gisteren alweer. een telefoontje van een van mijn vroegere werkgevers, the better kind. of ik niet mee wilde op reis. grappig, dit heb ik al eens meegemaakt. ik heb niet naar de reden gevraagd, het was niet eens aan de orde, ik vertrek volgende maandag zelf op reis, alles al geboekt, dus het kan niet. Kroatië... ik had anders niet nee gezegd, zeker niet als ik op stap ben met een pastoor van in de 80 die toch wel over mijn integriteit en kuisheid zal waken zeker? ook al moet ik dan misschien wel mee naar de mis ;-)
hij zei me ook wel dat ze me verwacht hadden op het vakantiesalon. ik zei dat ik nooit een uitnodiging heb ontvangen. nee, dat klopt, dat is bewust gedaan. ik zei dat ik dat niet geapprecieerd heb. gelijk had ik, zei hij. ik kan gedachten als "smeerlappen" en "vuile katholieke profiteurs" alweer niet onderdrukken. de Kerk redt enkel van wie Ze houdt. godsdienst... een collectieve vloek van de mens. het geloof... dat is dan weer wat anders.
het is vreemd. al die mensen uit een niet zo heel ver verleden, maar wel eentje dat ik een tijdje weggestopt heb, omdat er toen zoveel gebeurd is, omdat het zoveel pijn heeft gedaan. al die mensen van vroeger, van die periode dat het met Raif verkeerd begon te gaan, beginnen nu één voor één weer op te duiken, elk met hun eigen verhaal. blijkt zelfs dat sommigen nooit ver weg zijn geweest, maar we wisten het niet van elkaar. het is alsof de tijd heeft stilgestaan, alsof het universum me zegt: je hebt er toen voor gekozen Raif een nieuwe kans te geven, maar maak je geen zorgen, we draaien de tijd terug, alsof je niks verloren hebt. en wat je geleerd hebt, over jezelf, over de wereld, dat neem je toch gewoon mee? maktub. ik voel hem. ik geloof erin. ik weet dat het allemaal goed komt. al weet ik niet wat er zal gebeuren. het is ook niet aan mij om de beslissingen te nemen, dat lukt toch niet. ik kan het lot hoogstens een duwtje geven. maar zelfs dat is gestuurd door het lot zelf, nietwaar?
de grote doos vol herinneringen die dik in de weg stond heeft een plaatsje gevonden. ze is nu een doos geworden vol leuke dingen om aan mijn neef te geven, die al met veel enthousiasme uitkijkt naar zoveel nieuwe garderobe. de rest staat klaar in 1 (!) zak om naar de kledingcontainer te doen. en héél ver in mijn achterhoofd is er een stemmetje dat piept: "en wat als hij dan ooit toch terug komt?". daarop dan direct een kordate stem: "kieken! die komt niet meer terug!" en zelfs al komt hij terug, dan is het de vraag of ik hem sowieso zou binnenlaten, laat staan nog in mijn leven toelaten, en ook of ik hem dan uberhaupt zijn kleren zou teruggeven. hij zou toch niet durven daarover te bleiten zeker??
daar staat ze nu, die grote kartonnen doos met leuke tekeningetjes op, vol met jeansen en shirts en pulls van Raif. zijn schoenen en hemden kunnen er niet meer bij. morgen inviteer ik al een collega, om zijn grabbel te komen doen. en de rest is voor mijn neef, er zitten dingen tussen die hij zeker leuk zal vinden. iets in mij schreeuwt neen, ik leg het het zwijgen op. het zijn maar kleren. en ik doe er liever een ander plezier mee dan ze in de vuilbak te gooien. het zijn de laatste stuks, die ik met veel zorg uit de megakleerkast gehaald heb toen we het appartement zijn gaan leegmaken, zoveel we konden. zoveel dat er nog achter gebleven is. en de kleren die ik gered heb, zijn niet eens de juiste maat. waarom hou ik er dan zo aan vast? alles wat we nog samen hadden is al uitgemolken, uitgebloed, er is niks meer, en daar heb ik vrede mee. misschien ben ik gewoon bang voor wat komt, aarzel ik om het nieuwe plaats te geven. want dàt is wat ik doe door plaats te maken in de kast: ik maak plaats voor iets nieuws. en hoewel ik weet dat het me goed zou doen, ben ik er nog niet helemaal klaar voor... take your time Annie, take the time you need. de tijd is er, hij is een goede vriend, als je hem wijs gebruikt. tijd heelt lang niet alle wonden, maar hij brengt wel raad, en die legt er een dikke laag zalf op.
