Kuregem is gevaarlijk. ik heb het nu aan den lijve meegemaakt. vanochtend, zo'n kwart voor negen. geen kat meer op straat (want Kuregemnaars vertrekken ofwel veel vroeger naar hun werk, of brengen hun kinderen heel vroeg naar school, of staan gewoon later op). maar ik had vanochtend niet echt haast en was dus pas om kwart voor negen op pad. en kom ik twee typetjes tegen die me tegenhouden met een smoesje (had ik al wel aan mijn kleine teen gevoeld, opgepast Anneke), om er dan uit te flappen dat ze wel zin hadden in een rosse. WAAAAT?!? ik liep ondertussen al verder, zeggende dat ik een valse rosse was (wat ros??? dit zou jungle brown moeten zijn!) en dat ze maar beter naar huis gingen, moeke had viskes gebakken. snotneuzen begot, ik kon hun moeder wel zijn! (maar dat ging ik nu ook weer niet aan hun neus hangen...) ze riepen nog iets, ik heb dan maar teruggekeeld, je wist maar nooit of ze anders begonnen te volgen, maar die twee man aan de overkant hadden het nu ook wel door dat het echt geen vriendjes van me waren. en anders konden ze nog wel slaag krijgen ook (al hoopte ik dat dat niet zou hoeven) bah bah. en dat terwijl ik me net zo gelukkig voelde omwille van Kramikske's goede nieuws...
en dan kom ik vanavond thuis, redelijk laat, blijven plakken in de stad. een moment waar elk weldenkend mens Kuregem zou mijden, wegens al die verhalen. en elke keer weer stel ik vast dat Kuregem 's avonds lééft, het is er gezelligheid troef, de mensen lopen in pakjes op straat, lachen, groeten elkaar, kijken nieuwsgierig naar die voorbijganger in het rood (ik dus) waarvan iedereen wel weet dat ie hier thuis hoort, maar niemand weet wie het eigenlijk is. vrolijke muziek komt ergens uit een huis, en het Indisch restaurant produceert zoals altijd zijn heerlijke geuren en mooie lichtjes . de buurman komt net terug van een wandelingetje met zijn hond en zegt vriendelijk goeiedag, om dan meteen de deur achter zich te sluiten. iedereen kent iedereen, niemand stoort niemand. hehe, we zijn weer thuis
Kramikske heeft zijn vijfjarenkaart. vanochtend, van achter zijn toog, heel fier. aha! lid van Belgie tot minstens 2016 (verdikke da's langer als die van mij!) nu nog een regering! ;-)
straks wordt Alal geopereerd. Kramikske heeft slag moeten leveren met zijn baas om hem vandaag, na eerst de bakkerij open te doen en enkele uurtjes werken, toch te laten vertrekken naar Frankrijk. Reden: ai dan moeten we iemand bijbetalen, want op zondag zijn er veel leveringen. Anderzijds krijgt hij het verwijt dat hij zondag maar zit te niksen, want tussen twee leveringen door drinkt hij thee (sic!). De broer van de andere patron kan de leveringen doen maar die zit met zijn vingers in de kassa. Hou hem dan weg van de kassa he. Nog een argument was: jamaar elke keer dat je congé neemt, betalen wij u he. (Ja het zou er nog aan mankeren, betaald verlof, dat bestaat he.) Kramikskes antwoord, heel gedecideerd: zet aan de kassa en aan het stuur wie ge wilt, mijn broer wordt geopereerd aan zijn hart, ik vertrek morgen om 11u naar Parijs. Goed gesproken jongen, that's the spirit. (ik zeg hem al lang dat hij veel te goed is voor die twee galjaars en zich veel te veel laat doen). Het wordt stillekesaan tijd dat hij een job zoekt waar ze wat minder foefelen.
