Tegen alle verwachtingen in schijnt vandaag de zon opnieuw. Dus hebben we snel ingepakt en de tram genomen naar St Kilda strand. Zo een slordige 15 km hier vandaan. De wandeling langs het strand onder een staalblauwe hemel is een hele verademing tegenover het rotweer van gisteren. Maar…ik vind geen take-away of meeneem chinees. Niets. Ik heb me uiteindelijk moeten verlagen tot een ‘fish & chips’ uit een Australisch frietkot. Het is een mooie oefening in ‘zich voeden’ in plaats van ‘eten.’

Een wandeling nadien door het stadje Saint Kilda zelf leert ons dat het een mooi en gezellig plekje is, Zuidoost van Melbourne. Aan de huizen en de (gesloten) winkels te zien geniet de gemeenschap van een hoger dan doorsnee inkomen. Een wijnshop is wél open en in het uitstalraam valt mijn oog op een fles Cahors van 2016 voor 28 Australische dollar. Goed voor 14 euro. Tegen mijn principes in, vnd ik dat ik deze kans niet kan/mag voorbij gaan. Ik koop de fles en de verkoopster spreekt me aan in zeer goed Nederlands, met een licht Duits accent. Mijn mond valt open van verbazing, zeker als blijkt dat ze afkomstig is van… Charleroi. Haar Nederlands is jandorie beter dan het beschamend koeterwaals dat 98 % van de Franstaligen (die nochtans ook Belgen zijn, nietwaar) zonder schaamte durven produceren. Er is nog hoop in deze bange dagen. Op de vleugels van de liefde is ze naar Australië gevlogen en nu woont ze hier. Haar wijn- en kaaswinkeltje is mooi verzorgd met een internationaal en evenwichtig assortiment aan kazen. Hier komen we vast nog eens terug, als het corona-virus het belieft.

Vanavond bereiden we mijn lievelingskost (voor de goede verstaanders onder ons even verduidelijken: ik schil en verhaksel, Kris kookt): Australische lamsvlees, met boontjes, tomaat en zoete aardappel. Ik heb uit nieuwsgierigheid een joekel van een mauve zoete aardappel gekocht. De maaltijd haalt qua kwaliteit als presentatie, sfeer en achtergrond muziek zonder overdrijven het niveau van het betere klasse-restaurant in Australië en de Cahors wijn sluit daar prima bij aan. Als nagerecht nog wat kaasjes (type camembert ed). Leikker, ech leikker.

Blub, blub, blub. Belgisch regenweer de hele dag lang. In ik vraag me af who’ll stop the rain.

Nu ik de datum typ, realiseer ik mij pas dat het 1 april is vandaag. De mop is dus dat wij opnieuw “stuck in Melbourne” zitten en erom kunnen lachen, elke dag opnieuw. Zolang wij beiden gezond van lichaam en geest blijven, natuurlijk.

Mark stippelt een dagwandeling uit naar de Docklands in Melbourne. Te vergelijken met ’t Eilandje in Antwerpen, maar dan véél groter en weidser. Het  zou een wandeling langs de Yarra River worden, volgens Toon. Vermits wij enkel een treinplan van Melbourne bezitten, maken wij gebruik van een vooraf gedownloade route van Google Maps: dik in orde, denken wij.

Wij passeren een biologische bakkerij en schaffen ons, naar Belgische normen, echte stevige en ,-lekkere broden aan: 1 donker zuurdesem en 1 donker rozijnenbrood: niet goedkoop, maar niet te vergelijken met het sponsbrood in de supermarkt. Mark vraagt aan de winkeldame om deze vanavond te mogen komen ophalen, op onze terugweg naar huis, kwestie om er niet de ganse dag te moeten mee sleuren: geen probleem.

Onze rivierwandeling blijkt er één te zijn langs industrieterreinen: niet bepaald mooi of aangenaam. Totdat wij aan het grote rad in de Docklands arriveren: “Observation Wheel” noemen ze het hier. Gesloten natuurlijk, maar bijzonder rustig. ’s Nachts verlicht de ster, binnenin het rad, met de cabines. Het doet mij denken aan het Atomium: maar ook gesloten. Blijkbaar bevinden wij ons in het commercieel gedeelte van de Docklands met attracties, shoppingcenter en supermarkten: enkel deze laatsten zijn open. Naar dagelijkse gewoonte verkennen wij Woolworths. Bij het betreden hiervan, staat een vriendelijke, maar duidelijk aangevende winkeldame gereed om ons welkom te heten met een ontsmettende spray in de hand: na de vraag hoe het met ons gaat vandaag, besproeit zij onze handen en dankt ons hiervoor: een fijne manier om van een nood een deugd te maken, denk ik dan.

