Donald Trump, Boris Johnson, Paus Franciscus en Angela Merkel zitten samen met ne kleine van 10 in een vliegtuig als plots de piloot roept "we gaan neerstorten, neem een parachute en spring!" De Paus begint te tellen. "Oei" zegt hij, "we zitten met een probleem, slechts 4 parachuten voor 5 man". Trump, met zijn grote bakkes, roept onmiddellijk ikke eerst. "Ik ben de slimste van allemaal, I have to make America great again" en voor ze het weten is Donald riebedebie! Boris, al even grote bakkes, roept "nu is 't aan mij, I have to give Britain back to the British" en weg is hij. Waarop de Paus op meelijwekkende toon zegt "in deze moeilijke tijden hebben de schaapjes op aarde hun herder nodig!" Diene kleine maakt hem kwaad "ja Cisse, 't is al lang goed, jong". Blijven nog over Merkel en diene kleine. Angela zegt tegen da manneke "neemt gij maar diene laatste parachute, gij hebt nog gans u leven voor u, ich schaff das nicht mehr!". " Moar madam", zegt diene kleine, "kijkt ne keer goed, er zijn nog 2 parachuten over, diene slimmen Amerikoan is mee mijne rugzak noar beneden!!!"
Quarantaine-kilo's, corona-feestje ; suggestie's voor het woord van 2020 zijn welkom. De bosbranden die het Australische publiek leven hypothekeerden of die in het Braziliaanse Amazonewoud voor de zoveelste catastrofe zorgden liggen al lang achter ons. Tenzij je er niet lokaal bij betrokken bent nauwelijks een voetnoot waard in het jaaroverzicht! De gele hesjes, het klimaatprotest van Greta en Anuna, de heropbouw, restauratie van de Notre Dame de Paris? Allemaal weggeblazen door een spreekwoordelijke orkaan genaamd Covid-19, die ondertussen grote delen van de wereld in zijn greep heeft.
Is het de schuld van de Chinezen die een epidemie wilden uitlokken in hun grootsteden uit onvrede, protest tegen het dagelijkse gevecht met de ondoordringbare smog? Hebben ze dan maar beslist om bouillon te trekken van vleermuizen om op termijn verlost te geraken van die irritante mondmaskers? Is het de schuld van de Italianen die bij de eerste signalen te lang gewacht hebben om maatregelen te treffen en er daarna, eigen aan de "dolce vita" volksaard, te nonchalant mee zijn omgegaan? Is het de schuld van de UEFA, die op de valreep de wedstrijd tussen Atalanta Bergamo en CF Valencia in de Europa League heeft vergeten af te gelasten, waardoor het virus ongezien kon meereizen naar het Iberische schiereiland? Is het de schuld van de vele skiërs die vanuit Noord-Italië terugkeerden naar de heimat om aldaar het fatale virus uit te zaaien? En zo kan ik nog wel even doorgaan. Er een karikatuur van maken is in deze, mits een klein beetje gezonde verbeelding, kinderspel.
Ik weet niet hoe het bij u is, maar ik heb eerder een dubbel gevoel bij deze zeer ongewone toestand. Een normale week ziet er bij mij als volgt uit ; op ma en vr komt er een verzorgende van Bond Moyson, op ma, woe en vr komt Filip mijn zeer toegewijde kinesist, op woe komen mijn ouders wekelijks op bezoek, 1 keer per week ga ik op rooftocht naar drie punten met mijn ploegje MVC Boavista, dagelijks komt de zeer gerespecteerde thuisverpleging mij verzorgen, tussendoor breng ik tijd door met en bij mijn vriendin en kan ik uitkijken naar sport op TV (bij voorkeur voetbal, wielrennen en snooker). Op do ga ik revalideren in het MS Center van Melsbroek. Behalve de thuisverpleging zijn alle andere activiteiten Corona-gewijs weggevallen. Dit zorgt voor een leemte, leegte, lacune...enfin, u noemt het zoals u wilt. Anderzijds kan ik ook wel genieten van de rust, zelfs in mijn weinig benijdenswaardige positie van chronische zieke. We draaien toch mee in een zekere routine, een ratrace kan ik het bezwaarlijk noemen, maar toch... Of hebt u ook de indruk dat we met zijn allen, de aarde kan het precies ook goed gebruiken, even op adem komen?
Voor jongeren is dit de hel! Ik heb hier twee jonge twintigers rondlopen ; de eerstejaars studente psychologie zit met zeer veel vragen en niet enkel ivm. de leerstof, de energieke jonge snaak wil tornooien voetballen, festivals bezoeken, terug werken (ja echt, nooit gedacht dat hij dat zou zeggen). Hun geduld wordt danig op de proef gesteld.
Ondertussen is Netflix op mijn desktop geïnstalleerd en kan ik gulzig "La casa del papel" binge-watchen!
Kent u dat gevoel, herkent u dat gevoel? U wordt wakker met een deuntje, melodietje, liedje in uw hoofd waar je in het slechtste geval voor de rest van de dag aan vastgekluisterd zit. Zolang het maar niks van Clouseau, Hooverphonic of Ozark Henry is, alhoewel. "Les goûts et les couleurs ne se discutent pas"! Sinds een aantal weken word ik gewekt door The Knack en hun "one hit wonder" My Sharona. We spreken over 1979, ik was 11 en het waren de hoogdagen van Toppop met Ad Visser op Hilversum 3. Zo leerden we als jonge tieners onder meer Blondie met de prachtige Debbie Harry, The Police met de virtuoos Stewart Copeland op drums (mijn liefde voor ritme, drums, slagwerk komt zeker door de onnavolgbare stijl van deze grootmeester), Roger Glover (Love is all, met de fantastische tekenfilm (wie herinnert zich de kikker met zijn orkest niet?) als voorloper van de videoclip) kennen.
De reden waarom deze titel in mijn hoofd speelt echter, u kunt het al raden! Het rijmt op...jawel!!! We worden nu al een aantal weken, maanden gegijzeld door dit griepachtige fenomeen dat stilaan de hele wereld in de greep houdt. Stilaan wordt duidelijk dat de "ratrace" die we met zijn allen zo graag ten volle willen beleven niet vol te houden is. De slogan "blijf in uw kot" impliceert ook dat een skivakantie in de krokusvakantie, een citytrip met Pasen en Allerheiligen en een zomervakantie naar de Bahama's geen vereisten zijn om te kunnen functioneren.
Het mag duidelijk zijn wie in deze harde tijden de boel draaiende houdt. Ik heb spijtig genoeg van kleins af reeds een rijk gevuld archief als het op gezondheid aankomt. Van dokter over specialist naar chirurg, van onderzoek over ingreep tot revalidatie. Ik ben ook nog maar een paar weken terug van de MS-kliniek, net voor de uitbraak van het Corona-virus. Andermaal heb ik aan den lijve moge ondervinden dat mensen in de gezondheidszorg het hoogste respect verdienen.
