Na het paaslam met mosterdsaus en aangepaste wijn van
gisterenavond, houden we het vandaag kalm op culinair niveau. Het is stralend
weer, dus maken we samen Toon en Romana een aangename wandeling naar Monnee
Ponds, een dorpje een 4-tal kilometer verderop. Een mooi en proper buurtstadje. Hier komen we zeker nog eens terug.
Vandaag administratie en financiën dag. Ik kijk intussen op
tegen een stapeltje kastickets van zeker 2cm dik. Kris gaat ze op datum
rangschikken. Dat is dé belangrijkste aanzet om in het bos de bomen te kunnen
blijven zien. Anderzijds probeer ik ook goed bij te houden welke
vooruitbetalingen we geannuleerd hebben, voor welke we een terugbetaling
krijgen en voor welke een compensatie in credits en daarenboven wanneer.
Gelukkig heb ik de reflex gehad om dat hele administratieve kluwen, gespreid
over bijna 2 maand, in een spreadsheet bij te houden. We vinden onze jongen er
nog steeds in terug. Dat is een geruststelling. Probleempje is wel dat ik
vandaag de verrichtingenstaat van mijn creditcard niet kan openen. Ik krijg een
foutmelding. Ik zal maar wachten tot morgen.
In de namiddag opnieuw naar Moonee Ponds gewandeld. Daar in
een restaurant met de naam Hecho en México mezelf op een margarita classica getrakteerd
en Kris ermee laten kennis maken. Het smaakt haar.
De openingsuren van de
lokale supermarkten slaan me wel met verstomming: elke dag (dus ook zondag) ze zijn open van 06 uur tot 24 uur.Voor de consument een paradijs, maar ik kan
hieruit ook afleiden dat het personeel hier niet of bijna niet gesyndiceerd is.
Anders is een dergelijke regime onbetaalbaar.
We zijn met de trein terug gekeerd. We zaten alleen in onze
wagon.
s Avonds bij Toon gaan eten en als nagerecht de Kiwano, die
we eergisteren op de markt gekocht hebben, opgegeten. Het vruchtvlees ziet
groen en heeft inderdaad de zelfde textuur als een passievrucht, maar het
smaakt naar zoete komkommer. Leuk als afwisseling, maar ook niet meer.
Ik schaam me een beetje, maar we kunnen over niets anders
meer vertellen dan aankopen, koken, eten en afwassen. Er gebeurt hier ook niets
anders meer. Intussen wordt het hier langzaam maar zeker herfst. Meer
bewolking, meer frisse wind en alsmaar minder zon. Het aantal regendagen zal nu
ook wel beginnen toe te nemen. We wisten dat dit er zat aan te komen. In de complexe
zoektocht om zoveel als mogelijk niet in het verkeerde seizoen in de verkeerde
regio te reizen, hadden we na flink wat studie, wikken en wegen en raad
vragen- doelbewust als eerste etappe van
de reis geopteerd voor Tasmanië en Melbourne, net voordat in die Zuidelijke
regio de herfstperiode aanvangt. Daarna zouden we dan progressief alsmaar
Noordelijker reizen (dus naar de evenaar toe), zodat we de herfst gedurende de
hele reis zouden voor blijven. Tegen dat begin mei in Cairns zouden toekomen,
zouden daar de vervaarlijke jaarlijkse orkanen van het regenseizoen voorbij
zijn.Mannen maken plannen, jaja.
Dus zijn we noodgedwongen, na een lekker paaseitje, pers
geperst fruitsap en uitgebreid ontbijt at Tiffanys (met onder meer rogge-zuurdesembrood,
rozijnenbrood, vijgen, geitenkaas met asse, verse yoghurt, jamon iberico, bos- en brambessen), opnieuw inkopen gaan doen op de lokale bio
markt. Een litertje bio yoghurt en wat groenten. Dan valt mijn oog op een
vrucht die ik nog nooit gezien heb. En dan moeten ze wel van heeeel ver komen.
Ik kan de vrucht qua uiterlijk best vergelijken met een tuna (de vrucht van een
cactus) met gelijkaardige kleurschakeringen(geel-groen) maar dan groter en dikker en met dikkere stekels. Het ligt
voor de hand dat ik dacht dat het een voor mij onbekende soort tuna betreft.
Maar neen, het blijkt een African Horned Cucumber te zijn ofte een Kiwano. In
het Nederlands een gehoornde meloen. Het vruchtvlees lijkt op het vruchtvlees
van een passievrucht en het smaakt er ook naar. Voor de liefhebbers hierbij de
wetenschappelijke naam: Cucumis metuliferus.
Valt hier zonet de huisbazin van de B&B binnen met een
bloementuil van 5 Proteas. Voor zij, die nog niet in Zuid Afrika geweest zijn,
even toelichten dat het een enorm grote en mooie bloem is die tevens denationale bloem van dat land is. Kijk maar
even op tinternet. Gewoon uit appreciatie omdat wij zulke fijne klanten zijn
(zegt zij) en allicht ook uit erkentelijkheid dat ze haar B&B onverhoeds
voor één maand extra in t zwart kan verhuren (denk ik). Het speelt geen rol,
beiden partijen varen er wel bij.
Onze reis langs de Oostkust van Australië lijkt steeds meer
op een culinaire reis in Melbourne. We worden zo stilaan specialist in het
opsporen van de juiste marktstalletjes om ingrediënten aan te kopen die min of
meer beantwoorden aan de Europese normen van fijn voedsel in plaats van
ondermaatse bestanddelen die als enige functie lijken te hebben de honger te stillen.
Inderdaad, Paaszaterdag 8 uur s morgens en wij zijn weer
aan het trammen naar South Melbourne Market, dit keer met Toon, Romana en
Jacqueline. Een bijna lege tram voor ons alleen en we rijden door verlaten
straten. We kunnen misschien een reisgids schrijven met suggesties voor mogelijke toeristische activiteiten in
Melbourne tijdens een pandemie. Vermits het district Melbourne 10 keer groter
is dan Brussel, is dit allicht wel een gat in de markt en kan het een veelgevraagde
handige reispocket worden. En we kunnen het opsmukken met weidse en verlaten
beelden van een lege stad Melbourne.
Vorige woensdag hebben Mark en ik alles verkend op die
overdekte markt en gecheckt wat er op paaszaterdag nog open is. Zo weten wat we
waar willen en kunnen kopen voor onze paasmaaltijden. Weerom een aangename
bezigheid, al is het reeds te druk om voldoende afstand te kunnen houden in
deze corona-tijden. Het duurt dan ook niet lang of het veiligheidspersoneel grijpt
kordaat in door paaltjes en linten te
installeren om de mensen spontaan te laten aanschuiven in rijen. Ook op straat
patrouilleert de politie. Braafjes houden wij voldoende afstand van het jonge
gezinnetje.
