Het is alweer een tijdje geleden, ik weet het! Mijn maatstaf is dat ik alleen schrijf als ik goesting heb. Wie heeft mij eens ongelijk? Nochtans, er waren de afgelopen weken topics, items genoeg waar ik zure gal kon over spuwen! De koldereske gemeenteraadsverkiezingen, het wansmakelijke voetbalschandaal, de moord op de Saudische journalist en dissident van het regime Khashoggi, het aankomende beheerscontract tussen NMBS en de overheid. Om er maar een paar te noemen!
Echter, volgers van mijn blog (een traag maar gestaag stijgend clubje) willen vooral weten hoe het mij vergaat. Wel, ik kan u, met enige vorm van geruststelling, melden dat het ten huize Capello zijn gangetje gaat. Met de onvermijdelijke ups en downs. Eén up, u kon het al raden, betreft mijn ploegje Boavista. De twee laatste wedstrijden kondigden zich aan als moeilijk, verraderlijk. Zowel de Wacko's (verslagen met 7 -2) als De Sluwe Vos (een droge 5 - 0 aan de broek) kampeerden naast ons in het klassement maar dit euvel hebben we nu, mits twee knalprestatie's, weggepoetst.
Eén down, eveneens gemakkelijk te achterhalen, heeft te maken met mijn belabberde gezondheid. Sinds kort, een paar weken, heb ik last van gevoelsstoornissen in beide handen alsook de vingers. Het instant gevolg is dat de fijne motoriek het beetje bij beetje laat afweten. Mijn neurologe koppelt die stoornissen aan een mogelijke opstoot, wat de voorlopige diagnose van progressieve MS op de helling zou zetten. Ikzelf wijt het aan de voortschrijdende aftakeling inherent aan deze slepende ziekte (en wees gerust, slepen doet ze hoor!). Om uitsluitsel te brengen, voor zo ver dat mogelijk is, werd ik nog maar eens verwacht voor een MRI-scan. Morgen ben ik andermaal uitgenodigd op het kabinet van dokter Demeulemeester voor een verhelderende bespreking van dit laatste onderzoek.
In eerste instantie ontsteekt de myeline (de geleidingsstof in het lichaam rond de zenuwen die er voor zorgt dat de prikkels komende van de hersenen correct de spieren bereiken), in tweede fase sterft de myeline af met een gestage degeneratie tot gevolg. Aan de wetenschappers, vorsers, dokters, laboranten wil ik vriendelijk doch met de nodige aandrang vragen een medicijn te ontwikkelen dat ontstekingen van de myeline behandelt (voorlopig bestaan er enkel therapieën met de bedoeling af te remmen), dat het afbreken ervan verhindert en als het even zou kunnen dat de verdwenen hoeveelheid van deze stof terug op niveau brengt. Als dit mogelijk zou kunnen zijn!?
Mijn trouwe volgers wachten hoogstwaarschijnlijk op een update, stand van zaken, betreffende mijn jeugdig en enthousiast voetbalploegje Boavista. Wel, na een geslaagde oefencampagne begonnen we op 31 augustus aan ons heuglijke avontuur nl. de mini-voetbalcompetitie in kern Gent-De Pinte reeks 3C. Na 4 wedstrijden oogt de balans positief met 3 overwinningen en 1 nederlaag en een doelsaldo van 23/12. Die ene nederlaag liepen we dan nog op tegen een hoogst onsportieve, gemene tegenstander. Ze werden als klap op de vuurpijl ook nog eens geholpen door een hoogbejaarde, onbekwame scheidsrechter wiens houdbaarheidsdatum zich situeert in het vorig decennium. Maar als bij wonder betekende dit voor ons fluogele ploegje de perfecte "wake up call"! Sindsdien is ons spelniveau sterk gestegen, geven we weinig kansen weg, bijgevolg incasseren we weinig doelpunten en scoren we redelijk vlot. Wat mij echter het meeste voldoening geeft is de wedstrijdmentaliteit en het speelplezier. Tactisch worden mijn consignes uitstekend opgevolgd en vaak volgen de resultaten dan vanzelf. Het doet enorm deugd om blije gezichten te zien in de kleedkamer en de kantine na de wedstrijd.
Voor mij persoonlijk, ik heb het eerder reeds aangehaald, is het de perfecte afleiding van mijn chronisch zieke bestaan. Afgelopen woensdag had ik een absolute baaldag (ijlheid in het hoofd, een draaierig gevoel, een wazig zicht...) maar een voetbalwedstrijdje later voelde ik mij als herboren. Geen enkele medicatie kan dit onbeschrijfelijke en ontastbare gevoel ook maar enigszins opwekken. Voldaan in bed kruipen (ja, dit is letterlijk te nemen) en voor één keer een paar uren na elkaar kunnen slapen zijn gevolgen die in mijn geval onbetaalbaar zijn. De appreciatie van die jonge gasten zorgt ervoor dat ik nog geen seconde spijt heb gehad van dit engagement.
Door volgers, tegenstanders zelfs scheidsrechters worden we nu al getipt als de te kloppen ploeg voor de oppergaai. Ik heb mijn spelers echter voorgehouden dat we de eerste balans pas na 10 wedstrijden zullen opmaken. Hopelijk kan ik u dan weer verblijden met een hartverwarmend stukje verslaggeving!
Nee, ik heb het niet over het zalige nummer van de psychedelische, Amerikaanse virtuoos Beck geflankeerd door de grandioze Chris Coleman op drums. Noch over de Nederlandse bijdrage van Marco Borsalino omtrent dit sujet. Natte dromen en nachthengsten laat ik graag aan uw verbeelding over. Ik wil het graag hebben over bizarre, nachtelijke taferelen die zich afspelen in mijn onderbewustzijn. Theoretici, wetenschappers beweren dat we in onze slaap de gebeurtenissen van ons wakkere bestaan verwerken en dat een droom daarin van fundamentele, essentiële waarde is. Het belang van een goede nachtrust kan niet genoeg benadrukt worden.
Maar hoe doe je dat in mijn geval? Mijn dagen zijn gevuld met energie besparende activiteiten, de medicatie bestaat hoofdzakelijk uit spierontspanners en spierontstressers. Die maken je niet alleen slap en lusteloos maar ook nog eens slaperig op de meest ongelegen momenten van de dag. Eens in slaap ben ik met geen stokken wakker te krijgen. Dat heeft ook vaak tot gevolg dat ik midden in de nacht wakker schiet en voor de eerste paar uur de slaap niet meer kan vatten. Gelukkig heb ik mijn comfortabele ziekenhuisbed voor mijn flatscreen geposteerd.
