Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist,van zodra er een nieuw artikel op deze blog verschijnt vertrekt er een reminder per e mail.
Had iemand me in augustus verteld dat mijn beide teams tot op het eind van het seizoen zouden vechten voor een plaats in de CL voorronde dan had ik ze uitgelachen. Maar naarmate het seizoen vorderde begon het geloof in die situatie te groeien. Gent is er uiteraard niet klaar voor maar de Spurs wel.
Woensdagavond speelden beide ploegen hun (voor)laatste troeven uit in de race voor de vierde en tweede plaats. De Buffalos gingen op bezoek bij het verrassende Sint Truiden en de Spurs werden verwacht in het City of Manchester stadion. Manchester City is altijd het kleine broertje geweest van United, de ambities en het stadion waren er al langer maar het geld ontbrak. Sinds de komst van de oliesjeiks is Manchester City echter de rijkste ploeg ter wereld. Chelsea, United en Real krijgen het schaamrood op de wangen als ze geconfronteerd worden met de bedragen die men bij City kan en wil uitgeven. Net daarom was het zo belangrijk dat het net Tottenham was die de deur naar de Sky Top 4 (Chelsea, United, Arsenal en Liverpool) openbeukte want met CL voetbal als extra argument zou City niet meer tegen te houden zijn. De allerbeste spelers bepalen hun keuze van clubs als volgt Money First gevolgd door CL voetbal. De Rooneys, Kakas en Ronaldos van deze wereld komen enkel naar een club die mag aantreden in het kampioenenbal.
Niemand geloofde in de kansen van de Spurs maar woensdag avond omstreeks 23.00 was het wonder een feit, een kopbaldoelpunt van Peter Crouch zette de hele club in vuur en vlam. Voor iemand die het Engelse voetbal niet volgt mag het misschien absurd lijken dat er een waar volksfeest losbarst na het behalen van een ochot vierde plaats. Sta me dus toe om dit even te situeren. Sinds onze vriend Roman Chelsea heeft overgenomen is er slechts één ploeg die het monopolie van de top 4 heeft kunnen doorbreken en dat was Everton. Maar dankzij het falen van Liverpool en in mindere mate Arsenal lag dit seizoen de weg open voor andere ploegen. Die ploegen die normaal gezien strijden voor de vijfde plaats , Spurs,Villa en Everton dus. Ploegen die het verdienen wegens hun geschiedenis, fanbase en financiële mogelijkheden (Spurs en Villa) of op basis van hun verstandige langetermijnspolitiek (Everton). Maar dan wordt je plots geconfronteerd met een ploeg die rustig 350 miljoen euro verlies kan verteren.
Die vierde plaats en de bijhorende voorronde van de Champions League betekent veel voor een club. Zeker voor een club met ambitie, als je tevreden bent met middenmoot voetbal dan is die Champions league niet echt een zegen. Als je zoals Spurs de top wil aanvallen dan is het onmisbaar, het is de poort naar respect en betere spelers. Het is ook een manier om het gat met de grote vier toe te rijden. De overwinning van Tottenham is er een van passie en beleving (lichte romantisering) tegenover het grote (lees: grotere) geld van City. Ik vind het grappig dat ploegen als City en Real betrekkelijk falen ondanks hun overdreven aankopen en budgetten. Het was van moeten dit seizoen want deze zomer zullen de sjeiks hun beurs nog eens opentrekken en nog een aantal getalenteerde goudzoekers aantrekken. Als de Spurs meewillen dan moesten ze CL spelen of aanvaarden dat top 4 buiten hun bereik lag. Het seizoen zou perfect zijn moesten de grote rivalen Arsenal verliezen van Fulham en Spurs winnen van Burnley want dan zouden we voor het eerst in eeuwen de grote broer overvleugelen.
In België is de kloof met de budgettaire top drie echter nog niet zo groot aangezien alle Belgische clubs voorrondes moeten spelen en dus niemand gegarandeerd kan smullen van de CL vetpotten. Maar als we morgen winnen dan zouden ook de Buffalos hun grote broer/buur overvleugelen en wordt het een leuke zomer.
