ge dan door. Daarom Leen(tje)....in eerste instantie mijn oprecht medeleven, en anderzijds mijn hartelijke gelukwensen met je 45e verjaardag. Hip hip hip...en ja hoor, de rest kennen jullie wel zeker! So folks.....see you later....alligators en kus kus kus. Btw...op de foto....Serge en ik.
Donderdag 21 mei 2015 Een heerlijke nacht gehad. Geslapen van 21:30 tot 7:00 uur. Mijn alarm moest me wekken of ik had om 8:00 misschien nog in mijn bed gelegen. Lekker uitgerekt en om 7:30 mijn rechterbeen, en om 7:32 mijn linkerbeen uit bed gehesen. Dan een goede lekker uitgebreide douche en om 8:10 gaan ontbijten. Om 8:40 sleurde den deze zijn rugzak op de rug, en met nieuwe en volle moed terug op pad naar Triacastela, 22 km verder. O Cobreiro zat in de wolken, maar die gingen wel weg bij het dalen. Ik moest dalen van 1330 naar 650 meter, maar niet alvorens nog enkele pittige klims te doen. Eerst naar de Alto de San Roque, en daarna naar de Alto do Poio op 1337, en dan pas kon het dalen beginnen. Het ging me goed af, goed geslapen, goed gehumeurd. Onderweg nog een Duitse tegen gekomen....Cornelia, die ik al regelmatig in harmonica gepasseerd was. Het was mooi weer, alhoewel nog niet echt warm. Maar de schoonheid van de natuur deed me dat vergeten. Een golvend landschap met veel groen en...en...loofbomen. Berken en boterbloemen. En in de straatjes van de dorpjes waar ik langs kwam, kon je best kijken waar je liep. De koeien liepen er namelijk ook door de straatjes. En voor je het beseft roep je plots...."shit". 4 km voor Triacastela kwam ik Serge nog tegen die plastiek uit prikkeldraad aan het halen was. Voor het dorp stond een massieve 800jarige kastanjeboom...een reus van een boom, ik verzonk in het niets ermee, zowel wat ouderdom als omvang betrof. Ik bereikte om 14:10 de albergue Aitzenea, privaat uitgebaat aan het einde van het dorp. Ruime kamers en deftig sanitair. Wasje gedaan en de hospita stak mijn was in een zwierder zodat die er haast. Zo goed als droog uit kwam. Een kleine wandeling en ik kwam tot de conclusie dat net achter de hoek een bar en twee restaurants waren met terrasjes op de straat. Een jawel...alcoholvrije San Miguel gedronken en dan naar de supermercado voor twee heerlijke Spaanse naranjas...twee blikjes cola light...en een crème glace. Dat naar de ijskast gebracht en gaan eten, waar ik den Antwerpenaar terug tegen kwam....en de Serge die naar de mis van 18:00 uur ging. Heerlijk gegeten, mixt salade, tong met frietjes en flan. Wijn en koffie erbij en 11 euro. Ik heb proberen Skypen met ge weet wel...die van ons, maar dat lukte niet al te best, het was geen al te snelle verbinding. Dus maar getelefoneerd. Ook het plaatsen van een foto die ik eerst nog moet verkleinen lukt niet door de te langzame verbinding. Die plaats ik morgen dan hopelijk wel, naargelang de kwaliteit van de WiFi-verbinding. Galicië...een prachtige natuur, het mooiste wat ik tot nu toe van heel Spanje gezien heb. Behalve dat wat ik in de spiegel zie natuurlijk. Hahahahahahaha. Morgen naar Sarria, een stadje waar ik misschien, als het een aangenaam stadje is, mijn laatste rustdag neem.wens me een goede nacht, dat ik goed mag slapen en dromen over die van ons en mijn heerlijke bed thuis...alleen spijtig dat die van ons al wel eens ronkt. Doe goe doedoe en toedeloe. Yo.
