Coffs Harbour regio is bekend voor zijn bananenplantages. Ik heb een wandeling van 4-5 km langs het strand van de Stille Oceaan uitgestippeld om aan zo een bananenplantage met commerciële annex (‘the big banana’) te raken. Prachtige wandeling onder een stralende zon, maar de plantage is gesloten wegens corona gevaar. Ik zeg tegen die madam: het is toch wel raar dat een openlucht plantage - waarbij het respecteren van de sociale afstand met wat goede wil makkelijk te organiseren valt-  gesloten blijft omwille van corona, terwijl een supermarkt met een gesloten luchtverver­sings­systeem wel open gaat. Dit is klinkklare nonsens. Geen antwoord uiteraard. Het is duidelijk dat zij nog nooit zover heeft nagedacht. Van pure frustratie heeft Kris dan maar een chocolade ijsbanaan opgesmikkeld. Beikkens!

Het is intussen middag, maar buiten een ijsbanaan of andere zoete rommel valt hier niets te eten. In de wijde omtrek zijn geen ‘expensive restaurants’ zoals ze dat hier omschrijven, te bespeuren. Burgerkoterijen ( hier noemen ze dat restaurants) daarentegen zoveel je maar wil. Dan maar de 4-5 km langs het strand terug gewandeld, in de wetenschap dat aan de horizon wel restaurants zijn. We hebben twee uur gestapt op zoek naar een restaurant. En onze koppigheid wordt beloond: we vinden een excellent visrestaurant. De reeds bekende ‘Blauw oog kabeljauw’ en de ‘Jewfish’ (epinephelus itajara maar ik ben niet overtuigd) gaan onverbiddelijk voor de bjil.

Tot slot verder gewandeld tot zonsondergang.

29-06-2020 om 12:41 geschreven door markenkris

Coffs Harbour regio is bekend voor zijn bananenplantages. Ik heb een wandeling van 4-5 km langs het strand van de Stille Oceaan uitgestippeld om aan zo een bananenplantage met commerciële annex (‘the big banana’) te raken. Prachtige wandeling onder een stralende zon, maar de plantage is gesloten wegens corona gevaar. Ik zeg tegen die madam: het is toch wel raar dat een openlucht plantage - waarbij het respecteren van de sociale afstand met wat goede wil makkelijk te organiseren valt-  gesloten blijft omwille van corona, terwijl een supermarkt met een gesloten luchtverver­sings­systeem wel open gaat. Dit is klinkklare nonsens. Geen antwoord uiteraard. Het is duidelijk dat zij nog nooit zover heeft nagedacht. Van pure frustratie heeft Kris dan maar een chocolade ijsbanaan opgesmikkeld. Beikkens!

Het is intussen middag, maar buiten een ijsbanaan of andere zoete rommel valt hier niets te eten. In de wijde omtrek zijn geen ‘expensive restaurants’ zoals ze dat hier omschrijven, te bespeuren. Burgerkoterijen ( hier noemen ze dat restaurants) daarentegen zoveel je maar wil. Dan maar de 4-5 km langs het strand terug gewandeld, in de wetenschap dat aan de horizon wel restaurants zijn. We hebben twee uur gestapt op zoek naar een restaurant. En onze koppigheid wordt beloond: we vinden een excellent visrestaurant. De reeds bekende ‘Blauw oog kabeljauw’ en de ‘Jewfish’ (epinephelus itajara maar ik ben niet overtuigd) gaan onverbiddelijk voor de bjil.

Tot slot verder gewandeld tot zonsondergang.

29-06-2020 om 12:41 geschreven door markenkris

We draaien het stuur om en starten, met flink wat tegenzin – ik althans-,  onze terugtocht naar het (nog) koudere Zuiden. We rijden in de gietende regen naar het kuststadje Coffs Harbour. Over de middag stoppen we in Byron Bay om in ons favoriet Mexicaanse restaurant  Margaritas voor de laatste maal nog eens te genieten van een Chipotle Pollo met een perfect gemaakte mojito. De reactie van de ober die onze bestelling opneemt zegt alles: ‘maar jullie komen hier jandorie frequenter dan ikzelf!’  Van de gelegenheid maak ik gebruik om in de winkel waar ik een week geleden de teen sleffers gekocht, te gaan reclameren. De rechtse aansteker (diegene die ik voor de aankoop gepast had) zit wel prima, maar de linkse niet. Die is verdorie smaller dan de rechtse en het verschil is dermate dat ik mijn voet er maar half in krijg. No worries: ik krijg prompt een ander paar. Dat paar heeft exact hetzelfde euvel. Het daarop volgende paar is wel goed. Amaai.

Vermits we vandaag vooral rijden, heb ik de kans eens een fait divers aan te halen.

Net zoals in het verre Oosten, is ook in Australië wit, in plaats van zwart, de traditionele rouwkleur. Nu heb ik onlangs een baanwinkeltje gezien dat begrafenisdiensten (met verzekering enz) aan biedt. De naam van het bedrijfje luidt ‘ White Lady Funerals’ , en als ondertitel’ a woman’s understanding’. Het logo is het gestileerd silhouet van een dame in het wit met een opvallende zwarte hoed op. Dat wit een begrafeniskleur kan zijn, is niet meer dan conventie. Maar dat ze in hun publiciteit suggereren dat de man eerst zal sterven, vind ik er toch wat over. Of willen ze ermee misschien op een slinkse manier vertellen dat het organiseren van het vooroverlijden van de man ook een onderdeel van hun service is? Ik durf niet binnen gaan. Stel je voor misschien kan ik hier geen ‘vrijblijvende  informatie’ inwinnen. Ik vind die zin over vrijblijvende info niet zomaar uit: die heeft jaren in de vitrine gehangen van een begrafenisondernemer op de Statielei in Mortsel.

