Noot aan mijn volgers ; het verslag heeft op zich laten wachten maar het moest af, af, af zijn!
Op 23/4 heb ik mezelf getrakteerd met een vroeg verjaardagsgeschenk ; een concert van The war on Drugs.
Mijn vervoer werd verzorgd door Taxi Hendriks. Sinds ik kan beschikken over mijn "persoonlijk assistentie budget (PAB)", toegekend door de Vlaamse overheid, is het voor mij veel eenvoudiger om op een onafhankelijke manier deel te nemen aan het maatschappelijk leven met behulp van mijn ondertussen onafscheidelijke vriend, mijn elektrische rolstoel! Het vlotte verkeer zorgde ervoor dat ik vroeg ter plaatse was.
Tijdens het wachten bereikte mij het trieste bericht dat "one of my all time heroes" Arno het tijdelijke voor het eeuwige had geruild. Het nieuws zat er al een tijdje aan te komen maar sloeg toch keihard in. De, wat mij betreft, beste performer van de Lage landen van de afgelopen veertig jaar is niet meer. RIP ARNO!!!
Ik werd vanavond begeleid door Ann, ergotherapeute in het NMSC Melsbroek en ondertussen een goede vriendin. De vele gesprekken tijdens onze therapieën leerden me dat we qua smaak van muziek op dezelfde golflengte zaten. Ik aarzelde dan ook niet om haar uit te nodigen, iets waar ze trouwens gretig en zonder twijfelen op inging!
Terwijl het sportpaleis stilaan volliep werd het voorprogramma verzorgd door LA Room, een band uit Californië, voor mij onbekend en dat zullen we ook zo houden!
Exact om 21u betraden Adam Granduciel (stichter, baas, zanger, gitarist), David Hartley (basgitaar), Robbie Bennet (keyboards), Charlie Hall (drums), Jon Nachez (saxofoon) en Anthony La Marca (gitaar) het podium. Een zevende lid maakte haar opwachting ; Eliza Hardy Jones speelde percussie en keyboards maar ze sprong vooral in het oog door haar backing vocals.
Voor wat hun laatste optreden was van hun tour door de VS en Europa hadden ze gekozen voor een mix van ouder materiaal en veel nieuwe songs uit hun laatste album "I don't live here anymore". "Red eyes" en "An ocean in between the waves" waren vroege en magistrale hoogtepunten. Dit alles werd ondersteund door een prachtige "light show". Een vierkant lichtbaken was aan het plafond bevestigd en zorgde voor prachtige effecten op het podium. De mist die "on stage" werd geblazen tijdens de tragere nummers, ondersteund door vier krachtige stroboscopen, zorgde voor een idyllische sfeer! En dan moest het beste nog komen ;l "Under the pressure", voor één keer met een korte intro en een lange "fade out" en nog steeds en voor altijd een anker in de "playlist". zorgde voor "goose bumps". Zeker toen de spots op de drummer werden gericht bij een zoveelste acceleratie! Confetti werd door vier grote kanonnen de zaal ingeblazen. Het Sportpaleis ontplofte!!! Voor hun laatste song, single "I don't live here anymore", werden de leden van LA Moon geïnviteerd als achtergrondkoor, wat een samenzang!
Mijn helden kwamen terug voor een toegift van nog eens een half uur. Met o.a. "Eyes to the wind" en "Thinking of a place" was dit bijna twee en half durende feest compleet!
Als u zich soms afvraagt waarom ik koppig en tegen beter weten in blijf revalideren, dan wel hiervoor.
En ook om mijn Clubje van Brugge voor de derde keer op rij kampioen te zien worden.
De laatste dag kondigde zich als zeer zwaar aan met drie bilans en therapieën allerhande. Gelukkig was ik voor de verzorging in de behulpzame en bekwame handen van Anke.
De temperatuur van het water in het anders subtropische zwembad gaat van kwaad naar erger, nu nog slechts 25°C. Zelfs Bart, de badmeester van dienst, vond het te fris.
