Beste bloggers,

Ik schrijf jullie nu vanuit een grote rijdende bak vol met lente spruitjes,  na al die  uren  heeft mijn neus al kunnen gewennen aan de geur, de geur van duizenden de spruitjes, die niets vermoedend worden meegevoerd van Polen naar Antwerpen.

Ik kijk door het raam en snuif nog een keer, de geur van vroeger, het lijkt al zo lang geleden, dat vader hier nog was. Misschien moet ik maar gewoon eens bij mezelf toegeven dat ik hem, hij en zelfs zijn spruitjes aan het tafeltjes enorm mis.

Ik volg de weg, de donkere asfalt die voor ons rijkt, de witte lijnen en af en toe een afslag. Rustig kom ik in een soort trance en mijn ogen sluiten dicht. Maar nog steeds gericht op de weg, nu niet meer de asfalt maar mijn eigen weg.. Waart loopt deze naar toe..? vraag ik me af. wist ik dat maar eens. De weg staat stil, ik voel mijn lichaam draaien en de andere kant op lopen, terug naar waar mijn reis begon…

Boris! Boris! Het was de stem van oma die me net iets te enthousiast verwelkomde, ik had er net een lange  reis achter de rug , bekomen en slapen waren nu mijn prioriteiten.. Ik had echt geen nood aan het pools gebrabbel en haar overdreven gelaadstrekken die ‘ik wist wel dat je en voor polen zou kiezen’ schreeuwden. Ik was in alle haast naar Polen vertrokken, totaal verward door sophia’s verhaal. Ik wou gaan zitten maar durfde niet zo goed, de zetels zagen er duur uit maar ook oud. Zo van die zetels die er stonden als versiering, kijken mag aanraken is delicaat. Ik knikte even naar oma, die nog steeds een hele uitleg deed, engels mengde zicht in het pools waardoor ik soms toch nog enkel flarden  van wat ze zei kon opvangen. Ze was blij, en niet gewoon blij ze was in de wolken. Want Ik ging de bank overnemen en de familie redden… Waarom was ik hier ook al weer vroeg ik me af…? Welke deel van mijn brein kwam op het idee helemaal naar Polen te reizen en deze oude dame de illusie te geven dat ik haar laatste wens ging vervullen.. AAhja sophia, het was sophia zij had me verbaast doen staan en nieuwsgierig gemaakt, naar hoe het  hier nu eigenlijk zat  met die bank.

Babcia, Babcia wat oma,oma betekend, begon ik, ik zocht naar woorden in de diepste uithoeken van mijn hersenen om haar te vertellen dat ik niet kwam om te blijven maar hier was om te onderzoeken hoe het zat.. Maarja hoe zeg je tegen een rijke koppige dame. Verduister jij geld? Verdien jij geld op andere hun rug… Het zeggen tegen een vreemde, had opzicht al vreemd en ongepast geweest. Toch formuleerde ik een dapper gebrabbel over mijn lippen,dat iets vertaalde als, verdient jouw bank geld aan de arme mensen hier in Polen is het daarom dat er zoveel poolse zwart werkers zijn hier in belgie. Vluchten die allemaal weg, omdat het hier zo rot is… ?Voor ik het wist was er te veel uit gekomen, haastig slikt ik de rest van al de vragen die bij me opkwamen in… De oude dame voor me wist geen houding aan te houden, haar over enthousiasme was nergens meer te bespeuren.de Verbazing kroop over haar gezicht, niet enkel haar ogen ook haar mond stond wagen wijd open. ze keek  me aan en bleef kijken, misschien begreep ze niet eens wat ik zei… Of toch wel… Tringg.. een vreemde gebel klonk door het huis. Oma herpakte haar normale houding en ging  naar de deur. Ze kwam terug, maar was niet lang alleen. Ze werd vergezeld door een meisje, ongeveer mij leeftijd een andere dame waarschijnlijk haar moeder en een bijpassende heer. Moeder vader en dochter. Oma had haar enthousiaste lach weer opgezet en deed moeite  de gasten het zo aangenaam mogelijk te maken. Het trio placeerde zich op de bank, zij hadden blijkbaar geen moeite met de dure zetels. Ik kreeg een glaasje cava aangereikt en vroeg me af wat dit te betekenen had. Rustig keek  ik toe hoe de vier voor mijn ogen een gesprek voerden,  al leek het eerder een scene uit een film. Alsof alles aan vaste regels en tradities was gebonden.  Na een kwartiertje was het schouwspel afgelopen.. Er viel een kleine stilte, ik zuchtte en vroeg me af wanneer ik een antwoord kreeg op mijn vragen, zodat ik terug kon keren naar belgie… Want eerlijk hier wilde ik niet blijven, ja misschien is  Polen dan wel mijn vaderslands ik voele me toen al moederziels alleen anders… Drie gefixeerde ogen keken me plots aan

Boris.. begon oma... mijn oren luisterden en mijn ogen keken naar haar handen die een verhaal vertelden, mijn mond viel zachtjes open -. Ik knipperde, 1 keer  en nog een keer… Dit kon niet waar zijn.. In welke tijd leefden we wel.. Ik bleef luisteren maar niet meer zo aandachtig, mijn hersen draaien op volle toeren, om de hoeveel uur was er nu weer een vlucht terug naar Belgie.. Denk denk boris wat stond er op het grote bord met al die lichtjes en lettertjes de laaste vlucht vertrok om…8uur. Mijn blik wende zicht af en verkende de kamer nauwkeurig op zoek naar een klok. Bingo.. kwart na 8 OOnee shit te laat. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg, dit was niet wat ik wou. Oma haar woorden hadden me meer dan ooit zeker gemaakt. Dit leven is niet aan mij besteed, dit is niet mijn lot. Ik onderbrak oma haar in de glorie.. Zou u mij  naar de luchthaven kunnen brengen? Misschien kan ik  viavia nog over stappen en zo een vlucht terug nemen naar Belgie.. Een vlucht terug zei ze kwaad… Nee natuurlijk niet, jij blijft hier, heb je dan niet naar me geluisterd deze jongedame hier is je verloofde. Haar vader is een rijke handelaar en onder zijn hoede zal onze bank veilig zijn. Alina  is perfect voor je, mooi jong en talentvol. Vrij zeldzaam in Polen,vergeet dat niet hoor… En ze ging ze weer verder en verder… Ik kan haar visie niet veranderen, ze heeft er haar zinnen al op gezet en is niet meer los te slagen.. Ik ben vast te moderne en te belgisch om dit hele geregel te  begrijpen en te aanvaarden. Hoe het met mijn toekomst zat geen idee, maar als ik ooit zou trouwen was het op zijn minst wel uit liefde zijn.. Ik ga even een luchtje scheppen zei ik, om alles te laten bezinken. Ik passeerde de gang, nam onopgemerkt daar mijn koffer en in alle stilte opende ik de voordeur

Ik schokte wakker, de afwezigheid van geluid had me blijkbaar gewekt. Waar zijn we vroeg ik me af.. Darik was nergens te zien.. We waren onderweg gestopt, Ik herkende de kale uitstraling van de verlaten parking, zo een tussenstop van een tussenstop. Bij een echte tussenstop heb je een Macdo of een restaurant, andere zoals deze waren meestal niet eens voorzien van een toilet.  Even later zag ik hem aankomen, hij startte de truck en  weg waren wij.. Darik was best een prater ontdekte ik even later, ik begreep nu dan ook waarom hij en mijn vader zo goed overeen kwamen, hij was grappig en optimistisch, Het daar op volgende uur kreeg ik allerlei verhalen te horen. Over zijn jeugd en ook enkele over mijn vader. Plots stopte hij met praten, keek me even aan en zei toen, Walzak wat is jouw verhaal eigenlijk, want veel kon ik niet afleiden uit je gebrabbel toen je gisteren opstapte.. Ik nam een grote beet lucht en ademde rustig terug uit… Mijn hersen kregen een binnen pretje, ik moest denken aan de ademhalingsoefeningen van op school. Zo veel moeite dat ze er elke jaar in staken en niemand die het toepaste.. Ik herpakte me terug en begon.. Oke, dus.. en ik begon mijn verhaal. Ik koos te beginnen bij het begin van het schooljaar, zo ongeveer wanneer ik  deze blog begon. De volgende drie uur sprak ik, en Darik luisterde, knikte af en toe of stelde een vraag. Verder schoten we enkele keren in de lach en deed ik moete niet in snikken uit te breken wanneer ik aan mijn vaders hoofdstuk was beland… Maar nu wil je zeker weten hoe ik hier kom Darik?, wel. Toen ik mijn koffer had genomen die in de gang stonden, sloot ik de deur van oma’s huis en vluchtte weg van haar gearrangeerd huwelijkskransje. Elke stap die  ik deed was er een verder weg van Polen, de bank en Alina.. en ook een dichter bij Belgie. De plaats waar ik dan uiteindelijk toch thuis hoor.. Ik begon te lopen, besloot om enkele bussen te nemen, maar uiteindelijk leek liften me toch de beste optie. Want de volgende vlucht zou nog tot de volgende ochtend op zich laten wachten. Hierop wachten en de kans lopen oma nog eens tegen te komen, zag ik niet zitten. De eerst auto die stopt zette me iets over de grens af, maar veel van deze reis weet ik niet meer . Want ik was toen zo opgedraaid en verward dat ik niet meer echt helder kon denken. Ik bedankte de oude man, stapte uit en liep verder en toe ja.. Stopte jij. En je bleek een collega te zijn van mijn vader. Darik ja je naam was al wel eens gevallen tijdens het avondmaal, maar wat een toeval en vooral geluk dat ik met je mag meerijden.. De avond viel over de autosnelweg, maar ons gesprek bleef voort duren, tegen 3uur in de nacht dommelde ik al zitten in slaap.

Toen ik mijn ogen weer opende waren we op de spruitjes hun eindbestemming. Ik bedankte darik een stuk of 6 keer en begon te stappen, verder en verder. Ik wist dat ik uiteindelijk wel thuis zou aankomen maar wat er daarna zou gebeuren was nog een groot  raadsel. Wat zou ik gaan doen eens ik afgestudeerd zou zijn, zou ik misschien Trees toch nog een kans moeten geven?... Alles was een groot vraagteken..

De zomer kwam en was zalig, iedereen genoot van het zonnig weer en al de vrije tijd.

Mijn zus Susan ging voor het eerst op zomerkamp en genoot van alle rust. Ik heb het misschien nooit vermeld maar ook zei mist Vader erg. Na zomerkamp was ze verandert, ze had een grote mond gekregen en dat maakt me blij. Goed zo zus had ik gezegd nu kan men ten minste zien dat we familie zijn.

