Vorige
week was Slurfie mij nog in geuren en kleuren aan het vertellen over zijn
nieuwe vlam, mevrouw chemie, in het chemielokaal. Natuurlijk moest ik weer de
pech hebben dat zij alles hoorde wat hij mij aan het vertellen was. De mevrouw werd
ineens zo rood als een kreeft en gaf een flinke uitbrander aan mijn buur omdat
hij, zogezegd, niet oplette. Ze sleepte Slurfie zelfs mee in de gang en hoewel
onze klas nooit stil was tijdens een saaie les, was hij nu muisstil. In de gang
ging de mevrouw nog harder te keer. Je hoorde haar zelfs roepen tot in Tibet.
Nadat haar furie eindelijk was overgewaaid barstte er een lachsalvo uit in ons
lokaal. De twee kwamen uiteindelijk terug naar binnen zonder een woord te
zeggen. Normaal voelde ik niet veel sympathie voor Slurfie, maar dit was zo een
van de momenten dat ik medelijden had met hem.
Al
bij al was dit de slechtste dag ooit. Toen ik na de les naar de kelder liep
voor mijn fiets, kwam ik meneer tucht tegen. Jawel, de gevreesde der gevreesden
hier op OLVI. Jij bent zeker Boris Walzack?, vroeg hij met een kordate stem.
Hij wachtte nog niet eens op mijn antwoord. Vrijdag na school mag je 2 uur
nablijven. Ik keek hem vragend aan. Wat had ik nu in hemelsnaam misdaan? Dat
zal je leren, ha. Met een pyjama naar school komen. Denk je nu echt dat je de
flauwe plezante moet gaan uithangen? En toen verdween hij voor ik kon
protesteren. Oké, dit was de slechtste week ever.
Toen
ik thuis kwam schopte ik mijn boekentas tegen het tafeltje en liep onmiddellijk
naar mijn moeder. Waarom kun je niet eens voor één keer aandacht aan mij
geven? Door jouw schuld moet ik morgen nablijven! Ben je nu tevreden? Ja zeker,
dan ben je nog 2 uur langer van mij af. Bouw dus maar lekker een feestje.
Geschrokken keek moeder mij aan. Zon scène had ik nog nooit geschopt. Maar dat
kwam misschien omdat nog nooit zo overstuur was geweest. Haar ogen stonden vol
met tranen. Mooi zo.
Voor
de rest van de avond sloot ik mezelf op in mijn slaapkamer. Om 18 uur 47 riep
mijn moeder dat het eten klaar was. Het rook lekker (misschien omdat de geur
van spruiten ontbrak), maar toch besloot ik om niet naar beneden te gaan. Ik
was te verdiept in kernfysica. Dat bracht mij tot rust en zo dacht ik niet meer
aan mevrouw chemie. Een paar minuten later schoof er iemand een papiertje onder
mijn deur. Boris, kom je alstublieft naar beneden om te eten?Het spijt me dat ik je heb
verwaarloosd. Onder het kattebelletje stonden er
uiteraard de gebruikelijke x-jes. Ik pakte mijn vulpen en schreef met mijn hanenpoten
iets op de achterkant. Ik heb geen honger. Laat me met rust.
Ik
stond de volgende morgen extra vroeg op zodat ik mijn moeder kon ontwijken.
Nee, ik was beslist nog helemaal niet klaar om met haar te kunnen spreken. Om 5
uur 42 liep mijn wekker af. Nog 3 minuutjes in bed rustig wakker worden en dan
naar beneden om te ontbijten. Witte boterhammen met samsonworst en een glas
chemische melk. Daarna ging ik naar het tafeltje, in de hoop dat ze mijn
boodschap had begrepen. En inderdaad, er lag een stapel kleren, gewassen en
gestreken. Het werd een normale dag op school. Althans, dat hoopte ik.
