een Afrikaanse madam, met oranje haar en een gitaar een blinde Marokkaanse, die zich dankbaar laat leiden en dan glimlachend zegt "oh het geeft niet, ik kan het wel alleen" als ik de andere kant op moet een Turk met een vetkuif, waartegen Elvis U mag zeggen een verre kennis, met in haar ene hand de telefoon, met de andere hand voert ze met mij een woordenloze conversatie oh kijk, de zon - of was het nu regen? mooie tegeltjes op de muur propere tegeltjes op de straat kinderen die een spelletje stokstijfstaan doen het water en windmolentjes wie zei er ook weer dat Molenbeek het land was van de burqa's?
I am all what I never wanted to be a weeping woman full of regrets about what life has done to her wondering what part she plaid in it and yet she wouldn't change a thing at least not the part where she plaid a part her biggest fear is here love finally taring her apart as predicted from the start never thought it would be such a struggle and so painful for her lover
I'm desperately looking for something that I can't seem to find Did I even ever have it? Or is it just in front of my nose, in such simplicity, that I just don't see that it is what it is? And maybe, just maybe, I let it slip through my fingers, just by trying so hard to get it acknowledged Or is just that the sign that it isn't what it claims it is?
Thank you for having me questioning my feelings towards you until now I believed it was love a new kind of love still had to get used to it now I'm wondering if this is not again some kind of fear that brought me here a strange kind of need for not being alone or is it just that what I'm looking for? For real love to me can't allow it anymore... For I fear indeed there is only one.
ik weet niet wat gezegd, en nog minder wat gedaan. ik zou willen lezen, haken, schrijven, creëren, spelen, tv-kijken en ondertussen ook nog liefhebben, werken, koken, vergaderen, slapen(!), verzorgen en misschien ook eens af en toe sporten en op bezoek gaan. maar het lukt me niet meer. daar waar ik vroeger zo goed in was - time management - lijkt nu een steeds vager wordend plan, een haast oncontroleerbare chaos. mijn slapeloze nachten zijn niet langer een moment van creatie en bezinning, of gewoon facebooklol, maar een bron van frustratie. kan er iemand aub een nightfitness openen? of een zwembad dat enkel na middernacht open gaat? of een ikea 24/24?
misschien is dit allemaal maar tijdelijk. de tijd dat ik mijn plek vind in andermans vrijheid. of nog maar eens erin gewreven hoe weinig ik van mijn eigen vrijheid durf te genieten.
I'm not afraid anymore I just take what comes Taking what is Not afraid of what might come No regret of what might have been Just be and wait and see Believe and start over if necessary
I die each time you leave me alone Afraid you'd never come back Afraid that it all was just a dream and I'm gonna wake up and realise that none of it was real
Afraid that you're just an angel and you're not here to stay Nobody has seen you but everybody knows who you are and everybody loves you that's how it goes with angels
but then again... they say I am one of them too
so could it be that we share the same fear but from another point of view?
Not to worry says a voice somewhere in the back of my head. But I'm not so sure, that's not how I feel. I am all but careless today and I managed to send that feeling to my other one.
We are all one, and we stand alone. When it comes down to our pains, we stand alone.
I'm all alone with my fear of him leaving me, of him being with me for the wrong reasons, of me being right and he not wanting to listen.
"I've warned you" but warning didn't want to be heard. So many treasures hidden but if the sun won't shine, they will never be revealed. He feels and fears the same.
die lach, die blik, die stem en zoveel meer dat mij ondertussen al vertrouwd is zo vertrouwd dat ik het bijna niet meer kan missen tegelijkertijd moet leren van dat wel te doen moet leren om te vertrouwen moet leren van op tijd neen te zeggen op tijd ja te zeggen op tijd niets te zeggen en bij wijlen alles moet leren om los te laten wat moet gaan vast te houden aan wat nog komen mag open te staan voor wat kan zonder op hol te slaan ik hoop dat ik nog veel leren kan
het heeft gesneeuwd vandaag en ik ben een paar keer weggegleden ik heb gereden vandaag en ben een paar keer weggegleden ik heb gehuild vandaag want ik ben weer weggegleden naar een niet te vergeten verleden oum'abdou ben ik geweest oum'abdou zal ik altijd zijn oum'abdou ben ik nooit geworden het gevoel is dood maar de naam blijft
it's been snowing today and I slipped away I have driven today and I slipped away I have cried today because I slipped away to an unforgotten past oum'abdou have I been oum'abdou I'll always be oum'abdou I've never been the feeling is dead but the name remains
de wereld rondom mij is zwart al het licht is weg alles is zoals het was alleen mijn hoofd is veranderd mijn hart is veranderd het is niet meer gebroken het heeft lief maar ik ben de wanhoop nabij met zoveel onmogelijke liefde liefde die ik, ja IK, onbeantwoord liet ik kan niet geloven dat ik geen tweede kans krijg zo hard kan het leven toch niet zijn?
If I had a gun I would hold it to my head and pull the trigger but then again I should have done that a longer time ago. I would watch myself from above see my brains splat open against the wall and probably be laughing, horrified but amused to see so much brain in such a mess, that same brain that is now keeping me from doing such a silly thing. It's amazing what it still can do. Never really gave it that much credit. I can never seem to get it overload, it always recovers from anything that I put it through, no matter what I do.
plots opent zich de deur een zonnetje in huis een blik, een lach teveel energie die plots door de kamer suist onmiskenbaar een warm gevoel, mijn hart klopt en mist een slag de wereld staat heel even stil ik wil meer en ik krijg even respijt maar helaas we weten niet goed hoe er aan te beginnen en we kunnen daar niet eeuwig blijven staan dus blijft er niets anders over dan gewoon verder te gaan
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
