Site: Helaas
grotendeels nà de regen van 19.09 verdwenen!!! Rest nog de gang.
Een kunstenaar moet je bezig zien, mee praten, proberen te begrijpen
dat kunst niet altijd een beitel of een palet is. Alles kan het palet van de
kunstenaar worden. Van onaangeroerde natuursteen tot lucht of eenvoudig krijt
en meetlat. Iedere lijn in de natuur en in de stad kan geconfronteerd worden
met een andere lijn. Zo ontstaan tegenstellingen in richtingen, communicatie
tussen een strakke muur en haakse lijnen, waaruit een soort urbanisatie
ontstaat, of op zijn minst een perspectief.
Bart Lodewijks start zijn dialoog in een bunkergang, omdat het
buiten regent. Op een munitiebunker en op een siermuurtje bij de inkom aan de
zeedijk gaat hij verder. Op de ene ontstaat een andere architectuur in krijtlijnen,
op het siermetselmuurtje ontstaat een chaos uit twee rechtlijnig-heden: die van
het metselwerk en de van de hoeklijnen. Precies daar moet je het werk lezen.
Op de lange muur achter de Appelplatz tekent hij een panorama. Het
lijkt voor de ene een lange referentie naar prikkeldraad. Maar dat houdt een doorloop
in. Die is er niet. Middendoor loopt een lege balk van een centi-metertje,
terwijl de lijnen daarboven en daaronder NIET aan elkaar vast-zitten. In
tegendeel. Er is een soort breuk. Ik dacht zelfs aan een veranderd perspectief,
waarbij de onderste lijnen de diepte van een gang (loopgang of loopgraaf)
suggereren, de bovenste lijnen verwijzen naar de troosteloze bomen op een WO1
slagveld. Ondertussen, terwijl de kunstenaar bezig is, hoopt zich een reliëfje krijtstof
op in de nerven van het beton.
Ook de zeer moeilijke keuze van wanneer stop ik heb ik kunnen meemaken. De aanzet van het werk gebeurde op
het moment dat de drie panelen nog op de muur vastzaten. Eens weg, ontstond
ofwel een onvolledig panorama, of een drietal spanningsvelden van lijnen
waartussen een kille stilte zat. En dan????? Een van de mede-curatoren heeft de
knoop doorgehakt. Er is ook een film over die tekeningen, omdat krijt nu
eenmaal snel kan verdwijnen. Dat heet efemeer (t.t.z. van korte duur),
alhoewel: er zijn nog tracés van Track Gent (https://vimeo.com/41650541) zichtbaar en in de
Lounge van Lumière Brugge kan je er ook nog vinden.
Bezoekersgids:
BART
LODEWIJKS(NL) (°1972 Beuningen, woont
en werkt in Gent)
Raversyde
Drawings, In situ tekeningen & filmfragmenten, (Creatie Private Tag)
Bart
Lodewijks strijkt ergens neer, alleen gewapend met een stevige liniaal
en
een doos krijt. Dat is het beeld dat door de jaren heen is ontstaan van de
Nederlandse
kunstenaar die keer op keer een omgeving be-tekent, of het nu
het
wegdek, een façade, een huizenrij of bij uitbreiding een hele wijk betreft. Hij
deed dat bijvoorbeeld voor de tentoonstelling Track en in de jaren daar-voor in
de Moscouwijk in Gent. In 2014/15 was hij aan de slag in de Londense
Whitechapel Gallery en hij infiltreerde gedurende drie jaar in een verwaar-loosde
wijk in de Ierse kustplaats Sligo in opdracht van kunstencentrum The Model. Meestal
neemt hij de sociale context van de bewoners van een pand of een wijk mee in
zijn werk. Op de site van Raversyde ligt dat enigszins anders. Het is een
historische site die tijdelijk bevolkt wordt door passanten: de bezoekers en de
medewerkers. Hun doen en laten, hun bewegingen, de historische sporen van
menselijke aanwezigheid en vooral de architectonische omgeving zullen de
inspiratie zijn voor zijn instant lineaire tekeningen die je her en der zal
zien opduiken. Hij zal een aantal dagen op de site verblijven om te observeren
en te tekenen, om zijn spoor te trekken. Hij documenteert al zijn werk met
eigen tekst en fotos, maar werkt ook samen met filmmaakster Griet Teck.