De
rest van mijn dag verliep vermoeiend, ondanks dat het Samson & Gert - liedje
niet meer werd afgespeeld of het feit dat ik geen pyjama of wibrakleren meer
droeg. Ik zat nog maar met één ding in mijn hoofd: hoe ga ik meneer tucht
overleven? Natuurlijk werd mijn strafstudie als een bacterie verspreid. Drie
woorden: ge-wel-dig
Mijn
klas was dan ook heel hard geschrokken door de reactie van meneer De Saeger
(dit is trouwens zijn echte naam). Voor de eerste keer van het jaar keken ze me
aan, wisten ze dat ik er ook was. En nee, Slurfie reken ik niet als een
volwaardig persoon.
Do
mi sol do, do mi sol do! De bel ging. Ik hoopte dat
het nog ging meevallen.
Ik kwam binnen in het
lokaal, ging zitten en pakte een boek om in te lezen: De elektromagnetische
mens van Gerrit Teule. Er waren nog vijf andere leerlingen die ik niet kende.
Ik was nog maar net aan het lezen toen meneer tucht binnen kwam. Jongeman,
ofwel doe je iets voor school, ofwel doe je niets. Geef dat boek hier aan mij.
Maar dit is een boek voor school meneer. Het is voor natuur. Boos gaf hij mijn
Gerrit terug. Mwhaha, nu kan ik mij verder amuseren. Jammer genoeg was het
lezen van korte duur. Mijn buur zat de hele tijd zichzelf heen en weer te
schudden. Natuurlijk zag De Saeger dat onmiddellijk. Wat ben jij nu aan het
doen.? Ik moet dringend naar het toilet. Mag ik alstublieft gaan? Wacht nog
een uurtje. Kan je niet eens twee uurtjes zonder een wc-bezoek? Slappe vijg
zonder ruggengraat. En als je in je broek plast, dan wordt dat nog eens een
week nablijven.
Een paar eeuwen
later kwam hij binnen om te zeggen dat we naar huis mochten gaan. De plasjongen
vloog zo snel als de wind naar buiten. Ook ik pakte onmiddellijk mijn boekentas
in, want ik wilde vlug weg uit deze gevangenis. Eenmaal op de fiets fietste ik
alsof mijn leven er vanaf hing. Onderweg week mijn blik even van de weg. Daar,
daar stond dat ene meisje waar ik de eerste schooldag een flater had bij begaan.
Ze zat in het bushokje te lezen. Nu zag ik haar voor het eerst hoe ze echt was:
ros krullend haar, lichte huidskleur, blauwe ogen, ... Ze keek weg van haar
boek, recht naar mij. Haar ogen straalden paniek uit. Voordat ze iets kon
zeggen werd haar mooie stem overschaduwd door een auto. TUUUT! BENG! Alles werd
zwart.
Wat er toen is
gebeurd, vertel ik jullie volgende week.
Halloooo beste lezers, wat me overkwam in het chemielokaal was het volgende:
Ik sloot snel de deur van het chemielokaal achter mij Wat ik voor mij zag kon ik niet geloven! daar helemaal achteraan het lokaal tussen de proefbuizen en naast de labojassen nam ik 2 personen waar het waren mevrouw chemie en de dikste seut van de school .namelijk: SLURFIE!! De 2 waren de liefde aan het bedrijven om het plat te zeggen ze waren elkaar dus gewoon aant aflebberen. IEUWW ik wreef het plakkerige prut uit men ogen, maar het was geen nachtmerrie! Ik stond nog steeds met mijn pyjama in het chemielokaal. Door de gigantische shock dat me daar overkwam, liep ik met olifantenpassen