De terugrit van Bordeaux naar huis was er eentje met hindernissen. De werking van de Franse spoorwegen lijkt ons op het eerste zicht nog chaotischer dan onze NMBS. We kwamen zo'n drie kwartier voor het vertrek van onze trein aan in het station van Bordeaux. Maar daar kon niemand ons vertellen op welk spoor onze trein zou vertrekken. We moesten de borden maar in de gaten houden. Ook wilde niemand ons vertellen of er een lift of een andere voorziening was waarmee we onze fietsen rustig en zonder veel gesleur met de bagage naar het voorziene perron konden brengen. Pas een kwartier !!! voor de trein zou vertrekken verscheen het perron op het bord. We hadden ondertussen in ons beste Frans zelf al uitgevist waar er een lift was en stonden daar te wachten. Ik zette snel de fiets in de lift en wachtte beneden Sandra op. Maar wie er niet kwam opdagen was Sandra. Zij had het boven aan de stok met een beambte die prioriteit eiste voor zijn supertrage hoogbejaarde passagiers die hij begeleidde naar de lift. Sandra moest maar gebruik maken van een hellend vlak. Alleen een klein detail: naar  perron 12 was er helemaal geen hellend vlak. Sandra heeft dan maar de beste toneelprestatie van haar leven neergezet, jammerend dat ze haar trein zou missen zodat iemand haar toch kwam helpen. 2 minuten !!! voor de trein vertrok stonden we met pak en zak op de trein op de plaats die voorzien was voor onze fietsen. Alleen waren een heleboel reizigers die letterlijk te lui waren om hun zware koffer naar de voorziene bagagerekken te brengen in de wagon zo vriendelijk geweest om hun koffers op en door elkaar te gooien op onze fietsplaatsen. Met veel gedraai en gekeer met drie fietsen in een gangetje van de trein hebben we de bagage netjes gestapeld en geordend zodat onze fietsen toch een fatsoenlijke plaats kregen. Alleen moesten we na elke stopplaats van de TGV gaan kijken of onze fietsen nog recht stonden, want dezelfde luie passagiers namen natuurlijk geen moeite om hun bagage fatsoenlijk uit de berging te nemen en gooiden bagage die in de weg stond maar ergens neer en de fietsen ook. Jezus, wat een gebrek aan respect voor andermans materiaal werd daar alweer eens getoond ! En treinbegeleiders ? Die waren in de verste verte niet te bespeuren of ze deelden je mee dat het "interdit" was om je te helpen. De TGV leek trouwens ook bij momenten op een boemeltrein. De vertraging stapelde zich op. "Des travaux" werd als excuus ingeroepen, maar dat weet je toch op voorhand ! Verdere info ? Rien de knots ! Hoe laat we zouden aankomen in Lille ? Geen idee of misschien toch rond vier uur ? Via de hulplijn thuis kregen we de info door dat we om 16.08 uur een IC-trein hadden naar Sint-Niklaas. Indien we die niet haalden, moesten we drie uur wachten op de volgende. Want op een eurostar of TGV konden onze fietsen alleen maar ingepakt en gedemonteerd mee . Het zou krap worden. Om 15.50 uur stopten we met anderhalf uur vertraging in Lille Europe. Rennen en vliegen naar de overkant naar het station van Lilles Flandres. Voorsteken aan het loket na een eenvoudige vraag, zorgde ervoor dat we ons ticket snel konden kopen. En jawel ... We hadden nog vijf minuten over. Drie heel vriendelijke Vlaamse treinbegeleiders hielpen ons verder met onze fietsen en met alle mogelijke info. Dank je wel , NMBS. En zo stond ik om 17.45 uur in het station van Sint-Niklaas, klaar om de laatste kilometers te fietsen naar De Klinge. Sandra was ondertussen in Gent opgehaald door haar Tony. Thuis wachtte er een hartelijke verwelkoming. En dan ... even bekomen van deze toch wel stresserende dag.