Een kloteweek. Ik weet het. Nogal ferm uitgedrukt. Maar het was wel zo. Alles wat verkeerd kon gaan, ging ook verkeerd. Vervelend. Dus ja, gewoon het hoofdje proberen leegmaken was de boodschap. En het was eigenlijk ook de enige.
De plaats van het gebeuren.
Perfect. Subliem. Beter kan nauwelijks. Ik heb geen idee wat ik zou moeten citeren als te verbeteren punt. De inschrijving, de kleedkamers, de douches, het opvangpunt voor de bagage, enzovoort. Alles heel dicht bij elkaar. Ook alles netjes aangeduid. Alles proper. En via de ondergrondse gang onder de sporen van de spoorlijn kwam je bij het startpunt.
De inschrijving.
Ik had opnieuw op voorhand ingeschreven. Dus geen probleem. Het ging uitermate vlot. Ik was zoals steeds ook goed op tijd aangekomen.
De eerste ronde.
Weinig opgewarmd. Het weer was goed. Zo'n 24°. En de te lopen afstand vrij lang. Dus neen, een uitermate snelle start hoefde niet. Daardoor kon de opwarming ook beperkt blijven. Ik wou wel wat sneller starten dan vorige week. Meer dan vijf minuten over een kilometer vind ik wel wat te gortig. Nu kwam ik uit op 4.11. Dat is goed voor een 10 mijl. De eerste vijf kilometer in 22:29. Nog een paar honderden meters en we beginnen aan de tweede ronde.
De tweede ronde.
Telkens wanneer er verschillende ronden moeten afgelegd worden in het ingaan van een volgende ronde altijd een gelegenheid om een en ander te overzien. Hoe staat het ermee. Redelijk goed vind ik nu. Het was vanzelfsprekend warm. Maar daar hou ik in principe wel van. En het parcours is vrij pittig. Maar, en dat is toch belangrijk, er waren enkel de gewone fysieke ongemakken. Deze die inherent zijn aan vermoeidheid zeg maar. Voor de rest is alles ok. Ik verwachtte ergens dat er tot om en bij de elf kilometer weinig problemen zouden zijn. Die afstand kan ik best aan. Kilometer zes tot elf gingen ook best snel in 20:54. Maar opletten maar, de wedstrijd is hier nog niet gedaan. Kilometer elf maakt de tweede ronde ook af.
De derde ronde.
Nog een keer rond dus. Kijken wat er nog in de tank zit. En dat er trachten uit te halen. Maar opletten voor blessures. Twee atleten die ik daar net voorbij was gelopen halen me terug in en lossen mij op de berg naar de molen toe. Het schijnt dat zo'n molen altijd op het hoogste punt staat. Maar hier is dat dus duidelijk niet het geval. Er is nog een stuk vals plat. Ik zit zowaar met mijn gedachten bij een of andere wielerronde waar dat ook wel eens voorkomt. De col boven en dan nog zo'n vervelend stuk. Maar hier in Zwalm is er één groot voordeel. Ik ben hier ongeveer halfweg de ronde en kan nu beginnen dalen naar de finish toe. In de open vlakte heb ik ook eens achterom gekeken en niemand direct na mij gezien. Dus deze plaats kon en moest ik zien te behouden. Kilometer elf tot vijftien in 21:17. En de eerste vijftien kilometer in 1:02:40. Nog iets meer dan een kilometer. Nog een sprintje naar het einde. Neen, dat zit er niet echt meer in. Ik loop alleen. De posities kunnen niet meer veranderen. Relatief relax die laatste honderden meters langsheen de spoorlijn afleggen en aankomen.
Conclusie.
Heel goed georganiseerde wedstrijd. Na dertig keer verwacht je dat ook wel ergens natuurlijk. Als er al een minpuntje zou zijn dan is dat het feit dat er rondjes moeten gelopen worden en dat het niet een grote ronde is van zestien kilometer. Maar ik begrijp best dat dit natuurlijk veel moeilijker te organiseren is. Voor de toeschouwers is dit natuurlijk ook interessanter. Voor de rest kan het parcours als zwaar aangemerkt worden maar toch best te doen. Helemaal niet te vergelijken met wat we bijvoorbeeld in Brakel voorgeschoteld kregen. Dus een bravo voor de organisatie. Flink gedaan.
maarkedal - 1e maarkedalrun - 29 september 2019 - 15 km
Wat er aan vooraf ging.
