Ik had jullie vorige week beloofd dat mijn leven niet saai ging zijn, maar voor ik tot de kern van de zaak kan komen, en geloof mij het is de moeite, moet ik jullie eerst nog wat opwarmen. Een inleiding is dus hoogst noodzakelijk! 1 september. De dag des onheil. Na 2 maanden vakantie was mijn lichaam niet opgewassen tegen het ritmisch gekrijs van mijn wekker om half 7 's morgens. Hoog en schel genoeg zodat ik al snel uit mijn slaaproes gewekt werd. Jullie zullen je wel afvragen waar een idioot als ik het haal om mijn wekker om half 7 te zetten. Wel, er is een heel simpele verklaring voor : als je bij mij thuis 's morgens graag een douche wilt nemen dan doe je dat best voordatmijn moeder de badkamer binnengaat en zich daar dan het komende uur in opsluit. Typisch vrouwelijk. Je kon met zekerheid zeggen dat een douche nodig was want met het naar-alle-kanten-stekende-haar en wallen tot onder mijn knieën zag ik er niet al te fris uit. Ik was lang in de badkamer die morgen. Na een uitgebreid ontbijt, zo was een grommende buik uitgesloten, vertrok ik naar school. Hoe ik dit schooljaar mij naar school ging verplaatsen had ik nog niet beslist, maar ik koos die dag voor de fiets. Zie die fietstocht maar als een moment voor mij alleen zodat ik mijn openingszinnen wat kon inoefenen. Hier een van mijn favorieten : Mag ik eens kijken naar het etiketje van je T-shirt? Ja, zoals ik al dacht, Made in heaven .
Bij aankomst volgde ik de stroom. Volgens mij moet dat wel geestig geweest zijn om ernaar te staan kijken :een bende jongeren die in een rij staan met hun fiets de eerste dag na de vakantie, allemaal met wallen tot aan hun knieën zoals ik deze morgen. Na het verkennen van de wereldberoemde fietsenkelder besloot ik om de WC op te zoeken, zo viel het hopelijk minder hard op dat ik gewoon geen vrienden had. Ik ben er nooit geraakt, in de WC, want mijn uitgestippelde route ernaartoe kruiste een meisje. Een prachtig meisje waarbij ik mijn favoriete openingszin bij uittestte. Wat gebeurde er toen is jullie vraag? Wel , kort samengevat, ik heb niet echt gescoord, maar mijn dag zal nog wel komen... hopelijk. Na de klasindeling en het gegniffel bij mijn naam (Dit scheen me ieder jaar te achtervolgen) konden we eindelijk naar de klas gaan waar we de volgende 2 uur niets anders deden dan stapels boeken 50 verdiepingen naar boven te zeulen en te puffen in die overhete klassen. Dag 1 kon als geslaagd beschouwt worden.
Week 2; Maandag : het eerste practicum bij natuur. Het ging een heel gemakkelijke proef worden had mevrouw gezegd. We moesten namelijk suiker verbranden. Heel simpel dus maar toen ik dat dacht had ik nog geen kennis gemaakt met mijn labpartner, slurfie. Zijn naam had hij te danken aan het vreemde geluid dat hij maakte als hij zich ging concentreren, een geluid dat je kon vergelijken met het geluid dat Nono van de Teletubbies maakte. De bijnaam Nono had ik expres niet gebruikt omdat dit anders beledigend zou overkomen voor het prachtige personage van het geliefde kinderprogramma dat in 1996 ontwikkeld werd door BBC. Hij hield een proefbuis met suiker boven het vuur toen hij dat geluid weer maakte, het stoorde mij mateloos. SLURP... Eigenlijk moet je je broefbuis heen en weer wiegen door het vuur. SLURP... Als je dat niet doet zal de proefbuis blijven opwarmen totdat SLURP... het glas een punt bereikt waarbij SLURP.. het breekt en een knal veroorzaakt waarbij het plakkende goedje dat ooit suiker was in het rond vliegt. SLURP.. Als dat goedje is opgedroogd is het zeer moeilijk te verwijderen. SLURP... Maar dat hield ik voor mezelf, hij stoorde me mateloos. Op het juiste moment besloot ik om een stap opzij te zetten zodat slurfie tussen mij en de proefbuis stond. Na de knal waren alle ogen op slurfie gericht. Mevrouw natuur werd rood en slurfie kreeg een uitbrander, hij moest die week elke middag bij mevrouw natuur die proef gaan overdoen. Slurfie heeft de rest van de dag met een gevlekte T-shirt rondgelopen, hij had de rest van het jaar ook moeilijkheden met het vinden van een labpartner. Bij mijn thuiskomst vandaag zag ik het meteen, mijn cadeau van papa voor mij. Op de grond voor Het Tafeltje. Het Tafeltje is een soort van heiligdom voor ons, het dient namelijk als geheugensteuntje omdat we thuis allemaal nogal vergeetachtig zijn.Het Tafeltje staat als een versperring tussen de living en de hal, de kans is dus zeer klein dat je ernaast zou kijken. Dus we leggen er vanalles op, onder en naast zodat we niets zouden vergeten. En inderdaad ik heb niet naast mijn cadeau gekeken.
