Nu onze route uitgewerkt hadden, was het tijd om de nodige visum papieren aan te vragen.

We wisten al van andere "wereldreizigers" dat de visum aanvraag procedure voor bepaalde landen niet simpel is en dat het zonder hulp van gespecialiseerde instanties voor leken zoals wij praktisch ondoenbaar is.

Eerst contact gezocht met VisumPro uit Nederland.

In eerste instantie verliepen de contacten goed maar op het moment dat er echt beslissingen genomen moesten worden haakten ze af, met de mededeling dat het complete pakket toch te ingewikkeld zou zijn en zij niet de nodige tijd zouden kunnen spenderen om ons dossier op een correcte manier op te volgen.

Dus terug naar af.

Dan maar contact opgenomen met ASX-Ibeco. Maar al snel lijken ook zij niet de juiste partner.

Uiteindelijk komen we terecht bij VisumCentrale CIBT uit Brussel.

Via hun website uitgezocht wat we nodig hebben documenten en dan kan de papier winkel beginnen draaien.

Fotokopies van Identiteitskaarten, paspoorten, verzekeringspapieren, bankwaarborgen..... noem het maar op en je hebt het nodig.  

De landen die we doorkruisen, tot Turkije, zijn EU landen en daar hebben we dus geen visum voor nodig.

Voor Turkije heb je al wel een E-visum nodig. Nog redelijk simpel. Via website formuliertje invullen en opgelost. Je moet wel weten welk formulier je moet invullen en hoe je dat moet invullen.

Anders loop je nog tegen een betonnen muur.

Maar dan komen we bij de grote jongens. IRAN. Eerste aanvraag afgewezen. Tweede aanvraag afgewezen. Nog een uitnodiging uit IRan zelf zoeken......

Het houdt niet op...

Onze vreugde was van korte duur want ons tweede geitje moest door omstandigheden afhaken voor de reis.

En zo waren we weer alleen met twee in ons 2+2 pktje.

Hoog tijd om de taken te verdelen.

De 2+2 pk moest van een naakt  chassis opgebouwd worden tot volwaardige Offroad vier X vier aangedreven machine die voor niets stopt en 100% bedrijfszeker is.

En dat binnen een zeer beperkte tijd.

Aan de andere kant moesten we nu ook het nodige papierwerk doen om de benodigde vergunningen vast te krijgen.

Immers de meerderheid van de stannen en Iran eisen een visum om het land binnen, en weer buiten, te mogen.

Al snel kom je er achter dat je dat werkje ook niet in je eentje kunt klaar krijgen en moesten we op zoek naar deskundige hulp.

 

Inderdaad, alleen is maar alleen.

Daarom vier blijde gezichten      toen er eind 2016 een tweede geitje gevonden werd om ons 2+2 pktje te vergezellen op de tocht naar de stannen.

Rond die tijd gaf Marc Helsen in Herentals tijdens enkele voordrachten een spannend reisverslag van zijn legendarische tocht langs de zijderoute van Venetië naar China en een boeiend relaas van de avontuurlijke terugtocht naar België per motor, de legendarische Royal Enfield.

Wij hebben de voordrachten dan ook aandachtig gevolgd en heel erg genoten van zijn sappige verhalen en prachtige beelden die hij gemaakt heeft tijdens deze reis.

Gebeten door de reiskoorts werd er dadelijk op het internet gezocht naar een betaalbaar exemplaar van zijn boek, De Groote Zijderoute.

Alhoewel geen grote lezer, toch was het boek binnen de kortste keren uitgelezen en hadden we weer een hoop ideeën voor onze reis.

Oja, nog iets vergeten.

Ondertussen had de Seppe nog eens op de stoep gestaan met slecht nieuws. Hij kon zijn palen geen 5 a6 maanden missen, hoogstens 2 maanden. Te veel werk. Een luxe probleem, maar desalnietemin een probleem.

Dus de route moest drastisch ingekropen worden. We hebben de afstand kunnen terugbrengen van 30.000km naar 18.000km.

Ergens 2016

Nor waar

Vladivostok 

Waar ligt da 

Rusland, kek mer oep de kaart 

Das waait

En dan kunne we onderwege nog langs de stannen rijen

Langs wien

De stanne, Turkmenistan, Oezbekistan, Tadzikistan, Kirgistan, Kazakstan

Dan wille kik nog langs Mongolie

Das goe

wannier wilde goan

Zomer 2017

En is aaw gait kleir

Nieee mer da komt nog