Zoals verwacht, trekt Mark onmiddellijk naar het beste
viskraam, niet om direct vis te kopen, maar wel om fotos te nemen: een
plezante verkoper ziet hiervan de humor in en verwittigt al lachend, dat Mark voor
elke foto een AUS dollar dient te betalen: zelfs in ietwat stresserende
momenten zijn er steeds grapjassen! Wij
kopen verse tonijn, zoals gepland, alhoewel die kleine kreeftjes er heel
sappig, vers en smakelijk uit zien. Het zijn Scyllaridae (Beerkreeftjes in het
Nederlands). Hier noemen ze hen Moreton Bay Bugs. Heb je ooit al blauwe visfilet
gezien? Wij niet. Enfin, we hopen dat we nog even tijd krijgen om dit allemaal uit te
proberen!
De bestelling van een ontbeende en opgebonden lamsbout is
wat moeilijker, want dat is hier niet zo gebruikelijk: ofwel met been ofwel
versneden lamsvlees, zoals voor stoofvlees. Op vraag kon men wel ontbenen, maar
niet opbinden: het zij zo.
Een gesloten kriekentaart met zanddeeg wordt het dessert voor
vanavond. Bij het opbergen hiervan in mijn herbruikbare boodschappentas (I
choose to re-use, noemen ze dat hier), voel ik dat deze zo zwaar is dat ik er
gemakkelijk iemand kan mee neerkloppen. Waarschijnlijk is die fijne patisserie,
toch iets minder fijn? Misschien toch beter een open fruittaart gekozen? We
zien wel hoe mierenzoet het zal zijn vanavond.
Zo te zien, werkt de aankondiging van de Premier van Nieuw
Zeeland, dat de leveringsbedrijven van chocolade paaseieren en paashaasjes, nu
ook behoren tot de essentiële noodzakelijke behoeften, ook voor Australië. Toch
kunnen ze ons niet bekoren, omdat wij zo verwend zijn door onze Belgische
chocolatiers. Voor de aanschaf van verse groenten en fruit, is de wachtrij al
behoorlijk lang geworden, ten gevolge van het rigoureus respecteren van telkens
1 1/2m afstand. Ik schuif aan en Mark gaat ondertussen op zoek naar donker zuurdesem
brood, op steen gebakken. Weerom getuige van zongerijpte vruchten en groenten:
een overdaad! Princesseboontjes en zoete maïskolven mogen niet ontbreken!
Na 20 minuten aanschuiven voor een take-away koffieke, keren
wij tevreden en geladen terug met de snelle en stipte trammekes. Wat kan het
gevoel van bijna alleen op deze wereld en van ons toch ook wel deugd doen!
Dit komt nooit meer terug en als het moest terug komen, zullen wij het
waarschijnlijk niet meer meemaken. Misschien toch maar best beginnen aan een
reisgids voor zij die na ons zullen komen?
Nu Mark ondertussen ons huisje grondig heeft gestofzuigd met
matten uitkloppen en al, lijkt het, naar Australische normen very clean en
kunnen wij ons volk verwachten.
Onze maaltijd wordt duchtig gesmaakt, zelfs door Jacqueline
die, niettegenstaande ze moe toekomt,helemaal opkikkert en goed gezind en met een rode wangen van inspanning,
het terrein verkent: goddelijk hoe ze nu al met lading in de hand rondstapt en
van geen hindernis vervaard is, zelfs in achteruit!
Het was een Paaszaterdagavond om nog gelukzalig aan terug te
denken!
Vandaag is het Goede Vrijdag. In tegenstelling tot de
Westerse wereld wordt hier in Australië deze kerkelijke hoogdag grondig
gevierd. Alle winkels, bakkers en ketens zijn gesloten, terwijl ze op Stille
Zaterdag en op Paasdag wél open zijn. Op Paasmaandag is hier, net zoals bij ons,
alles gesloten.
Kris heeft speculaas gemaakt met de lokale ingrediënten. Dat
betekent uiteraard roeien met de riemen die wehebben, vooral inzake de typische speculaas kruiden. Dat kruidenmengsel kennen
ze hier immers niet. Maar ook de bruine suiker stelt problemen. Aanvankelijk
vind ik alleen lichtbruine, maar de volhouder wint en uiteindelijk vind ik een
kilogram donkerbruine suiker. Maar als we het pak thuis openen komt er, naast
de klassieke geur van donkerbruine suiker, ook een aroma vrij dat ik best kan
omschrijven als lichtjes aangebrande suiker. Het laat zich raden: ondanks
flink wat improvisatie lukt het baksel goed, ook de kleur klopt, maar er hangt
een verbrand geurtje aan. Naeen paar
beten, proef ik het echter niet meer. Dus goedgekeurd.
Deze namiddag nog een mooie natuurwandeling gemaakt langs de
Moonee Pond Creek die ons na een 3 km in de Docklands van Melbourne brengt. Ook
daar is alles gesloten, op een chocolateria na, met de naam San Churro.
Spitsvondig zijn de Aussies wel, als het op het uitdenken van originele
benamingen aankomt, althans. Kris bestelt een warme chocomelk. Ze heeft hem wel
maar half opgedronken. Hij is blijkbaar een beetje té zoet voor haar. En dat
wil wat zeggen. Op de terugweg komen we langs de oevers van de Creek een reiger
tegen en een aalscholver die een vers en eigenhandig gevangen visje poogt naar
binnen te zwelgen. Maar hij heeft het er lastig mee, want zijn prooi gaat niet
akkoord en spartelt flink tegen. Hoe zou je zelf zijn.
Staalblauwe hemel en een stralende zon. Wat een zalig
herfstweer. Dus beslissen we naar het strand in Saint Kilda te trammen en
vandaar een fikse strandwandeling van 8 km naar Brighton Beach te doen. Het
traject met openbaar vervoer én de aansluitingen verlopen vlekkeloos. De
wandeling was gewoon zalig. s Middags wat gegeten in Elwood Bay, een dorpje
halfweg tussen St Kilda en Brighton Beach. Het is duidelijk dat we door een
equivalent van Knokke stappen. Kasten van villas aan het strand zoals ik aan
de Belgische kust nog niet gezien heb. Een ervan had een gevellengte van naar
schatting van zeker 50 lopende meter en drie verdiepingen hoog. Allemaal voor
één gezin, want er ismaar 1 bel en 1
brievenbus. Aanpalend aan het huis staat er nog overdekt zwembad. Ik heb wat
last om Kris te laten voort wandelen. Ze raakt er maar niet op uitgekeken laat
staan uitgepraat.
