21-06-2020 om 13:10 geschreven door markenkris

20-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Herinneren jullie nog het exploot van enkele jongen gasten, die in 1970 op drie balsavlotten (las balsas) de Stille Oceaan van Guayaquil in Ecuador naar Ballina aan de Oostkust van Australië hebben overgestoken? Dat vlot bestaat nog steeds en kan men bezichtigen in het Maritiem Museum in Ballina. Dat stadje ligt op 25 km van onze huidige kampplaats. Dus trekken we daar vandaag even naar toe.

Het vlot, Aztlan gedoopt naar het mytische land van de Azteken, is nog steeds in relatief goede staat en het is me een raadsel hoe die mannen met een dergelijk klein vaartuigje van aaneen gesjorde balken balsahout met een diameter van ca 40 cm elk de helemaal niet zo Stille Oceaan hebben kunnen oversteken. De begaan/bestaanbare oppervlakte bedroeg immers naar schatting 8 op 16 meter. Het vlot had 1 zeil van 4x6 meter en een hutje van bamboe van 2 bij 2 meter en och arme 1,6 m hoog. In het museum tonen ze ook de 1 uur durende film die die mannen van hun reis zelf gemaakt hebben, beginnend met het kappen (bij volle maan, van de vrouwelijke balsabomen in het Ecuadoriaans oerwoud. De plaatselijke indianen stammen beweren namelijk dat die balsabomen dan het meeste sap bevatten en dus het meest waterbestendig zijn), het sjorren (want zonder nagels of bouten) tot hun aankomst, na 14.000 km varen in 182 dagen, in Ballina. De bemanning was een bont internationaal gezelschap: een Spanjaard ( de initiatiefnemer), een Fransman, een Canadees en een Chileen. Indrukwekkend!

In de namiddag wandelen we nog even langs een inham van de kust tot Kris plots een ‘grote vis’ opmerkt. Als ik in de aangewezen richting kijk zie ik eerst niets, maar even later merk ik wat verder op een grijze rug met een verticale vin erop. Een dolfijn dus, want voor een haai was het formaat wat te bescheiden.. Voor Kris was het de eerste maal dat ze een echte in het wild tegen kwam.

19-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Deze morgen dalen we af van de hoog plateau New England (slechts 900 tot 1100 meter hoor) van de staat New South Wales en rijden we een 400 km Noordoost tot Byron Bay aan de kust. We hopen dat we de ijzige kou kunnen inruilen voor een meer menselijke temperatuur boven de 20 graden. Terwijl ik rij en het landschap zie evolueren, versta ik waarom er zoveel Schotten en Ieren naar deze streek geëmigreerd zijn. Het lijkt warempel sterk op Schotland: hetzelfde glooiende en groene landschap, de mist, de regenvlagen en de snijdende kou ’s nachts. In de namiddag komen we aan in Byron Bay. Het weer is nog niet echt je dat, maar de temperatuur schommelt al rond de 20 graden. Het kan alleen meer beteren en we hopen eindelijk onze winterkledij (wat een geluk dat we daar toch iets van mee hadden) voor de rest van ons leven kunnen inpakken. Ik verafschuw de kou nu nog meer dan vroeger: het vreet de energie letterlijk uit mijn lichaam.

Kris verneemt dat de wolkbreuk van gisteren waterschade veroorzaakt heeft in het hele appartementsgebouw en dus ook in haar appartement. We hebben foto’s gekregen met het water op haar kookplaat, op de keukenvloer, in de technische ruimte en zo verder. Blijkt dat de afvoer van het plat dak van het gebouw door de aanhoudende droogte vernauwd is geraakt. Als er dan een wolkbreuk komt, zoekt het water, dat niet snel genoeg door de afvoerpijp raakt, een andere weg. Vermits er geen waterspuwer voorzien is (iets wat de aannemers in de Middeleeuwen al deden om dat euvel te vermijden!) heeft het water zich een weg gezocht langs de dienstkoker en de schouw van de dampkappen. Hier gaan we weer. Zo blijft ne mens bezig.