Woensdag 20 mei 2015 Deze morgen alweer om 5:30 wakker, de meute was schijnbaar bang dat Compostela ging verhuizen en vond het nodig om en masse de zak te pakken alsof hun leven ervan afhing...om 5:30! De spirit van de Camino is hier ver te zoeken. Dan nog de veelvuldige toiletbezoeken en mijn nachtrust was alweer niet van de beste kwaliteit. Als ze dan allemaal de kamer verlaten in hun rush naar O Cebreiro, kwam ik al mopperend de bedstee uit. Gepakt en gezakt naar beneden om in de ijskast mijn kaas en yoghurt te halen, bleek die deur op slot en bleek dat de hospice maar om 8:00 zou komen, hadden ze wel op de ijskast kunnen kleven. Alweer mopperend om mijn verloren kaas en yoghurt dan maar op weg naar O Cebreiro 12 km verder en 700 mtr hoger. De Antwerpenaar wist me gisteren te vertellen dat vandaag een zware dag zou zijn zelfs met maar 12 km voor de boeg, hij is schijnbaar niet veel gewend...piesofekeek...er werd 4 uur voor aangegeven en ik deed het in drie uur. Kwestie van gedoseerd te lopen en de ademhaling te synchroniseren met de tred die je hebt. Het was mooi, maar bij het naderen van O Cebreiro bleek dat ik in de wolken zou terecht komen. Dan krijg je de kilte en de vochtigheid over je, echt onaangenaam. Gezien de slechte nachten en het gebrek aan een degelijke slaap besloot ik in een klein hotelletje een kamer te nemen. De bar restaurant was gezellig, maar de kamers lagen in een apart gebouw schuin over de bar. Het was een degelijke kamer met een moderne badkamer en superdouche. Na de douche een dutje gedaan en dan het dorpje in om een bocadillo con queso te eten, en daarna in de bar twee glazen wijn gaan drinken omdat daar WiFi is en ik mijn e-mails kon nakijken wat al twee dagen geleden was. Dan terug naar mijn kamer waar ik terug plat op mijn bed ging liggen en in de diepe slaap geraakte...zo diep dat toen ik opgebeld werd door nonkel Marcel ik verdwaasd wakker schoot en het haast een minuut duurde eer ik tot het besef kwam dat het mijn smartphone was die me wekte. O...het was om te zeggen dat we aan zee zitten en het weer nog niet vet was geweest maar dat de zon er nu wat door kwam. Is het geen Italiaanse die me stoort in mijn slaap is het nonkel Marcel wel die de juiste moment weet uit te kiezen om me te bellen. Die sloeber! Ik heb dan nog een tijdje dwaas op mijn bed gezeten om dan mezelf recht te hijsen om iets te gaan eten. De dagmenu voor 10 euro met een koffie bij het dessert. En dan verkast naar de bar om de eters plaats te geven. Hier werk ik dan ook aan de blog onder het genieten van een lekker glas witte wijn. Die van ons. ge weet wel... Belde me op om te vragen of er geen WiFi was, oeps, vergeten dat we om 19:00 zouden skypen ipv 20:00. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa...als da maar goed komt. In elk geval, Santiago komt nu dicht bij, deze morgen Galicië binnen gewandeld en nog maar zeven dagen voor de boeg. Met één rustdag achter de hand in Sarria. En nog 1 ding weet ik zeker, als mijn wijn leeg is naar mijn kamer en maffen dat ik morgen eens een keer zonder gemopper en met muizenogen op stap hoef te gaan. Bij deze dus...vanuit Galicië...een even diepe nachtrust gewenst, als ik mezelf toewens. À todo....yo
Dinsdag 19 mei 2015 Om 5:15 ontwaakt, een snuggere Italiaanse had haar alarm op 5:15 gezet. Was wakker geworden voor haar alarm af ging en is dan uitvoerig haar toilet gaan maken. Dus...5:15 alarm maar niemand om het af te zetten, gevloek en gekreun alom. Tot het stopte om enkele minuten in herhaling te gaan...drie maal achter elkaar. Dan ben ik haar toestel buiten op de bank gaan leggen, maar iedereen was ondertussen klaar wakker. Toen ze terug kwam na een tijd ze eens duidelijk proberen maken wat ik ervan dacht. Maar die Italianen zijn taalonkundig en kennen enkel Italiaans. Maar ik denk dat mijn lichaamstaal en vlammende blikken wel één en ander duidelijk gemaakt hebben. Elke morgen zijn er wel mensen die geen respect hebben voor de rust van anderen. Ok, klaarwakker om 5:15, dan maar een koffie uit de automaat gaan halen, en mijn toilet gemaakt wat maar een fractie van de tijd vergde die Miss Italië nodig had om dat te doen. Om 6:33 dan vertrokken naar Vega de Valcarce een 25 km verder. In Villafranca de Bierzo waar ik gisteren oorspronkelijk wilde stoppen heb ik ontbeten en nog wat nagemompeld in mezelf om die dwaze Italiaanse griet. Zulke dingen komen mijn humeur niet ten goede. Het traject naar Vega was zeer mooi en ging door het gebergte..helaas over asfalt naast de weg die gelukkig niet druk bereden was. Toen ik in Trabadelo stopte om een koffie te drinken trof ik daar de Antwerpenaar aan die daar bleef slapen...ik ging nog 8,5 km verder. Normaal is het morgen dan maar 12 km maar met een stevige stijging, maar dat zal ik morgen wel zien. Sneller dan verwacht kwam ik aan in Vega de Valcarce. Een albergue municipale in al zijn eenvoud, maar met een prachtig uitzicht. En voor 5 euro kan je niet echt gaan klagen hé. 