Hallo beste bloggers!
Vorige keer vertelde ik dat er iemand de kerk binnenkwam toen ik wou beginnen lezen voor mijn papa. Waarschijnlijk zitten jullie nu al in spanning te wachten om te weten wie het was, ik vertel het jullie meteen..

De kerkdeur kraakte wanneer ik net aan mijn tekst wou beginnen, ik keek op en geloofde mijn eigen ogen niet, het was Danny, hij was wel de laatste die ik vandaag verwachtte. Ik bedacht me dat ik voor een bomvolle kerk stond en nu wel eindelijk eens aan dit emotionele moment moest beginnen. “Liefste papa, ik had nooit gedacht dat ik hier nu al zou staan, …” de verdere tekst ga ik jullie besparen, voor het hier te emotioneel wordt. Mama keek trots toe hoe ik dit voorbracht, zij had deze tekst geschreven en was opgelucht dat ik dit voor haar, maar vooral ook voor papa wou doen.
Nadat ik dit had volbracht, speelde ik nog een stukje op mijn doedelzak, want deze had ik tenslotte ook gekregen van papa, bibberend van emoties deed ik mijn best iets moois te brengen, dat was wel het laatste dat ik kon doen. Na een denderend applaus en tientallen wenende gezichten zat dit laatste moment erop. Snikkend liepen we als een geslagen drietal achter de kist de kerk uit …
Ik bedacht me dat ik nog even naar Danny moest gaan, want hij was toch wel de meest onverwachte persoon die er vandaag bij was. “Danny, dankjewel dat je bent gekomen!, Danny, wat brengt jou hier?, Danny, ik vind het tof dat je er was” , hoe zou ik moeten beginnen? Ik wilde dat het klikte tussen ons, en nu was het de perfecte gelegenheid , maar hoe moest ik hem aanspreken zonder mij weer belachelijk te maken?Ja! daar is hij! “Boris, veel sterkte hé, ik weet niet goe hoe ik het moet zeggen, maar ik vind het vreselijk voor je…” Stomverbaasd bleef ik hem aanstaren, gisteren dacht ik nog dat Danny’s moeder hem een hart vergeten was te geven, en nu zegt hij zoiets…
“Euuhm, Danny, dankje, euhm, ik apprecieer enorm dat je er was, het doet me veel! We zien elkaar nog wel op school hé?“ “ Zeker! en ik weet dat het misschien niet de gepaste moment is maar Gelukkige verjaardag hé!” zei hij met een kleine glimlach.
Dit had ik nooit durven denken, Danny die en medeleven komt tonen, en mijn verjaardag niet is vergeten? Daarvoor moet er dus iemand gestorven zijn, om iets of wat sympathie te krijgen van Danny, maar toch is dit zeker en vast een lichtpunt in deze sombere dag.
Bzzz, bzzz mijn gsm trilt! Een berichtje van Trees: “Boris, je hebt me waarschijnlijk niet gezien in de kerk, maar ik zat helemaal achteraan, ik wou je niet van de kaart brengen! Heel veel sterkte op deze moeilijke dag! Als je me nodig hebt, bel me dan en dan spreken we eens af ! Ik ben er voor je in deze moeilijke tijden”
Van de ene verrassing val ik in de andere, ook zij heeft vandaag aan mij gedacht! Het is misschien cru gesteld, maar op zo’n moment weet je tenminste wie je echte vrienden zijn!
Eindelijk thuis, na een lange dag vol emoties, handen schudden, en harten onder de riem, kan ik wel wat rust gebruiken. Mama pakt mij en Susan vast en geeft een dikke knuffel terwijl ze beloofd dat we er met ons drietjes wel door zullen geraken.
Daarna  sloeg de stemming ineens over en vroeg ze of ik mee naar de garage wilden komen voor haar cadeau. Ik zei dat ik heel benieuwd was, terwijl ik eigenlijk al lang wist dat er een witte Opel Astra onder het doek verscholen zat. “Gelukkige 18^e verjaardag, Boris, dit is een cadeau van je papa en ik! Je verdient het!”
Ik trok het doek  af de auto en deed alsof ik verrast was! Ik vloog haar rond de nek en gaf haar een dikke kus! Even kreeg ik terug een krop in de keel, omdat ik het zo jammer vind dat ik dit alles niet meer met papa kan delen!  Mama stelde voor om direct eens een testritje te doen naar de supermarkt, ook al had ik mijn praktisch rijexamen nog niet gedaan!
Snel kroop ik in de auto, met mama op de passagierszetel en Susan vanachter in de auto!
Al snel startte ik deze spiksplinternieuwe wagen en reed ik met wat geklungel af de oprit!
Ik reed vlot de straat uit, richting supermarkt.. “Welke supermarkt wil je?” “Neem maar even de delhaize in Reet”  Shit, dan we moeten langs dat drukke kruispunt op de A12…  Ach, Dat zou voor mij geen enkel probleem mogen zijn, aangezien ik als 10jarige al op papa’s schoot zat toen hij een ritje ging maken met één van zijn camions vol met spruiten. Maar toch, moest ik het zekere voor het onzekere nemen en reed ik met een ei in mijn broek richting dat kruispunt op de A12. Maar alvorens ik aan het kruispunt aankwam, gebeurde er iets verschrikkelijks! “STOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOP!” gilde mama.

Wat er toen gebeurde vertel ik volgende week!

17-03-2012 om 15:37 geschreven door Boris