het lokaal uit en sloot zachtjes de deur achter me dicht. Ze waren zo in elkaar aan het opgaan, en letterlijk IN dat ze me gelukkig niet hebben gezien. Snel ging ik door naar de volgende les.Bijkomend van het trauma!Pffff2uur wiskunde, als er iets is dat ik verafschuw . zijn het wel blokuren. Ik kon me gewoon niet concentreren op de matrices, moest ik Mevrouw de directeur inlichten of beter niet? Zou ik het aan iemand vertellen? Neen dat al zeker niet, want er is niemand die ik momenteel kan vertrouwen. En dan nog iets, ik was al vergeten dat ik mijn pyjama aanhad tot ik die les het lied van K3 weer hoorde. Speeltijd. Ik moest me zien te verstoppen, want ik had namelijk nog steeds die stoemme pyjama aan. Ik sloot me op in het eerste beste wc -kot en at mijn appel daar op. Shitt, nu moest ik ook nog mijn kont zien af te kuisen, dus legde ik de halve appel op het wc-papier. Domme zet! De appel rolde van het papier af door de deur naar buiten. Ik hoorde gegiechel over heel de wc en plots voelde ik een harde plons op mijne kop. Ze hadden dus gewoon nat wc-papier op mij gegooid. Nog een reden om mij langer op te sluiten in de wc. De volgende les kwam ik zoals gewoonlijk te laat. Oeff!! Eindelijk was het middag. Ik moest nieuwe kleding hebben om de 3 laatste uren te overleven. Het probleem was, dat ik maar 10 euro ofzoo bijhad. Ik dacht na en toen kwam ik op het idee naar de wibra te gaan. Daar zal ik hopelijk wel iets vinden. Ikke als nen gek spurtend naar de Wibra. Er is dus niks waarvan ge kunt zegge: da is nu is echt mooi se. Allemaal vodden ofwel te grote maten oftewel maten voor te dikke madammen. Toch moest ik koste wat kost iets vinden. Uiteindelijk kwam ik buiten met een gewoon effe té grote T-shirten een te korte fluweel e broek. Dat voelde toch al een stuk beter. Ik stapte de Panos binnen en hoorden enkele leerlingen van OLVI zeggen: daar is dieje gek met zenne pyjama ik liep gewoon meteen door naar het wc om me om te kleden. Ik trok de rotzooi van de wibra aan en ik leek wel een mislukte clown. De wibra stemt niet voor niets overeen met de uitspraak : Wij idioten brengen rommel aan. Eenmaal terug op school ging het al wat beter me de eigenaardige gezichten. Ooohneenu hadden we Mevrouw chemie en Omg,Slurfiestond gewoon vooraan te flikflooien met haar. Daarna kwam hij naast me zitten en zelfs hij had het gezien: Had je SLUUURFF van de morgen SLUURFF geen pyjama aan?. Ik schoof een stukje weg van hem en antwoorde: Ik had mijn kleren in mijn boekentas, ik had gewoon geen tijd om me aan te kleden. Hij mompelde iets binnensmonds en ik vroeg toen hoe het in de liefde was. Hij was meteen aandachtig en zei dat hij zijn ware liefde had gevonden. Ik informeerde wie het was, maar daar wilde hij natuurlijk niets over kwijt. Hij zei enkel: het is echt SLUURF een heet wijf SLUURFF met dikke SLUURFtette en een zalige kont SLUUURF. En je kan al raden wat me toen weer overkwam. Madam chemie stond voor ons ik dacht: ooooohneee hoelang sta dié hier al???