Dan maar naar Amandine voor het afwerken van het bilan. Er werd een stagiair opgedragen om deze taak te beëindigen, weliswaar onder toezicht, maar toch. De gebrekkige communicatie, mijn verpletterende vermoeidheid gekoppeld aan het fysieke onvermogen zorgden voor een sisser als afsluiter bij de kiné!
Na de middagpauze ging ik naar Leni van de logopedie. Ook hier bilan en wat bleek? De longcapaciteit was met 5% toegenomen. Niet veel maar alle kleine beetjes helpen. Het bilan bij de ergo leek nergens op. Ik hou het op een dipje tijdens deze momentopname. Laurane staat mij toe het armfietsen en de staantafel te annuleren. Ik ben echt moe!
Ik moet nog mijn valies maken en mijn thuismedicatie ophalen. En zo komt deze opname alweer tot zijn einde. De afgelopen vier weken zijn voorbij gevlogen.
Alweer moet ik vermelden dat de therapieën top en de therapeuten fantastisch waren!
En zoals altijd eindig ik met een speciale vermelding voor de verpleging, de verzorging op de afdeling C3.
Stuk voor stuk schatten van mensen, hartelijk bedankt!!!
Ik was al om 7u wakker. Halfweg week vier van de opname heb ik het ritme van het centrum volledig overgenomen.
Hydrotherapie om te beginnen in het frisse water (26,1°C). Ik ben blij dat ik nog een vierde week opname heb bij gevraagd. In het water is de progressie goed voelbaar.
Kort voor de middag nog een 1/2u aan de staantafel en het ochtendprogramma zit er weeral op.
's Middags eerste afspraak bij de kiné voor de afname van het bilan. Ik vind dit altijd heel vermoeiend en ook wel confronterend. De inspanningen beginnen hun tol te eisen, daarom verkies ik in de fitness om de spieren los te gooien op de motomed. Je moet af en toe, willens nillens, een beetje gas terug nemen.
Aan het eind van de dag had ik vervolgens nog een zeer goed, open gesprek met mijn psychologe Sanne.
Vanavond in de cafetaria nog eens een welverdiende pint drinken (of misschien wel twee) en de dag is andermaal voorbij geflitst!
Maandagmorgen, "fasten your seatbelts"! Om 6u de nachtverpleegster met de eerste medicatie. Daarna ontbijt, een verpleegster voor de parameters, een verpleegster met de ochtendmedicatie, autosondage, doktersronde, lavement op bed, op de wc stoel, met de actieve tillift op het wasbed, douchen met twee verpleegsters (één voor mijn haar, één voor de rest), afdrogen, aankleden, met de tillift op de weegschaal (89,9kg), en dan eindelijk rust in mijn elektrische rolstoel.
Ondertussen stond Amandine mij al op te wachten op de kamer voor de kiné sessie. 4 x 15' staan aan het sportrek. De vijfde poging had als doel om het zo lang mogelijk vol te houden. Ik haalde 45', iedereen content, zelfs verbaasd en ik nog het meeste van allemaal. Om de vermoeidheid wat te temperen sloten we af met mobilisatie en stretching op de massagetafel.
Dat het een zware ochtend is geweest voelde ik tijdens het armfietsen. 800 rotaties volstonden.
's Middags nog staan, fitness en motomed. Na een lastige dag heb ik toch nog een halfuurtje van een waterzonnetje kunnen genieten.
17 maart, de dag dat Ruben Block speelt in De Roma in Borgerhout. Ik kan er helaas niet bij zijn. Ik had nochtans tickets maar die verdomde corona heeft ervoor gezorgd dat het optreden een paar keer werd uitgesteld en nu zit ik hier. Dju toch!
De plicht roept andermaal. Logo bij Nina en daarna in het zwembad. Het water was iets warmer dan gisteren maar toch nog fris. Gelukkig kon ik het goede gevoel in het verkwikkende water behouden.
Na de middag was er een blij weerzien met Brian, mijn vaste kinesist op donderdag tijdens mijn wekelijkse revalidatie. Vandaag mocht ik met hem werken en dat voelde toch wel vertrouwd aan. Ook de staanoefeningen aan het sportrek, "oh my god"!