Slurfie beleefde een knal zomer,hij zette zijn eerstje stapjes richting de echte volwassenheid, mevrouw chemie hielp hem hier een handje mee en beleefde  op haar beurt het overspel van haar leven.

Danny, slaagde erin om op zomerkamp het mokke van de middellands zee te versieren en werd echt verliefd. Of hun zomer liefde een blijvertje was, was een raadsel voor iedereen natuurlijk.

Mijn mama herpakt zichtzelf en sloot zich aan bij de  lokale onafhankelijke weduwen club, ze leerde veel praktische dingen bij, je weet maar nooit wanneer deze nog van pas kunnen komen in je leven Boris.zei ze Ik moest dan ook flink mijn best doen om mijn lach in  te houden toen ik haar betrapte in ons tuinhuisje met de buurman. Ik was de nieuwe chineese massage technieken aan het oefen, klonk haar excuus daarna.

Trees daarin tegen bracht haar vakantie door in het hondenasiel en verloor voor de tweede keer dit jaar haar hart, aan een pupy labrador genaamd Jack.. Verder twijfelde ze heel de vakantie of ze mij toch niet  beter nog eens een smsje zou sturen..

Sophia heb ik via een zeer breifje in haar mailbox bedankt voor de informatie die zij zoals haar opgedragen door oma aan mij bezorgde, een grote smoes om mijn in Polen te krijgen bleek achter af.

En ik zelf , ik genoot van mijn vakantie, deed kennis op in boeken, want ja je weet maar nooit wanneer dit van pas ging komen. En voor de rest droomde ik, over mijn toekomst, maar hoe deze eruit ging zien geen idee, dus zonder te weten naar waar wandelde, ik rustig verder in de hoop dat mijn pad in de loop der tijd wanneer ik er klaar voorwas gekruist ging worden door een ander…

03-06-2012 om 20:48 geschreven door Boris  

Hallo iedereen,

 Vorige week vertelde ik jullie over die super grote mooie witte limousine die voor mijn deur stond, mijn oma die in de woonkamer op mij zat te wachten en het rare idee dat zij voorstelde om mee met haar naar Polen te gaan om een of andere grote bank te gaan runnen!  Je leven kan toch ineens zo’n rare wendingen hebben. But that’s just a part of life i guess…

We kwamen eindelijk aan op Zaventem, kourva wat haat ik die files toch zo hard. Mijn oma besloot naar te balie te gaan om haar vliegtuigtickets te halen. Ik wist  meteen dat nu het moment was aangebroken waarop ik moest vertellen wat ik ging doen. Zou ik hier blijven in ons belgenlandje of zou ik kiezen voor het avontuur. Na wat getwijfel en geaarzel zei ik: “ Wel Oma misschien is het toch maar beter dat ik hier blijf…”  ik voelde  een opluchting maar tegelijker tijd wist ik dat mijn oma teleurgesteld in mij was.  Ik gaf haar nog een dikke zoen en toen vertrok ze.

Thuis aangekomen, maakte ik snel nog  wat huiswerk want je weet het of je weet het niet het weekend is en blijft kort. 7.00 u biep biep biep biep.. hooo weeral die stomme wekker. Als je wakker hebt gelegen ’s nachts komt die wekker om 7 u ’s morgens vrij ongelegen, dat kan ik je verzekeren.

Op school keek iedereen mij  raar aan, ik dacht bij mezelf: “ de roddel pers heeft weeral zijn werk gedaan”  Iedereen was bezig over die limo die ze voor mijn deur hadden zien staan.  Iedereen wou weten wie daar in zat. Mijn humeur die morgen was echt al beneden peil en als er nog eens 20 mensen  rond je kop beginnen te zagen kan het wel eens dat de bom ontploft. Ik zei: “  het was mijn oma uit polen meer hoef je niet te weten!” Iedereen ging weg of nee toch niet helemaal, er bleef een meisje bij me staan. Een meisje dat ik nog nooit eerder op deze school had gezien. Ik vroeg haar wat er was, waarom ze nog bij me stond, ik had toch laten blijken dat ik alleen wou zijn.

Ze zei; ‘ Mijn naam is Zofia en ik hoorde onlangs dat je van Polen afkomstig bent, alé  ik bedoel dat  je  Poolse roots hebt!’  Ik zei: ‘ja dat klopt, maar wat wil je eigenlijk ?’ Zofia antwoorde: ‘ Wel ikben ook van Poolse afkomst  en ik wil graag is met jou praten over Polen, zou je dat zien zitten?’  Wel als jij dat echt wilt, maar mijn kennis over Polen is maar heel  beperkt, als je me nu had gevraagd of ik je wou helpen bij wiskunde ofzo, geen probleem dan want ik ben een echt rekenwonder al zeg ik het zelf.Wel antwoordde Zofia: “ wanneer spreken we af?”  Euhm wat denk je van deze vrijdag, Als je niets te doen hebt natuurlijk. Nee dat is goed antwoordde Zofia, ik zie je vrijdag dan wel! Daaag! Vrijdag 18 mei: ik had met Zofia afgesproken om 12 u in het park een beetje verder van mijn huis.  Wel Boris zei ze ik vind het echt fijn dat je met mij wil praten.  Het zit namelijk zo Polen de dag van vandaag is niet meer wat het vroeger was, daarom zijn wij ook gevlucht naar hier. Jij bent naar hier gevlucht zei ik geschrokken. Ja, antwoordde Zofia.  De grootste bank van Polen zorgt ervoor dat het leven ginder echt een hel is geworden.  Maar Zofia, mijn oma heeft mij gisteren gevraagd of ik de grootste en welvarende bank van Polen wil overnemen, dat klopt dan toch totaal niet met wat jij zegt. Wel Boris als jij mij niet gelooft moet je zelf maar eens gaan kijken met je eigen ogen hoe erg het er gesteld is.  Ik denk dat jij ervoor kan zorgen dat alles weer wordt zoals vroeger!  Zofia had gelijk ik moest met mijn eigen ogen zien hoe erg het er gesteld was.. ik moest zeker weten dat Zofia geen leugens vertelde.

Eindelijk aangekomen in Polen, Kourva die vliegers van tegenwoordig.Mijn taxi stond te wachten aan de luchthaven om me richting de grootste bank van  Polen te voeren, met een bang hartje deed ik de  deuren open en wat ik daar aantrof dat geloof je nooit!

28-05-2012 om 11:53 geschreven door Boris  

Hallo best bloggers,

Vorige week was ik gebleven, bij de ‘’pimped out’’ limousine die plots voor mijn deur stond.
Nu zijn jullie waarschijnlijk allemaal met heel veel spanning aan het wachten wie er uit de limousine zal komen. Jammer genoeg stapte er niemand uit, maar toen ik thuis binnenkwam zat er een oude, klasse volle dame in onze zetel. Meestal hebben mensen een eerste gedachten, maar dat had ik helemaal niet, deze keer. Ik liep de trap op tot me moeder mij riep; ‘BOOOORRIISSS! SCHATJE KOM EENS!’
Nu had ik wel een eerste gedachten, sinds wanneer roept mama mij schatje, zoals gevraagd ging ik naar haar toe. Ze zei; Boris, we hebben speciaal bezoek vandaag, weet je wie deze vrouw is?
Neen, mama wat vraag je nu, ik heb deze vrouw nog nooit gezien. Wel Boris, dit is je oma uit Polen.
‘Oma, heb ik dan een oma en dan nog uit Polen?! ‘
Ja Boris, ze heeft pas enkele dagen geleden opgevangen dat papa overleden is en ze is zo snel mogelijk ons komen bezoeken.
Mijn eerste vraag was:  hoe kan ik nu communiceren met mijn eigen oma, al een geluk dat mijn mama een basis heeft van het Pools, anders was dit een catastrofe. Niet echt een catastrofe, maar onbegonnen werk.
Zoals gewoonlijk brengt iedereen wel eens een cadeautje mee, maar omdat oma Anna, dat was by the way haar naam niet wist dat zij een kleinzoon had, heb ik niets gekregen. Mijn mama kreeg een mooie zilveren ketting.
Voor deze ene keer stelde mijn mama voor om uit te gaan eten. We gingen naar de stad, naar een gezellig Pools restaurant: ‘Kawiarnie’.
Mama  en oma Anna, waren vrij vlot aan het praten, terwijl ik mij bezig hield met Suzanne. Plots werd het stil aan tafel, ik worp een vragende blik af op mijn moeder. Ze bleef stijf naar mijn oma staren. ‘Mama alles goed? Wat is er? Je doet alsof je een spook gezien hebt’. Oma Anna at rustig haar bord leeg terwijl mama mij vertelde, hoe rijk we nu gingen zijn. Hoezo mama rijk wat is er dan, ja Boris, je oma is het hoofd van ‘Bank Pekao’, een bekende bank-en verzekeringskantoor in Polen. Ze vertelt me net dat ze ermee zal stoppen, en dat jij de enige bent met Walzack als achternaam.
‘Wauw’ dacht ik meteen, is het een droom dat uit komt, dat ik niet meer zou moeten studeren aan OLVI of aan eenders welke hogeschool dan ook, kan ik gewoon gaan werken, en me mama helpen met het financiële, want laatste tijd is het best wel moeilijk zonder mijn vader.
Zoveel vragen gingen er door mijn hoofd.  Mama zei wel dat ik het stil zou moeten houden.
Het leek wel een lange rit terug naar huis, iedereen was zo stil, en wist niets meer van zeggen.
Toen ik uit de auto stapte, zag ik iemand staan aan mijn deur. Ja, best bloggers, je kan al raden wie het was. Het was Trees, aangezien, ik haar sms’jes negeerde, besloot ze om naar me toe te komen.
Ze vertelde meteen dat ze enorm veel spijt had, en dat het niet haar bedoeling was om mij te kwetsen, en dat iedereen weleens domme dingen doet als ze dronken zijn. Ik dacht meteen, ja als het niet je intentie was, waarom doe je het dan dom kind? En het is precies een trend, dingen doen wanneer je zat bent, maar de schade achteraf niet gepland te hebben.
 Maar dat kreeg ik helaas niet over mijn lippen.  ‘Oke dan maar Trees’
Ik was boos, beschaamd en gekwetst.  Liefst wou ik gewoon naar binnen gaan, wat tijd door brengen met mijn oma.
 ‘Amaai zo een mooie limousine voor je deur? Wie is er op bezoek? Eumh, mama zei dat ik niets mocht zeggen. Euh, geen idee, ik weet niet van wie die is. Ze nam haar fiets en was vertrokken.
De volgende morgen, was mijn oma al heel vroeg wakker. Ze had namelijk een vroege vlucht.
Ik wist dat ik nu meteen voor een belangrijke keuze ging staan, ga ik nu mee naar Polen, of blijf ik hier op OLVI. Je zou zeggen deze keuze zo makkelijk gemaakt is, maar Polen is een vreemd land voor me, ik ken de taal, de gewoontes niet.
Mama en Suzanne stapte als eerst in de limo, we reden naar Zaventem , om afscheid te nemen van mijn oma.
Of ik nu mee stapte op het vliegtuig  of niet komen jullie de volgende keer te weten.