vervolg: Kramikske weg, maar niet zonder veel discussie met zijn bazen. nu klonk het: wij betalen u om hier de hele zondag te laten niksen, als wij daarvoor willen betalen, dan is dat onze zaak, maar we willen dat ge hier blijft. en ook nog: dat hij met hun voeten speelt, dat hij dat vorige keer ook zo gelapt heeft (hallo?? toen was hij ziek. ik heb hem nog zo gezegd een doktersbriefje te vragen ipv congé te nemen). tijd dat hij eens ander - lees: serieus - werk gaat zoeken, waar de sociale rechten niet op hun kop worden gezet en waar hij geen speelbal is van twee bazen die mekaar de loef willen afsteken. en waar hij een deftig loon heeft, een redelijke werkdag van minder dan minimum 9 uur werken, waar lunchpauze een recht is en waar overuren wel betaald worden (en niet met de smoes van jamaar er zijn momenten dat er geen leveringen of klanten zijn), waar hij niet één maar twee rustdagen per week heeft en waar ze hem niet uit zijn bed bellen omdat de oven in pan ligt en ze niet weten waar ze naartoe moeten, waar hij niet alle oplossingen moet zoeken en het personeel draaiende houden. hij doet het werk van een gerant maar wordt niet navenant betaald, eigenlijk is dat een mooie weergave van onze maatschappij, het gros van die zogenaamde profiteurs van vreemdelingen werkt in dit systeem, al dan niet aangegeven, zonder klagen "want ze zijn al blij dat ze werk hebben" en "ze verstaan zich gelukkig goed met hun baas". als mens, als actirismedewerker en als syndicalist kruip ik hier driewerf de muren van op!! maar ge geeft dat dus niet aan he, controle volgt toch niet en als ze volgt hebben die mannen wel hun systeem om er onderuit te geraken. GRRRRRRRRRRRRRRRR
hehe het moest er eens uit...
ondertussen is hij weg, en ik loop daar ook de muren van op. zal wel heel menselijk zijn - of alleszins iets wat ik van mijn ma heb overgeërfd: als hij maar veilig daar geraakt, als hij onderweg maar niks tegenkomt, als hij in Parijs maar plaats vindt enz enz. Zever dus. Hij weet wel wat hij doet.
ondertussen heeft ook mijn broer gebeld. zijn beste vriend ligt op sterven. is een jaar, na een herseninfarct, hulpeloos verlamd geweest, was aan de beterhand, mocht naar huis, huis aangepast, nieuwe auto enz... en nu plots dit. ineens. ja mannekes, 't is weer bijna februari.
en morgen 31 januari. Raif z'n verjaardag.
het zijn echt geen leuke dagen. al blij dat er af en toe nog eens een hoopgevende of grappige blog wordt gepost door Tallen, Egeltjes of Schaduwzijden... allez vooruit we gaan eens iets doen. eten maken bijvoorbeeld.
Terrannee is er nog steeds. Ik heb besloten - ja, toch wel onder invloed van Youssef's argumenten - van haar nog eventjes in leven te houden. Tot het echt niet meer gaat. Lang zal dat niet meer duren, want ze hopt van de stoel naar de kruk naar haar nestje in de badkamer, slaapt de hele dag en houdt de anderen op afstand met luid gebral. Duidelijk een teken dat ze op het eind zit.
Het is vreemd dat dieren onder elkaar zo wreed kunnen zijn. Een ziek dier, een doodgaand dier, scheidt een geur af. Ik ruik hem. Niet echt storend, maar heel typerend. En andere dieren reageren daar heel wreed op. Alleen de partner van het dier in kwestie zal de bescherming en de zorg op zich nemen. Maar helaas, Terrannee's partner is 7 jaar geleden heen gegaan. Hij is er niet om voor haar te zorgen zoals zij destijds voor hem zorgde. En zij was me zeer dankbaar dat ik zorgen toebracht die zij niet kon toebrengen.
De dag dat ik Bubak aantrof in de badkamer, zat zij bij hem - tja, ze zaten opgesloten om te beletten dat Bubak alles zou onderpissen, het liep er gewoon uit. Die dag was de badkamer droog gebleven. Ik kwam binnen, Terrannee ging buiten. Ik verliet de badkamer want kon het niet aanzien, belde huilend naar Raif. En Terrannee is bij Bubak gaan waken tot ik terug kwam. Het is me opgevallen, dat elke keer als ik de badkamer weer verliet, zij overnam. Tot Raif kwam, Bubak in een laken wikkelde en meenam. En toen was ze gerust. (Ik zal NOOIT vergeten dat Raif toen Bubak met zijn kop naar het westen plaatste en begon te bidden, met de uitleg: God heeft deze poes geschapen, wat van God is wordt aan God teruggegeven. Ik herinner me nog goed dat toen ik aan mijn grootouders vroeg of hun Molly nu in de hemel was, ze me antwoordden dat poezen niet naar de hemel mochten...)