Ik was wel
benieuwd wat er in mijn cadeau zou zitten,ik hoopte dat het weer niet een
overschot spruiten was,want dat heb ik al vaak genoeg gekregen. Maar ik denk
het niet,want de omvang van het cadeau was nogal groot of het zou al 50 kg
spruiten moeten zijn! Ik liep dus naar mijn vader en vroeg of ik het mocht
opendoen! Hij zei dat ik het meteen moest openmaken,want hij was benieuwd wat
ik er van zou vinden. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik het opendeed,er zat
namelijk een doedelzak in. Ik moest natuurlijk doen alsof ik dit echt een super
leuk cadeau vond en ik deed dus een euforisch vreugdedansje en zei dat ik dit
altijd al wou hebben. Mijn vader is in Schotland geweest om spruiten te leveren
en hij heeft dan maar een doedelzak voor mij gekocht. Ik wou zo liefst mogelijk
dit cadeau zo ver mogelijk weg steken,zodat niemand hierop zou spelen en ik dan
de sublieme klanken zou mogen aanhoren. Ik ging de doedelzak op mijn kamer
leggen en ging dan wat televisie kijken,want ik ga echt geen wiskunde leren,al
deze leerstof kende ik al van voor mijn geboorte zo makkelijk is het! Op de
televisie was er niets interessants te zien,alleen dan een quiz,maar ik stoorde
me alleen maar aan die mensen omdat ze het antwoord nog niet eens wisten op één
van de eenvoudigste vragen. Etenstijd. Het waren spruiten,mijn vader had dus
toch een overschot meegenomen die deze keer voor mijn moeder als cadeau bestemd
waren. Na het eten ging ik mij douchen,want ik heb de beep test moeten lopen en dan zweet ik gelijk een paard. Ik mag dan
wel slim zijn,maar sportief niet echt. Na de douche ging ik slapen voor weer
een vermakelijke dag op school. Deze dag ging alleen maar een dag vol ongeluk
worden,want het begon al in de ochtend. Ik wou kleren uit de kast nemen om aan
te doen,maar daar kwam ik tot de gewaarwording dat al mijn kleren in de was
waren,er lagen enkel nog pyjamas in de kast. Nu dat Susan bij ons woont,is
mijn moeder alleen nog maar met haar bezig en liggen er stapels was,strijk en
afwas. Er zat dus niets anders op dan een pyjama aan te trekken. Op school keek iedereen mij aan en een groepje
vijfdejaars begonnen het liedje te zingen van Samson & Gert: ik ging eens
naar de discotheek la la la la la la lawaar iedereen toen naar me keek la la la la la la lawat had ik dan verkeerd gedaan ? la la la la
la la laik had nog mijn pyjama
aan.Na dit prachtig concert liep ik het
schoolgebouw binnen en sloot ik mij op in het eerste het beste lokaal, dit was
het chemielokaal. Wat we daar overkwam dat houd je niet voor mogelijk!
Ik had jullie vorige week beloofd dat mijn leven niet saai ging zijn, maar voor ik tot de kern van de zaak kan komen, en geloof mij het is de moeite, moet ik jullie eerst nog wat opwarmen. Een inleiding is dus hoogst noodzakelijk! 1 september. De dag des onheil. Na 2 maanden vakantie was mijn lichaam niet opgewassen tegen het ritmisch gekrijs van mijn wekker om half 7 's morgens. Hoog en schel genoeg zodat ik al snel uit mijn slaaproes gewekt werd. Jullie zullen je wel afvragen waar een idioot als ik het haal om mijn wekker om half 7 te zetten. Wel, er is een heel simpele verklaring voor : als je bij mij thuis 's morgens graag een douche wilt nemen dan doe je dat best voordatmijn moeder de badkamer binnengaat en zich daar dan het komende uur in opsluit. Typisch vrouwelijk. Je kon met zekerheid zeggen dat een douche nodig was want met het naar-alle-kanten-stekende-haar en wallen tot onder mijn knieën zag ik er niet al te fris uit. Ik was lang in de badkamer die morgen. Na een uitgebreid ontbijt, zo was een grommende buik uitgesloten, vertrok ik naar school. Hoe ik dit schooljaar mij naar school ging verplaatsen had ik nog niet beslist, maar ik koos die dag voor de fiets. Zie die fietstocht maar als een moment voor mij alleen zodat ik mijn openingszinnen wat kon inoefenen. Hier een van mijn favorieten : Mag ik eens kijken naar het etiketje van je T-shirt? Ja, zoals ik al dacht, Made in heaven .