Wij staan perplex van de verzorgde, kleurrijke, maniakaal geordende en rijkelijk gevulde rekken: allen in blinkende staat, net zoals de vloer. Ge zou er kunnen van eten: een voorbeeld voor onze supermarkten. Om een puntje aan te zuigen! Het gevarieerd aanbod overweldigt. De verse groenten worden geregeld besproeid met een waterdamp, die van bovenaan de toog naar beneden dwarrelt: een uitnodigend zicht om veel verse groenten te kopen. Wanneer ge op zoek gaat naar een product, wordt dit gemakkelijk gevonden, doordat er aan de inkom een lijst hangt met wat waar te vinden is. Elke rayonnummer komt overeen met de inhoud van de lijst: bijzonder handig en up to date, want in werkelijkheid is dat ook zo. Bij ons veranderen ze om de haverklap een plaats van een product, maar passen de overzichtsinhoud boven een rayon niet aan: het klopt dan ongeveer van ver, maar verre van juist.

Omdat wij wel wat moeite hebben met het zelf scannen van onze producten, kwestie dat links rechts wordt en de zijde van het scantoestel MET zak anders is dan ZONDER zak enz…. kiezen wij nog even voor het gebruik van een bediende kassa, ook al omdat er van aanschuiven geen sprake is. Nochtans kleven er op de  grond om de 1,5m ronde groene stickers, waar op te lezen staat: PLEASE STAND HERE. Voor het geval ge de afstand van 1 ½ m niet goed zou kunnen inschatten.

Weerom een altijd heel vriendelijke en geïnteresseerde kassierster die zich meerdere keren verontschuldigt dat zij de aankopen niet meer mogen inpakken. Eigenlijk is die verontschuldiging zelfs overbodig, want de kassierster legt alle producten die ze gescand heeft in een inox stapelrekje dat op dezelfde hoogte staat als haar kassa. De klant kan zijn eigen tas aan dat inpaksysteem hangen zodat de opening van de tas mooi open blijft staan en hij/zij zijn aankopen ordelijk en zonder stress kan inladen. De kassierster wacht immers met verder scannen tot de klant zijn stapelrekje heeft leeg gemaakt. Geen rotzooi met een rolband waar alles op één hoop komt te liggen en de klant niet snel genoeg kan inladen, want de aankopen van de volgende klant komen er al aan gerold. Zeer praktisch en heel klantvriendelijk.

Ook de aanwezigheid van gratis te gebruiken en voldoende nette en goed onderhouden sanitaire ruimtes, is opmerkelijk. Dit is zelfs zo in de binnenstad van Melbourne, het CBD (central business district): steeds er openbare propere toiletten te vinden. Daarenboven is het gebruik van openbaar vervoer in die CBD nog eens gratis ook. Er rijdt zelfs dagelijks een oud trammetje, “City Circle”,  langs de binnensingel van de stad. Weerom gratis en een aangename verkenning van de binnenstad. Het systeem van hop on, hop off aan speciale haltes.

Na een smaakvolle pic-nic op een moderne bank in de zon, stappen wij verder naar een ander gedeelte van de Docklands: de jachthaven met cafés en restaurants aan de kade. Alles is er verlaten en stil. Hier staan ook de wolkenkrabbers van wooncomplexen en bureaus. Aangenaam wandelen totdat wij voor een kleurrijk gebouw staan met een kunstige inkomtrap in hout: het blijkt de bibliotheek te zijn. Het doet denken aan Centre Pompidou: een ideale rustige groene plek om te genieten van een take away koffie. Doch niets daarvan. Weerom is de cafetaria gesloten.

Dan maar terug wandelen naar het shoppingcenter in het commercieel gedeelte van Dockland. En ja, daar zitten wij dan op een houten bank met onze koffie in de hand en omringd door verzorgde en originele plantenbakken.

Het wordt tijd om huiswaarts te keren en onze bestelde broden op te halen in Kensington: dit keer vinden wij de wandelweg langs de rivier, welke inderdaad heel wat aangenamer is dan de heenweg. Dankzij maps.be: Toon had gelijk! Wij passeren nog even bij hen, om de vorderingen van het stappen van deze kleine meid op video vast te leggen! Ze gaat met rasse schreden vooruit. Toch bijzonder dat wij hiervan mogen genieten.

Een lekkere vismaaltijd met een lekker flesje Nieuw-Zeelandse witte wijn (Oyster Bay), maakt onze dag compleet en doet eer aan: CARPE DIEM.