ja lap de buren hieronder hebben weer ruzie... blijkbaar maar een kleine woordenwisseling, er werd wat heen en weer geroepen op de trap, meneer is het dan afgetrapt, meer niet. ze zijn braaf de laatste tijd, geen geklop, geen gehuil, weinig geroep. maar ik merk vandaag bij mezelf dat ik er absoluut niet tegen kan. de herinneringen aan pijn, verdriet, onbegrip en zich onbegrepen voelen. ik wil gewoon nooit meer weten hoe dat voelt.
ik dacht dat foto's het moeilijkst was. ik kan ze ook niet wegdoen, die trouwfoto's, het is een cadeau van mijn broer, dat doe je niet zomaar weg. met ons huwelijk, onze relatie, alle herinneringen, zou ik dan ook mijn broer moeten weggooien? nee, out of the question. maar nog moeilijker blijken de kleren. ik kom er niet toe die kleren uit de kast te halen, ik zou ze eventueel wel in een doos kunnen stoppen, maar dat heeft geen zin, dat is verplaatsing van het probleem. ik kom er gewoon niet toe ze allemaal uit die kast te halen, ze weg te geven of naar de container te doen. die staat nochtans hier op het plein, het is echt niet ver. jeetje. het is alsof een stem me zegt: neenee, wacht nog even. hij komt ze halen. maar het zijn maar kleren?? if it's not ok, it's not the end?
gisteren uit onverwachte hoek nieuws uit Griekenland, zij het dan nieuws van een paar weken geleden. ik weet niet wat ik er moet van maken... ergens voel ik me compleet afgewezen, want zelfs in diepe nood blijk ik geen optie (tzou maar erg zijn eigenlijk). maar goed, het zij zo. ik hou me in, om niet opnieuw de eerste stap te zetten, om niet te laten weten dat de deur nog altijd een héél klein beetje openstaat - en is dat trouwens wel zo? gotta move on baby!
goooooooh! voor sommige mannen volstaat het toverwoord "single" en ze proberen al direct vanalles uit! maar die waarin ik dan eventueel zou geïnteresseerd kunnen zijn niet natuurlijk...
ik voel me goed. ik zou me nochtans belabberd moeten voelen. ik heb geen lief meer. ik heb ook geen nieuw lief. ik heb een luizig sociaal leven - daar ben ik veel te lui voor. ik heb wel vrienden ja, goeie vrienden zelfs, een flink pak, die ik altijd mag bellen in tijden van nood. maar zelf bellen ze nooit. ik heb mijn ouders, mijn broers, mijn neven en nichten. maar die hebben het allemaal druk. 3 katten die me vooral graag zien rond etenstijd. geen geld om op vakantie te gaan en die vakantie toch broodhard nodig, een keertje weg van alles. maar ja, dat kan ook gewoon in mijn hoofd.
maar ik voel me vogelvrij, het gevoel dat alles kan. ik heb constant muziek in mijn hoofd en de zomer staat voor de deur. als het weer nu ook nog een keertje wil blijven meezingen...
ik probeer een kast aan de muur te krijgen en ik boor, als een dom blondje, maar liefst 6 onbruikbare gaten in de muur. eventjes frustratie, omdat zo hoort. maar geen zorgen, morgen naar de brico en met polyfilla is dat zo opgelost. tralalala, het leven is mooi. ik ben gek!
