Beste lezers,

Ik vertelde vorige keer dat ik bij de directrice werd geroepen.  Wel, om eerlijk te zijn, ik had het nog niet eens gehoord dat er iets door de intercom was afgeroepen dus ik bleef gewoon zitten met mijn gedachten bij ‘haar’. Ze is zo mooi en zo lief. Ze heeft een prachtige stem, zacht,vol en warm. Haar geur is zo subliem… Ik hoorde niets als er  iemand iets zei, wat logisch is toch, als je zo’n mooie verschijning hebt gezien?  Ik schrok wakker uit mijn hemelse dagdroom toen plots meneertje wiskunde mij door elkaar schudde.

 Met mijn verwarde kop en een bang hartje, hinkte ik de trap af want ja, ze hadden nog steeds mijn krukken niet terug gegeven. Het scheelde maar een haar  of ik was helemaal naar beneden gedonderd. De poetsvrouwen waren op het idee gekomen om de trap en de leuningen te poetsen met bruine zeep.  Dat is om het leven van  de leerlingen nog zuurder  te maken dan dat het al is. Als er een leerling van de trap valt, kunnen de poetsvrouwen nog eens lachen. Veel valt er voor hen immers niet echt te beleven en als je dan al zo’n rot beroep hebt, dan kan je er beter het beste van maken. Gelukkig had ik de reflex om snel op mijn poep te gaan zitten toen ik wegschoof. Dat deed natuurlijk ook niet zo veel deugd aan mijn achterwerk, maar ik was tenminste niet echt gevallen. Uiteindelijk kwam ik bij de directrice. ik klopte drie maal op de deur, wachtte niet op het antwoord maar ging gewoon binnen. ‘Ha Boris’, zei de directrice, ‘zet u.’ ‘Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik je heb geroepen.’  ‘Ja mevrouw’, zei ik.’ ‘Wel, het zit zo: sinds kort zit mijn dochter hier op school. Ze kent hier nog niet zo veel mensen maar ze heeft het wel al over jou gehad. Ze had de ziekenwagen gebeld toen jij dat ongeluk hebt gehad. Daarom vroeg ik mij af of jij haar misschien een rondleiding zou kunnen geven doorheen de school. Zo weet ze toch al wat meer zijn,  kan ik mij gewoon concentreren op mijn werk en heb jij iets kunnen terug doen voor haar.’ ‘ Jazeker mevrouw’ zei ik. Mijn hart maakte een sprongetje. Dé perfecte kans om haar beter te leren kennen. Ik dacht wel dat mijn goddelijke verschijning uit de hemel was gevallen. Blijkt dus dat deze vrouw haar op de aarde heeft gezet. ‘Dat is niet de enige reden waarom ik je heb geroepen’, ging de directrice verder. ‘ Ik heb gehoord dat jij een seksuele verhouding hebt met mevrouw Chemie. Een relatie tussen leerling en leerkracht is uitermate ontoelaatbaar. Dat tolereren we niet dus als dit werkelijk zo is dan gaat er wel een sanctie volgen. Ik zal je in dat geval van school moeten sturen en mevrouw chemie moeten ontslaan.’ ‘Wie heeft u deze onzin aangepraat mevrouw?’ zei ik met een forsere stem. Van het idee alleen al dat ik met haar zou kussen gaan mijn haren recht omhoog staan. ‘ Dat heeft nu geen belang’ zei ze tegen mij, ‘Dus je beweert dat jij die persoon niet bent op deze foto?’ Ze liet mij een foto zien waarop mevrouw chemie  staat te kussen met een jongen die met zijn rug naar de camera staat. Ik dacht in mezelf: wow shit, staan er nu ook al camera’s in Olvi? Waar is die school mee bezig? Gelukkig had ik er niets op gezegd en zei ik gewoon : ‘Jazeker mevrouw, ze is mijn type niet.’ ‘ Weet u dan misschien wie dit wél is?’ Ik dacht even na maar ik besloot Slurfie niet te verraden. Tenslotte is hij toch diegene die wel tegen mij praat. ‘Nee mevrouw’ loog ik. ‘ Goed, dan kan u beschikken, mijn dochter staat te wachten in de gang.’ zei de directrice. ‘Nog één ding Walzack, doe je trui uit en hang die over je middel. Je hebt een gat in je broek vanachter en ook dat tolereren we niet op deze school. Dat is geen gepaste kledij. Het is nog erger dan die minirokken hier op school.’ Ik voelde aan mijn achterwerk en er bleek dus wel degelijk een gat in te zitten. Waarschijnlijk door mijn val van de trap. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte want nu had mevrouw de directrice mijn witte onderbroek gezien. Straks denkt ze nog dat ik bommaondergoed  draag. Nog een klein probleem was dat ik nog steeds mijn krukken niet had.

In de gang kwam ik ‘haar’ tegen.  Ik wist echt niet wat ik  moest zeggen. Ik wist niet eens haar naam. Het enige wat ik eruit kreeg was ‘llo’. Gelukkig was zij wel een vlotte prater en begon van alles te vertellen terwijl ik de school liet zien, al hinkend op één been weliswaar. Ze vertelde me onder andere dat ze van school was veranderd omdat ze niet goed wiskunde kon. Toen we uiteindelijk waren aangekomen aan onze laatste bestemming, namelijk de refter, vroeg ze me of ik haar morgen bijles wiskunde kon komen geven.

Ik stond met mijn mond vol tanden maar ik kon er gelukkig nog net een ‘ja’ uit krijgen voordat de bel van kwart voor 4 ging.

De volgende dag, na eerst nog 7 uur van haar te hebben gedagdroomd, tien keer een duimspijker uit mijn achterwerk te hebben moeten trekken, omdat die stomme idioten van bij mij in de klas duimspijkers op mijn stoel leggen, en een kwartiertje op een stampvolle bus te hebben gezeten,  belde ik aan bij Trees, dat is trouwens de naam van mijn goddelijke schoonheid. Ik hoorde wat geroezemoes van achter de deur en toen  de deur open langzaam open ging schrok ik mij een bult!

Waarom ik zo verschoot, komen jullie in mijn volgende blog wel te weten.

17-11-2011 om 20:07 geschreven door Boris