Nog een over de Australische manier van wassen (van linnen). Ze steken alle kleuren bij elkaar in een wasmachine, doen er zeep bovenop en hopsakee wassen maar. Een was temperatuur is voor ouden van dagen. Alles wordt koud gewassen. Makkelijk en het gaat sneller. Effen wachten en dan zwier je alle was op uw droogdraad. Het staat het wasgoed vrij te kiezen of het opteert voor een plaats op de draad of op de grond. Elke keuze wordt gerespecteerd tot het droog is. Alleen de wind kan sommige stukken wasgoed nog van gedachten doen veranderen. In één richting althans: van de draad naar de grond. No worries.

28-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Onze laatste dag in het uiterste Noorden van New South Wales. We doen een wasje en een plasje en na de namiddag trekken we naar Kirra beach, de baai voorbij Coolangatta. Nog meer naar het Noorden en bijgevolg nog meer illegaal. Tegen de oranje achtergrond van  prachtige zonsondergang, zien we dat het in Brisbane (een 160 km verder naar het Noorden) flink aan het regenen is. Het geeft altijd een onwezenlijk gevoel om, bij droog weer, te kijken naar een verder afgelegen streek waar de regen uit de wolken neer gutst als een grote waterval. Op de terugweg kuieren we over de strandpromenade die vol staat met palmbomen (van die klein stammigen met wijde kronkelige vertakken). Het zicht is mooi, maar er is meer aan de hand. Alle –maar dan ook alle – takken zitten vol met ruziënde veelkleurige dwergpapegaaien. Met z’n honderdduizend discussiëren ze onderling wie, volgens hun interne pikorde, waar de nacht mag/moet doorbrengen. Horen en zien vergaat. Het vergt makkelijk een uur vooraleer iedere parkiet zijn zegje heeft kunnen doen en er een consensus gevormd  wordt. Ik heb de verhitte conversatie gedurende een volle minuut opgenomen (148 MB), om achteraf te bewijzen dat ik helemaal niet overdreven heb. De lawaai overlast is zo intens dat een normaal menselijk gesprek moeilijk wordt.

Ons laatste avondmaal heeft plaats bij een uitgeweken Italiaan van Rome. Hij heeft hier een pastahuis geopend en kookt, bakt en brouwt zoals in Rome (beweert ie althans). Met een glaasje droge (!) prosecco erbij  is het effectief uuuuiiiitstekend! Weliswaar aan een tafeltje buiten (corona nietwaar), met onze twee onderlijfjes en dikke winterjassen aan en bij verwarmd met een gasvuurtje op een staander. Australië warm??? Larie en apekool:  ’s nachts is dat hier serieus koud!

27-06-2020 om 12:48 geschreven door markenkris

Mijn bekken protesteert tegen het ascetisch harde bed in onze camper. Ik stap ’s morgens als een kreupele oude man. In het begin volstond dan een beetje beweging om de pijn te verdrijven. Maar naarmate de weken vorderen, wordt de duurtijd van de verplichte gezondheidswandeling langer en langer. Vanmorgen was het erg. We doen dan ook een fikse natuurwandeling. Zo slaan we twee vliegen in één klap: beweging tegen de pijn  en water- en moerasvogels bekijken in de mangroves. Het valt wat tegen: op het eind van de wandeling is de pijn niet weg en vogels hebben we niet gezien. Ik vrees dat ze in de winter naar het tropische Noorden migreren. Gelijk hebben ze. Dan maar een mooie strandwandeling in het (zogezegd) verboden Coolangatta gedaan om de moedige en wel erg warmbloedige surfers en duikers te  bewonderen. De zee staat wilder dan gisteren, de golven zijn uiteraard groter en de surfers maken daar dankbaar gebruik van.

We willen ’s middags in een klein gezellig Italiaans restaurantje gaan eten. We hebben dat gisterenavond ontdekt: ze hebben och arme vier tafeltjes op de stoep staan, want binnen is er  -naast de keuken- geen plaats. Pech voor ons, het is alleen ’s avonds open. No worries, dan vereren we ze morgenavond wel met een bezoekje, denken we. Ons ‘laatste avondmaal’ in het Noorden van New South Wales, want zondag keer ik het stuur om en rijden we terug Zuidwaarts naar de ellendige koude in Sydney. Tot onze euro valt dat het morgen zaterdag is en dat de Coolangattanen misschien ook wel uit eten willen gaan. Dus belt Kris onmiddellijk om te reserveren. ‘Alles volzet’ klinkt het aan de andere kant van de lijn. Maar het zouden geen Italianen zijn, mochten ze daar voor 2 personen geen mouw aan kunnen passen. Oef gelukt.

