Het reisverslag van een tocht met een Citroen 2+2 PK door centraal Azie
05-07-2017
Start tweede week
Vandaag Woensdag 5 juli begint de tweede week van ons avontuur.
De voorbije zeven dagen dienden eigenlijk alleen maar om in Iran te geraken.
Want hier bevinden zich de eerste bezienswaardigheden waarvoor we op pad gegaan zijn.
Onze eerste taak vanmorgen was geld wisselen. Hier in Iran kun je enkel cash met de plaatselijke munt betalen. Dus moesten we onze dollars omwisselen voor Rials. In de eerste bank kreeg ik een papiertje met een adres van een andere bank. In de volgende bank verwezen ze mij naar een andere bank en daar kon ik mijn dollars omwisselen voor Rials. Voelde mij direct rijk toen ik met 84 briefjes van 100.000 Rial de bank buiten stapte. Kreeg mijn portefeuille niet toegeplooid.
Volgende opdracht was een plaatselijke SIM kaart, met internet acces, aanschaffen. Als je internet hebt kan je Google Translate gebruiken, he Jef. En dan gaat er een heel nieuwe wereld voor je open. Maar aan zo een kaart geraken is niet zo simpel als je geen Perzisch praat. Maar na de twaalfde winkel belandt men dan in het postkantoor, denk ik, wordt je dan de fiere eigenaar van een Iraanse SIM kaart. Ik moet zeggen dat het nooit gelukt zou zijn zonder de hulp van een aantal belangloze Iraanse mensen. En nog wel met de glimlach. De volgende opdracht was water kopen, want ne mens zweet wat af met dit weer. De temperatuur ligt gewoonlijk tussen de 35° en 40° en als de auto ergens een tijdje in de zon gestaan heeft kan de temperatuur oplopen tot meer dan 45°. En dan is het de boodschap om voldoende water te drinken. Hoe erg dat ook is. Want ge weet toch wat de vissen in dat water doen.
Na de middag zijn we onze eerst bezichtiging gaan doen. Takht-e Soleiman, een oude ruine met een eigen verhaal. Als ge de details wilt zoekt ge ze maar eens op. Ge hebt tenslotte toch ook internet voor iets. We kwamen op deze locatie een bus reisgidsen uit het zuiden van het land tegen die hier als voorbereiding op hun toekomstig werk op verkenning waren. Alweer aardige mensen.
Na de bezichtiging was het tijd om op de volgende halte in ons traject een onderkomen voor de nacht te zoeken.
Zo belandden we in het drukke verkeer van Samandaj. Buiten de stad kan het verkeer al hectisch zijn maar dat is nog niets vergeleken maar het spitsuur in Samandaj. Om een lang verhaal kort te maken, want we willen onderhand allemaal wel gaan slapen, zijn we in het Shadi Hotel in Samandaj beland. (Kunt ge zelf opzoeken; www.hotelshadi.com).
Een dubbele kamer, met ontbijt hoop ik, kost hier: 3.050.000 Rials per nacht. Das wel voor 2 personen. We hebben nog eerst ons Rials moeten natellen om te zien of we de rekening wel gaan kunnen betalen. Omdat we nu toch met geld aan het smijten zijn hebben het diner ook maar in één keer meegenomen.
Zo zit de eerste dag met bezienswaardigheden in Iran er op.
Maandag 3 juli was nog maar onze zesde dag onderweg en niet de zevende dag zoals verkeerdelijk geschreven is. We zijn nu al de tel kwijt.
Gisteren tijdens onze eerste dag Iran is er geen blog melding geweest omdat het internet heel onstabiel was.
Maar we zijn wel onderweg geweest en zijn intussen de grens met Iran overgestoken en hebben hier reeds overnacht in Tekab.
Maar voor we Iran konden verkennen moesten we er wel binnen raken en dat was niet zo simpel.