Aangezien de corona restricties worden versoepeld, kan ik steeds makkelijker voor kleine bedragen cash betalen in plaats van met een creditkaart. Ik probeer daarom nu al enkele dagen tevergeefs geld uit de muur te halen. In het begin van onze reis (maart) heb ik dat enkele malen zonder problemen gedaan, maar nu lukt me dat om een of andere reden niet meer. Eerst dacht ik bij een ATM van een ‘verkeerde’ financiële instelling zat. Ik herinner me dat dit fenomeen zich in Zuid Amerika wel eens durfde voordoen. Maar na enkele dagen en pogingen bij een tiental verschillende banken, weet ik zeker dat dit niet de oorzaak kan zijn. Eén van de ATM’s gaf me als foutboodschap dat zij geen overeenkomst hadden met mijn financiële instelling om dergelijke transacties uit te voeren. En dat deed bij mij licht in de duisternis schijnen: ein Aha-Erlebnis! Vóór de start van de reis heb ik bij Argenta het nodige laten doen om mijn Maestro kaart ook in ATM’s van Oceanië te kunnen gebruiken. Misschien check ik best toch eens de periode , waarvoor ik die uitbreiding had aangevraagd. Misschien is die wel verlopen. En inderdaad, ze liep tot 22 mei. Oef, dan wel binnen enkele dagen geregeld zijn.

18-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Erger dan gisteren kan niet. En inderdaad, de zon straalt prachtig en smelt de nachtelijke rijm en mijn ijsgevoel snel weg. We rijden vandaag even Oostwaarts. Op de baan naar Graftyon zijn er toegangen naar twee Nationale Parken die tot het UNESCO natuurerfgoed behoren: het Gibraltar Ranger Park en het Washpool National Park. We kiezen voor het Gibraltar Ranger Park. Eerst een, naar Australische normen kort tripje van 90km naar het Visitor Center en dan nog 10 nagelbijtende kilometers over een kronkelend grintpad. We halen  enz. het zonder kleeer- en lakschade. Dan gaan we overmoedig voor de ‘tree en ferns trail’ van 6 km met een moeilijkheidsgraad graad ‘medium’. In het prachtige woud hebben we van alles gezin: afgebrande bomen die opnieuw beginnen schieten, zwammen, paddenstoelen en vogels. Prachtig, maar vermoeiend. Halverwege de klimpartij stoppen we – zogezegd voor een picknick- en dan keren wijselijk terug. Veel dieren gehoord, maar geen enkel gezien. Ook geen uilen, al beweert men dat er veel zitten.

’s Avons gaan dineren in  het vermaledijd restaurant waar gisteren alles fout liep. Nu was het perfect: het onthaal, de tafel naast een kanjer van een brandende open haard en de maaltijd. Het waren gevuld (reuze) paddenstoelen  als voorgerecht en lamscarré (met muntsaus) als hoofdschotel. Echt lekker.

17-06-2020 om 14:02 geschreven door markenkris

(sorry voor de opsplitsing in twee delen. Google doet weer extra moeilijk en last na X aantal lijnen en reclameboodschap toe. daarom splits ik de tekst in 2 delen.

Hoe heetdat nu weer? Bloed onder iemands nagels halen, niet? Jongens wat een software is me dat: klaar voor alpha testen ? Bèta durf ik nog niet zeggen, dat is nog wat te vroeg.

Dan schakel ik mijn reservetroepen in en ik stuur Kris het veld in. De drie vrouwen vinden, na een paar kubieke meter luchtverplaatsing, een compromis. We mogen onze maaltijd buiten nemen (wat eigenlijk niet kan) en we krijgen er kraantjeswater bij (wat wel mag). Als we daarna de koffie en een (nieuwe) pint binnenskamers nuttigen (wat wel mag) zijn alle regeltjes gerespecteerd en worden alle plooien glad gestreken. Zucht.

Na een kwartier serveren ze triomfantelijk een bestelling: een hamburger met fritten, maar…. niet onze vis. Na nog een kwartier later verschijnt eindelijk onze bestelling. In totaal met een uur vertraging. Sorry een ‘system error’ zeggen ze dan.

Ik zou nu nog een analoog verhaal kunnen vertellen over mijn bankkaart en geld afhalen, maar ik ga het niet doen. Te zot om los te lopen.

 In de namiddag komen we aan op onze volgende camping, in Glen Innes. We vragen war basis info en de uitbater geeft ruiterlijk toe: ‘mijn mede-investeerder is er vanonder getrokken, nu sta ik er alleen voor en ik weet van niets’. Ik dacht echt dat ie zijn zin zou vervolledigen met ‘I’m from Barcelona’.

Jongens wat een dag!