Goeiedag trouwe blogvolgers van Mark. Ter verandering en omdat de feiten minder spectaculair zijn, krijgt Mark even tijd om te herbronnen met o.a. op zoek te gaan naar een lekker flesje wijn in de supermarkt voor ons avondeten en krijg ik de kans om ook wat te vertellen!

Het doet deugd om vandaag eens niet te moeten bezig zijn met al die administratieve regelingen, omwille van de onwezenlijke coronavirus-situatie en rustig te mogen ontbijten met het gezinnetje van Toon en Romana. Toon heeft trouwens een heel gezellig onderdak gevonden en geregeld voor ons: juist aan de overkant van hun woning: vanaf morgen 4PM mogen wij erin trekken aan een redelijke prijs en mits een startperiode van 14 dagen. Nadien zien wij wel weer.

Het is een afzonderlijke woonst met alles erop en eraan: zelfs ook een tuintje en een wasmachine (Mark rekent elke week op die mogelijkheid: zo niet, moet hij zijn onderbroeken aan een geïmproviseerde wasdraad in onze slaapkamer hangen, zoals in Launceston: eens een ander zicht als ge naar het plafond kijkt: hij blijft creatief, zoals altijd).

Wonder boven wonder kunnen wij vanmorgen naar een markt wandelen in Flemington: is vlakbij en wij zijn benieuwd hoe dit mogelijk is: en ja, bij het betreden van de marktplaats, staat er een ontsmettingsvloeistof gereed en wordt gevraagd om de minimum afstand van 1,5m te respecteren: wat iedereen ook opvolgt. Het is weerom stralend nazomerweer: best te genieten.

Een take away koffie kunt ge drinken en plaats nemen aan tuinbanken, met eventueel een broodje of zoetigheid. Groenten, fruit, honing, eieren, verse kruiden en kruidenplantjes, vlees, vis, zuivelproducten: allemaal voorradig en biologisch geteeld: wel niet goedkoop, maar lekker.

Ik heb een potje honingbrij gekocht, in de hoop dat dit mentaal een boost zal geven: baadt het niet, het zal niet schaden. Lekkere tomaten, eieren, yoghurt, appelen, limoenen, bijzonder lekker  zuurdesem brood (voor de eerste keer hier in Australië gezien) gekocht.

Afspraak is dat wij om beurten ‘Komen eten’ gaan naspelen: Toon start vanavond. Morgen is het onze beurt. Een prima bezigheid om de zinnen te verzetten.

En dus begin ik na onze lunch met het afbakken van speculaasjes: met voorbedachten rade, heb ik speciale kruiden vanuit België meegebracht en aangegeven aan de douane: geen probleem, ik mocht passeren. Zelfs met andere donker bruine suiker dan bij ons, lukt het om min of meer dezelfde kwaliteit te verkrijgen: bedoeling was om die te serveren tijdens het feestje voor Jacqueline haar eerste verjaardag, doch we nemen het zekere voor het onzekere en laten het ons nu reeds smaken! Wij brengen een portie naar een vriend van Toon, die in de buurt woont: ruilhandel: hij heeft zelf theebier gebrouwen voor ons en nu mag hij proeven van de vers gebakken speculaasjes.

Mark is ondertussen terug van de supermarkt MET zijn buit: een (hopelijk) lekkere tempranillo wijn (Campo Viejo), die zal smaken bij het warm eten van Toon. Zijn werk ruikt in elk geval al heel lekker.

Wij genieten van wat de dag ons brengt en kijken uit naar morgen: misschien ontvangen wij nieuws van de ambassade en verhuizen wij naar ons huisje hierover. Eindelijk zullen Toon en Romana terug in hun eigen kamer kunnen slapen en van thuis uit werken, indien Jacqueline terug naar de crèche mag.

Echt gemeend, wens ik jullie ook de pit( al dan niet met honingbrij) om uit elke situatie, het maximum te halen.

Kris

Heb contact gehad met de Belgische Ambassade en gevraagd of wat we deden correct was. En hij bevestigde mijn mening. Nu proberen halsoverkop naar België terug te keren heeft geen zin, want dan gaan we van een gebied met klein risico naar een gebied met groot risico. Het stelt me gerust dat we, tot het tegendeel bewezen is, een goede en correcte inschatting maken. Intussen hebben we een ‘optie’ op een B&B net tegenover het huis van Toon. De andere kandidaat heeft tijd tot morgenavond 29/03 om te beslissen. Intussen verblijven we in het huis van Toon. Dus ‘no worries mate’ (=geen probleem man) en ‘kday’ (= good day).