16-05-2012 om 23:09 geschreven door Boris  

Hallo beste bloggers,

Vorige keer rende ik als een zot naar mijn pc om te kijken welke zogenaamde “figuren” foto’s       op mijn facebook account staan. Na het bekijken van enkele foto’s was er één foto die mijn aandacht kreeg. Ik zag mezelf staan met een grote tatoeage op mijn rug. Als het nu een mooie grote draak was op mijn rug, dan zou ik nog ja zeggen maar nee, ik loop voor de rest van mijn leven rond, met een roze teddy beer op mijn rug. Net na al die problemen met de vlam van mijn leven, komt dit er ook nog bij. Het lijkt wel alsof ik in de ban ben van “de wet van Murphy”. Het moet weer juist allemaal op dit moment gebeuren. Ik ben precies terecht gekomen in de film “the Hangover” alleen hoop ik nu dat er geen tijger in de badkamer ligt en er geen tanden zijn gaan vliegen. Ik spurt naar de badkamer, ik doe men James bond move om te zien of er iemand is. Oef er is niemand, mission accomplished. Ik check mijn mond en yes al mijn tanden zijn er nog. Nu moet ik het alleen nog vertellen aan mijn moeder. Mamaaaaaaaaaaaa? Ja, Borisje. Kom eens naar boven roep ik met een bange maar moedige stem, ik moet je iets laten zien. Ze komt de badkamer in met een volle pot verse spruiten. Ik zie ze kijken naar mijn rug, binnen de seconde valt de pot met spruiten zo hard op de grond dat het spinazie is geworden. Ze lacht zich rot. Ja Borisje, dat komt ervan van al die “La Chouffen”. Al een geluk kon moeder er mee lachen. Maar hoe gaan ze morgen op school reageren? Na nog enkele uren te leren, doedelzak te spelen, kruip ik mijn bed.

Maandag morgen, ik heb mijn wekker gezet om kwart voor zeven maar ik kom er zoals gewoonlijk pas uit om half acht. Na nog wat in de krant te hebben gelezen kom ik veel te laat in school, ik verzin nog snel een geldige reden en klaar is kees. We starten de dag met een toets over soa’s, ik placeer me vanachter bij de betere van natuur om te kunnen afkijken want na deze benarde situaties, kan ik me nog moeilijk concentreren met school. Tijdens de leswisseling willen ze maar al te graag mijn tatoeage zien. Nu dat het toch al op het internet staat kan het me nog weinig schelen, ik laat zelfs de mokkes van de klas er eens aanvoelen, toch nog iets wat de dag kan goed maken. De uren gaan voorbij en snel is het kwart voor vier. Eindelijk naar huis, ik loop zo snel als ik kan naar de fietsenkelder om alle drukte te vermijden. Plots wordt mijn hand weggetrokken, ik draai mij om en daar staat slurfie. Ik moest me bedwingen want anders had ik hem met men vlugge linkse en een uppercut, K.O. geslagen. Hij kwam zijn excuses aan bieden voor wat hij had gedaan. Hij vroeg of hij nog met mij mee kon fietsen want hij wilde me het hele verhaal vertellen van wat er zich in hem heeft afgespeeld.

Ik apprecieerde het dat hij dit wilde doen, zo vertelde hij mij dat ze op “screw you” allebei iets te veel in het glas hadden gekeken en van het één kwam het ander. Zo zie je maar dat alcohol veel meer neveneffecten kan hebben dan positieve effecten.

Toen we onze straat inreden zagen we voor mijn huis een “pimped out”, “chromed out” limosine staan en wie daar uitstapte vertel ik jullie volgende keer maar weer!

08-05-2012 om 20:40 geschreven door Boris  

Hallo iedereen, vorige week vertelde ik over het afspraakje met Trees en hoe geweldig dat wel niet was. Maar veel kans om met mijn hoofd in de wolken te zitten kreeg ik niet. De volgende dag sloeg de realiteit mij vlak in het gezicht. Ik kwam op school en kreeg de schoolkrant in mijn handen geduwt. Een belachelijk iets dat tot grote spijt elke week verscheen. Ik snap niet dat mensen zich bezig houden met het verzamelen van roddels, modetrends en andere onnuttige weetjes en dat ze dat dan nog eens publiceren. Zoals elke week bladerde ik er eens door, gewoon om zeker te weten dat ik er niet in voor kwam. Ik kon mijn ogen niet geloven. Pagina 7, DOCHTER VAN DIRECTIRICE EN SLURFIE BUSTED! Met daar onder een grote foto waarop je mijn vlam, MIJN trees,  met die nietsnut van een slurfie zag kussen. Ik dacht dat ik elk moment kon instorten. Waarom in godsnaam? Ik voelde me kwaad, triest en teleurgesteld, ik wist niet dat een mens zoveel gevoelens tegelijkertijd kon hebben, mijn hoofd ontplofte bijna. Wat eigenlijk fysiek niet mogelijk is aangezien de hersenen… laat maar want op dit moment heb ik aan mijn wetenschappelijke kennis toch  niets. Ik voelde iets trillen in mijn broekzak, het was een sms van Trees, ‘het is niet wat je denkt’ zo het typische zinnetje dat men altijd gebruikt in zo’n situatie. Ik antwoordde niet en gooide mijne oude Nokia samen met het krantje in de vuilbak. De rest van de dag kon ik me niet meer concentreren, ik hoorde van een vriend dat Trees naar huis was gegaan van schaamte. Toen ik het laatste uur bij biologie naast Slurfie moest gaan zitten weigerde ik dat en ging ik helemaal alleen vanachter zitten. Slurfie lachte nog eens schijnheilig naar mij en ik moest mij inhouden om hem niet op zijn gezicht te gaan slagen. Ik realiseerde mij opeens dat mijn gsm weg gooien niet zo’n slim idee was en voor ik naar huis ging, ben ik hem toch maar terug uit de vuilbak gaan vissen. De dagen gingen voorbij, ik kon me op nergens concentreren, ik stortte me op mijn doedelzak en elke dag dat ik van school kwam speelde ik er uren op. Trees heeft nog 3 keer aan mijn deur geweest maar ik heb altijd tegen mijn mama gezegd dat ze moest zeggen dat ik er niet was. Als ze maar ophoepelt, zo maar met de gevoelens van iemand anders spelen. Ik was blij dat het weekend was. THANK GOD IT’S FRIDAY. Een paar jongens uit mijn klas hebben voorgesteld om samen te gaan feesten. Normaal ben ik niet zo’n feestbeest, ik zit liever achter mijn computer documentaires te kijken, maar ik kan wel wat afleiding gebruiken. Ik had afgesproken om 22u aan de markt zodat we er samen heen konden fietsen. Na onze jas in de vestiare te hebben gaan hangen, doken we het nachtleven in. I GOTTA FEELING THAT TONIGHT’S GONNA BE A GOOD NIGHT. Ik probeerde mijn verdriet te verdrinken en stortte me op de vodka en het bier. Wat achteraf gezien niet zo’n goede combinatie was.

8u30

 ‘Hallo, alles in orde’ Iets tikte mij tegen mijn arm, Ik deed mijn ogen open ‘aa dat licht, koppijn koppijn’ ik verwachtte het gezicht te zien van een van mijn vrienden maar ik verschoot me bijna een bult. ik zag de postbode over mij heen gebogen staan. ‘wild nachtje gehad precies?’  Opeens besefte ik dat ik in de haag van mijn buren lag met mijn fiets iets verder. ‘Kourva, wa is dees!’ De postbode lachte mij nog uit en besloot om door te rijden. Ik raapte mijn fiets op en ging naar binnen. Mijn moeder kreeg de slappe lach. ‘waarom heb je me niet wakker gemaakt?’ ‘Omdat het je eigen stomme schuld is, en het was best hilarisch, goed geslapen jongen? Wil je misschien nog een pintje?’ Ik rende naar de wc en haalde het juist nog. Ik besloot om mij wat op te frissen, aangezien ik naar vanalles en nog wat rook en om terug in mijn bed te kruipen. Alles deed pijn, zelfs het horen trillen van mijn gsm leek alsof er een pletwals over mijn hoofd was aan het rijden . Het was een smsje van een klasgenoot, ‘Hier se ons feestbeest, check facebook, hahahaha FIGUUR!’

Ik rende naar mijn pc, en begon erop te kloppen wanneer hij niet direct wou opstarten. Ik logde mij in. En geloofde mijn ogen niet.

05-05-2012 om 00:00 geschreven door Boris  

Hallo beste bloggers!

Weten jullie nog dat ik vorige keer vertelde dat mama, Susan en ik in de auto zaten op weg naar de Delhaize in Reet? Voor we aan het drukke kruispunt aan de A12 kwamen gilde mama plots heel luid “Stooooooooooop!”.

