De setting was minimalistisch, intimistisch zelfs in deze immense hall. De muzikanten dicht bij elkaar met drummer Charlie Hall uitkijkend over zijn troep ondertussen de kalklijnen strak aflijnend waarbinnen gespeeld kon worden. Het resultaat was werkelijk adembenemend, van een ongekende muzikale pracht en schoonheid. De hoogtepunten opsommen is onbegonnen werk. Het laatste album "A deeper understanding" gold uiteraard als leidraad voor de setlist met "Pain" als eerste hoogtepunt. The War on Drugs bezorgden mij meerdere malen "goose bumps", een verhoogde hartslag, een extatisch gevoel. Ze bewogen mij tot tranen toe bij het spelen van "Red Eyes", ik was zwaar onder de indruk van zoveel kracht, harmonie. Zelfs nu heb ik het moeilijk om de juiste woorden te vinden om dit sentiment te beschrijven. Moeiteloos werden nummers minutenlang muzikaal blootgelegd, prachtige baslijnen die perfect aansloten bij het ingetogen dan weer excellerende gitaarwerk ondersteund door een subtiele piano, annex keyboards. Wanneer er nog een sublieme saxofoon of mondharmonika aan te pas komt, ja dan... "Holding on" nog zo'n pareltje en het zoveelste oororgasme!!! Maar het ultieme hoogtepunt moest dan nog komen. Wist ik veel... "Under the pressure", ik moest mijn gewaardeerd gezelschap verwittigen bij aanvang voor opname. Wat volgde was een veertien (VEERTIEN) minuten durende trip die ik onmogelijk kan beschrijven. Dit was de beste vertolking ooit van een nummer "I have ever witnessed"! Duizend en één gevoelens overvielen mij, maar vooral een diepe gelukzaligheid werd mijn deel. Dit was zonder enige twijfel het beste concert dat ik in mijn hele leven al heb gezien!!!

Op de terugweg verneem ik dat mijn vermetele clubje van Brugge verloren heeft bij de laatste in de stand. Voor één keer kon mij dat nu eens echt geen kloten schelen!!!