17-06-2020 om 13:50 geschreven door markenkris

Erger dan gisteren kan niet. En inderdaad, de zon straalt prachtig en smelt de nachtelijke rijm en mijn ijsgevoel snel weg. We rijden vandaag even Oostwaards. Op de baan naar Graftyon zijn er toegangen naar twee Nationale Parken die tot het UNESCO natuurerfgoed behoren: het Gibraltar Ranger Park en het Washpool National Park. We kiezen voor het Gibraltar Ranger Park. Eerst een, naar Australische normen kort tripje van 90km naar het Visitor Center en dan nog 10 nagelbijtende kilometers over een kronkelend grindpad. We halen  enz. het zonder kleer- en lakschade. Dan gaan we overmoedig voor de ‘tree en ferns trail’ van 6 km met een moeilijkheidsgraad graad ‘medium’. In het prachtige woud hebben we van alles gezin: afgebrande bomen die opnieuw beginnen schieten, zwammen, paddenstoelen en vogels. Prachtig, maar vermoeiend. Halverwege de klimpartij stoppen we – zogezegd voor een picknick- en dan keren wijselijk terug. Veel dieren gehoord, maar geen enkel gezien. Ook geen uilen, al beweert men dat er veel zitten.

’s Avons gaan dineren in  het vermaledijd restaurant waar gisteren alles fout liep. Nu was het perfect: het onthaal, de tafel naast een kanjer van een brandende open haard en de maaltijd. Het waren gevuld (reuze) paddenstoelen  als voorgerecht en lamscarré (met muntsaus) als hoofdschotel. Echt lekker.

17-06-2020 om 13:42 geschreven door markenkris

Een pracht van een sterrenhemel dus weer een erg koude vannacht. De airco/verwarming begint vanmorgen tekenen van vermoeidheid te vertonen. Ik heb ze dan maar afgezet. Gelukkig dat de zon het zaakje snel opwarmt. De camping in Inverell heeft gelukkig doucheruimtes die verwarmd zijn. Geen 20 graden, maar toch een aangenamere temperatuur dan buiten. Het is de best uitgeruste camping die we tot op heden hebben gehad.

Op het programma staat een kort ritje naar het mijnwerkers-dorp Emmaville, 107 km Noordwest van Glen Innes. Na alle nare ervaringen met de Australische neiging om alles in misplaatste superlatieven te benoemen, heb ik vooraf toch even gecheckt in het plaatselijke Toeristenbureau of de weg ernaar berijdbaar is met een camper, of het dorpje wel interessant was, of het plaatselijke museum over het harde mijnwerkersleven open is  en of het de rit wel waard is. Telkens een affirmatief antwoord.  De rit verliep vlekkeloos. Maar eens daar is de ontgoocheling ‘adembenemend’ groot: geen enkel spoor van het vroegere saffier-mijnwerkers dorpje. En het museum is een echt lachertje. Tegen betaling van 2 dollar per persoon kunnen we ons vergapen aan onder meer een mechanische schrijfmachine, wat half vergane foto’s van grootmoeders tijd, veel oude verroeste ijzeren werktuigen en tot slot veel, heel veel steentjes en stenen, de ene al wat edeler dan de anderen. Toppunt is een hoopje ordinaire stenen die net van de berm van de rijweg leken opgeraapt te zijn en die voor 2 dollar per steen verkocht worden. We voelen ons serieus bedrogen door onze reisgids én door het toeristenbureau. Het zij zo, 4 dollar en 214 km armer.

Terug in Glen Innes vinden we, na flink wat zoeken, toch iets om te eten. Ik kan kiezen tussen ‘roasted beef of the day’ (een stukje gehakt tussen een ping-pong sandwich) en een moot barramundi vis. Ik opteer uiteraard voor twee maal vis. Vermits het prachtig weer is, willen we onze maaltijd in het zonnetje verorberen. Naïef zeg ik dus dat we de maaltijd buiten willen nuttigen. Tja, blijkbaar schort er wat aan mijn uitspraak van het Engels (allicht té posh voor een doorsnee Australiër van het binnenland), want ik heb dat enkele malen moeten herhalen. Koppig willen ze de maaltijd binnenskamers serveren. Na driemaal geven ze uiteindelijk toe. Mij nog steeds van geen kwaad bewust, wil ik –in een daad van overmoed- nog drank bestellen. Ik start met de pint, maar vooraleer dat ik ook nog een koffie kan bestellen, onderbreken ze me al dat ik aan de toog van het restaurant geen pint kan bestellen. Als ik dat per sé wil, dan moet ik terug naar buiten en het volgende huis (dat een café blijkt te zijn) terug binnen! Ik voel me net in Zuid Amerika. Ik slik mijn irritatie in, denk ‘hier gaan we weer’ en ik doe braaf wat ze vragen. Ik presenteer me aan de toog van het café en ik stel vast dat het gewoon de achterkant is van de toog van het restaurant. De toog staat namelijk in een gat dat ze uit de scheidingsmuur tussen restaurant en café hebben uitgekapt. Ik haal diep adem en bestel zo neutraal mogelijk mijn  pint én een koffie. En dan zegt mijn madam aan de andere kant van de toog (of nauwkeuriger aan de tussenkant van de toog) doodleuk dat ik de koffie niet in het café maar in het restaurant moet bestellen. Mijn bloed kookt en ik zeg –allicht iets te nadrukkelijk- dat ik er niet aan denk om nog eens een extra rondje om hun twee etablissementen te lopen om een tas koffie te bestellen. Ja maar, verweren ze zich (mijn madam had intussen al versterking laten aanrukken): dat zijn hier wel twee gescheiden boekhoudingen hé en twee verschillende eigenaars. De stoom komt intussen, zoals in de oude tekenfilmen, uit mijn neusgaten en oren gespoten. Ik geef daarom niet af, dring aan en ze schenken me de pint uit. Dan, pas dan, vertellen me dat ik die pint niet buiten op het terras mag nuttigen, want ze hebben geen tapvergunning. Als ik ze buiten wil opdrinken, moet dat op de achterkoer gebeuren. Ik geef het op en zeg dat ze de pint en de koffie voor mij part zelf kunnen opdrinken, maar wel opletten dat ze het in het juiste etablissement doen. Misschien best op de achterkoer.