Een rechtstreeks duel voor de CL is al in mijn voordeel uitgedraaid, het volgende duel komt er morgen aan. Hopelijk verslaan we die arrogante mannen van uit de polders en vestigen we ons definitief als topclub in België
Audere est Facere of op zijn Gents ... Nie Neute , Nie pleuje
Het was weer eens een bewogen voetbalweekend voor de Gantoise. Niet dat het als een verrassing kwam dat Leekens voor semi-betonvoetbal ging kiezen of dat Michel uit zijn dak ging gaan , dat Glenn een idioot van de bovenste plank blijkt te zijn of zelfs dat de scheidsrechter een cruciale rol ging spelen in de debatten. Het is een film die we al meer dan eens gezien hebben.
Ik lees deze ochtend dat Tim Pots niet meer welkom is op Gent, blijkbaar gaat de club vragen om hem te wraken. Volledig tegen de gangbare mening in begrijp ik dat eigenlijk niet zo goed. Ik heb uiteraard ook zitten vloeken tijdens de wedstrijd en gezongen dat Pots zijn moeder aan een van de vier windstreken zat maar vanuit de tribune zie je niet alles even objectief. Nadat de adrenaline van de wedstrijd wat was afgenomen heb ik de beelden eens rustig bekeken. Voor mij heeft die scheidsrechter een goede wedstrijd gefloten. Maar laat me dit verduidelijken aan de hand van een aantal spelfasen voor ik hier een kilo kasseien door mijn voorruit mag ontvangen.
1)Goal van Lepoint: Hier gaat hij voor mij slechts gedeeltelijk in de fout. We weten allemaal dat je een doelman niet mag aanraken in de kleine backlijn. We kunnen argumenteren dat hij er net buiten stond maar dat was zelfs moeilijk te bepalen aan de hand van de wedstrijdbeelden. Hij belandt er net iets buiten maar vertrekt van voor de lijn. Lepoint gaat voor de bal maar raakt de slimste mens ter wereld net voor die de bal wil vastklemmen. Het reglement is hier duidelijk dus enigszins verdedigbaar. Niet geheel want eigenlijk mag je dan als aanvaller nooit in een kopduel gaan als de keeper naar de bal gaat, Pots niet in fout maar eerder het reglement dat in fout gaat. Het feit dat elke scheidsrechter dergelijke fasen verschillend interpreteren helpt er uiteraard ook niet aan , maar in deze situatie had zelfs een scheidsrechter met een camera geen uitsluitsel kunnen bieden.
2)Yassin: We weten allemaal dat Leekens schrik heeft van Yassin,na elke wedstrijd tegen Kortrijk probeert hij onze youngster in diskrediet te brengen. Hij noemt hem een duiker, zegt dat zijn spelers zich niet belachelijk moeten maken en vind het een schande dat de scheidsrechters in de val trappen die Yassin heeft gespannen. Dit zijn allemaal zaken die we Pots niet kunnen verwijten, hij heeft consequent gefloten als ons dribbelwonder weer eens foutief werd afgestopt. Je kan argumenteren dat hij gewoon zijn werk doet en daar geen pluim voor verdient. Volledig akkoord maar het feit dat hij steevast balvoordeel gaf en nog twee kaarten uitdeelde nadat de fase volgend op het balvoordeel voorbij was spreekt wel in zijn voordeel. Hij heeft zelfs een gele kaart uitgedeeld voor een speler die Yassin foutief afstopte maar zonder dat El Ghannassy eigenlijk viel. Scheidsrechters die kaarten geven voor verdedigers die fouten begaan op een doorgebroken speler die niet valt zijn op 1 hand te tellen. Dat is een van mijn stokpaardjes : Het is niet omdat een speler niet valt dat de verdediger geen fout maakt. Het is lovenswaardig van de aanvaller dat hij doorzet maar dat wordt zelden beloond door de scheidsrechters. Wil je een vrije trap dan moet je vallen
3)Rode kaart voor Randall : Dit was waarschijnlijk het keerpunt van de wedstrijd. Randall was enorm sterk en gedreven ingevallen (getuige zijn vele verdedigende acties) maar jammer genoeg kan je zien dat tacklen niet meteen zijn sterkste wapen is. Ik was ook verontwaardigd tijdens de wedstrijd maar als ik de beelden herbekijk dan kan ik best begrijpen waarom er rood op volgde ( al had geel ook gerust op zijn plaats geweest). Hij gaat met zijn gestrekt been en zijn voet betrekkelijk hoog naar de bal. Opnieuwverwijs ik hierbij eerst naar het reglement en daarnaast naar het ongelukkige incident met Wasyl in de heenronde. Sinds die noodlottige dag worden dergelijke verdedigende acties steeds met rood bestraft. Of het nu naar de bal was of niet doet er blijkbaar niet meer toe. Maar daar kan Pots niet veel aan verhelpen, zolang de scheidsrechterscommissie achter hun adviezen blijven staan zullen de scheidsrechters rood blijven trekken. Als je de bal hebt maar een gevaarlijke tackel uitvoert mag je in mijn ogen nooit rood krijgen maar the powers that be zien dat anders. Het zijn ook die powers that be die de scheidsrechters te werk stellen en evalueren. Jammer genoeg niet het publiek noch de trainers of spelers
