We weten dat we ons in de staat Victoria mogen verplaatsen. Zo gezegd alleen voor levensnoodzakelijke tripjes, maar veegt iedereen daar overduidelijk zijn voeten aan. We weten ook dat dit in New South Wales ook het geval is. In beide staten redeneert eenieder op een analoge manier. Als ze ons toch, tegen alle verwachtingen in, zouden tegenhouden en vragen naar waar we het hebben, dan verwijzen we naar onze vaste stek waar we verblijven. Want ‘rondreizen’ mag niet. Door alle overheidsinfo heen blijft daarmee onze hamvraag echter onbeantwoord. Als we 3,5 uur Noordwaarts rijden overschrijden  de grens met New South Wales. Dus… als we een campingplaats kunnen reserveren net over de grens in New South Wales, kunnen we bij een eventuele controle zeggen dat onze bestemming Camping Huppeldepup in New South Wales is. En de volgende dag herhalen we die hinkstapsprong, enz.

Met een dergelijke intieme vraag kunnen we echter niet bij de politie gaan aankloppen. Dus nemen we de trein naar Noord Melbourne, naar een firma die campervans van het merk Apollo verhuurt. Zij weten vast en zeker of mijn strategie realistisch is of niet. We kiezen dat bedrijf omdat we daar nog credits hebben openstaan van onze geannuleerde reis. De trein is mooi op tijd (op het aankondigingsbord zie je de minuten dat je nog moet wachten op je trein, correct aftellen – hallo NMBS?), onze aansluiting met de lokale bus werkt feilloos en we vinden het bewuste bedrijf zonder noemenswaardige problemen. Blijkt de lokale manager van dat filiaal een Rotterdammer te zijn. Martijn heet ie. Na de hele uitleg, schudt hij zijn hoofd. Wat ik uitdenk klopt wel in theorie, maar alleen voor erg kleine en welomschreven types van reizigers (handelsreizigers, verplegend personeel ed). Met de best wil van wereld kan ik me niet onder één van die categorieën praten. Bovendien zijn, zeker tot eind mei, alle campings gesloten. Een flinke domper dus, maar ik moet er mij (voorlopig) bij neer leggen. Ik spreek met hem af dat ik hem tegen het einde van de maand mei opbel om te horen of er barsten in het front verschijnen. Zo ja, dan kom ik bij hem een campervan huren. Zo neen, dan moet ik me echt beginnen afvragen wat we hier jandorie nog aan toe zitten te zitten.

Vermits ik dan toch eens een menselijk aanspreekpunt van Apollo in levende lijve vast heb, vraag ik hoever Apollo staat met de terugbetaling van de borg van 2.770 Australische dollar die ik voor mijn initiële boeking heb moeten vooruit betalen. Blijkt dat Apollo daar nog niets voor gedaan heeft. Zucht. Ik kan nog moeilijk van de indruk ontdoen dat Australië een land is waar men voor van alles en nog wat flink vooraf moet betalen, waar je finaal niets voor in de plaats krijgt en waar je je geld niet of slechts heel moeilijk terug krijgt. Amaai, niet zo fraai.

De nacht heeft me nog geen raad gebracht. Ik blijf maar rondmalen op zoek naar een aangepaste aanpak. Vanavond is het weer ‘komen eten’ bij ons, dus doen we de nodige boodschappen zodat Kris quiches kan maken. Het wordt weer kunst en vliegwerk, want de Woolworths blijkt plots geen bladerdeeg meer te hebben (het zal dus met kruimeldeeg moeten gebeuren) en we beschikken maar over één kleine bakvorm. Ik heb intussen begrepen dat ik dringend een misverstand uit de weg moet helpen: mijn bijdrage tot het kokerellen bestaat uit: aankopen doen, aankopen versleuren, groenten versnipperen, alles zonder verpinken opeten én… afwassen. Aandachtige lezers zullen opgemerkt hebben dat het werkwoord ‘koken’ er NIET bij staat. Dat is weloverwogen.

Tussendoor trek ik er even alleen op uit omdat ik gisteren aan vijver in de buurt een speciaal vogeltje gezien had. Maar ik had mijn zware camera niet bij. Vermits de meeste vogeltjes een vrij nauwgezet en klokvast dagpatroon volgen (hoe ze dat flikken weet ik nog steeds niet), ga ik vandaag tegen hetzelfde uur opnieuw langs de vijver. En bingo. Na wat proberen heb ik hem in zijn element te strikken. Het is een witoog honingeter. Voor de fundamentalisten onder u: een Phylidonyris novaehollandiae. Als ik terug thuis kom is Kris in overdrive. Ik denk : ‘allé, ik laat ze eens 1,5 uur alleen en de zaak dreigt hier te ontsporen’. Maar niets blijkt minder waar. Tijdens mijn afwezigheid heeft Radio2 haar opgebeld. Kris heeft, welbespraakt zoals ze is, haar hele verhaal kunnen doen en stoom aflaten. Het interview is rechtstreeks uitgezonden.

De radio was haar op het spoor gekomen omdat zij in april, via de app op haar smartphone, getracht had Radio2 te beluisteren. Tijdens haar zoektocht was ze op een oproep van Radio2 gebotst waarbij gestrande Belgen in het buitenland hun verhaal konden doen. Kris was er toen in april op ingegaan maar zij was dat voorval daarna uit het oog verloren. Tot ze gisteren op de wedervraag van Radio2 van april botst of zij haar toch nog zouden kunnen opbellen. En oeps, Kris op de radio. Haar dag kan niet meer stuk. Ze heeft intussen het interview urbi et orbi uitgestuurd. Haar dag was goed en de mijne nog beter.