Elke avond om 20.00u applaudisseren of witte lakens uit het raam hangen of godbetert liedjes zingen om jullie waardering te uiten?! Allemaal goed en wel, enkel als het te dichtbij komt gaan we collectief over tot deze vorm van appreciatie. Wenselijker zou zijn om niet meer te kiezen voor rechts, populistisch klootjesvolk dat gezondheidszorg naar liberaal model wenst te beheren waarbij winst maken het ultieme doel is. De mensen die nu de boel doen draaien zijn werkzaam in een sector waar er reeds decennialang wordt in bespaard (leve de wachtlijsten voor van alles en nog wat). Op risico van eigen lijf en leden zijn de onbaatzuchtige hulpverleners (om in een algemene term te spreken) My Sherona van alle dag!!!
Zoals u weet ben ik vorig jaar aangezocht om coach te worden van een mini-voetbalploegje. Toevallig spelen er een aantal oude bekenden samen, waaronder mijn hoogsteigen nageslacht. Na 22 speeldagen hadden we 20 wedstrijden gewonnen (het is van 12 okt. geleden dat we nog een wedstrijd verloren), stonden we met een doelpuntensaldo +110 en hadden we gisteren genoeg aan een gelijkspel om de titel te vieren. Tegen de vierde in de stand HA zou dit wel lukken, tenslotte hadden we die al eens met 9 - 1 afgepoeierd! Maar o wat was mijn jonge Boavista-ploegje zenuwachtig. Ter illustratie een zeer zeldzame misser op schepcorner en zowaar een 1 - 2 achterstand. Gelukkig was de lumbago van Jasper net op tijd genezen. Hij had ons eerst al op voorsprong gebracht en scoorde op magistrale wijze en op het ideale moment de 2 - 2. Onze trein was net op tijd onder stoom en denderde andermaal naar een 7 - 2 overwinning, luid aangemoedigd door een fanatieke en redelijk talrijke supportersschare. Het feest werd ingezet, felicitaties en complimenten werden uitgewisseld. Ook aan mijn adres. Echter, mijn bijdrage heeft zich beperkt tot het installeren van een paar basisregels. Vooreerst de juiste speler op de juiste positie, daarna een beetje tactische discipline en vooral spelplezier. Al snel pikten mijn spelers de idee op dat een spel pas echt plezant wordt als je veel wint!
Voor mij persoonlijk is deze activiteit, hobby zo u wil van onschatbare, therapeutische waarde in het ruime kader van mijn slepende ziekte. Een half uur voor vertrek had ik een zeer slecht gevoel van algemeen onbehagen, onpasselijkheid en was ik nauwelijks in staat mij klaar te maken. Het koste mij de nodige moeite om tot aan "the place to be" te geraken. Maar om de een of andere onverklaarbare reden geeft het mij toch telkens weer energie en kracht om voor een groep te staan. Even laat het mij toe het immer lastige bestaan van een chronisch zieke mens te vergeten. En het respect en de waardering die je van die jonge gasten krijgt doet ook wel iets met een mens hoor!
We gaan nu proberen de competitie foutloos verder af te werken, we spelen ook nog de beker van stad Gent. Om af te sluiten hebben we ingeschreven voor enkele tornooien, altijd leuk. Daarna even pauze en ons opmaken om volgend seizoen een reeks hoger te spelen. Benieuwd wat dat gaat geven!
Het goede nieuws is dat ik binnenkort mijn vierde rookvrije maand inga! De goesting blijft latent aanwezig, eens verslaafd altijd verslaafd zegt men weleens en ik kan dat alleen maar volmondig beamen. De voordelen zijn echter veel prominenter aanwezig. Vooreerst is er het significante, financiële voordeel. Een arme stakker zoals mezelf die het moet zien te rooien met een te mager vervangingsinkomen spaart zich al vlug een mantelzorgpremie per maand uit door zich niet verder over te geven aan deze ongezonde hobby. Ook op lichamelijk, fysiek gebied is er een zeer duidelijk merkbare verbetering waar te nemen. Het opvallendste verschijnsel betreft de afname van die hinderlijke, hatelijke, vermoeiende spierspasmen. Behalve 's morgens beperkt dit raar uitziende ongemak zich nog slechts tot een occasionele stuiptrekking. De volgende stap bestaat erin de neuroloog te overtuigen de medicatie bestaande uit spierontspanners en -ontstressers wat af te bouwen. Ook tijdens de diverse oefeningen in het revalidatiecentrum merk ik een lichte verbetering van de algemene conditie.
Helaas moet ik toegeven dat de gevolgen van de ongenadige ziekte MS vooral nefast zijn op het psychologische, mentale front. Over mijn slaapproblemen heb ik u eerder al bericht. Evenals over de gevoelsstoornissen in beide handen. Recent kan ik ook nog ongecontroleerde angstaanvallen aan het weinig benijdenswaardige lijstje toevoegen. Vooral wanneer je 's nachts wakker schiet zonder enig besef van tijd en ruimte en je daarbovenop nog ligt om hulp te roepen naar je naaste(n) dan is totale paniek niet ver weg. Hoe je dit kan kaderen, beheersen, controleren is mij een raadsel. Angst voor wie, voor wat? Ik zou het niet weten!
Of toch? Ik merk veel woede en ongenoegen en ongemak en nog zoveel meer naar die mensen die er voor ons zouden moeten zijn omdat het hun verdomde werk is er voor ons te zijn. Nee, ik heb het niet over de naaste familieleden, mantelzorgers tegen wil en dank die belangeloos, kosteloos maar liefdevol dagelijks bovenop hun al drukke leven inzet en dadendrang tonen om mij het leven wat draaglijker en aangenamer te maken. Ik heb het over zorgverleners, zorgverstrekkers, ondersteunende diensten, beleidsvoerders die er de kantjes vanaf lopen ten koste van patiënten. Mensen die al dan niet onder het vermeende argument van tijdsdruk niet de vereiste zorg kunnen of willen verlenen en mij doodleuk op paternalistische wijze komen vertellen dat ik toch de zaken wat meer moet relativeren. Beleidsvoerders wiens enige beleid erin bestaat wachtlijsten in stand te houden en er desgevallend nog een paar bij te creëren (om u een voorbeeld te geven ; we zijn ondertussen met 14.000 mensen op de wachtlijst voor de persoonsvolgende financiering. Waarschijnlijk krijgen mijn kinderen een brief van het VAPH ofte Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap met de mededeling dat ik eindelijk aan de beurt ben vijf jaar na mijn overlijden). Dan hoor ik een minister op federaal niveau rondbazuinen dat het budget in de gezondheidszorg niet opgetrokken maar hoogstens herverdeeld moet worden. Ik geraak zelfs niet opgenomen in de MS-kliniek van Melsbroek ondanks mijn reeds jarenlange geschiedenis aldaar! Maar geen erg, ik sta op de wachtlijst!!! Ik kan nog wel een aantal voorbeelden geven (ziekenvervoer, thuishulp etc...) die aantonen dat er met chronisch zieke mensen wordt gemarchandeerd maar dan zou ik al vlug verzanden in zure, hoogst onaangename schrijfsels en daar is niemand bij gebaat, toch?
