ik heb vandaag mezelf weggegeven dieper dan ik ooit ben geweest en ik heb gezien angst, wantrouwen, twijfel ik weet het ik heb een zwarte vlek op mijn ziel en mensen begrijpen dat niet
Hier zit ik nu moederziel alleen. Italië heeft laten weten dat ze al
terug in Italië zitten, helaas geen tijd genoeg om ook mij een bezoekje
te brengen (maar goed ook want in die toestanden hier...)
En Kramikske zit blijkbaar thuis. Niet teruggekomen gisteravond, zal
niet gelukt zijn. Tja, na zo twee dagen gewoon verdwijnen...
En ik zit nu zielig alleen thuis ziek te wezen... ;-)
Geslapen tot halfelf, mezelf dan toch maar gedwongen om dat bed uit te
komen, een douche te nemen en toch iets binnen te steken. Manman die
kop draait. Ik sukkel zetel in zetel uit, lekker lui en ziek wezen (grrr ik haat dat), hopende dat een dagje toegeven morgen beterschap brengt. Zodat ik toch wel minstens de helft van mijn gemaakte plannen kan uitvoeren. Bezoek aan de bank ga ik afbellen, het containerpark gaan we op een andere manier oplossen. Boodschappen zijn broodnodig, die moet ik doen. En daarna zien we dan wel. Maar eerst nog wat uitzieken. En.... surprise! Kramikske is hier!
alletwee ziek. ikke met koorts en pijnlijk hoofd en heet oor, Kramikske in bed met... ja met wat? oververmoeid, overwerkt, overstressed, op weg naar een burn out zeg maar. moest eens gebeuren, met het ritme dat hij nu al anderhalf jaar aanhoudt en alle problemen die er dan nog eens ongecontroleerd bijkomen. de dokter deed er niet echt geweldig over, ik had meer van hem verwacht. misschien had ik explicieter moeten zijn, ipv Kramikske te laten uitleggen, MIJN diagnose geven. enfin, hij heeft vitaminepreparaten gekregen en een soort balanceermiddel, een homeopatisch middeltje dat voor meer evenwicht in zijn energie moet zorgen. en hij is bij mij gebleven, hier kan hij slapen, zegt hij, hier is hij rustig, voelt hij zich beter. ik wou dat hij hier (eventjes dan toch) kon blijven, want als dat zo is, dan is mijn aanwezigheid het beste medicijn.
Waarom toch blijf ik al die spoken uit mijn verleden meesleuren? Meestal heb ik genoeg aan de dag, het leven nu is te leuk om aan het verleden te denken, en de toekomst.... wel, zoals ik hem zie, ziet ie er best spannend uit en we zien wel of we daar geraken, anders verzinnen we ter plekke wel wat anders.
Maar af en toe duikt dat verleden op. Ver verleden. Niet verteerd verleden. Niet vergeven verleden. Voor een stuk wat mij gemaakt heeft tot wat ik nu ben verleden, vooral het stuk dat ik nu probeer te vergeten. Bitter verleden. Boos verleden. Het verleden dat mij voor altijd het vertrouwen in het leven en vooral in de liefde heeft doen verliezen. Maar hoe kan ik vergeten dat ik op korte tijd zo belogen, bedrogen, vernederd en verkracht werd? Waarom zou ik dat vergeven? Ik heb het niet gezocht, ik heb het niet verdiend. Hij had kanker, hij had dat ook niet verdiend. Maar moest ik daarom het gelag betalen?? SMEERLAP!
héhé. na bijna 30 jaar komt dat er eindelijk eens uit.
grrr ja frustratie, want in de dansles er niks van gebakken, en goed weten dat het mijn eigen dikke domme schuld is. luie kont die ik ben, ipv thuis dan toch een beetje te oefenen... frustratie ook, want met een zo goed als lege maag vertrokken naar de dansles, terwijl de rest van de gemeenschap hier rondom mij lekker zit te feesten, schapenfeest, ik was zelfs uitgenodigd, maar nee, ik moet naar de dansles... waar ik er dan niks van bak. Maar ja, da's mijn keuze he. en nog frustratie, want Kramikske gaat natuurlijk ook feesten, met zijn vrouw, bij de familie van zijn vrouw, terwijl zij er niks voor doet, terwijl zij niks voor hem doet, ik doe veel voor hem, maar zij mag wel gaan feesten met hem, en ik bak er niks van in de dansles en zit nadien alleen thuis met mijn frustraties, én honger. ja sè, da's nu eenmaal het lot van "de maitresse", nietwaar? en ik mag eigenlijk niet klagen, want hij is wel eerst naar hier gekomen, om het feest "intiem" te vieren. en eten kon ik toch niet, anders komt er alles uit tijdens de les. faut choisir - danser ou manger.
