|
Er zijn vele soorten overwinningen net als nederlagen, maar er zijn twee soorten overwinningen die er toch bovenuit steken. Als voormalig voetballer en trainer, weliswaar op bescheiden amateurniveau, weet ik waarover ik spreek. De eerste categorie is die waarbij een schijnbaar onoverbrugbare achterstand alsnog wordt goedgemaakt. Eentje zoals we mochten beleven tegen Japan. Er sluipt een gevoel van ongeloof in de ploeg bij de achterstand ; "het zal toch niet waar zijn hé!?". Dan zijn er twee scenario's : je laat het hoofd hangen en je legt je neer bij de nederlaag, wat het vaakst gebeurt of je gaat met zijn allen eensgezind op zoek naar de aansluiting en meer. De immense ontlading bij succes, het euforische gevoel na dergelijke remonte valt met geen woorden te beschrijven! De tweede categorie bestaat erin dat je als underdog de favoriet klopt. Zoals tegen Brazilië. Binnen onze federale grenzen waren er wel wat optimisten die geloofden in een goede afloop. Maar wereldwijd dichtte men de Brazilianen meer kansen op succes toe. Ze waren niet voor niks topfavoriet voor de oppergaai! Als je dan voor de verrassing kan zorgen volgt het sportieve summum van tijdelijke onoverwinnelijkheid. En objectief bekeken ; Brazilië was goed, zéér goed. Ze speelden hun beste wedstrijd van het tornooi. Dus onze Duivels hebben een prestatie neergezet waar nog lang over zal worden gepraat.
Och ja, ik was nog een derde soort overwinning vergeten. Die waarbij je de zege behaalt tegen een vol van zichzelf zijnde bende arrogante blaaskaken. Ik voorspel een enerverende negentig minuten tegen de fransozen waarbij we het liefst onze eerste doelkans afwerken. Een achterstand tegen dit chauvinistisch, hautain, blasé volkje is absoluut uit den boze. "Die hebben we eens goed op hun plaats gezet" is het overheersende sentiment na het behalen van zo'n exploot.
Ondertussen vul ik de leegheid van mijn bestaan op met de volgende aflevering van de Tour!
|
