Deze morgen moest ik vroeg uit de veren, want het zou een bijzondere fietstocht worden.
Eerst ging het richting het station van Sint-Niklaas via onze oude spoorweg. Dat is toch zo'n 12km, dus het was even gas geven om de trein van 8 uur naar Antwerpen te halen . Aan het loket was de bediende weer haar vriendelijke zelf (hm, hm) , maar van de treinbegeleiders mocht ik helemaal niet klagen vandaag. In het prachtig gerestaureerde station van Antwerpen Centraal stond de trein naar Essen mij al op te wachten. Tegen kwart over negen stond ik dan ook veilig en wel in de Kempen. Daar zou mijn tocht beginnen vandaag.
Via de hoge brug over de spoorweg zat ik snel op de goede weg. (knooppunt 29) Via heel rustige wegen ging het richting Nispen. Van daaruit liep een schitterend fietspad door de velden en langs een brede beek naar Roosendael en de Wouwse plantage. Dit is een heel pittoresk gehuchtje, waar een grappig beeld van een houthakker de show steelt. Via een schitterend fietspad door de bossen peddelde ik naar de Kalmthoutse heide.
Wat een verschil tegenover vorige zomer. De doordringende brandgeur die er toen hing na de grootste bosbrand ooit, was helemaal weg. En het is goed om zien dat de natuur zich aan het herstellen is van de natuurramp bijna een jaar geleden.
Schitterende autovrije wegen voerden mij door dit prachtige natuurgebied.
Via het informatiecentrum De Vroente kwam ik in een tweede deel van het gebied . Helemaal anders (veel groener), maar wel knap.
Daarna ging het richting Kapellen. Hier reed ik voorbij een heel groot kerkhof. Even verder bleek het een mooi onderhouden Joods kerkhof te zijn. Een kort bezoekje was de moeite waard.
Vandaag flirtte ik voortdurend met de Nederlandse en Belgische grens en zo kwam ik in het Nederlandse Putte terecht, bekend van de wedstrijd Putte-Kapellen.
Daarna ging het richting Antwerpse haven, via het dorpje Zandvliet, vooral bekend van de Zandvlietsuis. Hier was het even vloeken, want er was een bordje van de knooppunten verdwenen. Hoe ik ook zocht en rondreed, nummer 97 was nergens te vinden.
Dan maar nummer 94 gevolgd tot ik aan de Martinushoeve kwam en wonder boven wonder daar was nummer 97 weer, maar ook wegenwerken. Aan het einde van de wegenwerken was nummer 97 weer in geen velden of wegen meer te bekennen.
Dan maar even de neus in de wind gestoken en gegokt om rechts af te slaan. En inderdaad ... na enige tijd was nummer 97 er weer.
Nu begon mijn tocht door de Antwerpse haven. Kilometerslang liep het fietspad langs BASF. Wat een immens groot bedrijf is dat !
Gelukkig stond er vandaag geen enkele brug open waar ik over moest en ik kwam dus vlot aan in Lillo. Goed op tijd om de overzet van half vier te halen . Na een terrasje in het zieltogend Doel wendde ik mijn stuur richting De Klinge. 105 km stond er op de teller toen ik thuiskwam van deze prachtige tocht.

De knooppunten: 29, 94, 99, 92, 91, 88, 86, 85, 84, 1, 81, 24, 89, 80, 25, 81, 83, 56, 60, 19, 97 (!!!!), 92, 95, 15, 14, 13, 12, 60, 61, 50