Wat mij echter vaak overkomt is dat ik tijdens de slaap slachtoffer word van dromen waarin ik lijd aan MS maar zonder de beperkingen. Hoogstens heb ik last van wat verhoogde vermoeidheid. Heel bizar! Gedecideerd stap ik dan in pak en das, geassisteerd door de onvermijdelijke aktetas, richting Wondelgem station. Met bravoure, ja zelfs enig dédain, neem ik dan de trein naar een onbepaalde bestemming. Ik voel me de koning te rijk, niks kan mij gebeuren! Alleen maar bewonderende blikken voor zoveel charme, charisma en ongeëvenaarde stijl. Of, nog beter, ik stap het tot op de millimeter juist en glad geschoren grasveld van Jan Breydel op, geflankeerd door mijn superieure ploegmaats in onze magische blauw-zwarte outfit, zeer luid aangemoedigd door duizenden laaiend enthousiaste supporters, klaar voor alweer een anderhalf uur durend voetbal orgasme gevolgd door een zoveelste heroïsche overwinning. Beter dan dit wordt het nooit. Een opperste geluk maakt zich van mij meester! Ik kan stappen, lopen, vrij bewegen. Geen last van stramme spieren, spasmen, geblokkeerde onderrug, constipatie. "I feel free, at last I feel free"!!!
Wordt op dat moment maar eens wakker van de pijn of één of ander haast onverklaarbaar ongemak!
Ik wil alleen maar genezen. Zo moeilijk kan dat, anno 2018, toch niet zijn hé?!
Na de collectieve zomergekte rond onze Duivels begint in ons Belgenland de grootste bijzaak ter wereld, nl. voetbal, terug op gang te komen. Mijn favoriete Clubje speelt alweer de pannen van het dak en bijgevolg de tegenstand op een hoopje.
Ikzelf heb de draad terug opgenomen waar ik hem een paar jaar geleden heb laten vallen. Hoe is dat gekomen vraagt u zich af. Wel, een jongeman besliste om een mini-voetbalploegje op te richten waar mijne filou van in het begin deel van uitmaakt. "Out of the blue" kreeg ik de vraag of ik niet geïnteresseerd zou zijn om dit zootje ongeregeld te coachen, te begeleiden. Uiteraard voelde ik mij gevleid en na rijp beraad heb ik beslist om deze jonge snaken te helpen. Met mijn jarenlange ervaring als speler en coach ben ik nog wel in staat om dit jeugdige grut, zelfs vanuit mijn vierwieler, te begeesteren. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en voetbal zit in mijn genen, zodus!
Het is een openbaring voor mezelf om iets te hebben om wekelijks naar uit te kijken. Ik beschouw het als een activiteit met grote therapeutische waarde. Het is, tot nog toe, telkens een avond geweest dat ik mijn ziekte even vergeet. Ik voel mij niet langer nutteloos, waardeloos. Wel integendeel! De appreciatie die ik krijg om hetgeen ik doe van die gasten is van onschatbare waarde. Als ik dan 's avonds thuis kom voel ik mij herboren, de nabespreking met Jasper is fantastisch! Het geeft mij zoveel energie, het besef dat ik iets beteken! Vooral dat laatste was ik al even kwijt. Deze activiteit brengt mij in een positieve sfeer en zal mij er hopelijk nog even kunnen houden.
Ah ja, wat het sportieve betreft. Na een geslaagde voorbereiding waarin we drie keer wonnen van hoger aangeschreven ploegen, zijn we gisteren met succes begonnen aan de competitie. Boavista (naar het bescheiden Portugese clubje met het fantastische wit-zwart geblokte shirt) won met 4 - 0 van FC Pluisje (rare namen komen wel vaker voor in deze categorie) na een gave, collectieve prestatie. We gaven praktisch geen doelkansen weg, maar we konden wel wat meer gescoord hebben. Een vriendengroep was het al maar op korte tijd hebben we er een ploeg van gemaakt die voor elkaar door het vuur gaat! Op naar de volgende, woensdag aanstaande tegen The Luciano's!
Gisteren bezocht ik het Cactus festival in Brugge. Door sommigen smalend het Bokrijk der festivals genoemd, maar dit geheel terzijde! Voor een fossiel als mezelf bleek het een uitstekende keuze te zijn. Gemoedelijkheid, gezelligheid troef en een heel diverse mix onder het publiek. Tevens wens ik een pluim te geven aan vzw Inter die met grote vakkundigheid mijn mede-lotgenoten, de minder-validen, verzorgde. Enige minpuntje ; we zaten wat veraf en dat maakte de beleving iets anders. Ik was vergezeld van mijn zoon Jasper, mijn grote held en beste vriend! Wat voor hem aanvankelijk op een heuse opoffering leek draaide al vlug uit op een buitengewone ervaring waar we beiden met volle teugen van genoten. De mooiste dingen gebeuren op de meest onverwachte momenten.
Uiteraard was ik er voor de muziek en mooi op tijd voor Buffalo Tom. Het trio uit Boston speelde een strakke set uit een repertoire van dertig jaar en met een welgemeende sneer naar hun aller Donald T konden ze onmiddellijk op mijn sympathie rekenen. Maar die hadden ze al!
Lamb, een Brits collectief, kende ik vaag. Een paar radio hitjes op Studio Brussel, dat was het. Maar ze verrasten mij met een psychedelische doch dynamische show, doorspekt met zowel jazz- als funk- als techno invloeden maar vooral ; wat een goede muzikanten! Het vallen van de duisternis zorgde voor de perfecte sfeer!
Last but not least mochten mijn helden Triggerfinger de avond afsluiten. En hoe! De playlist was een mix van oud en nieuw materiaal en het repertoire is ondertussen danig uitgebreid dat de keuze zo groot is dat er altijd een beetje verlies is. En anderhalf uur is eigenlijk te kort. Maar ja, voor mij zal het nooit genoeg zijn! Anyway, het speelplezier spatte er weer vanaf, de drumsolo was andermaal magistraal en ik had weer een top avond! Zelfs mijn transfers lukten opeens merkelijk beter. Zoals Ruben Block al eens durft te opperen ;"vitamientjes voor het hoofd." Ik heb mijn dosis weer binnen!
Zijn jullie ook opgestaan met zo een "day after" gevoel? Hoewel ik eerder op mijn blog een kritische noot liet noteren over onze Duivels was ik gaandeweg overtuigd geraakt van onze slaagkansen. Tactische discipline en fysieke paraatheid gekoppeld aan een superieure techniek, een samenhorigheidsgevoel waarbinnen elk individu op tijd en stond zijn bijdrage leverde en het helemaal niet erg vond als een ander eens kon schitteren, de spelvreugde spatte er met momenten vanaf! Gisteren werden we jammer genoeg een halt toe geroepen door een uitgekookt Frankrijk dat een staaltje van het allerbeste anti-voetbal demonstreerde. Gestoeld op defensief afbraakvoetbal en speculerend op snelle counters speelden "Les Bleus" zich naar de finale. De vrees voor hun tegenaanvallen deed ons de das om, we schuwden de risico's en vergaten ons avontuurlijk spel dat ons zo ver had gebracht op de mat te leggen. En over de scheids valt ook wel iets ranzig op te merken, maar we moeten ook de hand in eigen boezem steken.
