Hallo iedereen,

 Vorige week vertelde ik jullie over die super grote mooie witte limousine die voor mijn deur stond, mijn oma die in de woonkamer op mij zat te wachten en het rare idee dat zij voorstelde om mee met haar naar Polen te gaan om een of andere grote bank te gaan runnen!  Je leven kan toch ineens zo’n rare wendingen hebben. But that’s just a part of life i guess…

We kwamen eindelijk aan op Zaventem, kourva wat haat ik die files toch zo hard. Mijn oma besloot naar te balie te gaan om haar vliegtuigtickets te halen. Ik wist  meteen dat nu het moment was aangebroken waarop ik moest vertellen wat ik ging doen. Zou ik hier blijven in ons belgenlandje of zou ik kiezen voor het avontuur. Na wat getwijfel en geaarzel zei ik: “ Wel Oma misschien is het toch maar beter dat ik hier blijf…”  ik voelde  een opluchting maar tegelijker tijd wist ik dat mijn oma teleurgesteld in mij was.  Ik gaf haar nog een dikke zoen en toen vertrok ze.

Thuis aangekomen, maakte ik snel nog  wat huiswerk want je weet het of je weet het niet het weekend is en blijft kort. 7.00 u biep biep biep biep.. hooo weeral die stomme wekker. Als je wakker hebt gelegen ’s nachts komt die wekker om 7 u ’s morgens vrij ongelegen, dat kan ik je verzekeren.

Op school keek iedereen mij  raar aan, ik dacht bij mezelf: “ de roddel pers heeft weeral zijn werk gedaan”  Iedereen was bezig over die limo die ze voor mijn deur hadden zien staan.  Iedereen wou weten wie daar in zat. Mijn humeur die morgen was echt al beneden peil en als er nog eens 20 mensen  rond je kop beginnen te zagen kan het wel eens dat de bom ontploft. Ik zei: “  het was mijn oma uit polen meer hoef je niet te weten!” Iedereen ging weg of nee toch niet helemaal, er bleef een meisje bij me staan. Een meisje dat ik nog nooit eerder op deze school had gezien. Ik vroeg haar wat er was, waarom ze nog bij me stond, ik had toch laten blijken dat ik alleen wou zijn.

Ze zei; ‘ Mijn naam is Zofia en ik hoorde onlangs dat je van Polen afkomstig bent, alé  ik bedoel dat  je  Poolse roots hebt!’  Ik zei: ‘ja dat klopt, maar wat wil je eigenlijk ?’ Zofia antwoorde: ‘ Wel ikben ook van Poolse afkomst  en ik wil graag is met jou praten over Polen, zou je dat zien zitten?’  Wel als jij dat echt wilt, maar mijn kennis over Polen is maar heel  beperkt, als je me nu had gevraagd of ik je wou helpen bij wiskunde ofzo, geen probleem dan want ik ben een echt rekenwonder al zeg ik het zelf.Wel antwoordde Zofia: “ wanneer spreken we af?”  Euhm wat denk je van deze vrijdag, Als je niets te doen hebt natuurlijk. Nee dat is goed antwoordde Zofia, ik zie je vrijdag dan wel! Daaag! Vrijdag 18 mei: ik had met Zofia afgesproken om 12 u in het park een beetje verder van mijn huis.  Wel Boris zei ze ik vind het echt fijn dat je met mij wil praten.  Het zit namelijk zo Polen de dag van vandaag is niet meer wat het vroeger was, daarom zijn wij ook gevlucht naar hier. Jij bent naar hier gevlucht zei ik geschrokken. Ja, antwoordde Zofia.  De grootste bank van Polen zorgt ervoor dat het leven ginder echt een hel is geworden.  Maar Zofia, mijn oma heeft mij gisteren gevraagd of ik de grootste en welvarende bank van Polen wil overnemen, dat klopt dan toch totaal niet met wat jij zegt. Wel Boris als jij mij niet gelooft moet je zelf maar eens gaan kijken met je eigen ogen hoe erg het er gesteld is.  Ik denk dat jij ervoor kan zorgen dat alles weer wordt zoals vroeger!  Zofia had gelijk ik moest met mijn eigen ogen zien hoe erg het er gesteld was.. ik moest zeker weten dat Zofia geen leugens vertelde.