De rode kaart voor Ibou is eigenlijk de enige belangrijke fase waar hij in de fout gaat en die is dan nog in ons voordeel. De penaltyfase op Pieroni was zelfs op de beelden niet zo duidelijk, dus ik weet niet zo goed waarover we klagen of het zou moeten zijn dat we de scheidsrechter naar voor schuiven om ons eigen falen te maskeren. Want alhoewel Kortrijk in de tweede helft echt betonvoetbal speelde (in tegenstelling tot hun betrekkelijk open spel in de eerste) dan nog was het niet de scheids die ons met dit puntenverlies heeft opgezadeld. We verdienden de zege op basis van het aantal kansen en de aanvallende intenties maar niet echt op basis van het geleverde spel. We hebben niet genoeg tempo ontwikkeld en als we het deden waren we erg onzuiver voor doel. Het is dat en niets anders dat ons nu die punten heeft gekost
Er is veel om over te schrijven deze week maar ik moet filteren. Het oorspronkelijke idee was een licht werpen op het tweede helft syndroom van de Buffalos. Een van mijn vrienden opperde zelfs het idee om een abonnement voor de tweede helft aan te kopen, in het licht van dit seizoen en de economische crisis is dat nog niet zo een slecht idee (in theorie uiteraard). Dit seizoen zou je dan meer waarde voor je geld gekregen hebben dan met een full match abonnement. Maar voetbal draait uiteraard niet om geld En dan lees je dat Leekens naar Lokeren gaat (waar ik ook kon over schrijven) of de non match tegen Anderlecht (en het verontrustende verschil in kwaliteit) of de interesse van Benfica voor onze man van het seizoen , Rosales.
Onze beide Michels zouden de stelling over voetbal en geld (en terecht) met plezier tegenspreken. Michel met de krullen heeft dat gisteren op extra time ook gedaan toen oude krijger Aimé (de man die niet van buitenlandse trainers houd) aanhaalde dat geld niet alles was. Aanleiding hiervoor was de melding dat men bij Lierse het budget gaat optrekken tot minstens 10 miljoen euro. Goed nieuws voor Lierse (op korte termijn toch), voor de Belgische competitie (beetje meer spankracht) maar niet voor de ploegen die net na de rijke drie 1/2 (Genk zit in financiële moeilijkheden) komen. Het zou betekenen dat GBA, Zulte en wij nu nog met Lierse moeten rekening houden. Maar op lange termijn (als Lierse niet terug failliet gaat) kan het de competitie alleen maar boeiender maken. Ik verkies alleszins een club als Lierse met toch een zekere geschiedenis en een betrekkelijk grote en trouwe schare fans. Het allergrootste probleem is de afhankelijkheid van hun geldschieter. Wat dit seizoen met Moeskroen gebeurde kan zich herhalen als dhr. Samy zijn biezen pakt bij Lierse.
Het is ondertussen algemeen geweten dat ik geen fan ben van het voetbal waar Michel voor staat of zijn ruziezoekende kantje. De andere Michel (de Preud'homme die we op extra time te zien kregen)is daarentegen vaak een verademing. Hij komt rustig voor zijn mening uit, hij kent het spelletje door en door en hij is integer. Dat hij de beslissing De Witte respecteert ondanks het feit dat hij overduidelijk bondscoach wil worden siert hem. Een dergelijk eergevoel is zelden gezien in de moderne voetballerij. Wat me zo mogelijk nog meer plezier heeft gedaan is dat hij op nationale televisie verklaart dat er volgend seizoen twee tot drie jeugdspelers gaan deel uitmaken van de A kern, jeugdspelers waar ze bovendien veel van verwachten. Eerst zien en dan geloven maar het is hun blijkbaar wel ernst met de doorstroming van de jeugd.
