Als we ons verblijf kunnen verlengen, moet ik wel even tellen of ik voldoende hart-pilletjes bij heb. Ik heb  uit veiligheidsoverwegingen enkele strookjes extra mee genomen maar, zoals ik vreesde, net niet genoeg om het bijna twee maand langer uit te zingen (tot 11 juli in plaats van tot 19 mei). Ik wil op dit vlak geen risico’s lopen, dus ga ik vandaag  langs de dokter van Toon om een voorschrift te halen voor het geval dat. Geen probleem, ik krijg het onmiddellijk mee. Daarmee ben ik ook langs die kant voorbereid op een extra lang verlengd verblijf. Geregeld.

Daarna naar onze favoriete overdekte markt in Melbourne om de ingrediënten voor de  pantagrueleske driegangen maaltijd van morgenavond in te slaan. Eieren, prei en spek voor de quiche als voorgerecht. Als hoofdgerecht kiezen we voor een stevig gekruide marinade-mix  van alle soorten verse vis en inktvissen van ons favoriet viskraam. In feite bestaat die marinade uit gerecupereerde overschotjes  van zijn viskraam (goed gezien van die visboer), gemarineerd met stukjes rode en groene paprika. Kris vult het nog verder aan met wortelen (die hebben hier opmerkelijk meer smaak van bij ons) en slijmerwten (spotgoedkoop hier). Het geheel gaan we besproeien met pikante curry en blussen met cocosmelk. Het nagerecht wordt rijstpap met bruine suiker.

Tijdens de bestelling meen ik één van de eigenaars Grieks te horen praten. Ik zeg hem in het weinige nieuw-Grieks dat ik me nog herinner van decennia geleden: “kalimèra kirié, póso kalᔠ(goede dag mijnheer, hoe gaat het met u). Die man kijkt even verrast en begint dan ongeremd (gelukkig voor ons  in het Engels) heel zijn leven af te ratelen. Uit die onstuitbare woordenvloed leren we dat hij in een vroeger leven gevechtspiloot was geweest en dat hij overal gestationeerd geweest is onder andere in Evere, maar ook in Napels, dat hij  (tot zijn groot spijt) om de liefde ontslag genomen heeft, terwijl zijn broer wel piloot gebleven is, en… en …  Ik zoek wanhopig het stopcontact om de stroomtoevoer achter die informatievloed te stoppen. Na enkele pogingen lukt het me. Bij ons afscheid zegt ie dat hij Pétros heet en dat ik volgende maal naar hem moet vragen. Dom van mij, zeg ik hem u (in het Engels : ‘zal ik doen want ik herinner me ook nog hoe ik in het Grieks naar jou moet vragen’. “Pou ine Pétros”. Zet onze Peter uiteraard prompt een nieuwe plaat op en begint weer. Enfin, we hebben hem tot afscheid gezwaaid zoals mijn kleindochter deed als ze (op haar 2,5 jaar) vond dat het wellekens was geweest en zetten het dan opgelucht op een lopen om niet te verdrinken in zijn woordenvloed. Een echte Griek, zoals mooi getypeerd in de film Zorba de Griek.