Na deze kreet van jewelste, drukte ik als een zot op de rempedaal. Zoals waarschijnlijk wel vele onder ons bij de eerste keer, vergat ik terug te schakelen en kwam de auto schokkend tot stilstand. “Wat is er?”, vroeg ik mama. “Susan heeft haar gordel niet om, de dag van vandaag staan hier serieuze boetes op en met een inkomen minder kan ik mij dit echt niet permitteren.” Dat ze daar nu zo om moest roepen, daardoor alleen al zouden er ongevallen gebeuren en dan kon ze nog veel meer betalen. Waarschijnlijk was dit te wijten aan de pillen die de dokter haar had voorgeschreven na papa’s dood. Mama wist hierdoor niet meer zo goed hoe ze moest reageren. Nadat Susan haar gordel om had, reden we zonder problemen over de A12 naar de Delhaize. Ik voelde me een echte pro en toen ik de auto op slot deed met de afstandsbediening en het geluidje hoorde dat je de zekerheid geeft dat de deuren op slot zijn, stapte ik als een echte macho de Delhaize binnen. Mama besloot spruitjes te kopen voor het avondeten. Normaal zou ik dit erg vinden, maar vandaag niet, zo leek het toch dat papa er bij was op mijn verjaardag. Nadat ik met de zakken mocht sleuren omdat ik nu voortaan ‘de man’ ben, gingen we terug naar huis, dit keer zonder enig probleem. Na het eten keken we nog naar de televisie en ging ik op tijd naar bed, want de volgende dag gingen we met de school naar de Sid-in beurs. Na een half uur te hebben liggen wringen aan het Karo’ke, ze zijn daar namelijk aan het werken, slaagde ik er eindelijk in de schoolpoort te bereiken. We konden al direct beginnen aan een flinke wandeling want de bussen aan de Varkensmarkt zetten was net iets te veel gevraagd. Op de bus dacht ik na bij welke richtingen ik me eens ging informeren. Hiervoor heb ik nog niet veel tijd gehad door de onverwachte dood van mijn papa. Het was niet makkelijk, alle dingen die ik wou, hebben ze alleen maar op universitair niveau. En zoals bij velen in de klas was ook mij dit afgeraden. “Je bent hoogbegaafd, je doet niets voor school. Op de universiteit zal het wel wat anders zijn, daar moet je alles bijhouden, hard studeren en wij denken dat dit niet zal lukken.” Dit was het advies dat ze voor mij hadden geformuleerd tijdens de leerlingenbespreking. Na een tijdje besloot ik dat ik een kijkje ging nemen bij architectuur en of er niet een mogelijkheid in bestond tolk te worden in het Pools. Toen we aankwamen kregen we een zakje met allerlei spulletjes in. Danny was natuurlijk de eerste die met een snorretje op zijn gezicht rondliep. Eerlijk gezegd moest ik er wel om lachen. Na veel uitleg te hebben gehad was ik nog niet echt overtuigd van de juiste studiekeuze. Nog tijd genoeg, dacht ik bij mezelf. Na een uur had iedereen er genoeg van. We zaten met heel de klas te wachten tot het tijd was om naar de bussen te vertrekken. Dit vond ik een goed moment om de traktatie voor mijn verjaardag uit de delen. Ik had chips bij. Nadat iedereen een zakje had, had ik er nog een over. Dit was geen toeval, dit zakje was voor Trees. Na even te zoeken zag ik haar eindelijk staan. Vol zelfvertrouwen stapte ik op haar af. Ik wou stoer en zelfverzekerd overkomen maar onderweg kwam ik een oude bekende tegen. Wie dit was, dat vertel ik jullie graag een volgende keer.

24-04-2012 om 18:07 geschreven door Boris  

Beste bloggertjes,

Vorige week was ik onderweg om Trees een zakje chips te geven maar toen kwam ik plots een oude bekende tegen.Het was de directeur van Sint-Rita, de strengste directeur die je je maar kunt bedenken. Omdat ik me veel verveelde in de les en de leerkracht telkens van fouten verbeterde, zat ik hier vaak. Na een tijdje, was ik hier vaste klant. Het was niet altijd even fijn, de ene keer mocht ik opstellen schrijven van 5 pagina’s maar de anderen keren speelde ik met hem “mens erger je niet”. Hij knipoogde eens naar mij maar ik deed of ik hem niet had gezien. Ik had hem ook niet willen zien, waarom gebeurt dit nu op dit moment? Ik wou Trees zien.. Ik loopte verder naar Trees, toen ik bij haar was, was ik het even allemaal vergeten. Ik gaf haar het zakje chips en zei ‘deze zijn voor jou, geniet er van.’. Ze antwoorde ‘Dankuwel Boris, dit is zo lief. Dat had je niet moeten doen. Nog eens een gelukkige verjaardag!’ En ze gaf me 3 kussen op men wang. Ik liep op wolkjes en stapte in de bus. Ik zat in de bus te denken over de directeur, wat voor iemand was ik vroeger.. Ik verbeterde de leerkrachten, zij zouden mij moeten verbeteren.. Maar uiteindelijk ben ik toch blij dat ik op OLVI zit en Trees heb leren kennen. Ik vertelde net tegen men buurjongen hoe geweldig ze was maar ze kwam net voorbij.. Ze had mij gehoord en ze knipoogde naar mij. In de middag hadden we nog LO, we moesten salto springen. Ik had er helemaal geen zin in omdat ik weet dat ik het toch niet kan. Na deze hel, hadden we nog mevrouw Nederlands. Het waren weeral discussies over hetzelfde, heel de klas was het beu. De bel ging en ik kon naar huis. Ik was blij want normaal had ik vandaag eens een rustige avond. Tot ik men agenda open deed en zag ik dat op ELOV moest voor de dag van de dienstbaarheid. ‘ELOOOOOV WEG ERMEE!!’ We konden ons inschrijven vanaf half 6, het zal weeral een heel gezever worden omdat het altijd blokkeert. Het was half 6 en het ging zeer vlot deze keer, ik was blij dat dit achter de rug is. Ik kom nooit op ELOV en de enigste keren dat ik erop kom is het om mij in te schrijven dus beter gezegd tijdverspilling. Deze klus was geklaard en ik ging tv kijken met mama en Susan. Om 21 uur kreeg ik een sms van Trees: “Vergeet niet dat jij ook geweldig bent ;) kusje”. Ik voelde me zo gelukkig, ik kon een gat in de lucht springen maar deed het toch maar niet. Ik antwoorde: ‘Dankuwel Trees, we praten morgen wel. Jij ook hé, vergeet dat niet. J Ik ga slapen, slaapwel. Kus’ Ik viel als een blok in slaap en droomde heel de nacht over Trees.  De dag erna, tijdens de speeltijd, ging ik naar Trees en vroeg ik of we vanavond konden afspreken. Ze vond het een zeer goed idee en ik nodige haar uit bij men thuis want mama en Susan gingen vanavond een bezoekje brengen aan Nancy, de beste vriendin van mama. Ik zei ook dat ze niets moest eten want ik ging voor haar een driegangenmenu maken. Ze vroeg om wat uur we afspraken? Ik zei: “Je wordt verwacht om 6 uur bij mij thuis.” De dag ging traag voorbij, ik dacht heel de dag aan Trees en toen ging de bel van kwart voor 4. Ik sprong een gat in de lucht, maakte dat ik thuis was en zette alles klaar voor het romantische avondje. Ik versierde onze eettafel met kaarsjes, maakte het eten klaar en trok het beste aan wat ik in men kast vond. Ik vond zelf dat ik er goed uitzag, ik hoorde de kerkklok 6 keer slaan en iets erna ging de bel. Ik deed open en het was Trees, haar mond viel open. Ik liet haar binnen, toen we boven waren vertelde ze me hoe goed ik eruit zag. Ik begon te blozen en ging het eten warm maken. We genoten van het eten maar ook van elkaar. Deze avond was zo’n succes, hij was gewoon onvergetelijk. Om 22 uur verliet ze de deur en gaf me een dikke knuffel en bedankte me voor de gezellige avond. De hele nacht heb ik aan haar gedacht en kon ik niet slapen maar deze avond blijft voor eeuwig in men geheugen gegrift. De volgende dag gebeurde er iets raar op school, maar wat er gebeurde vertelde ik jullie volgende keer

23-04-2012 om 20:25 geschreven door Boris  

Hallo beste bloggers!
Vorige keer vertelde ik dat er iemand de kerk binnenkwam toen ik wou beginnen lezen voor mijn papa. Waarschijnlijk zitten jullie nu al in spanning te wachten om te weten wie het was, ik vertel het jullie meteen..

De kerkdeur kraakte wanneer ik net aan mijn tekst wou beginnen, ik keek op en geloofde mijn eigen ogen niet, het was Danny, hij was wel de laatste die ik vandaag verwachtte. Ik bedacht me dat ik voor een bomvolle kerk stond en nu wel eindelijk eens aan dit emotionele moment moest beginnen. “Liefste papa, ik had nooit gedacht dat ik hier nu al zou staan, …” de verdere tekst ga ik jullie besparen, voor het hier te emotioneel wordt. Mama keek trots toe hoe ik dit voorbracht, zij had deze tekst geschreven en was opgelucht dat ik dit voor haar, maar vooral ook voor papa wou doen.
Nadat ik dit had volbracht, speelde ik nog een stukje op mijn doedelzak, want deze had ik tenslotte ook gekregen van papa, bibberend van emoties deed ik mijn best iets moois te brengen, dat was wel het laatste dat ik kon doen. Na een denderend applaus en tientallen wenende gezichten zat dit laatste moment erop. Snikkend liepen we als een geslagen drietal achter de kist de kerk uit …
Ik bedacht me dat ik nog even naar Danny moest gaan, want hij was toch wel de meest onverwachte persoon die er vandaag bij was. “Danny, dankjewel dat je bent gekomen!, Danny, wat brengt jou hier?, Danny, ik vind het tof dat je er was” , hoe zou ik moeten beginnen? Ik wilde dat het klikte tussen ons, en nu was het de perfecte gelegenheid , maar hoe moest ik hem aanspreken zonder mij weer belachelijk te maken?Ja! daar is hij! “Boris, veel sterkte hé, ik weet niet goe hoe ik het moet zeggen, maar ik vind het vreselijk voor je…” Stomverbaasd bleef ik hem aanstaren, gisteren dacht ik nog dat Danny’s moeder hem een hart vergeten was te geven, en nu zegt hij zoiets…
“Euuhm, Danny, dankje, euhm, ik apprecieer enorm dat je er was, het doet me veel! We zien elkaar nog wel op school hé?“ “ Zeker! en ik weet dat het misschien niet de gepaste moment is maar Gelukkige verjaardag hé!” zei hij met een kleine glimlach.
Dit had ik nooit durven denken, Danny die en medeleven komt tonen, en mijn verjaardag niet is vergeten? Daarvoor moet er dus iemand gestorven zijn, om iets of wat sympathie te krijgen van Danny, maar toch is dit zeker en vast een lichtpunt in deze sombere dag.
Bzzz, bzzz mijn gsm trilt! Een berichtje van Trees: “Boris, je hebt me waarschijnlijk niet gezien in de kerk, maar ik zat helemaal achteraan, ik wou je niet van de kaart brengen! Heel veel sterkte op deze moeilijke dag! Als je me nodig hebt, bel me dan en dan spreken we eens af ! Ik ben er voor je in deze moeilijke tijden”
Van de ene verrassing val ik in de andere, ook zij heeft vandaag aan mij gedacht! Het is misschien cru gesteld, maar op zo’n moment weet je tenminste wie je echte vrienden zijn!
Eindelijk thuis, na een lange dag vol emoties, handen schudden, en harten onder de riem, kan ik wel wat rust gebruiken. Mama pakt mij en Susan vast en geeft een dikke knuffel terwijl ze beloofd dat we er met ons drietjes wel door zullen geraken.
Daarna  sloeg de stemming ineens over en vroeg ze of ik mee naar de garage wilden komen voor haar cadeau. Ik zei dat ik heel benieuwd was, terwijl ik eigenlijk al lang wist dat er een witte Opel Astra onder het doek verscholen zat. “Gelukkige 18^e verjaardag, Boris, dit is een cadeau van je papa en ik! Je verdient het!”
Ik trok het doek  af de auto en deed alsof ik verrast was! Ik vloog haar rond de nek en gaf haar een dikke kus! Even kreeg ik terug een krop in de keel, omdat ik het zo jammer vind dat ik dit alles niet meer met papa kan delen!  Mama stelde voor om direct eens een testritje te doen naar de supermarkt, ook al had ik mijn praktisch rijexamen nog niet gedaan!
Snel kroop ik in de auto, met mama op de passagierszetel en Susan vanachter in de auto!
Al snel startte ik deze spiksplinternieuwe wagen en reed ik met wat geklungel af de oprit!
Ik reed vlot de straat uit, richting supermarkt.. “Welke supermarkt wil je?” “Neem maar even de delhaize in Reet”  Shit, dan we moeten langs dat drukke kruispunt op de A12…  Ach, Dat zou voor mij geen enkel probleem mogen zijn, aangezien ik als 10jarige al op papa’s schoot zat toen hij een ritje ging maken met één van zijn camions vol met spruiten. Maar toch, moest ik het zekere voor het onzekere nemen en reed ik met een ei in mijn broek richting dat kruispunt op de A12. Maar alvorens ik aan het kruispunt aankwam, gebeurde er iets verschrikkelijks! “STOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOP!” gilde mama.