Spelers en staf verklaarden dat ze er echt alles aan gedaan hadden en dat geloof ik best maar teveel duivels bleven onder hun niveau. Net nu, op dit moment. Dju toch!!!
Ik, en ik niet alleen, sprong een gat in de lucht toen Dembélé werd aangekondigd in de basis ter vervanging van de geschorste Meunier (mijn god, wat hebben we die gemist). Mijn favoriete speler, om diverse redenen, speelde uitgerekend in de WK halve finale zijn slechtste wedstrijd in jaren! Onze uitblinkers situeerden zich achteraan, offensief, jammer genoeg, was het veel minder! Hazard deed zijn stinkende best en was, volgens mij,onze beste man maar de rest, met op kop De Bruyne en Lukaku, was te weinig op de afspraak. Al snel bleek dat de ploeg die eerst kon scoren wel eens aan het langste eind zou trekken. Dat had voor ons in de eerste helft zeker gekund maar het beetje geluk dat we tegen Brazilië hadden ontbrak gisteren.
Bij mij overheerst toch vooral een gevoel van teleurstelling want dit was "a once in a lifetime opportunity". We hebben misschien wel de sympathie van de mondiale voetbalwereld mogen claimen maar dat is slechts een magere troost. Net als de kleine finale om de derde plaats. Niet toevallig "de troosting" genoemd. Het sprookje is uit, de droom uiteengespat maar ik zou toch vol voor het brons gaan. Met opgeheven hoofd, borst en kin vooruit, fier op onszelf kunnen afsluiten zou de pijn van deze zware ontgoocheling toch enigszins verzachten!
Mag ik u, in tijden van collectieve euforie en waanzin, verblijden met een persoonlijke update?
Zoals jullie weten lijd ik aan Multiple Sclerose, een chronische aandoening van het centraal zenuwstelsel. De fase "relapse remitting" ben ik al voorbij. De medicatie werd stopgezet omdat ik niet meer kan voldoen aan de voorwaarden zijnde een staptest. De laatste kuur met corticoïden bracht geen soelaas. Ik bevind me ondertussen in het "progressieve" stadium met een gestage achteruitgang als resultaat. Over de primaire of secundaire fase moet ik het nog even hebben met de dokters, specialisten maar die diagnose is voor mij momenteel niet zo belangrijk.
Intimi wijten deze verslechterde toestand aan het weer. Inderdaad, warmte en zon hebben een nefaste invloed. Maar ik weet wel beter, alle welgemeende en goedbedoelde opmerkingen ten spijt, ik voel mezelf. Ik ben moe, doodop en niet alleen fysiek. Ik ben levensmoe, echt waar. Ik voel de energie zo uit mijn lichaam wegvloeien. Doem- en schrikbeelden van wat mij nog allemaal te wachten staat steken herhaaldelijk de kop op. En nee, vooraleer u oordeelt, van het woord depressie wil ik niet horen. Het is een simpele vaststelling van de feiten. De beperkingen nemen overhand toe, de meest banale dingen vergen steeds meer moeite ondanks alle sessies bij de kiné en revalidatiecentra. Het is dweilen met de kraan open en met een tot op de draad versleten dweil! En dan telkens weer die aanvaarding, die mentale rollercoaster van het weer moeten afvinken van een welbepaalde handeling.
En ik ben bang, doodsbang. Dat durf ik gerust toegeven! Voor wat de toekomst voor mij nog in petto heeft. Vrolijk word ik er niet van. De aftakeling die we het liefst zo ver mogelijk voor ons uit schuiven komt in mijn geval minstens dertig jaar te vroeg. En laat het nu net dat zijn waar ik vroeger voor bevreesd was. Van fiere, zelfbewuste, principiële, levenslustige man naar een stilaan totaal afhankelijk leven. Ik had het mij tien jaar geleden niet kunnen of willen voorstellen. Net als de idee van een solitair leven, ik mag er niet aan denken. Het voelt aan als een nachtmerrie waarin je zeer luid schreeuwt om hulp maar waarin niemand je kan horen. Kan iemand mij aub helpen?
Zijn er lichtpuntjes hoor ik u vragen? Jawel. Er is verpleging, er zijn verzorgenden en een hele resem mantelzorgers en instanties die voor de nodige ondersteuning zorgen. Maar er is vooral familie. Mijn ouders die op eigenwijze en eigengereide manier helpen waar ze kunnen. En mijn kinderen, ondertussen jongvolwassenen, die altijd, maar dan ook altijd klaar staan voor mij. Onze gesprekken doorspekt met hilarische, schrijnende en godvergeten anekdotes na het avondeten vormen ondertussen een onmiskenbaar ritueel binnen ons gezin. Het verzacht het leed en de pijn en het vervult mij toch met trots. Het zijn zij die mij helpen, dikwijls zonder het zelf te beseffen!
Er zijn vele soorten overwinningen net als nederlagen, maar er zijn twee soorten overwinningen die er toch bovenuit steken. Als voormalig voetballer en trainer, weliswaar op bescheiden amateurniveau, weet ik waarover ik spreek. De eerste categorie is die waarbij een schijnbaar onoverbrugbare achterstand alsnog wordt goedgemaakt. Eentje zoals we mochten beleven tegen Japan. Er sluipt een gevoel van ongeloof in de ploeg bij de achterstand ; "het zal toch niet waar zijn hé!?". Dan zijn er twee scenario's : je laat het hoofd hangen en je legt je neer bij de nederlaag, wat het vaakst gebeurt of je gaat met zijn allen eensgezind op zoek naar de aansluiting en meer. De immense ontlading bij succes, het euforische gevoel na dergelijke remonte valt met geen woorden te beschrijven! De tweede categorie bestaat erin dat je als underdog de favoriet klopt. Zoals tegen Brazilië. Binnen onze federale grenzen waren er wel wat optimisten die geloofden in een goede afloop. Maar wereldwijd dichtte men de Brazilianen meer kansen op succes toe. Ze waren niet voor niks topfavoriet voor de oppergaai! Als je dan voor de verrassing kan zorgen volgt het sportieve summum van tijdelijke onoverwinnelijkheid. En objectief bekeken ; Brazilië was goed, zéér goed. Ze speelden hun beste wedstrijd van het tornooi. Dus onze Duivels hebben een prestatie neergezet waar nog lang over zal worden gepraat.
