Dromen we niet allemaal om op onze oude dag fit en gezond te zijn en vooral te blijven? Ik denk dat je dat niet verkrijgt door een heel leven lang alleen maar te werken. Sinds enkele weken zeg ik ook met grote zekerheid dat je dat ook niet bekomt door gezond te leven. Aandacht besteden aan gezonde voeding, voldoende beweging en sporten, een goede nachtrust etc, brengt helemaal niks op, dat dient tot niks. De toverformule is je hele leven lang volgieten met drank, booze, alcohol en gelijkaardige rotzooi, je lijf volpompen met drugs en andere vuiligheid, deelnemen aan orgieen en andere excessen, helemaal geen aandacht besteden aan rust en regelmatig slaapritme. Want dan sta je op je 72^ste nog uren rond te springen als een jong veulen op een groene weide . Kortom, de Rolling Stones waren geweldig tijdens hun meer dan twee uur durende muzieksessie op Werchter Classic. En ik ook. De dag nadien was het veel minder. Het urenlange rechtstaan op de weide was een regelrechte aanslag op mijn gewrichten. Het voelde aan of er een kilometerslange goederentrein over mijn aangetaste ledematen was gedenderd. Ik zal nooit weten hoe Mick Jagger en zijn kornuiten zich voelen de dag na hun optredens. Maar het was de moeite waard.

Enkele dagen later kwam ik op een ritje met de mtb ten val. Tijdens een steile bosklim in Pecrot ritste ik weg en kwam met mijn dijbeen op een boomwortel te recht. Pijn! Tegen de tijd dat ik “rechtgeklefferd” was en drie keer gewreven had op de geteisterde spier had ik zeven dazenbeten. En das de manier om ondanks de pijn toch snel terug op je fiets te springen en te maken dat je wegkomt  vooraleer je huid helemaal is opgevreten door die vervelende beestjes. Ik heb de eerste twee dagen met moeite op de wc-pot kunnen zitten omdat de bloeduitstorting mijn dijbeen zo had laten zwellen dat ik amper mijn been kon plooien, laat staan er nog kracht opzetten. Weer vijf dagen rust erbij, deze keer verplicht.

Toen de zwelling minder werd en ik mijn been terug kon plooien ben ik op 6 juli de TT in Oud Heverlee gaan rijden. Met de mtb heen en terug + de toertocht, goed voor 150 km. Twee dagen later was onze Belgische topzomer elke dag het hoofditem in de nieuwsberichten. En in regenweer fiets ik niet. De week regen- en onweersbuien zijn ondertussen weer verdwenen en nu ben ik (angstig) de dagen aan het aftellen om begin augustus naar de Alpen te trekken. Want dat was het oorspronkelijke plan vooraleer de Crocodile Trophy uitdaging de kop kwam opsteken (zie item “proloog” bij de start van deze blog). Drie weken fietsavontuur over de hoge Alpencols met de koersfiets. Het oorspronkelijke fietsschema kan wat aangepast worden omdat ik ook mijn mtbike meeneem. Zo kan ik ook enkele keren met dit vehikel de cols op. Benieuwd of ik dan ook zal denken “It’s only R&R, but i like it ”

Bijlagen:
Fietsprogramma Alpen 2014.docx (15.3 KB)   

Mtbike ;          4 ritten     5364htm    354km             17h42min       12235cal

                        gem.20,38km/u          gem.143 hartsl.

Racefiets;        2 ritten       198htm    145km             5h13min          3003cal

                        gem.27,50km/u          gem.134 hartsl.

04-07-2014 om 12:33 geschreven door Jan Buelens  

Na de kwaaltjesmaand in mei en de fantastische LCMT heb ik een rustige maand juni ingepland. En maar goed ook, gelet op mijn mindere weerbaarheid en de overbelaste knie. De week na de LCMT heb ik nog kleine op souplesse gerichte tochtjes op de weg gemaakt. En ondanks mijn voorinschrijvingen voor twee zware mtb-marathons in juni heb ik deze niet gereden .