Bij aankomst aan de Turks/Iraanse grens werden Seppe, met de auto, en ik aan de eerste controle post gescheiden. Ik mocht te voet de honderd meter niemandsland tussen Turkije en Iran overbruggen en de Seppe mocht dat rijdend in de geit. Het was een hele belevenis en moet je eens meegemaakt hebben. Moet wel zeggen iedereen, buiten die ene uitzondering, was erg vriendelijk en behulpzaam.
Seppe onderging met zijn auto een serieuze controle. De grensposten zullen gedacht hebben, ge kunt tenslotte niet voorzichtig genoeg zijn met die kerels met hun rare auto's. En de auto is van voor naar achter en van onder naar boven gecontroleerd en goedgekeurd. Dus Flip, ge kunt gerust zijn. Al die controles vragen natuurlijk wel de nodige tijd en voor we er erg in hadden waren er 3 uren voorbij gegaan.
S'morgens bij ons vertrek uit Yuksekova hadden we in de supermarkt tegenover het hotel nog brood en drinken gekocht. Dus na de middag hebben we in de schaduw van een boom van een lekkere picknick genoten, als eerste maaltijd in Iran. Brood met sardientjes in tomatensaus en uitjes. Bedankt Linda, want die heeft onze picknickmand gevuld.
Onderweg passeerden we nog het Urmia meer dat ongeveer 150 km lang en 50 km breed is. Het stond zo goed als droog. Geen water, zo ver je kon kijken. Opwarming van de aarde?
Onze snelheid is verschillende keren gemeten met de Speedgun en één keer moesten we aan de kant. Maar die twee agenten hebben eieren voor hun geld gekozen denk ik, want toen ze zagen met wie ze te maken hadden lieten ze ons direct doorrijden. We zijn tenslotte specialisten op het gebied van snelheidscontroles. Wat ons wel opviel was dat de Iraanse politie erg vriendelijk en behulpzaam kan zijn. Toen we ergens onder een brug in de schaduw stonden af te koelen stopte een politiewagen om te vragen of alles in orde was en of we soms water wilden. Zij wilden dan natuurlijk ook een fotooke nemen om aan te thuisfront te tonen.
En zo zijn we gisteren avond in Tekab, of Tikab, of Takab, noem het maar hou je wil, het is allemaal juist, geraakt. In het enige hotel in de stad, zijn we na de verplichte fotoshoot van de auto ingecheckt en waren nog juist op tijd voor het diner.
Vandaag weer een heerlijk, laat, ontbijt in een prachtig hotel. Het was wel een beetje een luguber hotelletje, eigendom van een Russisch/Turkse jager op groot wild. En om dit accentueren stonden de trofeeën tentoongesteld in de lobby.
Bij het verlaten van het hotel hebben we bij de aanpalende garage/benzinestation gezocht naar, hoe u goed vast, Minerale olie 10W40. De geit lust geen andere olie. Ondanks een hulpvaardige Duitssprekende Benzine Pompbediende hebben we die olie natuurlijk niet gevonden en zijn we nog steeds op zoek. Dus als ge een goed adres hebt hier in de buurt waar ze dat vloeibaar goud verkopen, laat het dan maar weten.
Het was alweer 10:30 eer we goed en wel op weg waren naar onze volgende bestemming.
Het traject liep ook vandaag weer door een bergachtige streek waar er veel wegwerkzaamheden aan de gang waren. Waar er bergen zijn, zijn er natuurlijk hoogten en op een hoogte van 2745 meter kreeg onze chauffeur last van hoofdpijn. Hoogteziekte?
Vandaag zijn we veel controle posten van leger, politie en bewakingsfirma's gepasseerd. Naarmate de dag verder vorderde werden de controles ook des te drastiger. Het kon dan ook niet uitblijven dat we, op een 35 kilometer van onze bestemming, onze auto een keer mochten uitladen en onze bagage mochten opendoen om ze te laten doorzoeken. En raar dat die mannen keken toen we de koffer opendeden. Zoiets hadden ze nog nooit gezien denk ik. Enfin, onze auto was nog eens goed verlucht. Al goed dat we gisteren onze vuile was laten wassen hebben.
