Sinds een week ben ik terug thuis na een cortisone-kuur die wat langer heeft geduurd dan verwacht. Het initiële plan was om gedurende een week dagelijks één gram Medrol intraveneus toegediend te krijgen met de bedoeling een tijdelijke verbetering van mijn gezondheidstoestand te bekomen. De alles overheersende vermoeidheid, de talloze spasmen in de benen voelbaar tot in mijn buikspieren, de aanhoudende pijn in de benen en de daarmee gepaard gaande mentale problemen noopten mij tot deze zware behandeling. Uit eerdere ervaringen met dit medicijn wist ik wat me te wachten stond ; opgezwollen, rood uitslaand hoofd, dikke benen en voeten, misselijkheid, slaapproblemen, onrust, om er maar een paar te noemen. Na een verblijf van vijf dagen mocht ik op vrijdagavond naar huis, ik voelde mij alles in acht genomen redelijk goed en een langere opname tijdens het weekend waarbij er sowieso niks te beleven valt zag ik niet zitten. Ik miste mijn Play Sports! Echter, op zaterdagavond begon de ellende pas goed. Ik voelde de weinige energie zo wegvloeien, een totaal lusteloos gevoel overviel mij, een constante onpasselijkheid werd mijn deel. Mij laten wassen en verzorgen werd een haast onmogelijke opgave. Ik sliep constant en eten lukte nauwelijks. Ik heb drie dagen aan een stuk bijna continu geslapen! Op dinsdagmorgen was de situatie onhoudbaar geworden en werd ik opnieuw, met spoed, opgenomen in het AZ Jan Palfijn. Er werd opnieuw gestart met het zo geliefde Medrol, deze maal met de bedoeling stelselmatig af te bouwen. Een week later mocht ik dan het ziekenhuis verlaten, vandaag was mijn laatste kleine dosis cortisone. Het was een week met dagelijkse, deugddoende massage, mobilisatie, stabilisatie, stretching bij de kiné. Zeer goede zorgen door de verpleging (ze kennen mij er natuurlijk al, dat komt ervan als je daar een abonnement hebt) en vele gesprekken met mijn neurologe. Hopelijk kan ik er nu weer voor een tijdje wat beter tegen. De revalidatie gisteren in AZ Alma Eeklo was alleszins beter verlopen dan verhoopt.