Die vermalijde tweede plaats was ook gisteren een onderwerp van discussie. Iedereen beseft maar al te goed dat we niks kunnen gaan zoeken in de voorrondes van de Money League , maar zoals Michel het zelf zei : Je kan niet een jaar lang alles van de groep vragen om dan plots bewust matchen te beginnen verliezen. De sport vereist dat je wint en de gevolgen van die overwinningen pak je dan later wel aan. Die zin alleen heeft mijn respect in hem mateloos doen toenemen ,misschien moet ik er me bij neerleggen dat mooi voetbal een illusie is in België en dat winnen het enige is dat telt. Want hoe ik ook kan kankeren op lange ballen, winnen is waar het uiteindelijk om draait.
Hij wil een cultuur van winnen en professionalisme introduceren en uitbouwen bij ons geliefde team en dat is op dit moment belangrijker dan vlotte combinaties en balcirculatie. Tot mijn eigen verbazing zat ik in mijn luie zetel instemmend te knikken.
Als we de beide Brugse teams een lesje leren doet het er dan echt toe hoe het gebeurt? Of is het belangrijker dat het gebeurt?
Sinds Ben Johnson in Seoel en de Festina tour zijn dopingverdachtmakingen nooit ver weg als iemand een schijnbaar bovenmenselijke prestatie levert. Er kan geen wielerwedstrijd of groot atletiekevenement voorbij gaan of er worden atleten betrapt. Elke prestatie wordt in vraag gesteld en op het moment dat Cancellara verschroeiend uithaalde tijden de RVV en PR waren de dopinginsinuaties er even snel als het respect voor de prestaties van sterke beer Fabian. In het voetbalmilieu zal de dopingziekte ook wel welig tieren maar behalve het door epo voortgedreven sterke Juve blok (met Zidane), de schorsing van Boriello en de recente schorsing van Mutu worden er bijna geen voetballers betrapt. Diezelfde Zidane heeft zelfs ooit verklaard dat hij naar een ziekenhuis ging waar ze zijn bloed verrijkten, geen haan die er naar kraaide.
De excuses die betrapte sporters aanhalen zijn vaak hilarisch en maken de hele affaire een stuk boeiender. We kennen allemaal het verhaal van Frank VDB die dopingproducten had voor zijn hond, maar er zijn anderen die nog veel verder gaan en hun naasten er voor laten opdraaien. Zo had je ooit Boriello van Genua die beweerde dat hij positief testte wegens de vaginale crème van zijn vriendin. Die vriendin had blijkbaar een geslachtsziekte opgelopen waarvoor ze een crème moest gebruiken. Volgens Boriello kon het niet anders dan dat die crème de boosdoener was. Toen men zei dat hij nooit dat gehalte testosteron kon binnenkrijgen via zijn penis gaf Boriello mee dat hij het tijdens orale seks had binnengekregen. Je zult maar die vriendin wezen want zelfs al had ze dan nog echt een soa dan is het niet echt netjes om iemand aan de schandpaal te nagelen. Want meer dan waarschijnlijk had Boriello gewoon aan de verboden snoepjes gezeten. Dan had je ook nog de wielrenner Rumsas wiens vrouw betrapt werd met een wagen tjokvol dopingproducten die dienden voor haar zieke moeder. De Franse tennisser Gasquet tenslotte werd vrijgesproken voor cocaïne gebruik omdat hij het witte poeder zou binnengekregen hebben na een uigebreide sessie french kissing met een cocaïne gebruikster.