Het doet toch vies als mannen met machinegeweren, u eerst heel vriendelijk aanspreken voor een babbel en dan op een zeer koele manier beginnen commanderen. Eventjes gedaan met lachen en terug met twee voeten op de grond, maar direct daarna terug grappen maken. Weer een ervaring rijker. Zelfs op dit ogenblik terwijl ik dit bericht zit te schrijven hoor ik buiten een hoop lawaai en zie ik een zwaar bewapende kolonne militairen voorbij rijden. We zagen ook dat de vele overheidsgebouwen en gebouwen van gandarmen en militaire kazernes allemaal zeer zwaar bewaakt en versterkt zijn.
Eenmaal in Yuksekova aangekomen kon de zoektocht naar een hotel beginnen omdat er via internet niets gevonden hadden. Reeds bij het tweede hotel, Hotel Oslo, hadden we beet. Betalen via bankkaart lukte niet dus moesten we even naar de bank om wat dollars om te wisselen. Dankzij het zeer hulpvaardige personeel van het hotel was dat snel gebeurd. Ge kunt zeggen wat ge wilt, men is hier enorm gedienstig. En dat allemaal met gebarentaal, want wij spreken geen woord Turks en de meeste Turken die wij tegenkomen alleen maar Turks. Maar als je internet hebt kun je veel taal problemen oplossen. Google translate lost veel op he Jef.
Zoals gewoonlijk eindigt onze dag met een zoektocht naar eten. Ook weer dankzij de bereidwillige medewerking van het hotelpersoneel hebben we deze avond weeral lekker en goedkoop gegeten. 9,905 euro voor een voorgerecht, hoofdgerecht, cola, koffie en thee. Neen niet per persoon maar voor twee personen samen. En met een brede glimlach. Daar kunnen er in Belgie nog veel aan rieken, zeggen ze bij ons.
Vanaf morgen lange broek en T shirt met lange mouwen, want morgen rijden we, hopelijk, Iran binnen.
Voor ik het vergeet. Onze was hebben we deze morgen ook terug gekregen. Hij stonk niet meer, maar rook lekker. En Daar is ook veel mee gezegd. Ge kun niet alles willen.
Nu ga ik mijn kamergenoot wat helpen snurken, want die ligt al alleen te ronken.
We werden wakker met uitzicht op besneeuwde bergtoppen in de verte. De geit kreeg al goesting want het is tenslotte een berggeit.
We hebben vandaag eens goed uitgeslapen, tot negen uur.
Dat kon omdat er vandaag een korte verbindingsrit, naar Bingol op het programma stond.
Bij het instellen van de GPS hebben we even overwogen om rechtsaf te draaien naar Aleppo, maar 303 km, ipv rechtdoor te rijden naar Bingol, 540 km.
De weg naar Aleppo was korter en waarschijnlijk spannender dan naar Bingol, maar er waren, naar ons goesting, te veel gaten in het wegdek.
Ik heb het misschien al eens vermeld, maar het wegennet hier in Turkije is in prima staat, op enkele uitzonderingen na. Het wegdek was vandaag op sommige plaatsen zo heet dat de asfalt aan de banden bleef plakken en de carrosserie van de geit besmeurde.
De rit naar Bingol voerde ons door een mooi berglandschap tot op een hoogte van 1944 meter en zalige temperaturen rond de 34° met een fris windje.
Tijdens het stijgen vanuit de dalen was de temperatuur heel wat hoger, tot 41°, en daar hadden de achterpoten van de geit het wat lastiger mee zodat we ze af en toe wat rust moesten gunnen.
We zien nu ook meer en meer wegcontroles door zwaar bewapende militairen langs de invalswegen van de steden. Dit zal waarschijnlijk zijn omdat we parallel aan de grens met Sirie rijden en ook steeds dichter in de buurt van Iran komen. Maar wees gerust, iedereen is vriendelijk en is nieuwsgierig naar onze 2+2 pk en maakt de ganse dag foto's. De Seppe zijn royalty's zullen nogal stijgen. 1 keer zijn we zelf tegengehouden, maar omdat wij 'nog' geen Turks spraken en zij geen Nederlands, of Engels, of Frans, of Duits, of Spaans spraken hebben ze ons maar laten doorrijden.