26-04-2020 om 04:11 geschreven door markenkris

Ik trek mijn stoute schoenen aan en neem een enigszins tegenspartelende Kris mee op excursie naar de Mont Dandenong Ranges Park. Een groot natuurgebied pakweg 30 km ten Oosten van Melbourne met in het midden de Dandenong berg van 670 meter. Kris wijst me erop dat ik deze uitstap, als we worden tegen gehouden, onmogelijk als een ‘exercise’ kan verkopen aan de politie, dat we bijgevolg een serieuze boete kunnen oplopen en dat we zelfs niet weten of dat Park wel open is. Tinternet zegt dat het Park gesloten is, maar dat het Arboretum in het Park wél open is. Ik herken de Belgische chaos en besluit dat deze tegenstrijdige informatie een gegronde reden is om met een berekend risico toch te vertrekken. We nemen de trein naar Lillydale en vandaar nemen we een lokale bus tot in Montrose. Daar is de achterdeur van het enorme natuurpark. Dat er controle is aan de voordeur van het Park kan ik me levendig inbeelden, maar we moeten wel grote pech hebben, als we aan de achterkant van het park zouden worden onderschept. Zo gezegd, zo gedaan en inderdaad. Aan de achterkant is er geen afspanning, laat staan een poort of enige vorm van toegangscontrole. We wandelen het natuurpark zo binnen alsof we in onze tuin binnen gaan. We stappen en genieten van de mooie dag, zien -op 2 mensen na- niemand, we picknicken ’s middags op een rots en we blijven koppig wandelen op zoek naar het Arboretum. Maar ja, we hebben geen kaart (want de infoshops zijn gesloten) en het onvermijdelijke gebeurt: ergens hebben we de verkeerde bosweg gekozen want we komen tegen 15 uur aan in Olinda, aan de andere kant van de Dandenong berg in het park.  Helemaal niet erg. Het was een mooie wandeling, ik kan het stijgingspercentage van 12% op het gemakje stappend vlot aan (een hele mentale opluchting voor mij) en we hebben begrepen dat men met een lokale bus ook rechtstreeks naar het Arboretum kan. Moe maar voldaan zoals men dat pleegt te omschrijven keren we via een lokale bus (met Duitse pünktlichkeit op tijd aan de halte in het midden van het natuurpark!) en daarna een lokale trein (met Duitse pünktlichkeit op tijd) terug thuis om bij Toon te gaan eten. In het station New Market, waar we afstappen, staan op het perron 2 agenten. Zij zeggen niets, wij knikken ‘goede dag’ en dat was het meest spannende moment van de verboden wandeling in de tuin van Eden. Wieniewaagtniewint.

26-04-2020 om 04:10 geschreven door markenkris

De taalperikelen met de banken raken opgelost. Bij Paribas kost een Engelse versie van een rekeningsaldo maar liefst 35 euro. Ik vind dat er echt over. Zeker in vergelijking met de kosten die  Argenta vraagt: 10 euro. We hebben ons momenteel dan ook wijselijk beperkt tot een print screen  van het startscherm van onze rekeningen. Daar staat alleen onze naam op en het saldo. Geen van beiden hoeven vertaald te worden. We kruisen onze vingers en we gaan die documenten indienen. We zullen zien zei de blinde.

Volgende probleempje zal mijn belastingaangifte worden, want ik heb mijn e-ID kaart lezer niet bij. Dat was ook niet nodig meende ik, want zoooo lang zouden we toch niet van huis zijn. Eerst dacht ik dat ik via Doccle wel toegang zou kunnen krijgen tot Taxs-on-web, maar neen. Ook Doccle vraagt de e-ID kaart of itsme als extra identificatie. Dus probeer ik de applicatie itsme te installeren op mijn androïd smartphone. Dat blijkt niet te gaan vanuit Australië. Waarom heb ik nog niet kunnen achterhalen. Op een iPhone gaat het wel.  We hebben intussen de vraag al gesteld aan de service desk van het Belgische bedrijf Itsme, maar tot op heden is het van die kant oorverdovend stil. We zoeken verder want wie zoekt die vindt zegt men.

25-04-2020 om 09:15 geschreven door markenkris

Vandaag rijdt Toon naar het huis waar hij vanaf begin juni zal gaan wonen. Dat is in Woodend, een 70 km van Kensington. Hij moet zijn dochtertje gaan inschrijven in de crèche en hij wil tevens van de gelegenheid gebruik maken om in Toyotagarage in de buurt te bezoeken. Hij overweegt immers een auto te kopen. We willen geen onnodige aandacht van de politie, dus beslissen we dat het wijselijk is dat Toon met Kris rijdt en dat ik thuis blijf.

Ik heb me goed kunnen bezig houden. Eerst ons optrekje eens gepoetst. Het was nodig en het verschil tussen voor en na springt in het oog, vind ik althans. Om wat uit te rusten van mijn exploot in deze beruchte en beroemde Olympische discipline heb ik op tv naar een documentaire gezien over het wedervaren van de inwoners van de Chagos archipel in de Indische Oceaan. Het gaat om 60 tropische eilanden die sinds 1965 onder het Brits Indische -Oceaanterritorium vallen. De bewoners zijn afstammelingen van de Afrikaanse slaven die de Fransen (die de archipel in bezit hadden genomen, nadat de Portugezen het hadden laten vallen) tewerkstelden op de olieplantages. Na de nederlaag van Napoleon in 1814 worden de Chagossianen plots Britse onderdanen.  Op zich niets ergs, maar in december 1966 verhuurden de Britten de archipel voor 50 jaar aan de Amerikanen, die op één ervan (Diego Garcia) een militaire basis bouwden. Alle bewoners werden in de periode 1967 -1973 manu militari door de Britten opgepakt en verhuisd naar overal, maar hoofdzakelijk naar Mauritius. Hierbij werd geen rekening gehouden met familiale banden. Gezinnen werden gescheiden, kinderen raakten gescheiden van hun ouders, enzovoort. Financiële compensatie hebben ze nooit gekregen en tot op heden leven die mensen daar in erbarmelijke omstandigheden.  Juridisch is de calvarieberg nog steeds lopende: het dossier ligt momenteel bij het Internationaal Hof van Justitie in Den Haag. Weer wat bij geleerd/