Een kloteweek zou ik het nu, zoals dat voor de jogging in Munkzwalm wel het geval was, niet durven noemen. Wel een veel te drukke periode waarbij ik ook te weinig aan echte training toe kwam. En een oud paard moet regelmatig van stal kunnen komen wil het zee goed zijn. Ik noteer opzettelijk "zeer goed" want gezien de omstandigheden viel de uitslag nog best mee.
De plaats van starten.
Deze was best ok. De inschrijving, het afhalen van de borstnummers, de kleedkamers, het startpunt, alles netjes bij elkaar en prima aangeduid. Douches waren er niet. Dat op zich vind ik jammer, maar geen drama. Daar is immers praktisch gezien niet altijd voor te zorgen. Maar dat men zelfs niet voor een aantal wasbakjes en wat water zorgt is echter wel een serieus minpunt. Eigenlijk heb ik dat nog nooit eerder meegemaakt. Zelfs bij een kermisrun met start aan een of andere tent zorgt men daar wel voor. Het zorgde er bij mij, en allicht nog wel bij een aantal atleten, voor dat we vroeg thuis waren en volop het wereldkampioenschap bij de profs in Yorkshire konden volgen.
De inschrijving.
Dat had ik vooraf gedaan. Het afhalen van het borstnummer verliep uitermate vlot.
De eerste ronde.
Ik had me weinig of niet opgewarmd vooraf. De hamstring deed wat moeilijk. Enige voorzichtigheid was geboden. Uiteindelijk was mijn eerste doel de wedstrijd uitlopen. Volgende week kan ik immers niet deelnemen aan de MORYLOOP en er moest nog één wedstrijd gelopen worden voor het criterium van de Vlaamse Ardennen. Na een matige eerste kilometer (4.35) begon er daarna toch wat tempo in te komen. Na vijf kilometer kwam ik door in 21 minuten rond.
De tweede ronde.
Ik bleef vrij regelmatig lopen. Af en toe haalde ik een atleet bij die ik dan eventjes als rustpunt gebruikte. Zodoende ook een behoorlijke 21:10 voor de volgende vijf kilometer. En 42:10 na tien kilometer.
De derde ronde.
Opeens liepen we met drie atleten bij elkaar. Twee runners van Maarkedal vergezelden mij. Ik liep lang tussen beide lopers in. Tot ongeveer iets voor halfweg de laatste ronde de koploper opeens het tempo moest lossen. Ik nam even de leiding over maar dat duurde niet lang. Ik moest op een helling ook even passen en een kloof van honderdtal meter laten. Dus net niet in de top vijf geëindigd maar gezien de omstandigheden toch behoorlijk tevreden met mijn wedstrijd.
Conclusie.
Vanaf nu kijken we vooruit. Naar een iets rustiger periode vooral zodat we wat meer trainingsruns kunnen inlassen. In principe wordt de eerste loopwedstrijd nu Berlare met een twaalf kilometer run en die gaat pas door op vrijdag 1 november.
sint-niklaas - 7e ballonloop - 9 september 2019 - 10 km
Wat er aan voorafging.
Een prima voorbereiding. Tot op de dag voor de wedstrijd. Dan liep het een beetje mis. Altijd moeilijk om achteraf naar een oorzaak (of naar oorzaken) te zoeken. Ik hou het daarom bij pech op een ultraslecht moment. Maar pech komt nooit gelegen natuurlijk. Maar het was wel zo dat ik zaterdag afsloot met wat pijn in de lies. Indien dit twee of drie dagen eerder gebeurt weet ik dat het herstel algeheel is. Nu was het bang afwachten wat het gevoel zou zijn op zondag, de wedstrijddag. Vrij vlug constateerde ik dat lopen wel zou lukken maar dat ik om erger te voorkomen de zaak heel voorzichtig zou moeten aanpakken. En dat heb ik dus ook gedaan.
De startplaats.
Pal in het centrum van de stad Sint-Niklaas. Parkeren lukte ook vrij goed aan het waasland shopping center. Een tiental minuten wandelen en we waren er. Het centrum van de stad was volledig afgesloten voor alle verkeer.
De inschrijving.