16-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

15-06-2020 om 10:56 geschreven door markenkris

Het heeft de hele nacht pijpenstelen geregend. En om 7 uur is het vat nog niet af. Ik heb geen zin om mijn pyjama broekspijpen te laten natregenen, dus laat ik die uit en vertrek naar de douchecellen met mijn regenjas aan. Dat blijkt eens te meer de meest afdoende remedie te zijn tegen natte kleren: doe ze uit voor ze kans krijgen om nat te worden. Kris volgt schoorvoetend mijn lichtend voorbeeld.

In de universiteitsstad Armdale valt niets te beleven. Het is zondag en alles is hier zo dood als een pier. Alleen de supermarkten zijn open.Na de middag doen we een tripje van 45 km naar in-druk-wek-kende watervallen van Wollomombi. Zoals te verwachten blijken de drie watervallen wat kleiner uit te vallen dan de lyrische omschrijvingen. Als ik hoog water moet aflaten is het volume van mijn waterstraal toch iet wat groter dan dit. De zon breekt door en we maken van de gelegenheid gebruik om nog een natuurwandeling te maken. En wat kom ik daar tegen? Een liervogel (menura novaehollandiae). Het is een van de meest bekende inheemse vogelsoorten van Australië. Niet alleen wegens zijn mooi vederdracht of zijn enorm grote en sierlijke staart, maar ook omwille van zijn onvoorstelbare eigenschap om geluiden na te bootsen, zowel van andere diersoorten, als van omgevingsgeluiden (bv een kettingzaag of het klikken van een camera enz). Hij stoort zich niet aan onze aanwezigheid en krabt rustig de grond open op zoek naar eten. Even later begint hij aan zijn indrukwekkend repertoire. Ik maak snel wat foto's maar ze zijn  niet goed genoeg. Een half uur later komen we terug langs dezelfde plek en ik heb geluk: hij zit er nog. Voor de ongelovigen onder u: kijk maar even op het internet naar het filmpje dat onze David Attenborough erover gemaakt heeft (trefwoorden: liervogel geluid) 

Dan terug naar het stadje Armidale voor een tentoonstelling van werken van hedendaagse Australische kunstenaars. In minder dan 10 minuten is het zaakje geklaard. Niets om over naar huis te schrijven.

14-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

13-06-2020 om 14:56 geschreven door markenkris

We merken steeds nadrukkelijker dat we meer naar het Noorden (lees: naar de evenaar) opschuiven. Gisteren namiddag op ons terrasje van de zon genoten en vannacht vast gesteld dat het ook ’s nachts al heel wat minder koud is. Ik ben om 6 uur opgestaan voor een bezoekje aan het toilet. Ik ben er gewoon in mijn pyjama naartoe gegaan. Wat een verademing ten opzichte van een week geleden zeg.

Nu trekken we naar Tamworth. Niets speciaals aan het stadje dat zichzelf tot hoofdstad van de Australische countrymuziek heeft gepromoveerd. We overnachten hier gewoon omdat ik naar het nabij gelegen Nundle wil. Dat is een oud goudzoekersdorp met nog talrijke ruïnes en mijnschachten. Het is maar 65 km van Tamworth verwijderd, maar de weg ernaar toe is nogal kronkelig. Het vergt dus net wat meer tijd dan we op één dag ter beschikking hebben.