Dankzij deze samenwerking zal er naast de zichtbare krijt-tags van zijn
aanwezigheid ook een videoverslag van zijn werk te zien zijn.
Een slaapplaats voor 15 in een bunkervleugel is geen suite. De
droge vorm heeft alle menselijkheid vergeten. Er rest alleen metaal en ruwe
dekens. Stel dat alle hangbedjes nu een felgekleurde gehaakte textiel bedekking
krijgen. Allemaal anders, persoonlijk gelegd, niet in de seriële rechte lijn,
maar huiselijk, gebruikt, ... Hoe ver weg kan je het conflict wegdenken? En
waarom kan dat in het echt niet? En dat een gestalte die volledig bedekt is
met een stuk textiel, een laken zeg maar, in de commandobunker uitkijkt over
die zee van waaruit een conflict kan komen? Kan dat? Waarom de plank. Enerzijds
duidelijke signalen, anders een interventie die het feit interventie in vraag
stelt.
De tactiliteit van stof en de prikkeling van kleur staan in schril
contrast met het beton- en metaalgrijs. Een vleugje camouflage helpt niet. Voor
de historicus (...). Bij de aanvang van WO1 waren er heel veel soldaten in
felle uniform kleuren, kwestie van duidelijk herkenbare functie in het
conflict. Wordt snel vervangen door feldgrau. Zie ook de felle kleurvaandels
Kurosawas Ran:https://www.youtube.com/watch?v=AbbfDntoRRk
Bezoekersgids:
FRANSJE
KILLAARS(NL) (°1959 Maastricht, leeft
en werkt in Amsterdam)
Past
and Present (2016), Installatie
Fransje
Killaars studeerde aan de Rijksakademie voor Beeldende Kunsten in
Amsterdam
en was assistente van Sol Lewitt. Talrijke exposities in bekende
musea
(zoals o.a. recent in het Gemeentemuseum Den Haag) en opdrachten in
openbare
gebouwen (het Paleis van Justitie in Den Haag en de Stg. Fonds voor
Beeldende
Kunst, Vormgeving en Bouwkunst) vestigden haar naam in Neder-land en ver
erbuiten.
Fransje
Killaars maakt kleurrijke textielinstallaties met handgeweven vloerkleden, dekens
en met stof beklede wanden en kamerschermen. In haar werk nemen kleur en
textielmateriaal de overhand op de vorm. Door deze materialen op gerichte wijze
te ordenen bekomt ze een ruimtelijke totaal-ervaring, die raakt aan schilderkunst,
beeldhouwkunst, architectuur en mode.
Killaars
speelt altijd in op menselijke verhoudingen, ons verlangen naar
welbevinden
en de zinnelijke ervaring van een ruimte. De menselijke gestalte
is
prominent aanwezig in haar recente werk. Vaak zijn het met textiel omhulde gestaltes
die je zou kunnen linken aan maatschappelijke en politieke discussies - de
associatie met in burka geklede vrouwen is nooit veraf. Ze speelt met de verschillende
connotaties van deze beelden en de verwarring die ontstaat.
Voor
Private Tag integreert Killaars haar werk in de observatiebunker, en roept op die
manier nieuwe ervaringen en betekenissen op.
In confrontatie met de wapen-doos van Patrick Van Caeckenberg op de
zolder van de Vlaamse Zaal. Binnen de context van de site kan je verwijzen
naar het verschil hard (kogelhuls) en zacht (doek). Ook het museaal presenteren
komt aan bod (toonkastje net naast de toonkasten van TRENCH ART. Bij dit laatste speelt het minimale een grote rol. Dit
wil zeggen: hoe omgaan met kleine voorwerpen die meteen gelinkt zijn aan de
(lokale) oorlogservaring en waarmee je iets schoons maakt, een contradictie
tussen de functie en de plooibaarheid, opnieuw tussen hard en zacht.