Daarnaast heb je ook de fantasten die de vreemdste verhalen verzinnen om hun positieve controles te verklaren. De wielrenner Tyler Hamilton die steeds de witte ridder had uitgehangen maakte het wel erg bont. Nadat hij betrapt werd verklaarde hij dat de lichaamsvreemde bloedcellen kwamen van zijn tweelingbroer die in de baarmoeder was gestorven (Tyler beweerde zijn twin te hebben geabsorbeerd tijdens de zwangerschap) of misschien zelfs bloed van zijn moeder dat tijdens de zwangerschap met het zijne vermengd werd. Floyd Landis daarentegen vocht het hoge gehalte testosteron in zijn bloed niet aan maar claimde dat hij nu eenmaal zo geboren was. He couldnt help himself, he was just too much of a man. Met een dergelijk hoog testosteron gehalte had Landis zonder probleem een heel Frans dorp kunnen bezwangeren om daarna nog effe de tour gaan winnen. Het dopingtribunaal had echter geen oren naar de excuses van beide Amerikanen en ze werden dan ook prompt geschorst.
Naast de onrealistische excuses of het schofferen van uw partner heb je ook nog sporters die er voor kiezen om de fout bij zichzelf te leggen. Je hebt er dan die zeggen dat ze het besef verliezen als ze te veel drinken (Tommeke B.), de mensen die eerlijk toegeven dat ze niet meer meekonden (Meirhaeghe) en diegenen die zogezegd enkel op het eind van hun carrière gebruikten uit wanhoop (Johan M).
Maar wat ik deze week gelezen heb slaat werkelijk alles. Als je uw spam mails bekijkt in Hotmail of Gmail zal je ze wel al eens opgemerkt hebben , de producten die u een grotere penis of verhoogde potentie beloven. Ik heb me altijd al afgevraagd wie er nu in godsnaam op dergelijke advertenties ingaat, wel ik heb het antwoord gevonden: de Amerikaanse 400 meter loper La Shawn Merrit. Hij werd namelijk deze week voorlopig geschorst wegens het gebruiken van het product DHEA en pregnenolone dat in zijn bloed werd opgenomen door een geneesmiddel voor het vergroten van zijn penis. Hij had blijkbaar complexen over de grootte van zijn lid tegenover andere atleten. Kom daar maar eens mee buiten als Afro American in een cultuur waar het hebben van een big black dick geldt als een gegeven.Ik eindig mijn tekst met het eind van zijn bekentenis: Geen enkele straf zal de schaamte en de vernedering die ik voel uitwissen LaShawn Merrit , 20/04/2010.
Part III (Special thanks to Chris Toy from Studs Up for letting me use the cartoon)
Het verhaal van de voetbalhypocrieten heeft een nieuw hoofdstuk aangesneden en net in de week dat ik er over loop te jammeren, wat een gelukkig toeval zeg. Net zoals ongeveer elke voetballiefhebber in België was mijn verbazing groot toen ik hoorde dat Dick (wat een toepasselijke voornaam btw) de rode duivels verlaat en daarmee de bond en de ploeg voor lul zet (gezien wat ik doe dick .. lul , fantastisch toch). Dat coaches en spelers en clubs elkaar in de steek laten als er geld mee gemoeid is verbaast me uiteraard niet, dat Dick dit doet verbaast me uiteraard nog minder gezien zijn voorgeschiedenis. Maar na al zijn verklaringen over dichter bij huis willen zijn e.d., gekoppeld aan slechts 5 maanden ver in zijn huidig contract, had ik het toch niet verwacht.
Ik heb al vaker de loftrompet opgestoken voor Westerlo en dan vooral met betrekking hun manager Herman Wijnants, een van de weinige mensen in het Belgische voetbal met verstand van zaken. Wijnants neemt ook geen blad voor de mond maar tegelijk verduidelijkt hij ook zijn uitspraken. Hij kreeg bij de aanstelling van Advocaat als interim-coach' van AZ veel kritiek te slikken omdat hij zich kritisch had uitgelaten over deze beslissing. Al was het vooral de formulering van die kritiek die bij sommige mensen in verkeerde aarde viel. Hij had namelijk gezegd dat als je een Nederlander een hand geeft dan pakt hij je arm en dat hij dit geleerd had uit 30 jaar zakendoen met onze noorderburen. Het is een stereotiep beeld en dus in ieder geval niet volledig correct maar het is een opmerking die ik al vaker gehoord heb van mensen die zaken doen in Nederland. Hij zal nu wel in zijn vuistje lachen, al dan niet een beetje groen.