Het bezoek aan het strand van Brighton is een historische
ervaring. Normaal gezien kan men daar over de koppen lopen. Nu was het nagenoeg
leeg. Een speciaal gevoel wel. Maar het had één voordeel: nu kwam de 100 m
lange sliert van felgekleurde strandcabines van het begin van de 20ste
eeuw helemaal tot hun recht.
De weg terug goed voor een slordige 30 km- hebben we met
openbaar vervoer gedaan: 1 bus en 2 trammen. Alle overstappen sloten naadloos
op elkaar aan en dat tegen een te verwaarlozen prijs van enkele euros de man.
De directie van De Lijn zou hier best eens een maandje op cursus komen.
Enkele dagen geleden hebben we tijdens een tramrit naar
Saint Kilda opgemerkt dat er onderweg een enorme markthal, South Melbourne
Market Via internet heb ik vernomen dat die vanaf 7 u s morgens open is.
Vanmorgen rijden we er naar toe. En inderdaad. Het gaat niet om één hal, maar
een immense verzameling van op elkaar aansluitende hallen. Ik schat dat het in
totaal wel 22.500 m² beslaat (150 bij 150 meter). De kwaliteit van de
aangeboden waren, zowel de groenten als de vis, het vlees en het gebak, is echt
indrukwekkend. De waarheid gebiedt me ook toe te geven dat de meeste groenten
kwalitatief zelfs beter zijn dan in België. Ik denk bv aan gember, paprikas,
boontjes, broccoli, maïskolven enz. Zelfs het gebak oogt hier Europees, lees:
meer verfijnd. Hoe langer we hier verblijven, hoe meer we inzien dat we, mits wat
zoeken, wel degelijk kwaliteitsproducten kunnen kopen om lekker te koken. Gaan
eten is en blijft een ramp.
Vanmiddag kom ik mijn belofte na en ga naar de Mexicaan om
tamales te gaan kopen. Een ontgoocheling, want ze trekken op niet veel. De
vulling bestaat nagenoeg alleen uit afgekookt kippenvlees. Ik had ook een
tamales met varkensvlees genomen. Dat smaakte wat beter af, maar al bij al
blijven ze kwalitatief ondermaats. Gebuisd zijn ze.
In de plaatselijke drankenwinkel staat de Campo Viejo in
promotie. Hij kost hier dan meer 16 Australische dollar, zo een 9,5 euro. Ik
neem er drie uit het rek en ga naar de kassa, terwijl de kassiereen fles scant, babbel ik wat met hem en als
ik terug thuis ben realiseer ik me dat die man slechts 1 fles heeft aangerekend.
Dat komt neer op iets meer dan 3 euro voor een fles Campo Viejo. Ik ga terug,
leg hem uit dat hij zich vergist heeft. Die man is zo aangenaam verrast door
mijn eerlijkheid, dat ik maar één van de twee flessen moet bij betalen. De
tweede krijg ik gratis. Dus drink ik nu Campo Viejo van 6,4 euro de fles.
Vannacht had Kris last van haar omgeslagen enkel. Dus
beslissen we dat het beter is om het vandaag (nog) wat kalmer aan toe doen.
Eigenlijk hebben we maar een korte wandeling in de buurt gemaakt. Onderweg ben
ik een Mexicaans restaurant tegen gekomen. Noodgedwongen is hun business model gereduceerd tot een take-away. Achter de toog een echte Mexicaanse
dame, dus neem ik de kans te baat om nog eens wat Spaanse te praten. Zijblijkt afkomstig te zijn van Guadalajara. Op
mijn vraag hoe ze hier aangeland is, antwoordt ze dat ze met haar toenmalig
lief, nu echtgenote, naar Australië gekomen was als student om Engels te leren.
Heel rare uitleg vind ik, want de VS liggen toch een heel stuk dichterbij zou
ik denken. Blijkt dat ze als Mexicanen de VS zomaar niet binnen kunnen en dat,
als het dan toch lukt, ze hun studies niet mogen combineren met werk. Volgens
mij klopt er geen iota van het verhaal, maar ik dring niet verder aan en kom
ter zake. Ik informeer of ze empanadas maakt. Neen, wel tamales en flautas. Ik
bespreek even met Kris en dan vraagt de Mexicaanse of we Duisters zijn. Bijna
antwoord ik haar, Belgen. Waarop zij prompt zegt dat ze in België geweest is. Ik ben
intussen wat achterdochtig geworden met haar verhalen die overlopen van het typisch Amerikaans enthousiasme en tracht die ballon te doorprikken. Dan begint ze enthousiast
de lof af te steken over de Belgische bieren, zoals Trappist en Westvleteren.
En tot mijn stomme verbazing spreekt ze die namen nog feilloos en perfect uit.Ik sluit af met de belofte de volgende dag
wat te komen bestellen.
De zon schijnt opnieuw. Dat is een verademing na twee dagen
rotweer. Dus trammetje genomen naar de kust: Saint Kilda. We stappen rechtstreeks
naar de kaas en wijn winkel van ons meiske uit Charleroi. Maar we hebben pech, haar winkeltje is s maandags gesloten.Dat was ik bij ons eerste bezoek vergeten te controleren. Dan op zoek gegaan naar Acland Street, omdat daar
nogal wat winkeltjes en restaurants en snuisterijen geconcentreerd zijn.
Onderweg passeren we door een aangename residentiële wijk met mooie bomen. En daar kom ik eindelijk mijn eerste interessante vogels tegen: ene Anthochaera caruncula en een Trichoglossus
moluccanus. Dan even een foto gaan nemen van de inkom van een lunapark dat hier
als sinds de jaren 20 van de vorige eeuw staat. Uiteraard intussen gerenoveerd en gemoderniseerd. Niettegeloven, maar de inkom van het complex ziet er identiek uit
als de inkom van de kerken van de Cao Dai sekte in Vietnam. Je moet maar eens
op internet kijken naar de Cao Dai kerk in Tay Ninh met twee kerktorens in kitscherig
Engels lichtblauw en lichtroze.
Dan mis trapt Kris zich even en slaat haar enkel om. Gelukkig
gaat de pijn snel over. We kunnen dus gelukkig verder wandelen naar en in de Acland Straat, de winkelstraat. We slenteren van de ene rommelwinkel naar de volgende patchoeli (ik weet jandorie niet meer hoe we dat horen te schrijven) winkel en vergapen ons aan talloze patisserieën met wansmakelijk grote gebakken (geen gebakjes) in de meest afstotelijke kleuren tot plots, ik weet echt niet waarom, mijn aandacht getrokken wordt door een .bierwinkel die beweert 600 soorten bier te verkopen. En ik heb geluk: hij
is open. Blijkt dat die uitbater onder meer een wand van 1m breed bij 2m hoog volgestouwd
heeft met Belgische bieren. Wat een verschil met een decennium geleden. Ik herinner me dat ik overal in de wereld promotie heb moeten maken voor Belgische bieren. Ik voelde mij toen bij momenten als Paulus die het christelijk geloof wilde verkondigen aan al die ongelovigen in de Westerse wereld. Ik kijk in Australië in het algemeen en hier in Saint Kilda in het bijzonder rond en ik ben
tevreden, ik zie dat ik mijn werk grondig gedaan heb. En dan ging ik rusten..
