|
Quarantaine-kilo's, corona-feestje ; suggestie's voor het woord van 2020 zijn welkom. De bosbranden die het Australische publiek leven hypothekeerden of die in het Braziliaanse Amazonewoud voor de zoveelste catastrofe zorgden liggen al lang achter ons. Tenzij je er niet lokaal bij betrokken bent nauwelijks een voetnoot waard in het jaaroverzicht! De gele hesjes, het klimaatprotest van Greta en Anuna, de heropbouw, restauratie van de Notre Dame de Paris? Allemaal weggeblazen door een spreekwoordelijke orkaan genaamd Covid-19, die ondertussen grote delen van de wereld in zijn greep heeft.
Is het de schuld van de Chinezen die een epidemie wilden uitlokken in hun grootsteden uit onvrede, protest tegen het dagelijkse gevecht met de ondoordringbare smog? Hebben ze dan maar beslist om bouillon te trekken van vleermuizen om op termijn verlost te geraken van die irritante mondmaskers? Is het de schuld van de Italianen die bij de eerste signalen te lang gewacht hebben om maatregelen te treffen en er daarna, eigen aan de "dolce vita" volksaard, te nonchalant mee zijn omgegaan? Is het de schuld van de UEFA, die op de valreep de wedstrijd tussen Atalanta Bergamo en CF Valencia in de Europa League heeft vergeten af te gelasten, waardoor het virus ongezien kon meereizen naar het Iberische schiereiland? Is het de schuld van de vele skiërs die vanuit Noord-Italië terugkeerden naar de heimat om aldaar het fatale virus uit te zaaien? En zo kan ik nog wel even doorgaan. Er een karikatuur van maken is in deze, mits een klein beetje gezonde verbeelding, kinderspel.
Ik weet niet hoe het bij u is, maar ik heb eerder een dubbel gevoel bij deze zeer ongewone toestand. Een normale week ziet er bij mij als volgt uit ; op ma en vr komt er een verzorgende van Bond Moyson, op ma, woe en vr komt Filip mijn zeer toegewijde kinesist, op woe komen mijn ouders wekelijks op bezoek, 1 keer per week ga ik op rooftocht naar drie punten met mijn ploegje MVC Boavista, dagelijks komt de zeer gerespecteerde thuisverpleging mij verzorgen, tussendoor breng ik tijd door met en bij mijn vriendin en kan ik uitkijken naar sport op TV (bij voorkeur voetbal, wielrennen en snooker). Op do ga ik revalideren in het MS Center van Melsbroek. Behalve de thuisverpleging zijn alle andere activiteiten Corona-gewijs weggevallen. Dit zorgt voor een leemte, leegte, lacune...enfin, u noemt het zoals u wilt. Anderzijds kan ik ook wel genieten van de rust, zelfs in mijn weinig benijdenswaardige positie van chronische zieke. We draaien toch mee in een zekere routine, een ratrace kan ik het bezwaarlijk noemen, maar toch... Of hebt u ook de indruk dat we met zijn allen, de aarde kan het precies ook goed gebruiken, even op adem komen?
Voor jongeren is dit de hel! Ik heb hier twee jonge twintigers rondlopen ; de eerstejaars studente psychologie zit met zeer veel vragen en niet enkel ivm. de leerstof, de energieke jonge snaak wil tornooien voetballen, festivals bezoeken, terug werken (ja echt, nooit gedacht dat hij dat zou zeggen). Hun geduld wordt danig op de proef gesteld.
Ondertussen is Netflix op mijn desktop geïnstalleerd en kan ik gulzig "La casa del papel" binge-watchen!
|
