|
Zijn jullie ook opgestaan met zo een "day after" gevoel? Hoewel ik eerder op mijn blog een kritische noot liet noteren over onze Duivels was ik gaandeweg overtuigd geraakt van onze slaagkansen. Tactische discipline en fysieke paraatheid gekoppeld aan een superieure techniek, een samenhorigheidsgevoel waarbinnen elk individu op tijd en stond zijn bijdrage leverde en het helemaal niet erg vond als een ander eens kon schitteren, de spelvreugde spatte er met momenten vanaf! Gisteren werden we jammer genoeg een halt toe geroepen door een uitgekookt Frankrijk dat een staaltje van het allerbeste anti-voetbal demonstreerde. Gestoeld op defensief afbraakvoetbal en speculerend op snelle counters speelden "Les Bleus" zich naar de finale. De vrees voor hun tegenaanvallen deed ons de das om, we schuwden de risico's en vergaten ons avontuurlijk spel dat ons zo ver had gebracht op de mat te leggen. En over de scheids valt ook wel iets ranzig op te merken, maar we moeten ook de hand in eigen boezem steken.
Spelers en staf verklaarden dat ze er echt alles aan gedaan hadden en dat geloof ik best maar teveel duivels bleven onder hun niveau. Net nu, op dit moment. Dju toch!!!
Ik, en ik niet alleen, sprong een gat in de lucht toen Dembélé werd aangekondigd in de basis ter vervanging van de geschorste Meunier (mijn god, wat hebben we die gemist). Mijn favoriete speler, om diverse redenen, speelde uitgerekend in de WK halve finale zijn slechtste wedstrijd in jaren! Onze uitblinkers situeerden zich achteraan, offensief, jammer genoeg, was het veel minder! Hazard deed zijn stinkende best en was, volgens mij,onze beste man maar de rest, met op kop De Bruyne en Lukaku, was te weinig op de afspraak. Al snel bleek dat de ploeg die eerst kon scoren wel eens aan het langste eind zou trekken. Dat had voor ons in de eerste helft zeker gekund maar het beetje geluk dat we tegen Brazilië hadden ontbrak gisteren.
Bij mij overheerst toch vooral een gevoel van teleurstelling want dit was "a once in a lifetime opportunity". We hebben misschien wel de sympathie van de mondiale voetbalwereld mogen claimen maar dat is slechts een magere troost. Net als de kleine finale om de derde plaats. Niet toevallig "de troosting" genoemd. Het sprookje is uit, de droom uiteengespat maar ik zou toch vol voor het brons gaan. Met opgeheven hoofd, borst en kin vooruit, fier op onszelf kunnen afsluiten zou de pijn van deze zware ontgoocheling toch enigszins verzachten!
|
