Maar hoe doe je dat in mijn geval? Mijn dagen zijn gevuld met energie besparende activiteiten, de medicatie bestaat hoofdzakelijk uit spierontspanners en spierontstressers. Die maken je niet alleen slap en lusteloos maar ook nog eens slaperig op de meest ongelegen momenten van de dag. Eens in slaap ben ik met geen stokken wakker te krijgen. Dat heeft ook vaak tot gevolg dat ik midden in de nacht wakker schiet en voor de eerste paar uur de slaap niet meer kan vatten. Gelukkig heb ik mijn comfortabele ziekenhuisbed voor mijn flatscreen geposteerd. 

Wat mij echter vaak overkomt is dat ik tijdens de slaap slachtoffer word van dromen waarin ik lijd aan MS maar zonder de beperkingen. Hoogstens heb ik last van wat verhoogde vermoeidheid. Heel bizar! Gedecideerd stap ik dan in pak en das, geassisteerd door de onvermijdelijke aktetas, richting Wondelgem station. Met bravoure, ja zelfs enig dédain, neem ik dan de trein naar een onbepaalde bestemming. Ik voel me de koning te rijk, niks kan mij gebeuren! Alleen maar bewonderende blikken voor zoveel charme, charisma en ongeëvenaarde stijl. Of, nog beter, ik stap het tot op de millimeter juist en glad geschoren grasveld van Jan Breydel op, geflankeerd door mijn superieure ploegmaats in onze magische blauw-zwarte outfit, zeer luid aangemoedigd door duizenden laaiend enthousiaste supporters, klaar voor alweer een anderhalf uur durend voetbal orgasme gevolgd door een zoveelste heroïsche overwinning. Beter dan dit wordt het nooit. Een opperste geluk maakt zich van mij meester! Ik kan stappen, lopen, vrij bewegen. Geen last van stramme spieren, spasmen, geblokkeerde onderrug, constipatie. "I feel free, at last I feel free"!!!

Wordt op dat moment maar eens wakker van de pijn of één of ander haast onverklaarbaar ongemak!

Ik wil alleen maar genezen. Zo moeilijk kan dat, anno 2018, toch niet zijn hé?!