Tot zover deze update. Die is lang niet up to date, want minstens onvolledig. Tot bij een volgende gelegenheid waarbij ik u andermaal hoop te verblijden met nog meer kommer en kwel aangaande mijn o zo vermaledijde bestaan!
7 december 2018, alweer een mijlpaal in het leven van deze jonge snaak. The War on Drugs speelden in het Antwerpse sportpaleis. Zou dit Amerikaanse sextet uit Philadelphia de ironie van de vorige zin inzien? Deze waarlijk fantastische band rond frontman Adam Granduciel is, wat mij betreft, niet zomaar in één hokje te plaatsen. Ik hou het op rock doorspekt met de nodige psychedelica en melancholie. Maar luistert u vooral zelf eens. U zal oren te kort komen! Voor een eerste impressie kijkt u eens op You Tube, The War on Drugs//885Live@the Village Studios!
De setting was minimalistisch, intimistisch zelfs in deze immense hall. De muzikanten dicht bij elkaar met drummer Charlie Hall uitkijkend over zijn troep ondertussen de kalklijnen strak aflijnend waarbinnen gespeeld kon worden. Het resultaat was werkelijk adembenemend, van een ongekende muzikale pracht en schoonheid. De hoogtepunten opsommen is onbegonnen werk. Het laatste album "A deeper understanding" gold uiteraard als leidraad voor de setlist met "Pain" als eerste hoogtepunt. The War on Drugs bezorgden mij meerdere malen "goose bumps", een verhoogde hartslag, een extatisch gevoel. Ze bewogen mij tot tranen toe bij het spelen van "Red Eyes", ik was zwaar onder de indruk van zoveel kracht, harmonie. Zelfs nu heb ik het moeilijk om de juiste woorden te vinden om dit sentiment te beschrijven. Moeiteloos werden nummers minutenlang muzikaal blootgelegd, prachtige baslijnen die perfect aansloten bij het ingetogen dan weer excellerende gitaarwerk ondersteund door een subtiele piano, annex keyboards. Wanneer er nog een sublieme saxofoon of mondharmonika aan te pas komt, ja dan... "Holding on" nog zo'n pareltje en het zoveelste oororgasme!!! Maar het ultieme hoogtepunt moest dan nog komen. Wist ik veel... "Under the pressure", ik moest mijn gewaardeerd gezelschap verwittigen bij aanvang voor opname. Wat volgde was een veertien (VEERTIEN) minuten durende trip die ik onmogelijk kan beschrijven. Dit was de beste vertolking ooit van een nummer "I have ever witnessed"! Duizend en één gevoelens overvielen mij, maar vooral een diepe gelukzaligheid werd mijn deel. Dit was zonder enige twijfel het beste concert dat ik in mijn hele leven al heb gezien!!!
Op de terugweg verneem ik dat mijn vermetele clubje van Brugge verloren heeft bij de laatste in de stand. Voor één keer kon mij dat nu eens echt geen kloten schelen!!!
Mayday, mayday, mayday. Dat was het afgelopen zaterdag toen ik de dokter van wacht nodig had. Het griepvaccin, dat mijn huisarts een week eerder had toegediend, had het op mijn broze weerstand en immuniteit gemunt en ik had er al een paar dagen lichte koorts, verkoudheden, spierpijnen op zitten toen ik het opeens heel erg benauwd kreeg aan de luchtwegen. Ik kreeg wel nog lucht binnen maar niet meer naar buiten, slijmen ophoesten lukte niet meer, het was precies of mijn luchtpijp werd dicht geknepen. Een vorm van hyperventilatie maakte zich van mij meester of was het een paniekaanval? In elk geval, beangstigend was het wel. Vooral het ontbreken van kracht om te hoesten baarde mij zorgen. Als de longspieren het ook al laten afweten...Dan moet u weten dat ik vorige week de uitslag van mijn MRI-scan besproken heb met mijn neuroloog. Er was een significant letsel waar te nemen op het ruggenmerg dat er bij voorgaande onderzoeken nog niet was. Gekoppeld aan de gevoelsstoornissen in mijn handen begrijpt u dat ik me zowel fysiek als mentaal al beter heb gevoeld.
Ondertussen was mijn zoon erbij komen zitten in afwachting van de arts. Bezorgdheid maakte plaats voor verbijstering toen ik totaal onverwacht mijn pakje sigaretten weg keilde. Ik maakte mezelf de onverwachte doch onvermijdelijke belofte tabak voorgoed af te zweren. Prof.Dr. D'hooghe, een autoriteit wat betreft multiple sclerose, had mij al meerdere keren met onomstotelijk, wetenschappelijk bewijs aangetoond hoe nefast roken is voor MS-patiënten. De problematiek situeert zich bij de opname van zuurstof in de hersenen (tot 30% afname bij rokers). Maar dit goedbedoelde, moraliserende vingertje heeft mij er nooit van weerhouden deze slechte gewoonte te staken. Had ik al niet genoeg moeten afgeven, inleveren dat men mij ook nog dit "guilty pleasure" door de neus ging boren?
Vroeg of laat en naar aanleiding van een welbepaald voorval zou de rede, het verstand het wel halen van de emotie, het gevoel. En zo geschiedde! Het resultaat, na een week zonder, is onverhoopt maar zeer hoopgevend. Ik mag het vel van de beer niet te snel verkopen, maar toch. De revalidatie gisteren in het MS center van Melsbroek deed mij deugd, de transfers verlopen iets vlotter dan voorheen, staan lukt beter en kan langer worden volgehouden, ik krijg zelfs een heel klein beetje beweging in tenen en benen. Is dat toe te schrijven aan de afwezigheid van nicotine en teer? Time will tell!! Ik hou u zeker op de hoogte! Maar één ding is zeker ; "smoking Pete has left the building!"
Het is alweer een tijdje geleden, ik weet het! Mijn maatstaf is dat ik alleen schrijf als ik goesting heb. Wie heeft mij eens ongelijk? Nochtans, er waren de afgelopen weken topics, items genoeg waar ik zure gal kon over spuwen! De koldereske gemeenteraadsverkiezingen, het wansmakelijke voetbalschandaal, de moord op de Saudische journalist en dissident van het regime Khashoggi, het aankomende beheerscontract tussen NMBS en de overheid. Om er maar een paar te noemen!
Echter, volgers van mijn blog (een traag maar gestaag stijgend clubje) willen vooral weten hoe het mij vergaat. Wel, ik kan u, met enige vorm van geruststelling, melden dat het ten huize Capello zijn gangetje gaat. Met de onvermijdelijke ups en downs. Eén up, u kon het al raden, betreft mijn ploegje Boavista. De twee laatste wedstrijden kondigden zich aan als moeilijk, verraderlijk. Zowel de Wacko's (verslagen met 7 -2) als De Sluwe Vos (een droge 5 - 0 aan de broek) kampeerden naast ons in het klassement maar dit euvel hebben we nu, mits twee knalprestatie's, weggepoetst.