Uiteindelijk vaak een verstuur-baar of bewaar-baar geschenk voor de familie
thuis. En hoe vrouwelijk is die ambacht.
Tussendoor: is er een indruk van vrouwelijke kunst in deze Privat
Tag tentoonstelling, als dat al bestaat: vrouwelijke kunst. Open vraag!!!!!
Leuk om mee te nemen: beide kunstenaars van het collectief (Kirill
Agafonov & Natasha Peredvigina) zijn van Izjevsk, zeer belangrijke
wapenindustrie-stad, die 4 jaar van naam veranderde ter ere van de held van de
wapenindustrie Gorod Ustinov.Pittig
tweede detail: Michail Kalasjnikov, uitvinder van ..., is in 2013 in Isjevsk
gestorven. In de materiaaldoos van Van Caekenberg zitten heel wat
....Kalasjnikovs... Associaties genoeg op zolder. Allemaal te maken met ruimte
(de plaats), de tijd (historisch en actueel) en de naamgeving (met alle
bijklanken)
Bezoekers kunnen samen of in familie de tactiliteit van zacht en
hard voelen en er zelf mee aan het werk gaan. Wat gebroken is, wat stort-klaar
is, kan vaak nog een waarde hebben. Kan via de mens een meer-waarde krijgen. Op
die manier wordt ook verwezen naar een noodzakelijk vernieuwde attitude t.o.v.
afval. Via samenvoegen, herwaarderen en herstellen. Niet vergeten: het
eindresultaat is een esthetische vorm.
Dit is een deel van een Europees project dat vanuit MSK-Gent is
opgestart: http://manufactories.eu/
Tegelijkertijd start mede-curator Merel Vercoutere een samenwerking.
Dit is de mail:
Dag allen,
zondag opent op Raversyde de expo "Private
Tag" waarop jullie allemaal hartelijk zijn uitgenodigd. Voor één onderdeel van de expo willen we graag dat de
Oostendse bewoners en bezoekers ook deel kunnen worden van de expo. Vandaag bouwde ik reeds aan een wand met persoonlijke
textiel lapjes. Maar we willen graag dat dit verder groeit dankzij
jullie inbreng!
De leden van het Russische
kunstenaarscollectief Gorod Ustinov willen ons namelijk doen
verder bouwen met de museumbezoekers aan hun Micromuseum Raversyde.
Museumbezoekers worden uitgenodigd om aan de slag te
gaan met eenvoudige en oude materialen zoals textiel lapjes, gebroken scherven
en kogelhulzen. Gedurende deze recyclage materialiseren uitgewisselde ideeën
zich in nieuwe kunstvoorwerpen.
Kom
naar Private Tag en breng een klein stofrestje mee dat je nog liggen hebt of
een scherf die je ergens ontdekt. Iets heel kleins dat in de vuilbak zou
belanden maar dat je op een of andere manier toch mooi, belangrijk of
intrigerend vindt.
Je
mag deze ook afgeven bij Vrijstaat O. indien je stofrestjes liggen hebt! Heel graag tot dan! En met een lapje stof,
scherf of kogelhuls!
Gorod
Ustinov is het micro-art-collectief van Kirill Agafonov en Natasha Peredvigina,
allebei afkomstig uit Izjevsk (de stad die tussen 1984 en 1987 Gorod Ustinov
heette). Als duo exposeren ze samen sinds 2010. Ze namen deel aan de 5de
Biënnale van Moskou More Light in 2013 en richtten hun Micromuseum op in The
National Center for Contemporary Arts in Nizhny Novgorod, het MSK (2015) in
Gent, Fundació Antoni Tàpies in Barcelona (2016) en FRAC Lorraine, Metz (2016).
In de lente van 2015 creëerden ze het Micromuseum in het Gentse Museum voor Schone
Kunsten (MSK). Een deel van dit Micromuseum is nu te zien tijdens Private Tag.
In de herfstvakantie kan het publiek, net zoals toen in het MSK, verder bouwen
aan het museum.