Voor zij die zich afvragen waarom de culinaire rubriek niet meer verschijnt, dat komt omdat we ons mentaal aan het voorbereiden zijn voor ‘la grande bouffe’. Eerste logische stap is dan ook een algemene onthouding: dus heb ik simpele pizza’s gemaakt.

23-04-2020 om 10:11 geschreven door markenkris

And now something completely different: straatwerken. Ze zien vanmorgen in onze straat begonnen met het openbreken van het voetpad, de stoepboorden en de afwateringsgoot. De snelheid en de efficiëntie is adembenemend. Ik word er moe van, gewoon van ernaar te kijken. Het voorbereiden voor de her aanleg is nog straffer. Alsof het buitenmatse legoblokken betreft worden de stoepboorden in de verschillende formaten (recht, half afgerond naar links en naar rechts, hele bogen van 90° naar links en naar rechts  en afgeschuinde). De afgeschuinde worden gebruikt aan elke straathoek om het op- en afrijden van rolstoelen en kinderwagen feilloos vlot te laten verlopen. Zo feilloos dat wij de eerste dagen op elke hoek van de straat een ‘gat in de lucht’ stapten omdat we nog niet gewend waren aan dat niveauverschil. Om te zorgen dat ze mooi op een rechte lijn, afhellend naar het laagste punt worden geplaatst, spannen ze over de ganse lengte van de werkzaamheden een fluo koord. De boorden wegen als lood. Ze worden met een mini kraantje juist gepositioneerd en neergezet in de funderingsmortel. Tot op de millimeter juist. Vlaamse gemeentebesturen en aannemers: kom eens kijken hoe je zoiets doet. Wat in Vlaanderen blijkbaar een onmogelijke opdracht is, gebeurt hier tussen de soep en de patatten. Curieus toch.

Dan komen de afwateringsgoten aan de beurt. De goot bestaat hier uit 2 rijnen van zware kasseien van ca. 20 cm lang, 10 cm breed en 20 cm hoog. Die wegen ook als lood uiteraard. Om te zorgen dat ze ordentelijk gelegd worden, spannen ze wederom over de ganse lengte van de straat twee fluo koorden: één voor de afwatering en een tweede om de rechte lijn aan te houden. Steen per steen wordt manueel juist gelegd. Hoe kan je het raden: tot op de millimeter juist. Als het werk af is, doet het pijn aan de ogen. Zo correct. De arbeiders blijken Maltezen te zijn.

23-04-2020 om 10:10 geschreven door markenkris

De verlenging van onze verblijfsvergunning is een ander paar mouwen. De zoon van Kris worstelt zich wonderwel door de administratieve doolhof van paperassen en finaal blijkt dat we 2 documenten moeten voorleggen. Het eerste om aan te tonen dat we werk of inkomen hebben. Een attest van een derde (geen directe familie uiteraard) waaruit blijkt dat we beiden gepensioneerd zijn is voldoende. Maar ja, dergelijke documenten hebben we niet bij ons. Zelfs een paranoïde en vooruitziende persoon als ik heb daar inde verste verte niet aan gedacht. En mocht dat toch het geval geweest zijn, waren ze nutteloos want ze moeten in het Engels opgesteld zijn. En vertalen kan alleen door een beëdigd vertaler. Kris heeft haar Engels modelattest ter ondertekening opgestuurd naar een gepensioneerde notaris en ik heb het mijne doorgestuurd naar mijn vroegere directiesecretaresse. Dat luik zal dus wel in orde komen. Het tweede document is een pak moeilijker. We moeten kunnen aantonen dat we over voldoende financiële middelen beschikken om het hier nog verder te kunnen uitzingen. Op zich geen probleem, maar…. ook deze bankuittreksels moeten in het Engels zijn. En dat is een ander paar mouwen. Op de respectieve websites van onze banken kunnen we immers wel switchen van Nederlands naar Frans. Maar Engels is daar niet bij. We hebben een bericht gestuurd naar onze banken en hopen het beste.