Och ja, ik was nog een derde soort overwinning vergeten. Die waarbij je de zege behaalt tegen een vol van zichzelf zijnde bende arrogante blaaskaken. Ik voorspel een enerverende negentig minuten tegen de fransozen waarbij we het liefst onze eerste doelkans afwerken. Een achterstand tegen dit chauvinistisch, hautain, blasé volkje is absoluut uit den boze. "Die hebben we eens goed op hun plaats gezet" is het overheersende sentiment na het behalen van zo'n exploot.
Ondertussen vul ik de leegheid van mijn bestaan op met de volgende aflevering van de Tour!
Jawel, ik heb een paar dagen nodig gehad om te bekomen van onze WK kwalificatie voor de kwartfinales tegen een verrassend sterk Japan. Na twee waza-ari's lagen we zo goed als uitgeteld tegen het canvas maar een onvervalste ippon "in the dying seconds" leverde ons een collectief delirium op! Wat een counter, tot in de perfectie uitgevoerd. En wat vooral opviel was de viering van de spelers na het doelpunt! Geen egotripperij à la Ronaldo en consoorten maar een euforische, uitgelaten en vooral gemeende uitbarsting! Met de groep en het groepsgevoel zit het wel snor. Dat het beter moet tegen Brazilië weten staf en spelers ook wel. Daar hebben de analisten reeds tot in den treure hun genuanceerde mening in de diverse media over gegeven.
Ik ben er zeker van dat de Braziliaantjes er niet gerust in zijn. Ons kent ons, zo ook in het moderne voetbal waar vele spelers van beide teams actief zijn in de Engelse Premier League. Kompany vs Jesus, De Bruyne vs Fernandinho, Hazard vs Willian, Meunier vs Neymar Jr, makkers bij PSG; allemaal ploegmaten in clubverband. Paulinho, ooit actief bij Tottenham, zal met enige vrees de aanwezigheid spotten van Vertonghen, Alderweireld en Dembélé... Neem er nog Lukaku, Courtois, ja zelfs Fellaini bij (toch ook geen pannenkoeken in Engeland) en je begrijpt dat ik ons reële kansen toedicht om ook deze klip te omzeilen.
Mag het even ; in mijn lamlendig, chronisch zieke leven is er toch een lichtpunt om naar toe te leven. Voor het eerst sinds heel lang heb ik terug een gevoel van gezonde spanning, beetje stress. Het laat mij toe om gedurende minstens anderhalf uur die klote ziekte genaamd MS even te vergeten. Waarvoor dank, Duivels! En hopelijk is de kwartfinale niet het eindstation.
Sinds kort op 1 in de Duitse hitlijsten "Keine Lust" van Rammstein!
En wij doen lustig verder. Ditmaal met een B-elftal tegen meelopers uit de Premier League. Want laat ons eerlijk zijn ; het zout op de patatten komt niet van de Britten in de op één na sterkste competitie van de wereld. Integendeel, ze luisteren naar de naam Aguero, Silva, Jesus, Hazard, De Bruyne, Dembele... Als notoir volger en liefhebber van het Engelse voetbal begreep ik niks van de keuzes van hun selectieheer Gareth Southgate, ooit een verdienstelijke Ausputzer bij middelmatige ploegjes. Er werd met een samenraapsel pseudo-vedetten gespeeld om hun zo felbegeerde tweede plaats veilig te stellen. Hun weinige topspelers keken verveeld toe vanop de bank. Alle beginselen van het edele voetbalspel werden met vuile voeten getreden ; fair play, respect voor de sport, de tegenstander, het reglement, de organisatie. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Colombia hen straks de rekening presenteert.
Alhoewel, ik denk dat ook onze bondscoach op een tweede plaats had gehoopt. Het bracht ons in een op papier gunstiger tabelhelft, maar toch. Had men mij vroeger gevraagd of gezegd om met de handrem op te spelen, ik had vriendelijk bedankt voor zoveel eer! Toen Januzaj, tot dan met voorsprong de slechtste op het veld, ons met een prachtig, gekruld schot op voorsprong knalde zag je ons Spaans opperhoofd met vertwijfeling reageren. Enerzijds verblijd om zoveel schoonheid, kunde, techniek vervuld in één magistrale trap, anderzijds binnensmonds vloekend want niet conform het uitgestippelde scenario! Van slecht acteerwerk gesproken!!!
Terwijl onze 10 veldspelers, behalve revelatie Boyata, plaats moesten ruimen bleef ons sluitstuk parmantig onder de lat plaatsnemen. Toffe collega, onze Tibobo. Onbetwistbaar een topper onder de goalies, onze Limburgse reiger maar hij had zich een grote meneer kunnen tonen door even plaats te maken voor Simon Mignolet, die op die manier zijn kandidatuur had kunnen stellen om van generaal Klopp verlost te geraken. Courtois is een groot sportman, atleet. Echter, als mens blijven steken in de Freudiaanse, orale fase!
We krijgen nu nog een oefenwedstrijd op dit WK tegen harakiri, banzai Japan om daarna eindelijk aan het serieuze werk te beginnen. Om de oppergaai af te schieten zullen we waarschijnlijk achtereenvolgens Brazilië, Frankrijk en Spanje moeten kloppen. Maar ja, nu is 't voor serieus!!!
Gisteren heb ik mijn laatste paar voetbalschoenen bijna opgevreten (ik ben moeten stoppen aan de zool want metalen studs) bij het zien van zoveel onkunde. Zowel op voetbal- als op arbitraal gebied. Favoriet Spanje kon ternauwernood een blamage afwenden tegen godbetert Marokko en Portugal stond één doelkans verwijderd van de uitschakeling tegen Iran, een land toch vooral vermaard om zijn Perzische tapijten.
Maar kunnen we spreken van onkunde of is hier meer aan de hand? Worden bepaalde scenario's geschreven op een FIFA bureel en zo goed als mogelijk uitgevoerd door de lakeien van het voetbal, genaamd scheidsrechters? Mijn cynische zelve zou in deze bijna affirmatief antwoorden! U wilt een paar voorbeelden? Pique (een Spanjool voor de niet-kenners) had in de eerste helft altijd rood moeten krijgen voor een angstaanjagende overtreding met twee voeten vooruit en in de tweede helft een zekere tweede gele kaart na handspel. Over de veelvuldige schandalige tussenkomsten van onze vriend Ramos wordt nauwelijks met een woord gerept. Alle sancties vielen Marokko te beurt. Toegegeven, ook bij deze overtredingen zaten er een aantal donkerrode prenten. Ondertussen mocht de Spaanse Armada lustig verder inhakken op de tegenstander, hun voorvaderen keken goedkeurend toe vanuit het hiernamaals! Tijdens de tweede helft van Portugal - Iran werd de scheidsrechter drie maal gecorrigeerd door de VAR, die op zijn beurt twee van de drie keer de verkeerde beslissing nam. Altijd rood voor Ronaldo (toepassing van het reglement) en onterechte strafschop voor Iran. Stel u echter voor, een verder verloop van dit wereldspektakel zonder de wereldster in de eerste knock-out ronde. Bijna schoten de Portugezen zichzelf nog in de voet diep in blessuretijd maar Iran vergat de trekker over te halen. Het bezorgde Infantino en co een sluimerende beroerte.