Wat er toen gebeurde vertel ik volgende week!

17-03-2012 om 15:37 geschreven door Boris  

Vorige keer vertelde ik dat mijn hart sneller begon te slaan toen ik iemand zag staan op de stoep. Ik mag er niet aan terug denken of ik krijg het benauwd. Dit is wat er gebeurde: Ze was blond en had blauwe kleren aan. Voor zover de afstand tussen ons het toeliet, kon ik zeggen dat het een aangename verschijning was.  Ik begon sneller te stappen, mijn hartslag begon sneller te slaan. Opeens had ik door dat de vrouw een agente was. Toen ik de oprit opstapte zag ik mijn moeder met tranen in haar ogen, ze zei me: “Euhm Boris jongen, dit is  een agente die eventjes met jou wil praten”. Enkel praten? dacht ik stiekem. De agente ging naar binnen, ik volgde haar. Wat heb ik nu weer fout gedaan? Ik betrapte mezelf op het verzinnen van allerlei complottheorieën, die achteraf bekeken op niks sloegen. Ik nam plaats, en vervolgens de agente recht in de zetel tegenover mij. In de uithoeken van mijn ogen zag ik mijn moeder in haar keuken staan wenen. De agente vertelde me dat mijn vader was omgekomen tijdens het laden en lossen van zijn vrachtwagen in de Antwerpse haven.

Hij was bedolven onder honderden kilo’s spruitjes. Het leek of er bruine zeep aan mijn schoenen hing, Ik voelde de wereld voor mijn voeten wegglijden. Mijn vader zijn favoriete kost was hem fataal geworden.  De agente vroeg me of ik psychologische bijstand nodig had. Met tranen in mijn ogen riep ik tegen de agente dat ze loog en dat ze direct moest vertrekken. Daarop kwam mijn moeder uit haar keuken en ze vroeg of ik hen eventjes alleen wou laten. Vol ongeloof vluchtte ik naar mijn kamer en sloot me op. ik kon het niet geloven. Niet wetend wat te doen , zette ik mijn tv’tje op. Het nieuws was bezig. Op TV zag ik de voorzitter van de Belgische spruitjesfederatie zijn beklag doen over de slechte arbeidsomstandigheden, met achter hem enkele arbeiders in groene en rode jassen die het werk hadden neergelegd uit protest. Ze eisten meer veiligheid. Snel had ik begrepen, dat het over mijn vader zijn ongeluk ging. Kapot van verdriet zette ik mijn TV uit. Het kon me allemaal niet meer schelen. Slurfie, Danny, Trees, het seksgeluid. Het kon allemaal de pot op. Depressief als ik was, slenterde ik naar mijn kleerkast, rommelde wat tussen een hoop kleren en pakte een fles echte Poolse Wodka. Ik had de fles vorig jaar als cadeau gekregen van mijn vader. het was een fles gearomatiseerde graanwodka uit rogge met een alcoholpercentage van 40 % van het merk Żubrówka (zjoebroefka) (voor de kenners J). Je kent ze wel, de sterke dranken wiens procent vele malen hoger is dan het procent dat ik behaalde op mijn examen Godsdienst .Ik vond er niks beter op om de fles open te doen en er een grote teug van te doen. Ik legde me op mijn bed en vloog in den drank. een 20-tal minuten later –de fles was inmiddels al halfleeg- kreeg ik een berichtje van Trees. Ze vroeg of ik geen goesting had om bij haar langs te komen. Ik keek naar buiten. mijn humeur daalde tot onder het vriespunt, net als de temperaturen overigens. Ik had echt geen zin om buiten te komen. Dit probeerde ik haar duidelijk te maken door middel van een sms-bericht. Maar tot mijn grote spijt verkeerde ik niet meer in de mogelijkheid om meer, dan wat rare lettercombinaties te typen. Beetje bij beetje verloor ik de controle over mijn lichaam. De alcohol had het gevecht gewonnen, en de overhand genomen. Máár ik was wel in mijn opzet geslaagd, ik was mijn vader eventjes vergeten, eventjes dacht ik terug gelukkig te zijn. Mijn rust werd echter verstoord door een zwarte verschijning in het deurgat. Na iets meer moeite te doen om beter te zien, kon ik niks anders dan concluderen dan dat het Suzanne was, m’n adoptiezusje, die op het punt stond mijn kamer binnen te komen.

Ik riep naar haar dat ze mocht binnenkomen, maar vertelde haar dat het toch niet veel zin had, want de wodka was toch al op. “Boris, meen je dat nu? Ik ben nog maar 11 jaar hoor!” Riep ze kwaad en ze verdween even snel als ze gekomen was. “ doe mijn deur dicht” brabbelde ik haar nog achter na. Na lang nadenken, besefte ik dat dit de meest nutteloze dag uit mijn leven was en besloot er dan maar op om onder de wol te kruipen. Maar de slaap vatte lukte me niet, ik pakte mijn kleren, deed ze aan. Sloop de trap af. Pakte tien euro uit mijn moeders portemonnee. Verliet het huis en ik fietste naar de Pakistaan twee km verderop. Ondanks dat ik nog geen achttien jaar ben kreeg ik de fles probleemloos mee, en dronk er nog wat van. Terug thuis in mijn lekker warm bed viel ik in slaap.

 De volgende dag besloot ik om ondanks de dood van mijn vader toch naar school te gaan. Ik zou toch nog een dag moeten thuis blijven voor de begrafenis.

Op de bus besefte ik, dat ik mij niet gewassen had en bijgevolg een immense dranklucht verspreidde. Aangekomen op school zag ik Danny kwaad op mij afstappen. OMG het opneemapparaatje!!

Helemaal vergeten. Danny kwam dichter, keek mij bedreigend aan en…. De rest vertel ik volgende keer

27-02-2012 om 21:41 geschreven door Boris  

Hallo beste lezer,

Weten jullie waar ik het vorige keer nog over had? Wel, nadat Danny mij weer eens met de grond gelijk had gemaakt was de maat vol. Na verscheidene roddels te hebben gehoord over het feit dat Danny spiekte tijdens de examens d.m.v. zijn GSM te gebruiken, kwam ik op een uiterst geniaal idee om me te wreken. Ik plakte een opneemapparaatje aan de onderkant van Danny’s bank waarop fantàstische doedelzakmuziek stond, al zeg ik het zelf. Op het moment  waarop Danny zijn GSM in aanslag had, begonnen mijn handen al te jeuken. Ik moest me bedwingen om niet te vroeg op de afstandsbediening te drukken. Enkele seconden later galmde er een hels lawaai door de refter maar het was niet de doedelzakmuziek die ik had verwacht. Het was het gekreun van twee personen die wel nu ja… de liefde bedreven zal ik maar zeggen. Alle hoofden draaiden zich om in de richting van Danny, wiens wangen rood waren van schaamte, en er ontstond een ontzettend luid bulderend gelach. Tranen stroomden over leerlingen hun wangen en zelfs de leerkrachten konden het niet laten om een lachje te onderdrukken. Op dat ogenblik kwam meneer de Saegher, toezichter van orde en tucht,  in hoogsteigen persoon de refter binnen terwijl het opneemapparaatje maar bleef doorgaan, het gelach verstomde onmiddellijk. “Wat is hier in godsnaam aan de hand?!” vroeg meneer de Saegher luidop. Danny probeerde zich er met allerlei smoesjes uit te praatte maar het mocht niet baten, Danny inclusief het opneemapparaatje moesten onmiddellijk de refter verlaten en zich melden bij de directrice. Het exaam was een eitje, toch bleef ik me maar afvragen hoe het in godsnaam mogelijk was dat er seksgeluiden op de cassette stonden in plaats van mijn doedelzakmuziek. Ik kon me enkel herinneren dat ik gisterenavond nog wat heb zitten frummelen met de afstandsbediening om die wat onder de knie te krijgen.
Wat was ik blij dat het vrijdag was, stiekem hoopte ik dat ik Trees dit weekend kon zien al betwijfelde ik dat want alle leerlingen gingen het hele weekend leren voor de examens. Dat was echter niet aan mij besteed, zondag zou ik de leerstof eens overkijken en dat zou voldoende moeten zijn. Bij mijn thuiskomst stond er een ‘lekker’ bord spruitjes te wachten op me, mijn moeder gelooft er immers in dat ik betere resultaten behaal door spruitjes te eten en vergeet natuurlijk de bijdrage van mijn vader niet, de vrachtwagenchauffeur die deze ‘overheerlijke’ spruitjes importeert. Mijn moeder deed me eraan herinneren dat we na het eten naar het ziekenhuis moesten, de gips mocht er eindelijk af. Danny zou mijn krukken niet meer kunnen stelen, toch ben ik benieuwd wat hij dan in petto voor mij zal hebben.  Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was mijn enthousiasme al heel wat bekoelt toen de dokter me de manier vertelde waarop hij het gips er zou afhalen, met een soort van zaag zei hij. Ik begon me al beelden uit de horror film ‘The Texas Chainsaw Massacre’ voor te halen en voelde mijn benen wat slapjes worden. De ruimte rondom me begon al wat te draaien en er verschenen verscheidene zwarte vlekjes voor mijn ogen.  Maar achteraf gezien viel het al bij al nog mee, mijn been is nog heel en heeft geen enkel schrammetje overgehouden aan meneer de dokter en zijn zaag.
Tijdens de heenrit naar huis besefte ik dat het een lang weekend zou worden, ik moest Trees immers twee hele dagen missen en toeval of niet plots was het liedje ‘What makes you beautiful’ van One Direction op de radio. Daardoor werd het gemis nog groter maar toen we thuis aankwamen stond er een persoon op de stoep te wachten die mijn hartje een beetje sneller doet slaan…

Wie die persoon was, zal ik jullie vertellen in mijn volgende blog!