23-04-2020 om 10:09 geschreven door markenkris

Het programma van vandaag kan je niet direct overladen noemen. In de voormiddag gekookt want we willen ’s middags barramundi-moten degusteren. Lekkere vaste vis, maar hij moet wel langzaam garen (trager dan bijvoorbeeld zwaardvis). Na de afwas wilde Kris een bezoekje brengen aan een winkel met snuisterijen van aboriginals. Het was aan de linkse kant van de Grote Steenweg tussen Kensington en Melbourne. Gedurende 10 km hebben we vanuit de tram alle winkeltjes bekeken op zoek naar die ene onverlaat. Niettevinden. Tot ik me realiseer dat Kris niets gespecifieerd had over de RICHTING waarin de tram reed, toen ze de winkel opgemerkt had.  Ik zucht effen en bedenk dan dat alles relatief is. Om onze tramrit naar Melbourne toch nog enigszins nuttig te maken, stelt Kris  voor op de City Circle de stappen. Zoals het woord het doet vermoeden is het een toeristisch hop-on-hop-off traject rondom de stad. Plezant is wel dat het transportmiddel een rammelde tram-antiqui­teit  is van circa 100 jaar oud. Zo een typische elegante, stijlvolle houten karkas van de jaren 20 van vorige eeuw op een ijzeren onderstel met vierkante wielen én vierkante assen. We hebben de luxe ervaren om de tour te kunnen meemaken in het tramstel exclusief voor ons alleen.  Op een gegeven moment komt de bestuurder even bij ons staan en vertelt hoe uitzonderlijk het ook voor hem is dit toeristische traject met een lege tram af te rijden. In normale tijden zit zijn karretje stamvol. We beseffen de uitzonderlijke luxe van dit moment en we nemen enkele foto’s van de binnenkant van de lege tram. De bestuurder is zo vriendelijk om aan een halte even uit te stappen om voor ons een foto te nemen van zijn tram met ons erbij. We waren niet voor ‘den donkeren thuis’.

Nadat we de planning van onze reis nog eens goed bestudeerd hebben, heeft Kris naar onze vliegtuigmaatschappij Etihad gebeld. Ze is erin gelukt onze vervallen tickets voor de terugvlucht om te boeken naar een latere datum. Dat scheelt een flinke slok op de financiële borrel, want zo kunnen we zonder extra kosten terugvliegen naar België. Etihad beweert momenteel dat zij ons op 11 juli zullen kunnen terug brengen. De nieuwe tickets (mét exits seats) hebben we via mail onmiddellijk ontvangen. Maar het is nog voorbarig om nu al victorie te kraaien in Victoria. Dit is alleen de eerste kaap die we met succes hebben kunnen nemen. Zullen we erin lukken om ook het volgende obstakel te overwinnen? Come and see next day: same time same place.

23-04-2020 om 10:07 geschreven door markenkris

19-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

16-04-2020 om 08:49 geschreven door markenkris

15-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Na het paaslam met mosterdsaus en aangepaste wijn van gisterenavond, houden we het vandaag kalm op culinair niveau. Het is stralend weer, dus maken we samen Toon en Romana een aangename wandeling naar Monnee Ponds, een dorpje een 4-tal kilometer verderop. Een mooi en proper buurtstadje. Hier komen we zeker nog eens terug.

14-04-2020 om 12:35 geschreven door markenkris

Vandaag administratie en financiën dag. Ik kijk intussen op tegen een stapeltje kastickets van zeker 2cm dik. Kris gaat ze op datum rangschikken. Dat is dé belangrijkste aanzet om in het bos de bomen te kunnen blijven zien. Anderzijds probeer ik ook goed bij te houden welke vooruitbetalingen we geannuleerd hebben, voor welke we een terugbetaling krijgen en voor welke een compensatie in credits en daarenboven wanneer. Gelukkig heb ik de reflex gehad om dat hele administratieve kluwen, gespreid over bijna 2 maand, in een spreadsheet bij te houden. We vinden onze jongen er nog steeds in terug. Dat is een geruststelling. Probleempje is wel dat ik vandaag de verrichtingenstaat van mijn creditcard niet kan openen. Ik krijg een foutmelding. Ik zal maar wachten tot morgen.