Beniewd welke truken van de foor men vanavond gaat uithalen om het Argentinië van Messi in het tornooi te houden!
Wat een euforie toch in ons apenlandje nadat we ons hebben kunnen kwalificeren tegen Kwak en Boemel voor de knock-out fase van het WK voetbal. We kunnen het ons permitteren om de volgende wedstrijd tegen Engeland aan te treden met een veredeld B-elftal. De tegenstander echter is hetzelfde van plan want blijkbaar wil niemand eerste worden in deze poule om verschillende redenen. We kunnen deze confrontatie met Albion nu reeds als een non-match bestempelen. Na de tweede ronde, we zaten toen aan de helft van het aantal te spelen wedstrijden, stel ik vast dat het aantal goede partijen op één hand te tellen zijn! Het WK begint pas echt vanaf de 1/8 finales, maar dat wisten we al. En dan kunnen we ons toch wel opwarmen aan het tot nu toe flamboyante, positieve, aanvallende spel van onze elite-troepen.
Een aantal zaken zijn nog ergerlijker dan het abominabel spelniveau op het veld. Hoe FIFA-baas Infantino zich bij elk optreden laat omringen door koningen, prinsen, presidenten en ander gespuis is niet van enige megalomanie gespeend! Wie dacht dat we met Sepp Blatter alles gezien hadden kan van enige naïviteit verdacht worden. Het meest tegen de borst stuitende probleem van dit WK betreft het schabouwelijke niveau van de arbitrage. Na onze ervaringen met Röthlissberger en Prendergast zijn wij als Belgen wel al een en ander gewoon, maar hoe deze klojo's onze edele sport verkloten grenst aan het ongelofelijke! De ondersteuning van een stelletje video-analisten geldt als het definitieve faillissement van het gild der scheidsrechters. Voor de goede verstaander ; het zijn nooit echt mijn vrienden geweest! In de ordinaire schoppartij tussen Kroatië en Argentinië had ik minstens ZES rode kaarten getrokken. En wanneer gaan ze eens iets doen aan de meest ergerlijke vorm van spelbederf namelijk de "professionele" fout. Telkens de Hazards, Neymars, Shaqiri's onder ons acceleren wordt een veelbelovende actie op schandelijke wijze afgebroken. Een bestraffing met een rode kaart is de enige sanctie om deze laffe en onsportieve daad te weren. Idem voor de talrijke wurggrepen en aanverwanten binnen de zestien die thuis horen in een of andere vechtdiscipline. Rood karton gevolgd door een strafschop en ook in deze ben je binnen de kortste keren verlost van deze marginale praktijken. Om nog maar te zwijgen van de vele manieren van tijd rekken, de defensieve Schwalbe, het monopoliseren van de bal om iedereen toe te laten zijn positie weer in te nemen..........
Het moge duidelijk zijn dat ik een adept ben van technisch verzorgd, aanvallend en complexloos voetbal, een beetje naar het credo van voetbalromanticus Jan Mulder (zolang hij zijn adoratie voor dat paars-witte clubje achterwege laat, we lopen minimaal gevaar als het landenteams betreft).
Dit weekend begint het pas voor echt! Rechtstreekse uitschakeling, eventueel na slopende verlengingen en een met drama doorspekte epiloog genaamd penalty's. De sukkelaars moeten er van tussen! En dan maar hopen dat onze Rode Duivels eindelijk kunnen opstijgen "from zeroes to heroes"! Ja, toch!?
Laten we het vandaag daar maar eens over hebben. Nee, niet onze gezondheidszorg, sociale zekerheid, luchtmacht, ons transparante parlement of ons gevangeniswezen maar onze "rode duivels". Ja, zonder hoofdletters! Dat zou teveel eer zijn voor deze zwaar over het paard getilde selectie. Gisteren zag ik eerder gele kuikentjes, roze biggetjes of witte lammetjes. In de brandende hel, waar duivels plachten te vertoeven, had men vergeten het vuur aan te steken!
We worden overspoeld met reclamespots, TV-programma's, poll's, intervieuws waarbij een hype wordt gecreëerd die de goedgelovige supporter laat dromen van een knalprestatie in Rusland. Als zelfs opperpastoor Rik Torfs zijn opwachting maakt om zijn kerkelijk licht te laten schijnen over dit aanstaande wereldspektakel, zappen mama!
Sinds het EK 2016 in Frankrijk en de smadelijke uitschakeling door wereldvoetballand Wales ben ik mijn geloof in deze gouden generatie verloren. Ik zal u proberen te duiden waarom! De verantwoordelijkheid werd afgeschoven op Waals boerenpaard Wilmots die tactisch en speltechnisch toch niet het scherpste mes uit de schuif bleek te zijn. Martinez kwam in de plaats ; een beschaafde, taalvaardige, gedistingueerde Spanjaard die zijn strepen had verdiend in Engeland bij achtereenvolgens Swansea FC, Wigan Athletic (Wigan wie? Ja die!) en Everton FC. In de twee jaar dat hij de dienst uitmaakt en zich moet kwalificeren tegen Janneke en Mieke (oefenwedstrijden tegen meer gereputeerde tegenstanders, remember Spain, legden de pijnpunten van deze groep onmiddellijk bloot) heb ik geen noemenswaardige progressie gezien.
Als bondscoach spelers individueel beter maken is quasi onmogelijk. Daarvoor is de beschikbaarheid te beperkt. Maar met welke identiteit of tactiek wordt er gespeeld? Ten tijde van Guy Thijs was dit heel duidelijk ; countervoetbal, soms zelfs afbraakvoetbal, sluwheid, slimmigheid. Met een intrinsiek minder getalenteerde ploeg dan de huidige generatie werden toppen geschoren waar deze overbetaalde vedetten nog steeds slechts kunnen van dromen. Rusland was USSR, Joegoslavië was nog één. Ik herinner mij nog de tijd dat er zich slechts 8 landen konden plaatsen voor een EK ipv. 32 nu! Maar alle nostalgie op een stokje!