Eindelijk aangekomen in Polen, Kourva die vliegers van tegenwoordig.Mijn taxi stond te wachten aan de luchthaven om me richting de grootste bank van  Polen te voeren, met een bang hartje deed ik de  deuren open en wat ik daar aantrof dat geloof je nooit!

28-05-2012 om 11:53 geschreven door Boris  

Beste bloggers,

Ik schrijf jullie nu vanuit een grote rijdende bak vol met lente spruitjes,  na al die  uren  heeft mijn neus al kunnen gewennen aan de geur, de geur van duizenden de spruitjes, die niets vermoedend worden meegevoerd van Polen naar Antwerpen.

Ik kijk door het raam en snuif nog een keer, de geur van vroeger, het lijkt al zo lang geleden, dat vader hier nog was. Misschien moet ik maar gewoon eens bij mezelf toegeven dat ik hem, hij en zelfs zijn spruitjes aan het tafeltjes enorm mis.

Ik volg de weg, de donkere asfalt die voor ons rijkt, de witte lijnen en af en toe een afslag. Rustig kom ik in een soort trance en mijn ogen sluiten dicht. Maar nog steeds gericht op de weg, nu niet meer de asfalt maar mijn eigen weg.. Waart loopt deze naar toe..? vraag ik me af. wist ik dat maar eens. De weg staat stil, ik voel mijn lichaam draaien en de andere kant op lopen, terug naar waar mijn reis begon…

Boris! Boris! Het was de stem van oma die me net iets te enthousiast verwelkomde, ik had er net een lange  reis achter de rug , bekomen en slapen waren nu mijn prioriteiten.. Ik had echt geen nood aan het pools gebrabbel en haar overdreven gelaadstrekken die ‘ik wist wel dat je en voor polen zou kiezen’ schreeuwden. Ik was in alle haast naar Polen vertrokken, totaal verward door sophia’s verhaal. Ik wou gaan zitten maar durfde niet zo goed, de zetels zagen er duur uit maar ook oud. Zo van die zetels die er stonden als versiering, kijken mag aanraken is delicaat. Ik knikte even naar oma, die nog steeds een hele uitleg deed, engels mengde zicht in het pools waardoor ik soms toch nog enkel flarden  van wat ze zei kon opvangen. Ze was blij, en niet gewoon blij ze was in de wolken. Want Ik ging de bank overnemen en de familie redden… Waarom was ik hier ook al weer vroeg ik me af…? Welke deel van mijn brein kwam op het idee helemaal naar Polen te reizen en deze oude dame de illusie te geven dat ik haar laatste wens ging vervullen.. AAhja sophia, het was sophia zij had me verbaast doen staan en nieuwsgierig gemaakt, naar hoe het  hier nu eigenlijk zat  met die bank.

Babcia, Babcia wat oma,oma betekend, begon ik, ik zocht naar woorden in de diepste uithoeken van mijn hersenen om haar te vertellen dat ik niet kwam om te blijven maar hier was om te onderzoeken hoe het zat.. Maarja hoe zeg je tegen een rijke koppige dame. Verduister jij geld? Verdien jij geld op andere hun rug… Het zeggen tegen een vreemde, had opzicht al vreemd en ongepast geweest. Toch formuleerde ik een dapper gebrabbel over mijn lippen,dat iets vertaalde als, verdient jouw bank geld aan de arme mensen hier in Polen is het daarom dat er zoveel poolse zwart werkers zijn hier in belgie. Vluchten die allemaal weg, omdat het hier zo rot is… ?Voor ik het wist was er te veel uit gekomen, haastig slikt ik de rest van al de vragen die bij me opkwamen in… De oude dame voor me wist geen houding aan te houden, haar over enthousiasme was nergens meer te bespeuren.de Verbazing kroop over haar gezicht, niet enkel haar ogen ook haar mond stond wagen wijd open. ze keek  me aan en bleef kijken, misschien begreep ze niet eens wat ik zei… Of toch wel… Tringg.. een vreemde gebel klonk door het huis. Oma herpakte haar normale houding en ging  naar de deur. Ze kwam terug, maar was niet lang alleen. Ze werd vergezeld door een meisje, ongeveer mij leeftijd een andere dame waarschijnlijk haar moeder en een bijpassende heer. Moeder vader en dochter. Oma had haar enthousiaste lach weer opgezet en deed moeite  de gasten het zo aangenaam mogelijk te maken. Het trio placeerde zich op de bank, zij hadden blijkbaar geen moeite met de dure zetels. Ik kreeg een glaasje cava aangereikt en vroeg me af wat dit te betekenen had. Rustig keek  ik toe hoe de vier voor mijn ogen een gesprek voerden,  al leek het eerder een scene uit een film. Alsof alles aan vaste regels en tradities was gebonden.  Na een kwartiertje was het schouwspel afgelopen.. Er viel een kleine stilte, ik zuchtte en vroeg me af wanneer ik een antwoord kreeg op mijn vragen, zodat ik terug kon keren naar belgie… Want eerlijk hier wilde ik niet blijven, ja misschien is  Polen dan wel mijn vaderslands ik voele me toen al moederziels alleen anders… Drie gefixeerde ogen keken me plots aan