Eens terug op de camping hervat ik mijn onderhandelingssessies om geld terug te krijgen. Nu is Apollo aan de beurt. Die mannen verhuren campervans en mobilhomes. Na drie jaar zijn de voertuigen afgeschreven en schuift Apollo die door naar haar dochtermaatschappij ‘Cheapa’. Daar kan je dan een niet meer zo nieuw exemplaar huren tegen een beduidend lagere prijs. Net zoals met de aankoop van een huis, ziet men de gebreken pas na enkele weken. Zo hebben wij het gevoel gekregen dat wij wel de Apollo huurprijs betaald heb, maar een Cheapa gekregen heb. Ik heb hen dat, met de nodige argumentatie, laten weten. Ze hebben me gisteren geantwoord dat ze daar wel willen over praten. Wie niet waagt niet wint!

26-06-2020 om 13:31 geschreven door markenkris

Klokslag 6 uur staan we op, want we moeten de boot van 8 uur in de haven halen voor een uitstap ‘walvissen bewonderen’. De timing is correct, de bussen zijn op tijd, de zon is van de partij. Het kan niet beter zijn. Gelukkig is de boot niet te groot en er zijn maar 20 geïnteresseerden. De stuurman loodst zijn kist recht de volle oceaan in en na een slordige 15 km stopt ie. Waarom daar en niet 1 kilometer eerder of verder of meer naar links of naar rechts, ik weet het niet. Want voor ons valt er niets speciaals te zien, tenzij oneindig veel kalme golven van de Stille Oceaan. Ik denk Kris op haar gemak te kunnen stellen dat de Stille Oceaan vaak helemaal niet zo stil is, maar dat helpt niet echt. De schrik om zeeziek te worden zit er diep in. Gelukkig heeft ze preventief een pilletje genomen.

Maar ons geduld wordt niet lang op de proef gesteld. Eerst verschijnen die enorme kolossen op ca. 100 meter afstand, maar het duurt niet lang of ze komen –zoals de schipper voorspelde- dichterbij. Hij beweert dat het speelse en nieuwsgierige dieren zijn. En inderdaad, op de duur zwemmen ze op 20 meter van onze boot. Ik hoor ze diep brommend adem halen. Ik mag er niet aan denken als zo een dubbeldekker zich een metertje of 10 vergist: ofwel kiept hij (of zij) onze boot als een notendop om ofwel slaat hij met zijn staart onze boot rats in tweeën.  Even later is het ei zo na van dat: één van die mastodonten duikt uit de diepzee op net voor onze boeg. Ik schat 5 meter ervoor. Gelukkig realiseert het beest zich blijkbaar wat er dreigt te gebeuren en hij duikt onmiddellijk.  De passagiers roepen op zijn Australisch ‘waauw, amazing, breathtaking’ en de hele standaard resem. Ik kijk naar de kapitein, hij kijkt me in de ogen en slaat een zucht. Bijna zijn boot naar de haaien (want die zitten hier ook).  Het schouwspel blijft meer dan een uur voortduren. Een viertal van de lieverds halen hun kunstjes boven: onderste boven zwemmen (zodat alleen de twee punten van de onderkant van hun staart boven het wateroppervlak uit steekt), verticaal naar beneden duiken (zodat hun gigantische staart als laatste boven water komt en tonnen zeewater laat afdruipen) en tot slot plots zonder enige verwittiging of aanleiding, in een seconde met drie kart van hun gigantisch lijf loodrecht uit het water opschieten als een raket, even in de lucht blijven hangen en dan in een overweldigend waterfontein terug in zee te vallen.  Als we terug varen, begint het pilletje van Kris net iets te goed te werken: ze is niet zeeziek, maar gewoon groggy. Straf spul zeg.

Terug aan land, hoor ik onze schipper tegen een collega zeggen: ’11 miles straight North’. Die mannen spelen met de walvissen onder één hoedje!

25-06-2020 om 13:44 geschreven door markenkris

In de voormiddag eens lekker niets gedaan en genoten van de zon op onze kampeerplaats. In de namiddag gaan uitzoeken waar juist we morgenvroeg paraat moeten staan voor een tochtje op zee. Al goed dat wD e daar even tijd voor uitgetrokken hebben, want de afspraakplaats is niet zo voor de hand liggend. Mits wat vragen lukt het uiteraard. Stel dat ik morgenvroeg om half acht dat had moeten zoeken, dan hadden we allicht onze boot gemist. Daarna een strandwandeling gemaakt eerst legaal in Tweed Heads en dan illegaal in Coolangatta in het verboden Queensland (we kennen nu de sluikweg, nietwaar). Dat is doelbewust want we hebben tegen 6 uur in een bekend grill restaurant een tafeltje voor 2 gereserveerd. Op het strand van Coolangatta valt het me op dat de zonsondergang mooi en kleurrijk beloofd te worden. We wachten geduldig en inderdaad: de horizont kleurt mooi oranje/rood en de zwarte skyline van het 165 km verder gelegen Brisbane steekt er scherp tegen af. Kris maakt duidelijk met de dag betere en mooiere foto’s. Oh, I get by with a little help from my friends!

Ons candle light dinner, is naar Australische normen, excellent. Als voorgerecht hebben we ons eens gewaagd aan zes oesters. Meer uit nieuwsgierigheid om te weten hoe ze smaken, nadat men al het zilte zeewater heeft verwijderd en de beestjes grondig heeft gewassen. Hawel, het is echt heel erg: Ze serveren ze met een zoete vinaigrette! Het glaasje prosecco is even zoet.