Maar andere dieren, geen partnerdieren, hebben het instinct om stervende dieren aan te vallen. Ik heb het gezien toen Yoni stervende was. Terrannee, nog klein en dartel, viel haar onophoudelijk aan. Dat klein gespuis kon een normale poes niet veel pijn doen, maar Yoni had er echt last van. En Bubak wist niet goed wat doen, want Yoni was zijn vrouwtje, maar dat kleine dartele ding vond hij geweldig. Ik had toen nog niet zoveel weet over katten en snapte zelf niet wat er aan de hand was tot ik Yoni kreunend afgezonderd in de badkamer aantrof. Ijskoud was het daar. Toen wist ik dat ik dringend naar de dokter moest met haar. Te laat, ze viel niet meer te redden en een spuitje was onontkoombaar... Ik heb het gedaan zonder Raif te verwittigen en die was er het hart van in, heeft het me eigenlijk nooit vergeven dat hij de kans niet heeft gehad om afscheid te nemen van haar. Dat was twee dagen voor onze trouw.
Norri hier valt Terrannee al van in het begin aan, hij duldt gewoon geen concurrentie. Maar dat Mercredi dat nu ook doet, dat is nieuw. Hoewel het bij Mercredi minder gewelddadig is. Tenslotte heeft Terrannee toch eventjes moeder over haar gespeeld, misschien speelt dat mee. En bij Norri wordt het frequent. Die twee laten haar enkel gerust omdat ze weten dat ze het anders met mij aan de stok krijgen. Onze relatie is er tegenwoordig eentje van ruzie maken, klappen krijgen en dan weer belonen als ze iets goed doen. Heel primair. Niet leuk.
Maar Youssef, die beseft dat niet. Hij geeft het toe: hij weet eigenlijk niks van katten. Hij ijkt -zoals idereen - zijn mensengevoelens op kattenkarakters. Maar dieren zijn geen mensen. Wij hebben iets dat zij niet hebben: wij kunnen onze empathie doelgericht sturen, erover nadenken, argumenteren. Bij hen gebeurt dat instinctief.
Misschien zit daar een mechanisme achter. Misschien zijn zij zo geprogrammeerd om het een stervend dier zo moeilijk te maken, dat ie van pure uitputting sneller sterft dan wanneer hij goed verzorgd zou worden. Een natuurlijke euthanasie. Vooraleer wij ons uitspreken voor of tegen euthanasie, zouden we beter eens gaan kijken hoe dat in de natuur gebeurt, want zo onnatuurlijk lijkt het me niet. Alleen kunnen wij het redelijk pijnloos maken.
sinds goed twee maand, misschien al drie, ontdekte ik zwellingen op Terrannee's buik, rond haar tepels. eerst suste ik me met de idee dat het misschien gewoon ontstekingen konden zijn, maar eigenlijk wist ik wel beter. dat is ook de reden waarom ik niet naar de dierenarts gerend ben, wel wetende wat de uitkomst zou zijn. we zouden wel zien. misschien waren het gewoon verhardingen en zou dat vanzelf wel wegtrekken of stoppen. zolang ze er niet echt last van had, besloot ik haar niet te stresseren met eindeloze doktersbezoeken.
maar helaas, zo gaat dat niet, die dingen. niets van die orde gaat zomaar vanzelf weg.
het was simpel: eens het verdict gevallen zou ik haar vast en zeker niet dezelfde lijdensweg doen ondergaan als Bubak destijds. wat voel ik me een dikke egoïst als ik eraan terug denk dat ik van mijn liefste Buby geen afscheid KON nemen, en dan maar besliste om hem te verzorgen als een baby, mijn bubybaby, een jaar lang. een jaar lang van afzondering en medicijnen en helaas nooit genoeg liefde, ook al deed ik zo m'n best om zo vaak mogelijk bij hem te zijn. oh wat haat ik de man die indertijd claimde me lief te hebben en me altijd hele avonden van hem weghield, oh wat haat ik die job die me zo vaak verplichtte om door te werken tot de avond. het was pas toen ik eindelijk na één jaar besliste er eens enkele daagjes tussenuit te trekken en hem achter te laten onder de goede en liefdevolle zorgen van Raif -die toen terug in mijn leven was- dat mijn lieve Bubak besliste er de brui aan te geven. het wachten was hem te lang en ik kwam niet snel genoeg terug. hij heeft zijn kans schoon gezien. vanaf toen zit er een zwarte vlek op mijn ziel. zo zwart als Bubak.