Omwille van de opspelende knie ben ik met Geja een dag vroeger naar Kroatie gereden voor onze eerste geplande motorvakantie dit jaar, in plaats van op 9 juni in La Reid de Ardennes Trophy te betwisten. In die negen gemotoriseerde tweewielerdagen hebben we meer kms en hoogtemeters afgemaald dan al die maanden voordien dit jaar. Zalig als je ipv met wils- en spierkracht wielen in beweging te brengen, je dit kan doen door gewoon aan een gashendeltje op onze Harley Davidson’s te draaien . Het kleine electronicaprobleem aan Geja’s motor onderweg en de verkeersboete voor het inhalen over de witte lijn in Oostenrijk behoren alweer tot het verleden en zijn zo goed als vergeten .

Na die dikke week op onze motoren ben ik sinds vorige week donderdag terug rustig met de mountainbike het veld ingedoken. Afgelopen zondag ben ik de TT in Wezemaal gaan rijden. Nochtans stond de 115 km lange marathon Raid Des Hautes Fagnes op mijn programma, maar dit zou dom geweest zijn om me daarvoor naar Vielsalm te verplaatsen na meer dan twee weken fietsloos geweest te zijn.

Aanstaande zaterdag 28 juni staat Werchter Classic met de Rolling Stones op het programma om vanaf volgende week gaat de trainingsarbeid terug gestaag op te drijven. In eerste instantie om in augustus drie weken in de Franse Alpen te fietsen en zo de conditie op peil te brengen. Aansluitend terug een weekje de fiets aan de haak, om onze tweede week motorvakantie te nemen en zo ook om wat recupuratie in te lassen. Vijf weken later zal het al inpaktijd zijn om het vliegtuig naar Australie te nemen. Als ik er zo over denk en de kalender bekijk  komt het grote avontuur al kort bij. Godverdoemme, ik begin nu al zenuwen te krijgen .

24-06-2014 om 08:50 geschreven door Jan Buelens  

Mei, lentemaand bij uitstek. Het was de eerste weken toch wel wat minder in vergelijking met maart en april. Ook wat betreft mijn gestel. Ergens halverwege een fikse verkoudheid, met een dikke week “verplichte” rust tot gevolg. En op het einde van de maand, tijdens de LCMT (Luxemburgse Cycling & Mountainbike Tour) een rechterknie die begon op te spelen, overbelasting met een begin van ontsteking tot gevolg. Op doktersadvies “verplichte” rust de volgende dagen en alleen een beetje op “souplesse” wat rond fietsen.

De LCMT , 4-daagse mountainbiketocht in de streek van Houffalize, ongeveer 400 km en net geen 9000 hoogtemeters. Een organisatie  die ik aangestipt heb als tweede grote test richting Australie. Iets waar ik naar uitkeek. Toch stond ik op Hemelvaartsdag in Marche en Famenne  met een bang hartje aan de startlijn, na mijn eerste kwaaltje van de afgelopen maand. Er stonden naast mij nog een 220 andere “recreanten” aan de start. Voor ons nog een 100-tal wedstrijdrijders. Als één van de oudere ratten van ’t pak stond ik helemaal achteraan in het peloton.