Dan de rib eye steak. Onze Angelsaksische tegenvoeters hier kennende, vragen we heel nadrukkelijk hem RAW te bakken. Het is iets geworden tussen raw en medium in. Ok, dus. En het vlees was uitermate lekker. Stukken beter dan wat ik in Europa vinden kan.  Het bewijs van mijn bewering is eenvoudig en sterk: Kris heeft een lap van 350 gram zonder verpinken binnen gesmikkeld. Nu gij! . Het  feit dat ook de rib eye lichtjes gezoet is, zullen we maar door de vingers zien. Ik heb er  -opnieuw als test- een pepersaus bij gevraagd. Al een geluk dat ik de saus in een afzonderlijk kommetje krijg, want dat spul is ook tot vervelens toe mierenzoet. Het wordt me elke dag duidelijker waarom de Aussies, zowel mannen als vrouwen, in zo grote getallen buitenmatig corpulent zijn: sugar³.

25-06-2020 om 13:41 geschreven door markenkris

In de voormiddag eens lekker niets gedaan en genoten van de zon op onze kampeerplaats. In de namiddag gaan uitzoeken waar juist we morgenvroeg paraat moeten staan voor een tochtje op zee. Al goed dat wD e daar even tijd voor uitgetrokken hebben, want de afspraakplaats is niet zo voor de hand liggend. Mits wat vragen lukt het uiteraard. Stel dat ik morgenvroeg om half acht dat had moeten zoeken, dan hadden we allicht onze boot gemist. Daarna een strandwandeling gemaakt eerst legaal in Tweed Heads en dan illegaal in Coolangatta in het verboden Queensland (we kennen nu de sluikweg, nietwaar). Dat is doelbewust want we hebben tegen 6 uur in een bekend grill restaurant een tafeltje voor 2 gereserveerd. Op het strand van Coolangatta valt het me op dat de zonsondergang mooi en kleurrijk beloofd te worden. We wachten geduldig en inderdaad: de horizont kleurt mooi oranje/rood en de zwarte skyline van het 165 km verder gelegen Brisbane steekt er scherp tegen af. Kris maakt duidelijk met de dag betere en mooiere foto’s. Oh, I get by with a little help from my friends!

Ons candle light dinner, is naar Australische normen, excellent. Als voorgerecht hebben we ons eens gewaagd aan zes oesters. Meer uit nieuwsgierigheid om te weten hoe ze smaken, nadat men al het zilte zeewater heeft verwijderd en de beestjes grondig heeft gewassen. Hawel, het is echt heel erg: Ze serveren ze met een zoete vinaigrette! Het glaasje prosecco is even zoet.

Dan de rib eye steak. Onze Angelsaksische tegenvoeters hier kennende, vragen we heel nadrukkelijk hem RAW te bakken. Het is iets geworden tussen raw en medium in. Ok, dus. En het vlees was uitermate lekker. Stukken beter dan wat ik in Europa vinden kan.  Het bewijs van mijn bewering is eenvoudig en sterk: Kris heeft een lap van 350 gram zonder verpinken binnen gesmikkeld. Nu gij! . Het  feit dat ook de rib eye lichtjes gezoet is, zullen we maar door de vingers zien. Ik heb er  -opnieuw als test- een pepersaus bij gevraagd. Al een geluk dat ik de saus in een afzonderlijk kommetje krijg, want dat spul is ook tot vervelens toe mierenzoet. Het wordt me elke dag duidelijker waarom de Aussies, zowel mannen als vrouwen, in zo grote getallen buitenmatig corpulent zijn: sugar³.

25-06-2020 om 13:41 geschreven door markenkris

Reizen op ne mens zijnen ouden dag is blijkbaar vermoeiend. Gisterenavond zijn we om half tien gaan slapen. Het was van ‘moetens’. We vielen allebei om van de vermoeidheid. We hebben doorgeslapen tot deze morgen kwart voor acht.

Na 12 weken verblijf in Australië zijn er nog steeds een reeks Australische vaste waarden waar we nog geen spoor van gezien hebben. Zoals daar zijn de in het wild levende possums, wallabi’s, kangeroo’s, koala’s, voskoesoe’s, buideleekhorens, wombats enz, en  ….. de aboriginal cultuur.

In Tweed Heads is er een Aboriginal museum en een Cultuur Centrum en een Bora-ring. We starten de dag met een fikse wandeling naar het museum. We hebben op dat vlak onze verwachtingen met scha en schande al flink naar beneden bijgesteld. Maar duidelijk nog niet genoeg. Echt armoe sta bij: wat stenen rommel (letterlijk hé) en enkele boemerangs op een hoopje gegooid, zonder toelichting of situering van betekenis. Dan het Cultureel Centrum. Dat blijkt slechts een synoniem te zijn voor het bewuste museumbarakje. Twee maal noppes dus. Het enige nuttige wat ik uit de rommel in het museum onthouden heb, is dat een Bora-ring een grote cirkel op de grond was waar twee of meerdere stammen periodiek samen kwamen om hun geschiedenisverhalen mondeling door te geven, de sociale banden te onderhouden, nieuwtjes uit te wisselen en feest te vieren. In de tentoonstelling stond een foto van de nog bestaande Bora-ring, die we wilden bezoeken. Ja, je hoort me al komen: een grote ring in het zand… Al goed dat ik daar geen kilometers voor heb omgereden.

Op de terugweg naar onze campingplaats, kom ik tot het besluit dat het Aboriginal probleem hier verre van opgelost is. Van  de vijfhonderd verschillende stammen met minstens 200 verschillende talen in de 18^de eeuw (voor de komst van de blanken), schiet bijna niets meer over. Alles wat van ver of dichtbij met de Abo-cultuur te maken heeft, wordt hier doodgezwegen en genegeerd. Echt opvallend.