😄 Wat boodschappen gaan doen want in de albergue was niets te krijgen, wat ice tea en alcoholvrij bier en perzikken. Na wat genoten te hebben van het uitzicht en de zon naar het restaurant gewandeld om te eten. Maar pas om 19:00 uur, het gros van de pelgrims daar eet vroeger en ging zijn eten dus halen in 1 van de 2 winkels die het dorp rijk was. Als ik daar een restaurant had zou ik mijn hersenen gebruiken en vroeger beginnen. Die gaat niet veel volk in haar restaurant hebben. In een klein dorpje als dit gaan de meeste pelgrims niet meer laat buiten, er is toch niets te zien. Ik heb mezelf dan maar brood en ja Greta...schapenkaas gekocht en Griekse youghort. Een simpele maaltijd als dit kan ook best smaken. Ik denk dat ik er maar snel aan ga beginnen voor Renée...mijn wettelijke echtgenote en halve trouwboek mij gaat skypen.Maar toch nog 1tje van mijn buurvrouw. "Wanneer jij op 'n vriend se skouers staan, is meer dinge vir jou sigbaar. Wanneer jullie rug aan rug staan, isl daar minder om te vrees. Wanneer jullie skouer aan skouer staan, is die las ligter. En wanneer jullie saam opkijk, is die prag en grootsheid van die hemelruim.....asemrovend". Voor zij die het niet doorhebben...dit is dus Zuid-Afrikaans. Een lekkere nacht zonder Italiaanse vrouwen en mooi weer wens ik jullie toe....Yo. 😉
Maandag 18 mei 2015 Ik stond deze morgen op, en van de 12 bedden waren er al 10 leeg. Er zijn aardig wat opgefokte figuren die de Camino de Santiago verwarren met de marathon de Santiago. Nu ja, rustig ingepakt en vertrokken met de bedoening van 31 km te doen. Maar gezien de onaangename weg, hoofdzakelijk asfalt, begon en door de stad...Ponferrada plus de warmte 30 graden besliste ik om te stoppen in Cacabelo na 24 km, en morgen dan 25 km te doen. Ik had het zo warm dat ik na de dagelijkse rituelen op mijn bed ben gaan liggen en zo'n twee uur heb liggen maffen...ik moest mezelf uit m'n bed hijsen of ik had er nog in gelegen. Het was een mooie albergue rond om een kerk gebouwd en allemaal compartimenten met 2 bedden. Modern sanitair en veel ruimte en buiten het stadje...rustig dus. Ook Serge was er plots weer nadat ik hem gisteren niet gezien had. Hij had een nieuwe grijparm gekocht om het vuil op te rapen....made in Taiwán...de SergeoMatic..... Met wat moeite mezelf naar het stadje begeven om te eten, eerst in een albergue terecht gekomen waar ik vroeg om welk uur het eten was...om 19:00 uur, ok, geef me dan maar een alcoholvrij bier, flesje open getrokken plop op den toog, een glas ging er niet vanaf. Ok, leeg gedronken uit het flesje en naar een restaurant getrokken waar ik mijn drinken in een glas kreeg. Daar heb ik lekker gegeten, vriendelijke man en 12,40 euro voor een degelijke maaltijd. Daar nog een praatje gedaan met een Japanner van 74 die de camino in stukken deed en nu vertrokken was uit León. Aangename man die blij was met een praatje...Shake hands and hope to see you again 😆 terug naar de albergue waar het nu de zon weg was zelfs wat fris werd. Morgen maar 18 graden maar prima om te wandelen, maar overmorgen terug naar 24 graden. Hoe dan ook, de tientallen zijn eraf...begonnen aan 42 wandeldagen die er 43 werden...en nu resten er enkel nog eenheden. Maw... vanaf morgen nog 9 dagen wandelen. Wat ik nog niet vermeld heb, is dat ik al voor Burgos enorm veel ooievaars gezien heb die hun nesten overwegend in kalme dorpjes bouwen op kerktorens en zelfs op lichtpalen. Nog nooit zoveel ooievaars gezien in mijn hele leven. En ik heb een nieuw woord geleerd van Serge...Ik ga het fonetisch schrijven...het zou Frans zijn voor klaprozen.....kokkeriko....Alweer wat geleerd. 😜 ik ga er mee stoppen en plaats morgen wel een foto...het begint hier fris te worden. Zo...slaap ze en droom van kokkeriko's. 😜
Zondag 24 mei 2015
Zaterdag 23 mei 2015
Vrijdag 22 mei 2015
Donderdag 21 mei 2015
Woensdag 20 mei 2015
Dinsdag 19 mei 2015
Maandag 18 mei 2015