In de namiddag opnieuw naar Moonee Ponds gewandeld. Daar in een restaurant met de naam “Hecho en México”  mezelf op een margarita classica getrakteerd en Kris ermee laten kennis maken. Het smaakt haar. 

De openingsuren van de lokale supermarkten slaan me wel met verstomming: elke dag (dus ook zondag) ze zijn open van 06 uur tot 24 uur.  Voor de consument een paradijs, maar ik kan hieruit ook afleiden dat het personeel hier niet of bijna niet gesyndiceerd is. Anders is een dergelijke regime onbetaalbaar.

We zijn met de trein terug gekeerd. We zaten alleen in onze wagon.

’s Avonds bij Toon gaan eten en als nagerecht de Kiwano, die we eergisteren op de markt gekocht hebben, opgegeten. Het vruchtvlees ziet groen en heeft inderdaad de zelfde textuur als een passievrucht, maar het smaakt naar zoete komkommer. Leuk als afwisseling, maar ook niet meer.

14-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Ik schaam me een beetje, maar we kunnen over niets anders meer vertellen dan aankopen, koken, eten en afwassen. Er gebeurt hier ook niets anders meer. Intussen wordt het hier langzaam maar zeker herfst. Meer bewolking, meer frisse wind en alsmaar minder zon. Het aantal regendagen zal nu ook wel beginnen toe te nemen. We wisten dat dit er zat aan te komen. In de complexe zoektocht om zoveel als mogelijk niet in het verkeerde seizoen in de verkeerde regio te reizen, hadden we – na flink wat studie, wikken en wegen en raad vragen-  doelbewust als eerste etappe van de reis geopteerd voor Tasmanië en Melbourne, net voordat in die Zuidelijke regio de herfstperiode aanvangt. Daarna zouden we dan progressief alsmaar Noordelijker reizen (dus naar de evenaar toe), zodat we de herfst gedurende de hele reis zouden voor blijven. Tegen dat begin mei in Cairns zouden toekomen, zouden daar de vervaarlijke jaarlijkse orkanen van het regenseizoen voorbij zijn.  Mannen maken plannen, jaja.

Dus zijn we noodgedwongen, na een lekker paaseitje, pers geperst fruitsap en uitgebreid ontbijt at Tiffany’s (met onder meer rogge-zuurdesembrood, rozijnenbrood, vijgen, geitenkaas met asse, verse yoghurt, jamon iberico,  bos- en brambessen),  opnieuw inkopen gaan doen op de lokale bio markt. Een litertje bio yoghurt en wat groenten. Dan valt mijn oog op een vrucht die ik nog nooit gezien heb. En dan moeten ze wel van heeeel ver komen. Ik kan de vrucht qua uiterlijk best vergelijken met een tuna (de vrucht van een cactus) met gelijkaardige kleurschakeringen  (geel-groen) maar dan groter en dikker en met dikkere stekels. Het ligt voor de hand dat ik dacht dat het een voor mij onbekende soort tuna betreft. Maar neen, het blijkt een African Horned Cucumber te zijn ofte een Kiwano. In het Nederlands een gehoornde meloen. Het vruchtvlees lijkt op het vruchtvlees van een passievrucht en het smaakt er ook naar. Voor de liefhebbers hierbij de wetenschappelijke naam: Cucumis metuliferus.

Valt hier zonet de huisbazin van de B&B binnen met een bloementuil van 5 Protea’s. Voor zij, die nog niet in Zuid Afrika geweest zijn, even toelichten dat het een enorm grote en mooie bloem is die tevens de  nationale bloem van dat land is. Kijk maar even op tinternet. Gewoon uit appreciatie omdat wij zulke fijne klanten zijn (zegt zij) en allicht ook uit erkentelijkheid dat ze haar B&B onverhoeds voor één maand extra in ’t zwart kan verhuren (denk ik). Het speelt geen rol, beiden partijen varen er wel bij.

13-04-2020 om 09:42 geschreven door markenkris

Onze reis langs de Oostkust van Australië lijkt steeds meer op een culinaire reis in Melbourne. We worden zo stilaan specialist in het opsporen van de juiste marktstalletjes om ingrediënten aan te kopen die min of meer beantwoorden aan de Europese normen van fijn voedsel in plaats van ondermaatse bestanddelen die als enige functie lijken te hebben de honger te stillen.