In
het MSK gingen het kunstenaarsduo en het publiek aan de slag met kogel-hulzen
en restjes stof. Ze combineren deze twee schijnbaar tegenstrijdige materialen
(met associaties van vernietiging en wegwerp, hard en zacht) als middel
tot communicatie. Door deze materialen te bekijken, te voelen en er over
na te denken ontstaan nieuwe creaties, die je met elkaar en met de wereld.verbindt.
In de context van een museum bouwen jong en oud op deze manier mee aan een
gedeelde, dynamische omgeving: het Micromuseum.
Gorod
Ustinov deelt hun laagdrempelig creatieproces met het publiek om te tonen
dat iedereen kan creëren. Tegelijk leert het publiek bewuster omgaan met de
ruimte in haar kleinste onderdelen, en met dagelijkse objecten in die ruimte.
AANVULLING: uit
Bezoekersgids
TRENCH
ART
In
Private Tag leggen we de link met WO I én het thema via een fenomeen dat
toen
ontstond en is blijven bestaan. Het gaat om objecten die aanvankelijk door soldaten
in de loopgraven (the trenches) werden vervaardigd denk aan een stuk obus,
kogelhuls, aansteker en de tijd overleefden door hun kunstzinnige bewerking.
Vaak deden ze dat om de tijd te verdrijven, om een herinnering vast te houden
of op te roepen. Je ziet er duidelijk het spoor van handwerk, van een persoonlijke
toets waardoor het unieke stukken zijn geworden. Die spontane traditie zette
zich door binnenskamers tijdens en na de oorlog, bijna als een combinatie van
ambacht en therapie. Doorheen de tijd is deze term uitgebreid tot werken die in
latere geïndustrialiseerde oorlogen werden vervaardigd, vaak uit het afval dat
die zelf produceerden. Een fijne selectie is hier te zien uit de collecties
Raversyde en het Memorial Museum Passchendaele.
1.Video: een lover of opslagcontainer voor kabels.
De kabel wordt op een bijna sacrale wijze in een perfecte ronde geplaatst. De
arbeider draagt de kabel voorzichtig en heel gericht in die draaiende beweging langs
de zijde van de cirkel, laag op laag. Vooral kijken naar de man, naar de ernst
waarmee hij de kabel hanteert. Terwijl je deze choreografie volgt, denk je niet
aan de functie van die kabel. Maar communicatie ligt aan de basis van de
conflict-dynamiek. Wat moet uitgevoerd worden, gebaseerd op ontvangen
informatie, gaat via kabels van opdrachtgever naar uitvoerder, van commando
naar geschut. In oorlogstijd liepen meters telefoonkabels langs de wanden van
gangen en tunnels.
2.Plafond: contour van de kustlijn tussen Calais en
Hamburg + daarnaast diezelfde kustlijn over pakweg een kleine eeuw.Biedt de bunker veiligheid voor de
spiegelstijging? Deze kunstenaar is vaak bezig met lijnen (vislijnen, netten, lijn
op kaarten, ...) en met de productieve creaties, d.w.z. wat gemaakt wordt heeft
een functie, maar staat ook voor schoonheid. Verwijzing naar ManMade[i] en de
fotopresentatie in de Nieuwe gaanderijen. Dus de dreiging van een verschuivende
kustlijn omgezet in neon-lijnen, heeft een esthetiek waar we niet aan voorbij
mogen gaan.
Bezoekersgids:
NICOLAS
FLOCH (FR), (°1970 Rennes, woont en werkt in Parijs)
Calais
Hamburg, 2100, Sculptuur, (Creatie Private Tag)
Lover
(2015), Videofilm
De
Franse kunstenaar Nicolas Floch behaalde een master of Fine Arts aan de Glasgow
School of Arts in Glasgow en doceert installatie en sculptuur aan de EESAB
in Rennes. Sedert 1995 bouwde hij een indrukwekkend internationaal tentoonstellingsparcours
uit. In België was zijn werk eerder te zien tijdens de kunstmanifestatie
Over The Edges (2000) in Gent (S.M.A.K.) en de groepsexpo MANMADE
(2016) in Raversyde.