Dan bij stralend weer een mooie wandeling gemaakt naar een buurtdorpje Footscray. Dat dorp was vorige eeuw zowat hét centrum van de handel in vee. Alle beesten groot en klein passeerden hier de markt, maar vooral runderen en schapen. Miljoenen per jaar. Was blijkbaar één van de grootste veemarkten ter wereld. Op basis van de oude foto’s uit die gouden tijd die hier uithangen, wil ik dat best geloven. Wat er nu nog van rest is een mooie intimistische autovrije wandelboulevard omzoomd en overgroeid met prachtige oude bomen en daarachter allemaal kleine propere mooi onderhouden houten huisjes. Toon beweert dat door de ideale ligging zo een peperkoeken huisje makkelijk 2 miljoen AUD ofte 1 miljoen € kost. Als middagmaal hebben we bij de meeneem Aziaat ‘laksa’ gekocht. Is initieel een gerecht van Maleisië. Het is lekker en bij zo warm weer smaakt het goed af. het deed me sterk denken aan ‘Amok Trey’  één van mijn favorieten in Cambodja. Klopt nog ook, want zo ver liggen beiden landen ook niet van elkaar.

Terwijl de jeugd (Jacqueline, Toon, Romana en Kris) een middagdutje doen, heb ik even tijd om te mijmeren over de Aussies. Het overgrote deel heeft duidelijk geen baksteen in zijn maag en maalt er niet om te wonen in een houten kruipkotje. Iets wat wij in Vlaanderen een ‘oud krot’ zouden noemen. Aftandse houten barakken, niet onderhouden en erg klein. Zeeeeer klein zelfs. Hetzelfde kan mutatis mutandis gezegd worden over de kledij en het eten. Niets om woorden aan te verspillen. Velen knabbelen de hele dag en een gezin zit niet erg vaak gezamenlijk aan tafel. De diameter van een doorsnee Aussie is bijgevolg omgekeerd evenredig tot zijn vestimentair voorkomen. De buikomvang is vaak indrukwekkend, de outfit is ondermaats. Uitzonderingen bevestigen uiteraard altijd de regel. Anderzijds zijn de straten, pleinen en parken PROPER. Geen papiertje dat rond slingert. Een voorbeeld waar Antwerpen een puntje kan aan zuigen.

Om half negen zijn we met lood in de schoenen terug naar de luchthaven in Hobart ({houbaart’ zeggen ze hier) gereden. We moeten het eiland tegen onze zin (want het is hier héééél gezond te leven) verlaten voor zondagavond. Alle verblijven die we in Tasmania nog gereserveerd hadden, hebben ons zelf eenzijdig afgezegd.

We hebben wel nog één joker achter de hand. Mocht onze vlucht naar Melbourne nog eens  geannuleerd worden, heb ik nog een adres in Launceston waar we kunnen verblijven bij privé personen. Tijdens onze wandeling door de Cataract Gorge was ik namelijk aan de praat geraakt met een dame, die naar onze toestand informeerde. Na onze uitleg, zei ze dat ze nog een leegstaand weekend huisje had ten Noorden van Launceston. Als we niet meer vooruit (dit wil zeggen naar Melbourne vliegen), noch achteruit zouden kunnen (langer in ons appartement blijven dan initieel voorzien) konden we daar gratis gaan logeren. Dat is weer zo een ‘deus ex machina’ zoals ik er voor reizen al een paar tegen gekomen ben. Daarmee voel ik terug grond onder mijn voeten. Dat stelt me gerust. Want schaken met regels die om de haverklap wijzigen, is wel spannend maar na een tijdje niet meer zo leuk.