De consternatie en storm van protest die nu opsteekt zal geen verschil maken, het feit dat veel mensen in hem geloofden, het feit dat vele kleine mannekens door dergelijke voorbeelden vergeten dat sport eerst en vooral passie en plezier zou moeten zijn is allemaal praat voor de vaak als er miljoenen euros aan te pas komen. Vroeger wou je voetballer worden omdat je respect had voor de prestaties die ze leverden. Als klein manneke hadden we allemaal ons idool op de speelplaats, iedereen wou Maradonna zijn of Van Basten omdat we naar hen opkeken. Nu heb je gasten van 16 jaar die shotten omdat ze uitkijken naar witte BMW x5s, lingeriemodellen die zichzelf als WAGs profileren en spelers die rondlopen met tasjes die oorspronkelijk bedoeld waren voor veertig jarige nepblondines in Knokke, Saint Tropez of de golf in Latem. Als u me nu wil excuseren, de maaltijd in mijn rusthuis wordt geserveerd en ik heb nog een paar lezersbrieven te schrijven over de tijd van vroeger en de verloedering van de jeugd
Advocaat zwicht dus voor het grote geld en de druk uit Rusland. Hij heeft dit blijkbaar ook al toegegeven maar verwijst in één ruk ook naar de interne problemen bij de Belgische voetbalbond. Ik geloof nooit dat dit zijn beslissing ook maar een beetje heeft beïnvloedt. Het is gewoon een excuus om de geldwolf in hem een beetje goed te praten. Eerlijker was geweest om toe te geven dat hij een voetbalhoer was en daarmee boeken toe. Dat zou de waarheid zijn en in realiteit zouden enorm veel mensen hetzelfde doen (ik op kop) aangezien loyaliteit in onze kapitalistische wereld een hol begrip is. Voor geld laat je uw zelfrespect, uw naasten en uw verplichtingen snel achter u. Toen Manchester City deze zomer op spelersjacht ging met de koffer verscheen de bovenstaande cartoon die mooi meegeeft waar het eigenlijk allemaal om draait. Dick kan zonder problemen aan deze conversatie deelnemen, uitdaging in Rusland? Laat me niet lachen vriend
In het plastieken universum dat het voetbalmilieu is wordt die kapitalistische hebberige reflex gewoon nog versterkt. De bedragen die er rond gaan zijn absurd en ronduit confronterend. Dan heb ik het niet over Advocaat als individu want hem kan niet verweten worden dat hij het onderste uit de kan haalt bij onderhandelingen, dat is een logische reflex en vanuit zijn standpunt perfect te verdedigen. Ik ben er na al die jaren nog niet uit wat ik vind van de exuberante lonen die veel coaches en spelers ontvangen. Het gaat hier over valoriseren van veelgevraagde talenten en zoals overal waar talent schaars is en het geld rijkelijk vloeit zal dat talent daarvan de financiële voordelen voelen. Kan het geld dan niet nuttiger besteed worden, uiteraard wel.
In een perfecte wereld zou uw verloning recht evenredig zijn met het nut van uw functie binnen de maatschappij, in diezelfde wereld zou uw verloning ook niet datgene zijn dat uw zelfrespect en jobmotivering bepaalt. Het respect van de maatschappij voor de rol die jij uitoefent zou meer moeten meetellen dan de glimlach op het gezicht van uw bankmanager als hij uw rekeninguittreksels bekijkt. Maar dit is voer voor politici en wereldverbeteraars, twee groepen waar ik me liefst niet te veel in meng. Tonnen respect voor die mensen hun missie maar als zon mensen aan het woord komen en hun goede bedoelingen in de verf zetten moet ik vaak denken aan een Engels spreekwoord : The road to hell is paved with good intentions.
Grappig genoeg had ook Dick goede bedoelingen ten over toen hij als redder des vaderlands werd en de sadist in mij hoopt dat hij nu de weg naar de voetbalhel is ingeslaan.
België naar het EK en Rusland niet mijn 5 euro is al ingezet.