Onderweg naar Tamworth eten we ’s middags in Murrurundi. Een cowboy dorpje van niemendal, een paar straten groot met flink wat vervallen huizen. Er is één eetgelegenheid en die is warempel open. We krijgen een echte Plataan maaltijd voor geschoteld: stoemp met een gehaktbal. Rissole in het Engels. Daarmee heb ik mijn honger gestild en een Engels woord bij geleerd.

De temperatuur was zo aangenaam dat we tot 18u hebben buiten gezeten. Elke dag wat beter!

12-06-2020 om 11:59 geschreven door markenkris

Het wordt een stralende dag. De zon doet om 8 uur al flink haar best en dat is te voelen aan de temperatuur in de camper. Eerst moeten we allebei nog wat Mortselse administratie afwerken, zoals bij voorbeeld een  datum vastleggen met Water-link wanneer ze de nieuwe watermeter zullen komen installeren of bij Kris wanneer de garage haar winterbanden zal vervangen, enz. Elke dag wat nieuws.

Dan de plaatselijke Aldi nog met een kort maar krachtig bezoekje vereerd en vervolgens naar de wijngaard Lindemans voor een degustatie. Intussen is gebleken dat Ruth & Mike enkele jaren geleden hier ook gepasseerd zijn en dezelfde wijngaard hadden uitgekozen voor een degustatie. Straf hé. De eerste drie wijnen lijken me recht uit de voorraad van den Aldi te komen: eens in de mond verdwijnt de smaak al te snel. Alleen de duurste fles had voldoende smaak en lengte. Maar voor die prijs (80 dollar voor 1 fles) mag dat wel. Ik heb dan ook  niets gekocht. De lunch die we hier aansluitend bij nemen, is daarentegen schitterend: een flinke moot baramundi vis, perfect gebakken.

Op weg naar de tweede proeverij loopt het grondig mis. We rijden de statige oprit op.  Hij is erg kronkelig en verdacht smal. Na een paar bochten eindigt die in een rond punt. Kris rijdt het zonder argwaan op om dan halverwege vast te stellen dat de straal van de cirkel amper groter is dan de lengte van onze camper. Kortom we zitten vast. We hebben ons een kwartier geamuseerd om eruit te raken zonder iets te raken. Bij nader toezien blijkt dat we ons hebben vergist en nietsvermoedend op oprit van een huis waren opgereden. Gelukkig was er niemand thuis. Mijn zin in een tweede degustatie is op slag over. We rijden dus terug naar onze kampeerplaats en installeren ons in een warm namiddag zonnetje. Zonder ongelukken en zonder verrassingen.

11-06-2020 om 13:55 geschreven door markenkris

10-06-2020 om 10:01 geschreven door markenkris

Laatste dag in Syndey. We beginnen met een was. Het is een industriële machine, het gaat dus snel. Dan de natte rommel in de droogkast. Oh maar, zelfs op de hoogste stand is dat apparaat na een vol uur nog steeds bezig met de was te drogen, of het doet toch alsof. Kris heeft de half droge was ten einde raad uit de trommel gehaald en we hebben de was over wasdraden, die ik intussen in onze camper gespannen had, opgehangen. Zo kan het goed rustig verder drogen terwijl wij voor de laatste maal naar Syndey trekken. Onze hoop om tenminste het operagebouw te kunnen bezoeken is naïef geweest. Alles is potdicht en leeg, leeg, leeg. In normale dagen kan je hier over de koppen lopen. De ontgoocheling proberen we weg te spoelen met een glaasje bubbels. Dan naar de Strand Arcade. Daar had ik gisteren een schoenpoetser gespot. De eerste in drie maand, maar ik had toen de verkeerde schoenen aan. Vandaag sta ik er terug, maar de man is er niet. Zucht.

’s Avonds lekker bij een Italiaan gaan eten. Zoals te verwachten klopt de rekening niet: 16 dollar teveel. Na wat protest wordt het teveel terug gestort. Italianen blijven Italianen, over de hele wereld.