Was op voorhand gebeurd. Gemakkelijk en bovendien ook heel wat goedkoper dan bij een inschrijving op de dag zelf. Dat was dus meegenomen. Daar Jeroen ook al in de voormiddag onze nummers was gaan afhalen moesten we nergens meer aanschuiven. Dat hadden we top geregeld.
De start.
Ik heb het nagenoeg nog nooit gedaan. Deze keer dus wel. Mijn loopkledij reeds thuis aangetrokken. Op die manier moesten we de kleedkamers niet meer gaan opzoeken voor de start. Want dat was toch een eindje stappen van de plaats van inschrijving. Dus ja, ook hier de juiste beslissing genomen. Kortom, behalve het letsel was er niks wat een 'topprestatie' in de weg stond. Dit is nog maar eens het bewijs dat alles moet meezitten. En zoals hiervoor gesteld was er nu een kleine, maar toch niet verwaarloosbare hapering. We zullen dus van start gaan met de rem op. Als het even kan kunnen we nog wat tempo in de run steken in de laatste kilometers. Zo niet, wordt het een heel vlakke run wat snelheid betreft.
De eerste ronde.
Voor een keer moest ik er niet voor zorgen dat ik met een goed tempo vertrok. Integendeel. Mij ruim in de buik van de groep opgesteld. Op die manier ben je in een wedstrijd met honderden deelnemers vrijwel zeker dat je niet te vlug van stapel loopt en dat je weinigen in de weg loopt die sneller willen starten. De eerste kilometer ging dan ook ontzettend traag in 5.17. Ik dacht op dat moment dat ik nooit onder de 50 minuten zou eindigen. Als het op die manier verder ging. Maar de drie volgende kilometers waren toch al iets beter met tijden tussen de 4.30 en 5.00. Maar natuurlijk is dat nog niks om over naar huis te schrijven.
Veel sfeer daar in Sint-Niklaas. Dat maakte het eigenlijk moeilijk om toch bewust met de handrem op te blijven lopen. Gelukkig kreeg ik op tijd hulp van mijn lies die duidelijk aangaf als ik beter het tempo wat terugschroefde.
De tweede ronde.
Ook als ik 'gewoon' aan een wedstrijd deelneem komt mijn betere periode nu pas. Ook nu begon ik toch stilaan het tempo wat te verhogen. Zonder daarom voorlopig in het rood te gaan. Kilometer zes ging dan ook in een tijd van 4.32 (maar daar zat ook de passage in de ondergrondse parking op de markt van de stad in en die heb ik toch eerder voorzichtig gedaan. Maar eens we kilometer zeven aangevat kon worden (er waren trouwens prima kilometeraanduidingen) liet ik die voetrem toch meer en meer los en kwam ik eigenlijk meer in mijn gewoon wedstrijdtempo van om en bij de 4.00/km. Dit zorgde naderhand voor de toch wel opmerkelijke vaststelling dat ik kilometer 6 tot 10 vijf minuten vlugger had afgelegd dan de eerste vijf kilometers.
Na de wedstrijd.
Ik zag net voorbij de aankomstlijn Jeroen staan. Ik dacht eventjes dat die mij stond op te wachten en waarschijnlijk dacht waar ik zo lang bleef. Maar niks bleek minder waar want blijkbaar was hij ook pas aangekomen. We hadden elkaar dus van gans de wedstrijd niet gezien maar aan de aankomst was het verschil miniem. Hij liep dan ook een vrij egale run. Bovendien had hij toch ook wat verontschuldigingen voor deze voor hem toch ook wat mindere prestatie. Hij had weinig kunnen lopen de laatste tijd, had een zware verkoudheid, enzovoort. Zoals hiervoor gezegd, er kan veel fout gaan, op velerlei wijzen.
Conclusie en toekomst.
Zowel Jeroen als ikzelf waren uiteindelijk toch wel tevreden met onze prestatie. Ik vooral had toch wel uitermate genoten van de heerlijke sfeer daarin de binnenstad van Sint-Niklaas. maar een ding is zeker: bij leven en welzijn kom ik volgend jaar terug. Dan maar proberen om 100% fit aan de start te komen. Een voordeel van deze prestatie is zeker dat ze normaliter vrij gemakkelijk te verbeteren moet zijn. Yes we can. Dat bewijzen moet de volgende keer het doel zijn.
