Ikzelf heb de draad terug opgenomen waar ik hem een paar jaar geleden heb laten vallen. Hoe is dat gekomen vraagt u zich af. Wel, een jongeman besliste om een mini-voetbalploegje op te richten waar mijne filou van in het begin deel van uitmaakt. "Out of the blue" kreeg ik de vraag of ik niet geïnteresseerd zou zijn om dit zootje ongeregeld te coachen, te begeleiden. Uiteraard voelde ik mij gevleid en na rijp beraad heb ik beslist om deze jonge snaken te helpen. Met mijn jarenlange ervaring als speler en coach ben ik nog wel in staat om dit jeugdige grut, zelfs vanuit mijn vierwieler, te begeesteren. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en voetbal zit in mijn genen, zodus!

Het is een openbaring voor mezelf om iets te hebben om wekelijks naar uit te kijken. Ik beschouw het als een activiteit met grote therapeutische waarde. Het is, tot nog toe, telkens een avond geweest dat ik mijn ziekte even vergeet. Ik voel mij niet langer nutteloos, waardeloos. Wel integendeel! De appreciatie die ik krijg om hetgeen ik doe van die gasten is van onschatbare waarde. Als ik dan 's avonds thuis kom voel ik mij herboren, de nabespreking met Jasper is fantastisch! Het geeft mij zoveel energie, het besef dat ik iets beteken! Vooral dat laatste was ik al even kwijt. Deze activiteit brengt mij in een positieve sfeer en zal mij er hopelijk nog even kunnen houden.

Ah ja, wat het sportieve betreft. Na een geslaagde voorbereiding waarin we drie keer wonnen van hoger aangeschreven ploegen, zijn we gisteren met succes begonnen aan de competitie. Boavista (naar het bescheiden Portugese clubje met het fantastische wit-zwart geblokte shirt) won met 4 - 0 van FC Pluisje (rare namen komen wel vaker voor in deze categorie) na een gave, collectieve prestatie. We gaven praktisch geen doelkansen weg, maar we konden wel wat meer gescoord hebben. Een vriendengroep was het al maar op korte tijd hebben we er een ploeg van gemaakt die voor elkaar door het vuur gaat! Op naar de volgende, woensdag aanstaande tegen The Luciano's!