Zodoende zijn wij vandaag eens op tijd en bij klaarlichte dag in het Binkap Resorts Hotel aangekomen. Dat is de eerste keer dat we daar in lukken. Weer een pracht van een hotel. Direct onder de douche en naar de receptie met een zak vuile was die al een paar dagen lag te stinken in de auto.
Daarna een lekkere lokale maaltijd genomen en nog even tijd om al de batterijen terug op te laden en de geheugenkaartjes te kopieren. Ne mens neemt nogal wat apparatuur mee tegenwoordig.
Morgen rijden we naar ons laatste Turkse eindpunt want overmorgen rijden we Iran binnen.
Er schijnt nogal wat verwarring te zijn aangaande de naam van onze blog.
Het is in ieder geval geen schrijffout. Er zit een logische redenering achter, die echter misschien wel ver te zoeken is. Maar je weet dat wij het graag ver gaan zoeken, naar Verweggistan.
Ons voertuig is een 2+2 pk. Dus een vier pk. Wanneer de boeren vier paarden voor een kar of een wagen spanden noemden ze dat een vierspan. Onze auto is dus ook een vierspan. Dus de naam had kunnen zijn De Vierspan.
We gaan echter niet naar Spanje maar naar de Stan landen, zoals Turkmenistan, Uzbekistan, Tadzikistan, Kirgistan en Kazakstan.
Dus werd de naam, De Vierstan. Ik weet dat het al laat is, maar ge kunt het morgen nog eens nalezen.
Gisteren hebben we dus in het Realist hotel in Istanbul gelogeerd, voor 31,5 Euro per nacht. Voor twee personen inclusief ontbijt. Daar kunt ge geen tent voor opstellen en zelf een ontbijt voor klaar maken.
Wegrijden uit Istanboel was dan weer heel wat anders. Als ge het water over rijdt, de Bosporus of hoe noemt dat, rijdt ge van Europa naar Azie. Dat hadden we niet goed verstaan, denk ik, want na een half uur rijden reden we over een andere brug weer van Azie naar Europa. Na nog eens een half uur rijden reden we weer van Europa naar Azie, en weer via een andere brug. Dat komt ervan als je zowel de verkeersborden als de GPS wil volgen. Die verstaan elkaar niet en dus loopt het in het honderd. Enfin Istanboel is echt wel indrukwekkend om door te rijden. Veel machtig mooie gebouwen verspreid op verschillende heuvels. Als ge eens een paar dagen niet weet wat te doen, dan pakt ge uw auto en uw GPS en doet hier maar een paar toerkens. Succes gegarandeerd. Ge moet, zoals de Seppe, hier wel stalen zenuwen hebben om in het verkeer mee te draaien. Proficiat voor onze chauffeur. We hebben het nog al eens gezegd, hier mag en kan schijnbaar alles. Den Alex zou nogal bonnenboekjes moeten bijbestellen bij zijne baas om al die overtredingen te noteren.
Uiteindelijk zijn we dan toch Istanboel, inderdaad wat een boel, buitengeraakt konden we richting Kayserie rijden. Een rit van zo'n zevenhonderd, ondertussen bijna achthonderd, kilometer. We dachten alles gezien te hebben in Istanboel, maar toen we Ankara passeerden moesten we onze mening herzien. Nog groter en indrukwekkender.
Ook vandaag heeft de geit weer last gehad van de warmte. De achterste poten hadden het te warm en daardoor moesten we regelmatig wat snelheid minderen of een extra pauze inlassen. Dat was op zich niet zo erg want zodoende konden we zelf ook wat verfrissing opzoeken.
