Beste bloggertjes,

Vorige week was ik onderweg om Trees een zakje chips te geven maar toen kwam ik plots een oude bekende tegen.Het was de directeur van Sint-Rita, de strengste directeur die je je maar kunt bedenken. Omdat ik me veel verveelde in de les en de leerkracht telkens van fouten verbeterde, zat ik hier vaak. Na een tijdje, was ik hier vaste klant. Het was niet altijd even fijn, de ene keer mocht ik opstellen schrijven van 5 pagina’s maar de anderen keren speelde ik met hem “mens erger je niet”. Hij knipoogde eens naar mij maar ik deed of ik hem niet had gezien. Ik had hem ook niet willen zien, waarom gebeurt dit nu op dit moment? Ik wou Trees zien.. Ik loopte verder naar Trees, toen ik bij haar was, was ik het even allemaal vergeten. Ik gaf haar het zakje chips en zei ‘deze zijn voor jou, geniet er van.’. Ze antwoorde ‘Dankuwel Boris, dit is zo lief. Dat had je niet moeten doen. Nog eens een gelukkige verjaardag!’ En ze gaf me 3 kussen op men wang. Ik liep op wolkjes en stapte in de bus. Ik zat in de bus te denken over de directeur, wat voor iemand was ik vroeger.. Ik verbeterde de leerkrachten, zij zouden mij moeten verbeteren.. Maar uiteindelijk ben ik toch blij dat ik op OLVI zit en Trees heb leren kennen. Ik vertelde net tegen men buurjongen hoe geweldig ze was maar ze kwam net voorbij.. Ze had mij gehoord en ze knipoogde naar mij. In de middag hadden we nog LO, we moesten salto springen. Ik had er helemaal geen zin in omdat ik weet dat ik het toch niet kan. Na deze hel, hadden we nog mevrouw Nederlands. Het waren weeral discussies over hetzelfde, heel de klas was het beu. De bel ging en ik kon naar huis. Ik was blij want normaal had ik vandaag eens een rustige avond. Tot ik men agenda open deed en zag ik dat op ELOV moest voor de dag van de dienstbaarheid. ‘ELOOOOOV WEG ERMEE!!’ We konden ons inschrijven vanaf half 6, het zal weeral een heel gezever worden omdat het altijd blokkeert. Het was half 6 en het ging zeer vlot deze keer, ik was blij dat dit achter de rug is. Ik kom nooit op ELOV en de enigste keren dat ik erop kom is het om mij in te schrijven dus beter gezegd tijdverspilling. Deze klus was geklaard en ik ging tv kijken met mama en Susan. Om 21 uur kreeg ik een sms van Trees: “Vergeet niet dat jij ook geweldig bent ;) kusje”. Ik voelde me zo gelukkig, ik kon een gat in de lucht springen maar deed het toch maar niet. Ik antwoorde: ‘Dankuwel Trees, we praten morgen wel. Jij ook hé, vergeet dat niet. J Ik ga slapen, slaapwel. Kus’ Ik viel als een blok in slaap en droomde heel de nacht over Trees.  De dag erna, tijdens de speeltijd, ging ik naar Trees en vroeg ik of we vanavond konden afspreken. Ze vond het een zeer goed idee en ik nodige haar uit bij men thuis want mama en Susan gingen vanavond een bezoekje brengen aan Nancy, de beste vriendin van mama. Ik zei ook dat ze niets moest eten want ik ging voor haar een driegangenmenu maken. Ze vroeg om wat uur we afspraken? Ik zei: “Je wordt verwacht om 6 uur bij mij thuis.” De dag ging traag voorbij, ik dacht heel de dag aan Trees en toen ging de bel van kwart voor 4. Ik sprong een gat in de lucht, maakte dat ik thuis was en zette alles klaar voor het romantische avondje. Ik versierde onze eettafel met kaarsjes, maakte het eten klaar en trok het beste aan wat ik in men kast vond. Ik vond zelf dat ik er goed uitzag, ik hoorde de kerkklok 6 keer slaan en iets erna ging de bel. Ik deed open en het was Trees, haar mond viel open. Ik liet haar binnen, toen we boven waren vertelde ze me hoe goed ik eruit zag. Ik begon te blozen en ging het eten warm maken. We genoten van het eten maar ook van elkaar. Deze avond was zo’n succes, hij was gewoon onvergetelijk. Om 22 uur verliet ze de deur en gaf me een dikke knuffel en bedankte me voor de gezellige avond. De hele nacht heb ik aan haar gedacht en kon ik niet slapen maar deze avond blijft voor eeuwig in men geheugen gegrift. De volgende dag gebeurde er iets raar op school, maar wat er gebeurde vertelde ik jullie volgende keer

23-04-2012 om 20:25 geschreven door Boris  

Hallo beste bloggers!