Eén down, eveneens gemakkelijk te achterhalen, heeft te maken met mijn belabberde gezondheid. Sinds kort, een paar weken, heb ik last van gevoelsstoornissen in beide handen alsook de vingers. Het instant gevolg is dat de fijne motoriek het beetje bij beetje laat afweten. Mijn neurologe koppelt die stoornissen aan een mogelijke opstoot, wat de voorlopige diagnose van progressieve MS op de helling zou zetten. Ikzelf wijt het aan de voortschrijdende aftakeling inherent aan deze slepende ziekte (en wees gerust, slepen doet ze hoor!). Om uitsluitsel te brengen, voor zo ver dat mogelijk is, werd ik nog maar eens verwacht voor een MRI-scan. Morgen ben ik andermaal uitgenodigd op het kabinet van dokter Demeulemeester voor een verhelderende bespreking van dit laatste onderzoek.
In eerste instantie ontsteekt de myeline (de geleidingsstof in het lichaam rond de zenuwen die er voor zorgt dat de prikkels komende van de hersenen correct de spieren bereiken), in tweede fase sterft de myeline af met een gestage degeneratie tot gevolg. Aan de wetenschappers, vorsers, dokters, laboranten wil ik vriendelijk doch met de nodige aandrang vragen een medicijn te ontwikkelen dat ontstekingen van de myeline behandelt (voorlopig bestaan er enkel therapieën met de bedoeling af te remmen), dat het afbreken ervan verhindert en als het even zou kunnen dat de verdwenen hoeveelheid van deze stof terug op niveau brengt. Als dit mogelijk zou kunnen zijn!?
Mijn trouwe volgers wachten hoogstwaarschijnlijk op een update, stand van zaken, betreffende mijn jeugdig en enthousiast voetbalploegje Boavista. Wel, na een geslaagde oefencampagne begonnen we op 31 augustus aan ons heuglijke avontuur nl. de mini-voetbalcompetitie in kern Gent-De Pinte reeks 3C. Na 4 wedstrijden oogt de balans positief met 3 overwinningen en 1 nederlaag en een doelsaldo van 23/12. Die ene nederlaag liepen we dan nog op tegen een hoogst onsportieve, gemene tegenstander. Ze werden als klap op de vuurpijl ook nog eens geholpen door een hoogbejaarde, onbekwame scheidsrechter wiens houdbaarheidsdatum zich situeert in het vorig decennium. Maar als bij wonder betekende dit voor ons fluogele ploegje de perfecte "wake up call"! Sindsdien is ons spelniveau sterk gestegen, geven we weinig kansen weg, bijgevolg incasseren we weinig doelpunten en scoren we redelijk vlot. Wat mij echter het meeste voldoening geeft is de wedstrijdmentaliteit en het speelplezier. Tactisch worden mijn consignes uitstekend opgevolgd en vaak volgen de resultaten dan vanzelf. Het doet enorm deugd om blije gezichten te zien in de kleedkamer en de kantine na de wedstrijd.
Voor mij persoonlijk, ik heb het eerder reeds aangehaald, is het de perfecte afleiding van mijn chronisch zieke bestaan. Afgelopen woensdag had ik een absolute baaldag (ijlheid in het hoofd, een draaierig gevoel, een wazig zicht...) maar een voetbalwedstrijdje later voelde ik mij als herboren. Geen enkele medicatie kan dit onbeschrijfelijke en ontastbare gevoel ook maar enigszins opwekken. Voldaan in bed kruipen (ja, dit is letterlijk te nemen) en voor één keer een paar uren na elkaar kunnen slapen zijn gevolgen die in mijn geval onbetaalbaar zijn. De appreciatie van die jonge gasten zorgt ervoor dat ik nog geen seconde spijt heb gehad van dit engagement.
Door volgers, tegenstanders zelfs scheidsrechters worden we nu al getipt als de te kloppen ploeg voor de oppergaai. Ik heb mijn spelers echter voorgehouden dat we de eerste balans pas na 10 wedstrijden zullen opmaken. Hopelijk kan ik u dan weer verblijden met een hartverwarmend stukje verslaggeving!
Nee, ik heb het niet over het zalige nummer van de psychedelische, Amerikaanse virtuoos Beck geflankeerd door de grandioze Chris Coleman op drums. Noch over de Nederlandse bijdrage van Marco Borsalino omtrent dit sujet. Natte dromen en nachthengsten laat ik graag aan uw verbeelding over. Ik wil het graag hebben over bizarre, nachtelijke taferelen die zich afspelen in mijn onderbewustzijn. Theoretici, wetenschappers beweren dat we in onze slaap de gebeurtenissen van ons wakkere bestaan verwerken en dat een droom daarin van fundamentele, essentiële waarde is. Het belang van een goede nachtrust kan niet genoeg benadrukt worden.
Maar hoe doe je dat in mijn geval? Mijn dagen zijn gevuld met energie besparende activiteiten, de medicatie bestaat hoofdzakelijk uit spierontspanners en spierontstressers. Die maken je niet alleen slap en lusteloos maar ook nog eens slaperig op de meest ongelegen momenten van de dag. Eens in slaap ben ik met geen stokken wakker te krijgen. Dat heeft ook vaak tot gevolg dat ik midden in de nacht wakker schiet en voor de eerste paar uur de slaap niet meer kan vatten. Gelukkig heb ik mijn comfortabele ziekenhuisbed voor mijn flatscreen geposteerd.
Wat mij echter vaak overkomt is dat ik tijdens de slaap slachtoffer word van dromen waarin ik lijd aan MS maar zonder de beperkingen. Hoogstens heb ik last van wat verhoogde vermoeidheid. Heel bizar! Gedecideerd stap ik dan in pak en das, geassisteerd door de onvermijdelijke aktetas, richting Wondelgem station. Met bravoure, ja zelfs enig dédain, neem ik dan de trein naar een onbepaalde bestemming. Ik voel me de koning te rijk, niks kan mij gebeuren! Alleen maar bewonderende blikken voor zoveel charme, charisma en ongeëvenaarde stijl. Of, nog beter, ik stap het tot op de millimeter juist en glad geschoren grasveld van Jan Breydel op, geflankeerd door mijn superieure ploegmaats in onze magische blauw-zwarte outfit, zeer luid aangemoedigd door duizenden laaiend enthousiaste supporters, klaar voor alweer een anderhalf uur durend voetbal orgasme gevolgd door een zoveelste heroïsche overwinning. Beter dan dit wordt het nooit. Een opperste geluk maakt zich van mij meester! Ik kan stappen, lopen, vrij bewegen. Geen last van stramme spieren, spasmen, geblokkeerde onderrug, constipatie. "I feel free, at last I feel free"!!!