We komen goed op tijd aan in de luchthaven van Hobart, want ik voorzie dat wat tijd zullen nodig hebben om onze Avis huurwagen terug in te leveren. Omdat we ons afvroegen hoe Avis zou reageren als we de wagen een week vroeger dan voorzien inleverden, had Kris gisteren naar Avis gebeld. Geen probleem antwoordde Avis: dat kan je regelen aan de balie van Avis in de luchthaven (waar we de auto gehuurd hadden). Niets blijkt minder waar. Omdat we de wagen niet via Avis, maar via een reisbureau geboekt hadden, kon de Avis medewerkster geen terugbetaling van het saldo geven. Ik laat haar de boekingspapieren van Avis zien. Zonder een krimp te geven, legt ze vervolgens een andere plaat op: we leveren de wagen té vroeg inleveren, daarom kan ze de wagen niet in ontvangst nemen, want het systeem laat dat niet toe. (Allicht gebruiken ze SAP). Ik begin te discussiëren, dat vrouwmens wordt eerst vervelend en dan pisnijdig omdat ik haar vraag om me dan een handgeschreven attest te bezorgen waaruit blijkt dat ik de wagen in goede staat heb afgeleverd. Dat weigerde ze. Ook nadat ik ze telefonisch in contact gebracht had met de telefoniste die Kris gisteren aan de lijn had. Ik ben dan maar een heel set foto’s van de wagen gaan nemen. Plots verschijnt op de parking een Avis man die de wagens van hun wagenpark aan het scannen is. Hij vertelt me dat de scannen het bewijs is van terug inleveren van de auto. Ahaha, ik terug naar mijn vriendin van Avis. Maar die heeft haar afspanning verlaten en daagt gedurende meer dan uur niet meer op. Als ze eindelijk terug ten tonele verschijnt vraag ik haar opnieuw naar een bewijs van inleveren. Eerst beweert ze dat wagen nog niet in gescand is. Als ik confronteer met de uitleg van haar collega – scanner, wijzigt ze opnieuw haar uitleg. Ja, de wagen is gescand maar is nog niet opgeladen in het systeem. Ik vang hier duidelijk bot bij dat onmens. Die is gewoon van slechte wil en zij weet dat ik moet afhaken want ik gaan inschepen.. Ik heb van haar een foto genomen. Om Churchill te parafraseren: de mens is in staat om vergif in mijn koffie te doen en, mocht ik met haar getrouwd zijn, zou ik het zonder aarzelen opdrinken. Maar  best even wachten op een officiële mail van Avis Dit verhaal is nog niet afgelopen.

De vlucht verloopt feilloos en het vliegtuig is amper voor een derde gevuld.

Daarmee zitten we nu in Melbourne, vanwaar onze vlucht naar België op 19 mei moet vertrekken. Maar Etihad kan dat niet beloven, zelfs niet op hun communiezieltje. Ze weten het gewoon ook niet. Anderzijds is er volgende week een alternatieve vlucht van Qantas naar Brussel begin april met een tussenlanding in Dubai. Maar geen kat weet of die Arabieren ons nog wel willen laten vertrekken. En daar wil ik zeker niet in quarantaine verzeilen, want ze schenken daar geen bier. Bovendien zou ik opgescheept dan zitten met 4 betaalde tickets die niet bruikbaar zijn. Dat gaat over een flink pak geld. Etihad beweert dat zij eind april wél terug op Brussel zouden vliegen. Dus denk ik dat de optie om eind april terug te keren met onze omgeboekte Etihad tickets beter is. Dan is het risico kleiner om ergens god-weet-waar vast te komen zitten en kan ik onze bestaande tickets her benutten.  Maar dat is allemaal giswerk en april is nog ver weg.

Twee dingen staan wel vast: we zitten in Melbourne en we gaan morgen op zoek naar een B&B waar we een maand kunnen vertoeven. Want zo lang in het huis van Toon en Romana verblijven is niet goed noch correct. Met goed weer is dat circus hier gelukkig allemaal nog licht verteerbaar.

Het wordt een beetje eentonig. Vanmorgen weer tot 12 uur doorgewerkt om onze annuleringen, boekingen, vluchten etc nog maar eens aan te passen aan de nieuwe regeltjes. Niettegeloven. Daarna een wandeling in Launceston om te genieten van de warme zon (20°). Ik wilde een oude brouwerij bezoeken, maar ook die was door corona gesloten. Kris is van pure miserie dan maar wat gaan ‘vitrinelakken’, zoals ze in Gent zeggen (als ik het me nog goed herinner).

Na ons laatste avondmaal, gezellig ingepakt, want Toon heeft gisterenavond voor ons een vlucht naar Melbourne kunnen boeken. Alles lijkt prima, tot we zonet bericht kregen dat ook deze vlucht afgelast is. Het circus van zoeken en omboeken begint dus opnieuw. We zijn hier nog niet weg. Dit is hier Zuid Amerika in het kwadraat.

We gaan nu een pint Australisch fluitjesbier drinken en kruipen dan in mijn bed.  Schol.  