Weten jullie nog dat ik vorige keer vertelde dat mama, Susan en ik in de auto zaten op weg naar de Delhaize in Reet? Voor we aan het drukke kruispunt aan de A12 kwamen gilde mama plots heel luid “Stooooooooooop!”.

Na deze kreet van jewelste, drukte ik als een zot op de rempedaal. Zoals waarschijnlijk wel vele onder ons bij de eerste keer, vergat ik terug te schakelen en kwam de auto schokkend tot stilstand. “Wat is er?”, vroeg ik mama. “Susan heeft haar gordel niet om, de dag van vandaag staan hier serieuze boetes op en met een inkomen minder kan ik mij dit echt niet permitteren.” Dat ze daar nu zo om moest roepen, daardoor alleen al zouden er ongevallen gebeuren en dan kon ze nog veel meer betalen. Waarschijnlijk was dit te wijten aan de pillen die de dokter haar had voorgeschreven na papa’s dood. Mama wist hierdoor niet meer zo goed hoe ze moest reageren. Nadat Susan haar gordel om had, reden we zonder problemen over de A12 naar de Delhaize. Ik voelde me een echte pro en toen ik de auto op slot deed met de afstandsbediening en het geluidje hoorde dat je de zekerheid geeft dat de deuren op slot zijn, stapte ik als een echte macho de Delhaize binnen. Mama besloot spruitjes te kopen voor het avondeten. Normaal zou ik dit erg vinden, maar vandaag niet, zo leek het toch dat papa er bij was op mijn verjaardag. Nadat ik met de zakken mocht sleuren omdat ik nu voortaan ‘de man’ ben, gingen we terug naar huis, dit keer zonder enig probleem. Na het eten keken we nog naar de televisie en ging ik op tijd naar bed, want de volgende dag gingen we met de school naar de Sid-in beurs. Na een half uur te hebben liggen wringen aan het Karo’ke, ze zijn daar namelijk aan het werken, slaagde ik er eindelijk in de schoolpoort te bereiken. We konden al direct beginnen aan een flinke wandeling want de bussen aan de Varkensmarkt zetten was net iets te veel gevraagd. Op de bus dacht ik na bij welke richtingen ik me eens ging informeren. Hiervoor heb ik nog niet veel tijd gehad door de onverwachte dood van mijn papa. Het was niet makkelijk, alle dingen die ik wou, hebben ze alleen maar op universitair niveau. En zoals bij velen in de klas was ook mij dit afgeraden. “Je bent hoogbegaafd, je doet niets voor school. Op de universiteit zal het wel wat anders zijn, daar moet je alles bijhouden, hard studeren en wij denken dat dit niet zal lukken.” Dit was het advies dat ze voor mij hadden geformuleerd tijdens de leerlingenbespreking. Na een tijdje besloot ik dat ik een kijkje ging nemen bij architectuur en of er niet een mogelijkheid in bestond tolk te worden in het Pools. Toen we aankwamen kregen we een zakje met allerlei spulletjes in. Danny was natuurlijk de eerste die met een snorretje op zijn gezicht rondliep. Eerlijk gezegd moest ik er wel om lachen. Na veel uitleg te hebben gehad was ik nog niet echt overtuigd van de juiste studiekeuze. Nog tijd genoeg, dacht ik bij mezelf. Na een uur had iedereen er genoeg van. We zaten met heel de klas te wachten tot het tijd was om naar de bussen te vertrekken. Dit vond ik een goed moment om de traktatie voor mijn verjaardag uit de delen. Ik had chips bij. Nadat iedereen een zakje had, had ik er nog een over. Dit was geen toeval, dit zakje was voor Trees. Na even te zoeken zag ik haar eindelijk staan. Vol zelfvertrouwen stapte ik op haar af. Ik wou stoer en zelfverzekerd overkomen maar onderweg kwam ik een oude bekende tegen. Wie dit was, dat vertel ik jullie graag een volgende keer.

24-04-2012 om 18:07 geschreven door Boris