Om af te sluiten volgde nog een blok ergo ; staantafel, ergotherapie, armfietsen. Tijdens dit laatste voelde ik die vermaledijde vermoeidheid weer toeslaan. Maar toch, 1000 rotaties aan weerstand 4.
En dan nu het laatste avondmaal, er is zelfs rijstpap!
De dag begon iets rustiger als gisteren. Er was genoeg tijd voor ontbijt en een wasbeurt.
Ik moest pas om 10.40u bij Yassin zijn. De oefeningen op rompstabiliteit waren zeer vermoeiend. De rest was weeral therapie à la Yassin ; "out of the box" maar o zo effectief!
Bij Beatrijs, muziek, praatte ik over mijn volgende aankoop ; een drumpad op statief (zie illustraties). We waren het erover eens dat het een zeer goede aanvulling zou zijn op de therapieën die hier worden aangeboden. Fijne motoriek, sturing van de hersenen naar de zenuwen, oog-hand coördinatie, ontspanning maar vooral ongegeneerd los gaan.
Laurane liet voor één keer het werk over aan een stagiair. Het half uur ergo vloog voorbij.
Daarna zette ik mij schrap in de fitnesszaal voor een topprestatie op de Nu Step. De foto's tonen het bewijs.
Martha, vervolgens, keek streng toe op mijn ademhalingsoefeningen bij de logo.
Tot slot ging ik langs bij Sofie van de sociale dienst. Ze heeft altijd goede, praktische ideeën. Zo had ze informatie ingewonnen over een traiteur bij mij in de buurt zodat ik na mijn ontslag, eind van de week, niet omkom van de honger. Ze vindt ook dat ik eens moet proberen om tabasco te vervangen door harissa in de spaghettisaus. "Eat this"!
Na het avondeten breng ik een bezoekje aan de cafetaria voor een fris glas bier. Nu de coronamaatregelen versoepeld zijn is het altijd leuk vertoeven met medepatiënten voor een deugddoende babbel.
Vrijdag zag er op papier een zware dag uit. We krijgen onze planning altijd de avond voordien. Ik startte al om 9.15u met hydrotherapie en dat betekende vroeg ontbijten, vroeg verzorging en hopen op niet teveel complicaties.
's Morgens achtereenvolgens hydro, kiné en ergo. 's Middags de onvermijdelijke vis op het bord, kan ook niet anders in een katholieke instelling en na de middag naar de sociale dienst, de logo, naar de armfiets en de staantafel. Mijn voorgevoel bleek nogmaals volledig terecht te zijn, ik was stik kapot!
Rond half vier valies maken en naar huis, of toch niet?
De chauffeur van mijn taxi melde dat hij vast stond in het Brusselse verkeer, dus 16u zoals afgesproken werd half zes. Ik kreeg een totaal opgedraaide "taxi driver" voorgeschoteld om mij naar Gent te brengen. Maar ook dat bleek geen sinecure want vanaf het viaduct van Vilvoorde tot voorbij Groot-Bijgaarden reden we bijna stapvoets. Gelukkig zorgde mijn warme stem voor de nodige kalmte bij de piloot! En zo kon ik rond half acht genieten van mijn thuiskomst!
Deze morgen +/- 9.30u kreeg ik een beklemmend gevoel in de borstkas. Als mijn ziekte mij één ding heeft geleerd, dan wel om zeer alert te reageren op de signalen die dit fel geteisterde lichaam uitzendt. De verpleegster nam snel het initiatief om mij naar de polikliniek te sturen voor een EKG. Gelukkig bleek het hart in orde te zijn en in samenspraak met de arts kunnen we dit voorval klasseren onder de noemer "vals alarm".
Toch laat ik de hydro aan mij voorbij gaan. Het koude water en de vele transfers die hier mee gepaard gaan lijken mij teveel uitlokkende factoren. Tijd om het wat rustiger aan te doen.