Bij aankomst volgde ik de stroom. Volgens mij moet dat wel geestig geweest zijn om ernaar te staan kijken :een bende jongeren die in een rij staan met hun fiets de eerste dag na de vakantie, allemaal met wallen tot aan hun knieën zoals ik deze morgen. Na het verkennen van de wereldberoemde fietsenkelder besloot ik om de WC op te zoeken, zo viel het hopelijk minder hard op dat ik gewoon geen vrienden had. Ik ben er nooit geraakt, in de WC, want mijn uitgestippelde route ernaartoe kruiste een meisje. Een prachtig meisje waarbij ik mijn favoriete openingszin bij uittestte. Wat gebeurde er toen is jullie vraag? Wel , kort samengevat, ik heb niet echt gescoord, maar mijn dag zal nog wel komen... hopelijk. Na de klasindeling en het gegniffel bij mijn naam (Dit scheen me ieder jaar te achtervolgen) konden we eindelijk naar de klas gaan waar we de volgende 2 uur niets anders deden dan stapels boeken 50 verdiepingen naar boven te zeulen en te puffen in die overhete klassen. Dag 1 kon als geslaagd beschouwt worden.
Week 2; Maandag : het eerste practicum bij natuur. Het ging een heel gemakkelijke proef worden had mevrouw gezegd. We moesten namelijk suiker verbranden. Heel simpel dus maar toen ik dat dacht had ik nog geen kennis gemaakt met mijn labpartner, slurfie. Zijn naam had hij te danken aan het vreemde geluid dat hij maakte als hij zich ging concentreren, een geluid dat je kon vergelijken met het geluid dat Nono van de Teletubbies maakte. De bijnaam Nono had ik expres niet gebruikt omdat dit anders beledigend zou overkomen voor het prachtige personage van het geliefde kinderprogramma dat in 1996 ontwikkeld werd door BBC. Hij hield een proefbuis met suiker boven het vuur toen hij dat geluid weer maakte, het stoorde mij mateloos. SLURP... Eigenlijk moet je je broefbuis heen en weer wiegen door het vuur. SLURP... Als je dat niet doet zal de proefbuis blijven opwarmen totdat SLURP... het glas een punt bereikt waarbij SLURP.. het breekt en een knal veroorzaakt waarbij het plakkende goedje dat ooit suiker was in het rond vliegt. SLURP.. Als dat goedje is opgedroogd is het zeer moeilijk te verwijderen. SLURP... Maar dat hield ik voor mezelf, hij stoorde me mateloos. Op het juiste moment besloot ik om een stap opzij te zetten zodat slurfie tussen mij en de proefbuis stond. Na de knal waren alle ogen op slurfie gericht. Mevrouw natuur werd rood en slurfie kreeg een uitbrander, hij moest die week elke middag bij mevrouw natuur die proef gaan overdoen. Slurfie heeft de rest van de dag met een gevlekte T-shirt rondgelopen, hij had de rest van het jaar ook moeilijkheden met het vinden van een labpartner. Bij mijn thuiskomst vandaag zag ik het meteen, mijn cadeau van papa voor mij. Op de grond voor Het Tafeltje. Het Tafeltje is een soort van heiligdom voor ons, het dient namelijk als geheugensteuntje omdat we thuis allemaal nogal vergeetachtig zijn.Het Tafeltje staat als een versperring tussen de living en de hal, de kans is dus zeer klein dat je ernaast zou kijken. Dus we leggen er vanalles op, onder en naast zodat we niets zouden vergeten. En inderdaad ik heb niet naast mijn cadeau gekeken.
Mijn naam is Boris Walzack. Ik ben een jongen van 16 jaar
oud en ik woon in Kontich. Ik dank mijn geestige achternaam aan mijn vader,
Waldek Walzack. Hij is een rasechte pool die zijn leven in zijn geboorteland
opgaf voor een Belgische vrouw, mijn moeder. Ze zijn per uitzondering nog
steeds gelukkig getrouwd en dat na 24 jaar huwelijk. Misschien dat mijn vaders
beroep hier aandeel in heeft. Hij is namelijk trucker en is vaak dagenlang
onderweg. Hij transporteert spruiten, een door vele gehaat product in België,
maar in het buitenland erg geliefd. Veel tijd om ruzie te maken, ergernissen op
te bouwen of sleur in de relatie te creëren is er dus niet voor mijn ouders.