Wordt op dat moment maar eens wakker van de pijn of één of ander haast onverklaarbaar ongemak!
Ik wil alleen maar genezen. Zo moeilijk kan dat, anno 2018, toch niet zijn hé?!
Na de collectieve zomergekte rond onze Duivels begint in ons Belgenland de grootste bijzaak ter wereld, nl. voetbal, terug op gang te komen. Mijn favoriete Clubje speelt alweer de pannen van het dak en bijgevolg de tegenstand op een hoopje.
Ikzelf heb de draad terug opgenomen waar ik hem een paar jaar geleden heb laten vallen. Hoe is dat gekomen vraagt u zich af. Wel, een jongeman besliste om een mini-voetbalploegje op te richten waar mijne filou van in het begin deel van uitmaakt. "Out of the blue" kreeg ik de vraag of ik niet geïnteresseerd zou zijn om dit zootje ongeregeld te coachen, te begeleiden. Uiteraard voelde ik mij gevleid en na rijp beraad heb ik beslist om deze jonge snaken te helpen. Met mijn jarenlange ervaring als speler en coach ben ik nog wel in staat om dit jeugdige grut, zelfs vanuit mijn vierwieler, te begeesteren. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en voetbal zit in mijn genen, zodus!
Het is een openbaring voor mezelf om iets te hebben om wekelijks naar uit te kijken. Ik beschouw het als een activiteit met grote therapeutische waarde. Het is, tot nog toe, telkens een avond geweest dat ik mijn ziekte even vergeet. Ik voel mij niet langer nutteloos, waardeloos. Wel integendeel! De appreciatie die ik krijg om hetgeen ik doe van die gasten is van onschatbare waarde. Als ik dan 's avonds thuis kom voel ik mij herboren, de nabespreking met Jasper is fantastisch! Het geeft mij zoveel energie, het besef dat ik iets beteken! Vooral dat laatste was ik al even kwijt. Deze activiteit brengt mij in een positieve sfeer en zal mij er hopelijk nog even kunnen houden.
Ah ja, wat het sportieve betreft. Na een geslaagde voorbereiding waarin we drie keer wonnen van hoger aangeschreven ploegen, zijn we gisteren met succes begonnen aan de competitie. Boavista (naar het bescheiden Portugese clubje met het fantastische wit-zwart geblokte shirt) won met 4 - 0 van FC Pluisje (rare namen komen wel vaker voor in deze categorie) na een gave, collectieve prestatie. We gaven praktisch geen doelkansen weg, maar we konden wel wat meer gescoord hebben. Een vriendengroep was het al maar op korte tijd hebben we er een ploeg van gemaakt die voor elkaar door het vuur gaat! Op naar de volgende, woensdag aanstaande tegen The Luciano's!
Gisteren bezocht ik het Cactus festival in Brugge. Door sommigen smalend het Bokrijk der festivals genoemd, maar dit geheel terzijde! Voor een fossiel als mezelf bleek het een uitstekende keuze te zijn. Gemoedelijkheid, gezelligheid troef en een heel diverse mix onder het publiek. Tevens wens ik een pluim te geven aan vzw Inter die met grote vakkundigheid mijn mede-lotgenoten, de minder-validen, verzorgde. Enige minpuntje ; we zaten wat veraf en dat maakte de beleving iets anders. Ik was vergezeld van mijn zoon Jasper, mijn grote held en beste vriend! Wat voor hem aanvankelijk op een heuse opoffering leek draaide al vlug uit op een buitengewone ervaring waar we beiden met volle teugen van genoten. De mooiste dingen gebeuren op de meest onverwachte momenten.
Uiteraard was ik er voor de muziek en mooi op tijd voor Buffalo Tom. Het trio uit Boston speelde een strakke set uit een repertoire van dertig jaar en met een welgemeende sneer naar hun aller Donald T konden ze onmiddellijk op mijn sympathie rekenen. Maar die hadden ze al!
Lamb, een Brits collectief, kende ik vaag. Een paar radio hitjes op Studio Brussel, dat was het. Maar ze verrasten mij met een psychedelische doch dynamische show, doorspekt met zowel jazz- als funk- als techno invloeden maar vooral ; wat een goede muzikanten! Het vallen van de duisternis zorgde voor de perfecte sfeer!
Last but not least mochten mijn helden Triggerfinger de avond afsluiten. En hoe! De playlist was een mix van oud en nieuw materiaal en het repertoire is ondertussen danig uitgebreid dat de keuze zo groot is dat er altijd een beetje verlies is. En anderhalf uur is eigenlijk te kort. Maar ja, voor mij zal het nooit genoeg zijn! Anyway, het speelplezier spatte er weer vanaf, de drumsolo was andermaal magistraal en ik had weer een top avond! Zelfs mijn transfers lukten opeens merkelijk beter. Zoals Ruben Block al eens durft te opperen ;"vitamientjes voor het hoofd." Ik heb mijn dosis weer binnen!
Zijn jullie ook opgestaan met zo een "day after" gevoel? Hoewel ik eerder op mijn blog een kritische noot liet noteren over onze Duivels was ik gaandeweg overtuigd geraakt van onze slaagkansen. Tactische discipline en fysieke paraatheid gekoppeld aan een superieure techniek, een samenhorigheidsgevoel waarbinnen elk individu op tijd en stond zijn bijdrage leverde en het helemaal niet erg vond als een ander eens kon schitteren, de spelvreugde spatte er met momenten vanaf! Gisteren werden we jammer genoeg een halt toe geroepen door een uitgekookt Frankrijk dat een staaltje van het allerbeste anti-voetbal demonstreerde. Gestoeld op defensief afbraakvoetbal en speculerend op snelle counters speelden "Les Bleus" zich naar de finale. De vrees voor hun tegenaanvallen deed ons de das om, we schuwden de risico's en vergaten ons avontuurlijk spel dat ons zo ver had gebracht op de mat te leggen. En over de scheids valt ook wel iets ranzig op te merken, maar we moeten ook de hand in eigen boezem steken.
Spelers en staf verklaarden dat ze er echt alles aan gedaan hadden en dat geloof ik best maar teveel duivels bleven onder hun niveau. Net nu, op dit moment. Dju toch!!!
Ik, en ik niet alleen, sprong een gat in de lucht toen Dembélé werd aangekondigd in de basis ter vervanging van de geschorste Meunier (mijn god, wat hebben we die gemist). Mijn favoriete speler, om diverse redenen, speelde uitgerekend in de WK halve finale zijn slechtste wedstrijd in jaren! Onze uitblinkers situeerden zich achteraan, offensief, jammer genoeg, was het veel minder! Hazard deed zijn stinkende best en was, volgens mij,onze beste man maar de rest, met op kop De Bruyne en Lukaku, was te weinig op de afspraak. Al snel bleek dat de ploeg die eerst kon scoren wel eens aan het langste eind zou trekken. Dat had voor ons in de eerste helft zeker gekund maar het beetje geluk dat we tegen Brazilië hadden ontbrak gisteren.