31-01-2012 om 18:07 geschreven door Boris  

Hallo beste lezers,

In mijn vorige blog vertelde ik hoe ik en Trees op een bank zaten en ik men best deed om haar duidelijk te maken wat ik voor haar voelde. Dit is wat erna gebeurde. Ze draaide zich naar me toe ,sloot haar ogen en kwam dichter met haar gezicht. Mijn eerste gedachte was: yeeeees nu gaat het gebeuren! Maar ik moest snel reageren ,ik had maar enkele seconden om te antwoorden op haar uitnodiging. En toen gebeurde het….. ‘Aaah Walzack wat zit gij hier te doen met mijn zus ? Ge denkt toch niet dat ne manke pool zoals u een meiske kan krijgen zeker haha.’ Ik schrok me kapot . Het was Danny zijn stem die de mooiste droom van mijn leven veranderde in een ware nachtmerrie. Hij en Marijn waren me gewoon in mijn gezicht aan het uitlachen. Ik zag hoe Trees’ geschrokken gezicht veranderde in woede . Ze gaf Danny een uitbrander van jewelste: ‘Moet gij geen andere mensen lastig vallen? Ik heb u in al die jaren toch nooit me iemand zien thuiskomen stukske playboy en broer van men voeten!’  Danny was geschrokken van haar reactie en als een geslagen hond ging hij weg. ‘ooh nog vijf minuten tot de bel. We kunnen maar beter terug gaan.’ zei Trees. De laatste drie uur les kon ik me niet concentreren. Ik kon alleen maar denken aan hoe hard Danny me had vernederd ,maar ook aan hoe Trees me had verdedigd.Binnen een paar dagen zijn het examens dus ik zal haar niet veel kunnen zien . Toen ik thuis kwam ging ik naar boven om te studeren voor nog een of andere toets , want ja een toetsenstop twee dagen voor de examens heeft nu ook niet veel nut . Ik  heb die avond niet veel gestudeerd omdat ik met andere dingen in mijn hoofd zat , namelijk wraak nemen op Danny omdat hij de mooiste moment van mijn leven had verpest en omdat hij me al een heel jaar door pest. Maar hoe? Ik weet nog dat ik in Sint-Rita ooit eens iemand aan zijn stoel heb vastgelijmd en een briefje op zijn bank had gelegd met ‘Veel zitplezier namens  Boris Walzack’. Nu moet het veel subtieler. Hij mag het niet weten ,maar hij moet gewoon afgaan. Ik zat rond te staren in mijn kamer en toen zag ik het… de doedelzak. Ernaast lag een opneemapparaatje dat je op afstandsbediening kon afspelen. Mijn Vader had het me ooit eens gegeven nadat hij het gratis had gekregen voor zijn spruitenlevering. Na deze twee voorwerpen te hebben gezien gingen mijn hersens in een soort hyperdrive ze begonnen verschillend plannen te ontwikkelen: het perfecte plan voor wraak. Toen had ik het ,Danny zat altijd met zijn gsm tijdens de toetsen te spieken en ik heb al van andere gehoord dat hij dit tijdens de examens ook doet . Maar hij werd nooit betrapt hij was zogezegd het engeltje thuis. Het plan werd als maar beter  ik moet de eerste week op school studeren, dus ik heb tijd genoeg om het apparaat onder zijn stoel te plakken. Ik pakte de doedelzak en apparaatje . Na een paar keer te hebben geblazen zonder dat er geluid uit kwam had ik door hoe t werkte. Ik speelde een luide melodie  en nam het op . De volgende dag was ik al vroeg uit men bed, ik kon niet wachten om mijn plan uit te voeren . Ik at snel men ontbijt op en nam de bus naar school want met dat gebroken been ging fietsen nogal moeilijk . Na nog een voormiddag lessen te hebben moeten doorstaan. Hadden we de namiddag vrij om te studeren. Na een anderhalf uurtje vroeg ik aan  de leerkracht die toezicht hield of ik naar de wc mocht. Het mocht , stap één:gelukt. Ik liep naar de refter waar we de volgende dag examen gingen hebben . Niemand te zien oké , stap twee gelukt . Ik keek naar de tafels onze plaatsen waren genummerd: ‘haha kan het nog makkelijker?’ ,dacht ik. Ik pakte uit mijn broekzakken het opneemapparaatje en plakband ,zo van die goeie stevige . Ik plakte het op de onderkant van zijn stoel: stap drie gelukt . Mijn plan kon niet meer misgaan . Ik kwam terug in het klaslokaal en de leerkracht vroeg waarom ik zo laat was. ‘Ja euhm.. ja,ja . eeuuu’ ,ik wist niet wat zeggen komaan denk na Boris, ‘ik euuhm jaa ik heb wat last van men maag door de  examenstress.’ De leerkracht accepteerde de smoes . Nu was ik safe stap vier gaat  morgen in werking. De volgende dag zaten we in de refter de leerkracht deelde het examen uit. Wooow  wat is dit voor een examen?!, was men eerste gedachte . Toen zag ik Danny zijn GSM boven halen. Ik drukte op de knop en…..

Wat er dan gebeurde vertel ik jullie in men volgende blog

24-01-2012 om 16:40 geschreven door Boris  

Hallo iedereen,
Vorige week vertelde ik jullie dat ik bijles zou geven aan Trees, ik zei toen ook dat wanneer de deur openging ik me een bult schrok. Wel het volgende gebeurde:
De deur werd geopend door Trees, maar net daarna kwam er een jongen; ‘Hej Treesje wie is het’ Het was Danny, hij was vrolijk aan het rondspringen met jawel, mijn krukken!
Ik stond versteld, ik wist niet wat ik moest zeggen, ik weet niet waarom maar liep weg.
Ik liep rondjes rond het park, ik kon het niet verstaan.
‘ Wat een rotdag dacht ik, die duimspijkers op mijn stoel, een hele rit op een stampvolle bus waar ik dan nog eens werd af geduwd door die andere onnozelaar Marijn, en dan heeft mijn droommeisje nog eens een vriendje, den Danny!’  Ik besloot om naar huis te gaan, ik kon tenslotte geen rondjes blijven lopen.
Toen ik thuis kwam was ik met mijn gedachte bij haar en Danny ’Treesje,hij noemde haar Treesje’… BOEM daar lag ik, het tafeltje… hoe kon ik het tafeltje nu vergeten, ik was verbaasd dat er geen spruiten op lagen. Buiten het feit dat ik werd uitgelachen door Susan en mijn moeder had ik gelukkig niets, ik kon het me niet veroorloven om nog een been te breken, stel u voor dat ze dan mijn rolstoel zouden pikken.
Ik stond op en ging naar mijn kamer zodat ik geen vragen van mijn moeder zou moeten beantwoorden, ze wist dat ik bijles ging geven aan het meisje dat ik leuk vond. Op mijn kamer aangekomen kreeg ik een smsje, het was een onbekende nummer, in het bericht stond ‘ Hej, wil je alsjeblief terugkomen, liefs Trees’
Na even twijfelen stuurde ik een smsje terug, ‘ok’ het standaard berichtje dat ik ook altijd van mijn moeder krijg. Wanneer ik opnieuw aankwam aan de deur van Trees besloot ik om niet opnieuw aan te bellen, dat zou pijnlijk zijn, ik stuurde een sms dat ik er was.
Ze kwam langs de achterdeur naar me toe en keek verdrietig, waarom liep je weg?
Ik vertelde dat ik niet wist dat ze een vriendje had en dat ik verschoten was.
Ze wist natuurlijk niet dat ik verliefd op haar was maar dat kan ik haar toch moeilijk vertellen?
Ze moest lachen, wat was er zo grappig aan? ‘ Danny is mijn broer zei ze’
Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, wat heb ik me aangesteld dacht ik, dit is zo cliché, je ziet dit misverstand honderd keer in films.
‘Ik weet dat hij niet echt op me lijkt, daar ben ik ook wel blij om zei ze.’
Ik zei dat het me speet, en vroeg of ze nog bijles van me wou, ze zei dat ze dat zeker nog wou en dat ze nog iets voor me had, ik was benieuwd.
Toen ik binnen kwam gaf ze me mijn krukken terug, wat een opluchting dat ik eindelijk weer met mijn krukken kon lopen, ik vond het ook wel grappig om te zien dat Danny dit niet leuk vond. We gingen samen aan tafel zitten en ze nam haar boeken van wiskunde, na een uurtje te hebben genoten van haar gezelschap en haar natuurlijk ook bijles te hebben gegeven snapte ze het, het optellen, aftrekken, vermenigvuldigen, delen, vereenvoudigen van wortels, voor mij is het natuurlijk poepsimpel maar dat zij het niet snapt vind ik allesbehalve erg, zo kan ik haar vaker bijles geven.
Het was tijd om naar huis te gaan, Trees bedankte me voor de bijles en gaf me een zoen op mijn wang, ik was in de wolken, ze vroeg me nog of ik met haar de volgende dag wou gaan eten ’ s middags, daar kon ik alleen maar ja op zeggen!

Die nacht kon ik alleen maar dromen over Trees, ik keek ongeduldig uit naar de date die ik had met haar de volgende dag, samen een broodje eten zoals in de film Lady en de vagebond, ik moet zeggen ik denk dat het niet echt makkelijk is om een broodje op die manier op te eten, maar ik kon er alleen maar van dromen. Wanneer ik de volgende dag aankwam op school was ik aangenaam verrast, Trees kwam spontaan naar me toe, vroeg hoe het met me was, en zei dat ze uitkeek naar het samenzijn deze middag.
Na 2 keer mevrouw cultuur te hebben moeten corrigeren, te hebben voorgesteld aan mevrouwtje Nederlands om de testen zelf te verbeteren aangezien ze dat zelf niet graag doet en ik alle antwoorden toch van mezelf al weet, was ik blij dat de bel aankondigde dat het middagpauze was.
Trees nam me mee naar de kaai, we gingen gezellig op een bankje zitten, nu was het de moment, ik moest haar iets duidelijk maken maar hoe; ik nam mijn mp3 en liet haar het liedje horen van One Direction, dat nieuwe liedje van die 5 ‘knappe’ gasten die zo bekend zij en waar alle meisjes zot van zijn, de titel luidt als volgt: What makes you beautiful, ik hoopte dat ze het begreep. Wanneer het liedje gedaan was draaide ze naar met toe, toen gebeurde het…

Wàt er toen gebeurde vertel ik jullie de volgende keer!