Boris.. begon oma... mijn oren luisterden en mijn ogen keken naar haar handen die een verhaal vertelden, mijn mond viel zachtjes open -. Ik knipperde, 1 keer  en nog een keer… Dit kon niet waar zijn.. In welke tijd leefden we wel.. Ik bleef luisteren maar niet meer zo aandachtig, mijn hersen draaien op volle toeren, om de hoeveel uur was er nu weer een vlucht terug naar Belgie.. Denk denk boris wat stond er op het grote bord met al die lichtjes en lettertjes de laaste vlucht vertrok om…8uur. Mijn blik wende zicht af en verkende de kamer nauwkeurig op zoek naar een klok. Bingo.. kwart na 8 OOnee shit te laat. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg, dit was niet wat ik wou. Oma haar woorden hadden me meer dan ooit zeker gemaakt. Dit leven is niet aan mij besteed, dit is niet mijn lot. Ik onderbrak oma haar in de glorie.. Zou u mij  naar de luchthaven kunnen brengen? Misschien kan ik  viavia nog over stappen en zo een vlucht terug nemen naar Belgie.. Een vlucht terug zei ze kwaad… Nee natuurlijk niet, jij blijft hier, heb je dan niet naar me geluisterd deze jongedame hier is je verloofde. Haar vader is een rijke handelaar en onder zijn hoede zal onze bank veilig zijn. Alina  is perfect voor je, mooi jong en talentvol. Vrij zeldzaam in Polen,vergeet dat niet hoor… En ze ging ze weer verder en verder… Ik kan haar visie niet veranderen, ze heeft er haar zinnen al op gezet en is niet meer los te slagen.. Ik ben vast te moderne en te belgisch om dit hele geregel te  begrijpen en te aanvaarden. Hoe het met mijn toekomst zat geen idee, maar als ik ooit zou trouwen was het op zijn minst wel uit liefde zijn.. Ik ga even een luchtje scheppen zei ik, om alles te laten bezinken. Ik passeerde de gang, nam onopgemerkt daar mijn koffer en in alle stilte opende ik de voordeur