Wat de nabije toekomst betreft is het natuurlijk uitkijken naar de wedstrijd van zaterdag als de Zwalmjogging op het programma staat. Hopelijk evolueert de kwetsuur gunstig zodat we dan toch iets vrijer en soepeler kunnen lopen.
zottegem - 38e egmontloop - 18 augustus 2019 - 10km400
Brussel is altijd een goed begin voor de rest van het runseizoen. De voorbereiding voor deze wedstrijd neemt toch een paar maanden in beslag. Bovendien zijn de maanden april, mei, juni en juli altijd uitstekende maanden voor mij geweest. Er zijn dan weinig of toch minder andere activiteiten zodat we toch iets meer kilometers kunnen maken. Maar de wedstrijden die daarop volgden, met dan vooral De Pinte, Huise en Brakel, zorgden er toch voor dat er wat decompressie mocht zijn. Vooral de wedstrijd in Brakel, gelopen op een heel zwaar parcours, zorgde daarvoor. Dat was begin juli. Nadien konden we terug wat beginnen opbouwen. Helaas kwam er dan ook terug een drukkere periode aan met terug meer niet-loopactiviteiten. Tussentijds natuurlijk ook wel wat bezig geweest met running maar niet echt gefocust. In feite ben ik slechts de laatste twee dagen voor de run van zaterdag volledig geconcentreerd aan lopen toegekomen. Maar dan heb ik ook twee zeer goede trainingen afgewerkt. Een korte en een van een tiental kilometer. Die stelden mij toch wat gerust wat de conditie betrof.
De plaats van starten.
In de Kastanjelaan in Zottegem. Daar waar ook de plaatselijke atletiekaccomodatie is gevestigd. Het voetbal is er recent verdwenen. Je merkt bij aankomst ook direct dat er al betere tijden geweest zijn. Het oogt nu allemaal wat vervallen. Alles is daar blijkbaar wat aan het verkommeren. Dat is spijtig. Daar zou toch, mits enige investeringen, iets schitterend kunnen opgebouwd worden. Iets wat jongeren, en anderen, aantrekt. Dat mis ik nu wel enorm.
De inschrijving.
Alles is netjes aangeduid. inschrijving, kleedkamers, toiletten, enzovoort. Korto, hier is niks op aan te merken. Het was wel opletten dat je de identiteitskaart op zak had. Het was nodig om te kunnen inschrijven. Komt eigenlijk niet zo vaak voor dat ze dit verplichten. Wat het eigenlijke doel ervan is weet ik ook zo niet. Je moest immers nog steeds een formuliertje invullen met je naam en dergelijke. Maar het systeem verhindert in elk geval wel dat er nog foutieve naamsvermeldingen kunnen voorkomen op resultaatlijsten en zo. En in het kader van het loopcriterium van de Vlaamse Ardennen is dat toch niet onbelangrijk. Vaak zorgen foutief vermelde namen immers voor dubbele vermeldingen inde rangschikking. En dat stoort wel.
De start.
Die heeft dus plaats op de atletiekpiste. Iedereen werd verzocht netjes achter de startlijn plaats te nemen. Dat gebeurt ook niet meer zo dikwijls. Ik vind het wel positief. Ik had mij redelijk vooraan gepositioneerd. Kwestie van mijn start niet volledig te missen. Maar ondanks een redelijke opwarming viel dat toch wel wat tegen. Direct zag ik heel wat atleten voor mij uitstuiven. Ik vermoed dat ik na een vijfhonderdtal meter al tweehonderd meter achterstand had op de koplopers. Maar toch was mijn eerste kilometer met 3.56 zeker niet traag.
De eerste ronde.
In totaal waren er vier ronden. Naargelang de afstand die je had gekozen. Alle afstanden liepen samen. De 2,5 km was één ronde, de 5 kilometer twee. Dit zorgde ervoor dat het tijdens die eerste ronde vrij druk was. Ik had totaal geen overzicht maar een ding wist ik zeker: ik liep niet vooraan. Ik had geen parcoursverkenning gedaan en zag nu dat er op het eind van de ronde een toch wel verraderlijk stuk vals plat was. Het was niet zo'n lange strook maar ze kroop wel in de benen. Vrijwel direct erna liep je echter richting looppiste en aankomst.
De tweede ronde.
Het werd al iets rustiger. Minder atleten. Maar nog steeds had ik niet direct een overzicht. Er waren vanzelfsprekend heel wat vijf kilometer lopers. Wel begon ik stilaan een goed ritme te vinden. En het gevoel was zeker ook niet slecht. Het was uitkijken naar de slotkilometers.