We beginnen de middag met een 1/2u staan bij Joyce, die er in slaagt om mijn voornaam te vergeten. Ik vind "Gerard" een geldig alternatief. Daarna kiné bij mijne maat Yassin! Wat een passie voor zijn vak heeft deze jongen. Andermaal werkt hij op de spieren, pezen en zenuwbanen. Vanuit de benen manipuleert hij spieren en pezen, vanuit de rug en nek werkt hij in op de zenuwen. Zijn grote ambitie bestaat erin de beweeglijkheid bij MS-patiënten te verbeteren. Ik wil graag zijn proefkonijn zijn.
Bij Sanne, mijn psychologe, praatten we vooral over de veranderingen die er in mijn fantastische leven staan te gebeuren De afsluiter bestaat uit loge bij Leni.
Dag 14 was in mineur begonnen maar de middagsessies hebben veel goedgemaakt!
Eigenlijk kan ik over dag 13 heel kort zijn. De ochtendroutine verliep zo goed als vlekkeloos.
De hydrotherapie heb ik alweer aan mij laten passeren. Het water was nog steeds Siberisch koud met nauwelijks 26°C. Te fris voor iemand zoals ik die beweegt als een schildpad en zich onmogelijk op natuurlijke wijze kan opwarmen.
Om 11.00u naar de logo bij Leni. Niet direct mijn favoriete therapie ondanks de gedrevenheid en goede tips van Leni.
Met een volle maag om 13.00u naar kinesiste Amandine. 4 x 15sec. staan aan het sportrek om te beginnen. En veel gewerkt aan het evenwicht en de rompstabiliteit. Amai, dat kon tellen!
De fitness bleef dicht bij gebrek aan een therapeut, Jammer, ook hier hakt Covid 19 er nog altijd stevig in.
Afsluiten deed ik bij Laurane. We profiteren van het mooie weer om te wandelen doorheen het kleine, pittoreske centrum van Melsbroek. Ik heb dan zeker nog een uur in de tuin gezeten, genietend van de zon. Meer moet dat niet zijn.
Vanavond voetbal kijken, tenminste als ik nog niet in dromenland lig. Slaap wel.
Wat een zalige morgen. Rustig wakker worden, alle tijd om te ontbijten zelfs met extra koffie, geen haast bij de verzorging. Want de eerste therapie stond pas geprogrammeerd om 10.40u.
Yassin was weer "en pleine forme"! Beginnen aan het sportrek ; werken aan het staan en de houding, super zwaar voor mij. Daarna mobilisatie en stretching op tafel, in overleg met de logo oefenen op de ademhalingstechnieken met nadruk op de buikademhaling en om af te sluiten manipulatie van hoofd en nek. Hij bewerkt de zenuwbanen zodanig dat ik opeens meer gevoel kreeg in de bovenbenen. "Ontspan uw tong" zei hij, zelfs dat voelt hij met zijn gouden handen. Yassin is een topper!!!
's Middags ben ik begonnen met ergo bij Laurane. Oefeningen om de kracht in de voze handen en vingers te behouden. Zéér waardevol aangezien ik de laatste tijd wel vaker dingen laat vallen. En nee, het is geen Griekse tragedie. Daarna fitnessen op de Nu Step, de vermaarde crosstrainer. Net geen 2km gehaald binnen de 20'. Misschien de volgende keer!
Van de onderbreking profiteer ik om wat natuurlijke Vit D op te doen. Het voelt heerlijk in deze milde lentezon.
Om 15.00u mag ik nog een 1/2u armfietsen maar al gauw moet ik constateren dat ik reeds heel wat vermoeidheid heb opgebouwd doorheen de dag. Toch wil ik niet toegeven, een familietrekje, en doe ik nog 1.000 rotaties aan weerstand 4. Afsluiten doe ik bij Leni, de logopediste. Alweer flink geoefend op kracht van en capaciteit in de longen. De techniek staat nog niet 100% op punt maar dat komt wel goed.
En mezelf belonen met een zonnebad aan Melsbroek plage!
Nog even schrijven aan mijn blog, een koffie met Lydia en daarna platte rust.
