Nadat ik na de strafstudie naar huis fietsen gebeurde er iets raar. Ik zag het meisje van mijn dromen. Maar doordat ik moest uitwijken voor een auto belande ik met mijn gezicht eerst op het bushokje. Je kan je waarschijnlijk al goed voorstellen welk beeld dat gaf. Toen ik later wakker werd in het ziekenhuis en zag dat ik mijn been in het gips had. Zakte de moed mij in de schoenen. Numoest ik met krukken lopen! Maar toen ik naar rechts keek zag ik haar. Ze zat naast mij, ze bekeek mij met hare lieve oogjes. Ik moest wel een slechte indruk op haar gemaakt hebben. Toen mijn ouders te horen kregen dat ik een ongeval heb gehad moesten ze lachen. Ze waren niet eens bezorgt.
Op school was het zeer moeilijk voor mij. Ik moest alle trappen op hinken en ik kreeg ook nog te maken met 2 pestkoppen. Danny en Marijn twee rotjongens die mijn krukken stallen en dan ergens gingen verstoppen. Ik moest ze altijd op één been gaan zoeken. Oh, wat haat ik die jongens. De rest van de week verliep zo goed als normaal. Bij mevrouw chemie was het weeral saai zoals gewoonlijk. En het ergste was dat het weer koek en ei was tussen Slurfie en zijn hete brok. Tijdens de les wiskunde verveelde ik mij telkens weer opnieuw. De leerstof was zo simpel. En ik haalde elke keer met gemak een 10!
Toen ik thuis kwam van de vermoeiende dag school, ging ik direct naar mijn kamer. Ik was nog steeds kwaad op mijn moeder! Ik wacht tot ze mij haar excuses komt aanbieden. Maar dat kan nog lang duren. Dus besloot ik om weeral niet te eten. Het waren toch weeral vieze spruiten. Ze kwamen echt mijn oren uit!
Toen ik woensdag op het school rond was aan het krukken zag ik haar. Ze kwam naar me toe een gaf me een kus op de wang. Ik was helemaal stom verbaasd en kon niets meer over mijn lippen krijgen. Ze ging weg na een vriendelijke lach. Mijn dag kon niet meer stuk. De hele dag zat ik met dat beeldschone meisje in mijn kop. Ik was verzonken in mijn gedachten. Zelfs de les fysica interesseerde me plots niet meer. Ik was steeds maar aan het denken wat ik volgende keer tegen haar zou zeggen. Eerst een vooral moest ik haar naam te weten komen. En vervolgens ging ik proberen voor een afspraakje los te peuteren. Dat dacht ik toch. Maar in mijn gedachten leek het allemaal zo simpel maar toen ik haar terug zag op speelplaats 3 kon ik niet verder komen dan een lach. Ik denk dat ik toch niet zon vrouwenverslinder ben. Het ligt misschien aan mijn Poolse roots. Mijn vader was ook niet zo een playboy, maar toch heeft hij zijn geliefde gevonden. Toen ik thuis kwam was ik zo in de wolken dat ik terug tegen mijn moeder begon te praten. Ik vertelde over de jongens die mij peste op school, en haar raad was dat ik ze gewoon moest negeren en dat zo dan wel gingen stoppen. Maar hoe kan ik ze nu negeren als ze mijn krukken pikken. Ik kan toch moeilijk zonder krukken rondlopen!
Vrijdag het eerste uur tijdens de les wiskunde werd een nachtmerrie! Er klonk door de intercom: Boris Walzack ga onmiddellijk naar de directrice! Wat er toen gebeurde vertel ik jullie volgende week.