Zondag betekent hier zondag markt. Een klein marktje waar
lokale neringdoeners hun organic en ethic waar aan de man/vrouw proberen te
brengen. Uiteraard niet de goedkoopste plaats om inkopen te doen, maar daarmee
hebben we nog eens een doel om naartoe te wandelen. Wat de Aussies bedoelen met
organic en ethic is me niet erg duidelijk. Alle etenswaren hebben die
woorden op hun verpakking staan. Ook melkproducten zijn organic en ethic.
En steevast staat er dan onder de hoofding allergieën uitdrukkelijk vermeld: bevat
melk. Mijn sokken zakken hier af bij zoveel verbale nonsens.
We hebben alleen verse yoghurt gekocht en jawel,de hele reutepeuteut die ik hierboven beschreven
heb, staat er weer mooi op. Wat een geruststelling voor een consument dat de
yoghurt hier melk bevat en van een organische en ethisch verantwoorde koe komt.
Als klap op de vuurpijl wordt die
onzinnog aangevuld met de
wereldschokkende informatie dat de mannelijke kalfjes met melk gevoed worden. Voilà,
nu gij. Hoe de vrouwelijke kalfjes gevoed worden, zal mij voor eeuwig en acht
dagen een raadsel blijven.
In de namiddag een wandeling in de regen
gemaakt. Niets speciaals dus. En s avonds bij Toon aan tafel kunnen
schuiven voor een fijne vegetarische lasagne. Wat kan een mens nog meer verlangen?
Deze voormiddag een wandelingske gemaakt en inkopen gedaan.
Want deze avond ontvangen we Toon en Romana in de volgende aflevering van
Komen eten. Het zal venkel met zalm worden.
De taakverdeling is simpel. Aankopen doen we samen. Ik mag daarna
ui en look versnipperen, de zoete aardappelen schillen en later op de avond de
zalm bakken. Kris ontfermt zich over de serieuze facetten, zoals het karameliseren
van de venkel en al de rest. Als nagerecht voor de zoetebekken tovert ze ook
nog chocolade mousse met behulp van zwarte chocolade (85%), wat eieren en met
de hand opgeklopt eiwit.
In de wijnwinkel vraag ik naar een droge witte wijn en voeg
er onmiddellijk aan toe dat ie droger moet wezen dan de witte pinot gris van
Oyster Bay van enkele dagen geleden. Die vond ik toch wel al te zoet. Kwestie
de verkoopster een duidelijk referentiepunt in graad van zoetheid te
geven.Dat was er compleet naast. Ik zag
in haar ogen dezelfde panische angst opborrelen die je ook in de ogen van een
hedendaagse verkoopster in de Veritas kunt ontwaren als je een vraag waagt te
stellen over snit of naad. Je mag kiezen, het maakt niet uit. Dat wicht poogt
al toeterend haar existentiële stress te verwerken en laat haar ogen over al
haar flessen dwalen, wanhopig op zoek naar een etiket waarop DRY staat. Heel
haar wezen straalt geluk uit als ze een fles vindt. Ik ben een beetje
achterdochtig en lees de achterkant van de fles en ik struikel over termen
zoals exotic fruit en dergelijke. Uit pure menslievendheid heb ik gezwegen.
Ik heb de fles beleefd terug op haar plaats gezet en dezelfde Pinot Gris als
vorige maal mee genomen. Dat leek me het meest zekere.
Dit allemaal om duidelijk te maken dat we vandaag niets
speciaals mee gemaakt hebben en bijgevolg ook niet veel te vertellen hebben. En
ja, de maaltijd is een succes geworden.
Tegen alle verwachtingen in schijnt vandaag de zon opnieuw.
Dus hebben we snel ingepakt en de tram genomen naar St Kilda strand. Zo een
slordige 15 km hier vandaan. De wandeling langs het strand onder een
staalblauwe hemel is een hele verademing tegenover het rotweer van gisteren.
Maar ik vind geen take-away of meeneem chinees. Niets. Ik heb me uiteindelijk
moeten verlagen tot een fish & chips uit een Australisch frietkot. Het is
een mooie oefening in zich voeden in plaats van eten.
Een wandeling nadien door het stadje Saint Kilda zelf leert
ons dat het een mooi en gezellig plekje is, Zuidoost van Melbourne. Aan de
huizen en de (gesloten) winkels te zien geniet de gemeenschap van een hoger dan
doorsnee inkomen. Een wijnshop is wél open en in het uitstalraam valt mijn oog
op een fles Cahors van 2016 voor 28 Australische dollar. Goed voor 14 euro. Tegen
mijn principes in, vnd ik dat ik deze kans niet kan/mag voorbij gaan. Ik koop
de fles en de verkoopster spreekt me aan in zeer goed Nederlands, met een licht
Duits accent. Mijn mond valt open van verbazing, zeker als blijkt dat ze
afkomstig is van Charleroi. Haar Nederlands is jandorie beter dan het
beschamend koeterwaals dat 98 % van de Franstaligen (die nochtans ook Belgen
zijn, nietwaar) zonder schaamte durven produceren. Er is nog hoop in deze bange
dagen. Op de vleugels van de liefde is ze naar Australië gevlogen en nu woont
ze hier. Haar wijn- en kaaswinkeltje is mooi verzorgd met een internationaal en
evenwichtig assortiment aan kazen. Hier komen we vast nog eens terug, als het
corona-virus het belieft.
Vanavond bereiden we mijn lievelingskost (voor de goede
verstaanders onder ons even verduidelijken: ik schil en verhaksel, Kris kookt):
Australische lamsvlees, met boontjes, tomaat en zoete aardappel. Ik heb uit
nieuwsgierigheid een joekel van een mauve zoete aardappel gekocht. De maaltijd
haalt qua kwaliteit als presentatie, sfeer en achtergrond muziek zonder overdrijven
het niveau van het betere klasse-restaurant in Australië en de Cahors wijn sluit
daar prima bij aan. Als nagerecht nog wat kaasjes (type camembert ed). Leikker,
ech leikker.