als ik hem mag geloven, komen er andere tijden. we zien wel. ondertussen heb ik waarschijnlijk meer leuke momenten met hem dan zij, of alleszins veel intiemere momenten. ik mag wel hopen dat hij er geen systeem van maakt: zij de leuke momenten, ik de intieme momenten. ik wil ook wel eens leuke momenten. maar ik gun haar de intieme momenten niet, die krijgt ze ook niet - zegt hij. ik kan het me niet voorstellen. mooi meisje, charmante man, samen onder één dak, niet noodzakelijk in hetzelfde bed - hij slaapt meestal op de zetel - zegt hij. tja, er moet ook nog zoiets zijn als chemie he... en nu zegt hij dat dat er nooit echt geweest is. maar ze zijn wel getrouwd, en zij doet wel moeilijk over chemie met een ander (ik dus)... ik denk dat ik toch nog niet alles weet... of ik denk veel te logisch over iets waar dan toch nog één of ander gevoel mee gemoeid is. sommige vrouwen zijn gewoon bezitterig. ben ik dat zelf niet ooit geweest? *bloos* de waarheid komt ooit toch wel uit. truth always will be reveiled. zij heeft daar ook recht op. maar liever laat dan nu. één probleem per keer.
een paar dagen geleden kreeg ik telefoon. ik krijg hier niet vaak telefoon, enkel van mama, Tracy en heel af en toe eens Kramikske, als hij mij via gsm niet kan bereiken (omdat ik die weer op "stil" gezet heb ofzo - dat doe ik vaak). een ietwat krakende, onbekende stem sprak me toe, maar met een o zo bekend accent. "Annékée? Tou me connais pas, mais je sui..." biep biep biep.... Afgehaakt? Afgesneden? Hij heeft nooit teruggebeld. Wat wou die man van mij? Wat wou hij mij vertellen? Wie heeft dat gesprek afgebroken? Ik zal het, vrees ik, nooit weten...
Een roos papierke in mijn bus, het roos papierke op zak, al een paar dagen. Oh shit ja, die post, goh, dan moet ik weer naar buiten, brrr. En doorgaans is zo'n recommandé geen goed nieuws, al heb ik sowieso al een vermoeden waarover het gaat. Numericable heeft me al maanden geen factuur meer gestuurd, dat wordt peperen. En eigenlijk is het hun fout, het is al jaren gerommel met hun facturatiedienst, ik krijg het ze maar niet diets gemaakt. Eigenlijk willen ze gewoon dat je domicilieert, maar daar doe ik niet aan mee, sorry. Ik beslis zelf wanneer en hoeveel geld ik van mijn rekening haal. Soit, ik zal wel moeten betalen he. Maar het zal zonder bijkomende kosten zijn hoor, gewoon uit principe. In mijn hoofd bereid ik mijn klachtenmail al voor... Maar goed, uiteindelijk dan toch vanavond de moed in mijn schoenen geraapt, pul en vest aangetrokken en bij valavond naar de post getrokken, die is open tot 20u. Ah ja mevrouw maar u bent aan het verkeerde adres. Dit is het adres van het postpunt, een pressshop, ik weet niet echt goed waar dat juist is maar hier hebt u een kaart.... Na wat gepuzzel blijkt dat ik daar voorbijgelopen ben, op weg naar de post. En dat ding was nog open. Ja op het roos papierke staat dat die open is tot 20u. Maar de shop in kwestie blijkt, als ik er dan op de terugweg opnieuw passeer, om 19u te sluiten. Flink zo, de Post. Mooie dienstverlening, perfecte info. En dat terwijl ik eigenlijk een postpunt vlak voor mijn deur heb... Kunnen ze nu niet gewoon de Post de Post houden, en die postpunten... tja, weetikveel, verkooppunten van postzegels ofzo. Privatisering, mijn klak.