23-06-2020 om 09:20 geschreven door markenkris

We hebben gisteren vier maal onze keuze herzien over de optimale locatie van onze camper op de campingsite waar we ons voor een week gaan installeren. Heel de discussie over waar de zon staat in het Zuidelijk halfrond en of ze hier van Oost naar West draait of omgekeerd, passeerde nog eens de revue. Kompas-applicaties op de smartphones werden boven gehaald en we stelden vast dat de ene al idioter is dan de andere, maar ze hebben één ding gemeen, namelijk dat ze allemaal het Noorden in een andere windrichting aanwijzen. Nietegeloven, en zoiets noemt zich dan kompas. Mijne kleine teen kan het beter. Uiteindelijk werd het gezond boerenverstand aangesproken en vanmorgen blijkt dat we een wel overwogen keuze gemaakt hebben. We ontbijten voor de eerste maal van onze ietwat uitgelopen reis buiten en in de zon!

Daarna geniet Kris als een welstellende dama van het verwarmd openlucht zwembad en ik ga een foto nemen van een uit de kluiten gewassen spin met een web van 1 m². Na de middagboterhammen trekken we naar het stadscentrum van Tweed Heads. Dat centrum blijkt uit twee stadsdelen te bestaan: Coolangatta in Queensland en Tweed Heads in New South Wales.  De grens tussen beide staten loopt bij wijlen onvermijdelijk langsheen een straat of dwars door een straat. Het gevolg is dat de ene helft van de straat tot Tweed Heads kan behoren en de overkant tot Queensland. Op het eerste gezicht maakt dat voor ons buitenlanders niet veel uit, maar omdat de corona restricties in Queensland veel strikter zijn dan in New South Wales, is het onderscheid fundamenteel. Want mensen mogen Queensland alleen maar binnen onder erg strikte voorwaarden: domicilie, beroep, medische interventies en dergelijke. Je moet over een speciale toelating beschikken. Die toelating bestaat uit een A4 blad vol met inhoudsloze data maar erg weinig nuttige info, die de autobestuurders op hun voorruit moeten kleven. Ik heb auto’s gezien met drie A4 bladzijden op hun voorruit! Zo’n sterk ingeperkt gezichtsveld gaat nog aanrijdingen veroorzaken vrees ik. Soit, dat is hun probleem. In alle straten van de stad die de virtuele corona-grens kruisen, staan er bemande controleposten. Wie geen A4 permit op zijn naam op de voorruit van zijn wagen heeft kleven, komt er niet in. Dat is tenminste de theorie.

We willen met onze eigen ogen zien hoe de overheid dat puzzeltje georganiseerd heeft. Mij lijkt het een net met wel erg grote gaten. Ik vraag me af hoe Queensland haar grens et New South Wales afdoend kan afsluiten, hoe ze dat gaan realiseren voor de voetgangers of voor families met leden in de twee staten?

En inderdaad, net zoals in de VS plannen ze alleen in functie van het autoverkeer: de auto’s, de bestuurder en de eventuele passagiers worden gecontroleerd op het bewuste A4 formulier (en) die ze op de voorruit van hun wagen kleven. Of de namen op het formulier kloppen met de identiteit van de inzittenden, is een brug te ver voor de politie. Als het aantal formulieren al klopt mag je zo door.

De voetgangers op hun beurt mogen gaan en staan waar ze willen, zowel in New South Wales als in Queensland. Ook wij buitenlanders, stappen dus zonder enig probleem New South Wales buiten en Queensland binnen en omgekeerd. We zijn zelfs ’s avonds in het zogezegd ‘hermetisch afgesloten’ Coolangatta in Queensland gaan eten. Niemand houdt ons tegen als we Tweed Heads verlaten en Coolangatta binnen wandelen. Niemand vraagt ons iets. Allemaal geen probleem. Maar… ik kan in Queensland geen auto huren, want daarvoor moet ik over een permanente verblijfplaats in Queensland beschikken. Wie in een andere staat (bv New South Wales) woont en familieleden in Queensland heeft, wandelt dan weer wél zonder moeilijkheden de grens met Queensland over. Eens in Queensland,  huurt hij op naam van zijn familie een camper en klaar is de Aussie. . Much ado about nothing zou Shakespeare zeggen. En deze mening wordt hier door het merendeel van de Australiërs gedeeld.

22-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

21-06-2020 om 13:10 geschreven door markenkris

20-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Herinneren jullie nog het exploot van enkele jongen gasten, die in 1970 op drie balsavlotten (las balsas) de Stille Oceaan van Guayaquil in Ecuador naar Ballina aan de Oostkust van Australië hebben overgestoken? Dat vlot bestaat nog steeds en kan men bezichtigen in het Maritiem Museum in Ballina. Dat stadje ligt op 25 km van onze huidige kampplaats. Dus trekken we daar vandaag even naar toe.