ja, ik heb hem de les gelezen. dat het "haram" was hoe hij met mij omgaat, en met zijn moeder, en met zijn broers. dat zijn moeder er ondanks alles altijd zal zijn, maar ik niet, ik heb hem niet gebaard. dat ik wel weet wat er in zijn koppeke omgaat. dat ik ook wel weet dat er geen enkel meiske van hem moet weten (raar eigenlijk, zo'n schone jongen, maar ja, waar zoekt hij ze ook...) dat het een schande is hoe hij met mij omgaat. dat hij zijn verantwoordelijkheden moet nemen en ofwel moet onderhouden wat hij in handen heeft, ofwel loslaten. ik heb recht op mijn vrijheid. en ik heb geen moeite om een ander te vinden. (bluf?? ik zou het begot niet weten!) dat er mensen zijn die ondanks alles van hem blijven houden, en hij kijkt er niet naar om. dat hij nog altijd niks bereikt heeft.
ja, hij weet dat hij niet weet wat hij wil. ja, hij weet dat hij nog altijd niks bereikt heeft, dat hij alles wat hij had kunnen bereiken verknoeid heeft.
ik weet wel wat zijn probleem is. geld en succes. hij wil het zo graag... hij zal het nooit hebben. maar ik heb het er misschien net iets te duidelijk en te diep ingewreven... (' ')
zonder het te weten, en toch moest het zo zijn, heb ik me deze naam eigen gemaakt. en Raif heeft daar niks meer mee te maken. Maktabi is ZIJN naam AMAKTABI de mijne. a(h)maktabi, van "maktoub". iemand die zijn lot beklaagt, aanvaardt, beweent. "waar heb ik dit verdiend?" amaktabi. het zou zelfs in mijn ogen te lezen staan. zelden iemand zo accuraat in zo weinig woorden mezelf horen beschrijven. een vrouw die sterk staat in het leven, die weet wat ze wil, maar het leven is niet altijd goed voor haar geweest. een weemoedige wijsheid in mijn ogen. "une perle rare". woorden vol respect en liefde van een man die me nauwelijks kent, waarmee ik, behalve de liefde voor de Arabische poëzie, geen enkele affiniteit heb. harde woorden voor Raif. en toch, zei ik, zijn we altijd met twee om het elkaar moeilijk te maken.
ik heb het niet kunnen laten he. ik heb dan uiteindelijk zelf maar gebeld. eerst nam hij niet op, toen belde hij terug. neen, hij heeft geen ander. maar er is wel iets. maar hij kan niet zeggen wat. we praten later wel. ja, hij begint van het land te houden. neen, hij is niet van plan om daar te blijven. pfffff.
en neen, het gaat niet goed met hem. ja, hij wacht op centen, hij wacht tot de zaken beter gaan. wat kan hij anders? aha. "wat kan hij anders?" er begint hem iets te dagen me dunkt...
uiteindelijk dan toch dat bevrijdende telefoontje. jaja hij is om kwart voor 8 afgevoerd naar de operatiekamer, maar of ze dan direct begonnen zijn... hoe dan ook, zo'n operatie is geen klein bier en nu blijft het natuurlijk afwachten of alles goed gaat. maar die grote broer van mij gaat zijn zus toch nog niet in de steek laten zeker? hij is al 3 keer door een hartaanval gekomen, hier moet hij dan toch ook doorkomen en nu hij is opgelapt, kan hij op zn minst dezelfde weg opgaan als mijn pa. mijn broer kennende zal hij dat nog rigoureuzer doen. we hebben in de familie niet zo meteen de gewoonte om de dingen half te doen. en de rest... da's niet in onze handen. maktoub. en de engeltjes. ze hebben deze week hun bestaan al eens bewezen. ik geloof erin
grote broer is ziek. hij ging naar het ziekenhuis voor een check up en hij mocht er niet meer buiten. dringend geopereerd. als eerste op de operatietafel vanochtend. nu weet ik niet om hoe laat ze begonnen zijn maar ofwel heeft die chirurg zich overslapen ofwel hebben ze er heel veel werk aan. tja... dat laatste ... dat zal wel. minstens 30 kilo overgewicht, daar snij je niet zomaar doorheen...