Het begint mij op de vallen dat er in elk van mijn relaties telkens een terugkerende factor is. Eentje waar ik weinig grip op heb, eentje waar ik meestal zelfs niet van bij het begin op de hoogte ben, of die zelfs in het begin niet bestaat. Maar zij is er wel altijd. En dan vraag ik me af: wat wil het leven me vertellen? En hebben andere vrouwen dat ook? Hebben andere vrouwen zoveel relaties gehad als ik? En ja, deze die wel al meerdere relaties gehad hebben, hebben die soms ook moeten afbreken omwille van "die ander". En ze waren hun man kwijt. En meteen ook het noorden. In mijn geval was het eerder omgekeerd. Ik realiseer me dat ik voor een aantal vrouwen zélf "die ander" moet geweest zijn. Nochtans is het nooit mijn bedoeling een relatie stuk te maken of een huwelijk uiteen te trekken, hoe slecht het ook gaat, hoewel, dat laatste.... Iemand heeft me ooit een katalysator genoemd. Dat wil zeggen dat ik niet de oorzaak ben van een mislukt huwelijk, maar ik zet blijkbaar het proces bij de man wel in gang om de stap te zetten naar een scheiding. En eenmaal die stap gezet, hebben ze me niet meer nodig. Ik hoop toch wel dat dit deze keer niet het geval is... Karma? Nee, want ik reageer elke keer anders. Soms wordt "die ander" tijdelijk een vriendin, een keer was het zelfs een goeie vriendin, die ik zelf op mijn ex heb afgestuurd (ze zijn uiteindelijk getrouwd, en dan weer gescheiden), soms brul ik ze gewoon letterlijk zijn leven uit. En soms heb ik er ook helemaal niks mee te maken. Bij Raif was het anders. Daar is het een ander geweest die ons uiteen getrokken heeft. Zij??? Nee, HIJ! Hij heeft er tot tweemaal toe voor gekozen om voor een ander te gaan. En toch bleef hij volhouden dat ik zijn ware liefde was. Waarom is hij dan weggegaan? Mja, zijn pietje achterna zeker he, hij heeft nooit echt goed geweten wat hij van het leven wou, behalve rijk worden. En in dat wereldje paste ik niet echt. (gelukkig maar, zie je me al zitten op een boot in bikini met een cocktail in de hand terwijl meneer zijn "klanten" verzorgt?) Sorry Raif, ik heb je eeuwige liefde beloofd, en die krijg je, maar niet meer op die manier.
Pffff, ik ben het even kwijt. En tegelijk realiseer ik me dat ik nooit het noorden zal kwijt zijn. Toch niet omwille van een man. Jullie reacties zijn meer dan welkom.
het lijkt wel of ik nooit geweten heb wat liefde was het lijkt wel of ik nooit geweten heb hoe geluk voelt het lijkt wel alsof ik het nog steeds niet kan geloven, dat dit echt is en blijft duren en zelfs als het niet eeuwig blijft duren (niets blijft eeuwig duren) dat er misschien nog meer komt, en beter zal ik dan uiteindelijk toch niet heengaan als een oud verbitterd mens?
alleen maar om nog een foto te kunnen opladen. blijbkaar kan dit maar met één per bericht. de eethoek heeft nu een volwaardige plaats gekregen naast de keuken, tja, in de living...
Al zappend val ik op de show van Els De Schepper - ik weet zelfs niet
wat de titel is, ik weet zelfs niet dat zij het is, ik weet alleen dat
wat ik zie, mooi is, een man speelt piano, twee sneeuwpoppen dansen op
het podium, een vrouw zingt, een vrouw vertelt. Els De Schepper dus.