Om halfelf werden we op gang geschoten, en mijn benen voelden onmiddellijk goed aan. Er zat power of tenminste goei poeier in. Deelnemer na deelnemer fietste ik vlot voorbij in de beklimmingen. Net na de eerste bevoorrading werden de bergen steiler, en de afdalingen technischer, maar het bleef goed gaan tot ik plots vooraan niet meer op mijn groot kettingblad kon schakelen. Gelukkig was het niet andersom of ik zou dikwijls moeten wandelen hebben in de beklimmingen. Door dit schakelprobleem werd ik in de afdalingen, op de vals plat oplopende en de vlakke stukken terug voorbij gevlamd door diegenen die ik tijdens het klimmen op achterstand had gezet. Er was nog dik 20 km te rijden tot bevoorrading twee waar ook mechanische bijstand verleend werd (zoals op alle bevoorradingsposten trouwens). Het werd uiteindelijk meer dan 25 km vanwege een afslag gemist. Eigen schuld natuurlijk, want de pijl hing er wel degelijk. Aan de post kon de  mechanieker van dienst het euvel oplossen, en na wat testwerk kon ik een kwartiertje later verder.  Ondertussen had ik ook de innerlijke mens versterkt. Het moet gezegd, de bevoorradingsposten waren rijkelijk voorzien van eten en drank, sandwiches, rijstpap, gedroogde en verse vruchten, koeken en vlaaien allerlei.

Onmiddellijk vond ik mijn tempo terug. Wat later was er aan een camping in La Roche de bergprijs, een “om bang van te krijgen” beklimming met percentages rond de 28%. En dat om “bang van te krijgen” kan je letterlijk nemen, vermits de hele bergkant (met uitzondering van de electriciteitspylonen) helemaal gerooid was waardoor je een zicht had tot boven enkele honderden meters verder. En na die top volgde een bocht en ging het feestje “uw lijf naar boven sleuren op een onmogelijke helling” nog eens door. Velen gingen te voet en waren eigenlijk net zo rap of traag boven als zij die fietsten. Ik ben ook tot boven geraakt maar kon amper nagenieten van het panorama daar. Nahijgen ging vanzelf. En dan de beloning, bergaf! Nadien bleef ik steeds regelmatig deelnemers inhalen alhoewel de frequentie wat minder werd. Na die zware beklimming ging ik nog een honingwafeltje oppeuzelen. Krak! Hard stukske honing dacht ik, tot ik na het verorberen van mijn koekje merkte dat er een stuk van één van mijn kiezen mankeerde. Hard op de tanden bijten kan gevolgen hebben. Toch besloot ik door te bijten en zo heb ik de laatste 20 km behoorlijk nog wat mtbikers opgeraapt. Ik kon duidelijk nog enkele tanden groter dan velen rondstampen. Na dik 90 km en een slordige 2400 htms reed ik over de finish in Houffalize aan ons logement “hotel Old Fosse d’Outh”, waar Geja mij stond op te wachten. Zij had in Marche eerst nog een fietstocht gemaakt en was dan met de auto naar Houffalize gereden.

Uiteraard was ik nieuwsgierig naar mijn “uitslag”. Stomverbaasd was ik dat ik te horen kreeg dat ik 25^ste was geeindigd bij de recreanten. Ikke, een ouwe vent tussen veelal veel jongere deelnemers. En dat na mijn verlies van tijd door mijn versnellingsprobleem en verkeerd rijden. Ik was content. De Aquarius en de pannekoek die je kreeg vanuit de organisatie smaakte plots zeer goed, en mijne moraal klom tot ongekende hoogtes. Fiets afspuiten, douchen, en nadien aan tafel in de enorme eetzaal van het hotel voor een rijkelijk voorzien eetbuffet. Om 21.00 uur briefing voor de tweede rit, nog een afsluitende trappist als slaapmuts en dan het bed in. Met schuldgevoel. Want ik had mijn fiets wel afgespoten, maar echt blinken deed die niet, dit in tegenstelling tot vele anderen die wel tijd maakten om hun tuig te doen schitteren.

Na een onrustige nacht stond ik met shampoo en spons om zes uur s’morgens aan de poetsstand om alsnog voor de start van de tweede etappe mijn Specialized deftig te poetsen. Mijn schuldgevoel weg en om zeven uur een koffiekoek, spek met eieren, vijf pistolets,  en een yoghurtje. Allee, een stevig ontbijt, voor wat komen moest.