De derde en vierde ronde.
Je krijgt in dergelijke wedstrijden altijd het gevoel dat het nu pas begint. Wie nu nop op het parcours aanwezig is loopt dezelfde afstand. de 10 kilometer dus. Het wordt nu ook duidelijker waar atleten voor jou zich bevinden. En, als je even achterom kijkt natuurlijk, hoeveel voorsprong je hebt op de rest. Maar met dat laatste hou je best niet te veel rekening vind ik. Wie van achter nog terugkomt zie je wel op het moment dat ze je voorbij komen. Een paar atleten liepen niet zo ver voor mij uit. Zo'n vijftig tot honderd meter. Hier was eventueel nog iets mee te doen in de resterende kilometers. Maar ik weet ook uit ervaring dat je honderd meter niet in een handomdraai dicht loopt. Tenzij er volledig geblokkeerd wordt natuurlijk. Maar dat zou bij deze atleten niet het geval zijn. Het was dus metertje bij metertje dichterbij komen. in de laatste ronde lukte het. Even naast elkaar gelopen. Maar na een tijdje toch maar de leiding genomen. Tactisch misschien niet zo heel verstandig maar je weet nooit dat men kraakt. Dit gebeurde evenwel niet en richting aankomst moest ik toch terug twee plaatsen prijs geven. Echt treuren deed ik er evenwel niet om. Een top tien zat er niet in. Ook geen elfde plaats dus maar wel geëindigd op plaats dertien. Het is niet voor het eerst dat ik ergens eindig tussen die plaats elf en vijftien. Waar ik vanzelfsprekend gelukkig mee ben. Vooral ook gezien mijn toch wel goede eindtijd. In mijn zes laatste wedstrijden heb ik alleen in De Pinte iets sneller gelopen. Maar dat zijn toch moeilijk vergelijkbare zaken gezien het verschil in afstand en vooral in parcours.
Na de wedstrijd.
Ook nu weinig aan te merken op de organisatie. Propere kleedkamers, goed douches. Ook een heel praktische snelle tombola gevolgd door een gewone tombola. Dit laatste kon en mocht misschien iets vlotter verlopen. En dan waren er ook nog de prijsuitreikingen met heel wat podia. Dit nam toch ook heel wat tijd in beslag. Dat sommige mensen niet het geduld kunnen opbrengen of de tijd niet hebben om zo lang aanwezig te blijven kan ik best begrijpen. tenslotte is het ook wel storend dat er geen officiële uitslag afgeprint of uitgehangen wordt. Nu bleef je eigenlijk in het ongewisse of je wel of niet in de prijzen viel. Blijkbaar waren er ook wat vergissingen in de uitslag gekropen (hoe kan dit nog ondanks het inschrijven met de identiteitskaart) die zorgden wat er nog wat onenigheid was. Sommigen hadden niet verwacht op het podium te staan en werden toch afgeroepen. En het omgekeerde deed zich natuurlijk ook voor. Maar ondanks alles toch een pluim voor de organisatie. Maar van een atletiekclub mag je ook wel een en ander (en misschien zelfs iets meer) verwachten.
De nabije toekomst.
In principe zouden we ons nu terug iets beter moeten kunnen voorbereiden op wat komen zal. En er staat nog wel een en ander geprogrammeerd. Drie wedstrijden in september. Eerste opdracht wordt de Ballonloop in Sint-Niklaas begin september. Dit is een mooie stadsloop met heel wat ambiance. Ik heb hem nog niet zelf gelopen maar dit jaar wil ik wel graag eens van de partij zijn. Nadien volgen er ook nog de Zwalmjogging (10 mijl) en de run in het heuvelrijke Maarkedal (15 kilometer). Het wordt dus zeker een drukke maand in september. Daarmee komt er dan een eind aan het zomerprogramma. Waarschijnlijk gaan we dan even verpozen om de batterijen terug wat op te laden naar het winterprogramma toe. Wat gaat het allemaal vlug!
brakel - raploperkesjogging - 7 juli 2019 - 13km500
Een jogging op zondagnamiddag om 15 uur. Ingericht door de plaatselijke joggingclub. Hij maakt deel uit van het loopcriterium van de Vlaamse Ardennen. Het is een wedstrijd over drie ronden. Een ronde is 4,5 km lang. Twee ronden dus 9 km en drie ronden 13,5 kilometer. Start en aankomst vinden plaats op het marktplein. Ontvangst en inschrijving in de feesttent. Kleedkamers zijn een kilometertje verder in de plaatselijke sporthal.