Inderdaad mooi, ik had er al van gehoord. En dan, de laatste zin van
haar laatste verhaal: ik droom van een wereld waar ik me overal thuis
voel.... Eens te meer besef ik - het was me de laatste dagen al heel
duidelijk geworden - dat ik me in mijn eigen stad, in mijn eigen hele
land zelfs, al lang niet meer thuis voel. Neen, dat heeft niks te
maken met al die "vreemdelingen" die hier rondlopen, en ook niet met
die "Vlamingen", die steeds zuurder worden. Want een heleboel van die
"vreemdelingen" zijn vrienden die me bij momenten wél dat thuisgevoel
kunnen geven, en die "Vlamingen" doen ook echt wel hun best. Net zoals
mijn ouders en mijn broers, bij momenten geven me die een herinnering
aan een thuisgevoel. Een thuisgevoel dat ik wel ervaar als ik ...
thuis ben, bij mij IN huis, ondanks het feit dat ik weinig mensen echt
ken in de straat. Dat is natuurlijk relatief, ja, vergeleken met
Youssef ken ik natuurlijk niemand, maar ja, die kent dan ook de héle
straat. Dat heb je nu eenmaal als je dag in dag uit met je neus achter
een toonbank staat. Op die manier ken ik natuurlijk heel (doppend)
Brussel. Maar ik wijk af. Dat thuisgevoel heb ik ook gekend in
Aleppo, in Palmyra, zelfs in Egypte en laatst toch wel een beetje in
Ventimiglia. Maar sinds het ouderlijke huis nooit meer in eigen land.
En ja, dit huis is thuis, maar het is tijdelijk. En de tekenen worden
steeds voelbaarder dat het tijd is... Deze nomade moet binnenkort weer
verder. Ik hoop dat Marokko een beetje meevalt, ik hou er niet echt van om ergens minder dan 10 jaar te blijven. Maar
geen haast, ik MOET nog even blijven, er is iemand die me hier nodig
heeft. Nog eventjes. En ik geniet ervan, want hij maakt de stad mooi,
hij geeft het wachten zin. In afwachting schudt de nomade dan maar
weer even de tapijten uit en herschikt de kussens. Ja, jullie weten
dat nog niet, maar alles is hier veranderd, alles heeft een ander
plaatsje gekregen en sommige meubeltjes zelfs een andere bestemming.
Zie het fotootje boven ;-) En het is nog niet gedaan! Less is more. I like to travel light.
't is feest. heel discreet, heel gewoontjes wordt het aangekondigd. en ik zat alleen thuis, niemand. Ramadan is toch de maand van feest, familie, ontmoeting? Ja maar mijn situatie is natuurlijk wel een beetje speciaal. Zoals steeds aan mij - mocht ik daar ooit behoefte toe voelen en die kans zit erin - om daar iets aan te doen. Ik zit al een paar dagen met het idee te spelen om de Nissaa terug op te starten. Waar zitten al die meisjes he? Ah ja, getrouwd en kindjes enzo... Maar misschien moet ik de formule ook eens herzien, misschien moet ik me nu niet meer richten naar al die meisjes die hun keuze al gemaakt hebben en eigenlijk goed weten waar terecht. Want op dat vlak is er heel wat veranderd in 10 jaar tijd - gelukkig maar. Misschien moet ik me meer richten naar al die mensen die nieuwsgierig zijn. Nieuwsgierig naar die andere cultuur, de religie, de verplichtingen, de niet-verplichtingen, de mooie kanten, zonder al téveel bloemetjes te gooien, dus de minder mooie kanten ook. En waarom niet? Er zijn toch nog wel Nissaa-meisjes die wel wat tijd kunnen maken, neen? En dan kunnen we workshops maken, of gewoon tateravonden. Eens kijken of er iets met VOEM kan gedaan worden. Ojee. Kan ik zélf wel tijd maken?? Soit, feest dus. En alleen. Gisteren was leuker. Het regende pijpestelen en hij had geen zin om naar huis te gaan, is dan maar blijven slapen. En vandaag dat éne zinnetje: ik mis het om hier te slapen. Ja jongen, jouw keuze. Maar ik smolt wel. En vannacht weer het bed voor mij alleen. Hélemaal alleen. En morgen congé, uitslapen wil dat zeggen. En opstaan en... ETEN! En een kop koffie!
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
Al zappend val ik op de show van Els De Schepper - ik weet zelfs niet
wat de titel is, ik weet zelfs niet dat zij het is, ik weet alleen dat
wat ik zie, mooi is, een man speelt piano, twee sneeuwpoppen dansen op
het podium, een vrouw zingt, een vrouw vertelt. Els De Schepper dus.
Inderdaad mooi, ik had er al van gehoord. En dan, de laatste zin van
haar laatste verhaal: ik droom van een wereld waar ik me overal thuis
voel....