Deze morgen twee uur gespendeerd aan opzeggingen, afzeggingen en toezeggingen. Een hele boekhouding gelardeerd met credits voor vliegreizen enz.  Gisteren publiceerde Etihad op haar website dat alle vluchten geannuleerd waren. Dus ook onze terugvlucht naar Europa. Na uuuuuuuren (sinds gisterenmorgen!) de telefoon open te laten heeft Kris eindelijk Etihad aan de lijn gekregen. Daar vernemen we dat Etihad haar vluchten voor 14 dagen heeft opgeschort en dat we begin april moeten terugbellen. Als de luchtvaartmaatschappijen er niet in lukken om hun beslissingen correct op hun website te publiceren, gaan we terug naar het tijdperk van voor de tamtam. Enfin tot 10 uur bezig geweest om een haalbaar compromis te vinden.

Om onze zinnen te verzetten dan een wandeling gemaakt naar een kloof met een indrukwekkende waterval en een kolkende wilwaterstroom. Althans toch volgens de Australische informatie . Ik ken intussen de ongebreidelde zin voor overdrijvingen van de Aussies, dus vertrekken we met de typisch Belgische gezond argwaan: als het schouwspel niet vet is, dan hebben we tenminste nog een mooie wandeling gemaakt. Het was effectief zo. Ik ben ervan overtuigd dat de namaak kloven, stuwen en kolkende watermassa’s in de Efteling indrukwekkender zijn. Ik begin de pappenheimers van down-under een beetje te kennen. Much ado about nothing omschrijft Shakespear dat.

Terug in ons appartement vernemen we dat de Regering tegen 29 maart alle buitenlandse toeristen van het eiland wil: de B&B’s, hotels ed mogen geen nieuwe klanten meer aanvaarden. Binnen het uur stromen het mails binnen op onze toestellen waarbij alle B&B die we in Tasmanië geboekt hebben laten weten dat zij onze boekingen eenzijdig moeten schrappen want de boetes bij overtredingen zijn enorm: enkele duizenden euro. Dus moeten we hals over kop onze vlucht van Hobart (Tasmanië) naar Sydney (homeland) omboeken naar een vlucht vóór 29 maart 23:59u. Dankzij Toon, de zoon van Kris komen de omboekingen uiteindelijk op hun pootjes terecht. Ik persoonlijk had het niet gekund, ik heb serieuze problemen om in die jannekensnest van de websites van de vliegtuigmaatschappijen mijn weg te vinden naar omboekingen of annulaties. De weg naar nieuwe boekingen ligt echter wagenwijd open.

De spelregels veranderen om de paar uur. Vluchten worden geschrapt alsof ze in krijt op een bord geschreven staan. Maar waar voor? Momenteel eigenlijk nog steeds  voor peanuts. In Tasmanië heeft bij mijn weten nog niemand een corona virus tegen gekomen, laat staan er ziek van geworden. Zucht.

Het ontbijt in Australië stelt niet veel voor. De overgrote meerderheid van de B&B serveren zelfs geen ontbijt. Waarvoor de tweede ‘B’ in hun naam staat is me niet erg duidelijk. Bij een tas slechte Nescafé, twee dikke sneden geroosterd ping-pong brood en zoetigheid (broodbeleg is hier een onbekend woord) ondergaan we de eindeloze en niet terzake doende woordenvloed van de vrouw des huizes. Wat een verschil met de heer des huizes: hij zou zo in Engeland kunnen gaan wonen. Stiff upperlip en wat ie zegt is to-the-point, overgoten met een vleugje Britse humor.

Intussen zijn we tot het pijnlijke inzicht gekomen dat we begin April niet meer naar Sydney zullen kunnen vliegen. Want in Sydney krijgen we allicht huisarrest en dat willen we ten alle prijzen vermijden. Dat impliceert tevens dat we daarna niet naar Brisbane kunnen. Er zit niets anders op dan al die vluchten en reserveringen en trips die we vooraf gereserveerd hadden, af te zeggen. Dus geen Great Barrier Reef. We denken dat we best ons verblijf in Tasmanië met een week verlengen: hier zitten we veilig en binnen een week zal de vraag van gestrande reizigers, om vroegtijdig terug te keren, wel wat afgenomen zijn. 

Dat administratieve werkje kost ons in een eerste ronde al enkele uren pc-werk, want alle sites zijn overbevraagd en schermen zich daarom erg efficiënt af. Goed dat ik mijn notebook bij heb, want op het schermpje van een smartphone is dat onbegonnen werk. Ik moet me erbij neerleggen dat deze beslissing me veel geld zal kosten aan niet te recupereren reservatiekosten. En ik kan allicht niets verhalen op de reisverzekering, want zij aanzien de pandemie als een natuurramp en een reis naar een risicogebied. Geen van beide klopt, maar ja dat helpt niet.