Maar met al dat rondgapen en treuzelen was het toch weeral bijna 23 uur eer we hier aan het Novotel in Kayserie aankwamen en moesten we nog wat eten. Dus vroeg slapen was er vandaag ook niet bij.
Misschien morgen dan, want morgen staat er maar een rit van tweede categorie, van een kleine 600 km op het programma. Dus dat zou moeten lukken.
Maar dat zien morgen dan wel weer.
Ik ga de Seppe nadoen en wa slapen en snurken. Want dat weet ik ondertussen. Snurken kan hij.
Op dag drie heeft de ochtend stond geen goud in de mond.
Om vijf uur werden we gewekt door een kraaiende haan onder ons openstaand vensterraam. Het was reeds klaarlichte dag en er was geen verduistering of gordijn aan het raam. Dus slapen, vergeet het maar. Dat is ook de reden dat we vandaag weer kip eten.
Afrekenen in het hotel kon alleen met cash geld en dat was zo niet afgesproken. De euro's hadden we al verbrast, dus het betalen moest met dollars gebeuren. De dollarkoers was weeral om mee te huilen, maar omdat de service uitstekend was hebben dat maar door de vingers gezien. Na een heerlijk ontbijt hebben we om 8:30 de geit weer ingespannen en zijn we weer op pad gegaan Istanbul.
Eerste grote oponthoud was aan de Bulgaarse grens. Precies of alle Belgische Turken vandaag naar Turkije onderweg waren. Ook de 59 jarige gepensioneerde Turk Ivo, je weet wel van het café rechtover de mijn ingang in Beringen, ging 2 maanden op vakantie naar Turkije.Er was voldoende tijd voor een babbel.
In Bulgarije zijn we eerst KFC gaan eten, herinner u de haan van deze morgen, en daarna heb ik rond 15:30, bij een temperatuur van 42° aan conditietraining gedaan onder algemeen toezicht van alle klanten. Dit omdat iemand vergeten was om de lichten van de 2+2 pk uit te schakelen en daardoor de batterij leeg was. We hadden eerst de voorste motor afgekoppeld, de auto in gang geduwd, ik dus, en daarna de voorste motor weer terug aangekoppeld en die ook weer gestart. Man man, zweten.
We wilden wel eens weten of dat lui zweet was ofwel zweet van de geleverde inspanning. Daarom hebben we in een tuincentrum een digitale thermometer, en nog wat ander gereedschap, aangekocht. De maximum gemeten temperatuur in de auto was 44,3°C. Bij de KFC hadden we de iPad, die uitviel van de warmte, mee naar binnen genomen om af te koelen. KFC heeft airco. Maar de 2+2 pk, die ook last heeft van de warmte mocht niet binnen.
Aan de grens met Turkije was het weeral aanschuiven tussen de verschillende controleposten. Volgens kenners is anderhalf uur om de grens te passeren echt niet veel, maar als je die tijd grotendeels moet doorbrengen in de warme zon duurt het voldoende lang.
Na de grens nog even tanken en dan op zoek naar een wegen vignet. Van het kastje naar de muur, maar we hebben een vignet gevonden.
Daar liep nog een kleine sloeber rond die krieken en pruimen verkocht en daar konden we niet aan weerstaan. Spijtig genoeg waren we weeral gekl..... DE bovenste krieken waren lekker, maar dan ook alleen maar de bovenste laag. De rest was gebarsten of zelfs beschimmeld. Dat beloofd voor morgen.
Om goede voornemens om vandaag eens tijdig in het hotel aan te komen zijn we niet kunnen nakomen. Op de ring rond Istanbul was er een reuze file door werkzaamheden. Zodoende kwamen we pas omstreeks 23:45 aan in het hotel. Vlug de geit uitgeladen en in de wei tegenover het hotel gezet en douchen en rusten.
Morgen rijden we richting Kayseri. Een rit van 768 km. Zullen we morgen op tijd aankomen in het hotel?
Dat komen we morgen te weten.
O ja, de trûba vûzstanovyavane, de accenten staan niet juist en dat weet ik, hebben we ook nog gevonden, maar ze waren niet goedkoop.
