Vorige keer vertelde ik dat mijn hart sneller begon te slaan toen ik iemand zag staan op de stoep. Ik mag er niet aan terug denken of ik krijg het benauwd. Dit is wat er gebeurde: Ze was blond en had blauwe kleren aan. Voor zover de afstand tussen ons het toeliet, kon ik zeggen dat het een aangename verschijning was.  Ik begon sneller te stappen, mijn hartslag begon sneller te slaan. Opeens had ik door dat de vrouw een agente was. Toen ik de oprit opstapte zag ik mijn moeder met tranen in haar ogen, ze zei me: “Euhm Boris jongen, dit is  een agente die eventjes met jou wil praten”. Enkel praten? dacht ik stiekem. De agente ging naar binnen, ik volgde haar. Wat heb ik nu weer fout gedaan? Ik betrapte mezelf op het verzinnen van allerlei complottheorieën, die achteraf bekeken op niks sloegen. Ik nam plaats, en vervolgens de agente recht in de zetel tegenover mij. In de uithoeken van mijn ogen zag ik mijn moeder in haar keuken staan wenen. De agente vertelde me dat mijn vader was omgekomen tijdens het laden en lossen van zijn vrachtwagen in de Antwerpse haven.

Hij was bedolven onder honderden kilo’s spruitjes. Het leek of er bruine zeep aan mijn schoenen hing, Ik voelde de wereld voor mijn voeten wegglijden. Mijn vader zijn favoriete kost was hem fataal geworden.  De agente vroeg me of ik psychologische bijstand nodig had. Met tranen in mijn ogen riep ik tegen de agente dat ze loog en dat ze direct moest vertrekken. Daarop kwam mijn moeder uit haar keuken en ze vroeg of ik hen eventjes alleen wou laten. Vol ongeloof vluchtte ik naar mijn kamer en sloot me op. ik kon het niet geloven. Niet wetend wat te doen , zette ik mijn tv’tje op. Het nieuws was bezig. Op TV zag ik de voorzitter van de Belgische spruitjesfederatie zijn beklag doen over de slechte arbeidsomstandigheden, met achter hem enkele arbeiders in groene en rode jassen die het werk hadden neergelegd uit protest. Ze eisten meer veiligheid. Snel had ik begrepen, dat het over mijn vader zijn ongeluk ging. Kapot van verdriet zette ik mijn TV uit. Het kon me allemaal niet meer schelen. Slurfie, Danny, Trees, het seksgeluid. Het kon allemaal de pot op. Depressief als ik was, slenterde ik naar mijn kleerkast, rommelde wat tussen een hoop kleren en pakte een fles echte Poolse Wodka. Ik had de fles vorig jaar als cadeau gekregen van mijn vader. het was een fles gearomatiseerde graanwodka uit rogge met een alcoholpercentage van 40 % van het merk Żubrówka (zjoebroefka) (voor de kenners J). Je kent ze wel, de sterke dranken wiens procent vele malen hoger is dan het procent dat ik behaalde op mijn examen Godsdienst .Ik vond er niks beter op om de fles open te doen en er een grote teug van te doen. Ik legde me op mijn bed en vloog in den drank. een 20-tal minuten later –de fles was inmiddels al halfleeg- kreeg ik een berichtje van Trees. Ze vroeg of ik geen goesting had om bij haar langs te komen. Ik keek naar buiten. mijn humeur daalde tot onder het vriespunt, net als de temperaturen overigens. Ik had echt geen zin om buiten te komen. Dit probeerde ik haar duidelijk te maken door middel van een sms-bericht. Maar tot mijn grote spijt verkeerde ik niet meer in de mogelijkheid om meer, dan wat rare lettercombinaties te typen. Beetje bij beetje verloor ik de controle over mijn lichaam. De alcohol had het gevecht gewonnen, en de overhand genomen. Máár ik was wel in mijn opzet geslaagd, ik was mijn vader eventjes vergeten, eventjes dacht ik terug gelukkig te zijn. Mijn rust werd echter verstoord door een zwarte verschijning in het deurgat. Na iets meer moeite te doen om beter te zien, kon ik niks anders dan concluderen dan dat het Suzanne was, m’n adoptiezusje, die op het punt stond mijn kamer binnen te komen.

Ik riep naar haar dat ze mocht binnenkomen, maar vertelde haar dat het toch niet veel zin had, want de wodka was toch al op. “Boris, meen je dat nu? Ik ben nog maar 11 jaar hoor!” Riep ze kwaad en ze verdween even snel als ze gekomen was. “ doe mijn deur dicht” brabbelde ik haar nog achter na. Na lang nadenken, besefte ik dat dit de meest nutteloze dag uit mijn leven was en besloot er dan maar op om onder de wol te kruipen. Maar de slaap vatte lukte me niet, ik pakte mijn kleren, deed ze aan. Sloop de trap af. Pakte tien euro uit mijn moeders portemonnee. Verliet het huis en ik fietste naar de Pakistaan twee km verderop. Ondanks dat ik nog geen achttien jaar ben kreeg ik de fles probleemloos mee, en dronk er nog wat van. Terug thuis in mijn lekker warm bed viel ik in slaap.

 De volgende dag besloot ik om ondanks de dood van mijn vader toch naar school te gaan. Ik zou toch nog een dag moeten thuis blijven voor de begrafenis.

Op de bus besefte ik, dat ik mij niet gewassen had en bijgevolg een immense dranklucht verspreidde. Aangekomen op school zag ik Danny kwaad op mij afstappen. OMG het opneemapparaatje!!

Helemaal vergeten. Danny kwam dichter, keek mij bedreigend aan en…. De rest vertel ik volgende keer

27-02-2012 om 21:41 geschreven door Boris