In de namiddag door prachtige en immense bossen naar Launceston gereden. Daar hebben we voor drie nachten een appartement gehuurd. Het blijkt een statig herenhuis te zijn, helemaal voor ons alleen.  ’s Avonds wat proletarische spaghetti gemaakt met een glas water, premier grand cru, erbij. Want in de supermarkt verkopen ze geen bier, laat staan wijn.

Tijdens de nieuwsuitzendingen vernemen we dat de Australische Regering analoge restricties doorvoert zoals Europa een maand geleden deed: ook restaurants ed gaan dicht. Maar gelukkig voor ons geen woord over quarantaine in huis of over reisverbod. Dus doen we rustig voort, want we verblijven momenteel op één van de veiligste plekken ter wereld. We rijden dus verder noordwaarts naar Beaumaris. Onderweg her en daar gestopt voor een strandwandeling.

’s Avonds zit er een restaurantbezoek meer in. Heen en terug 25 km moeten rijden om In een afhaal-frituur een gegrilde moot ‘blauw-oog’ vis met friet gaan halen en in het drugskotje wat verderop twee flesjes bier. In mineur alles opgepeuzeld in onze B&B.

Na een schitterend ontbijt in de B&B Malting Lagoon in Coles Bay gaan we Freycinet Park met een bezoekje vereren. En in het Park opteren we voor een klimpartij naar een uitzicht op Wineglass Bay. Het kost me wel wat moeite, maar het lukt. Onderweg wat vogeltjes gefotografeerd waarvan ik tot op heden de naam nog niet gevonden heb. Ik ben ook een Oost-Duitse familie tegen gekomen, van Quedlinburg. Groot is zijn verrassing dat ik het stadje ken en nog meer dat ik het, 6 maand na de val van de Muur, bezocht had.

s’ Middags wat oesters gaan eten. Ze zijn goed van smaak, maar ze vallen wel wat kleiner uit dan in België. Daarna als twee oudjes van een strandwandeling genoten: fris (16°), veel wind maar gelukkig wel zonnig. Vanavond bij het eten nog eens wijn geprobeerd.  Tja… naar mijn smaak was hij (een Pinot Noir) een beetje aangelengd met water. Zo wordt mijn argwaan tegenover Australische wijn in het algemeen er natuurlijk niet kleiner op.

Vandaag mijn maidentrip met de huurauto. Links rijden, automatische versnellingen, een auto die wat breder is dan ik gewend ben (een SUV nietwaar) en de rijstroken die beduidend smaller zijn dan ik gewend ben, de zachte bermen naast de rijstroken die sterk afhellen, allemaal elementen die ervoor zorgen dat ik wat gespannen ben.  Maar oefening baart kunst denk ik en ik vertrek naar Port Arthur. Dat is enorme  gevangenisgebouw dat de Britten in 1830 op het einde van het meest zuidelijke schiereiland van Tasmanië gebouwd hebben. Ideaal gelegen, want het is langs drie zijden omgeven door de wereldoceanen zodat er maar aan één zijde (en dan nog de kortste) een afsluiting hoeft gebouwd én gecontroleerd te worden. Geen probleem om er te raken, maar het openlucht museum met de restanten van de gebouwen is sinds deze morgen gesloten wegens coronaschrik. Hier gaan we weer: als je een groot open lucht museum sluit wegens besmettingsgevaar, dan stoppen we best ook maar met ademen, denk ik. Het zij zo. Ik zie sommige van de bewuste gebouwen van op 50m afstand. Daarmee moet ik het doen.

Dan maar de lange trip Noordwaarts naar Coles Bay (Swansea) aangevat. Kris maakt er me regelmatig attent op dat ik net iets teveel uiterst links op het rijvak rij. Ik schat het probleem niet goed in. Het stuur staat immers rechts en daardoor zie ik de linker aflopende snoet van deze bredere auto minder nauwkeurig. Maar eigenlijk geen probleem, denk ik.  Onderweg moet ik een 30tal km over een verharde zandweg rijden. De zijkant van die zandweg glijdt vrij steil af. Ik rij uit voorzorg al wat trager en toch gebeurt er waarvoor Kris me gewaarschuwd had. Plots schiet mijn linkervoorwiel van het rijvak af. Ik voel de wagen links naar beneden schuiven. Ik ruk onmiddellijk aan het stuur en geef gas. De wagen schiet gelukkig terug de rijweg op, maar vliegt dan –omdat ik extra gas gegeven heb allicht- naar uiterst rechtse kant van de rijweg. Ik ruk/stuur opnieuw bij, ditmaal naar links en nog eens, nu terug naar rechts. Pas dan krijg ik de auto opnieuw onder controle en rijdt ie braaf in het midden van de zandweg. Ja wadde, was me dat even schrikken! Gelukkig was er geen andere auto in de buurt. Mijn reactiesnelheid is nog goed, besluit ik. Oef. De rest van het traject verloopt zonder problemen.