Juist aangekomen in Nis, neen niet Nice in Frankrijk.
Na een goede nachtrust in Hotel Clever in Herzogenbrug bij Wenen zijn we vanmorgen weer fris in het geitje gestapt voor een rit van +/- 900 km.
Ontbijt in het hotel hebben we overgeslagen dus zijn we op een gekende parking langs de autostrade gestopt om te ontbijten. Spek met eieren, en ja ook groenten. Je moet tenslotte gezond eten.
Na een Vignet voor de autostrade te hebben gekocht, 13 euro, zijn we toen rond 11:30 Hongarije binnengereden in de regen.
Nabij Boedapest hebben we een sanitaire stop gemaakt en bijna een nieuwe iPhone 7 gekocht op de parking.Geheugen 128GB voor maar 100 Euro. We hadden al afgeboden van 300 Euro. In België kost dat al gauw +/-800 Euro. Garantie zal er wel niet bij geweest zijn zeker? Zal dezelfde kwaliteit geweest zijn als die van FVG.
Ondertussen ook al eens gestopt om te tanken want de geit leeft niet van de hemelse dauw. Volgens de deskundigen valt het verbruik van 12 liter per 100 km best mee.
Net over de grens in Servië zijn we gestopt om onze inwendige mens voeden. 2 x friet met chicken nuggets en Cola voor totaal 9 euro. Inclusief taks, bediening aan tafel en wat nog allemaal. En nog lekker ook. En dan te bedenken dat op 300 meter afstand een hoop vluchtelingen zoals ..... opgesloten zaten achter een metalen hekken in ...... omstandigheden.
Daarna zijn we beginnen zweten. Toen we ergens een temperatuuraanduiding zagen wisten we waarom. 37°C, plus de warmte van twee motoren.
Na nog een tweede tankbeurt ging het weer volle gas, 90km/h, richting Nis naar Motel Hollywood. We hadden er allebei geen idee van wat ons te wachten stond, maar toen we rond 23:00 arriveerde was de eerste indruk positief. Nog vlug een douche genomen en de post beantwoord en nu weer kijken wie het hardste kan snurken. We zijn er nog niet uit want we slapen met stoppen in onze oren.
Morgen om 8:00 ontbijten, want dat zit in de prijs begrepen, en daarna door Bulgarije richting Istanbul, Turkije. Als er ruzie van komt is het niet onze schuld.
Zondag kwam er slecht nieuws van het Westelijk Front. Zondag is de testrit slecht verlopen. Tijdens de testrit kwam een serieus defect aan de aandrijving aan het licht. Dit resulteerde in het uitbouwen van motor uit de auto en vroeg om bijkomende aanpassingen aan het mechanisch gedeelte. Gisterenavond kwam er terug goed nieuws en was alles terug ingebouwd en kon de auto weer bollen. Deze voormiddag gebeuren de laatste controles, zoals lichten afstellen en wielen uitlijnen en dergelijke. Na de middag gaan we proberen om onze bagage in de auto te proppen en dat zal nog een hele opgave worden. Indien we deze opdracht tijdig kunnen beeindigen vertrekken we nog vandaag. Anders vertrekken we morgen in alle vroegte want onze eerste rustplaats is in Herzogenbrug bij Wenen en dat is nog altijd een dikke 1000km van Retie. Morgen kan de 2+2pk al laten zien dat ze een goede stamboom heeft. We proberen jullie zo goed mogelijk op de hoogte te houden
Gisteren kwam ook het verlossende nieuws dat de 2+2 pk reisvaardig is.
De eerste testritten zijn positief verlopen. Zo positief zelfs dat de Seppe erover denkt om zijn eerste versnelling op het internet te zetten om dat we die niet, of heel weinig, gaan nodig hebben. Bravo voor de Seppe, en zijn helpers.
Als het goed is, is er morgen de persvoorstelling van de 2+2 pk.