Inderdaad, Paaszaterdag 8 uur ’s morgens en wij zijn weer aan het trammen naar South Melbourne Market, dit keer met Toon, Romana en Jacqueline. Een bijna lege tram voor ons alleen en we rijden door verlaten straten. We kunnen misschien een reisgids schrijven met suggesties voor  mogelijke toeristische activiteiten in Melbourne tijdens een pandemie. Vermits het district Melbourne 10 keer groter is dan Brussel, is dit allicht wel een gat in de markt en kan het een veelgevraagde handige reispocket worden. En we kunnen het opsmukken met weidse en verlaten beelden van een lege stad Melbourne.

Vorige woensdag hebben Mark en ik alles verkend op die overdekte markt en gecheckt wat er op paaszaterdag nog open is. Zo weten wat we waar willen en kunnen kopen voor onze paasmaaltijden. Weerom een aangename bezigheid, al is het reeds te druk om voldoende afstand te kunnen houden in deze corona-tijden. Het duurt dan ook niet lang of het veiligheidspersoneel grijpt kordaat in door  paaltjes en linten te installeren om de mensen spontaan te laten aanschuiven in rijen. Ook op straat patrouilleert de politie. Braafjes houden wij voldoende afstand van het jonge gezinnetje.

Zoals verwacht, trekt Mark onmiddellijk naar het beste viskraam, niet om direct vis te kopen, maar wel om foto’s te nemen: een plezante verkoper ziet hiervan de humor in en verwittigt al lachend, dat Mark voor elke foto een AUS dollar dient te betalen: zelfs in ietwat stresserende momenten zijn er steeds grapjassen!  Wij kopen verse tonijn, zoals gepland, alhoewel die kleine kreeftjes er heel sappig, vers en smakelijk uit zien. Het zijn Scyllaridae (Beerkreeftjes in het Nederlands). Hier noemen ze hen ‘Moreton Bay Bugs’. Heb je ooit al blauwe visfilet gezien? Wij niet. Enfin, we hopen dat we  nog even tijd krijgen om dit allemaal uit te proberen!

De bestelling van een ontbeende en opgebonden lamsbout is wat moeilijker, want dat is hier niet zo gebruikelijk: ofwel met been ofwel versneden lamsvlees, zoals voor stoofvlees. Op vraag kon men wel ontbenen, maar niet opbinden: het zij zo.

Een gesloten kriekentaart met zanddeeg wordt het dessert voor vanavond. Bij het opbergen hiervan in mijn herbruikbare boodschappentas (‘I choose to re-use’, noemen ze dat hier), voel ik dat deze zo zwaar is dat ik er gemakkelijk iemand kan mee neerkloppen. Waarschijnlijk is die fijne patisserie, toch iets minder fijn? Misschien toch beter een open fruittaart gekozen? We zien wel hoe mierenzoet het zal zijn vanavond.

Zo te zien, werkt de aankondiging van de Premier van Nieuw Zeeland, dat de leveringsbedrijven van chocolade paaseieren en paashaasjes, nu ook behoren tot de essentiële noodzakelijke behoeften, ook voor Australië. Toch kunnen ze ons niet bekoren, omdat wij zo verwend zijn door onze Belgische chocolatiers. Voor de aanschaf van verse groenten en fruit, is de wachtrij al behoorlijk lang geworden, ten gevolge van het rigoureus respecteren van telkens 1 1/2m afstand. Ik schuif aan en Mark gaat ondertussen op zoek naar donker zuurdesem brood, op steen gebakken. Weerom getuige van zongerijpte vruchten en groenten: een overdaad! Princesseboontjes en zoete maïskolven mogen niet ontbreken!

Na 20 minuten aanschuiven voor een take-away koffieke, keren wij tevreden en geladen terug met de snelle en stipte trammekes. Wat kan het gevoel van “bijna alleen op deze wereld en van ons” toch ook wel deugd doen! Dit komt nooit meer terug en als het moest terug komen, zullen wij het waarschijnlijk niet meer meemaken. Misschien toch maar best beginnen aan een reisgids voor zij die na ons zullen komen?   

Nu Mark ondertussen ons huisje grondig heeft gestofzuigd met matten uitkloppen en al, lijkt het, naar Australische normen ‘very clean’ en kunnen wij ons volk verwachten.