Slecht weer en baaldag op alle vlakken.

Het was me al een paar dagen opgevallen dat er verdacht weinig kastickets, die ik één voor één manueel op de website van Woolworths had ingebracht, omgezet zijn in punten. Ik voel nattigheid en ja mijn voorgevoel wordt nog maar eens bevestigd. Woolworths beschouwt het als een ‘gunst’ (letterlijk zo geformuleerd hé) om per 6 maand maximaal 3 kastickets ex post in te brengen. Ja wadde. Er bestaan dus nog hogere graden van klantenpesterijen dan zeg maar de GB. Die louche truukjes zullen  Woolworths echter niet helpen: ik zit intussen al aan 1961 punten. Nog 39 te gaan en ik kan 10 dollar incasseren. Met alle Chinezen maar nietmetdendezen.

Dan zie ik op tv hoe Australische Regering heeft haar driefasen plan voor de afzwakking van de restricties uiteen zet. Een mooie tabel met flink wat kolommen en rijen en veel kleurtjes en in elk vakje wat wanneer zal vrijgegeven worden. Allemaal heel goed gecommuniceerd. Indrukwekkend gedaan. Maar hieruit blijkt ook dat wij pas in juli kunnen reizen naar een andere staat (lees New South Wales en Queensland).  Dus zelfs met onze maand verlenging van ons visum zijn we er nog niet. Nog een extra maand verlenging (juli-augustus) aanvragen heeft volgens mij geen enkele zin: nog meer kosten (want zo een verlenging is niet goedkoop) , zonder dat we enige zekerheid hebben dat in juli de beperkingen niet opnieuw verlengd, laat staan opnieuw verstrengd, worden (bv omdat er een nieuwe opstoot is).

Uit die tabel blijkt ook dat alternatief dat ik uitgewerkt had om naar de Northern Territory (Darwin) te reizen, geen realistische optie meer is. Die piste is met dit stappenplan ook gesloten. Kortom we hebben vandaag de naam van God ettelijke malen ijdel gebruikt. Maar ik geef me nog niet gewonnen. Tijd zal ook hier wel raad brengen. Ik weet uit mijn beroepservaring dat het enkel diegenen zijn, die tegen beter weten in alles blijven voorbereiden, die op het moment dat de wind plots terug gunstig staat, in een flits kunnen vertrekken. ‘Be prepaired’ zei Baden Powel, al wist ik toen jandorie niet waarop ik moest voorbereid zijn.

Tien mei is de dag dat Kris’ tweelingzus Myr overleden is. We zijn nog eens naar Melbourne getrokken omdat Kris in de St Paul’s Cathedral het overlijden van haar tweelingzus wilde gedenken. Noppes. De kathedraal was gesloten omwille van het risico op corona-besmettingen. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat men die corona als excuus begint te gebruiken om van alles niet te doen. Ik kan er niet bij dat men omwille van het besmettingsrisico een hele kathedraal sluit, terwijl iedereen goed weet dat –door de enorme ruimte en het kleine aantal kerkgangers- hier een social distancing van wel 20 meter kan toegepast worden. Het zij zo.

Dan maar wat gaan oefenen voor het examen van gids van Melbourne. Naarmate we vorderen begin ik me te realiseren dat ik historische foto’s aan het nemen ben: Melbourne met weinig verkeer en met weinig toeristen. Bij valavond eindigen we de rondwandeling op Federation Square, het grote  kruispunt net voor de ingang van Flinder Street Station, zeg maar het Centraal Station. Een kruispunt van ik schat 200 meter bij 200 meter. In het schermdonker licht de gevel van het station paars/blauw op. De enige plaats waar ik er een realistische foto kan van nemen is, blijkt na wat zoeken en proberen, net het midden van dat kruispunt te zijn. Ik test vooraf vanop de stoep de meest aangepaste belichting, bestudeer het ritme van de verkeerslichten en stap dan op het geschikte moment recht naar het midden van dit grote kruispunt. Ik trek enkele foto’s en ik ben mooi op tijd terug op de stoep. De foto’s zijn goed gelukt en de belichting is waarheidsgetrouw.

Effen wat geschiedenis over onze Flinders. Hij was de Britse onderzoeker/reiziger die in 1817 die aan het Britse Parlement voorstelde om het hele continent één naam te geven (met name Australië) zodat het de facto internationaal erkend kon worden als één en ondeelbaar land. Dat was dringend nodig.  Uit schrik dat de andere Europese Wereldmachten hun deel van het continent zouden opeisen (door er zich te vestigen) hadden de Britten op de strategische plaatsen in alle kuststreken in een hels tempo nederzettingen op gericht. Met die tactiek waren ze er inderdaad in gelukt om de buitenlandse dreiging van een opdeling van het continent af te weren. Maar die tactiek bleek naderhand een interne dreiging tot opsplitsing van het continent te induceren. Die nederzettingen groeiden immers snel uit en begonnen zich steeds meer te gedragen als onafhankelijke staten. Vandaar zijn voorstel.