Het vlot, Aztlan gedoopt naar het mytische land van de Azteken, is nog steeds in relatief goede staat en het is me een raadsel hoe die mannen met een dergelijk klein vaartuigje van aaneen gesjorde balken balsahout met een diameter van ca 40 cm elk de helemaal niet zo Stille Oceaan hebben kunnen oversteken. De begaan/bestaanbare oppervlakte bedroeg immers naar schatting 8 op 16 meter. Het vlot had 1 zeil van 4x6 meter en een hutje van bamboe van 2 bij 2 meter en och arme 1,6 m hoog. In het museum tonen ze ook de 1 uur durende film die die mannen van hun reis zelf gemaakt hebben, beginnend met het kappen (bij volle maan, van de vrouwelijke balsabomen in het Ecuadoriaans oerwoud. De plaatselijke indianen stammen beweren namelijk dat die balsabomen dan het meeste sap bevatten en dus het meest waterbestendig zijn), het sjorren (want zonder nagels of bouten) tot hun aankomst, na 14.000 km varen in 182 dagen, in Ballina. De bemanning was een bont internationaal gezelschap: een Spanjaard ( de initiatiefnemer), een Fransman, een Canadees en een Chileen. Indrukwekkend!

In de namiddag wandelen we nog even langs een inham van de kust tot Kris plots een ‘grote vis’ opmerkt. Als ik in de aangewezen richting kijk zie ik eerst niets, maar even later merk ik wat verder op een grijze rug met een verticale vin erop. Een dolfijn dus, want voor een haai was het formaat wat te bescheiden.. Voor Kris was het de eerste maal dat ze een echte in het wild tegen kwam.

19-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Deze morgen dalen we af van de hoog plateau New England (slechts 900 tot 1100 meter hoor) van de staat New South Wales en rijden we een 400 km Noordoost tot Byron Bay aan de kust. We hopen dat we de ijzige kou kunnen inruilen voor een meer menselijke temperatuur boven de 20 graden. Terwijl ik rij en het landschap zie evolueren, versta ik waarom er zoveel Schotten en Ieren naar deze streek geëmigreerd zijn. Het lijkt warempel sterk op Schotland: hetzelfde glooiende en groene landschap, de mist, de regenvlagen en de snijdende kou ’s nachts. In de namiddag komen we aan in Byron Bay. Het weer is nog niet echt je dat, maar de temperatuur schommelt al rond de 20 graden. Het kan alleen meer beteren en we hopen eindelijk onze winterkledij (wat een geluk dat we daar toch iets van mee hadden) voor de rest van ons leven kunnen inpakken. Ik verafschuw de kou nu nog meer dan vroeger: het vreet de energie letterlijk uit mijn lichaam.

Kris verneemt dat de wolkbreuk van gisteren waterschade veroorzaakt heeft in het hele appartementsgebouw en dus ook in haar appartement. We hebben foto’s gekregen met het water op haar kookplaat, op de keukenvloer, in de technische ruimte en zo verder. Blijkt dat de afvoer van het plat dak van het gebouw door de aanhoudende droogte vernauwd is geraakt. Als er dan een wolkbreuk komt, zoekt het water, dat niet snel genoeg door de afvoerpijp raakt, een andere weg. Vermits er geen waterspuwer voorzien is (iets wat de aannemers in de Middeleeuwen al deden om dat euvel te vermijden!) heeft het water zich een weg gezocht langs de dienstkoker en de schouw van de dampkappen. Hier gaan we weer. Zo blijft ne mens bezig.

Aangezien de corona restricties worden versoepeld, kan ik steeds makkelijker voor kleine bedragen cash betalen in plaats van met een creditkaart. Ik probeer daarom nu al enkele dagen tevergeefs geld uit de muur te halen. In het begin van onze reis (maart) heb ik dat enkele malen zonder problemen gedaan, maar nu lukt me dat om een of andere reden niet meer. Eerst dacht ik bij een ATM van een ‘verkeerde’ financiële instelling zat. Ik herinner me dat dit fenomeen zich in Zuid Amerika wel eens durfde voordoen. Maar na enkele dagen en pogingen bij een tiental verschillende banken, weet ik zeker dat dit niet de oorzaak kan zijn. Eén van de ATM’s gaf me als foutboodschap dat zij geen overeenkomst hadden met mijn financiële instelling om dergelijke transacties uit te voeren. En dat deed bij mij licht in de duisternis schijnen: ein Aha-Erlebnis! Vóór de start van de reis heb ik bij Argenta het nodige laten doen om mijn Maestro kaart ook in ATM’s van Oceanië te kunnen gebruiken. Misschien check ik best toch eens de periode , waarvoor ik die uitbreiding had aangevraagd. Misschien is die wel verlopen. En inderdaad, ze liep tot 22 mei. Oef, dan wel binnen enkele dagen geregeld zijn.

18-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Erger dan gisteren kan niet. En inderdaad, de zon straalt prachtig en smelt de nachtelijke rijm en mijn ijsgevoel snel weg. We rijden vandaag even Oostwaarts. Op de baan naar Graftyon zijn er toegangen naar twee Nationale Parken die tot het UNESCO natuurerfgoed behoren: het Gibraltar Ranger Park en het Washpool National Park. We kiezen voor het Gibraltar Ranger Park. Eerst een, naar Australische normen kort tripje van 90km naar het Visitor Center en dan nog 10 nagelbijtende kilometers over een kronkelend grintpad. We halen  enz. het zonder kleeer- en lakschade. Dan gaan we overmoedig voor de ‘tree en ferns trail’ van 6 km met een moeilijkheidsgraad graad ‘medium’. In het prachtige woud hebben we van alles gezin: afgebrande bomen die opnieuw beginnen schieten, zwammen, paddenstoelen en vogels. Prachtig, maar vermoeiend. Halverwege de klimpartij stoppen we – zogezegd voor een picknick- en dan keren wijselijk terug. Veel dieren gehoord, maar geen enkel gezien. Ook geen uilen, al beweert men dat er veel zitten.