Dat er zoveel bij komt kijken om een visum vast te krijgen, daar zijn we van verschoten, ook al had men ons gewaarschuwd.
Zoals je in vorig bericht kon lezen heeft het veel moeite gekost om het visum voor Iran te bekomen.
Het visum voor Rusland was ook niet simpel. Het ene document na het ander moesten we doorsturen. Bankafschriften, verzekeringsbewijs, Hotel reservaties, kopij van paspoort, pasfoto's die te licht of te donker zijn. Te volgen route per dag, met opgave van afstanden.
Enkel de schoenmaat moesten ze nog niet weten. Maar die worden misschien aan de grens opgemeten.
Maar dat was niks vergeleken met Turkmenistan.
Ondanks de enorme inspanningen van de mensen van Visumcentrale zullen we moeten vertrekken zonder visum voor Turkmenistan.
We hopen dat de beloofde autorisatie ons onderweg nog zal bereiken en dat we daarmee aan de grens van Iran en Turkmenistan een transit visum voor Turkmenistan kunnen vast krijgen.
Het visum voor Turkije, Uzbekistan en Tadzikistan is zonder probleem, maar wel met de nodige papierwinkel afgeleverd.
Morgen, vrijdag 23 juni, kan ik naar Brussel, naar Visumcentrale, om onze paspoorten terug op te halen en naar RACB om de carnet de passage voor Iran op te halen.
Hier in het westen hoor je meestal negatieve verhalen over
Iran en dat schrikt dan wel een beetje af als je door dat land moet reizen.
Dus op het internet maar informatie gezocht van mensen en
reisorganisaties die er al geweest zijn.
Eigenaardig genoeg kom je dan meestal positieve verhalen
tegen.
Dus als al die mensen positieve verhalen hebben kunnen ook wij
misschien ook wel eens wat meer van het land gaan bekijken.
Dat heeft wel als resultaat dat wij een toeristen visum in
plaats van een transit visum moeten aanvragen. En dat is ook weer niet simpel.
Voor een toeristen visum voor Iran heb je een LOI nodig, een
Lettre Of Invitation, een uitnodigingsbrief, hotelreservaties en
vluchtconfirmaties nodig. Normaal regelt de reisorganisatie dat allemaal voor
de reiziger. Aangezien wij zonder reisorganisatie reizen kunnen wij deze
documenten niet voorleggen.
Visumcentrale raadde ons aan een zo gedetailleerd mogelijk
reisplan op te stellen met hotelboekingen, te bezichtigen plaatsen, gedetailleerde
beschrijving van de reisweg door Iran en dergelijke meer. Onze eerste aanvraag
via Visumcentrale mislukte. Om een of andere reden werden sedert enkele weken
alle aanvragen geweigerd. Op de ambassade vertelde men dat de reiziger zelf via
hun website een aanvraag moest doen. Maar ook deze aanvraag werd geweigerd. Als
reden werd opgegeven dat er geen LOI bijgevoegd was.
Hoe krijg je zo een LOI? Voor ons een raadsel tot het moment
dat we via Ashkan Azarmi, bij Dokter Jan
en Joost en Lotte uit kwamen. Dat waren twee Vlaamse koppels die met Ashkan Azarmi een 4x4 woestijntocht gemaakt
hebben. Een van de twee koppels was via Alarco Travel,die gespecialiseerd zijn in
reizen naar Iran, aan een LOI geraakt.
Dus wij ook contact opgenomen met Alarco Travel. Ja zij
konden, wel is waar tegen betaling van 50 Euro per man, ons een LOI bezorgen. Wel
even vooruitbetalen. Maar op 5 dagen tijd hadden wij onze LOI in de mailbox.
Deze LOI nog dezelfde dag doorgestuurd naar Visumcentrale en
twee dagen later kregen we bericht dat het visum voor Iran in orde was.
Wat gaat het snel als je de juiste weg weet te bewandelen.
Nu onze route uitgewerkt hadden, was het tijd om de nodige visum papieren aan te vragen.