In de namiddag nog even een botanische tuin doorgewandeld en dan een slappe pint gaan drinken. De bestelling heeft wat voeten in de aarde. Op mijn vraag wat het sterkste bier was dat ze hebben, krijg ik als antwoord `one fifty lashes`. Ik zie het verband tussen een pint bier en zweepslagen niet direct. Ik vraag dus door en de verwarring wordt compleet. Naast mij staat een man zijn pint te drinken en hij zegt tegen mij in overvalst Australisch dat ik een Belg moet wezen om zo een boom te kunnen opzetten over een pint bier. Blijkt een Fransman van Marseille te zijn die al 15 jaar in Australie woont en werkt (als financieel brooker). Ik heb hem bij mij aan mijn tafeltje uitgenodigd en we hebben wel een uur een interessant gesprek gehad over de racistische reflexen van de Fransen, de cultuurloze Australische maatschappij enz. Ach jas. One fifty lashes is gewoon de naam bvan het bier.

Op de terugweg merk ik dat ik van de ene trein afgewipt ben en snelsnel twee perrrons verder de aansluitende trein heb genomen. Ik begin hier mijne weg te vinden. 

Maar ter plekke blijkt dat die bus geen haltes heeft tussen het eerste en het laatste wijndomein. En er zijn er meer dan 60. Gelukkig brengt een Ubertaxi redding. Het eerste domein dat ik op mijn lijstje gezet had, was Warramumdu Estate. Maar het is gesloten omdat er te weinig bezoekers komen opdagen. Nummer twee heet Pimpernel Vineyards, maar ondanks de originele naam blijkt ook dit huis wegens gebrek aan klanten gesloten te zijn. Een mens mag de moed niet verliezen en koppig volharden in de boosheid. Bij nummer drie heb ik wel geluk. Rochford Wines (wat een naam) is open. Het is intussen al half een geworden en we moeten nog aan onze dag beginnen. Wat een onderneming voor misschien 40 km. 

Binnen zitten och arme tien (zatte) zielen in een etablissement dat makkelijk 500 man kan bedienen. Hallucinant. 

Ik laat het niet aan mijn hart komen, want we krijgen daardoor een persoonlijke begeleidster. We kiezen elk een andere forfaitformule, kwestie toch een tiental wijnen te kunnen proeven tegen een schappelijke prijs. Dat is een goede zet, want de eerste proeverijen zijn, naar onze bescheiden mening,  beneden alle peil. Aldi wijnen aangelengd met water lijkt me de beste omschrijving. Naarmate we overschakelen naar de duurdere wijnen begint de smaak gelukkig te beteren.

Na de degustatie hebben daar dan ook maar een middagmaal genomen. Na een korte wandeling op het domein, is het al tijd om de tijdrovende terugweg aan te vangen. 

s`Avonds nog een wandeling gemaakt langs de mooie statige oude herenhuizen in Kensington. Veel degelijkere en meer stijlvolle panden dan het kartonnen kunst- en vliegwerk dat ze hier vandaag plegen neer te poten. 

De nieuwsberichten over de Australische regeringsbeslissingen worden alsmaar meer verontrustend. Vanaf vandaag gaan alle musea dicht. Dat is een flinke streep door mijn programma. Want vandaag zouden we het Melbourne Museum en het Art museum afgehandeld hebben. Nougabollen. Dan maar een wandeling door de Chinese wijk. Niet zo iets als de Antwerpse Chinese Straat. Neen hier is dat een echt uit de kluiten gewassen wijk van meerdere blokken. Al wandelend opgemerkt dat de Chinezen daarin ook hun eigen museum hebben. Dat was, nr ik hoopte, wél open. Was een grote, volledige en mooi gepresenteerde tentoonstelling en ik heb 'teenentander' bijgeleerd. Vooral hoe hard het leven voor de Chinese immigranten was in de jaren 1880-1940.

In de loop van de dag sijpelen steeds meer reisbeperkingen door en de mensen worden alsmaar gekker: ze hamsteren toiletpapier, rijst en pasta. Net alsof de pest is uitgebroken. Ik hou mijn hart vast bij zoveel idiotie. Morgen plannen we alvast een tour door de lokale wijnstreek. Daar kunnen we ons ook een dag aangenaam mee zoet houden. We hebben alvast het traject met de trein en de bus uitgedokterd en we hebben de treintickets al gekocht.