10-01-2012 om 19:02 geschreven door Boris  

Beste lezers,

Ik vertelde vorige keer dat ik bij de directrice werd geroepen.  Wel, om eerlijk te zijn, ik had het nog niet eens gehoord dat er iets door de intercom was afgeroepen dus ik bleef gewoon zitten met mijn gedachten bij ‘haar’. Ze is zo mooi en zo lief. Ze heeft een prachtige stem, zacht,vol en warm. Haar geur is zo subliem… Ik hoorde niets als er  iemand iets zei, wat logisch is toch, als je zo’n mooie verschijning hebt gezien?  Ik schrok wakker uit mijn hemelse dagdroom toen plots meneertje wiskunde mij door elkaar schudde.

 Met mijn verwarde kop en een bang hartje, hinkte ik de trap af want ja, ze hadden nog steeds mijn krukken niet terug gegeven. Het scheelde maar een haar  of ik was helemaal naar beneden gedonderd. De poetsvrouwen waren op het idee gekomen om de trap en de leuningen te poetsen met bruine zeep.  Dat is om het leven van  de leerlingen nog zuurder  te maken dan dat het al is. Als er een leerling van de trap valt, kunnen de poetsvrouwen nog eens lachen. Veel valt er voor hen immers niet echt te beleven en als je dan al zo’n rot beroep hebt, dan kan je er beter het beste van maken. Gelukkig had ik de reflex om snel op mijn poep te gaan zitten toen ik wegschoof. Dat deed natuurlijk ook niet zo veel deugd aan mijn achterwerk, maar ik was tenminste niet echt gevallen. Uiteindelijk kwam ik bij de directrice. ik klopte drie maal op de deur, wachtte niet op het antwoord maar ging gewoon binnen. ‘Ha Boris’, zei de directrice, ‘zet u.’ ‘Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik je heb geroepen.’  ‘Ja mevrouw’, zei ik.’ ‘Wel, het zit zo: sinds kort zit mijn dochter hier op school. Ze kent hier nog niet zo veel mensen maar ze heeft het wel al over jou gehad. Ze had de ziekenwagen gebeld toen jij dat ongeluk hebt gehad. Daarom vroeg ik mij af of jij haar misschien een rondleiding zou kunnen geven doorheen de school. Zo weet ze toch al wat meer zijn,  kan ik mij gewoon concentreren op mijn werk en heb jij iets kunnen terug doen voor haar.’ ‘ Jazeker mevrouw’ zei ik. Mijn hart maakte een sprongetje. Dé perfecte kans om haar beter te leren kennen. Ik dacht wel dat mijn goddelijke verschijning uit de hemel was gevallen. Blijkt dus dat deze vrouw haar op de aarde heeft gezet. ‘Dat is niet de enige reden waarom ik je heb geroepen’, ging de directrice verder. ‘ Ik heb gehoord dat jij een seksuele verhouding hebt met mevrouw Chemie. Een relatie tussen leerling en leerkracht is uitermate ontoelaatbaar. Dat tolereren we niet dus als dit werkelijk zo is dan gaat er wel een sanctie volgen. Ik zal je in dat geval van school moeten sturen en mevrouw chemie moeten ontslaan.’ ‘Wie heeft u deze onzin aangepraat mevrouw?’ zei ik met een forsere stem. Van het idee alleen al dat ik met haar zou kussen gaan mijn haren recht omhoog staan. ‘ Dat heeft nu geen belang’ zei ze tegen mij, ‘Dus je beweert dat jij die persoon niet bent op deze foto?’ Ze liet mij een foto zien waarop mevrouw chemie  staat te kussen met een jongen die met zijn rug naar de camera staat. Ik dacht in mezelf: wow shit, staan er nu ook al camera’s in Olvi? Waar is die school mee bezig? Gelukkig had ik er niets op gezegd en zei ik gewoon : ‘Jazeker mevrouw, ze is mijn type niet.’ ‘ Weet u dan misschien wie dit wél is?’ Ik dacht even na maar ik besloot Slurfie niet te verraden. Tenslotte is hij toch diegene die wel tegen mij praat. ‘Nee mevrouw’ loog ik. ‘ Goed, dan kan u beschikken, mijn dochter staat te wachten in de gang.’ zei de directrice. ‘Nog één ding Walzack, doe je trui uit en hang die over je middel. Je hebt een gat in je broek vanachter en ook dat tolereren we niet op deze school. Dat is geen gepaste kledij. Het is nog erger dan die minirokken hier op school.’ Ik voelde aan mijn achterwerk en er bleek dus wel degelijk een gat in te zitten. Waarschijnlijk door mijn val van de trap. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte want nu had mevrouw de directrice mijn witte onderbroek gezien. Straks denkt ze nog dat ik bommaondergoed  draag. Nog een klein probleem was dat ik nog steeds mijn krukken niet had.

In de gang kwam ik ‘haar’ tegen.  Ik wist echt niet wat ik  moest zeggen. Ik wist niet eens haar naam. Het enige wat ik eruit kreeg was ‘llo’. Gelukkig was zij wel een vlotte prater en begon van alles te vertellen terwijl ik de school liet zien, al hinkend op één been weliswaar. Ze vertelde me onder andere dat ze van school was veranderd omdat ze niet goed wiskunde kon. Toen we uiteindelijk waren aangekomen aan onze laatste bestemming, namelijk de refter, vroeg ze me of ik haar morgen bijles wiskunde kon komen geven.

Ik stond met mijn mond vol tanden maar ik kon er gelukkig nog net een ‘ja’ uit krijgen voordat de bel van kwart voor 4 ging.

De volgende dag, na eerst nog 7 uur van haar te hebben gedagdroomd, tien keer een duimspijker uit mijn achterwerk te hebben moeten trekken, omdat die stomme idioten van bij mij in de klas duimspijkers op mijn stoel leggen, en een kwartiertje op een stampvolle bus te hebben gezeten,  belde ik aan bij Trees, dat is trouwens de naam van mijn goddelijke schoonheid. Ik hoorde wat geroezemoes van achter de deur en toen  de deur open langzaam open ging schrok ik mij een bult!

Waarom ik zo verschoot, komen jullie in mijn volgende blog wel te weten.

17-11-2011 om 20:07 geschreven door Boris  

Dag beste lezers.

Nadat ik na de strafstudie naar huis fietsen gebeurde er iets raar. Ik zag het meisje van mijn dromen. Maar doordat ik moest uitwijken voor een auto belande ik met mijn gezicht eerst op het bushokje. Je kan je waarschijnlijk al goed voorstellen welk beeld dat gaf. Toen ik later wakker werd in het ziekenhuis en zag dat ik mijn been in het gips had. Zakte de moed mij in de schoenen. Nu  moest ik met krukken lopen! Maar toen ik naar rechts keek zag ik haar. Ze zat naast mij, ze bekeek mij met hare lieve oogjes. Ik moest wel een slechte indruk op haar gemaakt hebben. Toen mijn ouders te horen kregen dat ik een ongeval heb gehad moesten ze lachen. Ze waren niet eens bezorgt.

Op school was het zeer moeilijk voor mij. Ik moest alle trappen op hinken en ik kreeg ook nog te maken met 2 pestkoppen. Danny en Marijn twee rotjongens die mijn krukken stallen en dan ergens gingen verstoppen. Ik moest ze altijd op één been gaan zoeken. Oh, wat haat ik die jongens. De rest van de week verliep zo goed als normaal. Bij mevrouw chemie was het weeral saai zoals gewoonlijk. En het ergste was dat het weer koek en ei was tussen Slurfie en zijn hete brok. Tijdens de les wiskunde verveelde ik mij telkens weer opnieuw. De leerstof was zo simpel. En ik haalde elke keer met gemak een 10!

Toen ik thuis kwam van de vermoeiende dag school, ging ik direct naar mijn kamer. Ik was nog steeds kwaad op mijn moeder! Ik wacht tot ze mij haar excuses komt aanbieden. Maar dat kan nog lang duren. Dus besloot ik om weeral niet te eten. Het waren toch weeral vieze spruiten. Ze kwamen echt mijn oren uit!

Toen ik woensdag op het school rond was aan het krukken zag ik haar. Ze kwam naar me toe een gaf me een kus op de wang. Ik was helemaal stom verbaasd en kon niets meer over mijn lippen krijgen. Ze ging weg na een vriendelijke lach. Mijn dag kon niet meer stuk. De hele dag zat ik met dat beeldschone meisje in mijn kop. Ik was verzonken in mijn gedachten. Zelfs de les fysica interesseerde me plots niet meer. Ik was steeds maar aan het denken wat ik volgende keer tegen haar zou zeggen. Eerst een vooral moest ik haar naam te weten komen. En vervolgens ging ik proberen voor een afspraakje los te peuteren. Dat dacht ik toch. Maar in mijn gedachten leek het allemaal zo simpel maar toen ik haar terug zag op speelplaats 3 kon ik niet verder komen dan een lach. Ik denk dat ik toch niet zo’n vrouwenverslinder ben. Het ligt misschien aan mijn Poolse roots. Mijn vader was ook niet zo een playboy, maar toch heeft hij zijn geliefde gevonden. Toen ik thuis kwam was ik zo in de wolken dat ik terug tegen mijn moeder begon te praten. Ik vertelde over de jongens die mij peste op school, en haar raad was dat ik ze gewoon moest negeren en dat zo dan wel gingen stoppen. Maar hoe kan ik ze nu negeren als ze mijn krukken pikken. Ik kan toch moeilijk zonder krukken rondlopen!

Vrijdag het eerste uur tijdens de les wiskunde werd een nachtmerrie! Er klonk door de intercom: Boris Walzack ga onmiddellijk naar de directrice! Wat er toen gebeurde vertel ik jullie volgende week.

27-10-2011 om 17:58 geschreven door Boris  

Hallo allemaal, 

Vorige week was Slurfie mij nog in geuren en kleuren aan het vertellen over zijn nieuwe vlam, mevrouw chemie, in het chemielokaal. Natuurlijk moest ik weer de pech hebben dat zij alles hoorde wat hij mij aan het vertellen was. De mevrouw werd ineens zo rood als een kreeft en gaf een flinke uitbrander aan mijn buur omdat hij, zogezegd, niet oplette. Ze sleepte Slurfie zelfs mee in de gang en hoewel onze klas nooit stil was tijdens een saaie les, was hij nu muisstil. In de gang ging de mevrouw nog harder te keer. Je hoorde haar zelfs roepen tot in Tibet. Nadat haar furie eindelijk was overgewaaid barstte er een lachsalvo uit in ons lokaal. De twee kwamen uiteindelijk terug naar binnen zonder een woord te zeggen. Normaal voelde ik niet veel sympathie voor Slurfie, maar dit was zo een van de momenten dat ik medelijden had met hem.

