ik weet het, lang geleden. Maar er zijn verzachtende omstandigheden. Ik ben sinds half oktober terug van de MS-kliniek in Melsbroek en ik heb even tijd moeten nemen om op mijn positieven te komen. Fysisch was het een marteling! Ik had gehoopt om het stappen te verbeteren en de eerste twee weken was er hoopgevende progressie te merken, maar daarna ging het om onverklaarbare redenen alleen bergaf. Uiteraard heeft dit ook zijn weerslag op het mentale front. Telkens weer moeten vaststellen dat een bepaalde elementaire activiteit minder goed of zelfs niet meer lukt is voor een keikop als mezelf moeilijk te accepteren. Misschien had ik mijn ambities te hoog ingesteld, mijn verwachtingen niet realistisch genoeg ingeschat. Zou kunnen! Ondanks de vele inspanningen van dokters, therapeuten, verple(e)g(st)ers en zeker ook van ondergetekende bleven de verhoopte resultaten achterwege. Gelukkig leer je er ook andere mensen kennen. Een speciale vermelding voor Pol (een personage met een zeer hoog Nonkel Jef gehalte), Jean (een onversneden sinjoor met het onafscheidelijke hoedje) en Carloman (in mijn top drie van grootste pipo's ooit). Het uitwisselen van ervaringen met mede-patiënten is vaak waardevoller dan de gesprekken bij de psycholoog. Hilarische anekdotes, die zo herkenbaar zijn, aan elkaar vertellen zorgen voor de nodige dosis ontspanning. Lachen, gieren, brullen bij zo veel ellende, ongemakken, onkunde tot je bijna in je broek plast en beseft dat je niet alleen bent met die occasionele accidentjes. 

Ik blijf echter niet bij de pakken zitten. Volgende week ga ik op consultatie in het AZ Alma Eeklo in de hoop 1x/week ambulant te kunnen revalideren (hoewel dit eigenlijk een verkeerd gekozen woord is). Op 16/11 dan QotSA in Antwerpen en op 14/12 Triggerfinger in Brussel. Ondertussen onderneem ik nog verwoede pogingen om The Foo Fighters aan het werk te zien volgend jaar. "Fingers crossed"!!!