Nu ik de datum typ, realiseer ik mij pas dat het 1 april is
vandaag. De mop is dus dat wij opnieuw stuck in Melbourne zitten en erom
kunnen lachen, elke dag opnieuw. Zolang wij beiden gezond van lichaam en geest
blijven, natuurlijk.
Mark stippelt een dagwandeling uit naar de Docklands in
Melbourne. Te vergelijken met t Eilandje in Antwerpen, maar dan véél groter en
weidser. Hetzou een wandeling langs de
Yarra River worden, volgens Toon. Vermits wij enkel een treinplan van Melbourne
bezitten, maken wij gebruik van een vooraf gedownloade route van Google Maps:
dik in orde, denken wij.
Wij passeren een biologische bakkerij en schaffen ons, naar Belgische
normen, echte stevige en ,-lekkere broden aan: 1 donker zuurdesem en 1 donker
rozijnenbrood: niet goedkoop, maar niet te vergelijken met het sponsbrood in de
supermarkt. Mark vraagt aan de winkeldame om deze vanavond te mogen komen
ophalen, op onze terugweg naar huis, kwestie om er niet de ganse dag te moeten
mee sleuren: geen probleem.
Onze rivierwandeling blijkt er één te zijn langs
industrieterreinen: niet bepaald mooi of aangenaam. Totdat wij aan het grote
rad in de Docklands arriveren: Observation Wheel noemen ze het hier. Gesloten
natuurlijk, maar bijzonder rustig. s Nachts verlicht de ster, binnenin het rad,
met de cabines. Het doet mij denken aan het Atomium: maar ook gesloten.
Blijkbaar bevinden wij ons in het commercieel gedeelte van de Docklands met
attracties, shoppingcenter en supermarkten: enkel deze laatsten zijn open. Naar
dagelijkse gewoonte verkennen wij Woolworths. Bij het betreden hiervan, staat
een vriendelijke, maar duidelijk aangevende winkeldame gereed om ons welkom te
heten met een ontsmettende spray in de hand: na de vraag hoe het met ons gaat
vandaag, besproeit zij onze handen en dankt ons hiervoor: een fijne manier om
van een nood een deugd te maken, denk ik dan.
Wij staan perplex van de verzorgde, kleurrijke, maniakaal
geordende en rijkelijk gevulde rekken: allen in blinkende staat, net zoals de
vloer. Ge zou er kunnen van eten: een voorbeeld voor onze supermarkten. Om een
puntje aan te zuigen! Het gevarieerd aanbod overweldigt. De verse groenten
worden geregeld besproeid met een waterdamp, die van bovenaan de toog naar
beneden dwarrelt: een uitnodigend zicht om veel verse groenten te kopen.
Wanneer ge op zoek gaat naar een product, wordt dit gemakkelijk gevonden,
doordat er aan de inkom een lijst hangt met wat waar te vinden is. Elke rayonnummer
komt overeen met de inhoud van de lijst: bijzonder handig en up to date, want
in werkelijkheid is dat ook zo. Bij ons veranderen ze om de haverklap een
plaats van een product, maar passen de overzichtsinhoud boven een rayon niet
aan: het klopt dan ongeveer van ver, maar verre van juist.
Omdat wij wel wat moeite hebben met het zelf scannen van
onze producten, kwestie dat links rechts wordt en de zijde van het scantoestel MET
zak anders is dan ZONDER zak enz . kiezen wij nog even voor het gebruik van een
bediende kassa, ook al omdat er van aanschuiven geen sprake is. Nochtans kleven
er op degrond om de 1,5m ronde groene
stickers, waar op te lezen staat: PLEASE STAND HERE. Voor het geval ge de
afstand van 1 ½ m niet goed zou kunnen inschatten.
Weerom een altijd heel vriendelijke en geïnteresseerde
kassierster die zich meerdere keren verontschuldigt dat zij de aankopen niet meer
mogen inpakken. Eigenlijk is die verontschuldiging zelfs overbodig, want de
kassierster legt alle producten die ze gescand heeft in een inox stapelrekje dat
op dezelfde hoogte staat als haar kassa. De klant kan zijn eigen tas aan dat
inpaksysteem hangen zodat de opening van de tas mooi open blijft staan en hij/zij
zijn aankopen ordelijk en zonder stress kan inladen. De kassierster wacht
immers met verder scannen tot de klant zijn stapelrekje heeft leeg gemaakt.
Geen rotzooi met een rolband waar alles op één hoop komt te liggen en de klant
niet snel genoeg kan inladen, want de aankopen van de volgende klant komen er
al aan gerold. Zeer praktisch en heel klantvriendelijk.
Ook de aanwezigheid van gratis te gebruiken en voldoende
nette en goed onderhouden sanitaire ruimtes, is opmerkelijk. Dit is zelfs zo in
de binnenstad van Melbourne, het CBD (central business district): steeds er openbare
propere toiletten te vinden. Daarenboven is het gebruik van openbaar vervoer in
die CBD nog eens gratis ook. Er rijdt zelfs dagelijks een oud trammetje, City
Circle, langs de binnensingel van de
stad. Weerom gratis en een aangename verkenning van de binnenstad. Het systeem
van hop on, hop off aan speciale haltes.
Na een smaakvolle pic-nic op een moderne bank in de zon,
stappen wij verder naar een ander gedeelte van de Docklands: de jachthaven met
cafés en restaurants aan de kade. Alles is er verlaten en stil. Hier staan ook
de wolkenkrabbers van wooncomplexen en bureaus. Aangenaam wandelen totdat wij
voor een kleurrijk gebouw staan met een kunstige inkomtrap in hout: het blijkt
de bibliotheek te zijn. Het doet denken aan Centre Pompidou: een ideale rustige
groene plek om te genieten van een take away koffie. Doch niets daarvan. Weerom
is de cafetaria gesloten.
Dan maar terug wandelen naar het shoppingcenter in het
commercieel gedeelte van Dockland. En ja, daar zitten wij dan op een houten
bank met onze koffie in de hand en omringd door verzorgde en originele
plantenbakken.
Het wordt tijd om huiswaarts te keren en onze bestelde
broden op te halen in Kensington: dit keer vinden wij de wandelweg langs de
rivier, welke inderdaad heel wat aangenamer is dan de heenweg. Dankzij maps.be:
Toon had gelijk! Wij passeren nog even bij hen, om de vorderingen van het
stappen van deze kleine meid op video vast te leggen! Ze gaat met rasse
schreden vooruit. Toch bijzonder dat wij hiervan mogen genieten.
Een lekkere vismaaltijd met een lekker flesje Nieuw-Zeelandse
witte wijn (Oyster Bay), maakt onze dag compleet en doet eer aan: CARPE DIEM.
