mijn bijdragen zijn de laatste tijd zeer beperkt maar daar is een goede reden voor. Het mentale front is zwaar aangetast wegens de progressie van mijn ziekte. Ik kan mij dan moeilijk opladen om allerhande stukjes over diverse onderwerpen neer te pennen. Alhoewel het aan de nodige stof de laatste tijd niet ontbrak. De politieke schandalen swingen de pan uit, het nieuwe programma van Geubels "Taboe" (waar ik mij trouwens tevergeefs voor ingeschreven had) verdient een kanttekening, de penibele gezondheidstoestand van mijn heldin Marieke Vervoort, de prachtprestaties van Elise Mertens op de Australian Open, mijn geliefde clubje van Brugge, het aanstaande concert van Triggerfinger in "De Vooruit", enz.... Items, topics, thema's genoeg om gal te spuwen, adoratie te etaleren of gewoon op een waardevolle manier mijn tijd te besteden.

Echter, het ontbreekt mij aan kracht, moed, inzet, goesting en nog zo veel meer om over al die zaken de wijsneus uit te hangen. Mijn vriendin maakte onlangs de zeer pijnlijke doch correcte analyse door te stellen dat mijn ziekte mijn leven bepaalt in plaats van ikzelf. Mijn MS regelt, organiseert alles. Ik heb er niks aan te zeggen! Telkens weer moet ik incasseren en aanvaarden dat de beperking groter wordt, want iets dat ik moet afgeven is niet tijdelijk. Het komt nooit meer terug! Stappen lukt enkel nog en amper tussen de barren, transfers worden steeds moeilijker en vermoeien mij gigantisch. De schrikbeelden van wat nog moet komen en hoe het zal komen, ik weet hoe het er zal uitzien, beangstigen mij. Ze maken mij onzeker, ongerust en vaak ongenietbaar voor mijn directe omgeving. Blijven vechten hé, zei mijn huisarts ooit. Maar in een boksring stappen tegen een opponent waarbij je op voorhand kansloos bent, bij voorbaat verloren bent is geen goed idee. Het zorgt enkel voor bijkomende en vooral te vermijden letsels. En het is ook veel te uitputtend, zo'n uitslover ben ik nu ook weer niet!

Tot slot krijg ik ook nog eens bezoek van een gevaarlijke sluipmoordenaar. Want wanneer een dipje een serieuze mentale dip wordt dan is de volgende fase in de geestelijke gezondheid niet veraf. En hoewel ik geen zin heb om mij te laten plat spuiten of mij over te geven aan een pillencocktail zal ik ook hier de nodige stappen moeten zetten. Want het overkomt je, je hebt er niks aan te zeggen. Het maakt je heel nederig. 

De eerste anti-dosis wordt het concert van "my all time heroes" Triggerfinger binnenkort. Vitamientjes voor het hoofd, je weet wel!!!