’s Avons gaan dineren in  het vermaledijd restaurant waar gisteren alles fout liep. Nu was het perfect: het onthaal, de tafel naast een kanjer van een brandende open haard en de maaltijd. Het waren gevuld (reuze) paddenstoelen  als voorgerecht en lamscarré (met muntsaus) als hoofdschotel. Echt lekker.

17-06-2020 om 14:02 geschreven door markenkris

(sorry voor de opsplitsing in twee delen. Google doet weer extra moeilijk en last na X aantal lijnen en reclameboodschap toe. daarom splits ik de tekst in 2 delen.

Hoe heetdat nu weer? Bloed onder iemands nagels halen, niet? Jongens wat een software is me dat: klaar voor alpha testen ? Bèta durf ik nog niet zeggen, dat is nog wat te vroeg.

Dan schakel ik mijn reservetroepen in en ik stuur Kris het veld in. De drie vrouwen vinden, na een paar kubieke meter luchtverplaatsing, een compromis. We mogen onze maaltijd buiten nemen (wat eigenlijk niet kan) en we krijgen er kraantjeswater bij (wat wel mag). Als we daarna de koffie en een (nieuwe) pint binnenskamers nuttigen (wat wel mag) zijn alle regeltjes gerespecteerd en worden alle plooien glad gestreken. Zucht.

Na een kwartier serveren ze triomfantelijk een bestelling: een hamburger met fritten, maar…. niet onze vis. Na nog een kwartier later verschijnt eindelijk onze bestelling. In totaal met een uur vertraging. Sorry een ‘system error’ zeggen ze dan.

Ik zou nu nog een analoog verhaal kunnen vertellen over mijn bankkaart en geld afhalen, maar ik ga het niet doen. Te zot om los te lopen.

 In de namiddag komen we aan op onze volgende camping, in Glen Innes. We vragen war basis info en de uitbater geeft ruiterlijk toe: ‘mijn mede-investeerder is er vanonder getrokken, nu sta ik er alleen voor en ik weet van niets’. Ik dacht echt dat ie zijn zin zou vervolledigen met ‘I’m from Barcelona’.

Jongens wat een dag!

17-06-2020 om 13:50 geschreven door markenkris

Erger dan gisteren kan niet. En inderdaad, de zon straalt prachtig en smelt de nachtelijke rijm en mijn ijsgevoel snel weg. We rijden vandaag even Oostwaards. Op de baan naar Graftyon zijn er toegangen naar twee Nationale Parken die tot het UNESCO natuurerfgoed behoren: het Gibraltar Ranger Park en het Washpool National Park. We kiezen voor het Gibraltar Ranger Park. Eerst een, naar Australische normen kort tripje van 90km naar het Visitor Center en dan nog 10 nagelbijtende kilometers over een kronkelend grindpad. We halen  enz. het zonder kleer- en lakschade. Dan gaan we overmoedig voor de ‘tree en ferns trail’ van 6 km met een moeilijkheidsgraad graad ‘medium’. In het prachtige woud hebben we van alles gezin: afgebrande bomen die opnieuw beginnen schieten, zwammen, paddenstoelen en vogels. Prachtig, maar vermoeiend. Halverwege de klimpartij stoppen we – zogezegd voor een picknick- en dan keren wijselijk terug. Veel dieren gehoord, maar geen enkel gezien. Ook geen uilen, al beweert men dat er veel zitten.

’s Avons gaan dineren in  het vermaledijd restaurant waar gisteren alles fout liep. Nu was het perfect: het onthaal, de tafel naast een kanjer van een brandende open haard en de maaltijd. Het waren gevuld (reuze) paddenstoelen  als voorgerecht en lamscarré (met muntsaus) als hoofdschotel. Echt lekker.

17-06-2020 om 13:42 geschreven door markenkris

Een pracht van een sterrenhemel dus weer een erg koude vannacht. De airco/verwarming begint vanmorgen tekenen van vermoeidheid te vertonen. Ik heb ze dan maar afgezet. Gelukkig dat de zon het zaakje snel opwarmt. De camping in Inverell heeft gelukkig doucheruimtes die verwarmd zijn. Geen 20 graden, maar toch een aangenamere temperatuur dan buiten. Het is de best uitgeruste camping die we tot op heden hebben gehad.

Op het programma staat een kort ritje naar het mijnwerkers-dorp Emmaville, 107 km Noordwest van Glen Innes. Na alle nare ervaringen met de Australische neiging om alles in misplaatste superlatieven te benoemen, heb ik vooraf toch even gecheckt in het plaatselijke Toeristenbureau of de weg ernaar berijdbaar is met een camper, of het dorpje wel interessant was, of het plaatselijke museum over het harde mijnwerkersleven open is  en of het de rit wel waard is. Telkens een affirmatief antwoord.  De rit verliep vlekkeloos. Maar eens daar is de ontgoocheling ‘adembenemend’ groot: geen enkel spoor van het vroegere saffier-mijnwerkers dorpje. En het museum is een echt lachertje. Tegen betaling van 2 dollar per persoon kunnen we ons vergapen aan onder meer een mechanische schrijfmachine, wat half vergane foto’s van grootmoeders tijd, veel oude verroeste ijzeren werktuigen en tot slot veel, heel veel steentjes en stenen, de ene al wat edeler dan de anderen. Toppunt is een hoopje ordinaire stenen die net van de berm van de rijweg leken opgeraapt te zijn en die voor 2 dollar per steen verkocht worden. We voelen ons serieus bedrogen door onze reisgids én door het toeristenbureau. Het zij zo, 4 dollar en 214 km armer.