Het is dus niet alleen Wenger die me kwaad heeft gekregen, de willekeur en de besluiteloosheid van het sportcomité in verband met het bepalen van de strafmaat voor rode kaarten irriteert me ook steeds meer. De procedure hiervoor verloopt steeds volgens hetzelfde stramien. Er wordt schande gesproken over de fout door vriend en vijand, de overtreder wordt gediaboliseerd en het sportcomité gebruikt gespierde taal betreffende het uitroeien van dergelijk laakbaar gedrag op een veld. Datzelfde comité komt dan uiteindelijk een min of meer rechtvaardige strafmaat te bepalen. Min of meer rechtvaardig omdat jammer genoeg de club waarvan je komt rechtstreeks invloed heeft op de strafmaat. De G5 (wij dus ook) worden zonder uitzondering minder zwaar bestraft dan de rest.
Daarna is het tijd voor fase twee. Fase twee wordt gekenmerkt door het afzwakken van de gepleegde feiten, het verheerlijken van de ongelukkige overtreder die het allemaal zo niet bedoelde en de logische volgende stap in een juridische procedure: Het beroep. In beroep gaan was vroeger eerder een uitzondering (naar mijn gevoel) maar begint de laatste jaren absurde vormen aan te nemen. In plaats van een man te zijn en uw (vaak al milde) straf te aanvaarden wordt er hemel en aarde bewogen om een strafmaat af te schilderen als onmenselijk zwaar of totaal niet in verhouding tot de feiten. Dit leidde vroeger (je weet wel die periode dat de dieren nog spraken) soms tot een strafvermindering maar soms ook tot een extra straf. Dit hebben we echter achter ons gelaten want in beroep gaan betekent nu standaard het afzwakken van de bestraffing tot simpelweg opschorting van schorsing.Dat dit een verkeerd signaal afgeeft spreekt voor zich.
Het sportcomité heeft zich al enkele keren belachelijk gemaakt in het verleden met de straf van Conceiçao als uitschieter (maanden schorsen maar tijdens de competitieloze maanden) maar dit seizoen loopt het de spuigaten uit. Spelers mogen middenvingers uitsteken na horrortackles (Donk), ellebogen in het rond gooien (Wasyl), halve kopstoten uitdelen (De Camargo), al dan niet bewust benen kapot tackelen (Witsel), op zijn Dirars lopen schelden en duiken, negentig minuten lang lopen mekkeren over elke fase (Bouss, Goor, Thijs), de bond en scheidsrechters beschuldigen van competitievervalsing (Geeraerts) of vliegende tackles uithalen op kniehoogte (Zlatan en Couli onder andere) en dan vergeet ik nog te vermelden dat Blondel al lang een maandje of zes langs de kant zou mogen zitten wegens zijn algemeen gedrag op het veld. En ik vergeet dan nog tientallen andere gevallen van overdreven fouten waar met moeite gevolg wordt aan gegeven.
De hypocrisie van clubleiders en spelers in zo een dossiers is ook grenzeloos , we herinneren ons allemaal nog de uitspraken van Herman uit het Brusselse over schorsen van eigen spelers die over de schreef gaan Ja hoor Herman want dat is welgeteld 0 keer gebeurd en het aantal aanslagen van uw spelers die onbestraft zijn gebleven is vreemd genoeg niet gelijk aan diezelfde 0. Maar Herman overladen met alle zonden van de wereld is ook de bedoeling niet. De heren François,Dhooghe en onze eigen Michel P. zetten ook regelmatig hun oogkleppen op.
De grootste slachtoffers hiervan zijn niet de supporters, noch de spelers of de clubs maar (en ik zeg dit met pijn in het hart) de scheidsrechters. Ik weet dat ik in het verleden al vaker scheidsrechters zwaar heb aangepakt (en elke keer terecht natuurlijk) maar ik begrijp dat het een moeilijke job is. Je moet in een mum van tijd beslissen zonder camerabeelden en onder druk van publiek, spelers en coaches die op elke beslissing inhakken. Het minste dat je zou kunnen verwachten als scheidsrechter is dat de organisatie die u betaald en zou moeten steunen ook effectief uw beslissingen ondersteunt. Er wordt veel gesproken over nul tolerantie in allerhande contexten maar het blijft vaak bij holle woorden. Ik pleit dus voor openheid en rechtlijnigheid betreffende bestraffingen en ook scheidsrechterlijke dwalingen.