De grootste verantwoordelijkheid ligt mijns inziens toch bij de spelers. Een klein overzicht ; "it's ok to disagree". We spelen met een paar duivels van glas (Kompany, Vermaelen) en zoals u weet springt een glazen duivel bij oververhitting. Een aantal haalt het niveau niet dat ze bij hun club halen (Hazard, De Bruyne, Driesje heb je mijn misbegrepen hakjes en ongeleide no-look-passes gezien Mertens). Spelers die uitwijken naar de diverse windstreken om daar in ondermaatse, onbeduidende competities te spelen selecteer ik sowieso niet (Witsel, Carrasco, Ciman). Anderen halen nauwelijks de clubselectie bij hun degraderende club (Chadli) of Franse subtopper (Tielemans). Dan zijn er ook die sinds enkele maanden zwaar gedegradeerd zijn (Benteke, Origi, Januzaj). Tekenen genoeg volgens mij die erop kunnen wijzen dat ons bezoek bij Poetin van korte duur zal zijn. Ondertussen wordt Dennis Praet, toch sterk in Italië, doodgezwegen. Pitbull Naingolan wordt schandelijk achter gelaten (Martinez prefereert Marihuana Fellaini, die kon ik echt niet laten liggen) en Belgisch talent op de eigen velden (Limbombe, Vanaken, Mechele, Trossard, Edmilson) straal genegeerd. Nochtans geeft vernieuwing en verjonging zuurstof aan een spelerskern. Zeker wanneer blijkt, zoals gisteren, dat er al een hele tijd ter plaatse wordt getrappeld. Vers bloed van nummer 16 tot 20 kan zeker geen kwaad, alleen vrees ik dat het daarvoor te laat is en al zeker met deze coach. Familiebanden daarentegen kunnen helpen.
Met de typeploeg zou het misschien kunnen lukken om het ver te schoppen, maar van zodra er 2 of 3 om diverse redenen onbeschikbaar zijn daalt het niveau dermate dat we geen al te hoge verwachtingen moeten koesteren. "Prove me wrong" zou ik zeggen!!!
Hier zijn we terug, ja lang geleden hé!? Ik weet het.
Natuurlijk is er sinds mijn laatste aanmelding veel gebeurd. Maar ja, waar niet?
Zo u wil een kort overzicht van de meest markante gebeurtenissen van de afgelopen weken, maanden. Van mijn opname in AZ Jan Palfijn bent u nog op de hoogte, denk ik. Het betrof een corticoïde kuur waar ik een slechte reactie op heb gedaan met een tweede verblijf in het ziekenhuis tot gevolg. Ondertussen lag mijn relatie op apegapen, doodbloeden is een beetje een verkeerde term en nu kan ik met zekerheid zeggen dat het over is. Over het hoe en waarom wens ik niet uit te wijden uit respect voor de dame in kwestie. Weet wel dat ik haar altijd een warm hart zal toedragen en heimelijk altijd graag zal blijven zien.
In april dan naar het NMSC in Melsbroek voor een geplande revalidatie van vier weken. Alweer heb ik daar nieuwe mensen leren kennen onder de mede-patiënten en zoals al vaker gebleken is dat soms waardevoller dan de talrijke therapieën. De vaststelling dat je een paar bekenden ontmoet die er op zijn zachts gezegd niet op zijn vooruit gegaan is steeds meer confronterend, waarschijnlijk geldt dit ook voor mij. Ik was naar daar vertrokken zonder al te hoge verwachtingen en terecht zo bleek! Proberen om de achteruitgang onder controle te houden, de progressie van de ziekte wat te beheersen, meer zit er jammer genoeg niet meer in. Ik heb er ook Abraham zien passeren, amai wat was dat? Nog nooit in mijn halve eeuw heb ik zo veel kussen gekregen als op die dag. En het waren niet allemaal lelijke, oude wijven hoor, believe me!!!
Ondertussen zag ik ook hoe mijn favoriet voetbalclubje zich met de vingers in de neus voor de tweede keer in drie jaar tot kampioen kroonde. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet tevreden ben over de 0/6 tegen zowel AA Kwek als de "mauve nekken". Tegen deze ternauwernood gekwalificeerde Europa League ploegjes had het toch beter gemoeten. Mannaert moet nu, volgens mij, op zoek naar zeker drie gerichte versterkingen ; een doelman, een rechterflank (Cools, Tomecack, het doet pijn aan de ogen) en een vlot scorende spits. Als je weet dat we de gouden schoen, profvoetballer, trainer en rookie vh jaar hebben dan weet je dat er nog wel iets zal gebeuren langs de uitgaande zijde. Ik ben alleszins benieuwd.
Ik was ook lijdend voorwerp van een benefiet-actie in de vorm van een mini voetbaltornooi georganiseerd door mijn beste maat Frank, waarvoor nogmaals dank. En daarbovenop werd ik ook nog eens gevraagd als coach voor het mini VT ploegje MVC Boavista waar ik heel veel oude bekenden ga tegen komen. Ik weet niet waar ik nu weer aan begin, maar zij ook niet!!!
Tevens mocht ik, omdat ik nu toch al vijftig jaar op die mensen hun zenuwen werk, een prachtig verjaardagscadeau van mijn ouders ontvangen! Dank u, pa & ma! De salon wordt maandag geleverd.
En wees gerust, ik blijf de actualiteit op de voet volgen. Met nu en dan de nodige verontwaardiging tot gevolg. Omtrent de steeds groeiende inperking van onze autonomie in onze steeds mindere vrije Westerse wereld, de politieke recuperatie van mensenleed, de groeiende intolerantie onder de mensen. Enfin, teveel om op te noemen. Ik zou elke dag een stukje kunnen schrijven over al deze ergernissen maar ik vrees dat ik al snel zou verzanden in zure, melige pseudo journalistieke prietpraat!
Daarom sluit ik af met een positieve noot! De tickets voor Triggerfinger op het Cactus festival te Brugge van 13/7 liggen al klaar. Hell yeah!!!