Bij mij overheerst toch vooral een gevoel van teleurstelling want dit was "a once in a lifetime opportunity". We hebben misschien wel de sympathie van de mondiale voetbalwereld mogen claimen maar dat is slechts een magere troost. Net als de kleine finale om de derde plaats. Niet toevallig "de troosting" genoemd. Het sprookje is uit, de droom uiteengespat maar ik zou toch vol voor het brons gaan. Met opgeheven hoofd, borst en kin vooruit, fier op onszelf kunnen afsluiten zou de pijn van deze zware ontgoocheling toch enigszins verzachten!
Mag ik u, in tijden van collectieve euforie en waanzin, verblijden met een persoonlijke update?
Zoals jullie weten lijd ik aan Multiple Sclerose, een chronische aandoening van het centraal zenuwstelsel. De fase "relapse remitting" ben ik al voorbij. De medicatie werd stopgezet omdat ik niet meer kan voldoen aan de voorwaarden zijnde een staptest. De laatste kuur met corticoïden bracht geen soelaas. Ik bevind me ondertussen in het "progressieve" stadium met een gestage achteruitgang als resultaat. Over de primaire of secundaire fase moet ik het nog even hebben met de dokters, specialisten maar die diagnose is voor mij momenteel niet zo belangrijk.
Intimi wijten deze verslechterde toestand aan het weer. Inderdaad, warmte en zon hebben een nefaste invloed. Maar ik weet wel beter, alle welgemeende en goedbedoelde opmerkingen ten spijt, ik voel mezelf. Ik ben moe, doodop en niet alleen fysiek. Ik ben levensmoe, echt waar. Ik voel de energie zo uit mijn lichaam wegvloeien. Doem- en schrikbeelden van wat mij nog allemaal te wachten staat steken herhaaldelijk de kop op. En nee, vooraleer u oordeelt, van het woord depressie wil ik niet horen. Het is een simpele vaststelling van de feiten. De beperkingen nemen overhand toe, de meest banale dingen vergen steeds meer moeite ondanks alle sessies bij de kiné en revalidatiecentra. Het is dweilen met de kraan open en met een tot op de draad versleten dweil! En dan telkens weer die aanvaarding, die mentale rollercoaster van het weer moeten afvinken van een welbepaalde handeling.
En ik ben bang, doodsbang. Dat durf ik gerust toegeven! Voor wat de toekomst voor mij nog in petto heeft. Vrolijk word ik er niet van. De aftakeling die we het liefst zo ver mogelijk voor ons uit schuiven komt in mijn geval minstens dertig jaar te vroeg. En laat het nu net dat zijn waar ik vroeger voor bevreesd was. Van fiere, zelfbewuste, principiële, levenslustige man naar een stilaan totaal afhankelijk leven. Ik had het mij tien jaar geleden niet kunnen of willen voorstellen. Net als de idee van een solitair leven, ik mag er niet aan denken. Het voelt aan als een nachtmerrie waarin je zeer luid schreeuwt om hulp maar waarin niemand je kan horen. Kan iemand mij aub helpen?
Zijn er lichtpuntjes hoor ik u vragen? Jawel. Er is verpleging, er zijn verzorgenden en een hele resem mantelzorgers en instanties die voor de nodige ondersteuning zorgen. Maar er is vooral familie. Mijn ouders die op eigenwijze en eigengereide manier helpen waar ze kunnen. En mijn kinderen, ondertussen jongvolwassenen, die altijd, maar dan ook altijd klaar staan voor mij. Onze gesprekken doorspekt met hilarische, schrijnende en godvergeten anekdotes na het avondeten vormen ondertussen een onmiskenbaar ritueel binnen ons gezin. Het verzacht het leed en de pijn en het vervult mij toch met trots. Het zijn zij die mij helpen, dikwijls zonder het zelf te beseffen!
Er zijn vele soorten overwinningen net als nederlagen, maar er zijn twee soorten overwinningen die er toch bovenuit steken. Als voormalig voetballer en trainer, weliswaar op bescheiden amateurniveau, weet ik waarover ik spreek. De eerste categorie is die waarbij een schijnbaar onoverbrugbare achterstand alsnog wordt goedgemaakt. Eentje zoals we mochten beleven tegen Japan. Er sluipt een gevoel van ongeloof in de ploeg bij de achterstand ; "het zal toch niet waar zijn hé!?". Dan zijn er twee scenario's : je laat het hoofd hangen en je legt je neer bij de nederlaag, wat het vaakst gebeurt of je gaat met zijn allen eensgezind op zoek naar de aansluiting en meer. De immense ontlading bij succes, het euforische gevoel na dergelijke remonte valt met geen woorden te beschrijven! De tweede categorie bestaat erin dat je als underdog de favoriet klopt. Zoals tegen Brazilië. Binnen onze federale grenzen waren er wel wat optimisten die geloofden in een goede afloop. Maar wereldwijd dichtte men de Brazilianen meer kansen op succes toe. Ze waren niet voor niks topfavoriet voor de oppergaai! Als je dan voor de verrassing kan zorgen volgt het sportieve summum van tijdelijke onoverwinnelijkheid. En objectief bekeken ; Brazilië was goed, zéér goed. Ze speelden hun beste wedstrijd van het tornooi. Dus onze Duivels hebben een prestatie neergezet waar nog lang over zal worden gepraat.
Och ja, ik was nog een derde soort overwinning vergeten. Die waarbij je de zege behaalt tegen een vol van zichzelf zijnde bende arrogante blaaskaken. Ik voorspel een enerverende negentig minuten tegen de fransozen waarbij we het liefst onze eerste doelkans afwerken. Een achterstand tegen dit chauvinistisch, hautain, blasé volkje is absoluut uit den boze. "Die hebben we eens goed op hun plaats gezet" is het overheersende sentiment na het behalen van zo'n exploot.
Ondertussen vul ik de leegheid van mijn bestaan op met de volgende aflevering van de Tour!
Jawel, ik heb een paar dagen nodig gehad om te bekomen van onze WK kwalificatie voor de kwartfinales tegen een verrassend sterk Japan. Na twee waza-ari's lagen we zo goed als uitgeteld tegen het canvas maar een onvervalste ippon "in the dying seconds" leverde ons een collectief delirium op! Wat een counter, tot in de perfectie uitgevoerd. En wat vooral opviel was de viering van de spelers na het doelpunt! Geen egotripperij à la Ronaldo en consoorten maar een euforische, uitgelaten en vooral gemeende uitbarsting! Met de groep en het groepsgevoel zit het wel snor. Dat het beter moet tegen Brazilië weten staf en spelers ook wel. Daar hebben de analisten reeds tot in den treure hun genuanceerde mening in de diverse media over gegeven.