Ik mag zeker niet vergeten om mijn jarige mama te bellen. Het feestvarken wordt 76!
Dag 11 begint eigenlijk een avond vroeger. Tijdens de opname mag je in het weekend naar huis maar moet je op zondagavond binnenkomen, dit o.a. om verkeersproblemen op maandagochtend te vermijden. Zo komt het dat ik uitbundig werd begroet door "spring in 't veld" Liesbeth. Altijd positief, altijd goedgezind en alles vieren met een enthousiaste "high five". Zalig!
Naast de routine 's morgens mocht ik in de douche met Riet, hahaha!!!
Fris en monter kon ik de dokters op hun wekelijkse tour ontvangen en mocht ik vervolgens starten met muziek. We (Bea en ikzelf) hadden het over veranderingen in het leven (bv. Jasper die met zijn prinses deze week verhuist naar zijn eigen stekje) en zo kwamen we uit bij Lou Reed, de man die bewees dat je niet moet kunnen zingen om te zingen!
Bij het armfietsen stopte de teller andermaal bij 1500 rotaties. Flink hé?!
Na het eten moest ik eerst een half uur aan de staantafel om te vervolgen bij Leni voor de ademhaling.
Tussendoor ontmoet ik Bart, een mede-patiënt. We kennen elkaar al langer van de wekelijkse revalidatie op donderdag. Hij vertelt over zijn langdurige opname (begin november 2021) en het ritme waaraan hij nu leeft. Ik merk dat ons gesprek hem deugd doet.
Tot slot v/d dag nog 40' kiné bij Amandine. Veel gewerkt op de krakkemikkige onderrug, dit blijft een teer punt, en aan het sportraam. Ik ben moe!
Straks, ,na het avondeten, afspreken met mijn goede maat Lydia voor een leuke babbel bij een goede tas koffie.
Ik heb vanmorgen moeten vaststellen dat Movicol en lavement kort na elkaar geen goede oplossing is voor de darmen. Gelukkig had ik mijn eerste therapie pas om 11.20u en waren de verpleegsters zo behulpzaam om mij twee keer te depanneren.
Dus dan maar starten met kiné bij Amandine. Zij werkt veel op de lymfen om mijn dikke voeten en benen wat te verlosssen van overtollig vocht. Door het vele zitten en liggen is dat een bijkomende kwaal waar veel MS-patiënten last van hebben.
Na het middageten wachtte nog een druk programma, alweer! Ik mocht langsgaan bij de immer kokette, tevens zeer bekwame sociaal-assistente Sofie die mijn wat gammele programma voor de komende week een beetje aanpaste. Het uurrooster kon beter want een paar vroege afspraken, maar een paar mailtjes later was dat probleem snel van de baan. Ik vroeg en kreeg ook nog een extra week want ik ben nog niet tevreden over mijn zwakke evenwicht en mijn zwaar verstoorde rompstabiliteit.
Daarna kon ik nog een half uur werken aan mijn imposante torso aan de armfiets. Ik haalde zowaar 1500 rotaties binnen de 20'. Ikke blij!
Het oefenen van de ademhalingstechnieken bij Nina, de logopediste, loopt toch iets moeilijker dan verwacht. Blijven trainen, zei een coach ooit tegen mij. Tot slot nog wat aan de staantafel gecombineerd met leuke oefeningen voor de fijne motoriek bij de ergo en we kunnen weer naar huis.
Helaas was het vervoer van Taxi Hendriks een uur te laat. Dat wordt rushen want ik coach vanavond mijn ploegje Boavista door de kwartfinales van de "Beker van Vlaanderen. "Fingers crossed!!!".
Dikke Hein is een goede trainer, alleen jammer dat het zo'n blaaskaak is! Anyway, hij heeft mij een slechte woensdagavond bezorgd. Ik heb er gelukkig mijn slaap niet voor gelaten, die tijd ligt ver achter mij!
Vandaag 3 maart, de dag waarop mijn dochter 22 wordt. Happy B'day, Eline!
Het was deze morgen toch opnieuw rushen om op tijd klaar te zijn.