Floch
verkent artistieke praktijken in functie van de sociale, economische of wetenschappelijke
context waarin hij werkt. Hij presenteert zijn werken - van installatie,
sculptuur, film tot performance- als open structuren. Ze zijn meestal multifunctioneel,
moduleerbaar en consumeerbaar.
Calais
Hamburg, 2100
Voor
Private Tag realiseert Nicolas Floch de neoninstallatie Calais Hamburg,
2100.
De kustlijn wordt op een landkaart vaak afgebeeld door een blauwe lijn.
Calais
Hamburg, 2100 toont de huidige kustlijn en de prognose voor 2100 bij de stijging
van het wateroppervlak als gevolg van de opwarming van de aarde. Het stuk is
bewust geplaatst in een bunker, een solide, dubbelzinnige schuilplaats, quasi
hulpeloos tegenover het oprukkende natuurgeweld.
Lover
Floch
realiseerde Lover tijdens zijn verblijf in het bedrijf Alcatel-Lucent Submarine
Networks (ASN) in Calais, een bedrijf dat onderzeese kabels en optische vezels
levert voor intercontinentaal dataverkeer. In deze film brengt hij het laatste stadium
van het productieproces in beeld. Het moment dat arbeiders de kabel in
concentrische cirkels opwikkelen in een container of opslagtank - in het Frans lover
genoemd. Floch legt de focus op de performance van de arbeiders, op hun
gebaren, de mankracht en het samenspel dat nodig is.
Tekstfragmenten van 30 jaar terug genoteerd in New York. We hebben
geprobeerd alles zo volledig mogelijk te noteren. Let wel: het zijn geen
gevleugelde uitspraken, dus niet terug te vinden op google. Dit is een
auditief spoor.
In de slaapruimte FLAK, een eigen gemaakt liedje. Zeer zacht
gezongen, waardoor een soort intimiteit ontstaat in een anders zeer strikte,
functionele, koele omgeving. Het doet nadenken over het contrast tussen wat
oorlog is en wat het doet met mensen (mannen) en de verre herinnering aan die
veiligheid van een stem (vrouwen). Om van deze tijd te blijven, moet je
uiteraard onthouden dat er een ongelijke verspreiding is van het gender-belang
in tijden van crisis.
Autant de solitude, solitude
Autant de solitude dans la rue
Autant de solitude, solitude
Autant de solitude dans ma tête
Autant de solitude, solitude
Autant de solitude dans ma peaux.
Autant de solitude, solitude
Autant de solitudeprélude pour l
hiver
Verspreid over de gangen, telkens één zin, die om de 30 opnieuw gehoord
kan worden via een detectiesysteem. D.w.z. dat je met een groep nooit het
effect van verrassing, verwondering en nadenken over de inhoud kunt hebben. Blijft
wel het contrast tussen de kille functionaliteit van loopgang en een totaal uit
de context gehaald tekstfragment dat op die manier een nieuwe betekenis kan
krijgen. Deze van de historische context en die van jouw interpretatie.
De zinnen:
I like the colour of your soles. (of soul?)
They were picking at me, one after the other, just like dogs.
(over
een jongen die op straat aangerand werd)
He got lipstick up his ass.
They told me the streets are paved with gold.
Are you trying to get higher in life?
I only know how to blow.
Dont cry anymore because of me.
A rabit needs three holes to escape
Do you want to hear a sweet song?
Het totaalconcept doet nadenken over wat public en wat private is en de
combinatie public/private.