Sinds een week ben ik terug thuis na een cortisone-kuur die wat langer heeft geduurd dan verwacht. Het initiële plan was om gedurende een week dagelijks één gram Medrol intraveneus toegediend te krijgen met de bedoeling een tijdelijke verbetering van mijn gezondheidstoestand te bekomen. De alles overheersende vermoeidheid, de talloze spasmen in de benen voelbaar tot in mijn buikspieren, de aanhoudende pijn in de benen en de daarmee gepaard gaande mentale problemen noopten mij tot deze zware behandeling. Uit eerdere ervaringen met dit medicijn wist ik wat me te wachten stond ; opgezwollen, rood uitslaand hoofd, dikke benen en voeten, misselijkheid, slaapproblemen, onrust, om er maar een paar te noemen. Na een verblijf van vijf dagen mocht ik op vrijdagavond naar huis, ik voelde mij alles in acht genomen redelijk goed en een langere opname tijdens het weekend waarbij er sowieso niks te beleven valt zag ik niet zitten. Ik miste mijn Play Sports! Echter, op zaterdagavond begon de ellende pas goed. Ik voelde de weinige energie zo wegvloeien, een totaal lusteloos gevoel overviel mij, een constante onpasselijkheid werd mijn deel. Mij laten wassen en verzorgen werd een haast onmogelijke opgave. Ik sliep constant en eten lukte nauwelijks. Ik heb drie dagen aan een stuk bijna continu geslapen! Op dinsdagmorgen was de situatie onhoudbaar geworden en werd ik opnieuw, met spoed, opgenomen in het AZ Jan Palfijn. Er werd opnieuw gestart met het zo geliefde Medrol, deze maal met de bedoeling stelselmatig af te bouwen. Een week later mocht ik dan het ziekenhuis verlaten, vandaag was mijn laatste kleine dosis cortisone. Het was een week met dagelijkse, deugddoende massage, mobilisatie, stabilisatie, stretching bij de kiné. Zeer goede zorgen door de verpleging (ze kennen mij er natuurlijk al, dat komt ervan als je daar een abonnement hebt) en vele gesprekken met mijn neurologe. Hopelijk kan ik er nu weer voor een tijdje wat beter tegen. De revalidatie gisteren in AZ Alma Eeklo was alleszins beter verlopen dan verhoopt.
mijn bijdragen zijn de laatste tijd zeer beperkt maar daar is een goede reden voor. Het mentale front is zwaar aangetast wegens de progressie van mijn ziekte. Ik kan mij dan moeilijk opladen om allerhande stukjes over diverse onderwerpen neer te pennen. Alhoewel het aan de nodige stof de laatste tijd niet ontbrak. De politieke schandalen swingen de pan uit, het nieuwe programma van Geubels "Taboe" (waar ik mij trouwens tevergeefs voor ingeschreven had) verdient een kanttekening, de penibele gezondheidstoestand van mijn heldin Marieke Vervoort, de prachtprestaties van Elise Mertens op de Australian Open, mijn geliefde clubje van Brugge, het aanstaande concert van Triggerfinger in "De Vooruit", enz.... Items, topics, thema's genoeg om gal te spuwen, adoratie te etaleren of gewoon op een waardevolle manier mijn tijd te besteden.
Echter, het ontbreekt mij aan kracht, moed, inzet, goesting en nog zo veel meer om over al die zaken de wijsneus uit te hangen. Mijn vriendin maakte onlangs de zeer pijnlijke doch correcte analyse door te stellen dat mijn ziekte mijn leven bepaalt in plaats van ikzelf. Mijn MS regelt, organiseert alles. Ik heb er niks aan te zeggen! Telkens weer moet ik incasseren en aanvaarden dat de beperking groter wordt, want iets dat ik moet afgeven is niet tijdelijk. Het komt nooit meer terug! Stappen lukt enkel nog en amper tussen de barren, transfers worden steeds moeilijker en vermoeien mij gigantisch. De schrikbeelden van wat nog moet komen en hoe het zal komen, ik weet hoe het er zal uitzien, beangstigen mij. Ze maken mij onzeker, ongerust en vaak ongenietbaar voor mijn directe omgeving. Blijven vechten hé, zei mijn huisarts ooit. Maar in een boksring stappen tegen een opponent waarbij je op voorhand kansloos bent, bij voorbaat verloren bent is geen goed idee. Het zorgt enkel voor bijkomende en vooral te vermijden letsels. En het is ook veel te uitputtend, zo'n uitslover ben ik nu ook weer niet!
Tot slot krijg ik ook nog eens bezoek van een gevaarlijke sluipmoordenaar. Want wanneer een dipje een serieuze mentale dip wordt dan is de volgende fase in de geestelijke gezondheid niet veraf. En hoewel ik geen zin heb om mij te laten plat spuiten of mij over te geven aan een pillencocktail zal ik ook hier de nodige stappen moeten zetten. Want het overkomt je, je hebt er niks aan te zeggen. Het maakt je heel nederig.
De eerste anti-dosis wordt het concert van "my all time heroes" Triggerfinger binnenkort. Vitamientjes voor het hoofd, je weet wel!!!
Zelfs met MS kan het leven af en toe toch schoon zijn, schreef ik gisteren op mijn Facebook. Daar zorgde mijn geliefde Clubje van Brugge voor in een sportief historische middag tegen de RSC van Anderlecht. De "mauve et blanc" hebben hun clubkleuren alle eer aan gedaan. De supporters sloegen wit uit van woede na zo'n afgang, de spelers hadden een paarse kop van ademnood overgaand in verstikking. Maar genoeg leedvermaak over de troep van Dikke Hein.
Wat mijn FCB op de mat of beter akker legde was van een hoog niveau. Velen konden alleen in hun stoutste dromen op dergelijk scenario gehoopt hebben. Daar waar ik enige twijfels had bij de aanstelling van de trainer en vraagtekens had bij sommige spelers (Mechele, Limbombe, Wesley, Nakamba, Dennis) moet ik erkennen dat er uitstekend werk geleverd wordt. We zien een zeer gedreven oefenmeester die vast houdt aan zijn voetbalprincipes (behalve die ene keer op AEK Athene, met het gekende gevolg) en spelers beter maakt. Opeens blijkt Club over een zeer goed uitgebalanceerde kern te beschikken, zeer moeilijk voor een tegenstander wanneer je uit vier spitsen kan kiezen. Leko maakt op mij een uitstekende indruk. Daar waar MPH te lang talmde om in te grijpen doet hij dat zeker niet. Wie niet presteert (De Bock en Decarli op Eupen) wordt snel uit het lijden verlost, wie zich niet aan de ploegdiscipline kan houden en zich zo boven het collectief wil plaatsen (Dennis, Wesley, Diaby) eveneens. Natuurlijk, een coach die wint heeft altijd gelijk. Maar hoe komt het dat hij veel wint? Dus...Ook het management lacht in het vuistje want waarschijnlijk gaan een aantal spelers die onder Leko grote progressie hebben gemaakt met winst worden getransfereerd. Sinds het arrest Bosman is er geen ontkomen meer aan, of we dat nu leuk vinden of niet! Echter, niet getreurd. Als alles zo vlot blijft lopen vieren we volgend voorjaar een nieuwe landstitel. Woensdag naar Mechelen, altijd moeilijk. Toch nog even voorbehoud aantekenen?