Om 9u. bij de logo om het nieuwe ademhalingsapparaatje te leren gebruiken. De buikademhaling verloopt nog niet optimaal, misschien een cursus mind-fulness of meditatie volgen of mij aansluiten bij de zenboedhisten?
Dan anderhalf uur wachten aan het zwembad om dan tijd tekort te komen voor een ijsbehandeling. Ja, de planning kan beter!
Daarna andermaal een drukke middag ; staan, kiné, tandarts om de eetzaal op te poetsen om te eindigen met armfietsen.
Sorry voor het korte verslag maar straks is het friejesavond!
Woensdag is thuis altijd een drukke dag, dus ja hier ook hé.
Waarom eens voor de verandering niet beginnen met hydrotherapie? Om 9.45u lig ik al in het water. Stappen tussen de hoge barren, mobilisatie, nog een paar lengtes stappen, staan aan de lage barren. Olivia zat weer achter mijn veren en toch is het een schatje! Ik werd opgetakeld met de lift van het zwem- naar het ijsbad. Voor wie het niet gelooft, ik heb foto's als bewijsmateriaal! Brrr in het begin maar na een paar minuten volhouden voelt het ijs zeer relaxed. Deze keer heb ik het een klein half uur uitgezongen. Daarna nog een half uur staantafel en het is alweer middag.
Na het varkensgebraad met preistoemp, zoals ze hier zeggen, volgt snel een kinésessie met Amandine. Stretchen en mobiliseren om te beginnen en vervolgens staan aan het sportrek, miljaar dat is lastig! Na de kiné staat de man met de hamer achter de hoek, de vermoeidheid slaat onmiddellijk en onverbiddelijk toe. Wijselijk beslis ik om het fitnessen voor één keer aan mij te laten voorbijgaan.
Samen met Laurane van de ergo doe ik nog een wandeling rond de vijver onder een pril zonnetje.
En nu uitrusten voor straks ; 1/2 finale beker van België Club tegen AA kwek!!!
Oef, wakker worden zonder pijn in de benen. Wat een opluchting. En genoeg tijd om te bekomen! De eerste therapie start pas om 10.40u.
We beginnen bij Yassin, wat een goede kinesist en ook nog eens een toffe gast. Zijn sessies verlopen nooit routineus. Hij luistert naar de patiënt en stelt pas dan de behandeling annex oefeningen op punt. Vandaag lag het accent op het vrijmaken van de zenuwbanen en losmaken van de spieren. Zijn manier van werken verraadt orthopedische kennis. Daarna nog wat armfietsen en het is weeral tijd voor de lunch.
De middag belooft druk te worden met 4 therapieën. Ergo bij Laurane met oefeningen voor de fijne motoriek ; "Oeh, how I hate that shit!". Gelukkig kan ik daarna wat relaxen bij Beatrijs en Queens of the Stone Age. Om te vervolgen bij Hanne, een frustrerend half uur logo. Ik krijg de ademhalingstechnieken maar moeilijk onder de knie. De afsluiter van de dag bestaat uit fitness waar ik mij een half uur kan uitleven op de Nu Step, een toestel voor armen en benen. Vastgesjord en in zit (zie foto's) leg ik er 20' genadeloos de pees op. Daarna slaat de vermoeidheid keihard toe!
Gisterenavond kwam ik goedgemutst aan in het NMSC. Mijn Clubje had zonet de pottenstampers van de Bosuil in de pan gehakt en dat zelfs zonder hun beste speler. Vanmorgen, daarentegen, verliep heel wat minder. Ik werd wakker met pijnlijke onderbenen en was nauwelijks uitgerust.
Het was de voorbode van een heel moeilijke voormiddag.
Er klopte niks van de planning. Ik werd om 9.15u in het zwembad verwacht maar een klein kind kon voorspellen dat dit mis zou lopen. Op maandag heb ik nl. veel extra verzorging nodig. Ik was pas klaar om 9.50u. Bye bye zwembeurt!