Bezoekersgids:
MARIA
DEGRÈVE (°1954 Brussel, woont en werkt in Gent)
Maria
Degrève onderzoekt de dualiteit en vluchtige grens tussen het publieke en het
private leven. Biografie en kunst raken elkaar bewust. In haar performances tast
ze de grenzen van het intieme in openbare plaatsen af. Zij studeerde schilderkunst
aan Sint-Lucas Brussel en is licentiate filosofie (VUB). Nadien verbleef ze
twee jaar in New York, waar ze tabula rasa in haar kunst maakte. Recent
behaalde ze een master beeldende kunst aan het KASK Gent. Haar eerste
belangrijke solo Lost persons area vond plaats in Netwerk Aalst in 1994, haar
laatste What the body remembers in het FeliXartmuseum in Drogenbos/Brussel in
2014. Naast talrijke performances nam ze de laatste jaren deel aan diverse
groepsexpos o.a. Sint Jan (2012) in Gent en Uitblinkend door Afwezigheid
(2014) in Emergent Veurne. Voor Private Tag creëerde ze tien autonome
audioperformances, die op diverse locaties, in de tunnels en in een slaapkamer
van soldaten, te horen zijn. Als basis gebruikt ze zinnen, of restanten ervan,
die ze dertig jaar geleden in New York opving. Vluchtige, fragmentarische
zinnen, die ze optekende en bijhield. Sommige zijn direct tot haar gericht,
andere zijn fragmenten uit opgevangen gesprekken. Met deze zinnen wil ze de
voorbijganger in de tunnels verrassen. Los van hun oorspron-kelijke context
geeft ze ze terug aan de passant. De tunnels geven een zekere onrust, gejaagdheid
en beslotenheid prijs. De slaapkamer is veeleer een plaats gevuld met
verlangen, wachten, afwezigheid en eenzaamheid.
Basis: vrouw met lange rode sleep op paard in draf over strand.
Het is een performance bij opening, nadien op video in site
geplaatst.
De bewegingsvrijheid al dan niet sensueel van een mens op paard
met rode sluier staat sterk tegenover de afbakening van een batterij of fort.
Het lichaam dus. De beweging, de curving, metafoor voor band en vrijheid,
verbondenheid zon actueel woord: we lijken weg te zakken in het humus van
Watou maar zeker ook tergend contrast, door dat lichaam dat vrij beweegt in
een strikte omgeving, met een rood accent, van passie tot dynamiek.
Deze kunstenares heeft een langdurig project binnen Vrijstaat 0 De
Werf. Dit is er een deel van. Uitgewerkt in werkschetsen, gebruikte materie en videoregistratie.
De Video staat in de uiterste bunker, in een zeer kleine ruimte.
Zeer close gefotografeerd, in een combinatie van choreografie. Daarbij staat
ook de onmogelijkheid van deze uitvoering in oorlogstijd: strandobstakels,
verbod op strandbezoek, observatie, ... Plus zeker de erotiek van lichaam,
kleur en galop niet vergeten. Ik denk dan aan de paarden-scènes van Galloping
Mind van Wim Vandekeybus: https://www.youtube.com/watch?v=RlOJg0G46dE
Bezoekersgids:
(°1976,
woont en werkt in Gent)
WING, Tekeningen en film, (Creatie Private Tag)
Dolores
Bouckaert is regisseur, auteur, beeldend kunstenaar, actrice en
performer.
Haar projecten werden al meermaals gepresenteerd in binnen- en buitenland.
Dolores Bouckaert is één van de artiesten die een intens traject van twee jaar
zal afleggen in Vrijstaat O. en De Werf. Binnen deze samenwerking zal ze verschillende projecten realiseren. Dolores Bouckaert
streeft in haar werk naar intimiteit. Het samenzijn, maar ook de revolte
daartegen, en hoe ons lichaam gestalte geeft aan deze gevoelens. Haar eigen
lichaam is haar belangrijkste instrument en onderzoeksproject. Voor Private Tag creëert ze WING. Deze video is
gebaseerd op de gelijknamige performance
te paard langsheen het strand met
livemuziek door Rodrigo
Fuentealba (Manngold) in samenwerking met Kwinten Lavigne en gefilmd
door Benny Vandendriessche. In de bunker brengt ze ook tekeningen en kledij
samen die ze in aanloop naar dit project heeft gemaakt. Haar tekeningen stralen
een kinderlijke naïviteit uit, kinderlijk want geworteld in een kindertijd,
naïef omdat de penseel/potloodvoering heel vlug lijkt.
Een Atlantik gemaakt uit WO2 prikkeldraadhouders, zonder zeildoek.