Dag twee, de koninginnerit 105 km (of een light versie van 90 km). Start om 9.30 uur (trots met mijn netjes gekuiste Specialized) aan onze verblijfplaats. Het officiële wedstrijdgedeelte voor de wedstrijdrijders zou om 10.45 uur plaatsvinden, 28 km na het vertrek aan de eerste bevoorrading.

Toen ik weerom achteraan stond om te starten, ontmoette ik één van de twee Crocodile Trophy deelnemers die ik in januari had gezien op de Croc-voorstelling in Aarschot. De tweede, de jongste, een ongezond ogende dokter (vetpercentage 6%) reed mee bij de elites in de LCMT, en stond bij de wedstrijdrijders vooraan in het startveld. Hem zou ik na de rit terugzien. Diegene die bij mij stond was de dag voordien niet  gestart in Marche vanwege buikloop.

Na het startschot voelde mijn benen weer goed aan en begon het spelletje inhalen opnieuw. Goed voor het moreel, achteraan starten en dan regelmatig trage rijders in het vizier krijgen en als mikpunt gebruiken om zo een goed tempo te kunnen houden.

Aan de eerste bevoorrading aangekomen vond ik het niet nodig om te stoppen en reed deze voorbij. Wat later, toen ik al een hele tijd amper nog deelnemers in mijn vizier kreeg werd ik op een stevige helling door enkele mtbikers ingehaald. Niet goed voor “de moral”. Even later opnieuw, en opnieuw… “Verdoemme” het gaat niet goed, de twijfel begon te overheersen. Bovengekomen draaiden we een asfaltweg op om enkele honderden meters verder links richting Durbuy, het bos in te duiken voor een zeer technische afdaling. Ik had alle concentratie nodig om deze goed in te schatten en schrok me een bult toen ik door “gekken” langs alle kanten werd voorbijgestoken. Zotten waren het, en ze bleven komen. Beneden aan de afdaling zag ik dat het allemaal rode startnummers waren. Rode startnummers waren de wedstrijdrijders, de zwarte nummers waren voor de recreanten. Pas dan besefte ik dat al voor de start van de eigenlijke wedstrijd aan de eerste bevoorrading was gepasseerd. Daarom werd ik vlot voorbijgereden op die vorige beklimming, dat waren de koplopers, ik zat midden in de koers. Ik sprong van mijn bike en liet de kop van de wedstrijdrijders passeren op de singletrack beklimming. Even daarna kon ik verder klimmen en werd ik af en toe nog voorbij gereden door een rood nummer.

Wat later, na bevoorrading twee, was er de splitsing, shorcut of een ommetje van 15 km voor twee zeer stevige kuitenbijters voor de bergprijs. Natuurlijk ging ik voor de lange afstand. Dat ommetje duurde uiteindelijk meer dan een uur vanwege de moeilijkheidsgraad. En het was ook een zeer eenzaam uurtje, want ik zag alleen nog maar aan de sporen en pijlen dat ik op de juiste track zat. Geen “zwarte” biker tegengekomen. De samenvloeiing van de korte en de lange afstand viel aan bevoorradingspost drie. Van toen af raapte ik terug recreanten op.

Aan de aankomst had ik 108 km en 2600 htms, en was ik toegekomen op plaats 37. Onmogelijk uit te maken hoeveel van de 36 bikers voordien de korte afstand hebben gereden ipv de veel zwaardere lange afstand. Maar mijn gevoel was goed. Mijn fiets direct goed gepoetst en veilig weggezet in de bewaakte fietsstalling. Toen ik de trappen van het hotel opliep ik voelde ik plots pijnscheuten in mijn rechterknie. Dat was nadien ook goed voelbaar telkens dat ik van een stoel kwam en recht stond. Na een aperitiefje in de tuin van het  hotel besloot ik om na het avondeten de dokters (die door de organisatie voorzien waren) op te zoeken.