Dan maar de zoveelste Covid-test. Terug op mijn kamer stonden daar plots drie dokters en een verpleegster, elk met hun laptop op wielen. Doktersronde? Niet vermeld op de planning! Uiteraard klaagde ik eerst over de pijn in de benen, wordt vervolgd. Vervolgens kwam de gebrekkige planning aan bod want de dokterstour zorgde voor een overlapping met de volgende therapie. Bye bye armfietsen! Ik mocht, na mijn weliswaar terechte opmerkingen, 's middags gaan zwemmen ipv. "staan". Voor het ijsbad was geen tijd want al snel werd ik verwacht bij psychiater Van Hoof die zich verwonderde over mijn gewichtstoename en de diepe groeven in mijn gezicht. Een afbouw van de medicatie vond hij, na een geanimeerd gesprek, geen optie.
Amandine, de kiné, had het dan weer over mijn dikke, opgezwollen voeten. Na de gebruikelijke mobilisatie en stretching volgde een deugddoende manuele drainage met instant resultaat. Ik zal mijn urinaal vanavond goed kunnen gebruiken.
Straks, tijdens het avondeten, mag ik niet vergeten een pijnstiller te vragen voor mijn zeurende benen.
Zoals Ben Crabbé tot vervelens toe zou zeggen, de laatste aflevering van deze week.
Deze begon in het water bij badmeester Bart, jammer maar het ijsbad was bezet. Daarna motomed, omgekeerde volgorde, bij de behulpzame Carla.
De namiddag beloofde nog intensief te worden met maar liefst 4 therapieën.
Starten deed ik bij Leni van de logopedie. Het is de bedoeling om nieuwe ademhalingstechnieken aan te leren om de longfunctie, -capaciteit en -kracht terug optimaal te krijgen. Daarbij wordt de nadruk gelegd op de buikademhaling en het middenrif. 2 sessies ergo volgden bestaande uit een 1/2u staan en een 1/2u werken aan de kracht in handen en vingers.
Om af te sluiten een kiné sessie bij Johan, oude rot in het vak, en zo kwam de eerste week tot een eind. Een zware week waar ik toch veel heb kunnen uit halen.
Nu rap mijn valies maken en met de taxi naar huis!
Wakker worden om 7.30u. De gebruikelijke ochtendroutine die je hier heel snel gewoon wordt.
En dan, opgeschrikt worden door nieuws dat er al een tijdje zat aan te komen. Botox Vladi valt Oekraïne binnen. Als dergelijke zot oorlogje begint te spelen bekruipt mij een gevoel van bezorgdheid, een beetje angst zelfs!
Mijn dag begint met Motomed. Ideaal om de beenspieren los te gooien, spanning en spasmen uit het onderlijf te krijgen. Daarna mijn geliefde hydro-therapie. De combinatie motomed - hydro is fantastisch. Het onder water stappen lukt veel beter, de mobilisatie is veel minder stroef. Helaas bleef er geen tijd meer over voor een verkwikkend ijsbad. Ik zal straks, ter compensatie, een frisco eten!
Om 14u ergernistherapie bij Laurane met fijne motoriek op het programma. Ik ben nooit een handige Harry geweest ; ooit heb ik een kapstok ondersteboven aan de muur gehangen, dit tot groot jolijt van mijn huisgenoten. Helaas was Laurane niet op de afspraak. Dan maar vervolgen met ATP, de armfiets. Eens, als vanouds, 20' gas geven! lekker voor het bovenlichaam en de ademhaling.
Tot slot van dag 4 volgde een kiné-sessie bij Yassin en wat voor één! Beginnen met een bilan dat deel uitmaakt van een studie, andermaal lastig en confronterend. Daarna heeft mijn held van de dag mij binnenste buiten gekeerd zoals ik nog nooit heb meegemaakt. Ik ontdekte spieren en pezen waar ik het bestaan niet van af wist, laat staan dat ik wist dat ze nog in mijn versleten lijf aanwezig zouden zijn. Zowaar een sessie van 90'! "Du jamais vu"!!! Een geweldige dag die voorbij gevlogen is.