Dit jaar was er een volledig vernieuwd parcours uitgezocht en bleef men dus niet lopen in het centrum van de gemeente. Dat nieuwe parcours was zowat het gespreksonderwerp, reeds voor de wedstrijd maar vooral erna. Je kan pro zijn, je kan contra zijn. Sommigen noemden het iets zwaarder dan vroeger. Wat mij betreft is dat toch een understatement. Gisteren zorgde het niet voor noemenswaardige echte problemen. Alvast niet bij mij en evenmin bij de collega's die ik na de wedstrijd heb gesproken. Ik vermoed wel dat velen, al was het maar even, om het eens in fietstaal te zeggen, 'afgestapt' zijn en in plaats van te lopen toch wel een deel van het parcours, misschien niet al wandelend maar toch in eerste versnelling hebben afgelegd. En ik kan mij toch niet van de indruk ontdoen dat, indien het zo'n dertig graden zou geweest zijn (nu was het prima loopweer met ongeveer twintig graden), er toch meer averij zou opgelopen zijn bij heel wat deelnemers. Maar hoe zag dat parcours er dan eigenlijk uit zal u zich misschien afvragen!
Het eerste deel was relatief gemakkelijk. We moesten het mooie park nabij het centrum doorlopen, om en rond de vijver, wat asfalt, wat grasperk, wat Finse piste. Dus afwisselend. En dit stuk liep vrij goed.
In het tweede gedeelte verlieten we het park en begon het langzaam wat bergop te gaan. In het begin niet noemenswaardig maat dat veranderde wel na een scherpe bocht naar rechts. Toen begon het zware werk pas serieus. Vraag mij niet naar het stijgingspercentage. Maar 7% zou een reëel cijfer kunnen zijn. Daarna kwamen we in een open veld. Heel mooie omgeving. Ik zou er mij direct gesetteld hebben om wat te picknicken of zo. Maar dit kon helaas niet op dit moment.
Maar als je naar boven gaat moet (of mag) je over het algemeen ook terug afdalen. Zo'n dalend stuk geeft steeds een dubbel gevoel vind ik zelf. Enerzijds wil je wat op adem komen. Wat recupereren van de gedane inspanningen tijdens het klimmen. In dat geval kan je inderdaad wat rustiger naar beneden lopen. Anderzijds denk je ook aan de tijd die je tijdens die 'rotbeklimming' hebt verspeeld (de kilometertijden geven duidelijk aan waar 'de berg' zich ergens situeerde, met name de chrono's van 4.24, 4.32 en 4.41). Je wil dus terug wat snelheid en wat tempo halen als de weg dalende is. Dat laatste heb ik trachten te doen. Die kilometertijden bergaf waren dan ook respectievelijk 3.48, 3.58 en 3.53. Zo zie je maar dat het verschil tussen de snelste en de traagste kilometer al gauw om en bij de 50 seconden(!) bedraagt. Immens veel. De laatste ronde heb ik trouwens over de klim 17 seconden langer gedaan dan de eerste keer. Het vat zal af geweest zijn zeker.
Conclusies:
als je naar Brakel gaat lopen zit je zowat in het hartje van de Vlaamse Ardennen en dan heb ik alle begrip voor de organisatoren dat ze hun streek aan de deelnemers willen tonen zoals die er echt uitziet; zonder bewust bepaalde obstakels te vermijden
wat mijzelf betreft ben ik toch terug verbaasd over mijn eindtijd; op dit parcours een gemiddelde kilometertijd halen van ongeveer 4.10 is meer dan goed; ik was vooraf heel tevreden over mijn huidige conditie; deze run heeft dit dan ook nog eens bevestigd; maar dat ik er toch diep ben voor moeten gaan geeft mijn maximale hartslag aan; die bedroeg op een bepaald ogenblik 187
en tenslotte, opnieuw een bravo voor de organisatoren van en medewerkers aan deze run; ook voor onder meer de quasi 100% correcte loopafstand; maar het was niet de eerste keer dat ik er deelnam en had dus eigenlijk niets anders verwacht dan dat het terug in orde zou zijn.