Ziehier mijn redelijk gekleurde verslag van het concert dat mijn "all time heroes" Triggerfinger speelden in de uitverkochte Ancienne Belgique gisteren. Met in het voorprogramma Hong Kong Dong, het muziekgroepje van broer en zus Zeebroek. Jaja, the offspring van de vermaarde Kamagurka en minstens even geschift. Geassisteerd door de magistrale Geoffrey Burton op gitaar die even later ook de hoofdact zou vervoegen.
We hebben er lang moeten op wachten, de concerten stonden op het eind van hun Europese tour gepland. Hoewel ze nog een vervolg ingepland hebben in het voorjaar met onder meer een optreden op 8/2/18 in De Vooruit. Geen zorgen, de tickets liggen al klaar! Na wat ik gisteren heb mogen zien zal ik er geen spijt van hebben.
De show was op zijn minst verrassend te noemen. Voornamelijk recent werk van hun laatste twee releases, weinig oudere nummers. De onvermoeibare energie, het onmetelijke speelplezier spatte er werkelijk vanaf. Het gitaarspel tussen Block en Burton, fenomenaal! De bijna zestigjarige Monsieur Paul op basgitaar beleeft de tijd van zijn leven, wijdbeens van jetje geven en bovenal een begenadigd muzikant. En wat dan gezegd van drummer Mario Goossens. Onlangs door Mr. Paul bestempeld als beste drummer van Europa, minstens zou ik zeggen. De showman bij uitstek, maar tevens de motor van de groep. Een V12 zou ik zeggen! Zijn drumsolo ongeveer halfweg het concert was de beste die ik hem ooit heb zien spelen. Een uitmuntende, perfecte techniek met een zeer persoonlijke steil (reeds bij de eerste klap weet je ; dit is Mario) gecombineerd met een haast onuitputtelijke energie zorgen bij menig liefhebber voor een uitbundig, extatisch gevoel! Afsluitend met Man Down (Rihanna), Fun (Iggy Pop) en Let it ride (toevallig mijn favoriet nummer uit hun repertoire) kon ik met genoeg vitamientjes voor het hoofd huiswaarts. Op 8 februari kom ik mijn volgende dosis halen in Gent. Voorwaar een zeer prettige gedachte!
Vandaag, the day after, ben ik nog aan het bekomen van het magische concert van Queens of the Stone Age in het Antwerpse Sportpaleis als onderdeel van hun "Villains World Tour". Voor de niet kenners onder u, even voorstellen. Josh Homme ; frontman, founding member, zang en gitaar. Troy Van Leeuwen ; gitaar. Dean Fertita ; gitaar en toetsen. Michael Schuman ; basgitaar en Jon Theodore op drums. Een volgepakt, uitverkocht Sportpaleis zag een magistrale, ruim twee uur durende performance van een perfect op elkaar ingespeelde band die het oudere repertoire afwisselde met nieuwe nummers uit "Villains", hun recentste plaat, cd of wat dan ook.Het bleek een perfecte mix! U weet dat ik een zwak heb voor drummers en sinds Jon Theodore deel uitmaakt van de groep klinken ze nog strakker, energieker en vooral luider! Zijn drumsolo tijdens "No one knows" was, ondersteund door een prachtig lichteffect, adembenemend!
Wat het voor mij betekent? Simpel, therapie! Zoals Ruben Block van Triggerfinger het zo mooi beschrijft : "vitamientjes voor het hoofd". Even weg van de wereld, niet denkend aan de chronische miserie van elke dag. Dingen die we vroeger beschouwden als banaal, futiel, vanzelfsprekend nu koesteren en blij zijn dat we ze nog maximaal kunnen beleven. Het geeft energie aan mijn futloos lichaam en zuurstof aan mijn geteisterde hersenen. De allesoverheersende vermoeidheid de dag nadien neem ik er voor één keer met plezier bij. Beter, veel beter dan talloze gesprekken met psychiaters en psychologen. Althans, voor mij werkt het op deze manier en eigenlijk zou ik dergelijke activiteiten nog veel meer moeten doen. Hoewel, Triggerfinger staat nog twee maal geprogrammeerd, op 14/12 in de AB en op 8/2 in De Vooruit. Dus dat zit wel snor.
En toch nog een vermelding voor de hulpverleners die instaan voor ons comfort. De mensen op de parking, ticketcontrole, zaalbegeleiding, ja zelfs de wc-madam. Ongelofelijk toch hoe ik telkens weer in de watten word gelegd. Vandaaltjes zou men een werkstraf kunnen opleggen en ze een paar weken laten meelopen met deze helden. Respect, beleefdheid, goede manieren zouden op slag geen loze begrippen meer zijn!
ik weet het, lang geleden. Maar er zijn verzachtende omstandigheden. Ik ben sinds half oktober terug van de MS-kliniek in Melsbroek en ik heb even tijd moeten nemen om op mijn positieven te komen. Fysisch was het een marteling! Ik had gehoopt om het stappen te verbeteren en de eerste twee weken was er hoopgevende progressie te merken, maar daarna ging het om onverklaarbare redenen alleen bergaf. Uiteraard heeft dit ook zijn weerslag op het mentale front. Telkens weer moeten vaststellen dat een bepaalde elementaire activiteit minder goed of zelfs niet meer lukt is voor een keikop als mezelf moeilijk te accepteren. Misschien had ik mijn ambities te hoog ingesteld, mijn verwachtingen niet realistisch genoeg ingeschat. Zou kunnen! Ondanks de vele inspanningen van dokters, therapeuten, verple(e)g(st)ers en zeker ook van ondergetekende bleven de verhoopte resultaten achterwege. Gelukkig leer je er ook andere mensen kennen. Een speciale vermelding voor Pol (een personage met een zeer hoog Nonkel Jef gehalte), Jean (een onversneden sinjoor met het onafscheidelijke hoedje) en Carloman (in mijn top drie van grootste pipo's ooit). Het uitwisselen van ervaringen met mede-patiënten is vaak waardevoller dan de gesprekken bij de psycholoog. Hilarische anekdotes, die zo herkenbaar zijn, aan elkaar vertellen zorgen voor de nodige dosis ontspanning. Lachen, gieren, brullen bij zo veel ellende, ongemakken, onkunde tot je bijna in je broek plast en beseft dat je niet alleen bent met die occasionele accidentjes.
Ik blijf echter niet bij de pakken zitten. Volgende week ga ik op consultatie in het AZ Alma Eeklo in de hoop 1x/week ambulant te kunnen revalideren (hoewel dit eigenlijk een verkeerd gekozen woord is). Op 16/11 dan QotSA in Antwerpen en op 14/12 Triggerfinger in Brussel. Ondertussen onderneem ik nog verwoede pogingen om The Foo Fighters aan het werk te zien volgend jaar. "Fingers crossed"!!!