Al bij al was dit de slechtste dag ooit. Toen ik na de les naar de kelder liep voor mijn fiets, kwam ik meneer tucht tegen. Jawel, de gevreesde der gevreesden hier op OLVI. “Jij bent zeker Boris Walzack?”, vroeg hij met een kordate stem. Hij wachtte nog niet eens op mijn antwoord. “Vrijdag na school mag je 2 uur nablijven.” Ik keek hem vragend aan. Wat had ik nu in hemelsnaam misdaan? “Dat zal je leren, ha. Met een pyjama naar school komen. Denk je nu echt dat je de flauwe plezante moet gaan uithangen?” En toen verdween hij voor ik kon protesteren. Oké, dit was de slechtste week ever.

Toen ik thuis kwam schopte ik mijn boekentas tegen het tafeltje en liep onmiddellijk naar mijn moeder. “Waarom kun je niet eens voor één keer aandacht aan mij geven? Door jouw schuld moet ik morgen nablijven! Ben je nu tevreden? Ja zeker, dan ben je nog 2 uur langer van mij af. Bouw dus maar lekker een feestje.” Geschrokken keek moeder mij aan. Zo’n scène had ik nog nooit geschopt. Maar dat kwam misschien omdat nog nooit zo overstuur was geweest. Haar ogen stonden vol met tranen. Mooi zo.

Voor de rest van de avond sloot ik mezelf op in mijn slaapkamer. Om 18 uur 47 riep mijn moeder dat het eten klaar was. Het rook lekker (misschien omdat de geur van spruiten ontbrak), maar toch besloot ik om niet naar beneden te gaan. Ik was te verdiept in kernfysica. Dat bracht mij tot rust en zo dacht ik niet meer aan mevrouw chemie. Een paar minuten later schoof er iemand een papiertje onder mijn deur. Boris, kom je alstublieft naar beneden om te eten? Het spijt me dat ik je heb verwaarloosd. Onder het kattebelletje stonden er uiteraard de gebruikelijke x-jes. Ik pakte mijn vulpen en schreef met mijn hanenpoten iets op de achterkant. Ik heb geen honger. Laat me met rust.

Ik stond de volgende morgen extra vroeg op zodat ik mijn moeder kon ontwijken. Nee, ik was beslist nog helemaal niet klaar om met haar te kunnen spreken. Om 5 uur 42 liep mijn wekker af. Nog 3 minuutjes in bed rustig wakker worden en dan naar beneden om te ontbijten. Witte boterhammen met samsonworst en een glas chemische melk. Daarna ging ik naar het tafeltje, in de hoop dat ze mijn boodschap had begrepen. En inderdaad, er lag een stapel kleren, gewassen en gestreken. Het werd een normale dag op school. Althans, dat hoopte ik.

De rest van mijn dag verliep vermoeiend, ondanks dat het ‘Samson & Gert’ - liedje niet meer werd afgespeeld of het feit dat ik geen pyjama of wibrakleren meer droeg. Ik zat nog maar met één ding in mijn hoofd: hoe ga ik meneer tucht overleven? Natuurlijk werd mijn strafstudie als een bacterie verspreid. Drie woorden: ge-wel-dig…

Mijn klas was dan ook heel hard geschrokken door de reactie van meneer De Saeger (dit is trouwens zijn echte naam). Voor de eerste keer van het jaar keken ze me aan, wisten ze dat ik er ook was. En nee, Slurfie reken ik niet als een volwaardig persoon.

Do mi sol do, do mi sol do! De bel ging. Ik hoopte dat het nog ging meevallen.

Ik kwam binnen in ‘het’ lokaal, ging zitten en pakte een boek om in te lezen: De elektromagnetische mens van Gerrit Teule. Er waren nog vijf andere leerlingen die ik niet kende. Ik was nog maar net aan het lezen toen meneer tucht binnen kwam. “Jongeman, ofwel doe je iets voor school, ofwel doe je niets. Geef dat boek hier aan mij.” “Maar dit is een boek voor school meneer. Het is voor natuur.” Boos gaf hij mijn Gerrit terug. Mwhaha, nu kan ik mij verder amuseren. Jammer genoeg was het lezen van korte duur. Mijn buur zat de hele tijd zichzelf heen en weer te schudden. Natuurlijk zag De Saeger dat onmiddellijk. “Wat ben jij nu aan het doen.?” “Ik moet dringend naar het toilet. Mag ik alstublieft gaan?” “Wacht nog een uurtje. Kan je niet eens twee uurtjes zonder een wc-bezoek? Slappe vijg zonder ruggengraat. En als je in je broek plast, dan wordt dat nog eens een week nablijven.”

Een paar eeuwen later kwam hij binnen om te zeggen dat we naar huis mochten gaan. De plasjongen vloog zo snel als de wind naar buiten. Ook ik pakte onmiddellijk mijn boekentas in, want ik wilde vlug weg uit deze gevangenis. Eenmaal op de fiets fietste ik alsof mijn leven er vanaf hing. Onderweg week mijn blik even van de weg. Daar, daar stond dat ene meisje waar ik de eerste schooldag een flater had bij begaan. Ze zat in het bushokje te lezen. Nu zag ik haar voor het eerst hoe ze echt was: ros krullend haar, lichte huidskleur, blauwe ogen, ... Ze keek weg van haar boek, recht naar mij. Haar ogen straalden paniek uit. Voordat ze iets kon zeggen werd haar mooie stem overschaduwd door een auto. TUUUT! BENG! Alles werd zwart.

Wat er toen is gebeurd, vertel ik jullie volgende week.

21-10-2011 om 07:31 geschreven door Boris  

18-10-2011 om 17:08 geschreven door Boris  

07-10-2011 om 19:24 geschreven door Boris  

29-09-2011 om 19:09 geschreven door Boris  

Beste lezer,

Mijn naam is Boris Walzack. Ik ben een jongen van 16 jaar oud en ik woon in Kontich. Ik dank mijn geestige achternaam aan mijn vader, Waldek Walzack. Hij is een rasechte pool die zijn leven in zijn geboorteland opgaf voor een Belgische vrouw, mijn moeder. Ze zijn per uitzondering nog steeds gelukkig getrouwd en dat na 24 jaar huwelijk. Misschien dat mijn vaders beroep hier aandeel in heeft. Hij is namelijk trucker en is vaak dagenlang onderweg. Hij transporteert spruiten, een door vele gehaat product in België, maar in het buitenland erg geliefd. Veel tijd om ruzie te maken, ergernissen op te bouwen of sleur in de relatie te creëren is er dus niet voor mijn ouders. Mijn moeder werkt bij Kind en Gezin. Dit maakt dat ze zich verplicht voelt om kinderen die in hun eigen gezinnetjes wat dan ook te kort komen of teveel krijgen in ons gezin op te nemen. Suzan, mijn huidige pleegzusje kreeg te veel. Te veel fysieke aandacht van haar adoptievader (Susan is een afrikaantje). Haar adoptiemoeder was zo van slag toen ze dit ontdekte dat ze een tijd niet meer in staat is om voor Suzan te zorgen. Mijn moeder neemt nu haar taak over. Je denkt nu vast: Waarom begint die Boris nu aan een blog. Oké, zijn gezinssituatie wijkt een tikkeltje af van de “normale” nieuw samengesteld gezin in deze 21^ste eeuw. Maar  is dit nu interessant genoeg om er wekelijks een blog over te schrijven. Maar de enkele details die ik u nog niet vertelde over mijn bestaan zullen u misschien van gedacht doen veranderen.

Eerst en vooral , ik ben hoogbegaafd en heb daarom een jaartje in de lagere school overgeslagen. Dit heeft bij nader inzien weinig geholpen. Ik schat dat ik nog zo’n 3 jaar verder sta dan de kinderen die in mijn klas zitten. Ik verslijt mijn broek op de banken van OLVI. Een katholieke middelbare school gelegen in Boom. Een boerengat dat zoals alle boerendorpen in de buurt zijn uiterste best doet om als stad aanzien te worden.

Ik zit daar in een humane klas. Niet omdat ik daar minder wiskunde krijg,neen. Het zal u misschien verwonderen, maar sommige onder de leerlingen humane volgen deze richting omdat die hen ook effectief interesseert.

Het feit dat ik op OLVI zit is een nieuw gegeven. Enkele maanden geleden kon ik mezelf met veel “trots” voorstellen als leerling van de school waar intelligentie de spuitgaten uitloopt en waarvan alle ex-studenten het gemaakt hebben in het leven. DE school der scholen… SINT-RITA! Bij de naam Rita stel ik me trouwens eerder een stereotype kassierster of wc-madam voor dan succesvolle zakenvrouw die met duizenden onderscheidingen is afgestudeerd. Rita is trouwens ook de naam van een personage in de VTM soap familie, een zielig figuur die steeds opnieuw naar de drank grijpt om haar verdriet en haar mislukkingen te verwerken. Moeilijk om de naam van deze school aan intelligentie te linken. Maar toch, mensen die nog maar het minste probleem hebben met 1 of ander vak halen het er niet.

Ik had geen problemen met de leerstof, in tegendeel! Hierdoor verveelde ik me vaak en daarom begon ik me te focussen op elk foutje dat een leerkracht maakte. In het begin vonden ze het tof en aangenaam dat ik zo goed bij de les was. Het was zeldzaam dat leerlingen hen op fouten betrapte zeiden ze. Maar na een tijdje vonden ze het niet meer zo aangenaam. Ze voelde zich belachelijk gemaakt door mij en mijn band met de leerkrachten verzwakte. Sympathie zette zich om in haat. Ik kreeg van de directie het verbod om nog maar iets te zeggen tijdens de les. Een goed opgeleide leerkracht zou moeten weten dat dit tot rebelerend/t  gedrag zou kunnen leiden. Achja, ik keur mijn eigen daden natuurlijk ook niet goed. Maar je moet iets doen tijden die 32 uren die je op school doorbrengt. Op deze wandaden kom ik later nog wel eens terug. In juni hebben ze me vriendelijk verzocht om een andere school te zoeken. En zo kwam ik in september in OLVI terecht. Of het hier iets wordt kan ik nog niet zeggen. Een nieuwe start voor mij en dit is dan ook de rede waarom ik aan een blog begin. Ik houd jullie elke week op de hoogt van mijn avonturen. En ik garandeer jullie , saai zal het zeker niet worden….

Tot de volgende!

23-09-2011 om 17:30 geschreven door Boris