Straks eens kijken hoe Poetin het Oosten van Europa aan het verkloten is!
Woensdag zou een zware dag worden en dat is ook gebleken. De verzorging bestond uit medicatie, sonderen, een lavement en een wasbeurt. De eerste tekenen van vermoeidheid duiken reeds op!
Vandaag beginnen we met muziektherapie. Een blij weerzien met Beatrijs. Met een lekkere koffie laten we ABBA en The Police passeren. Kan nooit slecht zijn hé!?
Vervolgens in het zwembad. Het water voelde zeer goed aan met een aangename 29°C. Olivia, altijd gemotiveerd en opgewekt, deed de rest met een zeer goede mobilisatie en stretching van mijn als staaldraad aanvoelende spieren. Voor het eerst in mijn reeds lange aanwezigheid in het centrum waagde ik mij in het ijsbad. Zittend in een bad met koud water, tot aan de gordel en bedekt met een paar handdoeken, stort Olivia met veel enthousiasme twee emmers ijs uit op mijn schriele beentjes. Tot mijn grote verbazing hou ik het 15' uit. Deze behandeling kalmeert mijn spieren, met minder spasmen als gevolg, ook de tonus, spierspanning neemt af. Fris en monter verlaat ik het zwembad.
Voor het eten nog eens passeren langs de poli voor een EKG.
Ergotherapie durf spottend weleens ergernistherapie noemen. Laurane had mij een spelletje fijne motoriek voorgeschoteld. "Not my cup of tea".
Bij de logo vervolgens merkte ik een afname van de longcapaciteit en de kracht. Spieren verzwakken nu éénmaal. Maar toch, een werkpunt!
Mijn cognitieve test bij psychologe Lieve was oké. Gelukkig moet ik mij daar geen zorgen in maken.
Om af te sluiten nog een kiné-sessie bij Amandine. Kiné op het eind van de dag, is niet zo goed gepland gezien de graad van vermoeidheid maar het was toch een waardevolle sessie. Er lopen hier veel jonge kinesisten rond met meer dan gemiddelde capaciteiten. Het zorgt voor een dynamiek die ik heel erg apprecieer.
Dag 3 ; zwaar maar toch heel waardevol, En nu tijd om te rusten, Slaap wel!
22022022, mooie combinatie waarvan we er niet snel nog één op de kalender zullen zien verschijnen!
Misschien heeft deze dag de verpleegsters behekst. Met hun lichtblauwe plastic schortjes aan was het precies een invasie van De Smurfen. 7.30u Liesbeth om bloedstalen af te nemen, 7.32u Gonda met medicatie, 7.33u Sonja met het ontbijt en 7.35u een studente om mijn parameters op te nemen.
Een deugddoende schrobbeurt van Liesbeth later was ik alweer klaar voor het bilan ergo bij therapeute Laurane. De oog-hand coördinatietest bleek, na een moeilijke start, nog mee te vallen.
Het middageten was alweer niet veel soeps. Ideaal om wat af te vallen want de weegschaal stopte even later op een dappere 92.9 kg.
Ook bij kiné Yassin stond de afname van het bilan centraal. Ontluisterend toch wel om andermaal te moeten vaststellen dat er alweer veel vet van de soep verdwenen is. De benen zijn onherroepelijk nar de haaien. Behalve tonus en spasmen zijn er nog amper gewaarwordingen. Zelfstandig de onderste ledematen bewegen lukt niet meer. Ondanks mijn immense inspanningen is er nauwelijks beweging te zien. Met behulp van toestellen, zoals ik daarnet tijdens de Motomed mocht ondervinden, krijg ik wel nog ontspanning in de spieren. Zo'n toestel thuis kunnen gebruiken, dat zou toch wel een heus verschil maken! Gelukkig verkeert het bovenlichaam nog in redelijke staat.
Om af te sluiten breng ik nog een bezoekje aan Sofie, de kokette sociaal-assistente, om mijn verblijf, opname te fine-tunen.
Na het avondeten ga ik rusten want morgen belooft een zware dag te worden.