Ik schokte wakker, de afwezigheid van geluid had me blijkbaar gewekt. Waar zijn we vroeg ik me af.. Darik was nergens te zien.. We waren onderweg gestopt, Ik herkende de kale uitstraling van de verlaten parking, zo een tussenstop van een tussenstop. Bij een echte tussenstop heb je een Macdo of een restaurant, andere zoals deze waren meestal niet eens voorzien van een toilet.  Even later zag ik hem aankomen, hij startte de truck en  weg waren wij.. Darik was best een prater ontdekte ik even later, ik begreep nu dan ook waarom hij en mijn vader zo goed overeen kwamen, hij was grappig en optimistisch, Het daar op volgende uur kreeg ik allerlei verhalen te horen. Over zijn jeugd en ook enkele over mijn vader. Plots stopte hij met praten, keek me even aan en zei toen, Walzak wat is jouw verhaal eigenlijk, want veel kon ik niet afleiden uit je gebrabbel toen je gisteren opstapte.. Ik nam een grote beet lucht en ademde rustig terug uit… Mijn hersen kregen een binnen pretje, ik moest denken aan de ademhalingsoefeningen van op school. Zo veel moeite dat ze er elke jaar in staken en niemand die het toepaste.. Ik herpakte me terug en begon.. Oke, dus.. en ik begon mijn verhaal. Ik koos te beginnen bij het begin van het schooljaar, zo ongeveer wanneer ik  deze blog begon. De volgende drie uur sprak ik, en Darik luisterde, knikte af en toe of stelde een vraag. Verder schoten we enkele keren in de lach en deed ik moete niet in snikken uit te breken wanneer ik aan mijn vaders hoofdstuk was beland… Maar nu wil je zeker weten hoe ik hier kom Darik?, wel. Toen ik mijn koffer had genomen die in de gang stonden, sloot ik de deur van oma’s huis en vluchtte weg van haar gearrangeerd huwelijkskransje. Elke stap die  ik deed was er een verder weg van Polen, de bank en Alina.. en ook een dichter bij Belgie. De plaats waar ik dan uiteindelijk toch thuis hoor.. Ik begon te lopen, besloot om enkele bussen te nemen, maar uiteindelijk leek liften me toch de beste optie. Want de volgende vlucht zou nog tot de volgende ochtend op zich laten wachten. Hierop wachten en de kans lopen oma nog eens tegen te komen, zag ik niet zitten. De eerst auto die stopt zette me iets over de grens af, maar veel van deze reis weet ik niet meer . Want ik was toen zo opgedraaid en verward dat ik niet meer echt helder kon denken. Ik bedankte de oude man, stapte uit en liep verder en toe ja.. Stopte jij. En je bleek een collega te zijn van mijn vader. Darik ja je naam was al wel eens gevallen tijdens het avondmaal, maar wat een toeval en vooral geluk dat ik met je mag meerijden.. De avond viel over de autosnelweg, maar ons gesprek bleef voort duren, tegen 3uur in de nacht dommelde ik al zitten in slaap.

Toen ik mijn ogen weer opende waren we op de spruitjes hun eindbestemming. Ik bedankte darik een stuk of 6 keer en begon te stappen, verder en verder. Ik wist dat ik uiteindelijk wel thuis zou aankomen maar wat er daarna zou gebeuren was nog een groot  raadsel. Wat zou ik gaan doen eens ik afgestudeerd zou zijn, zou ik misschien Trees toch nog een kans moeten geven?... Alles was een groot vraagteken..

De zomer kwam en was zalig, iedereen genoot van het zonnig weer en al de vrije tijd.

Mijn zus Susan ging voor het eerst op zomerkamp en genoot van alle rust. Ik heb het misschien nooit vermeld maar ook zei mist Vader erg. Na zomerkamp was ze verandert, ze had een grote mond gekregen en dat maakt me blij. Goed zo zus had ik gezegd nu kan men ten minste zien dat we familie zijn.

Slurfie beleefde een knal zomer,hij zette zijn eerstje stapjes richting de echte volwassenheid, mevrouw chemie hielp hem hier een handje mee en beleefde  op haar beurt het overspel van haar leven.

Danny, slaagde erin om op zomerkamp het mokke van de middellands zee te versieren en werd echt verliefd. Of hun zomer liefde een blijvertje was, was een raadsel voor iedereen natuurlijk.

Mijn mama herpakt zichtzelf en sloot zich aan bij de  lokale onafhankelijke weduwen club, ze leerde veel praktische dingen bij, je weet maar nooit wanneer deze nog van pas kunnen komen in je leven Boris.zei ze Ik moest dan ook flink mijn best doen om mijn lach in  te houden toen ik haar betrapte in ons tuinhuisje met de buurman. Ik was de nieuwe chineese massage technieken aan het oefen, klonk haar excuus daarna.

Trees daarin tegen bracht haar vakantie door in het hondenasiel en verloor voor de tweede keer dit jaar haar hart, aan een pupy labrador genaamd Jack.. Verder twijfelde ze heel de vakantie of ze mij toch niet  beter nog eens een smsje zou sturen..

Sophia heb ik via een zeer breifje in haar mailbox bedankt voor de informatie die zij zoals haar opgedragen door oma aan mij bezorgde, een grote smoes om mijn in Polen te krijgen bleek achter af.

En ik zelf , ik genoot van mijn vakantie, deed kennis op in boeken, want ja je weet maar nooit wanneer dit van pas ging komen. En voor de rest droomde ik, over mijn toekomst, maar hoe deze eruit ging zien geen idee, dus zonder te weten naar waar wandelde, ik rustig verder in de hoop dat mijn pad in de loop der tijd wanneer ik er klaar voorwas gekruist ging worden door een ander…

03-06-2012 om 20:48 geschreven door Boris