We wisten al van andere "wereldreizigers" dat de visum aanvraag procedure voor bepaalde landen niet simpel is en dat het zonder hulp van gespecialiseerde instanties voor leken zoals wij praktisch ondoenbaar is.
Eerst contact gezocht met VisumPro uit Nederland.
In eerste instantie verliepen de contacten goed maar op het moment dat er echt beslissingen genomen moesten worden haakten ze af, met de mededeling dat het complete pakket toch te ingewikkeld zou zijn en zij niet de nodige tijd zouden kunnen spenderen om ons dossier op een correcte manier op te volgen.
Dus terug naar af.
Dan maar contact opgenomen met ASX-Ibeco. Maar al snel lijken ook zij niet de juiste partner.
Uiteindelijk komen we terecht bij VisumCentrale CIBT uit Brussel.
Via hun website uitgezocht wat we nodig hebben documenten en dan kan de papier winkel beginnen draaien.
Fotokopies van Identiteitskaarten, paspoorten, verzekeringspapieren, bankwaarborgen..... noem het maar op en je hebt het nodig.
De landen die we doorkruisen, tot Turkije, zijn EU landen en daar hebben we dus geen visum voor nodig.
Voor Turkije heb je al wel een E-visum nodig. Nog redelijk simpel. Via website formuliertje invullen en opgelost. Je moet wel weten welk formulier je moet invullen en hoe je dat moet invullen.
Anders loop je nog tegen een betonnen muur.
Maar dan komen we bij de grote jongens. IRAN. Eerste aanvraag afgewezen. Tweede aanvraag afgewezen. Nog een uitnodiging uit IRan zelf zoeken......
Onze vreugde was van korte duur want ons tweede geitje moest door omstandigheden afhaken voor de reis.
En zo waren we weer alleen met twee in ons 2+2 pktje.
Hoog tijd om de taken te verdelen.
De 2+2 pk moest van een naakt chassis opgebouwd worden tot volwaardige Offroad vier X vier aangedreven machine die voor niets stopt en 100% bedrijfszeker is.
En dat binnen een zeer beperkte tijd.
Aan de andere kant moesten we nu ook het nodige papierwerk doen om de benodigde vergunningen vast te krijgen.
Immers de meerderheid van de stannen en Iran eisen een visum om het land binnen, en weer buiten, te mogen.
Al snel kom je er achter dat je dat werkje ook niet in je eentje kunt klaar krijgen en moesten we op zoek naar deskundige hulp.
Daarom vier blijde gezichten toen er eind 2016 een tweede geitje gevonden werd om ons 2+2 pktje te vergezellen op de tocht naar de stannen.
Rond die tijd gaf Marc Helsen in Herentals tijdens enkele voordrachten een spannend reisverslag van zijn legendarische tocht langs de zijderoute van Venetië naar China en een boeiend relaas van de avontuurlijke terugtocht naar België per motor, de legendarische Royal Enfield.
Wij hebben de voordrachten dan ook aandachtig gevolgd en heel erg genoten van zijn sappige verhalen en prachtige beelden die hij gemaakt heeft tijdens deze reis.
Gebeten door de reiskoorts werd er dadelijk op het internet gezocht naar een betaalbaar exemplaar van zijn boek, De Groote Zijderoute.
Alhoewel geen grote lezer, toch was het boek binnen de kortste keren uitgelezen en hadden we weer een hoop ideeën voor onze reis.
Ondertussen had de Seppe nog eens op de stoep gestaan met slecht nieuws. Hij kon zijn palen geen 5 a6 maanden missen, hoogstens 2 maanden. Te veel werk. Een luxe probleem, maar desalnietemin een probleem.
Dus de route moest drastisch ingekropen worden. We hebben de afstand kunnen terugbrengen van 30.000km naar 18.000km.
 "Confused"){kind=icon}
 "Embarassed"){kind=icon}
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
 "Twisted Evil"){kind=icon}
 "Exclamation"){kind=icon}
 "Question"){kind=icon}
 "Idea"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
