Hallo blogvrienden, jullie zitten waarschijnlijk nu in spanning te wachten op wat ik aantrof toen ik de garage binnen ging om mijn fiets te pakken voor mijn afspraakje met Trees?  Wel, in het midden van onze kleine garage die vol stond met rommel die mijn moeder zelfs op de jaarlijkse garageverkoop niet kwijt kon stond er iets reusachtigs met een doek erover. Even dacht ik om gewoon te vertrekken maar al snel bedacht ik me en trok het doek weg om te kijken wat eronder zat. Een spiksplinter nieuwe witte opel astra met daarrond een grote rode strik. Ik kon mijn ogen niet geloven, wat stond dat ding daar in godsnaam te doen ? Ik keek op mijn gsm hoelaat het was, shit kwart na 8. Ik nam mijn fiets en deed de garagepoort open. Ik was net vanplan om op mijn fiets te springen, zo snel als ik kon naar het parkje te rijden waar Trees al meer als een kwartier op mij was aan het wachten toen het me ineens te binnenschoot. We zijn vandaag de 22^ste februari, dat wil zeggen dat we overmorgen de 24^ste zijn, de dag, precies 18jaar geleden dat ik al wenend op deze aardbol terecht ben gekomen, inderdaad mijn verjaardag. Voor velen de dag waar iedereen elk jaar opnieuw naar uit kijkt.  Maar dat geldt niet voor mij, ik vind het vreselijk. Je moet een hele dag enthousiast en blij zijn en ’s avonds ben je uren bezig met alle bacteriën van je wang te schrobben omdat je een hele dag door gekust wordt. Maar dat was bijzaak, ik krijg een auto dat is gewoon te zot voor woorden. Na de begrafenis  van morgen ga ik in de rijschool zo’n theorieboek halen. Ik neem dat ding dan even diagonaal door en ga dan meteen examen doen.

Half 9, shit Trees zal wel al weg zijn. Ik besloot om mijn fiets terug binnen te zetten, de garagepoort dicht te doen en vervolgens naar mijn kamer te gaan.

Ik legde me op men bed, nam mijn gsm om een berichtje te sturen naar Trees; Sorry, er is vanalles tussen gekomen. Ik leg het je zeker nog uit! X Boris.

Ik ging naar beneden, mijn moeder was nog bezig aan haar tekstje voor op de begrafenis van morgen. Susan zat nog in de zetel les te geven aan haar knuffels iets wat ze dagelijks deed. Het was tekenles, best wel grappig om te zien hoe ze haar knuffels feliciteerde met hun mooie tekening, in mijn ogen een wit blad in die van haar  stond het blad waarschijnlijk vol met prinsen en prinsessen.

Ik vroeg aan mijn moeder of ik ze in bed moest stoppen? Ik kreeg geen antwoord, ze bleef naar haar blad staren. Ik ging ervan uit dat, dat een ja was. Ik deed een poging om Susan uit haar fantasiewereld te krijgen.

‘Kom Susan, de kindjes zijn moe en de juf moet ook goed slapen hé ‘

Ze nam haar spullen en ging zonder iets te zeggen mee naar boven. Hmm, viel beter mee dan ik verwacht had.

Slaapwel Boris !

Slaapwel Susan!

Ik ging terug naar beneden, om slaapwel te zeggen tegen mijn moeder.

Ze zat nog altijd te staren naar het papier.

Gaat het ? Vroeg ik.

Boris? Vroeg ze ? ja !?

Zou jij deze tekst willen voorlezen morgen? Ik wil dat het goed gebracht wordt en ik ben bang dat ik dat niet kan. Je zou mij, en papa daar een heel groot plezier mee doen.

Euhm ja oke ik wil dat wel doen !

Dankje Boris !

Ik begaf me naar boven, keek op mijn gsm, geen bericht van Trees.

Hmm, die zal vast wel kwaad op me zijn.

Ik deed mijn kleren uit, ging in mijn bed liggen en deed mijn ogen toe.

Boris opstaan !

Het opstaan ging vlotter als anders, hoe sneller deze vreselijke dag voorbij was hoe beter.

Ik deed mijn kleren aan, ging naar beneden, nam een boterham en stak die in mijn mond. We hadden niet veel tijd om te ontbijten, de naaste familie moet altijd wat vroeger in de kerk aanwezig zijn, zo hoort het hebben ze me verteld.

De dienst begon om 10u, er stonden al enkele vrienden van mijn vader voor de kerk.

We gingen de kerk binnen, en daar vanvoor aan het altaar stond de kist. Ik kreeg een vreemd gevoel vanbinnen.

De begrafenisondernemer gaf ons de instructies voor de komende 2 uur. Nu moesten we aan de deur van de kerk staan, om van iedereen die binnekomt een handdruk te ontvangen.

Vreselijk dacht ik bij mezelf, net zo vreselijk als al die kussen die je krijgt op je verjaardag.

De eerste mensen kwamen binnen. Het ging snel vooruit, voor ik het wist had ik de hand van de laatste geschud.

Nu begon het echt, het afscheid van mijn vader. De pastoor las stukken voor, afgewisseld met enkele liederen van het koor.

Toen, was het mijn beurt.

Ik ging naar voor, legde mijn papieren neer en zette het micro’tje  goed.

Ik wou net beginnen voorlezen toen de deur  van de kerk openging.

Ik schrok toen ik zag wie er binnenkwam.

En wie dat was, komen jullie volgende week te weten.

19-06-2012 om 19:36 geschreven door Boris