Alleen een frame, een puntig frame, een gevaarlijk object in een gevaarlijke
(conflictueuze) omgeving. In spiegelbeeld anders? Wat is de waarheid? Is dit
een contradictie? Spilliaert en spiegelbeeld. Spiegel als grensverlegger, als
uitvergroter van een context, als breedbeeld, als wegdromen in een wereld die
vasthoudt wat op dat moment mooi is. Maar: bij een eerste conflict verbrijzelt
het glas. En toch: een strandzetel in
een duinenland-schap is als een vakantiefoto waarvan het personage even weg is.
Mira Albrecht is vooral textielkunstenares, en dat kan je meenemen
in dit: géén textiel in de zetel en alleen het militaire textiel van
camouflage, life en in spiegelbeeld.
Vgl.: opbouw huisje op bunker n.a.v. Private Shelter (Jonas
Vansteenkiste & Veerle Michiels), ongeveer zelfde locatie, zelfde verhaal
dat tussen conflict en veiligheid/relaxatie ligt. En hoe veilig wordt het
straks in het glazen huis bovenop het bunkerhuis waar Vrijstaat O kunstenaars
residentie zal aanbieden.
Bezoekersgids:
MIRA
ALBRECHT - (°1984 Brugge, woont en werkt in Gent)
Strandcafé,
Installatie, (Creatie Private Tag)
Mira
Albrecht behaalde een master textielontwerp aan de Luca School of Arts Gent in
2008. Haar werk behoort tot het terrein van de autonome vormgeving. Ze werkt
graag met onverwachte textielmaterialen en technieken in de buitenruimte. De
afgelopen jaren liet ze zich opmerken met verrassende tijdelijkeninterventies
in stedelijke kunstmanifestaties in o.a. Kortrijk en Gent. Mira Albrecht tekent
met textiel, op schaal van een locatie, en geïnspireerd door wat ze in situ
aantreft. Het plezier van het maken, het speels omgaan met conventies en een
conceptueel anarchistisch denken zijn sleutelbegrippen in haar werk. Een
onderzoek naar de esthetische manipulatie (vermommingen) van bunkers tijdens WO
II inspireert haar tot een installatie die zich op de grens bevindt tussen een
zich als ongevaarlijk voordoend gevaar en de ultieme imaginaire veiligheid.
Na Private Shelter[i] de
plaats waar privaat/public in een conflictzone samenkomen, letterlijk de
context van bunkerarcheologie wil Private Tag[ii] het
verhaal maken van het private of publieke signaal in een conflictzone, noem het
wat je in de omgeving achterlaat of nalaat, inclusief het efemere of et
verdwenen teken. Bon: zo interpreteer ik het dan toch, gezien de presentatie in
een historische conflict-site doorgaat.
Dit wil ook zeggen dat méér aandacht besteed wordt aan het
tactiele dan aan het filosofische. Alhoewel: het één leidt naar het andere.
En niet vergeten: tussen wat je ziet en hoe het daar komt, zit het hoofd, het
lichaam en de hand van de kunstenaar.
De wandeling kan twee richtingen uitgaan.
Ben je een verwoed liefhebber van oorlogsgeschiedenis, dan kom je
misschien wel met een kater terug. Stel je voor: het militaire is geschonden,
zelfs al zijn het onze oud- of ex-vijanden. Vergevingsgezind of paardenbril?
Ga je voluit voor de hedendaagse artistieke inbreng, dan zal je ook
die vraag stellen, maar dan vanuit de vormelijkheid. De esthetiek van pruiken
in deze context is vooral inhoudelijk en niet schoon. En dan komen we bij een
eerdere nieuwsbrief (n.a.v. ManMade) waarbij we de esthetische kant van kunst
opnieuw proberen op te halen.
Ga je als open bezoeker, dan moet je je fixeren op de associaties
tussen historische en actuele inbreng. Gebruik begrippen als stilte en
verwondering, netwerk, sparen, accentueren of contrast, onmogelijkheden, ...
De passage die je hierna krijgt, zijn een aanvulling bij de
publieksbrochure die vrij meegegeven wordt aan de bezoekers. Het zijn dus
persoonlijke opmerkingen, genoteerd tijdens de opbouw en de eerste
rondleidingen. Neem je tijd!
