18-10-2011 om 17:08 geschreven door Boris  

Hallo allemaal, 

Vorige week was Slurfie mij nog in geuren en kleuren aan het vertellen over zijn nieuwe vlam, mevrouw chemie, in het chemielokaal. Natuurlijk moest ik weer de pech hebben dat zij alles hoorde wat hij mij aan het vertellen was. De mevrouw werd ineens zo rood als een kreeft en gaf een flinke uitbrander aan mijn buur omdat hij, zogezegd, niet oplette. Ze sleepte Slurfie zelfs mee in de gang en hoewel onze klas nooit stil was tijdens een saaie les, was hij nu muisstil. In de gang ging de mevrouw nog harder te keer. Je hoorde haar zelfs roepen tot in Tibet. Nadat haar furie eindelijk was overgewaaid barstte er een lachsalvo uit in ons lokaal. De twee kwamen uiteindelijk terug naar binnen zonder een woord te zeggen. Normaal voelde ik niet veel sympathie voor Slurfie, maar dit was zo een van de momenten dat ik medelijden had met hem.

Al bij al was dit de slechtste dag ooit. Toen ik na de les naar de kelder liep voor mijn fiets, kwam ik meneer tucht tegen. Jawel, de gevreesde der gevreesden hier op OLVI. “Jij bent zeker Boris Walzack?”, vroeg hij met een kordate stem. Hij wachtte nog niet eens op mijn antwoord. “Vrijdag na school mag je 2 uur nablijven.” Ik keek hem vragend aan. Wat had ik nu in hemelsnaam misdaan? “Dat zal je leren, ha. Met een pyjama naar school komen. Denk je nu echt dat je de flauwe plezante moet gaan uithangen?” En toen verdween hij voor ik kon protesteren. Oké, dit was de slechtste week ever.

Toen ik thuis kwam schopte ik mijn boekentas tegen het tafeltje en liep onmiddellijk naar mijn moeder. “Waarom kun je niet eens voor één keer aandacht aan mij geven? Door jouw schuld moet ik morgen nablijven! Ben je nu tevreden? Ja zeker, dan ben je nog 2 uur langer van mij af. Bouw dus maar lekker een feestje.” Geschrokken keek moeder mij aan. Zo’n scène had ik nog nooit geschopt. Maar dat kwam misschien omdat nog nooit zo overstuur was geweest. Haar ogen stonden vol met tranen. Mooi zo.

Voor de rest van de avond sloot ik mezelf op in mijn slaapkamer. Om 18 uur 47 riep mijn moeder dat het eten klaar was. Het rook lekker (misschien omdat de geur van spruiten ontbrak), maar toch besloot ik om niet naar beneden te gaan. Ik was te verdiept in kernfysica. Dat bracht mij tot rust en zo dacht ik niet meer aan mevrouw chemie. Een paar minuten later schoof er iemand een papiertje onder mijn deur. Boris, kom je alstublieft naar beneden om te eten? Het spijt me dat ik je heb verwaarloosd. Onder het kattebelletje stonden er uiteraard de gebruikelijke x-jes. Ik pakte mijn vulpen en schreef met mijn hanenpoten iets op de achterkant. Ik heb geen honger. Laat me met rust.

Ik stond de volgende morgen extra vroeg op zodat ik mijn moeder kon ontwijken. Nee, ik was beslist nog helemaal niet klaar om met haar te kunnen spreken. Om 5 uur 42 liep mijn wekker af. Nog 3 minuutjes in bed rustig wakker worden en dan naar beneden om te ontbijten. Witte boterhammen met samsonworst en een glas chemische melk. Daarna ging ik naar het tafeltje, in de hoop dat ze mijn boodschap had begrepen. En inderdaad, er lag een stapel kleren, gewassen en gestreken. Het werd een normale dag op school. Althans, dat hoopte ik.

De rest van mijn dag verliep vermoeiend, ondanks dat het ‘Samson & Gert’ - liedje niet meer werd afgespeeld of het feit dat ik geen pyjama of wibrakleren meer droeg. Ik zat nog maar met één ding in mijn hoofd: hoe ga ik meneer tucht overleven? Natuurlijk werd mijn strafstudie als een bacterie verspreid. Drie woorden: ge-wel-dig…

Mijn klas was dan ook heel hard geschrokken door de reactie van meneer De Saeger (dit is trouwens zijn echte naam). Voor de eerste keer van het jaar keken ze me aan, wisten ze dat ik er ook was. En nee, Slurfie reken ik niet als een volwaardig persoon.

Do mi sol do, do mi sol do! De bel ging. Ik hoopte dat het nog ging meevallen.

Ik kwam binnen in ‘het’ lokaal, ging zitten en pakte een boek om in te lezen: De elektromagnetische mens van Gerrit Teule. Er waren nog vijf andere leerlingen die ik niet kende. Ik was nog maar net aan het lezen toen meneer tucht binnen kwam. “Jongeman, ofwel doe je iets voor school, ofwel doe je niets. Geef dat boek hier aan mij.” “Maar dit is een boek voor school meneer. Het is voor natuur.” Boos gaf hij mijn Gerrit terug. Mwhaha, nu kan ik mij verder amuseren. Jammer genoeg was het lezen van korte duur. Mijn buur zat de hele tijd zichzelf heen en weer te schudden. Natuurlijk zag De Saeger dat onmiddellijk. “Wat ben jij nu aan het doen.?” “Ik moet dringend naar het toilet. Mag ik alstublieft gaan?” “Wacht nog een uurtje. Kan je niet eens twee uurtjes zonder een wc-bezoek? Slappe vijg zonder ruggengraat. En als je in je broek plast, dan wordt dat nog eens een week nablijven.”

Een paar eeuwen later kwam hij binnen om te zeggen dat we naar huis mochten gaan. De plasjongen vloog zo snel als de wind naar buiten. Ook ik pakte onmiddellijk mijn boekentas in, want ik wilde vlug weg uit deze gevangenis. Eenmaal op de fiets fietste ik alsof mijn leven er vanaf hing. Onderweg week mijn blik even van de weg. Daar, daar stond dat ene meisje waar ik de eerste schooldag een flater had bij begaan. Ze zat in het bushokje te lezen. Nu zag ik haar voor het eerst hoe ze echt was: ros krullend haar, lichte huidskleur, blauwe ogen, ... Ze keek weg van haar boek, recht naar mij. Haar ogen straalden paniek uit. Voordat ze iets kon zeggen werd haar mooie stem overschaduwd door een auto. TUUUT! BENG! Alles werd zwart.

Wat er toen is gebeurd, vertel ik jullie volgende week.

21-10-2011 om 07:31 geschreven door Boris