Overbelasting en opletten voor een ontsteking. Ontstekingsremmers nemen en ijs op de gevoelige knie leggen. En op souplesse rijden. Dat was het doktersadvies. Na het  bezoek aan het dokterskabinet ging ik naar de bar waar de ex-renner Nico Mattan anekdotes en ander verhalen vertelde uit zijn rennersverleden. Toppunt was dat hij  in 2005 na de Ronde van Vlaanderen,  s’avonds met Van Peteghem (derde toen) 15 pinten dronk. Drie dagen later won Mattan Gent Wevelgem. Mogelijk is in de loop der jaren de komma tussen de één en de vijf kleiner en kleiner geworden tot deze helemaal verdwenen was, zoals dat gaat bij vele anekdotes. Maar het was een aangenaam uurtje. Na het interview praatte ik wat met een nog oudere deelnemer, 53 jaar en die bij de wedstrijdrenners deelnam. Die man was ook al van bij hem thuis in drie weken naar de Noordkaap gefietst, met pak en zak. Respect!

Derde etappe. Tijdens de briefing de avond voordien werd deze aangekondigd als overgangsetappe. Aan het einde van deze rit had ik toch nog 102 km op de teller en 2100 htms.

Start om 9.30 uur, weerom stond ik op mijn vaste stek achteraan. Samen met de wat ziekjes andere Croc deelnemer. Hij was de dag voordien aangekomen (weliswaar de light versie), maar veel power in de benen had hij niet. Het startschot klonk en onmiddellijk ging ook de echte koers van start met de beklimming van de muur van Houffalize ( de St Roch), na één kilometer. Lastig! Het doktersadvies in acht genomen heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk mijn knieen te ontzien en op “souplesse” te rijden. Maar hoe rij je in godsnaam op souplesse bij zo’n onderneming? Na de zware start waren de beklimming inderdaad meestal minder lastig dan de twee voorgaande dagen. Ook op het vlakke en voor die dag vele asfaltbeklimmingen lukte het me om toch minder te stoempen en te sleuren. Net na de eerste bevoorrading stond plots Geja langs de kant van de weg te supporteren. Ze had een fietstochtje gepland die langs de drie bevoorradingsposten ging. Ik was verbaasd te horen dat ik eigenlijk vooraan fietste. Ik vermoed dat dit  gewoon mijn plaats was. Bij de eerste twintig in de recreantenkoers. Na dit gehoord te hebben zou ik het nog rustiger doen richting post twee. Een unieke plaats, aan de poorten van de abdij van Clervaux. Pittig stuk wel, langs de vier kanten omhoog en omlaag met telkens mooie tot adembenemende vergezichten van de abdij met haar torens. Mooi. En ook daar stond Geja langs de kant van de weg. Ze vertelde me dat ik wel wat plaatsen verloren was. Dat had ik ook gemerkt, want vooral op de vlakkere stukken en de beklimmingen op de weg werd ik regelmatig ingehaald omdat ik weigerde mijn groot kettingblad te gebruiken, zo goed en kwaad het kon gevolg gevend aan het doktersadvies.

Toch eindigde ik nog 35^ste. Deze rit was inderdaad wat saaier dan de vorige, zoals gebrieft, een overgangsetappe. Na de wasbeurten van mijn Specialized en mij nagenieten in de tuin met aperitief en een grote ijszak ter afkoeling van mijn rechterknie.

Die avond was er na het diner en de briefing een optreden van een cover-rockband genaamd “Replay”. Hoewel die zeer enthousiast waren was het publiek dat wat minder. Waarschijnlijk een foute inschatting van de organisatie. Wat praten en babbelen met andere deelnemers over de goede organisatie, de gemoedelijke sfeer, het fantastische parcours etc, in de hotelbar is vermoeiend genoeg na drie zware fietsdagen. En zeker met de aankondiging dat de laatste rit terug een stevige zou zijn. De bergprijs voor de laatste rit zou percentages hebben tot 33%. U leest  het goed , drieëndertig procent. Om halftwaalf na de muziek-scene het  bed in.