Ik ben er zeker van dat de Braziliaantjes er niet gerust in zijn. Ons kent ons, zo ook in het moderne voetbal waar vele spelers van beide teams actief zijn in de Engelse Premier League. Kompany vs Jesus, De Bruyne vs Fernandinho, Hazard vs Willian, Meunier vs Neymar Jr, makkers bij PSG; allemaal ploegmaten in clubverband. Paulinho, ooit actief bij Tottenham, zal met enige vrees de aanwezigheid spotten van Vertonghen, Alderweireld en Dembélé... Neem er nog Lukaku, Courtois, ja zelfs Fellaini bij (toch ook geen pannenkoeken in Engeland) en je begrijpt dat ik ons reële kansen toedicht om ook deze klip te omzeilen.
Mag het even ; in mijn lamlendig, chronisch zieke leven is er toch een lichtpunt om naar toe te leven. Voor het eerst sinds heel lang heb ik terug een gevoel van gezonde spanning, beetje stress. Het laat mij toe om gedurende minstens anderhalf uur die klote ziekte genaamd MS even te vergeten. Waarvoor dank, Duivels! En hopelijk is de kwartfinale niet het eindstation.
Sinds kort op 1 in de Duitse hitlijsten "Keine Lust" van Rammstein!
En wij doen lustig verder. Ditmaal met een B-elftal tegen meelopers uit de Premier League. Want laat ons eerlijk zijn ; het zout op de patatten komt niet van de Britten in de op één na sterkste competitie van de wereld. Integendeel, ze luisteren naar de naam Aguero, Silva, Jesus, Hazard, De Bruyne, Dembele... Als notoir volger en liefhebber van het Engelse voetbal begreep ik niks van de keuzes van hun selectieheer Gareth Southgate, ooit een verdienstelijke Ausputzer bij middelmatige ploegjes. Er werd met een samenraapsel pseudo-vedetten gespeeld om hun zo felbegeerde tweede plaats veilig te stellen. Hun weinige topspelers keken verveeld toe vanop de bank. Alle beginselen van het edele voetbalspel werden met vuile voeten getreden ; fair play, respect voor de sport, de tegenstander, het reglement, de organisatie. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Colombia hen straks de rekening presenteert.
Alhoewel, ik denk dat ook onze bondscoach op een tweede plaats had gehoopt. Het bracht ons in een op papier gunstiger tabelhelft, maar toch. Had men mij vroeger gevraagd of gezegd om met de handrem op te spelen, ik had vriendelijk bedankt voor zoveel eer! Toen Januzaj, tot dan met voorsprong de slechtste op het veld, ons met een prachtig, gekruld schot op voorsprong knalde zag je ons Spaans opperhoofd met vertwijfeling reageren. Enerzijds verblijd om zoveel schoonheid, kunde, techniek vervuld in één magistrale trap, anderzijds binnensmonds vloekend want niet conform het uitgestippelde scenario! Van slecht acteerwerk gesproken!!!
Terwijl onze 10 veldspelers, behalve revelatie Boyata, plaats moesten ruimen bleef ons sluitstuk parmantig onder de lat plaatsnemen. Toffe collega, onze Tibobo. Onbetwistbaar een topper onder de goalies, onze Limburgse reiger maar hij had zich een grote meneer kunnen tonen door even plaats te maken voor Simon Mignolet, die op die manier zijn kandidatuur had kunnen stellen om van generaal Klopp verlost te geraken. Courtois is een groot sportman, atleet. Echter, als mens blijven steken in de Freudiaanse, orale fase!
We krijgen nu nog een oefenwedstrijd op dit WK tegen harakiri, banzai Japan om daarna eindelijk aan het serieuze werk te beginnen. Om de oppergaai af te schieten zullen we waarschijnlijk achtereenvolgens Brazilië, Frankrijk en Spanje moeten kloppen. Maar ja, nu is 't voor serieus!!!
Gisteren heb ik mijn laatste paar voetbalschoenen bijna opgevreten (ik ben moeten stoppen aan de zool want metalen studs) bij het zien van zoveel onkunde. Zowel op voetbal- als op arbitraal gebied. Favoriet Spanje kon ternauwernood een blamage afwenden tegen godbetert Marokko en Portugal stond één doelkans verwijderd van de uitschakeling tegen Iran, een land toch vooral vermaard om zijn Perzische tapijten.
Maar kunnen we spreken van onkunde of is hier meer aan de hand? Worden bepaalde scenario's geschreven op een FIFA bureel en zo goed als mogelijk uitgevoerd door de lakeien van het voetbal, genaamd scheidsrechters? Mijn cynische zelve zou in deze bijna affirmatief antwoorden! U wilt een paar voorbeelden? Pique (een Spanjool voor de niet-kenners) had in de eerste helft altijd rood moeten krijgen voor een angstaanjagende overtreding met twee voeten vooruit en in de tweede helft een zekere tweede gele kaart na handspel. Over de veelvuldige schandalige tussenkomsten van onze vriend Ramos wordt nauwelijks met een woord gerept. Alle sancties vielen Marokko te beurt. Toegegeven, ook bij deze overtredingen zaten er een aantal donkerrode prenten. Ondertussen mocht de Spaanse Armada lustig verder inhakken op de tegenstander, hun voorvaderen keken goedkeurend toe vanuit het hiernamaals! Tijdens de tweede helft van Portugal - Iran werd de scheidsrechter drie maal gecorrigeerd door de VAR, die op zijn beurt twee van de drie keer de verkeerde beslissing nam. Altijd rood voor Ronaldo (toepassing van het reglement) en onterechte strafschop voor Iran. Stel u echter voor, een verder verloop van dit wereldspektakel zonder de wereldster in de eerste knock-out ronde. Bijna schoten de Portugezen zichzelf nog in de voet diep in blessuretijd maar Iran vergat de trekker over te halen. Het bezorgde Infantino en co een sluimerende beroerte.
Beniewd welke truken van de foor men vanavond gaat uithalen om het Argentinië van Messi in het tornooi te houden!
Wat een euforie toch in ons apenlandje nadat we ons hebben kunnen kwalificeren tegen Kwak en Boemel voor de knock-out fase van het WK voetbal. We kunnen het ons permitteren om de volgende wedstrijd tegen Engeland aan te treden met een veredeld B-elftal. De tegenstander echter is hetzelfde van plan want blijkbaar wil niemand eerste worden in deze poule om verschillende redenen. We kunnen deze confrontatie met Albion nu reeds als een non-match bestempelen. Na de tweede ronde, we zaten toen aan de helft van het aantal te spelen wedstrijden, stel ik vast dat het aantal goede partijen op één hand te tellen zijn! Het WK begint pas echt vanaf de 1/8 finales, maar dat wisten we al. En dan kunnen we ons toch wel opwarmen aan het tot nu toe flamboyante, positieve, aanvallende spel van onze elite-troepen.