en nu is het aan zijn partner, Terrannee. haar ga ik niet langer houden dan nodig is. zij wou sterven, die weken, maanden na Bubak's dood. ze liet zich doodgaan. ik heb toen ingegrepen en ze is gebleven. en sindsdien leeft ze graag. maar Terrannee is een kat die geen pijn verdraagt. ik wil niet dat ze lijdt.
helaas. er is hier nog iemand in huis. en die wil niet dat ik voor God speel. die vindt dat die kat recht heeft op haar eigen einde. dilemma. anderzijds geeft hij toe dat ik mijn katten het beste ken en dat ik beter weet dan wie ook wat goed voor hen is. oh, dilemma! en dan denk ik: misschien heeft hij gelijk, misschien moet ik nog maar even wachten. misschien loop ik te hard van stapel en hoeft het nu niet per se over een week, kan het ook over een maand.
maar dan kijk ik naar Terrannee en ik zie. ik zie de dood (ja ik kan die zien). ik zie haar heel snel, dagelijks, achteruit gaan. ze ziet niet af, gelukkig, maar dat gaat niet lang meer duren. ik hoop, ik bid, een mogelijkheid waaraan ik nog niet had gedacht, dat zij zelf langzaam uitgaat, heel snel, zonder pijn. gewoon inslapen, net zoals Bubak dat deed. dat ik op een avond terug kom van de les en dat ik haar vind, net zoals ik Bubak heb gevonden. vredig, alsof hij sliep. maar nooit weer wakker werd.
nog niet, meisje, nog niet. het is nog niet aan jou. ontspan, leef je leven alsof elke dag de laatste is, hou ervan. doe alsof er niks aan de hand is, ondanks al de chemie die je helaas met de neus op de realiteit drukt. ik weet wat het is, ingewanden die eruit komen. ik heb het van kortbij meegemaakt, ooit. te kortbij. machteloos stond ik erbij en keek ernaar, vol medelijden, vol wanhoop. een gevoel dat me niet in dank werd afgenomen. ik val dus ook een ander niet meer lastig met mijn onbehagen over zijn of haar lijden. maar ik heb er ook uit geleerd dat er daarna nog leven is. er is altijd nog hoop. zolang er leven is, is er hoop. en hoop doet leven. is dat geen mooie vicieuze cirkel?
misselijk, woedend, triest, opstandig, ONGELOOFLIJK opstandig. Vorige week had Kramikske slecht nieuws van zijn broer: hij was flauwgevallen in de douche, waarschijnlijk een probleem met zijn suikergehalte. Nu net kreeg Kramikske zijn broer aan de lijn: opnieuw "flauwgevallen". Afgevoerd met de ziekenwagen. Hartaanval. Misschien was het de eerste keer ook een hartaanval, ze zijn niet zeker. Youssef is al twee broers verloren, eentje in een ongeval, een andere zeer jong, suikerziekte. Het is zijn verjaardag vandaag. Hij is het gewoon zegt hij, hij krijgt altijd slecht nieuws op zijn verjaardag. Hij is zijn beste vriend verloren op zijn verjaardag. Deze broer is speciaal voor hem. Hij lijkt ten eerste als twee druppels water op hem en is slechts enkele jaren ouder dan hij. Hem verliezen zou een zware klap zijn. Maar goed, hij is er nog. Maar waarom krijgt iemand het zo zwaar te verduren? Zijn situatie is nu niet bepaald zorgeloos te noemen, noch rooskleurig, noch gewoon happy. In die mate dat ik me soms afvraag of... hij er op den duur geen hartkwaal aan overhoudt. Alsof hij al geen zorgen genoeg heeft, en dan dit er nog bij, effectief pal op zijn verjaardag. En dan schijnen sommige mensen het me in zekere zin kwalijk te nemen dat ik zoveel tijd en energie in die gast steek... *ZUCHT*
what have I done to you that you think you can claim me (as in "reject")? and what have you ever done for me? Am I - to you - not worthy to just be, as I am, with my goods and bads, and sometimes even imperfect? I guess my expectations were too high too. I guess I got confused with that other thing called love. We're always as alone as we want to be.