Mijn moeder werkt bij Kind en Gezin. Dit maakt dat ze zich verplicht voelt om kinderen
die in hun eigen gezinnetjes wat dan ook te kort komen of teveel krijgen in ons
gezin op te nemen. Suzan, mijn huidige pleegzusje kreeg te veel. Te veel
fysieke aandacht van haar adoptievader (Susan is een afrikaantje). Haar
adoptiemoeder was zo van slag toen ze dit ontdekte dat ze een tijd niet meer in
staat is om voor Suzan te zorgen. Mijn moeder neemt nu haar taak over. Je denkt
nu vast: Waarom begint die Boris nu aan een blog. Oké, zijn gezinssituatie wijkt
een tikkeltje af van de normale nieuw samengesteld gezin in deze 21ste
eeuw. Maaris dit nu interessant genoeg
om er wekelijks een blog over te schrijven. Maar de enkele details die ik u nog
niet vertelde over mijn bestaan zullen u misschien van gedacht doen veranderen.
Eerst en vooral , ik ben hoogbegaafd en heb daarom een
jaartje in de lagere school overgeslagen. Dit heeft bij nader inzien weinig
geholpen. Ik schat dat ik nog zon 3 jaar verder sta dan de kinderen die in
mijn klas zitten. Ik verslijt mijn broek op de banken van OLVI. Een katholieke
middelbare school gelegen in Boom. Een boerengat dat zoals alle boerendorpen in
de buurt zijn uiterste best doet om als stad aanzien te worden.
Ik zit daar in een humane klas. Niet omdat ik daar minder
wiskunde krijg,neen. Het zal u misschien verwonderen, maar sommige onder de
leerlingen humane volgen deze richting omdat die hen ook effectief
interesseert.
Het feit dat ik op OLVI zit is een nieuw gegeven. Enkele
maanden geleden kon ik mezelf met veel trots voorstellen als leerling van de
school waar intelligentie de spuitgaten uitloopt en waarvan alle ex-studenten
het gemaakt hebben in het leven. DE school der scholen SINT-RITA! Bij de naam
Rita stel ik me trouwens eerder een stereotype kassierster of wc-madam voor dan
succesvolle zakenvrouw die met duizenden onderscheidingen is afgestudeerd. Rita
is trouwens ook de naam van een personage in de VTM soap familie, een zielig
figuur die steeds opnieuw naar de drank grijpt om haar verdriet en haar
mislukkingen te verwerken. Moeilijk om de naam van deze school aan
intelligentie te linken. Maar toch, mensen die nog maar het minste probleem
hebben met 1 of ander vak halen het er niet.
Ik had geen problemen met de leerstof, in tegendeel!
Hierdoor verveelde ik me vaak en daarom begon ik me te focussen op elk foutje
dat een leerkracht maakte. In het begin vonden ze het tof en aangenaam dat ik
zo goed bij de les was. Het was zeldzaam dat leerlingen hen op fouten betrapte
zeiden ze. Maar na een tijdje vonden ze het niet meer zo aangenaam. Ze voelde
zich belachelijk gemaakt door mij en mijn band met de leerkrachten verzwakte.
Sympathie zette zich om in haat. Ik kreeg van de directie het verbod om nog
maar iets te zeggen tijdens de les. Een goed opgeleide leerkracht zou moeten
weten dat dit tot rebelerend/tgedrag
zou kunnen leiden. Achja, ik keur mijn eigen daden natuurlijk ook niet goed.
Maar je moet iets doen tijden die 32 uren die je op school doorbrengt. Op deze
wandaden kom ik later nog wel eens terug. In juni hebben ze me vriendelijk
verzocht om een andere school te zoeken. En zo kwam ik in september in OLVI
terecht. Of het hier iets wordt kan ik nog niet zeggen. Een nieuwe start voor
mij en dit is dan ook de rede waarom ik aan een blog begin. Ik houd jullie elke
week op de hoogt van mijn avonturen. En ik garandeer jullie , saai zal het
zeker niet worden .