09-06-2020 om 13:51 geschreven door markenkris

Waar gaan we dat schrijven. Ik ben vannacht wakker geworden omdat het té warm was in de camper. We zijn dus op de goede weg: op zeeniveau, weg van de bergen en alsmaar meer naar het warme Noorden. En dat voelen we gelukkig snel. Vanmorgen naar de vermaarde Vismarkt van Sydney getrokken. Het was een hele onderneming: een busrit van een half uur (een expres bus), twee trammen in Sydney en dan nog een bus. Tegen 11 uur zijn we daar. En dan gaat er een niet te beschrijven wereld open van enorme viskramen, telkens van zeker 10 bij 20 meter vol met een onoverzichtelijk aanbod van gewone en exotische vissen. En allemaal tegen, voor ons abnormale prijzen. Ik zie hier een tonijn van zeker een halve meter liggen tegen 40 Australische dollar (ofte 25 euro) de kilo. Ik zie enorme groene kreeften van 1,6 kg (vastgesteld op de weegschaal), kleine gitzwarte kreeftjes, schorpioenvissen  (25 Australische dollar), baramundi’s van bijna een meter lang, Tasmaanse Oceaan zalm van 40 cm, gigantische krabben enz.

Het aanbod aan oesters is immens, maar de manier van openen en serveren is een regelrechte schande. Ze worden op de klassieke manier open gestoken, het vruchtvlees wordt helemaal rondom losgesneden en dan…. kieperen ze alle sap WEG en vervangen het door kraantjeswater. Vervolgens worden ze op een plastic voorgevormd blauw plastic dienplaatje met wat plastic folie erover vacuüm getrokken. Ik heb een foto genomen van een vakman die reuze oesters van een handpalm groot onder een permanent lopende waterstraal helemaal ‘proper’ spoelt. Bij de Japanse stand gaat het er heel wat verfijnder aan toe. Hier kan je zo een plastic bakje kopen met een half dozijn oesters en elk is anders gegarnierd: de ene met kaviaar, de andere met zeewier enz. Maar ook hier is alle vruchtwater weg gegooid. Alhoewel de verleiding groot is, koop ik die uitgedroogde lodders niet. Ik opteer voor enkele prachtige, grote sushismet rauwe vis. Ze zijn hier, net als in Japan, dubbel zo groot als in Antwerpen. Ze smaken zo heerlijk dat ik me even terug in Japan waan.

Maar dan steekt de Australische drang naar bureaucratie weer de kop op. Op heel die markt wordt er gesmikkeld en gesmakkeld, maar er is geen druppel bier te verkrijgen. Alleen koffie en cola. Stel je voor. Heeft blijkbaar iets te maken met de wetgeving dat niet iedereen alcohol mag serveren. Mijn zoektocht naar een simpele pint heeft van 12 uur tot 16 uur geduurd. Dat had dan weer te maken met het feit dat de meeste pubs ’s zondags dicht zijn. 

Tot slot van de dag nog de QVB, de Queen Victoria Building gaan bezoeken. Een Mall die de Britten eind 19^de eeuw in volle empire periode hebben opgetrokken in prachtige Art Nouveau stijl. Het gebouw is eind vorige eeuw in zijn oorspronkelijke glorie gerenoveerd. Het zit nokvol met chique en heel chique boetiekjes. Awesome and breathtaking tegelijk.

08-06-2020 om 11:38 geschreven door markenkris

Het wordt een schitterende dag vandaag met een stralende zon en een deugddoende temperatuur van 17 graden in de schaduw. We nemen de bus en aansluitend de ferry en we staan op 1,5 uur in het centrum van Sydney. Alle transportmiddelen waren tot vervelens toe pünktlich op tijd en de aansluitingen tussen bus en boot eveneens. In wat voor een apenland is België toch?

Eerst vereren we de luttele restanten van het initiële Sydney met een bezoekje. Eerst Cadmans’ Cottage. Ene John Cadman werd in 1797 ter dood veroordeeld omdat hij een paard gestolen had. Hij had enigszins geluk dat zijn straf werd omgezet tot een verbanning naar Australië.  Blijkbaar beterde hij hier zijn leven en werd in 1821 vrij gelaten nadat hij vier jaar op een schip had dienst gedaan.  Hij maakte daarna een opmerkelijke carrière bij de marine en werd uiteindelijk hoofdinspecteur van de regeringsvloot. In 1830 mocht hij ene Elizabeth Mortimer huwen en ze kregen 2 dochters. Zijn zandstenen huisje, dat dateert van 1816, is momenteel het oudst bewaarde gebouw  van de stad. De man werd po den duur welstellend: hij overleed in 1848 in de Inn die hij in 1844 gekocht had! Hawel voor dergelijke mannen heb ik eerbied. Ik wandel rond het huisje en plots zie ik op de grond een dames handtas liggen. Blijkt dat er onder meer haar Brits paspoort (zo een plastic kaartje zoals wij in België kennen) insteekt. Mijn eerste reactie is medelijden met het meisje dat allicht intussen het verlies vastgesteld heeft. Maar dan vind ik de zaak erg raar. Want.. in  Groot Brittannië is een paspoort niet verplicht en bovendien zou daar normaal haar internationaal paspoort moeten insteken, quod non. Ik ben het rapkes aan de politie gaan afgeven en daarna mijn handen ontsmet.

