Vandaag zijn grootmoeders ineens aan een revival begonnen. Ze zijn erfgoed geworden. Ze zijn nu twee-dimensioneel. Ze kregen er het beeld oma-aan-het-fornuis bij. Dat is al méér, maar nog steeds een grove onderschatting.  Al die kindjes die nooit vragen stelden over de grootmoeders in de sprookjes, kunnen zich ineens wel voor het hoofd slaan dat ze ook hun eigen grootje nooit bevraagd hebben over recepten, kruiden, bewaartechnieken en diesmeer. Want nu moeten ze harde euro’s neertellen om het met de bomma van Jeroen Meeus te kunnen stellen, of met de recepten voor cupcakes uit een on-eigen Amerikaans verleden toen wij eerder speculozen venten, Limburgse vlaaien en quatre-quarts van normale afmetingen bakten. Andermans bomma is big business geworden!     Het zegt wel iets over de waarderingsgraad die we kunnen opbrengen voor het ‘eigene’, dat we te dicht bij huis, te gewoon, te beschikbaar achten om er iets waardevols in te zien.
AL onze grootmoeders kenden tips & tricks om vlekken te verwijderen, zilver te poetsen, ramen streeploos te lappen en de soufflé niet te doen inzakken. AL onze grootmoeders waren alchemisten dus. AL onze grootmoeders konden kruid van onkruid onderscheiden, koorts doen dalen en krampen verminderen. AL onze grootmoeders konden de rokjes naaien waarmee anno 2012 een blogster tot fashionista werd. AL onze grootmoeders konden met of zonder Burda een ‘couponneke’ omtoveren tot een ‘creatie’. AL onze grootmoeders waren modeontwerpsters. AL onze grootmoeders kenden de recepten van hun grootmoeders, en uit de eerste hand, niet via het kookboek van den boerinnenbond. Ze pasten ze aan volgens de evoluties van de tijd, van boter over margarine tot olijfolie naar soya-voor-bakken-en-braden. AL onze grootmoeders waren erfgoedexperten. AL onze grootmoeders waren handige henrietta’s die met kleine ingrepen en kleuraccenten de huiskamer een nieuwe “look” konden aanmeten. AL onze grootmoeders konden haast wiskundige patronen breien, terwijl nu jonge actievoerders ‘knitting for dummies’ moeten kopen om te leren wildbreien rond bomen en straatmeubilair.

Ondanks deze kwaliteiten werden AL die grootmoeders geofferd op het altaar van de moderniteit en raakten hun vaardigheden ondergesneeuwd. Allez geef het maar toe, ons bomma die geen gestudeerde expert was, we gingen ons voor haar schamen. De overlevering kwam tot stilstand, onze dochters hebben we zeer effectief ‘behoed’ voor de invloed en wijsheid van de bomma.
Nù pas gaan onze dochters en kleindochters vragen stellen. En dan nog door de nieuwe media-hype die er rond de goede oude tijd is. We gaan oude herinneringen aan de bomma pas trendy vinden nu ze in cellofaan verpakt worden tot ‘grootmoeders keuken’ van een bekende chef of ‘gouden raad van tante kaat’, met iemand anders dan bomma die het boek signeert op de boekenbeurs.
Tiens, het valt me ineens in dat er inderdaad weinig bomma’s in de rij staan om die boeken te kopen. Geen wonder. Zij hebben dat allemaal zelf in hun eigen erfgoed, in hun eigen hoofd en handen zitten.