Heerljik en onverstoord geslapen in ons iets grotere Camper
Van, denken wij maar: in gedachten zetten wij onze rondreis verder en zijn wij
soepel en polyvalent: niet moeilijk wanneer ge s morgens gewekt wordt met het
zonnetje in uw gezicht en een zee van zalige tijd onder ons twee. Wij komen
letterlijk niets te kort en gaan elke dag op ontdekkingstocht in een
supermarkt, op zoek naar kwalitatief fijn en gevarieerd eten: een kluif naar de
hand van Mark, die bijna niet herkenbaar is van de Mark in een supermarkt van
bij ons: zo rustig en genietend met zijn ogen. Wij doen alle rayons af en
proberen elke keer iets anders: een groot deel van onze bezigheid dus.
Daarnaast stippelen wij onze dagdagelijkse wandeling uit: weliswaar
zonder gebruik te maken van het openbaar vervoer, gezien de grote kans dat wij
onvoldoende afstand kunnen bewaren.
De keuze is ongelimiteerd: Kensington, een gehucht van
Melbourne, waar wij nu verblijven, is een prima uitvalsbasis: we verkennen onze
gemeente zelf, een half uurtje wandelen, met vervolgens op zoek naar een take
away koffie, welke we slurpend verorberen op een bank in de zon: genietend en
gapend naar voorbijgangers, zoals oudjes kunnen doen.
Dan valt mijn oog op informatie op het raam van een
apotheek: gezichtsmaskers terug verkrijgbaar. We besluiten om 1 professioneel
gezichtsmasker met filter te kopen, welk ik enkel denk te gebruiken tijdens
onze lange terugvlucht, als dit dan nog nodig zou zijn. Kwestie van mijn
geweten te sussen, want Mark vindt het niet nodig voor hem. Met mijn buit in
mijn rugzak, wandelen wij huiswaarts en worden verwacht bij Toon en Romana voor
het aperitief en om nog even te genieten van de vorderingen van kleine, maar
snelle Jacqueline.
Gelukkig hebben wij meer dan voldoende leesvoer mee, om ons
niet te vervelen. Maar een reisuitvoering van Rummikub zou toch wel mooi
meegenomen zijn om samen met het jongegezinnetje te spelen: het zij zo.
Daarnaast is er ook steeds het ontwaken van het thuisfront,
wanneer het voor ons bijna slaaptijd is: als wij niet opletten, is het algauw
23u voor ons, wanneer wij onze smartphones uitzetten en vermoeid van de
inspannende dag, naar boven tenen: wat een leven toch! Als dat maar niet
afkicken wordt, eens terug in Mortsel: ik vrees ervoor, want een mens went hier
snel aan.
Deze namiddag verhuizen we van het huis van Toon, naar de
B&B die we dankzij Toon- hebben kunnen huren en vanavond is het onze beurt
om te koken. Dus vanmorgen wat inkopen gedaan om een, naar Australische
maatstaven, pantagrueleske maaltijd te bereiden. Voor nuchtere Europeanen, lees: een
bescheiden schotel met gevulde pepers met rijst. Zoekend naar een aangepast
nagerecht, valt Kris haar oog op een rock melon. Een meloen ter grootte,
gewicht en hardheidvan een 17de
eeuwse kanonskogel. Ik heb zo mijn bedenkingen bij de graad van rijpheid van dat
potentieel moordwapen. Dus klamp ik drie
personeelsleden van de supermarkt aan met die existentiële vraag. De eerst twee
wijken verschrikt achteruit. Of dat is in gevolge mijn vraag of uit vrees voor
een dodelijke corona-aanval, laat ik aan jullie appreciatie over. Feit is dat winkeljuf
nummer drie, die duidelijk op zijn minst hogere studies had aangevat, mij met
grote ogen aankijkt en met een serieus gezicht antwoordt: thats a tough one,
gevolgd met het verlossende vervolg just try one. Ik heb wijselijk gekozen
voor Australische ananas.
Met deze anekdote schiet er me nog een 'Faulty Towers' belevenis te binnen
van 26 maart. We verbleven toen in dat mooie statige herenhuis in Launceston in
Tasmanië. Zoals vaak in Aussie-land had ook dit huisgeen deurbel. Die avond werd er op de deur geklopt.
Eerst reageerde ik niet omdat ik ervan uitging dat de jeugd, die op het
gelijkvloers van het appartement flink van zich liet horen, nog een bendelid
verwachtten. Maar die jeugd was hardhorig en reageerde niet. Het kloppen aan de
voordeur was intussen geëscaleerd tot een stevig gedreun. Ik besloot de
voordeur dan toch maar zelf te gaan openen. Stond daar een huis-leverancier met
twee bruine zakken voedingswaren. Ik aanvaardde ze en de afleveraar verdween prompt
met de noorderzon. Vermits wij niets besteld hadden, moesten die twee pakken wel
bestemd zijn voor de kabaal makende jeugd op het gelijkvloers, besloot ik. Ik
dreunde enkele keren flink op hun deur op het gelijkvloers, maar die kadekes gaven
geen gehoor. Ik zette de zakken daarom aan hun (binnen)deur en ging terug naar ons appartement op de eerste
verdieping. Even later werd er opnieuw op de voordeur gebonkt. Dan ontvouwde zich het wereldwijd erg herkenbare scenario. Geheel in de lijn van de vrouwenemancipatie,
positioneerde Kris zich wijdbeens en vastberaden bovenaan de trap op de eerste
verdieping. Zij nam, spontaan en zonder enig voorafgaand overleg, de
verantwoordelijkheid op zich om als tweede verdedigingslinie onversaagd in de
aanval te gaan, mocht haar koene ridder bij het openen van de valbrug, onverwacht onder de voet worden gelopen door die
horde Hunnen die voor de deur stond te dringen. Niets van dat alles uiteraard. Toen ik de deur
opende, stond er een wanhopig en uitgehongerd koppeltje van ik schat 25-30 jaar
te dribbelen van spanning. De jongen legde me hakkelend uit dat hun
thuislevering ergens verkeerd was afgezet en hij vroeg mij of hun bestelling misschien
bij ons stond. Ik antwoordde van ja en dat wanhopig meisje viel bijna in kattenzwijm
van geluk. Het idee van een avond zonder eten was er voor haar echt te veel
aan. Zoveel SSSStreSSSSS. In de wetenschap dat ik op dat moment op de valreep mijn goede daad van die dag nog had kunnen verrichten, liet ik mijn verbeeldingen in overdrive uitzoeken
welke doodzonden ik nog voor middernacht kon uithalen op mijn zonet verworven credits
nog vóór de vervaldag op te gebruiken.
Na 70 jaar in dit leven heb ik immers nog steeds niet kunnen achterhalen
hoelang die credits precies geldig blijven, maar ik weet zeker dat er een limietdatum op staat. En een verwittigd man is er twee waard.
