Vandaag Woensdag 5 juli begint de tweede week van ons avontuur.

De voorbije zeven dagen dienden eigenlijk alleen maar om in Iran te geraken.

Want hier bevinden zich de eerste bezienswaardigheden waarvoor we op pad gegaan zijn.

Onze eerste taak vanmorgen was geld wisselen. Hier in Iran kun je enkel cash met de plaatselijke munt betalen. Dus moesten we onze dollars omwisselen voor Rials. In de eerste bank kreeg ik een papiertje met een adres van een andere bank. In de volgende bank verwezen ze mij naar een andere bank en daar kon ik mijn dollars omwisselen voor Rials. Voelde mij direct rijk toen ik met 84 briefjes van 100.000 Rial de bank buiten stapte. Kreeg mijn portefeuille niet toegeplooid.

Volgende opdracht was een plaatselijke SIM kaart, met internet acces, aanschaffen. Als je internet hebt kan je Google Translate gebruiken, he Jef. En dan gaat er een heel nieuwe wereld voor je open. Maar aan zo een kaart geraken is niet zo simpel als je geen Perzisch praat. Maar na de twaalfde winkel belandt men dan in het postkantoor, denk ik, wordt je dan de fiere eigenaar van een Iraanse SIM kaart. Ik moet zeggen dat het nooit gelukt zou zijn zonder de hulp van een aantal belangloze Iraanse mensen. En nog wel met de glimlach. De volgende opdracht was water kopen, want ne mens zweet wat af met dit weer. De temperatuur ligt gewoonlijk tussen de 35° en 40° en als de auto ergens een tijdje in de zon gestaan heeft kan de temperatuur oplopen tot meer dan 45°. En dan is het de boodschap om voldoende water te drinken. Hoe erg dat ook is. Want ge weet toch wat de vissen in dat water doen.

Na de middag zijn we onze eerst bezichtiging gaan doen. Takht-e Soleiman, een oude ruine met een eigen verhaal. Als ge de details wilt zoekt ge ze maar eens op. Ge hebt tenslotte toch ook internet voor iets. We kwamen op deze locatie een bus reisgidsen uit het zuiden van het land tegen die hier als voorbereiding op hun toekomstig werk op verkenning waren. Alweer aardige mensen.

Na de bezichtiging was het tijd om op de volgende halte in ons traject een onderkomen voor de nacht te zoeken.

Zo belandden we in het drukke verkeer van Samandaj. Buiten de stad kan het verkeer al hectisch zijn maar dat is nog niets vergeleken maar het spitsuur in Samandaj. Om een lang verhaal kort te maken, want we willen onderhand allemaal wel gaan slapen, zijn we in het Shadi Hotel in Samandaj beland. (Kunt ge zelf opzoeken; www.hotelshadi.com).

Een dubbele kamer, met ontbijt hoop ik, kost hier: 3.050.000 Rials per nacht. Das wel voor 2 personen. We hebben nog eerst ons Rials moeten natellen om te zien of we de rekening wel gaan kunnen betalen. Omdat we nu toch met geld aan het smijten zijn hebben het diner ook maar in één keer meegenomen.

Zo zit de eerste dag met bezienswaardigheden in Iran er op.

Morgen Rijden we richting Kermanshah.