als ik heel veel geld zou hebben, of macht, of een "baguette magique", zo eentje met toverkracht dan zou ik vrede geven aan alle mensen van goede wil en ook aan de anderen misschien we zullen wel zien. overal op aarde zouden de wapens zwijgen, ruzie moet wijken voor broederliefde en warmte, lekker eten op tafel, appels, dadels, vijgen, voor iedereen genoeg.
en dan de volgende ochtend, vroeg, heel vroeg, zou ik opstaan en een reis maken, naar de maan, om vandaaruit eventjes te genieten, en al die vrede vredig gade te slaan.
Zeg nu zelf, vind jij dit ook geen prima idee voor 2011?
op die 13 dagen stilstand word je verondersteld om de balans op te maken. je schrijft dan op een briefje de dingen die je wil achterlaten, en dat verbrand je dan. ik heb het niet zo voor vuur, en in deze moderne tijden zijn er toch wel andere middeltjes om die dingen aan te pakken dacht ik zo. ik ga hieronder een lijstje maken van de dingen die ik in 2011 wil achterlaten, jullie enkele lezers die ik heb, zijn mijn getuigen, en na die 13 dagen delete ik het lijstje. in revanche maak ik ook een lijstje van wat ik zeker wil behouden of ontwikkelen in 2011, zo mogelijk als tegenhanger van dat negatieve lijstje, zodat als ik mezelf betrap op het tegengestelde, ik (of jullie) me kunnen herinneren aan de dingen die ik ging achterlaten.
bereiken: een positievere kijk op mijn toekomst met Youssef
behouden: een realistische kijk op mijn toekomst in het algemeen, met of zonder Youssef
bereiken: meer lachen, meer genieten, de mensen rondom mij laten meegenieten
bereiken: opnieuw meer contact zoeken met de vrienden die ik de laatste jaren gemaakt heb, of met oude, vergeten vrienden, en die het waard zijn om te behouden
bereiken: minder energie steken in de vrienden die eigenlijk parasiteren en hen geven wat hen toekomt, niet meer niet minder
behouden: mijn liefde voor het leven
behouden: mijn liefde voor mijn lief, en zijn liefde voor mij
behouden: de plannen om een mooie prospectiereis naar Marokko te maken en daar iets uit te bouwen, mét Bart. (noteer dat hier een punt achter staat, als teken dat niemand - behalve ikzelf - me hiervan kan afbrengen)
bereiken en behouden: dat ik en ik alleen mijn keuzes in het leven maak, en ze desgewenst ook kan aanpassen of wijzigen. dat recht heb ik.
behouden: het plezier in mijn werk, het respect voor en van mijn werkgevers en mijn "cliënten"
behouden: de liefde voor mijn poesjes
bereiken: meer liefde voor Norri (die soms wel heel hard op de zenuwen kan werken)
behouden en bereiken: (nog meer) respect voor de mensen zoals ze zijn, en ze niet proberen te veranderen
behouden: mijn zenattitude
behouden: mijn zuiverheid van geest (dwz dat ik mijn denken en zijn niet laat beïnvloeden door pietluttigheden, normen, andermans waarden, "men zegt dat"s, en meer van die stoorelementen...)