Goeiedag trouwe blogvolgers van Mark. Ter verandering en
omdat de feiten minder spectaculair zijn, krijgt Mark even tijd om te
herbronnen met o.a. op zoek te gaan naar een lekker flesje wijn in de
supermarkt voor ons avondeten en krijg ik de kans om ook wat te vertellen!
Het doet deugd om vandaag eens niet te moeten bezig zijn met
al die administratieve regelingen, omwille van de onwezenlijke coronavirus-situatie
en rustig te mogen ontbijten met het gezinnetje van Toon en Romana. Toon heeft
trouwens een heel gezellig onderdak gevonden en geregeld voor ons: juist aan de
overkant van hun woning: vanaf morgen 4PM mogen wij erin trekken aan een
redelijke prijs en mits een startperiode van 14 dagen. Nadien zien wij wel
weer.
Het is een afzonderlijke woonst met alles erop en eraan:
zelfs ook een tuintje en een wasmachine (Mark rekent elke week op die
mogelijkheid: zo niet, moet hij zijn onderbroeken aan een geïmproviseerde
wasdraad in onze slaapkamer hangen, zoals in Launceston: eens een ander zicht
als ge naar het plafond kijkt: hij blijft creatief, zoals altijd).
Wonder boven wonder kunnen wij vanmorgen naar een markt
wandelen in Flemington: is vlakbij en wij zijn benieuwd hoe dit mogelijk is: en
ja, bij het betreden van de marktplaats, staat er een ontsmettingsvloeistof
gereed en wordt gevraagd om de minimum afstand van 1,5m te respecteren: wat iedereen ook
opvolgt. Het is weerom stralend nazomerweer: best te genieten.
Een take away koffie kunt ge drinken en plaats nemen aan
tuinbanken, met eventueel een broodje of zoetigheid. Groenten, fruit, honing,
eieren, verse kruiden en kruidenplantjes, vlees, vis, zuivelproducten: allemaal
voorradig en biologisch geteeld: wel niet goedkoop, maar lekker.
Ik heb een potje honingbrij gekocht, in de hoop dat dit
mentaal een boost zal geven: baadt het niet, het zal niet schaden. Lekkere
tomaten, eieren, yoghurt, appelen, limoenen, bijzonder lekkerzuurdesem brood (voor de eerste keer hier in
Australië gezien) gekocht.
Afspraak is dat wij om beurten Komen eten gaan naspelen:
Toon start vanavond. Morgen is het onze beurt. Een prima bezigheid om de zinnen
te verzetten.
En dus begin ik na onze lunch met het afbakken van
speculaasjes: met voorbedachten rade, heb ik speciale kruiden vanuit België
meegebracht en aangegeven aan de douane: geen probleem, ik mocht passeren.
Zelfs met andere donker bruine suiker dan bij ons, lukt het om min of meer dezelfde
kwaliteit te verkrijgen: bedoeling was om die te serveren tijdens het feestje
voor Jacqueline haar eerste verjaardag, doch we nemen het zekere voor het
onzekere en laten het ons nu reeds smaken! Wij brengen een portie naar een
vriend van Toon, die in de buurt woont: ruilhandel: hij heeft zelf theebier
gebrouwen voor ons en nu mag hij proeven van de vers gebakken speculaasjes.
Mark is ondertussen terug van de supermarkt MET zijn buit:
een (hopelijk) lekkere tempranillo wijn (Campo Viejo), die zal smaken bij het
warm eten van Toon. Zijn werk ruikt in elk geval al heel lekker.
Wij genieten van wat de dag ons brengt en kijken uit naar
morgen: misschien ontvangen wij nieuws van de ambassade en verhuizen wij naar
ons huisje hierover. Eindelijk zullen Toon en Romana terug in hun eigen kamer
kunnen slapen en van thuis uit werken, indien Jacqueline terug naar de crèche
mag.
Echt gemeend, wens ik jullie ook de pit( al dan niet met
honingbrij) om uit elke situatie, het maximum te halen.
Heb contact gehad met de Belgische Ambassade en gevraagd of
wat we deden correct was. En hij bevestigde mijn mening. Nu proberen
halsoverkop naar België terug te keren heeft geen zin, want dan gaan we van een gebied met
klein risico naar een gebied met groot risico. Het stelt me gerust dat we, tot
het tegendeel bewezen is, een goede en correcte inschatting maken. Intussen
hebben we een optie op een B&B net tegenover het huis van Toon. De andere
kandidaat heeft tijd tot morgenavond 29/03 om te beslissen. Intussen verblijven
we in het huis van Toon. Dus no worries mate (=geen probleem man) en kday
(= good day).
Dan bij stralend weer een mooie wandeling gemaakt naar een buurtdorpje Footscray.
Dat dorp was vorige eeuw zowat hét centrum van de handel in vee. Alle beesten
groot en klein passeerden hier de markt, maar vooral runderen en schapen.
Miljoenen per jaar. Was blijkbaar één van de grootste veemarkten ter wereld. Op
basis van de oude fotos uit die gouden tijd die hier uithangen, wil ik dat
best geloven. Wat er nu nog van rest is een mooie intimistische autovrije wandelboulevard
omzoomd en overgroeid met prachtige oude bomen en daarachter allemaal kleine
propere mooi onderhouden houten huisjes. Toon beweert dat door de ideale
ligging zo een peperkoeken huisje makkelijk 2 miljoen AUD ofte 1 miljoen
kost. Als middagmaal hebben we bij de meeneem Aziaat laksa gekocht. Is
initieel een gerecht van Maleisië. Het is lekker en bij zo warm weer smaakt het
goed af. het deed me sterk denken aan Amok Treyéén van mijn favorieten in Cambodja. Klopt
nog ook, want zo ver liggen beiden landen ook niet van elkaar.
Terwijl de jeugd (Jacqueline, Toon, Romana en Kris) een
middagdutje doen, heb ik even tijd om te mijmeren over de Aussies. Het
overgrote deel heeft duidelijk geen baksteen in zijn maag en maalt er niet om
te wonen in een houten kruipkotje. Iets wat wij in Vlaanderen een oud krot
zouden noemen. Aftandse houten barakken, niet onderhouden en erg klein. Zeeeeer
klein zelfs. Hetzelfde kan mutatis mutandis gezegd worden over de kledij en het
eten. Niets om woorden aan te verspillen. Velen knabbelen de hele dag en een
gezin zit niet erg vaak gezamenlijk aan tafel. De diameter van een doorsnee
Aussie is bijgevolg omgekeerd evenredig tot zijn vestimentair voorkomen. De buikomvang
is vaak indrukwekkend, de outfit is ondermaats. Uitzonderingen bevestigen
uiteraard altijd de regel. Anderzijds zijn de straten, pleinen en parken
PROPER. Geen papiertje dat rond slingert. Een voorbeeld waar Antwerpen een
puntje kan aan zuigen.