Dag vier. Terug naar de vertrekplaats Marche en Famenne. Vertrek om 9.00 uur, 85 km en 2900 htms.

Op mijn vaste stek in de laatste gelederen één onderwerp. De helling van 33%!!! Om zot van te worden. Na het startschot weerom zoals de dag voordien direct de muur van Houffalize op. Dan direct naar beneden, en terug omhoog, en nog nog nog. De éné zware beklimming na de andere. Zwaar! En toch proberen om mijn knieen niet te zwaar te belasten. Halverwege de rit, daar lag hij dan. DE HELLING! Van een muur gesproken! Enkele honderden meters lang! Om in uw broek te doen van schrik! Je staat onderaan en als je je hoofd naar de top draait heb je risico van een spier te verrekken in je nek. Niet te doen en onneembaar. Niemand heb ik naar boven zien fietsen, ik zeker ook niet. Er zullen ongetwijfeld wel bikers naar boven gefietst zijn, maar het zullen er weinigen zijn. En je bent een hele tijd onderweg om deze te voet op te klauteren met je velo aan je hand, die je ook nodig hebt om ondersteuning te vinden. Het zijn nu éénmaal mtb-schoenen met plaatjes en geen bergschoenen. Bovengekomen loopt het snot evenzeer uit de neus en heb je hijgend en proestend wat tijd nodig om effe op adem te komen. Maar de rit gaat onherroepelijk verder en na deze beklimming voelde ik aan mijn rechterknie terug opkomende pijnscheuten. Na enkele omwentelingen was het gelukkig snel over.

Vlak voor de derde en laatste bevoorrading was er een zeer technische afdaling. Super! De gespreksonderwerpen aan deze laatste post, de 33% naar boven gereden? (Niemand gehoord die ja zei). En dat mooie stukje afdaling. Daarvoor doen we het etc. Kortom het was mooi, en iedereen tevreden dat hij al zo ver gekomen was. De laatste 25 km heb ik terug voluit gereden. Ik voelde niks meer in mijn knie, en heb nog enkele bikers ingehaald en dan op een bepaald moment zag ik er geen meer voor mij. Ik was weerom op mijn plaats aangekomen in het peloton.

Ik zou 50 minuten na de eerste (wedstrijd)- en andere deelnemers de aankomstlijn in Marche overschrijden. Ergens rond plaats 30 a 35. Het was niet belangrijk meer. Ik had het gehaald, en samen met mij vele andere recreanten-mtbikers. Aan de aankomstlijn zag ik mijn vurigste supporter Geja in haar handen klappen. Elke deelnemer kreeg een glaasje cava. Dat smaakte echt niet na zoveel kms met sportdrank, energybars en gellekes. Toch werd het met volle goesting achterovergekapt. Een mens is op zo’n moment meer dan tevreden en gelukkig, je voelt je voor even een kleine kampioen. Nog wat nagekeuveld met kameraden uit de mtb-club "De Jeirdollen" uit Rijmenam over deze vier superdagen, en het was voorbij. Te snel, te rap, getuige dat het goed was. Merci LCMT-organisatoren, dankuwel aan alle medewerkers en aan alle bikers voor de zeer gemoedelijke sfeer. Ik boek mijn kamer alvast voor volgend jaar.

Thuisgekomen onmiddellijk op de weegschaal. Ik heb die vier dagen meer dan 15000 calorieen tijdens het fietsen verbrand……. TWEE kg BIJGEKOMEN. Volgend jaar dan toch iets minder zoetigheid op de bevoorradingsposten, iets minder eten, iets minder dessert, iets minder trappist, iets minder spek en enkele pistolekes minder….. maar wel 15 pinten .

De cijfers van mei;

Mtbike ;          10 ritten  20100htm   937km             52h57min       36445cal

                        gem.17,42km/u          gem.140 hartsl.

Racefiets;        3 ritten     2300htm     280km             9hmin49         6070cal

02-06-2014 om 00:00 geschreven door Jan Buelens