Maandag 3 juli was nog maar onze zesde dag onderweg en niet de zevende dag zoals verkeerdelijk geschreven is. We zijn nu al de tel kwijt.

Gisteren tijdens onze eerste dag Iran is er geen blog melding geweest omdat het internet heel onstabiel was.

Maar we zijn wel onderweg geweest en zijn intussen de grens met Iran overgestoken en hebben hier reeds overnacht in Tekab.

Maar voor we Iran konden verkennen moesten we er wel binnen raken en dat was niet zo simpel.

Bij aankomst aan de Turks/Iraanse grens werden Seppe, met de auto, en ik aan de eerste controle post gescheiden. Ik mocht te voet de honderd meter niemandsland tussen Turkije en Iran overbruggen en de Seppe mocht dat rijdend in de geit. Het was een hele belevenis en moet je eens meegemaakt hebben. Moet wel zeggen iedereen, buiten die ene uitzondering, was erg vriendelijk en behulpzaam.

Seppe onderging met zijn auto een serieuze controle. De grensposten zullen gedacht hebben, ge kunt tenslotte niet voorzichtig genoeg zijn met die kerels met hun rare auto's. En de auto is van voor naar achter en van onder naar boven gecontroleerd en goedgekeurd. Dus Flip, ge kunt gerust zijn. Al die controles vragen natuurlijk wel de nodige tijd en voor we er erg in hadden waren er 3 uren voorbij gegaan.

S'morgens bij ons vertrek uit Yuksekova hadden we in de supermarkt tegenover het hotel nog brood en drinken gekocht. Dus na de middag hebben we in de schaduw van een boom van een lekkere picknick genoten, als eerste maaltijd in Iran. Brood met sardientjes in tomatensaus en uitjes. Bedankt Linda, want die heeft onze picknickmand gevuld. 

Onderweg passeerden we nog het Urmia meer dat ongeveer 150 km lang en 50 km breed is. Het stond zo goed als droog. Geen water, zo ver je kon kijken. Opwarming van de aarde?

Onze snelheid is verschillende keren gemeten met de Speedgun en één keer moesten we aan de kant. Maar die twee agenten hebben eieren voor hun geld gekozen denk ik, want toen ze zagen met wie ze te maken hadden lieten ze ons direct doorrijden. We zijn tenslotte specialisten op het gebied van snelheidscontroles. Wat ons wel opviel was dat de Iraanse politie erg vriendelijk en behulpzaam kan zijn. Toen we ergens onder een brug in de schaduw stonden af te koelen stopte een politiewagen om te vragen of alles in orde was en of we soms water wilden. Zij wilden dan natuurlijk ook een fotooke nemen om aan te thuisfront te tonen.

En zo zijn we gisteren avond in Tekab, of Tikab, of Takab, noem het maar hou je wil, het is allemaal juist, geraakt. In het enige hotel in de stad, zijn we na de verplichte fotoshoot van de auto ingecheckt en waren nog juist op tijd voor het diner.

Opdracht weeral volbracht.