Ik kijk net op Schaduwzijde haar blog en lees nog net de titel "ziek" (nu al een week of wat geleden geschreven) en ik denk "ja ik ook, en volgens Schaduw Zijde komt het van haar". misschien, misschien niet. ik ben al blij dat ik vandaag gewoon congé heb, dat ik m'n stem kan sparen (maar heb wel 40 minuten aan de telefoon zitten keuvelen met broerlief), ik heb allerhande doe-ideeën voor m'n vrije dag in m'n hoofd maar er komt niks van in huis. ik blijf luilekker aan die computer hangen. het heeft me anderhalf uur gekost voor ik eindelijk ging douchen, nu zou ik mijn gloednieuw machien moeten uitpakken maar die toetsen hier he... Ziek dus. Keelpijn, oorpijn, hoofdpijn, hoesthoest. Daar zijn allemaal pillekes en siroopkes voor en ik heb ze in huis en ze helpen nog ook. De rest is uitzweten. Morgen terug aan het werk. 1 snipperdagje verlof. Binnenkort Kerstmis, het wordt tijd dat ik de lichtjes uithaal, op z'n minst. Vandaag is de Winterzonnewende. 13 dagen staat de zon vanaf nu stil. Het leven staat stil. En stubru maakt vrolijk muziek voor het leven. Gelukkig maar. Het leven staat even stil. Wie had dat ooit gedacht? Laten we er eventjes van genieten.
ik wil dat jij voor mij kiest, helemaal of helemaal niet ik wil dat jouw keuze eenvoudig, eenzijdig en blijvend is ik wil dat die situatie van jou snel een oplossing vindt zodat ik weet wat mijn situatie is en dat ik de nodige conclusies snel kan trekken en doordacht een beslissing kan nemen want zo zo kan het niet verder dit is geen situatie dit is een impasse waarin jij je evenwicht probeert te vinden maar waarin ik zoetjesaan mijn grenzen bereik en dan dan is er geen weg meer terug en dat weet je
die wereld, da's Brussel. Brussels by night. Ik weet dat het gevaarlijk is om met S. af te spreken, maar vanavond vond ik dat het moest kunnen. Ik was laat blijven werken (al 2 dagen op rij), ik was in de buurt van haar werk en zij liep tegen sluitingstijd, dus... Ik weet ook dat zij na sluitingstijd nog allerhande te doen heeft en als ze tijd heeft om een stapje in de wereld te zetten, niet gehaast is, dus... Ik weet ook dat dat stapje meestal begint in een restaurantje met lekker eten en een uitgebreide babbel en eindigt in een wandeling naar Rogier, waar ik dan de metro neem en zij verder naar huis stapt... En ik weet dat het koud is. Kwart voor 10, niet slecht voor een doordeweekse dag waar ik normaal les heb van 9 tot 10 en na omzwervingen via Kramikske pas rond 11u tegoei thuis ben. En lekker gegeten, en leuk gebabbeld, en samen nog avonturen beleefd zoals altijd als we naar Rogier wandelen. Deze keer hebben we een ober gered van een gewis pak slaag. S. was haar sjaal vergeten in het restaurant, gelukkig waren we buiten nog even voor een vitrine blijven plakken en die ober was zo kwiek geweest om de sjaal op te merken en ons achterna te rennen. Plots stond daar een man naast hem, gezicht bebloed, die hem blijkbaar op de een of andere manier schuldig bevond aan die bloedplekken in zijn gezicht en in een gelukkig voor hem onverstaanbare taal iets stond diets te maken. S. en ik verstonden die taal wel - het was Italiaans en het werd ons snel duidelijk dat we die arme ober best niet alleen konden laten met die man. Onze aanwezigheid weerhield hem er blijkbaar van om al te handtastelijk te worden, een gentleman als belager, asjemenou. Heel diplomatisch hebben we obertjelief - figuurlijk - onder de arm genomen en hem terug naar zijn veilige werkplek geloodsd, toen had hij pas door waaraan hij net ontsnapt was. Zijn Italiaans-onkunde was niet geveinsd. Een stap verder kwamen we P. tegen, een échte Italiaan deze keer, maar in niets te vergelijken met de Italiaans sprekende gentleman-belager. P. is een goede vriend, een buik zo groot als zijn hart en zijn stem al even bombastisch. Een hartelijke knuffel en een uitnodiging rijker trokken we verder. Onderweg een lelijk versierde kerstboom uitgekafferd om vervolgens onze excuses aan te bieden - tja, die boom kan daar tenslotte ook niet aan doen -, een schijngevecht aangevat met een vuilkar, en een onverstaanbaar gesprek gevoerd met een dakloze rasta, die het volgens S. beter maakte dan de vorige keer want hij had nu enkele dekens meer onder de arm. De Nieuwstraat met al haar Kerstverleidingen kon ons dan weer eens bekoren, dan weer eens een vies gezicht doen trekken, ze heeft wel iets, zo 's avonds laat als alle winkels dicht zijn en de mensen weg. Al die glitter 'n' pride, blij dat ik daar niet hoef aan mee te doen, dat mama al blij is als we proper en gezond aan de kersttafel verschijnen. De warme metro bood een veilig gevoel en voor me kwam een koppel zitten waarvan ik me af zat te vragen welke nationaliteit het meisje had (Spaans? Marokkaans?), ervan overtuigd dat de jongen gewoon Belg of op z'n minst Europees was. Het meisje nam haar gsm en belde in net Frans met een familielid. De gsm van de jongen belde op hetzelfde moment en hij antwoordde... in een zwaar Arabisch dialect. Oeps, haast vergeten, dit is Brussel. Alles is hier mogelijk. Opeens had ik weer dat lang vergeten gevoel: ik hou van mijn stad. En ergens hier in die stad houden er mensen van mij.