Onze maaltijd wordt duchtig gesmaakt, zelfs door Jacqueline die, niettegenstaande ze moe toekomt,  helemaal opkikkert en goed gezind en met een rode wangen van inspanning, het terrein verkent: goddelijk hoe ze nu al met lading in de hand rondstapt en van geen hindernis vervaard is, zelfs in achteruit!

Het was een Paaszaterdagavond om nog gelukzalig aan terug te denken!

11-04-2020 om 12:56 geschreven door markenkris

Vandaag is het Goede Vrijdag. In tegenstelling tot de Westerse wereld wordt hier in Australië deze kerkelijke hoogdag grondig gevierd. Alle winkels, bakkers en ketens zijn gesloten, terwijl ze op Stille Zaterdag en op Paasdag wél open zijn. Op Paasmaandag is hier, net zoals bij ons, alles gesloten.

Kris heeft speculaas gemaakt met de lokale ingrediënten. Dat betekent uiteraard roeien met de riemen die we  hebben, vooral inzake de typische speculaas kruiden. Dat kruidenmengsel kennen ze hier immers niet. Maar ook de bruine suiker stelt problemen. Aanvankelijk vind ik alleen lichtbruine, maar de volhouder wint en uiteindelijk vind ik een kilogram donkerbruine suiker. Maar als we het pak thuis openen komt er, naast de klassieke geur van donkerbruine suiker, ook een aroma vrij dat ik best kan omschrijven als ‘lichtjes aangebrande suiker’. Het laat zich raden: ondanks flink wat improvisatie lukt het baksel goed, ook de kleur klopt, maar er hangt een verbrand geurtje aan. Na  een paar beten, proef ik het echter niet meer. Dus goedgekeurd.

Deze namiddag nog een mooie natuurwandeling gemaakt langs de Moonee Pond Creek die ons na een 3 km in de Docklands van Melbourne brengt. Ook daar is alles gesloten, op een chocolateria na, met de naam ‘San Churro’. Spitsvondig zijn de Aussies wel, als het op het uitdenken van originele benamingen aankomt, althans. Kris bestelt een warme chocomelk. Ze heeft hem wel maar half opgedronken. Hij is blijkbaar een beetje té zoet voor haar. En dat wil wat zeggen. Op de terugweg komen we langs de oevers van de Creek een reiger tegen en een aalscholver die een vers en eigenhandig gevangen visje poogt naar binnen te zwelgen. Maar hij heeft het er lastig mee, want zijn prooi gaat niet akkoord en spartelt flink tegen. Hoe zou je zelf zijn.

11-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

09-04-2020 om 13:52 geschreven door markenkris

Enkele dagen geleden hebben we tijdens een tramrit naar Saint Kilda opgemerkt dat er onderweg een enorme markthal, South Melbourne Market Via internet heb ik vernomen dat die vanaf 7 u ’s morgens open is. Vanmorgen rijden we er naar toe. En inderdaad. Het gaat niet om één hal, maar een immense verzameling van op elkaar aansluitende hallen. Ik schat dat het in totaal wel 22.500 m² beslaat (150 bij 150 meter). De kwaliteit van de aangeboden waren, zowel de groenten als de vis, het vlees en het gebak, is echt indrukwekkend. De waarheid gebiedt me ook toe te geven dat de meeste groenten kwalitatief zelfs beter zijn dan in België. Ik denk bv aan gember, paprika’s, boontjes, broccoli, maïskolven enz. Zelfs het gebak oogt hier Europees, lees: meer verfijnd. Hoe langer we hier verblijven, hoe meer we inzien dat we, mits wat zoeken, wel degelijk kwaliteitsproducten kunnen kopen om lekker te koken. Gaan eten is en blijft een ramp.

Vanmiddag kom ik mijn belofte na en ga naar de Mexicaan om tamales te gaan kopen. Een ontgoocheling, want ze trekken op niet veel. De vulling bestaat nagenoeg alleen uit afgekookt kippenvlees. Ik had ook een tamales met varkensvlees genomen. Dat smaakte wat beter af, maar al bij al blijven ze kwalitatief ondermaats. Gebuisd zijn ze. 