en we wachten. ik haat wachten. ik heb soms de indruk dat ik niks anders doe. wachten op mijn lief, wachten op de tram, wachten op antwoord, wachten op een telefoontje, wachten.
maar dit wachten is anders. dit wachten maakt me koud. en het weer doet mee. ik word bang, jaag die angst maar gauw weg.
en dan plots, alsof er antwoord in zicht is, de zon. ik zet de radio op, ik krijg het warmer. ik schiet in gang, begin toch het een en ander te doen.
komt dat telefoontje nu? verdikke ik moet de was gaan ophangen. nog steeds geen telefoontje.
gisterochtend vanuit een onverklaarbare impuls (zijn impulsen niet altijd onverklaarbaar? is dit dan een pleonasme?) dan toch maar een bericht gestuurd naar mijn "geliefde", met als boodschap dat er geen plaats meer is voor mij - een verwijt als je het zo bekijkt. iets wat je naar het schijnt nooit mag doen in een ruzie... en gisteravond, onverwacht een bericht terug gekregen, dat hij net die ochtend "een liedje had gekocht dat hem aan zijn amour deed denken en toen ontdekte hij mijn boodschap". een liefdesverklaring eigenlijk, nee? ik heb het toch niet kunnen laten om hem te vragen of ik zijn amour was en of hij daar zeker van was. (nog) geen antwoord.... javascript:emoticon(' ')
toen ik klein was, verweet men mij traagheid. nu verwijten de mensen mij dat ik de dingen te snel doe, dat ze me niet kunnen volgen.
toen ik iets groter was, verweet men mij dat ik "teveel in mijn eigen wereldje zat". nu verwijten de mensen mij dat ik me teveel met hun zaken bezig hou.
toen ik begin 20 was, verweet men mij dat ik onhandelbaar was en niet genoeg aan de anderen dacht. nu verwijt men mij dat ik teveel voor de anderen doe.
nog later verweet men mij dat men van mij nooit wist wat ik dacht. nu verwijt men mij dat ik niet altijd moet zeggen wat ik denk.
moet ik hier nog iets aan toevoegen? javascript:emoticon(' ')
plots dat gevoel van schrik, schrik dat er niemand ooit meer in mijn leven zal opdagen, schrik dat ik echt onleefbaar ben, schrik dat mannen schrik van mij hebben, schrik dat ik eigenlijk niet de impact heb die ik hoop te hebben. schrik dat het allemaal verkeerd gegrepen is. schrik om nog een jaar alleen te zijn. schrik dat Raif niet meer komt opdagen en nooit meer. schrik dat er ook geen andere komt. maar ja, dat moet ik er nu eenmaal bijnemen. maakt het iets uit? tenzij Raif echt wel van plan was om terug te komen. gezien zijn reactie... wel dan kan hij toch wel eens wat meer moeite doen, niet? schrik dat ik echt niet meer moeite waard ben dan dat... let's hope not!
een collega legde vorige donderdag de vinger plat op de zere plek: "tu as l'air perdu les derniers temps". klopt. de reactie die ik van diep in mij voelde opborrelen bevestigde dat. ik heb wat rake klappen te verwerken gekregen op mijn persoontje, mijn werk, de dingen waarvan ik dacht dat ik er zo goed in was, de dingen waar ik echt goed in was maar die ik ondertussen weer kwijt ben door een gebrek aan oefening en routine, weg ook de bescherming die ik genoot van mijn vorige chef, ik moet me - nog maar eens - van 0 af aan bewijzen. maar dat zal geen probleem zijn.