Een aantal zaken zijn nog ergerlijker dan het abominabel spelniveau op het veld. Hoe FIFA-baas Infantino zich bij elk optreden laat omringen door koningen, prinsen, presidenten en ander gespuis is niet van enige megalomanie gespeend! Wie dacht dat we met Sepp Blatter alles gezien hadden kan van enige naïviteit verdacht worden. Het meest tegen de borst stuitende probleem van dit WK betreft het schabouwelijke niveau van de arbitrage. Na onze ervaringen met Röthlissberger en Prendergast zijn wij als Belgen wel al een en ander gewoon, maar hoe deze klojo's onze edele sport verkloten grenst aan het ongelofelijke! De ondersteuning van een stelletje video-analisten geldt als het definitieve faillissement van het gild der scheidsrechters. Voor de goede verstaander ; het zijn nooit echt mijn vrienden geweest! In de ordinaire schoppartij tussen Kroatië en Argentinië had ik minstens ZES rode kaarten getrokken. En wanneer gaan ze eens iets doen aan de meest ergerlijke vorm van spelbederf namelijk de "professionele" fout. Telkens de Hazards, Neymars, Shaqiri's onder ons acceleren wordt een veelbelovende actie op schandelijke wijze afgebroken. Een bestraffing met een rode kaart is de enige sanctie om deze laffe en onsportieve daad te weren. Idem voor de talrijke wurggrepen en aanverwanten binnen de zestien die thuis horen in een of andere vechtdiscipline. Rood karton gevolgd door een strafschop en ook in deze ben je binnen de kortste keren verlost van deze marginale praktijken. Om nog maar te zwijgen van de vele manieren van tijd rekken, de defensieve Schwalbe, het monopoliseren van de bal om iedereen toe te laten zijn positie weer in te nemen..........
Het moge duidelijk zijn dat ik een adept ben van technisch verzorgd, aanvallend en complexloos voetbal, een beetje naar het credo van voetbalromanticus Jan Mulder (zolang hij zijn adoratie voor dat paars-witte clubje achterwege laat, we lopen minimaal gevaar als het landenteams betreft).
Dit weekend begint het pas voor echt! Rechtstreekse uitschakeling, eventueel na slopende verlengingen en een met drama doorspekte epiloog genaamd penalty's. De sukkelaars moeten er van tussen! En dan maar hopen dat onze Rode Duivels eindelijk kunnen opstijgen "from zeroes to heroes"! Ja, toch!?
Laten we het vandaag daar maar eens over hebben. Nee, niet onze gezondheidszorg, sociale zekerheid, luchtmacht, ons transparante parlement of ons gevangeniswezen maar onze "rode duivels". Ja, zonder hoofdletters! Dat zou teveel eer zijn voor deze zwaar over het paard getilde selectie. Gisteren zag ik eerder gele kuikentjes, roze biggetjes of witte lammetjes. In de brandende hel, waar duivels plachten te vertoeven, had men vergeten het vuur aan te steken!
We worden overspoeld met reclamespots, TV-programma's, poll's, intervieuws waarbij een hype wordt gecreëerd die de goedgelovige supporter laat dromen van een knalprestatie in Rusland. Als zelfs opperpastoor Rik Torfs zijn opwachting maakt om zijn kerkelijk licht te laten schijnen over dit aanstaande wereldspektakel, zappen mama!
Sinds het EK 2016 in Frankrijk en de smadelijke uitschakeling door wereldvoetballand Wales ben ik mijn geloof in deze gouden generatie verloren. Ik zal u proberen te duiden waarom! De verantwoordelijkheid werd afgeschoven op Waals boerenpaard Wilmots die tactisch en speltechnisch toch niet het scherpste mes uit de schuif bleek te zijn. Martinez kwam in de plaats ; een beschaafde, taalvaardige, gedistingueerde Spanjaard die zijn strepen had verdiend in Engeland bij achtereenvolgens Swansea FC, Wigan Athletic (Wigan wie? Ja die!) en Everton FC. In de twee jaar dat hij de dienst uitmaakt en zich moet kwalificeren tegen Janneke en Mieke (oefenwedstrijden tegen meer gereputeerde tegenstanders, remember Spain, legden de pijnpunten van deze groep onmiddellijk bloot) heb ik geen noemenswaardige progressie gezien.
Als bondscoach spelers individueel beter maken is quasi onmogelijk. Daarvoor is de beschikbaarheid te beperkt. Maar met welke identiteit of tactiek wordt er gespeeld? Ten tijde van Guy Thijs was dit heel duidelijk ; countervoetbal, soms zelfs afbraakvoetbal, sluwheid, slimmigheid. Met een intrinsiek minder getalenteerde ploeg dan de huidige generatie werden toppen geschoren waar deze overbetaalde vedetten nog steeds slechts kunnen van dromen. Rusland was USSR, Joegoslavië was nog één. Ik herinner mij nog de tijd dat er zich slechts 8 landen konden plaatsen voor een EK ipv. 32 nu! Maar alle nostalgie op een stokje!
De grootste verantwoordelijkheid ligt mijns inziens toch bij de spelers. Een klein overzicht ; "it's ok to disagree". We spelen met een paar duivels van glas (Kompany, Vermaelen) en zoals u weet springt een glazen duivel bij oververhitting. Een aantal haalt het niveau niet dat ze bij hun club halen (Hazard, De Bruyne, Driesje heb je mijn misbegrepen hakjes en ongeleide no-look-passes gezien Mertens). Spelers die uitwijken naar de diverse windstreken om daar in ondermaatse, onbeduidende competities te spelen selecteer ik sowieso niet (Witsel, Carrasco, Ciman). Anderen halen nauwelijks de clubselectie bij hun degraderende club (Chadli) of Franse subtopper (Tielemans). Dan zijn er ook die sinds enkele maanden zwaar gedegradeerd zijn (Benteke, Origi, Januzaj). Tekenen genoeg volgens mij die erop kunnen wijzen dat ons bezoek bij Poetin van korte duur zal zijn. Ondertussen wordt Dennis Praet, toch sterk in Italië, doodgezwegen. Pitbull Naingolan wordt schandelijk achter gelaten (Martinez prefereert Marihuana Fellaini, die kon ik echt niet laten liggen) en Belgisch talent op de eigen velden (Limbombe, Vanaken, Mechele, Trossard, Edmilson) straal genegeerd. Nochtans geeft vernieuwing en verjonging zuurstof aan een spelerskern. Zeker wanneer blijkt, zoals gisteren, dat er al een hele tijd ter plaatse wordt getrappeld. Vers bloed van nummer 16 tot 20 kan zeker geen kwaad, alleen vrees ik dat het daarvoor te laat is en al zeker met deze coach. Familiebanden daarentegen kunnen helpen.
Met de typeploeg zou het misschien kunnen lukken om het ver te schoppen, maar van zodra er 2 of 3 om diverse redenen onbeschikbaar zijn daalt het niveau dermate dat we geen al te hoge verwachtingen moeten koesteren. "Prove me wrong" zou ik zeggen!!!