In de plaatselijke drankenwinkel staat de Campo Viejo in promotie. Hij kost hier dan meer 16 Australische dollar, zo een 9,5 euro. Ik neem er drie uit het rek en ga naar de kassa, terwijl de kassier  een fles scant, babbel ik wat met hem en als ik terug thuis ben realiseer ik me dat die man slechts 1 fles heeft aangerekend. Dat komt neer op iets meer dan 3 euro voor een fles Campo Viejo. Ik ga terug, leg hem uit dat hij zich vergist heeft. Die man is zo aangenaam verrast door mijn eerlijkheid, dat ik maar één van de twee flessen moet bij betalen. De tweede krijg ik gratis. Dus drink ik nu Campo Viejo van 6,4 euro de fles.

09-04-2020 om 13:48 geschreven door markenkris

08-04-2020 om 14:14 geschreven door markenkris

De zon schijnt opnieuw. Dat is een verademing na twee dagen rotweer. Dus trammetje genomen naar de kust: Saint Kilda. We stappen rechtstreeks naar de kaas en wijn winkel van ons meiske uit Charleroi. Maar we hebben pech, haar winkeltje is ’s maandags gesloten.  Dat was ik bij ons eerste bezoek vergeten te controleren. Dan op zoek gegaan naar Acland Street, omdat daar nogal wat winkeltjes en restaurants en snuisterijen geconcentreerd zijn. Onderweg passeren we door een aangename  residentiële wijk met mooie bomen. En daar kom ik eindelijk mijn eerste interessante vogels tegen: ene Anthochaera caruncula en een Trichoglossus moluccanus. Dan even een foto gaan nemen van de inkom van een lunapark dat hier als sinds de jaren 20 van de vorige eeuw staat. Uiteraard intussen gerenoveerd en gemoderniseerd. Niettegeloven, maar de inkom van het complex ziet er identiek uit als de inkom van de kerken van de Cao Dai sekte in Vietnam. Je moet maar eens op internet kijken naar de Cao Dai kerk in Tay Ninh met twee kerktorens in kitscherig Engels lichtblauw en lichtroze.

Dan mis trapt Kris zich even en slaat haar enkel om. Gelukkig gaat de pijn snel over. We kunnen dus gelukkig verder wandelen naar en in de Acland Straat, de winkelstraat.  We slenteren van de ene rommelwinkel naar de volgende patchoeli  (ik weet jandorie niet meer hoe we dat horen te schrijven) winkel en vergapen ons aan talloze patisserieën met wansmakelijk grote gebakken (geen gebakjes) in de meest afstotelijke kleuren tot plots, ik weet echt niet waarom, mijn aandacht getrokken wordt door een ….bierwinkel die beweert 600 soorten bier te verkopen. En ik heb geluk: hij is open. Blijkt dat die uitbater onder meer een wand van 1m breed bij 2m hoog volgestouwd heeft met Belgische bieren. Wat een verschil met een decennium geleden. Ik herinner me dat ik overal in de wereld promotie heb moeten maken voor Belgische bieren. Ik voelde mij toen bij momenten als Paulus die het christelijk geloof wilde verkondigen aan al die ongelovigen in de Westerse wereld. Ik kijk in Australië in het algemeen en hier in Saint Kilda in het bijzonder rond en ik ben tevreden, ik zie dat ik mijn werk grondig gedaan heb. En dan ging ik rusten..

08-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Zondag betekent hier zondag markt. Een klein marktje waar lokale neringdoeners hun ‘organic’ en ‘ethic’ waar aan de man/vrouw proberen te brengen. Uiteraard niet de goedkoopste plaats om inkopen te doen, maar daarmee hebben we nog eens een doel om naartoe te wandelen. Wat de Aussies bedoelen met ‘organic’ en ‘ethic’ is me niet erg duidelijk. Alle etenswaren hebben die woorden op hun verpakking staan. Ook melkproducten zijn ‘organic’ en ‘ethic’. En steevast staat er dan onder de hoofding allergieën uitdrukkelijk vermeld: ‘bevat melk’. Mijn sokken zakken hier af bij zoveel verbale nonsens.

We hebben alleen verse yoghurt gekocht en jawel,  de hele reutepeuteut die ik hierboven beschreven heb, staat er weer mooi op. Wat een geruststelling voor een consument dat de yoghurt hier melk bevat en van een organische en ethisch verantwoorde koe komt. Als klap op de  vuurpijl wordt die onzin  nog aangevuld met de wereldschokkende informatie dat de mannelijke kalfjes met melk gevoed worden. Voilà, nu gij. Hoe de vrouwelijke kalfjes gevoed worden, zal mij voor eeuwig en acht dagen een raadsel blijven.

07-04-2020 om 09:53 geschreven door markenkris