eens te meer kom ik tot de vaststelling dat mijn sociaal leven willens nillens draait rond werk, dat ik telkens weer in die val trap, terwijl ik heel goed weet dat ik net dat moet proberen te vermijden. gelukkig is er nog een ander sociaal leven, heb ik mijn familie, oude vrienden, nieuwe vrienden, en begin ik op het werk te ontdekken dat collega's geen vrienden zijn.
en dan is er nog Raif. de totaal afwezige factor in mijn leven. de persoon van wie ik niet meer weet of ik hem nog kan geloven, vertrouwen, vooral: liefhebben. we zijn compleet uit elkaar gegroeid en alles wat ik van hem hoor, voel en zie, vervult me met misprijzen. da's het enige dat ik nog voel: misprijzen. ik kan het niet helpen.
een vage herinnering van een soulmate die maar één blik nodig had en al wist wat ik dacht, voelde en ging zeggen. op één week tijd werd ik vervangen door een 50-tal jonge virtuele deernes. onnozel, kinderachtig en toch zo betekenisvol.
en dan die ene man op straat die met aandrang zegt dat ik hem moet bellen, dat ik het klein verwend nest uithang.
die ene collega die begrip toont maar die tegelijkertijd ook weet te vertellen dat er veel geroddeld wordt op het werk over het feit dat ik al 2 jaar zit te wachten op een ... ja op wat? gekrenkte trots. ze geloven er niet in, ze geloven niet in mij. waar moeien ze zich eigenlijk mee? weten zij veel. een relatie van 12 jaar gooi je niet overboord omdat je man in het buitenland wil gaan werken.
ze moesten eens weten. het zou nog erger zijn. en ik wil niet zien. kaars en bril. en nog wil ik niet zien. nee, nog steeds niet.
waarom kan hij nu niet gewoon zeggen waar het op staat? omdat hij het zelf niet goed weet, hij loopt zelf verloren.
ik moet aan mezelf denken, zeggen anderen. doe ik. Raif is ook een bescherming.
en wat nu?
als ik alles van de laatste weken eens op een rijtje zet, kan ik niet anders dan daaruit opmaken dat ik 1. onmogelijk ben om mee te werken en 2. onmogelijk ben om mee te leven. Of focus ik nu teveel op die mensen die altijd wel ergens kritiek zullen op hebben en zelf redelijk onredelijk zijn en trek ik misschien gewoon, zoals zovele vrouwen, de verkeerde venten en meer algemeen mensen aan? maar wat doen we daaraan he? ondertussen moet ik het ermee doen. gelukkig heb ik nog mijn echte vrienden en andere mensen die me gewoon nemen zoals ik ben, en een flinke dosis zelfkennis en zelfvertrouwen. ik ben wie ik ben en ik zal niet veranderen en zelfs al doe ik dat, het zal nooit goed zijn voor iedereen. van mijn kant heb ik het ook moeilijk om 's mensen negatieve kanten te absorberen maar ik probeer, ik probeer... kunnen al die anderen dat dan ook niet proberen? of is het zoals altijd enkel maar een kwestie van tijd en geef ik de tijd weer niet de kans om zijn spel uit te spelen?
anderzijds... sommige dingen hebben nu al lang genoeg geduurd, het hoeft niet meer...
ik loop verloren. verloren in het leven, weet niet goed wat te denken, wat te doen, hoe me te gedragen, sleep zoveel met me mee, waar ik niet om gevraagd heb, waar ik niet vanaf raak, dat me steeds terug in de nek geworpen wordt. en van sommige dingen is het duidelijk. waarom. ik moet leren. ok ik leer. maar andere dingen? waarom?
ik heb ook het gevoel dat ik minder en minder bepaal hoe ik leef. andere mensen, dingen, gebeurtenissen bepalen dat. en ik heb er niks aan te zeggen. ik heb er geen grip op. ik loop verloren.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
')
')
')