Terug in Glen Innes vinden we, na flink wat zoeken, toch iets om te eten. Ik kan kiezen tussen ‘roasted beef of the day’ (een stukje gehakt tussen een ping-pong sandwich) en een moot barramundi vis. Ik opteer uiteraard voor twee maal vis. Vermits het prachtig weer is, willen we onze maaltijd in het zonnetje verorberen. Naïef zeg ik dus dat we de maaltijd buiten willen nuttigen. Tja, blijkbaar schort er wat aan mijn uitspraak van het Engels (allicht té posh voor een doorsnee Australiër van het binnenland), want ik heb dat enkele malen moeten herhalen. Koppig willen ze de maaltijd binnenskamers serveren. Na driemaal geven ze uiteindelijk toe. Mij nog steeds van geen kwaad bewust, wil ik –in een daad van overmoed- nog drank bestellen. Ik start met de pint, maar vooraleer dat ik ook nog een koffie kan bestellen, onderbreken ze me al dat ik aan de toog van het restaurant geen pint kan bestellen. Als ik dat per sé wil, dan moet ik terug naar buiten en het volgende huis (dat een café blijkt te zijn) terug binnen! Ik voel me net in Zuid Amerika. Ik slik mijn irritatie in, denk ‘hier gaan we weer’ en ik doe braaf wat ze vragen. Ik presenteer me aan de toog van het café en ik stel vast dat het gewoon de achterkant is van de toog van het restaurant. De toog staat namelijk in een gat dat ze uit de scheidingsmuur tussen restaurant en café hebben uitgekapt. Ik haal diep adem en bestel zo neutraal mogelijk mijn  pint én een koffie. En dan zegt mijn madam aan de andere kant van de toog (of nauwkeuriger aan de tussenkant van de toog) doodleuk dat ik de koffie niet in het café maar in het restaurant moet bestellen. Mijn bloed kookt en ik zeg –allicht iets te nadrukkelijk- dat ik er niet aan denk om nog eens een extra rondje om hun twee etablissementen te lopen om een tas koffie te bestellen. Ja maar, verweren ze zich (mijn madam had intussen al versterking laten aanrukken): dat zijn hier wel twee gescheiden boekhoudingen hé en twee verschillende eigenaars. De stoom komt intussen, zoals in de oude tekenfilmen, uit mijn neusgaten en oren gespoten. Ik geef daarom niet af, dring aan en ze schenken me de pint uit. Dan, pas dan, vertellen me dat ik die pint niet buiten op het terras mag nuttigen, want ze hebben geen tapvergunning. Als ik ze buiten wil opdrinken, moet dat op de achterkoer gebeuren. Ik geef het op en zeg dat ze de pint en de koffie voor mij part zelf kunnen opdrinken, maar wel opletten dat ze het in het juiste etablissement doen. Misschien best op de achterkoer.

16-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

15-06-2020 om 10:56 geschreven door markenkris

Het heeft de hele nacht pijpenstelen geregend. En om 7 uur is het vat nog niet af. Ik heb geen zin om mijn pyjama broekspijpen te laten natregenen, dus laat ik die uit en vertrek naar de douchecellen met mijn regenjas aan. Dat blijkt eens te meer de meest afdoende remedie te zijn tegen natte kleren: doe ze uit voor ze kans krijgen om nat te worden. Kris volgt schoorvoetend mijn lichtend voorbeeld.

In de universiteitsstad Armdale valt niets te beleven. Het is zondag en alles is hier zo dood als een pier. Alleen de supermarkten zijn open.Na de middag doen we een tripje van 45 km naar in-druk-wek-kende watervallen van Wollomombi. Zoals te verwachten blijken de drie watervallen wat kleiner uit te vallen dan de lyrische omschrijvingen. Als ik hoog water moet aflaten is het volume van mijn waterstraal toch iet wat groter dan dit. De zon breekt door en we maken van de gelegenheid gebruik om nog een natuurwandeling te maken. En wat kom ik daar tegen? Een liervogel (menura novaehollandiae). Het is een van de meest bekende inheemse vogelsoorten van Australië. Niet alleen wegens zijn mooi vederdracht of zijn enorm grote en sierlijke staart, maar ook omwille van zijn onvoorstelbare eigenschap om geluiden na te bootsen, zowel van andere diersoorten, als van omgevingsgeluiden (bv een kettingzaag of het klikken van een camera enz). Hij stoort zich niet aan onze aanwezigheid en krabt rustig de grond open op zoek naar eten. Even later begint hij aan zijn indrukwekkend repertoire. Ik maak snel wat foto's maar ze zijn  niet goed genoeg. Een half uur later komen we terug langs dezelfde plek en ik heb geluk: hij zit er nog. Voor de ongelovigen onder u: kijk maar even op het internet naar het filmpje dat onze David Attenborough erover gemaakt heeft (trefwoorden: liervogel geluid) 

Dan terug naar het stadje Armidale voor een tentoonstelling van werken van hedendaagse Australische kunstenaars. In minder dan 10 minuten is het zaakje geklaard. Niets om over naar huis te schrijven.

14-06-2020 om 00:00 geschreven door markenkris