Dan naar de oudste straatjes van de stad : Suez Canal (maximaal 70 cm breed) en Nurses Walk. Volgens de gidsen ‘ een labyrint van kasseistraatjes waar vroeger het eerste ziekenhuis van Australië stond (van 1788 tot 1816). Ik heb al wat ervaring met de Australische peptalk, maar het was nog erger. Buiten wat (inderdaad aangrijpende plaatjes met authentiek getuigenissen tegen de gevels van de huidige huizen, was daar niets, maar dan ook niets, te zien. Hm.  Dan even over de Harbour Bridge gestapt (behoort tot de drie grootste ter wereld). Gebouwd door de Britten eind 19^de eeuw. In indrukwekkend pak staal. Waaghalzen kunnen ook over de steunbogen van de brug klimmen, uiteraard beveiligd met koorden en riemen. Die bogen zijn zeker 100 meter hoog en het waait daar enorm. Ik heb gedaan alsof ik geïnteresseerd was en me even geïnformeerd. Maar ook hier hetzelfde refreintje: door het corona virus is de attractie gesloten. Ik heb tegen de bewaker gezegd: ‘ ah ja, dat ik daar niet eerder aan gedacht heb, dat zit daarboven vol met coronavirussen’. Die man kon daar niet mee lachen.

08-06-2020 om 11:38 geschreven door markenkris

Als ik ’s morgens uit onze camper stap, ziet het gras wit. Het heeft vannacht gevroren! Dat is dus de reden waarom we gisterenavond de verwarming op 28° gezet hadden en het nog steeds koud hadden. Met een paar dikke sokken gaan slapen en vanmorgen zagen mijn arme voetjes er nét iets te wit uit. Ondanks die bittere koude, ben ik toch een quasi openlucht douche gaan nemen. Het water is gelukkig heerlijk warm en ik luk erin  mijn bevroren ledematen te ontdooien. Tot mijn afgrijzen zie ik meerdere Australiërs in een short buiten ontbijten!

We leren alsmaar efficiënter in te pakken. In het begin vergde het meer dan 3 uur. Nu waren we klaar op 2 uur. Op weg naar Sydney stoppen we even in een klein stadje Leura (Loera spellen ze het hier). Het lijkt sterk op Lier: een klein gezellig stadje met in verhouding veel delicatessen winkels. Ik merk dat er een restaurant open is. Dus reserveer ik onmiddellijk voor ’s middags. Na de basic-maaltijden van de laatste dagen, is een mooi gebakken steak immers meer dan welkom.

Daarna rijden we naar Sydney en via de Noorderring van Sydney naar North Narrabeen . Ik hou mijn hart vast, want in Sydney is een wereldstad met ca. 5 miljoen inwoners, half België dus. Maar dankzij mijn bedreven copiloot en met de souffleur Google Maps verloopt dat tripje feilloos. Geen enkele maal fout gereden. Maarrrr aan de inkom van de camping was het bingo. Ze beweerden dat ik het saldo van de huur niet betaald zou hebben. Ik weet verrekt goed dat ik de transactie wel gedaan heb, maar ja ik kan het daar - stante pede- niet bewijzen. Temeer daar de IT van Argenta na drie maand nog steeds geen oplossing (of een work-around) ontwikkeld heeft om een overzicht van mijn meest recente verrichtingen te visualiseren. En ik heb geen zin om twee maal te betalen. Patstelling uds. Na wat palaveren krijg ik een uur uitstel (‘want de banken zijn België nog niet open’ argumenteer ik terecht). Eens op ons campingplaatsje, bel ik om 17 uur (9 uur Belgische tijd) naar Argenta Mortsel. ik respijt tot morgen 9 uur. We zien wel.

Positief is dat de temperatuur hier een stuk hoger (19 graden) ligt, dus maken we nog snel even een wandeling tot het strand van North Narrabeen (ten Noorden van Sydney).  Wat een aangenaam verschil met gisterenavond.