Om half negen zijn we met lood in de schoenen terug naar de
luchthaven in Hobart ({houbaart zeggen ze hier) gereden. We moeten het eiland tegen
onze zin (want het is hier héééél gezond te leven) verlaten voor zondagavond. Alle
verblijven die we in Tasmania nog gereserveerd hadden, hebben ons zelf eenzijdig afgezegd.
We hebben wel nog één joker achter de hand. Mocht onze
vlucht naar Melbourne nog eens geannuleerd worden, heb ik nog een adres in
Launceston waar we kunnen verblijven bij privé personen. Tijdens onze wandeling
door de Cataract Gorge was ik namelijk aan de praat geraakt met een dame, die
naar onze toestand informeerde. Na onze uitleg, zei ze dat ze nog een leegstaand
weekend huisje had ten Noorden van Launceston. Als we niet meer vooruit (dit wil
zeggen naar Melbourne vliegen), noch achteruit zouden kunnen (langer in ons
appartement blijven dan initieel voorzien) konden we daar gratis gaan logeren.
Dat is weer zo een deus ex machina zoals ik er voor reizen al een paar tegen
gekomen ben. Daarmee voel ik terug grond onder mijn voeten. Dat stelt me
gerust. Want schaken met regels die om de haverklap wijzigen, is wel spannend
maar na een tijdje niet meer zo leuk.
We komen goed op tijd aan in de luchthaven van Hobart, want ik
voorzie dat wat tijd zullen nodig hebben om onze Avis huurwagen terug in te
leveren. Omdat we ons afvroegen hoe Avis zou reageren als we de wagen een week
vroeger dan voorzien inleverden, had Kris gisteren naar Avis gebeld. Geen
probleem antwoordde Avis: dat kan je regelen aan de balie van Avis in de
luchthaven (waar we de auto gehuurd hadden). Niets blijkt minder waar. Omdat we
de wagen niet via Avis, maar via een reisbureau geboekt hadden, kon de Avis
medewerkster geen terugbetaling van het saldo geven. Ik laat haar de
boekingspapieren van Avis zien. Zonder een krimp te geven, legt ze vervolgens een
andere plaat op: we leveren de wagen té vroeg inleveren, daarom kan ze de wagen
niet in ontvangst nemen, want het systeem laat dat niet toe. (Allicht gebruiken
ze SAP). Ik begin te discussiëren, dat vrouwmens wordt eerst vervelend
en dan pisnijdig omdat ik haar vraag om me dan een handgeschreven attest te
bezorgen waaruit blijkt dat ik de wagen in goede staat heb afgeleverd. Dat weigerde
ze. Ook nadat ik ze telefonisch in contact gebracht had met de telefoniste die
Kris gisteren aan de lijn had. Ik ben dan maar een heel set fotos van de wagen
gaan nemen. Plots verschijnt op de parking een Avis man die de wagens van hun wagenpark
aan het scannen is. Hij vertelt me dat de scannen het bewijs is van terug
inleveren van de auto. Ahaha, ik terug naar mijn vriendin van Avis. Maar die
heeft haar afspanning verlaten en daagt gedurende meer dan uur niet meer op.
Als ze eindelijk terug ten tonele verschijnt vraag ik haar opnieuw naar een
bewijs van inleveren. Eerst beweert ze dat wagen nog niet in gescand is. Als ik
confronteer met de uitleg van haar collega scanner, wijzigt ze opnieuw haar
uitleg. Ja, de wagen is gescand maar is nog niet opgeladen in het systeem. Ik
vang hier duidelijk bot bij dat onmens. Die is gewoon van slechte wil en zij weet dat ik moet afhaken want ik gaan inschepen.. Ik heb van haar een foto genomen. Om Churchill te parafraseren: de mens is in
staat om vergif in mijn koffie te doen en, mocht ik met haar getrouwd zijn, zou
ik het zonder aarzelen opdrinken. Maarbest even wachten op een officiële mail van Avis Dit verhaal is nog niet
afgelopen.
De vlucht verloopt feilloos en het vliegtuig is amper voor
een derde gevuld.
Daarmee zitten we nu in Melbourne, vanwaar onze vlucht naar
België op 19 mei moet vertrekken. Maar Etihad kan dat niet beloven, zelfs niet
op hun communiezieltje. Ze weten het gewoon ook niet. Anderzijds is er volgende
week een alternatieve vlucht van Qantas naar Brussel begin april met een
tussenlanding in Dubai. Maar geen kat weet of die Arabieren ons nog wel willen
laten vertrekken. En daar wil ik zeker niet in quarantaine verzeilen, want ze
schenken daar geen bier. Bovendien zou ik opgescheept dan zitten met 4 betaalde
tickets die niet bruikbaar zijn. Dat gaat over een flink pak geld. Etihad beweert dat zij eind april wél terug op Brussel zouden vliegen. Dus denk ik
dat de optie om eind april terug te keren met onze omgeboekte Etihad tickets beter
is. Dan is het risico kleiner om ergens god-weet-waar vast te komen zitten en kan
ik onze bestaande tickets her benutten.Maar dat is allemaal giswerk en april is nog ver weg.
Twee dingen staan wel vast: we zitten in Melbourne en we
gaan morgen op zoek naar een B&B waar we een maand kunnen vertoeven. Want
zo lang in het huis van Toon en Romana verblijven is niet goed noch correct.
Met goed weer is dat circus hier gelukkig allemaal nog licht verteerbaar.
Het wordt een beetje eentonig. Vanmorgen weer tot 12 uur
doorgewerkt om onze annuleringen, boekingen, vluchten etc nog maar eens aan te
passen aan de nieuwe regeltjes. Niettegeloven. Daarna een wandeling in
Launceston om te genieten van de warme zon (20°). Ik wilde een oude brouwerij
bezoeken, maar ook die was door corona gesloten. Kris is van pure miserie dan
maar wat gaan vitrinelakken, zoals ze in Gent zeggen (als ik het me nog goed
herinner).
Na ons laatste avondmaal, gezellig ingepakt, want Toon
heeft gisterenavond voor ons een vlucht naar Melbourne kunnen boeken. Alles lijkt prima, tot we
zonet bericht kregen dat ook deze vlucht afgelast is. Het circus van zoeken en
omboeken begint dus opnieuw. We zijn hier nog niet weg. Dit is hier Zuid
Amerika in het kwadraat.
We gaan nu een pint Australisch fluitjesbier drinken en
kruipen dan in mijn bed. Schol.