Als een scheidsrechter fouten maakt moet je op de vinger worden getikt maar als hij een situatie correct analyseert dient de overtreder ook navenant bestraft te worden. Want wat is het gezag van een scheidsrechter nog waard als twee speeldagen en een rode kaart het ergste is dat u te wachten staat?
Click op de bijgevoegde foto van Donk en zie hoe mooi hij illustreert hoe het sportcomité en bijna iedereen in het Belgische voetbal tegenover de scheidsrechter staan.
Ik ben erg vaak kwaad, kwaad op de wereld omdat hij onrechtvaardig is, kwaad op de mensheid omdat hypocrisie de norm is, kwaad op de Canadezen omdat ze zeehondjes doodknuppelen voor luxe producten, kwaad omdat je als individu slechts een illusie hebt van grip op je eigen realiteit en ga zo maar verder. Maar aangezien ik voorlopig niet de tijd noch moed heb om een blog over de wereldproblemen aan te vangen ben ik ook vaak kwaad over een simpel tijdverdrijf dat simpelweg gaat over een bal vooruit trappen om er opnieuw achteraan te hollen.
Wat me hoofdzakelijk stoort is hypocrisie, het soort hypocrisie dat in lang vervlogen tijden werd bezongen door het Genesis van Phil Collins in de hit Jesus he knows me, de zin do as i say don't do as i do is me daarvan altijd bijgebleven. (http://www.youtube.com/watch?v=ugZq9hiuCJo)
Hypocrisie is dus wereldwijd de norm eerder dan de uitzondering en in het voetbalmilieu is deze manier van reageren nog prominenter aanwezig. Hoe kan je anders verklaren dat een coach vraagt om fopduikers te bestraffen om dan van een heksenjacht te spreken als zijn eigen speler geschorst wordt voor een van de meest besproken schwalbes van de laatste jaren, de duik van Eduardo tegen Celtic (zie http://www.youtube.com/watch?v=PncY9BnkTEk). Voor zover ik weet is het de eerste keer dat de UEFA een sanctie uitsprak (die later werd kwijtgescholden maar over die materie straks meer). De coach in kwestie is toevallig de coach van de noord londense aartsrivalen van mijn tweede favoriete club maar dat heeft mijn beeld van hem niet zo heel erg veel gewijzigd. Arsene Wenger is een crack als het er op aankomt van jonge begenadigde voetballers op te leiden, speelt altijd verzorgd en aanvallend voetbal (en is daarmee de eerste Arse coach in de geschiedenis) maar is ook de onbetwiste koning van de hypocrisie. Een van de recentste voorbeelden kwam er nadat een speler van Wolverhampton per ongeluk (echt duidelijk) een speler van Arsenal blesseerde , Wenger ging toen volledig door zijn dak en sprak van een misdadige tussenkomst en dergelijke waarna Sol Campbell tegen Stoke (dacht ik) het scheenbeen van een tegenstander tot moes herleidde. Sol krijgt geen kaart en Wenger beweerde doodleuk het voorval niet gezien te hebben (televisiebeelden bewezen het tegendeel). Als hij niet druk bezig is zich druk te maken over het fysieke spel weigert hij de uitgestoken hand van de bezoekende coach. Ik zou er over kunnen blijven doorgaan maar dat zou niet goed zijn voor mijn maagzweren.
Dat ik net vandaag kwaad ben over de hypocrisie van Wenger is uiteraard geen toeval aangezien deze avond de North London Derby wordt gespeeld tussen de fiere Hotspurs en de Gooners van Arsenal. Ontegensprekelijk de match van het seizoen voor beide supportersclans, al geldt dat waarschijnlijk meer voor de Spurs dan voor de fans van Arsenal die nu eenmaal CL voetbal spelen. In zekere zin is het vergelijkbaar met de matchen tegen Brugge die voor ons meer betekenen dan voor hen (of althans dat beweren ze toch). In plaats van de match live te volgen via een slechte livestream of de Ierse pub aan te doen vertoef ik deze avond in den Ot voor de topmatch tegen Sint-Truiden, de smartphone zal dus overtime doen deze avond. Een oog op het veld en een ander oog op de live text wordt mijn modus operandi tussen negen en elf deze avond (goochelen met dure woordjes om uzelf intelligent te doen lijken is leuk).
