We zijn weer thuis. Het is nog een heel avontuur geworden. Gisteren vertrokken we rond drie uur in Viborg. De Deense treinen rijden met veel grotere stiptheidscijfers dan de Belgische en dus stonden we al om 20 uur op het station van Padborg, meer dan twee uur te vroeg. Waarom ? Omdat we de volgende trein niet durfden te nemen uit vrees om onze aansluiting te missen. We hadden dan immers maar twintig minuten overstaptijd. Maar wat trokken we een ogen toen we in Padborg aankwamen. We dachten dat we een station zoals Antwerpen Centraal zouden treffen, maar het leek wel het stationnetje van Sinaai of Belsele. Zo klein was het ! Slechts twee perrons en om het uur eens een trein. We zaten daar helemaal alleen in een wachtzaal zonder loket die om 22 uur sloot. Rond het station was geen levende ziel te bekennen, tenzij een zwerver met zijn hond. Pas om 9 uur hadden we 100 procent zekerheid dat we wel op het juiste station zaten omdat de conducteur van een passerende trein bevestigde dat de internationale slaaptrein vanuit Kopenhagen hier stopte omdat hij hier moest wisselen van locomotief. Uit die trein stapten twee andere dames die net zo verwonderd waren als wij. Maar een heel leuk gesprek met de twee Deense dames die naar Zurich zouden sporen deed de wachttijd voorbijvliegen. Om 10 voor 10 kwam nog een jonge kerel ons vergezellen die een vriend ging opzoeken in Amsterdam, nog geen ticket had en hoopte er in Padborg eentje te kunnen kopen. Hij kwam dus ook bedrogen uit.
Om 22.24 uur was het dan zover. Daar was onze slaaptrein. Onze medestanders in het klein stationnetje vonden net als wij snel hun plaats en behulpzame reizigers hielpen ons onze bagage en fiets op de trein te tillen. We hadden gereserveerde slaapplaatsen en de dame die ons gezelschap hield in de couchette was al bijna in slaap toen we binnen donderden met al onze tassen, maar ze was heel behulpzaam. Van haar hoorden we ook dat we in Hamburg nog gezelschap kregen van een medereiziger.
Na een half uurtje was ons bed in orde gebracht en konden we aan onze nachtrust beginnen te denken. Dit viel vrij goed mee tot om half twee onze medereiziger in Hamburg ons kwam vervoegen. Maar snel hervatten we de slaap.
Tot ... om tien voor vijf een zeer geagiteerde conducteur een ellenlange uitleg begon in het Duits en Engels. Eer we goed en wel wakker waren , was de helft van de uitleg al voorbij. We konden opmaken dat er problemen waren met de trein en dat we moesten overstappen.
We kleedden ons snel aan, want ook onze medereizigers hadden meer dan de helft van de uitleg niet begrepen omdat ook zij uit hun slaap werden gerukt, en gingen op zoek naar een treinbegeleider.
Wat bleek ? Onze trein moest nog drie uur wachten op de trein die uit Praag kwam en aan onze trein naar Amsterdam moest gekoppeld worden. Iemand had midden in de nacht zelfmoord gepleegd door zich voor de trein te gooien en zij hadden drie uur vertraging opgelopen. De reizigers naar Brussel, Amsterdam, Parijs ... konden in Hannover , het station waar we moesten wachten, overstappen op andere treinen. Alleen de reizigers met een fiets moesten willens nillens op de slaaptrein blijven. Zij mochten met de andere internationale treinen niet mee. Dus daar hoorden wij ook bij ! We gingen dan maar op zoek naar een heel vroeg ontbijt en wat verpozing. Ook even het thuisfront verwittigd via SMS dat we nog niet wisten wanneer we in Eindhoven zouden aankomen.
Tegen kwart na 7 werden we naar een ander spoor geleid en was het nog even wachten op de koppeling met de trein. De slaaptrein probeerde onderweg nog wat tijd in te halen, maar we arriveerden in Eindhoven met een vertraging van 3 uur en 20 minuten !
Grappig was wel dat we met een bijna lege trein op pad waren en dat we met onze lotgenoten nog heel wat leuke babbeltjes hebben geslagen. Ook de treinbegeleiders verwenden ons met koffie, thee en frisdrank. Moe maar voldaan, draaiden we rond half drie de oprit thuis op !
Onderweg hebben Myriam en ik alle tijd van de wereld gehad om een evaluatie op te maken van onze tocht.
We hebben er allebei heel erg van genoten. De tocht was fysiek behoorlijk zwaar, zeker de laatste dagen en de dagen met veel kilometers maar beslist de moeite waard. Jutland heeft ons hart gestolen, vooral door de natuurpracht, de puurheid en de gezonde omgeving. Geen vervuiling door grote industriegebieden en grote steden, enkel puur natuur.
Ook de Deense mentaliteit spreekt ons heel erg aan. Zij zijn heel vriendelijk, helpen als je problemen hebt, vragen of ze iets voor je kunnen doen en zijn bovenal heel taalvaardig. Zij spreken perfect Engels en kunnen zich ook in het Duits uit de slag trekken en dat geldt zowel voor jong als oud. En vooral ... Zij hebben een heel open geest en een fijne kijk op de wereld.
Wat betreft het eten , is de Deense keuken heel goed meegevallen. Je kan enerzijds heel lekker eten, maar anderzijds heb je ook de junkfoodkeuken. Iets tussen de twee vind je er eigenlijk niet. Wat het eten  betreft denken we met het meeste smaak terug aan Arthur in Viborg.
Skagen is een natuurfenomeen dat echt de moeite waard is om te zien, net als de vele Vikingsporen doorheen heel Jutland.
Onze overnachtingsadressen waren prima. Maar de bed and breakfasts in Svanfolk en Skallerup Klit verdienen toch wel een speciale vermelding. Zij waren de top !
Het weer was twee weken schitterend, uitzonderlijk voor Denemarken. De eerste twee en de laatste drie dagen waren minder, maar zij maakten deel uit van the real Danish summer.
En wat we zeker weten is dat we zeker nog een keer naar Denemarken terugkeren by car, om de rest van het land te ontdekken.

De foto's staan ondertussen ook op de harde schijf van de computer en zullen morgen en overmorgen op de blog gezet worden. Alvast bedankt voor jullie steun en het volgen van onze avonturen.

Liefs
Carine en Myriam