Dag Veerle, ik heb je graag gekend. Je was een leuke madam, altijd wel had je een verhaal, een compliment, gewoon een "dag" en een glimlach. Soms een beetje opdringerig misschien, zeker als je de kleren probeerde te verkopen die Els weer eens had "miskocht", maar echt storen deed dat niet. Neen zeggen tegen jou was moeilijk, maar werd altijd aanvaard. Als je er was, was je er ook echt, voor elkeen die je nodig had. Als je iets zei, deed je het ook, een vrouw van haar woord (of meestal toch, die ene keer vergeven je we dan wel). Een hele opgave, al die "nieuwekes", telkens weer, wegwijs maken in de mysterieuze meanders van die rare vogel IBIS, maar je deed het elke keer weer vol overgave en toewijding. We zullen je missen Veerle, ik mis je nu al. Nooit meer zal ik je lachende gezicht zien op tram 51, nooit meer zal ik die zonnige stem horen die telkens weer wou weten, écht weten, niet zomaar voor de vorm, hoe het met me was. Je had je hart op de juiste plaats, soms iets te ver naar voren op je tong, maar ook dat was je charme. Ach Veerle toch. Had je het voor één keer, enkel voor déze keer, écht niet eens aan anderen kunnen overlaten?
velen zullen het waarschijnlijk niet met me eens zijn, maar ik ben zo triest dat die sneeuw weg is. niks dan water, water, water. op de grond, op de daken, in de lucht, uit de lucht... en koud water dan nog. enkel de noodzaak van een maaltijd duwt me naar buiten, en was het niet voor Kramikske, zou ik het ook niet doen. niet dat ik zo'n koukleum ben, totaal niet, al ligt een mediterraans weertje me veel beter. maar die regen, die trieste grijsheid van het eeuwige Belgische weerbericht, goh, ik was zo blij dat we eventjes iets anders te horen kregen. er is natuurlijk hoop, de kou komt terug. misschien ook de sneeuw. maar eerst zal al die regen moeten vastvriezen, zodat we ook nog eens glijweer krijgen, met alle accidenten vandien (want de Belgen hebben nog altijd niet geleerd dat je op ijzel niet mag beginnen remmen). zie je, da's echt nergens goed voor, al die regen. behalve natuurlijk voor ons zoetwaterbestand. tja...
ik ben teleurgesteld in de vriesvrezende mensheid. zoveel sneeuw, iedereen kreunt onder de kou, maar niemand, geen ziel in heel Belgie die er aan denkt om met dit weer prachtige foto's te gaan maken! enkel een paar quadrijders die een paar foto's online zetten van een oerlelijke quad in een nauwelijks besneeuwd, weinig idyllisch landschap. ja natuurlijk heb ik er zelf allang aan gedacht om mooie sneeuwfoto's online te zetten, maar helaas, behalve een paar leuke kiekjes op FB van Kramikske valt er hier niet veel sneeuwigs te beleven. aan een reeks ondergesneeuwde auto's en daken heeft een mens nu ook niet bepaald een witte boodschap... oh wat zou ik me nu uitleven in de tuin van mijn ouders! maar helaas, de weg ernaartoe is lang en gevaarlijk...
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
 "Smile"){kind=icon}
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