08-06-2020 om 11:37 geschreven door markenkris

Deze nacht verliep rustiger. We konden ons beter verwarmen en de airco maakte minder van zijn oren. Om kwart over tien staan we vertrekkensklaar. We beteren ons leven al met een half uur! Het weer is schitterend en de natuur is heel mooi. In het eerste deel dalen we 900 héél steile treden naar de Jamison Valley. Alle onverlaten die we  kruisen (omdat zij deze steil trap naar boven reeds voor driekwart beklommen hebben), spreek steevast de bemoedigende woorden uit: ‘good work, your’re halfway’.  De meesten verslikken zich bijna. In het dal doen we een wandeling van ca 2 uur en dan moeten wij aan de andere kant van de vallei ook naar boven klimmen. Gelukkig is deze klim minder zwaar (daarom die we de wandeling niet andersom!). Tegen half vier zijn we terug op de rijweg. We hebben het kalm aan gedaan: 3 uur in plaats van 2uur. Kris gaat naar de camper en ik neem de lokale bus terug om een foto te nemen van de Three Sisters bij de ondergaande zon. Dan zijn ze op z’n mooist. En het lukt. Die drie zusters zijn drie rotsformaties waar voor de Aborignals een legende aan verbonden is. Er waren eens drie zusters: Gunnedoo, Meenhi en Weemala. Ze hadden een vrijer die bij hun vader niet in de spaak viel. Omdat ze geen rekening hielden met zijn waarschuwingen, veranderde hij hen in die drie rotsen. Nu komen er jaarlijks 3.000.000 toeristen die rotsformaties.

 Net als ik de bus terug wil nemen, zie ik een felgekleurde vogel landen in een boom. Ik verwittigd de chauffeur dat ik even terug uitstap. Voor hem is dat geen probleem, want hij gaat een sigaretje roken. Ik neem enkele foto’s en dan hoor ik mijn bus vertrekken. Ik voel me net in Zuid Amerika! Noodgedwongen neem ik de volgende bus. Maar… omdat ik bij de vorige al gepind had, pin ik hier braafjes opnieuw (de chauffeur luistert goed of de opstappers wel het karakteristieke pingeluid maken). Daarmee ben ik reglementeer in- en uit gepind en reis ik toch gratis! Het zal ze leren jandorie! 

08-06-2020 om 11:36 geschreven door markenkris

De voormiddag vullen we met laat opstaan, de camper wat te ordenen en de VAB van Apollo in te schakelen. Het laat opstaan is het directe gevolg van het feit dat dat airco (die de camper als verwarming fungeert) net iets te luidruchtig stond afgesteld om te slapen. In het midden van de nacht heeft Kris dat brulbeest afgezet. Allemaal goed en wel, maar daardoor zakte de temperatuur in de van met de minuut. Kou geleden dus en weinig geslapen. Wat de VAB betreft: ik had gisteren op het dashboard een oranje verwittigingslichtje zien oplichten met een symbool van een motorblok. Oranje licht is niet fundamenteel, maar toch. Want met een huurwagen weet je maar nooit. Ik bel hen vanmorgen omdat we hier 2 dagen/3 nachten blijven.

Terwijl we ontbijten passeert hier een troep van wel 30 grazende kaketoe’s. Speciale beesten. Enerzijds ogen ze mooi en liefelijk met hun gele kuip en wit verenpak, maar anderzijds weet ik dat zij erg agressief uit de hoek kunnen komen tegen iemand die hen ‘verstoord ‘ heeft. Een local vertelde me dat hij ooit een kaketoe onbewust geïrriteerd had. Het charmante beest veranderde plots in een woesteling (hij heeft een vleugelspan van makkelijk een halve meter) , vloog vervolgens weg en… kwam even later terug met wel 20 van zijn kompanen. De man  had intussen dekking gezocht in zijn auto en die beesten hadden zijn wagen grondig en vakkundig gemolesteerd!

De Apollo VAB is hier net als het openbaar vervoer adembenemend stipt. Binnen het kwartier verschijnt hier de camionette van de plaatselijke Apollo VAB! Zijn diagnose is dezelfde als wat wij als leken al vermoedden: de roetfilter die wat verzadigd raakt. Zolang het controlelampje pinkt is er geen probleem, beweert de man. Als het continu door blijft branden, moeten we hen opnieuw contacteren.

Vervolgens trekken we onze stapschoenen aan en beginnen we aan de wandelingen in de Blue Mountains. Dit immens natuurpark met indrukwekkende bergformaties en diep uitgesneden dalen viert intussen zijn 250 miljoenste verjaardag en dankt zijn naam aan de blauwe nevelsluiers van de etherische oliën die de ontelbare eucalyptusbomen over de dalen verspreiden. We maken een korte verkenningstocht en bereiden onze dag wandeling van morgen voor. Want alles is hier zogezegd open, maar vooral voor .. werken. Minder voor klanten.

08-06-2020 om 11:35 geschreven door markenkris